Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 2 czerwca 2015 roku

Sąd Rejonowy w Kłodzku w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący: SSR Maciej Szota

Protokolant: Dawid Broniszewski

w obecności Prokuratora – asesora J. S.

po rozpoznaniu dnia 2 czerwca 2015 roku sprawy karnej

J. K.

syna (...) z domu W.

urodzonego (...) w K. (Republika Ukrainy)

oskarżonego to, że:

w dniu 15 grudnia 2014 roku w W., woj. (...), naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym w ten sposób, że poruszając się po terenie zabudowanym i przekraczając administracyjnie dopuszczalną prędkość, widząc ze znacznej odległości pieszego R. O. (1), poruszającego się w sposób nieprawidłowy po prawej stronie jezdni, nie zastosował się do zasady ograniczonego zaufania oraz nie zachował należytej ostrożności i bezpiecznej odległości bocznej od omijanego pieszego, w wyniku czego przyczynił się do wypadku drogowego i potrącił R. O. (1), u którego na skutek zderzenia z pojazdem powstał silny, rozległy uraz aksonalny mózgu, powodujący zatrzymanie krążenia i oddychanie, a w następstwie śmierć wymienionego.

to jest o czyn z art. 177 § 2 kk

I.  J. K. uznaje za winnego tego, że w dniu 15 grudnia 2014 roku w W., woj. (...), nieumyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym w ten sposób, że poruszając się po terenie zabudowanym i przekraczając administracyjnie dopuszczalną prędkość, widząc ze znacznej odległości pieszego R. O. (1), poruszającego się w sposób nieprawidłowy po prawej stronie jezdni, nie zastosował się do zasady ograniczonego zaufania oraz nie zachował należytej ostrożności i bezpiecznej odległości bocznej od omijanego pieszego, w wyniku czego przyczynił się do wypadku drogowego i potrącił R. O. (1), u którego na skutek zderzenia z pojazdem powstał silny, rozległy uraz aksonalny mózgu, powodujący zatrzymanie krążenia i oddychanie, a w następstwie śmierć wymienionego, to jest przestępstwa z art. 177 § 2 kk i za to na podstawie art. 177 § 2 kk wymierza mu karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności.

II.  Na podstawie art. 69 § 1 i 2 kk i art. 70 § 1 pkt 1 kk wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego w punkcie I części dyspozytywnej wyroku kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesza na okres próby wynoszący 3 (trzy) lata.

III.  Na podstawie art. 42 § 1 kk orzeka wobec oskarżonego zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 1 (jednego) roku, a na podstawie art. 43 § 3 kk nakłada obowiązek zwrotu dokumentu uprawniającego do prowadzenia pojazdu.

IV.  Na podstawie art. 71 § 1 kk wymierza oskarżonemu karę grzywny w wymiarze 50 (pięćdziesiąt) stawek dziennych, określając wysokość jednej stawki na kwotę 10 (dziesięciu) złotych.

V.  Na podstawie art. 627 kpk zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w całości w kwocie 1462,36 złotych i na podstawie art. 2 ust. 1 pkt 4 i art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (Dz. U z 1983 r., Nr 49, poz. 223 z późn. zm.) wymierza mu opłatę w wysokości 350 złotych.

Sygn. akt IIK 166/15

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 2 czerwca 2015 roku

Sąd Rejonowy w Kłodzku w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący: SSR Maciej Szota

Protokolant: Dawid Broniszewski

w obecności Prokuratora – asesora J. S.

po rozpoznaniu dnia 2 czerwca 2015 roku sprawy karnej

J. K.

syna (...) z domu W.

urodzonego (...) w K. (Republika Ukrainy)

oskarżonego to, że:

w dniu 15 grudnia 2014 roku w W., woj. (...), naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym w ten sposób, że poruszając się po terenie zabudowanym i przekraczając administracyjnie dopuszczalną prędkość, widząc ze znacznej odległości pieszego R. O. (1), poruszającego się w sposób nieprawidłowy po prawej stronie jezdni, nie zastosował się do zasady ograniczonego zaufania oraz nie zachował należytej ostrożności i bezpiecznej odległości bocznej od omijanego pieszego, w wyniku czego przyczynił się do wypadku drogowego i potrącił R. O. (1), u którego na skutek zderzenia z pojazdem powstał silny, rozległy uraz aksonalny mózgu, powodujący zatrzymanie krążenia i oddychanie, a w następstwie śmierć wymienionego.

to jest o czyn z art. 177 § 2 kk

I.  J. K. uznaje za winnego tego, że w dniu 15 grudnia 2014 roku w W., woj. (...), nieumyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym w ten sposób, że poruszając się po terenie zabudowanym i przekraczając administracyjnie dopuszczalną prędkość, widząc ze znacznej odległości pieszego R. O. (1), poruszającego się w sposób nieprawidłowy po prawej stronie jezdni, nie zastosował się do zasady ograniczonego zaufania oraz nie zachował należytej ostrożności i bezpiecznej odległości bocznej od omijanego pieszego, w wyniku czego przyczynił się do wypadku drogowego i potrącił R. O. (1), u którego na skutek zderzenia z pojazdem powstał silny, rozległy uraz aksonalny mózgu, powodujący zatrzymanie krążenia i oddychanie, a w następstwie śmierć wymienionego, to jest przestępstwa z art. 177 § 2 kk i za to na podstawie art. 177 § 2 kk wymierza mu karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności.

