Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 lipca 2015 r.

Sąd Rejonowy w Środzie Śląskiej Wydział II Karny, w składzie:

Przewodniczący: SSR Radosław Gluza

Protokolant: Magdalena Batog

przy udziale prokuratora Justyny Dubieńskiej z Prokuratury Rejonowej w Środzie Śląskiej

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 19 sierpnia 2014r., 21 października 2014r., 30 lipca 2015 r. w Ś.

sprawy

T. K. (K.)

syna S. i K. z d. P.

ur. (...) w N.

oskarżonego o to, że:

w dniu 05 maja 2013 roku w Ś. nieumyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym w ten sposób, że kierując samochodem osobowym marki C. (...) o nr rej. (...) jechał z kierunku W. w kierunku L. i na skrzyżowaniu drogi krajowej nr (...) z ulicą (...) z sygnalizacją świetlną nie dostosował się do sygnału świetlnego na swoim pasie ruchu i wjechał na skrzyżowanie w chwili włączonego światła koloru czerwonego, doprowadzając do zderzenia z prawidłowo jadącym samochodem marki N. (...) o nr rej. (...) kierowanego przez W. B. jadącą z kierunku centrum Ś. w kierunku K., wskutek czego pasażerka samochodu marki C. (...) K. K. (2) doznała obrażeń klatki piersiowej i jamy brzusznej z powikłaniami w postaci zapalenia otrzewnej, krwawienia do jamy otrzewnej z naczyń śledziony oraz zatorowości tłuszczowej płuc co spowodowało jej śmierć, kierująca samochodem marki N. (...) W. B. doznała stłuczenia wielu okolic ciała oraz złamania wieloodłamowego drugiego kręgu szyjnego, które to naruszyło czynności narządów jej ciała na czas powyżej dni siedmiu,

tj. o przestępstwo z art. 177 § 2 k.k.;

orzeka:

I.  uznaje oskarżonego T. K. za winnego tego, że w dniu 05 maja 2013 r. w Ś., nieumyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym powodując nieumyślnie wypadek, w ten sposób, że kierując samochodem osobowym marki C. (...) o nr rej. (...) jechał z kierunku W. w kierunku L. i na skrzyżowaniu drogi krajowej nr (...) z ulicą (...), nie dostosował się do sygnału świetlnego na swoim pasie ruchu i wjechał na skrzyżowanie w chwili włączonego światła koloru czerwonego, doprowadzając do zderzenia z prawidłowo jadącym samochodem marki N. (...) o nr rej. (...), kierowanym przez W. B., jadącą z kierunku centrum Ś. w kierunku K., wskutek czego W. B. doznała stłuczenia wielu okolic ciała oraz złamania wieloodłamowego drugiego kręgu szyjnego, które to obrażenia naruszyły czynności narządów jej ciała na czas przekraczający siedem dni, zaś pasażerka samochodu marki C. (...), K. K. (2) doznała obrażeń klatki piersiowej i jamy brzusznej z powikłaniami w postaci zapalenia otrzewnej, krwawienia do jamy otrzewnej oraz zatorowości tłuszczowej płuc, co skutkowało jej śmiercią w dniu 09 maja 2013r., tj. popełnienia przestępstwa z art. 177 § 1 k.k. i art. 177 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i za to, na podstawie art. 177 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k., wymierza mu karę 1 (jednego) roku i 5 (pięciu) miesięcy pozbawienia wolności;

II.  na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. i art. 70 § 1 k.k. warunkowo zawiesza oskarżonemu T. K. wykonanie wymierzonej mu kary łącznej pozbawienia wolności na okres 2 (dwóch) lat próby;

III.  na podstawie art. 42 § 1 k.k. oraz art. 43 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. orzeka wobec oskarżonego T. K. środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 3 (trzech) lat;

IV.  na podstawie art. 43 § 3 k.k. nakłada na oskarżonego T. K. obowiązek zwrotu prawa jazdy;

V.  na podstawie art. 627 k.p.k. obciąża oskarżonego T. K. kosztami procesu, a w tym zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa zwrot wydatków sądowych poniesionych przez Skarb Państwa od chwili wszczęcia postępowania w sprawie i na podstawie art. 2 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych wymierza mu opłatę w kwocie 300 zł.

