Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 sierpnia 2015 roku

Sąd Rejonowy dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie XI Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Paweł Błasiak

Protokolant: Monika Krajewska

przy udziale oskarżyciela: M. M. (1)

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 27 kwietnia 2015 roku, 8 czerwca 2015 roku, 21 lipca 2015r. i 25 sierpnia 2015r. w W.

sprawy A. T.

syna D. i M. z domu B.

urodzonego dnia (...) w W.

obwinionego o to, że:

w dniu 01.10.2014 r. około godz. 19:31 w W. przy ulicy (...) naruszył zasady określone w art. 3 ust. 1 (...) w ten sposób, że kierując samochodem marki B. o nr rej. (...) gwałtownie wykonał manewr zawracania w kierunku Mostu G. tracąc panowanie nad pojazdem w wyniku czego doprowadził do kilkukrotnego poślizgu tyłu samochodu na sąsiednie pasy ruchu, czym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym,

to jest o wykroczenie z art. 86 § 1 Kodeksu wykroczeń w związku z art. 3 ust. 1 Ustawy Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2012 r. poz. 1137 ze zm.)

orzeka

I.  obwinionego A. T. – w granicach zarzutu - uznaje za winnego tego, że w dniu 01.10.2014 r. około godz. 19:31 w W. przy ulicy (...) naruszył zasady określone w art. 3 ust. 1 i art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym w ten sposób, że kierując samochodem marki B. o nr rej. (...) nie jechał z prędkością zapewniającą mu panowanie nad samochodem, nie dostosował prędkości do warunków panujących na drodze i gwałtownie wykonał manewr zawracania w kierunku Mostu G. tracąc panowanie nad pojazdem w wyniku czego doprowadził do kilkukrotnego poślizgu tyłu samochodu na sąsiednie pasy ruchu, w odległości około jednego (...) od chodnika, po którym poruszali się piesi, w wyniku czego też kierujący radiowozem jadącym za samochodem obwinionego musiał gwałtownie hamować, czym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym, to jest popełnienia czynu stanowiącego wykroczenie z art. 86 § 1 kw i za to na podstawie art. 86 § 1 kw skazuje go na karę grzywny w wysokości 1000 (tysiąc) złotych;

II.  na podstawie art. 86 § 3 kw orzeka wobec obwinionego środek karny w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 6 (sześciu) miesięcy;

III.  na podstawie art. 29 § 3 kw nakazuje obwinionemu zwrot dokumentu prawa jazdy do właściwego wydziału komunikacji;

IV.  na podstawie art. 29 § 4 kw zalicza obwinionemu na poczet orzeczonego zakazu prowadzenia pojazdów okres zatrzymania prawa jazdy od dnia 1 października 2014 r. do dnia 13 października 2014 r.;

V.  na podstawie art. 627 kpk w związku z art. 119 kpw, art. 118 § 1 i § 3 kpw zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 289 (dwieście osiemdziesiąt dziewięć) złotych tytułem wydatków postępowania oraz kwotę 100 (sto) złotych tytułem opłaty.

Sygn. akt XI W 9800/14

UZASADNIENIE

Na podstawie całokształtu materiału dowodowego, ujawnionego na rozprawie, Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Dnia 1 października 2014 roku w W. około godziny 19:31 A. T. poruszając się ulicą (...) od Mostu G. w kierunku Ronda (...) pojazdem marki B. o mocy silnika 200 KM, napędzie na tylnią oś, o numerze rejestracyjnym (...), zatrzymał się na lewym pasie ruchu na wysokości Dworca G. i wyjścia ze stacji (...) w celu zawrócenia w kierunku Mostu G.. Wtedy padał deszcz i było ślisko. Za nim zatrzymał się nieoznakowany radiowóz Policji marki O. (...) o numerze rejestracyjnym (...), którym kierował S. C., a jako pasażer podróżowała nim I. B. (1). Gdy zapaliło się zielone światło na sygnalizacji świetlnej A. T. gwałtownie ruszył pojazdem celem zawrócenia, nie dostosowując prędkości do warunków panujących na drodze, wprowadził go w poślizg, stracił nad nim panowanie, w wyniku czego doszło do kilkukrotnego zarzucenia tyłu jego pojazdu na sąsiednie pasy ruchu. W momencie zarzucania samochodu, tył samochodu znajdował się w odległości ok. 1 m od chodnika, po którym poruszali się piesi. Jadący bezpośrednio za samochodem A. T., nieoznakowanym radiowozem Policji S. C. musiał gwałtownie hamować i tylko dzięki temu udało się uniknąć uderzenia w samochód kierowany przez A. T., który gwałtownie wytracał prędkość.

A. T. ma 26 lat, z zawodu jest technikiem organizacji usług gastronomicznych, pracuje jako ochroniarz 10 dni w miesiącu po 24 godziny i zarabia 6 zł za godzinę. Był on uprzednio pięciokrotnie karany za wykroczenia drogowe. Jego poczytalność nie budzi wątpliwości, w czasie zdarzenia nie miał zniesionej zdolności rozpoznania czynu i kierowania swoim postępowaniem.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: części wyjaśnień obwinionego (k. 50, 75, 7), zeznań świadka I. B. (2) (k. 2v i 96-97), zeznań świadka S. C. (k. 86), danych z rejestru ukaranych za wykroczenia drogowe (k.8-9), planu organizacji ruchu (...) w W. (k. 43-44), opinii sądowo- psychiatrycznej (k. 64-64v).

