Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 września 2015 roku

Sąd Rejonowy w Łukowie II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący SSR Mariusz Brojek

Protokolant sekr. sądowy Marta Zdańkowska

bez udziału prokuratora

po rozpoznaniu dnia 21 września 2015 roku sprawy:

1. Ł. K. syna R. i D. z domu K. urodzonego (...) w Ł.

2. T. B. syna S. i Z. z domu K. urodzonego (...) w Ł.

oskarżonych o to, że:

w dniu 25 kwietnia 2015 r. w Ł. woj. (...) działając wspólnie i w porozumieniu wzięli udział w pobiciu K. K. (3) w ten sposób, iż zadawali mu uderzenia rękami
i kopali nogami po całym ciele czym narazili go na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo nastąpienia skutku określonego w art. 156 § 1 k.k. lub 157 § 1 k.k.

tj. o czyn z art. 158 § 1 k.k.

orzeka:

- oskarżonych Ł. K. i T. B. uznaje za winnych popełnienia zarzucanego im czynu wyczerpującego dyspozycję art. 158 § 1 k.k. i za czyn ten na podstawie art. 158 § 1 k.k. w związku z art. 4 § 1 k.k. wymierza im kary po roku pozbawienia wolności, których to wykonanie na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k. i art. 70 § 1 pkt 1 k.k. w związku z art. 4 § 1 k.k. warunkowo zawiesza tytułem próby na okresy po 4 (cztery) lata;

- na podstawie art. 71 § 1 k.k. w związku z art. 33 § 1 i 3 k.k. i art. 4 § 1 k.k. orzeka wobec oskarżonych Ł. K. i T. B. kary grzywny w ilości po 100 (sto) stawek dziennych określając wysokość jednej stawki dziennej na równoważną kwocie 10 (dziesięciu) złotych;

- na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwalnia oskarżonych Ł. K. i T. B. od obowiązku ponoszenia kosztów sądowych w całości, wydatkami w sprawie obciążając Skarb Państwa.

POUCZENIE

1.  W terminie zawitym 7 (siedmiu) dni od daty ogłoszeniawyroku strona , podmiot określony w art. 416, a gdy ustawa przewiduje doręczenie wyroku, od daty jego doręczenia, strona, a w wypadku wyroku warunkowo umarzającego postępowanie, wydanego na posiedzeniu, także pokrzywdzony / pokrzywdzona, mogą złożyć wniosek o sporządzenie na piśmie i doręczenie uzasadnienia wyroku. Sporządzenie uzasadnienia z urzędu nie zwalnia strony, wymienionego podmiotu oraz pokrzywdzonego / pokrzywdzonej od złożenia wniosku o doręczenie uzasadnienia. Wniosek składa się na piśmie.Wniosek niepochodzący od oskarżonego powinien wskazywać tego z oskarżonych, którego dotyczy.

Wniosek powinien zawierać: oznaczenie organu, do którego jest skierowany, oraz sprawy, której dotyczy; oznaczenie oraz adres wnoszącego pismo; treść wniosku; datę i podpis składającego pismo. Za osobę, która nie może się podpisać, pismo podpisuje osoba przez nią upoważniona, ze wskazaniem przyczyny złożenia swego podpisu. We wniosku należy wskazać, czy dotyczy całości wyroku czy też niektórych czynów, których popełnienie oskarżyciel zarzucił oskarżonemu / oskarżonej, bądź też jedynie rozstrzygnięcia o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu. Wniosek niepochodzący od oskarżonego / oskarżonej powinien również wskazywać oskarżonego / oskarżoną, którego / której dotyczy § 2. Dla oskarżonego pozbawionego wolności, który nie ma obrońcy i nie był obecny podczas ogłoszenia wyroku, termin wymieniony w § 1 biegnie od daty doręczenia mu wyroku.

3.  3(art. 119 k.p.k. i art. 422 § 1 i 2 k.p.k.).

Czynność procesowa dokonana po upływie terminu zawitego jest bezskuteczna (art. 122 § 1 k.p.k.).

Do biegu terminu nie wlicza się dnia, od którego liczy się dany termin. Jeżeli koniec terminu przypada na dzień uznany przez ustawę za dzień wolny od pracy, czynność można wykonać następnego dnia (art. 123 § 1 i 3 k.p.k.).