UZASADNIENIE WYROKU

Na podstawie przeprowadzonego przewodu sądowego, Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 05 maja 2013r. oskarżony T. K. wraz z małżonką K. K. (2) około godz. 21.30 wyjechali z W. do swojego miejsca zamieszkania w G.. T. K. prowadził samochód m-ki C. (...) o nr rej. (...), po drodze nr (...) w kierunku L.. K. K. (2) zajmowała miejsce pasażera z przodu pojazdu.

Dowód:

częściowo wyjaśnienia oskarżonego T. K., k. 151 – 153, 196v – 197.

Jadąc obwodnicą Ś., pojazd kierowany przez oskarżonego zbliżył się do skrzyżowania z ulicą (...) oraz drogą nr (...) prowadzącą w stronę K.. W tym czasie za autem oskarżonego od dłuższego czasu poruszał się D. W., który prowadził samochód m-ki R. (...).

Dowód:

zeznania świadka D. W., k. 76 – 77, 199,

częściowo wyjaśnienia oskarżonego T. K., k. 151 – 153, 196v – 197.

W momencie dojeżdżania przez oskarżonego do skrzyżowania z ulicą (...) sygnalizator nad pasem ruchu do jazdy na wprost - w kierunku L., wskazywał czerwone światło. Po chwili na sygnalizatorze do skrętu w prawo - w kierunku Ś., doszło do zmiany czerwonego światła na na zielone.

Dowód:

zeznania świadka D. W., k. 76 – 77, 199.

W tym samym czasie na ulicy (...) w Ś., przed skrzyżowaniem z drogą nr (...), znajdował się samochód m-ki N. (...) nr rej. (...). Pojazdem tym kierowała pokrzywdzona W. B., która wracając do swojego miejsca zamieszkania w K., zatrzymała się przed sygnalizatorem podającym czerwony sygnał świetlny. Po zmianie światła na zielone W. B. włączyła pierwszy bieg w swoim samochodzie i wjechała na skrzyżowanie.

Dowód:

zeznania świadka W. B., k. 26, 197v – 199,

zeznania świadka D. W., k. 76 – 77, 199.

K. K. (3) po lekkim przyhamowaniu auta, pomimo tego, że dla jego kierunku ruchu był włączony czerwony sygnał świetlny, nie zatrzymał się i będąc przekonany że ma „zielone światło”, również wjechał na skrzyżowanie. W rezultacie tego pojazd prowadzony przez oskarżonego uderzył przodem w lewy bok samochodu N. (...) na wysokości jego przedniego koła. W wyniku zderzenia samochód W. B. okręcił się wokół własnej osi i pozostał na skrzyżowaniu, zaś C. (...) zjechał na lewą stronę i uderzył w słup znajdujący się na wysepce drogowej.

Dowód:

zeznania świadka W. B., k. 26, 197v – 199,

zeznania świadka D. W., k. 76 – 77, 199,

częściowo wyjaśnienia oskarżonego T. K., k. 151 – 153, 196v – 197,

zeznania świadka P. R., k. 14,

protokół oględzin pojazdu m-ki C. (...) nr rej. (...), k. 78 – 81.

D. W. i inne osoby, który widziały zdarzenie zaczęły niezwłocznie udzielać pomocy uczestnikom wypadku, pomagając się im wydostać z pojazdów. W. B., K. K. (2) i oskarżony zostali posadzeni na trawie i oczekiwali na przyjazd Pogotowia (...). W międzyczasie na miejsce zdarzenia przybył patrol Policji ze Ś., w skład którego wchodzili funkcjonariusze P. R. i P. B..