Obwiniony A. T. oświadczył, że nie przyznaje się do popełnienia zarzuconego mu czynu. Wyjaśnił, iż rzeczywiście zawracał w kierunku Mostu G., ale w związku z tym, że jego pojazd posiada 200 konny silnik, napęd na tył, do tego padał deszcz, było ślisko i doszło do poślizgu tylnej osi, ale wyprowadził pojazd poprawnie technicznie z poślizgu. Wyjaśnił, że nie zrobił tego specjalnie, nie było to gwałtowne, ruszył pojazdem wolno. Cały manewr wykonywał na pierwszym biegu przy niewielkiej prędkości ok. 25-30 km/h, mimo tego chcąc wrzucić drugi bieg dodał za mocno gazu i tylna oś zarzuciła. Wyjaśnił, że było to jednokrotne uślizgnięcie się tylniej osi. Wskutek jego manewru nie powstało żadne zagrożenie. W miejscu zdarzenia nie było żadnych ludzi, nie było innych uczestników ruchu drogowego. Ciężko mu powiedzieć, czy przekroczył jakąś linię. Skręcając dał troszkę za dużo gazu i koła się lekko uślizgneły. Nie zarzuciło go na kolejny pas. Wykonał ten manewr na pierwszym biegu. Jeśli jezdnia byłaby sucha to do niczego na pewno by nie doszło. Za jego pojazdem jechała nieoznakowana I.. Kierowca tego samochodu nie musiał hamować gwałtownie, bo był spory kawałek za nim. Obwiniony zobaczył dopiero ten samochód po fakcie.

Sąd zważył, co następuje:

W ocenie Sądu wyjaśnienia obwinionego zasługują na danie im wiary tylko w części, w jakiej są zgodne z ustalonym stanem faktycznym. Sąd nie dał wiary jego wyjaśnieniom, że: nie wykonał manewru specjalnie, nie było to gwałtowne, ruszył wolno pojazdem; było to jednokrotne uślizgnięcie się pojazdu;

wskutek jego manewru nie powstało żadne zagrożenie - w miejscu zdarzenia nie było żadnych ludzi, nie było innych uczestników ruchu drogowego, a kierujący jadącym za nim radiowozem nieoznakowanym nie musiał hamować gwałtownie, bo był spory kawałek za nim. W tym zakresie wyjaśnienia obwinionego są sprzeczne z innymi dowodami w sprawie, które Sąd uznał za wiarygodne tj. zeznaniami naocznych świadków zdarzenia I. B. (1) i S. C..

Sąd dał wiarę zeznaniom świadków I. B. (1) i S. C. funkcjonariuszy Policji, będących bezpośrednimi świadkami zdarzenia, którzy w czasie zdarzenia wykonywali swe rutynowe obowiązki służbowe. Ich zeznania są jasne, logiczne, spójne i szczegółowe, Sąd nie znalazł podstaw, aby odmówić im waloru wiarygodności. Świadkowie na rozprawie zeznawali w sposób przekonywujący dla Sądu, zrelacjonowali logicznie przebieg zdarzenia w sposób wzajemnie niesprzeczny. Ich zeznania stały się podstawą ustalonego przebiegu zdarzenia.

Sąd dał wiarę ujawnionym dowodom w postaci: notatki urzędowej (k.1), pouczenia i oświadczenia (k. 3), danych z rejestru ukaranych za wykroczenia drogowe (k.8-9), notatników służbowych (k. 35-41), planu organizacji ruchu (...) w W. (k. 43-44).

Sąd dał wiarę opinii sądowo-psychiatrycznej sporządzonej przez biegłego J. M., jako że była ona pełna, jasna i nie zachodziły w niej sprzeczności.

Biorąc pod uwagę materiał dowodowy ujawniony na rozprawie, nie można mieć jakichkolwiek wątpliwości co do zaistnienia czynu, sprawstwa obwinionego i jego winy. Obwiniony w czasie czynu nie był nieletni, ani niepoczytalny.

Przepis art. 86 § 1 kw stanowi, iż kto na drodze publicznej, w strefie zamieszkania lub strefie ruchu, nie zachowując należytej ostrożności, powoduje zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym, podlega karze grzywny. Zagrożenie bezpieczeństwa ruchu drogowego polega na stworzeniu takiej sytuacji, która grozi nastąpieniem ujemnych skutków dla ruchu drogowego. Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 roku Prawo o ruchu drogowym uczestnik ruchu i inna osoba znajdująca się na drodze są obowiązani zachować ostrożność albo gdy ustawa tego wymaga - szczególną ostrożność, unikać wszelkiego działania, które mogłoby spowodować zagrożenie bezpieczeństwa lub porządku ruchu drogowego, ruch ten utrudnić albo w związku z ruchem zakłócić spokój lub porządek publiczny oraz narazić kogokolwiek na szkodę. Przez działanie rozumie się również zaniechanie. Natomiast art. 19 ust. 1 tej ustawy stanowi, że kierujący pojazdem jest obowiązany jechać z prędkością zapewniającą panowanie nad pojazdem, z uwzględnieniem warunków, w jakich ruch się odbywa, a w szczególności: rzeźby terenu, stanu i widoczności drogi, stanu i ładunku pojazdu, warunków atmosferycznych i natężenia ruchu.

