Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 6 sierpnia 2015 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach III Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący - Sędzia SO Tomasz Pawlik (spr.)

Sędzia SO Anna Hajda

SR (del.) Maryla Majewska - Lewandowska

Protokolant Dominika Tarasiewicz

po rozpoznaniu w dniu 6 sierpnia 2015 r. w Gliwicach

na rozprawie

sprawy z powództwa Z. B.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej w W.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanego

od wyroku Sądu Rejonowego w Gliwicach

z dnia 3 marca 2015 r., sygn. akt I C 756/13

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 300 zł (trzysta złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania odwoławczego.

SSR (del.) Maryla Majewska – Lewandowska SSO Tomasz Pawlik SSO Anna Hajda

Sygn. akt III Ca 769/15

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem Sąd Rejonowy zasądził od pozwanego ubezpieczyciela na rzecz powoda kwotę 4.439,92 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 9 listopada 2011 roku oraz kwotę 643,51 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania. Jednocześnie umorzył postępowanie w części, w której powód ograniczył powództwo i oddalił powództwo w pozostałej części.

U podstaw tego orzeczenia legły następujące ustalenia faktyczne.

W dniu 9 marca 2010 roku w G. na skrzyżowaniu ulic (...) doszło do wypadku komunikacyjnego – kierujący pojazdem marki F. (...) nie udzielił pierwszeństwa przejazdu jadącemu z przeciwnego kierunku pojazdowi marki F. (...), którym kierował powód. Po wypadku powód zgłosił się do Szpitala w T. na Oddział ratunkowy, gdzie stwierdzono u niego uraz kręgosłupa szyjnego i czaszki oraz zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa. Nie stwierdzono zmian urazowych kręgosłupa. W kolejnych dniach powód udał się do poradni ogólnej i lekarza pierwszego kontaktu, który z uwagi na ból i ograniczenie ruchomości skierował go do neurologa. Powód zastosował się do zaleceń i skonsultował z lekarzem neurologiem, który zalecił po „uspokojeniu organizmu” rehabilitację. Powód podjął rehabilitację w przychodni w T. w ciągu 2 miesięcy. Łącznie odbył kilkanaście wizyt. Rehabilitację zakończono w lipcu 2010 roku. Nie przepisano powodowi żadnych leków.

Jak ustalono w opinii biegłego lekarza sądowego w wyniku wypadku powód doznał urazu kręgosłupa szyjnego i czaszki, które nie spowodowały zmian kostnych oraz trwałych następstw w obrębie nerwów szyjnych, szyi i ośrodkowego układu nerwowego. Stopień uszczerbku na zdrowiu powoda wynosi 0 %. Doznane przez powoda obrażenia ciała nie wpłynęły w jakikolwiek sposób na jego zdolność do pracy ani też jej nie wykluczyły w żadnym zakresie poza czasem otrzymywania zwolnień (...) po wypadku.

Powód od 2006 roku prowadzi jako osoba fizyczna działalność gospodarczą – agent ubezpieczeniowy. Prowadził księgę przychodów i rozchodów. W dniu 9 marca 2010 roku miał zawarte porozumienie z firmą (...) dotyczącą zawierania z klientami umów ubezpieczenia. W przypadku zawarcia przez klienta umowy powód otrzymywał 5 lub 6 % od wartości zawartej umowy. Ponadto w tym okresie miał zawartą podobną umowę z (...) SA w zakresie umów o przelew wierzytelności ponad dotychczas wypłacone odszkodowanie osobom, które uległy wypadkom samochodowym. Na podstawie tej umowy uzyskiwał prowizję w wysokości około 25 % od sumy zawartej umowy. Miesięczny dochód z tej działalności wynosił około 500-600 zł, a ze współpracy z firmą (...) od kilkuset złotych do maksymalnie 1.000 zł.

W związku ze zdarzeniem, powód w okresie od 9 marca 2010 roku do 7 lipca 2010 roku, przebywał na zwolnieniu lekarskim. W tym czasie w ogóle nie prowadził działalności gospodarczej. Działalność podjął dnia 7 lipca 2010 roku.

Jak ustalono w opinii biegłej sądowej D. A. w okresie, gdy powód przebywał na zwolnieniu lekarskim, tj. w okresie od 9 marca 2010 roku do 7 lipca 2010 roku, utracił dochód w kwocie 6.426 zł.

Powód zgłosił pozwanemu jako ubezpieczycielowi sprawcy zdarzenia z dnia 9 marca 2010 roku szkodę. Pozwany po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego uznał swoją odpowiedzialność za skutki zdarzenia i przyznał powodowi zadośćuczynienie.

Pismem z dnia 7 maja 2010 roku powód zgłosił pozwanej nową szkodę – miedzy innymi wniósł o wypłatę kwoty 8.930,97 zł tytułem utraconego dochodu. Zakład ubezpieczeń przyznał powodowi ostatecznie łącznie kwotę 1.986,08 zł (kwotę 1.465,96 zł decyzją z dnia 21 września 2011 roku i kwotę 520,12 zł decyzja z dnia 8 listopada 2011 roku).