Dowód:

zeznania świadka W. B., k. 26, 197v – 199,

zeznania świadka D. W., k. 76 – 77, 199,

częściowo wyjaśnienia oskarżonego T. K., k. 151 – 153, 196v – 197,

zeznania świadka P. R., k. 14.

Po przyjeździe na miejsce karetki Pogotowia (...) uczestnicy wypadku zostali przewiezieni do szpitala Polskiego Centrum (...) sp. z o.o. Tam po zbadaniu przez lekarza W. B. i K. K. (2) zostały przyjęte na obserwację, zaś oskarżony T. K., który miał złamaną nogę, został przewieziony do szpitala we W..

Dowód:

zeznania świadka W. B., k. 26, 197v – 199,

częściowo wyjaśnienia oskarżonego T. K., k. 151 – 153, 196v – 197,

kserokopia dokumentacji lekarskiej W. B., k. 29,

kserokopia dokumentacji lekarskiej K. K. (2), k. 140,

oryginał dokumentacji lekarskiej K. K. (2), załącznik do akt sprawy.

W związku z uzyskaną od lekarza informacją o niestwierdzeniu u pokrzywdzonych poważniejszych obrażeń ciała, zaistniałe zdarzenie drogowe zostało zakwalifikowane początkowo przez Policję jako kolizja, za którą odpowiedzialność ponosi T. K.. Funkcjonariusz KPP w Ś. P. B. nałożył na oskarżonego w szpitalu w Ś. mandat karny za wykroczenia z art. 86 § 1 k.w., a ten go przyjął. Z uwagi na zakończenie sprawy w postępowaniu mandatowym na miejscu zdarzenia nie zostały przeprowadzone oględziny.

Dowód:

zeznania świadka P. R., k. 14,

częściowo wyjaśnienia oskarżonego T. K., k. 151 – 153, 196v – 197,

Do wypadku doszło około godz. 21.55, na obszarze niezabudowanym, gdzie obowiązuje ograniczenie prędkości do 70 km/h. W czasie zdarzenia było ciemno, nie występowały opady atmosferyczne, asfaltowa nawierzchnia jezdni była sucha. W miejscu zdarzenia droga nr (...) od kierunku W., z którego poruszał się samochód oskarżonego m-ki C. (...), jest dwujezdniowa o trzech pasach ruchu: lewy dla pojazdów skręcających na skrzyżowaniu w lewo, środkowy dla jazdy na wprost, prawy dla pojazdów skręcających w prawo. Ulica (...) – wylot do skrzyżowania z drogą nr (...), jest jednojezdniowa o dwóch kierunkach ruchu. Skrzyżowanie w czasie zdarzenia było oświetlone lampami ulicznymi.

Dowód:

zeznania świadka W. B., k. 26, 197v – 199,

zeznania świadka D. W., k. 76 – 77, 199,

opinia biegłego z zakresu wypadków komunikacyjnych K. F., k. 105 – 112, 212.

Na skrzyżowaniu w chwili wypadku działała sygnalizacja świetlna. Dla kierunku ruchu samochodu m-ki C. (...) sygnalizatory świetlne znajdowały się nad pasami ruchu, oddzielnie dla każdego z nich. Od strony ulicy (...) znajdował się jeden sygnalizator świetlny. W momencie włączenia się na tym sygnalizatorze światła koloru zielonego, na sygnalizatorze dla pasa ruchu do jazdy na wprost z kierunku W. świeci się światło koloru czerwonego, a na sygnalizatorze dla pasa ruchu pojazdów skręcających w prawo światło koloru zielonego.

Dowód:

zeznania świadka W. B., k. 26, 197v – 199,

zeznania świadka D. W., k. 76 – 77, 199,

opinia biegłego z zakresu wypadków komunikacyjnych K. F., k. 105 – 112, 212.