II.  Na podstawie art. 69 § 1 i 2 kk i art. 70 § 1 pkt 1 kk wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego w punkcie I części dyspozytywnej wyroku kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesza na okres próby wynoszący 3 (trzy) lata.

III.  Na podstawie art. 42 § 1 kk orzeka wobec oskarżonego zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 1 (jednego) roku, a na podstawie art. 43 § 3 kk nakłada obowiązek zwrotu dokumentu uprawniającego do prowadzenia pojazdu.

IV.  Na podstawie art. 71 § 1 kk wymierza oskarżonemu karę grzywny w wymiarze 50 (pięćdziesiąt) stawek dziennych, określając wysokość jednej stawki na kwotę 10 (dziesięciu) złotych.

V.  Na podstawie art. 627 kpk zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w całości w kwocie 1462,36 złotych i na podstawie art. 2 ust. 1 pkt 4 i art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (Dz. U z 1983 r., Nr 49, poz. 223 z późn. zm.) wymierza mu opłatę w wysokości 350 złotych.

Sygnatura akt II K 166/15

UZASADNIENIE

Na podstawie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 15 grudnia 2014 około godzony 16.25 w miejscowości W. w terenie zabudowanym oskarżony J. K. poruszą się samochodem marki R. (...) nr rej (...) z prędkością około 61 km/h. Oskarżony poruszał się od strony P. w kierunku N., prawą strona jezdni szedł w tym samym kierunku R. O. (1). Oskarżony zauważył pieszego z odległości 150 metrów , zaczął go wymijać, jednak nie zachowała bezpiecznej bocznej od omijanego, w tym momencie pieszy zatoczył się pod samochód, wpadł na maskę a następnie uderzył głową w szybę.

W wyniku doznanych urazów R. O. zmarł w szpitalu, w chwili zdarzenia znajdował się w stanie nietrzeźwości 2,6 promila alkoholu we krwi.

Sytuację wypadkową spowodował pieszy R. O. (1), który poruszał się nieprawidłowo prawą stroną jezdni i zatoczył się pod nadjeżdżający samochód, oskarżony przyczynił się do wypadku bowiem przekroczył prędkość administracyjnie obowiązująca w terenie zabudowanym w godzinach od 5 do 23 poruszając się z prędkością 61 km/h, którą była prędkością niebezpieczną w tych okolicznościach oraz nie zastosował zasady ograniczonego zaufania, nie zachował szczególnej ostrożności oraz bezpiecznej odległości bocznej od omijanego pieszego w wyniku czego pozbawił się możliwości podjęcia skutecznych manewrów obronnych, w konsekwencji czego potrącił pieszego R. O. (1).

Dowód: wyjaśnienia oskarżonego

Opinia biegłego z zakresu rekonstrukcji wypadków A. P.

Protokół sekcji zwłok k. 61-64

J. K. przyznał się do popełnienia zarzuconego mu czyny, nie był uprzednio karany.

Dowód: wyjaśnienia oskarżonego

Karta karna

Sąd zważył, co następuje:

Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy pozwala na ustalenie winy i sprawstwa oskarżonego w zakresie czynu z art. 177§2 k.k. Oskarżony przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu a na jego sprawstwo wskazuje pełna i jasna opinia biegłego za zakresu rekonstrukcji wypadków A. P., który wskazał, że oskarżony przekroczył prędkość administracyjnie obowiązującą w terenie zabudowanym w godzinach od 5 do 23 poruszając się z prędkością 61 km/h oraz nie zastosował zasady ograniczonego zaufania, nie zachował szczególnej ostrożności oraz bezpiecznej odległości bocznej od omijanego pieszego w wyniku czego pozbawił się możliwości podjęcia skutecznych manewrów obronnych, w konsekwencji czego potrącił pieszego R. O. (1). Okoliczności faktycznego wypadku nie budzą żadnych wątpliwości, nie jest kwestionowane, że sytuację wypadkową spowodował pieszy R. O. (1), który wtoczył się pod nadjeżdżający pojazd i konieczne jest jedynie omówienie kwestii niezastosowania przez oskarżonego zasady ograniczonego zaufania. Biegły w swojej opinie powołał bogate orzecznictwo Sądu Najwyższego wskazujące , w jakich okoliczności można mówić o konieczności zastosowania zasady ograniczonego zaufania i konkluzja tych rozważań jest taka, że występując pewne okoliczności , które powinny być sygnałem do utraty zaufania do innego uczestnika ruchu i jednym z takich sygnałów jest nieprawidłowe zachowanie uczestnika ruchu. W tym przypadku R. O. (1) poruszał się w sposób nieprawidłowy na terenie zabudowanym prawą stroną jezdni i to zachowanie pieszego przy uwzględnieniu, że poruszał się w terenie zabudowany, gdzie naturalna jest obecności pieszych na jezdni w przypadku braku chodnika, wymagało od kierującego zachowania szczególnej ostrożności , zredukowania prędkości, która była nadmierna i niebezpieczna oraz zachowania bezpiecznej odległości od omijanego, bowiem z uwagi na poruszanie się nieprawidłową stroną jezdni oskarżony nie powinien mieć zaufania do zachowania tego uczestnika ruchu i powinien być przygotowany na nieoczekiwany rozwój wydarzeń. Dodatkowo należy uwzględnić, że R. O. znajdował się pod znacznym wpływem alkoholu ( 2,6 promila), co musiało mieć wpływ na jego sposób poruszania się i stanowiło dodatkowy element nakazujący zastosowanie zasady ograniczonego zaufania. Oskarżony nie zastosował zasady ograniczonego zaufania, nie zredukował prędkości do bezpiecznej i nie zachował bezpiecznej odległości od omijanego pieszego, co spowodowało, że nie mógł podjąć manewrów obronnych w sytuacji, gdy pieszy zatoczył się na jezdnię. Sąd przyjął, że naruszenie zasad bezpieczeństwa było nieumyślne, bowiem przekroczenie prędkości było niewielkie i mogło wynikać z dekoncentracji kierowcy i nie musiało być efektem jego świadomej decyzji o poruszeniu się z taką prędkością a naruszenie zasady ograniczonego zaufania wynikało z błędnej oceny sytuacji na drodze, co zawsze jest sytuacją nieumyślną.

Odnośnie orzeczonej kary o środków karanych oskarżony na sali rozpraw wyraził wolę dobrowolnego poddania się karze, zaproponował karę, którą wcześniej uzgodnił z prokuratorem , prokurator i pokrzywdzona nie sprzeciwili się a Sąd wyraził zgodę na zaproponowana przez oskarżonego karę zważywszy, że wymiar kar i środków karnych był inicjatywą oskarżonego. Kara ta jest surowa, należy jednak uwzględnić, że skutkiem czynu oskarżonego jest śmierć człowieka . Trwałą tendencją posterowani karnego jest rozwój konsensualnych trybów , które wymagają jednak od oskarżonych podejmowania świadomych decyzji i respektowania dokonanych uzgodnień w sytuacji, gdy oskarżony był poinformowany o dobrowolności takiej formy zakończenia sprawy i inicjatywa wydania wyroku z tym trybie wyszła od oskarżonego. Oskarżony pouczony o swoich uprawieniach miał od chwili wpłynięcia aktu oskarżenia 2 miesiące na zastanowienie się nad sprawą i nad złożonymi wnioskami i zaproponowana kara była jego świadoma decyzja a Sąd jedynie zaakceptował taka karą i wymiar świadków karanych w sytuacji, gdy nie sprzeciwili się prokurator oraz pokrzywdzona. Kara pozbawienia wolności w orzeczonej wysokości uwzględnia fakt, ze w wyniku wypadku doszło do śmierci pokrzywdzonego i powinna być czytelnym sygnałem dla innych uczestników ruchu, że poruszając się w terenie zabudowanym należy przestrzegać bezpiecznej prędkości oraz zwracać uwagę na innych uczestników ruchu, w szczególności tych, których zachowanie nakazuje zastosowanie do oceny ich zachowania zasady ograniczonego zaufania. Uwzględniając fakt, że oskarżony nie był karany a zdarzenie to stanowi incydent w jego życiu zawieszono wykonanie orzeczonej kary na zaproponowany przez oskarżonego okres oraz orzeczono środek karny z zaproponowanej przez oskarżonego wysokości 1 roku, bowiem zachowanie oskarżonego wskazuje, że zagraża bezpieczeństwo w ruchu drogowym. Dla wzmocnienie wychowawczego oddziaływania orzeczenia orzeczono karę grzywny z zaproponowanej przez oskarżonego wysokości oraz zasądzono na rzecz Skarbu Państwa wydatki poniesione od chwili wszczęcia postępowania oraz orzeczono opłatę .