Zasądzono zaskarżonym wyrokiem kwota stanowi ekwiwalent utraconego przez powoda dochodu z działalności gospodarczej pomniejszony o wypłacone dotychczas sumy. Wysokość tej szkody Sąd Rejonowy ustalił na podstawie opinii biegłej sądowej z zakresu finansów, rachunkowości, księgowości i wynagrodzeń - D. A.. Zdaniem Sądu I instancji biegła udzieliła dokładnej i precyzyjnej odpowiedzi na zadane przez Sąd pytania. Opinia została sporządzona w sposób jasny i logiczny, zaś jej wnioski zostały odpowiednio umotywowane. Podkreślono przy ocenie tego dowodu, że biegła przygotowując opinię zwróciła uwagę na podnoszone przez stronę pozwaną okoliczności i nie pominęła ich przy sformułowaniu wniosków. Zwróciła uwagę na wniosek powoda skierowany do ZUS a związany z rozłożeniem zadłużenia na raty, wystąpienie strat przy prowadzeniu działalności gospodarczej w okresie 2009-2010, charakter przedstawionych dokumentów.

Mając na uwadze powyższe ustalenia faktyczne Sąd Rejonowy wskazał, że zgodnie z treścią przepisu art. 444 § 1 zd. 1 k.c. w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Stosownie do treści art. 363 § 1 k.c. naprawienie szkody powinno nastąpić, według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Jednakże gdyby przywrócenie stanu poprzedniego było niemożliwe albo gdyby pociągało za sobą dla zobowiązanego nadmierne trudności lub koszty, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do świadczenia w pieniądzu. Obowiązkiem pozwanej było zatem wyrównanie uszczerbku majątkowego, którego doznał powód na skutek niemożności wykonywania czynności zawodowych, a zatem naprawienie szkody w pełnej wysokości zgodnie z art. 361 § 1 k.c. Zgodnie z powołanym przepisem zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Odnosząc powyższe do realiów sprawy ocenił, że powód na skutek zdarzenia opisanego w pozwie w określonym czasie nie pracował zawodowo i nie prowadził działalności gospodarczej w związku z czym utracił dochód w wysokości ustalonej w opinii biegłej tj. 6 426 zł.

O odsetkach orzeczono na podstawie przepisu art. 481 § 1 i 2 k.c.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie przepisu art. 100 zd. 1 k.p.c.

Od opisanego wyroku apelację wniósł pozwany, który domagał się jego zmiany poprzez oddalenie powództwa i obciążenie powoda kosztami postępowania za obie instancje. Alternatywnie pozwany żądał uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania celem przeprowadzenia dowodu z uzupełniającej opinii biegłego. Zarzuty apelacji sprowadziły się do stwierdzenia, że powód nie wykazał swojego roszczenia. W uzasadnieniu apelacji przeczył jakoby z opinii biegłej wynikała wysokość utraconych przez powoda dochodów. Wskazał, że wnioski opinii odnosiły się wyłącznie do dochodów hipotetycznych.

Powód wniósł o oddalenie apelacji i zasądzenie na jego rzecz kosztów postępowania odwoławczego. W odpowiedzi na apelację podniósł, że apelacja stanowi jedynie polemikę z prawidłowymi ustaleniami Sądu I instancji. Wskazał jednocześnie na specyfikę swojej działalności gospodarczej determinującej treść opinii biegłej oraz podkreślił, że pozwany nie wniósł o uzupełnienie tej opinii.

Sąd Okręgowy zważył:

Apelacja nie zasługiwała na uwzględnienie.

Skarżący kwestionował możliwość ustalenia wysokości poniesionej przez powoda szkody w oparciu o przeprowadzony dowód z opinii biegłej z zakresu finansów, rachunkowości, księgowości i wynagrodzeń tj. dokonaną przez Sąd I instancji ocenę tego dowodu. W istocie zarzucił zatem Sądowi Rejonowemu naruszenie art.233 k.p.c..

Tak określonego zarzutu nie sposób podzielić. Sąd I instancji wyczerpująco odniósł się do wymienionej opinii biegłej i wyjaśniał dlaczego uznał ją wiarygodną i miarodajną dla ustalenia szkody powoda. Rozważania dotyczące tej opinii są spójne, logiczne i odpowiadają doświadczeniu życiowemu. Brak zatem jakichkolwiek podstaw by kwestionować dokonaną przez Sąd Rejonowy ocenę tego dowodu. Wbrew zarzutowi apelacji wnioski sformułowane przez biegłą miały charakter kategoryczny, a biegła zastrzegła sobie jedynie prawo do jej ewentualnego uzupełnienia przy ujawnieniu dodatkowych bądź nieokazanych biegłej dokumentów i faktów. W sytuacji zatem, gdy strony nie wniosły o uzupełnienie opinii nie było wynikających z jej treści przeszkód do zaakceptowania jej wniosków. Nieporozumieniem jest przy tym eksponowanie „hipotetyczności” szkody powoda, gdyż okoliczności sprawy determinowały wyliczenie szkody w sposób szacunkowy.

Skoro zatem apelacja stanowi jedynie niczym nie popartą polemikę z prawidłowymi ustaleniami faktycznymi Sądu Rejonowego, w świetle których powództwo jest zasadne na podstawie przytoczonych przez ten Sąd przepisów prawa materialnego, na zasadzie art.385 k.p.c. , podlegała ona oddaleniu jako bezzasadna.

O kosztach postępowania odwoławczego orzeczono na zasadzie art.98 § 1 i art.108 § 1 k.p.c. w związku z § 6 pkt 3 i 13 ust.1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu.

SSR (del.) M. Majewska-Lewandowska SSO T. Pawlik (spr.) SSO A. Hajda