Uczestniczące w wypadku samochody m-ki C. (...) o nr rej. (...) i N. (...) nr rej. (...) były sprawne technicznie. W momencie zderzenia samochód prowadzony przez oskarżonego poruszał się z prędkością nie mniejszą niż 45 – 55 km/h, zaś pojazd W. B. miał na liczniku około 20 – 30 km/h.

Dowód:

opinia biegłego z zakresu wypadków komunikacyjnych K. F., k. 105 – 112, 212.

W wyniku zaistniałego wypadku W. B. doznała obrażeń ciała w postaci złamania wieloodłamowego 2. kręgu szyjnego oraz stłuczenia wielu okolic ciała. Obrażenia doznane przez pokrzywdzoną skutkowały naruszeniem czynności narządów jej ciała, na okres przekraczający siedem dni.

Dowód:

zeznania świadka W. B., k. 26, 197v – 199,

kserokopia dokumentacji lekarskiej W. B., k. 29,

opinia sądowo – lekarska biegłego R. P., k. 96.

Po przyjęciu K. K. (2) do szpitala w Ś. nie uskarżała się ona na większe dolegliwości. Jej stan pogorszył się jednak rankiem następnego dnia, w wyniku czego została zoperowana. Z uwagi na brak dostatecznych środków diagnostycznych K. K. (2), została następnie w dniu 06 maja 2013r. przekazana do Szpitala (...) w L., gdzie przeszła kolejną operację, a następnie zmarła w dniu 09 maja 2013r.

Dowód:

częściowo wyjaśnienia oskarżonego T. K., k. 151 – 153, 196v – 197,

zeznania świadka D. K., k. 87v – 88, 199v – 200,

kserokopia dokumentacji lekarskiej K. K. (2), k. 140,

oryginał dokumentacji lekarskiej K. K. (2), załącznik do akt sprawy.

K. K. (2) w wyniku wypadku drogowego z dnia 05 maja 2013r. doznała:

- obrzęków śródskórnych, wybroczyn krwawych, podbiegnięć krwawych i otarć naskórka na głowie, klatce piersiowej, brzuchu, kończynach górnych i dolnych,

- podbiegnięć krwawych w prawym mięśniu skroniowym,

- podbiegnięć krwawych obustronnie w tkance podskórnej i w mięśniach ściany klatki piersiowej, - złamania żeber: VII, VIII, IX i X po lewej stronie z podbiegnięciem krwawym pod opłucną ścienną lewej jamy opłucnowej,

- podbiegnięć krwawych w powłokach brzucha, poprzecznego rozerwania okrężnicy, przepony i rozerwania śledzony - z krwiakiem podtorebkowym śledziony lub jelit, sieci większej i więzadła żołądkowo – śledzionowego,

- podbiegnięcia krwawego w mięśniach prawego biodra.

Śmierć pokrzywdzonej K. K. (2) była następstwem doznanych w dniu 05 maja 2013r. obrażeń wielonarządowych klatki piersiowej i jamy brzusznej, z ich następstwami w postaci:

- kałowego zapalenia otrzewnej – będącego następstwem rozerwania jelita i wydostania się treści jelitowej do jamy otrzewnej,

- wykrwawienia do jamy otrzewnej – będącego następstwem rozerwania przepony oraz torebki i miąższu śledziony,

- zatorowości tłuszczowej płuc – będącej następstwem przedostania się fragmentów tkanki tłuszczonej z obszarów jej stłuczenia oraz ze szpiku złamanych żeber do krwioobiegu, a z krwią do płuc.

Dowód:

sprawozdanie z sądowo – lekarskich oględzin i sekcji zwłok wraz z opinią, k. 117 – 139,

opinia Katedry i Zakładu Medycyny Sądowej (...) we W., k. 249 – 270, 288v – 289.

Oskarżony T. K. ma 77 lat, jest wdowcem. Uzyskuje emeryturę w wysokości 2200 zł miesięcznie. Nie był karany sądownie za przestępstwa. T. K. kontynuuje rehabilitację w związku urazem nogi z doznanym w czasie wypadku.