Termin jest zachowany, jeżeli przed jego upływem pismo zostało nadane w placówce podmiotu zajmującego się doręczaniem korespondencji na terenie Unii Europejskiej, w polskim urzędzie konsularnym lub złożone przez żołnierza w dowództwie jednostki wojskowej albo przez osobę pozbawioną wolności w administracji odpowiedniego zakładu, a przez członka załogi polskiego statku morskiego – kapitanowi statku (art. 124 k.p.k.).

Jeżeli niedotrzymanie terminu zawitego nastąpiło z przyczyn od strony niezależnych, strona w zawitym terminie 7 (siedmiu) dni od daty ustania przeszkody może zgłosić wniosek o przywrócenie terminu, dopełniając jednocześnie czynności, która miała być w terminie wykonana (art. 126 § 1 k.p.k.).

2.  Od wyroku sądu pierwszej instancji stronom, podmiotowi określonemu w art. 416,a pokrzywdzonemu / pokrzywdzonej od wyroku warunkowo umarzającego postępowanie, wydanego na posiedzeniu,, przysługuje apelacja (art. 444 § 1 k.p.k.). ²⁾

3.  Termin zawity do wniesienia apelacji wynosi 14 (czternaście) dni i biegnie dla każdego uprawnionego od daty doręczenia mu wyroku z uzasadnieniem (art. 122 § 2 k.p.k. i art. 445 § 1 k.p.k.).

4.  Apelację wnosi się na piśmie do sądu, który wydał zaskarżony wyrok (art. 428 § 1 k.p.k.).

5.  Oskarżony / oskarżona ma prawo do korzystania przy sporządzeniu apelacji z pomocy ustanowionego przez siebie obrońcy (art. 6 k.p.k. i art. 83 § 1 k.p.k.), a strona inna niż oskarżony / oskarżona może ustanowić pełnomocnika (art. 87 § 1 k.p.k.). Do czasu ustanowienia obrońcy przez oskarżonego / oskarżoną pozbawionego / pozbawioną wolności, obrońcę może ustanowić inna osoba (art. 83 § 1 k.p.k.). Apelacja od wyroku sądu okręgowego, która nie pochodzi od prokuratoralub pełnomocnika będącego radcą prawnym, powinna być sporządzona i podpisana przez adwokata lub radcę prawnego (art. 446 § 1 k.p.k.).

6.  Wydatki związane z ustanowieniem obrońcy albo pełnomocnika wykłada strona, która go ustanowiła (art. 620 k.p.k.).

7.  Oskarżony / oskarżona / pokrzywdzony / pokrzywdzona w wypadku wydania na posiedzeniu wyroku warunkowo umarzającego postępowanie / oskarżyciel posiłkowy / oskarżyciel prywatny nieposiadający / nieposiadająca obrońcy / pełnomocnika może złożyć wniosek o wyznaczenie obrońcy / pełnomocnika w celu sporządzenia apelacji. Wnioskujący może zostać obciążony kosztami wyznaczenia takiego obrońcy / pełnomocnika (art. 444 § 2 i 3 k.p.k.).

8.  Obrońca / pełnomocnik z urzędu wyznaczany jest z listy obrońców / pełnomocników lub jest pozbawiony wolności(art. 81a § 1 k.p.k. i art. 88 zd. 2 k.p.k.).

9.  Wniosek o wyznaczenie obrońcy / pełnomocnika z urzędu prezes sądu, sąd lub referendarz sądowy rozpoznaje niezwłocznie. Jeżeli okoliczności wskazują na konieczność natychmiastowego podjęcia obrony / reprezentacji, prezes sądu, sąd lub referendarz sądowy, telefonicznie lub w inny sposób stosownie do okoliczności, powiadamia stronę oraz obrońcę / pełnomocnika o wyznaczeniu obrońcy / pełnomocnika z urzędu (art. 81a § 2 i 3 k.p.k. i art. 88 zd. 2 k.p.k.).

10.  Strona może mieć jednocześnie nie więcej niż trzech obrońców albo pełnomocników (art. 77 k.p.k. i art. 88 zd. 2 k.p.k.).