Obwiniony wypełnił znamiona art. 86 § 1 kw, naruszając powyższe normy, gdyż kierując samochodem nie uwzględnił faktu, że nawierzchnia jest mokra, pada deszcz, że dysponuje samochodem o mocnym silniku i napędzie na tylną oś - gwałtownie i za szybko ruszył i wykonując manewr zawracania, nie baczył na to, że w takiej sytuacji nietrudno o utratę panowania nad pojazdem i poślizg pojazdu, który może spowodować zetknięcie się z innymi pojazdami, czy pieszymi - wypadek drogowy. Obwiniony doprowadził do kilkukrotnego poślizgu samochodu na sąsiednie pasy ruchu, w odległości około 1 (...) od chodnika po którym poruszali się piesi, a ponadto kierujący radiowozem jadącym za samochodem obwinionego musiał gwałtownie hamować, co pozwoliło uniknąć wypadku drogowego. Warto także zauważyć, że zdarzenie miało miejsce w dzień powszedni w ruchliwym miejscu, na wysokości Dworca G. i wyjścia ze stacji (...) na drodze prowadzącej w kierunku Mostu G.. Powyższe okoliczności świadczą o tym, że przypisany mu czyn obwiniony popełnił umyślnie.

Wymierzając karę obwinionemu, Sąd kierował się ustawowymi dyrektywami jej wymiaru określonymi w art. 33 kw. W przekonaniu Sądu orzeczona kara w swojej dolegliwości nie przekracza stopnia winy obwinionego, jest adekwatna do stopnia wymagalności zachowania zgodnego z prawem w odniesieniu do realiów sprawy. Orzeczona kara jest karą spełniającą swe cele zarówno w zakresie prewencji generalnej, jak i przede wszystkim indywidualnej. Jest ona adekwatna do okoliczności przypisanego czynu i jego społecznej szkodliwości. Okolicznością obciążającą była dotychczasowa karalność obwinionego za pięć wykroczeń w ruchu drogowym oraz naruszenie podstawowych zasad w ruchu drogowym. Mając powyższe na względzie i treść art. 24 § 3 kw, Sąd wymierzył obwinionemu karę 1000 złotych grzywny.

Na mocy art. 86 § 3 kw Sąd orzekł wobec obwinionego środek karny w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 6 miesięcy. Sąd uznał, że powyżej opisane okoliczności czynu przypisanego obwinionemu, który naruszył podstawowe zasady bezpieczeństwa ruchu, świadczą że w sposób realny i bezpośredni zagraża on bezpieczeństwu w ruchu drogowym. Ponadto trzeba wskazać, że obwiniony miał do wykonania prosty manewr zawracania, który przy panujących niekorzystnych warunkach drogowych, uczęszczanym miejscu zdarzenia i właściwościach posiadanego samochodu należało wykonać wolno, ostrożnie, płynnie i na drugim biegu. I jest to rzecz oczywista dla osoby uzyskującej prawo jazdy kategorii B. Obwiniony jednak postanowił wykonać ten manewr szybko, gwałtownie, mocno przyciskając pedał przyśpieszenia, co przy śliskiej nawierzchni, mocnym silniku i napędzie na tylną oś samochodu obwinionego, musiało skończyć się poślizgiem i stworzeniem zagrożenia na pieszych i kierującego radiowozem jadącym za nim. Ponadto obwiniony był już uprzednio pięciokrotnie karany grzywnami w formie mandatów karnych za wykroczenia drogowe, co unaocznia, że ma on lekceważący stosunek do zasad ruchu drogowego i nie daje gwarancji bezpiecznego uczestnictwa w ruchu drogowym. Zatem sama kara grzywny, bez orzeczenia środka w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych nie wymusi na nim przestrzegania zasad ruchu drogowego.

W punkcie III i IV wyroku orzeczono na mocy odpowiednio art. 29 § 3 kw i art. 29 § 4 kw, wykonując treść tych norm.

Jako że obwiniony został skazany, to na podstawie art. 627 kpk w zw. z art. 119 kpw, art. 118 § 1 i § 3 kpw, Sąd zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa opłatę w wysokości 100 zł, ustaloną na podstawie art. 3 ust. 1 w zw. z art. 21 pkt 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity Dz. U. z 1983 r., nr 49, poz. 223 ze zm.) oraz koszty postępowania, tj. zryczałtowane wydatki postępowania – 100 zł, których wysokość ustalono na podstawie § 1 pkt 1 oraz § 2 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 października 2001 roku w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia (Dz. U. z 2001 r., nr 118, poz. 1269 ze zm.) oraz koszt wydania opinii przez biegłego sądowego w kwocie 189 zł.