Dowód:

częściowo wyjaśnienia oskarżonego T. K., k. 151 – 153, 196v – 197,

notatka urzędowa w trybie art. 213 § 1 k.p.k., k. 154,

informacja z Krajowego Rejestru Karnego, k. 143,

kserokopia dokumentacji lekarskiej oskarżonego T. K., k. 192 – 194, 287a – 287h.

Oskarżony T. K. w toku całego postępowania nie przyznał się do zarzucanego mu czynu, wyjaśniając że jest przekonany, iż wjechał na skrzyżowanie na zielonym świetle.

Ponadto Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Dokonując ustaleń faktycznych w sprawie sąd uwzględnił w całości zeznania świadków W. B., D. W. i P. R.. Dając wiarę zeznaniom tych osób, sąd miał na uwadze przede wszystkim ich spójny i logiczny charakter, jak też to, że znajdowały one pokrycie w dowodach o charakterze materialnym. W ocenie sądu relacje złożone przez świadków stanowiły odzwierciedlenie zdarzeń, które były ich udziałem i o których posiadali wiedzę, wobec czego stanowiły pełnowartościowy element materiału dowodowego.

Odnosząc się do zeznań D. K., sąd uznał, że opisał on znane mu okoliczności sprawy w sposób zgodny z prawdą. Zarazem jednak relacja ta nie miała większego znaczenia w sprawie, z uwagi na to że D. K. nie był bezpośrednim świadkiem zaistniałego wypadku a wiedza jaką posiadał w tym zakresie pochodziła głównie od oskarżonego.

Przy odtworzeniu stanu faktycznego sąd miał także na uwadze zgromadzone w toku postępowania dowody o charakterze materialnym, wyszczególnione w pierwszej części uzasadnienia. Sąd dał im wiarę jako w pełni wypełniającym wymogi stawiane takim dowodom oraz nie znajdując żadnych podstaw do podważenia ich wiarygodności. Powyższe dotyczyło w szczególności opinii biegłego z zakresu wypadków komunikacyjnych mgr. inż. K. F., oraz wydanych opinii sądowo – lekarskich, które zostały ocenione jako przydatne w sprawie. Odnosząc się do uzyskanych opinii, sąd stwierdził, że są one pełne, jasne i czytelne, zaś ich wnioski końcowe, znajdują oparcie w przeprowadzonej analizie okoliczności sprawy.

Oceniając z kolei wyjaśnienia oskarżonego T. K., sąd wziął je pod uwagę jedynie w takim zakresie, w jakim pokrywały się one z dowodami uznanymi przez sąd za wiarygodne. Zajmując powyższe stanowisko sąd miał na uwadze przede wszystkim to, że wersja podana przez oskarżonego pozostawała w sprzeczności z zeznaniami świadków D. W. i W. B., które zostały ocenione przez sąd jako zasługujące na uwzględnienie. Ponadto wyjaśnienia T. K. nie dawały się ona pogodzić z przedstawionym przez biegłego K. F. schematem działania sygnalizacji świetlnej na skrzyżowaniu, w obrębie którego miał miejsce wypadek.

Dokonując oceny przedstawionych powyżej dowodów, sąd uznał, że sprawstwo i wina oskarżonego T. K. w zakresie przypisanego mu czynu z art. 177 § 1 k.k. i art. 177 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. nie budzą wątpliwości.

Ustalając przebieg wypadku drogowego sąd uznał, że jego bezpośrednią przyczyną było niezachowanie przez oskarżonego ostrożności wymaganej od uczestnika ruchu na podstawie art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997r. Prawo o ruchu drogowym. Powyższe sprowadziło się do niewłaściwej obserwacji drogi a w konsekwencji błędnego odczytania sygnału świetlnego na sygnalizatorze przed skrzyżowaniem i wjechaniu na nie pomimo czerwonego światła. Stwierdzone powyżej przekroczenie zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym przez oskarżonego, skutkowało zaistnieniem wypadku drogowego, w rezultacie którego W. B. i K. K. (2) doznały szeregu obrażeń ciała, które w przypadku żony oskarżonego doprowadziły do jej śmierci w dniu 09 maja 2013r. Powyższe jednoznacznie wynika z dołączonych w toku postępowania opinii sądowo – lekarskich biegłego R. P. oraz Katedry i Zakładu Medycyny Sądowej (...) we W..