11.  Apelację co do winy uważa się za zwróconą przeciwko całości wyroku (art. 447 § 1 k.p.k.).

12.  Apelację co do kary uważa się za zwróconą przeciwko całości rozstrzygnięcia o karze i środkach karnych (art. 447 § 2 k.p.k.).

13.  Apelację co do środka karnego uważa się za zwróconą przeciwko całości rozstrzygnięcia o środkach karnych. Zaskarżyć można również brak rozstrzygnięcia w przedmiocie środka karnego (art. 447 § 3 k.p.k.).

14.  3W apelacji można podnosić zarzuty, które nie stanowiły lub nie mogły stanowić przedmiotu zażalenia (art. 447 § 4 k.p.k.).

15.  Podstawą apelacji nie może być błąd w ustaleniach faktycznych przyjęty za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia, oraz rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka, związane z treścią zawartego porozumienia w sprawie wydania wyroku skazującego, wymierzenia określonej kary lub środka karnego, orzeczenie przepadku lub środka kompensacyjnego lub rozstrzygnięcia w przedmiocie poniesienia kosztów procesu (art. 447 § 5 k.p.k.).

16.  Prezes sądu pierwszej instancji odmówi przyjęcia apelacji, jeżeli apelacja zostanie wniesiona po terminie lub przez osobę nieuprawnioną albo jest niedopuszczalna z mocy ustawy (art. 429 § 1 k.p.k.).

17.  Jeżeli oskarżony / oskarżona jest nieletni / nieletnia lub ubezwłasnowolniony / ubezwłasnowolniona, jego / jej przedstawiciel ustawowy lub osoba, pod której pieczą oskarżony / oskarżona pozostaje, może podejmować na jego / jej korzyść wszelkie czynności procesowe, a przede wszystkim wnosić środki zaskarżenia, składać wnioski oraz ustanowić obrońcę (art. 76 k.p.k.).

18.  (inne informacje wskazane przez sąd, nieuwzględnione w pkt 1-17) ³⁾

Wyjaśnienie:

W treści pouczenia, w nawiasach wskazano między innymi podstawę prawną danego twierdzenia; użyty skrót „k.p.k.” oznacza ustawę z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks postępowania karnego, której tekst został zamieszczony w Dzienniku Ustaw z 1997 r. Nr 89, poz. 555 i niektórych Dziennikach opublikowanych później.

1)  stosuje się w sprawach o przestępstwa, z wyłączeniem spraw o przestępstwa skarbowe

2)  o ile przepisy nie stanowią inaczej; jeśli przepis stanowi inaczej to należy pouczyć strony stosownie do brzmienia tego przepisu

3)  uwzględnia się, o ile sąd tak postanowi

II K 503/15

UZASADNIENIE

Z uwagi na to, że złożony wniosek o sporządzenie pisemnego uzasadnienia wyrok dotyczy rozstrzygnięcia o karze i innych konsekwencjach prawnych czynu, zgodnie z treścią art. 424 § 3 k.p.k. uzasadnienie niniejsze Sąd ograniczył do poniższego.

Prokurator Rejonowy w Łukowie oskarżył Ł. K. i T. B. o popełnienie wspólnie czynu zabronionego z art. 158 § 1 k.k.

Do aktu oskarżenia dołączono wniosek o wydanie wyroku skazującego
obu wymienionych oskarżonych bez przeprowadzania rozprawy i wymierzenie uzgodnionych z nimi kar po roku pozbawienia wolności oraz grzywny w ilości po 100 stawek dziennych po 10 złotych każda, nadto - oskarżyciel wniósł o warunkowe zawieszenie wykonania wskazanych kar pozbawienia wolności na okresy próby wynoszące po 4 lata. Uzasadniając powyższy wniosek prokurator wskazał, iż okoliczności popełnienia przestępstwa nie budziły wątpliwości, a postawa oskarżonych wskazywała, że cele postępowania zostaną osiągnięte, mimo nieprzeprowadzenia rozprawy.