Dokonując ustaleń w zakresie strony podmiotowej czynu oskarżonego, sąd ustalił, że działał on nieumyślnie. Oskarżony bowiem, nie mając zamiaru popełnienia czynu zabronionego, popełnił go jednak na skutek niezachowania ostrożności wymaganej w danych okolicznościach, mimo że możliwość popełnienia tego czynu powinien i mógł przewidzieć.

Ustalając odpowiedzialność karną T. K. sąd dokonał zmiany kwalifikacji prawnej w zakresie zarzucanego mu czynu. Sąd przyjął kumulatywną realizację przez oskarżonego występku z art. 177 § 1 k.k. i art. 177 § 2 k.k. mając na uwadze skutki na zdrowiu jakie powstały u każdej z pokrzywdzonych.

Czyn oskarżonego był zawiniony. Nie zachodziły okoliczności wyłączające bezprawność ani winę.

Stwierdzając sprawstwo i winę oskarżonego, sąd nie znalazł jakichkolwiek podstaw wskazujących na to, aby W. B. przyczyniła się do zaistniałego wypadku. Pokrzywdzona wjeżdżająca na skrzyżowanie z ulicy (...), kiedy na jej sygnalizatorze było światło koloru zielonego miała prawo sądzić, że jej przejazd przez skrzyżowanie będzie bezpieczny, ponieważ na innych kierunkach kolizyjnych z jej torem jazdy, świeciły się w tym czasie światła koloru czerwonego. Tym samym miała ona pełne prawo do tego aby sądzić że na skrzyżowanie nie wjadą żadne inne pojazdy. W tym zakresie wskazać należy, że jak wynika z jej zeznań, samochód oskarżonego został przez nią zauważony dopiero bezpośrednio przed zderzeniem. Mając powyższe na uwadze, nawet jeśli przyjąć, że W. B. mogła spostrzec pojazd oskarżonego wcześniej - gdy zbliżał się on do skrzyżowania, to nie stanowiło to dla niej jeszcze informacji, że samochód ten nie zastosuje się do czerwonego światła. Przy przyjęciu odmiennego poglądu musiałoby dojść do paraliżu ruchu drogowego, gdyż kierujący posiadający sygnał zezwalający im na jazdę musieliby wręcz zatrzymywać się w obrębie skrzyżowania analizując jak może się zachować inny uczestnik ruchu.

Sąd wymierzając T. K. karę za przypisane mu przestępstwo baczył na dyrektywy wskazane w art. 53 k.k., uwzględniając stopień zawinienia i społecznej szkodliwości jego czynu, a nadto cele zapobiegawcze i wychowawcze, która to kara winna osiągnąć wobec oskarżonego.

Stopień społecznej szkodliwości czynu oskarżonego był znaczny, na co wpływa przede wszystkim rodzaj i charakter dobra naruszonego przestępstwem, jak również konsekwencje jakie z niego wynikły dla życia i zdrowia pokrzywdzonych. T. K. na skutek niedochowania zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym doprowadził bowiem do wypadku, w którym poszkodowane zostały dwie osoby, gdzie jedna z nich – K. K. (2), poniosła śmierć. Oceniając z kolei zawinienie po stronie oskarżonego sąd miał na uwadze, to że naruszenie przez niego zasad bezpieczeństwa w ruchu lądowym skutkujące zaistniałym wypadkiem było nieumyślne, lecz miał istotny charakter. Mając powyższe na uwadze sąd uznał za zasadne wymierzenie T. K. kary pozbawienia wolności w wymiarze 1 roku i 5 miesięcy, co stanowi zdaniem sądu sankcję o charakterze adekwatnym. Sąd uznał, że kara ta pozostaje odpowiednia realizując cele w zakresie prewencji indywidualnej i generalnej.

Sąd warunkowo zawiesił wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego T. K. kary pozbawienia wolności na okres dwóch lat próby, uznając, iż zastosowanie środka probacyjnego spełni swe wychowawczo – prewencyjne cele i będzie wystarczające dla osiągnięcia wobec sprawcy celów kary, a w szczególności zapobieżenia powrotowi do przestępstwa. Stosownie do dyspozycji art. 69 § 2 k.k., zawieszając wykonanie kary, sąd wziął pod uwagę przede wszystkim postawę sprawcy, jego właściwości i warunki osobiste, a przede wszystkim dotychczasowy sposób życia oskarżonego, który nie był karany za przestępstwa. Stosując środek probacyjny wobec oskarżonego skazanego na karę pozbawienia wolności w wymiarze przekraczającym 1 rok, sąd zgodnie z art. 4 § 1 k.k. miał na uwadze przepisy obowiązujące w dacie popełnienia przestępstwa, jako względniejsze dla oskarżonego od aktualnie obowiązujących.

W punkcie III wyroku sąd orzekł wobec oskarżonego T. K. środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym. Powyższe orzeczenie miało podstawę w treści art. 42 § 1 k.k., zgodnie z którym „sąd może orzec zakaz prowadzenia pojazdów określonego rodzaju w razie skazania osoby uczestniczącej w ruchu za przestępstwo przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji, w szczególności jeżeli z okoliczności popełnionego przestępstwa wynika, że prowadzenie pojazdu przez tę osobę zagraża bezpieczeństwu w komunikacji.” Zdaniem sądu ustalone okoliczności sprawy dają podstawę do przyjęcia opisanej w zacytowanym przepisie obawy, co przemawia za zastosowaniem wobec oskarżonego wskazanego środka karnego. Nie bez znaczenia pozostają w tym zakresie również poważne następstwa czynu oskarżonego. Mając na uwadze wskazane okoliczności sąd ustalił okres zakazu prowadzenia pojazdów wobec oskarżonego na 3 lata. Określając katalog pojazdów co do których obowiązywać będzie zakaz w stosunku do T. K. sąd miał na uwadze to, że do wypadku doszło w ruchu lądowym. Z uwagi na powyższe sąd orzekł wobec oskarżonego zakaz prowadzenia określonych rodzaju pojazdów – tj. wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym. Rozstrzygnięcie w zakresie okresu obowiązywania zakazu prowadzenia pojazdów przez oskarżonego, zapadło przy zastosowaniu art. 4 § 1 k.k., tj. w oparciu o przepis art. 43 § 1 k.k. aktualny w dacie popełnienia przestępstwa, jako względniejszy dla oskarżonego, od obowiązującego w dacie wyrokowania.

Orzekając wskazany środek karny sąd na podstawie art. 43 § 3 k.k. zobowiązał oskarżonego do zwrotu prawa jazdy, które nie zostało mu dotąd zatrzymane.

Sąd Rejonowy na podstawie art. 627 k.p.k., zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa zwrot wydatków sądowych poniesionych przez Skarb Państwa od chwili wszczęcia postępowania – które zostaną ustalone odrębnym postanowieniem i na podstawie art. 2 ust. 1 pkt. 4 ustawy o opłatach sądowych w sprawach karnych wymierzył mu opłatę w wysokości 300 zł. Rozstrzygając o kosztach sądowych, sąd miał na uwadze aktualną sytuację materialną oskarżonego, który osiąga dochody, w wysokości umożliwiającej mu pokrycie kosztów sądowych. Zdaniem sądu oskarżony ma realną możliwość wywiązania się z kosztów sądowych w ratach, w przypadku gdyby nie był w stanie dokonać ich jednorazowej spłaty.

SSR Radosław Gluza