Mając na uwadze powyższe, sprawę skierowano na posiedzenie w celu rozpoznania wniosku w trybie art. 343 k.p.k., na którym to Sąd zapoznał się z materiałami przeprowadzonego postępowania przygotowawczego i rozważył - mając na względzie złożenie wspomnianego wniosku w dniu 26 czerwca 2015 roku, czyli na zaledwie 4 dni przed wejściem w życie nowelizacji przepisów m.in. Kodeksu karnego i Kodeksu postępowania karnego i domniemując racjonalność działania oskarżyciela - kwestię stosowania przepisów nowych w kontekście treści przepisu art. 4 § 1 k.k.

Czyn zabroniony z art. 158 § 1 k.k. popełnia ten, kto bierze udział w pobiciu, w którym naraża się człowieka na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo nastąpienia skutku określonego w art. 156 § 1 k.k. lub w art. 157 § 1 k.k.

Dla zaistnienia pobicia niezbędna jest czynna napaść co najmniej dwóch osób na inną osobę lub osoby, przy czym widoczne jest rozróżnienie napastników od broniących się.

Skutkiem działania sprawców musi być narażenie na niebezpieczeństwo nastąpienia wskazanych w treści tegoż przepisu skutków: utraty życia lub określonych poprzez odesłanie do treści przepisów art. 156 § 1 k.k. - ciężkiego uszczerbku na zdrowiu, bądź art. 157 § 1 k.k. - uszkodzenia ciała średniego stopnia. Narażenie to musi mieć charakter bezpośredni, poważny i realny, co wiąże się ściśle z intensywnością działania i stopniem agresji napastników, przy czym może to być choćby sposób działania jednego z napastników.

Zgodnie z ugruntowanym orzecznictwem Sądu Najwyższego dla przyjęcia udziału w bójce nie jest konieczne, by sprawca zadał jakieś konkretne ciosy, lecz wystarczy niekiedy „zagrzewanie” do walki, czy nawet przyjęcie takiej, solidarnej z napastnikami postawy, że wskazuje ona na potencjalną gotowość zadania takich ciosów, gdy tylko nadarzy się okazja lub zajdzie potrzeba (tak Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 30 sierpnia 1972 roku w sprawie o sygn. akt I KR 127/72, opubl. Ruch Prawniczy, Ekonomiczny i Socjologiczny nr 3/73, str. 347, a także w wyroku z dnia 28 lipca 1972 roku, w sprawie o sygn. akt Rw 692/72, opubl. OSNKW nr 11/72, poz. 181 oraz w postanowieniach z dnia 22 kwietnia 2009 roku w sprawie o sygn. akt IV KK 14/09, opubl. Prokuratura i Prawo – wkładka nr 11-12/2009, poz. 6 oraz z dnia 7 kwietnia 2004 roku w sprawie o sygn. akt II KK 377/03, opubl. LEX nr 137739 i liczne orzeczenia Sądów Apelacyjnych w Warszawie, Katowicach, Lublinie, Krakowie).

Występek ten ma charakter powszechny, jego sprawcą może więc być każdy.

Występek ten jest zagrożony karą pozbawienia wolności do lat 3.

Mając na uwadze powyższe oraz ujawnione na posiedzeniu dowody przeprowadzone w toku postępowania przygotowawczego, Sąd stwierdził, że oskarżeni w dniu 25 kwietnia 2015 roku w Ł. województwa (...) działając wspólnie i w porozumieniu wzięli udział w pobiciu K. K. (3) w ten sposób, iż zadawali mu uderzenia rękami i kopali po całym ciele, czym narazili go na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo nastąpienia skutku określonego w art. 156 § 1 k.k. lub 157 § 1 k.k. - i tak opisanym zachowaniem zrealizowali znamiona występku z art. 158 § 1 k.k.

Zgodnie z treścią art. 4 § 1 k.k. jeżeli w czasie orzekania obowiązuje ustawa inna niż w czasie popełnienia przestępstwa, stosuje się ustawę nową, jednakże należy stosować ustawę obowiązującą poprzednio, jeżeli jest względniejsza dla sprawcy.

Za popełnione przestępstwo, uznając dotychczasową, tj. sprzed 1 lipca 2015 roku, regulację prawną jako względniejszą w rozumieniu art. 4 § 1 k.k. (z powodów wskazanych poniżej) i akceptując wniosek Prokuratora Rejonowego w Łukowie złożony w trybie przewidzianym treścią art. 335 § 1 k.p.k., na podstawie art. 158 § 1 k.k. wymierzył każdemu z nich na podstawie przepisów Kodeksu karnego w brzmieniu sprzed wskazanej daty karę roku pozbawienia wolności.

Przy wymiarze kary Sąd miał na uwadze wszelkie okoliczności podmiotowe
i przedmiotowe, leżące w granicach cech przypisanego oskarżonym przestępstwa,
a także dotyczące osób sprawców i mające znaczenie dla wymiaru kary.

Przede wszystkim wymierzone kary są karami adekwatnymi, dolegliwością swoją nie przekraczają stopnia winy, który nie był niski, gdyż oskarżeni działali ze świadomością bezprawności swego czynu i mieli przy tym świadomość tego, że zachowanie takie – polegające na zadawaniu innej osobie uderzeń rękoma i kopaniu w różne części ciała, skutkujące powstaniem obrażeń kwalifikowanych jako powodujące rozstrój zdrowia lub naruszenie czynności narządu ciała na okres nie dłuższy niż 7 dni, stanowiące zarazem stan zagrożenia spowodowania obrażeń poważniejszych, określonych w treści art. 157 § 1 k.k. lub 156 § 1 k.k., czy nawet utraty życia - jest zachowaniem karalnym.

Jednocześnie biorąc pod uwagę przede wszystkim dotychczasowy sposób życia obu oskarżonych – a przede wszystkim ich dotychczasową niekaralność, Sąd uznał, iż istnieje pozytywna prognoza kryminologiczna co do osoby każdego z nich, która sprawia, iż zasługują oni na danie im szansy i zastosowanie wobec każdego z nich dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania kary. W ocenie Sądu orzeczone kary, mimo, że nie będą efektywnie wykonywane spełnią swój wychowawczy cel w stosunku do obu oskarżonych, a przede wszystkim zapobiegną ponownemu popełnieniu przestępstwa. Z tych względów wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawieszono na okresy próby wynoszące po 4 lata. Przy czym mając na uwadze efektywność oddziaływania środka probacyjnego w postaci warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności Sąd na podstawie art. 71 § 1 k.k. orzekł wobec każdego z oskarżonych grzywnę w wysokości 100 stawek dziennych po 10 zł każda. Określając wysokość stawki dziennej na 10 zł, uwzględniono przede wszystkim fakt, że każdy z oskarżonych legitymuje się niskimi miesięcznymi dochodami na poziomie około 1200 zł, zaś w przypadku T. B. posiada on jeszcze ustawowy obowiązek alimentacyjny na dwoje dzieci; w ocenie Sądu takie ich możliwości zarobkowe przemawiały za tym, iż będzie on w stanie uiścić grzywnę orzeczoną w takiej wysokości.

W ocenie Sądu tak orzeczone kary osiągną cele zapobiegawcze i wychowawcze w stosunku do sprawców, a równocześnie spełnią cele w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa dając wyraźny przekaz zarówno dla potencjalnych sprawców - że zachowania takie spotykają się ze stanowczą reakcją i są karane, jak i dla pokrzywdzonych - że mogą liczyć na ochronę ze strony organów państwa.

Zgodnie ze stanowiskiem Sądu Najwyższego wyrażonym m.in. w wyroku z dnia 13 lutego 2008 roku w sprawie o sygn. akt IV KK 407/07, opublikowanym w: LEX nr 395069 „Ocena względności ustaw dokonana w ramach stosowania art. 4 § 1 k.k., nie może ograniczać się do prostego zestawienia wysokości sankcji zawartych w porównywanych przepisach, lecz wymaga analizy wszystkich prawnokarnych skutków wynikających dla oskarżonego z zastosowania ustawy nowej albo obowiązującej poprzednio.”, dlatego też Sąd zastosował przepisy ustawy z dnia 6 czerwca 1997 roku Kodeks karny obowiązujące przed dniem 1 lipca 2015 roku, albowiem o ile samo ustawowe zagrożenie przypisanego obu oskarżonym przestępstwa z art. 158 § 1 k.k. i dyrektywy wymiaru kary nie zmieniły się, o tyle jednak za względniejsze, korzystniejsze dla sprawców uznał je z poniższych powodów:

- art. 69 § 1 k.k. dawał możliwość stosowania dobrodziejstwa warunkowego zawieszenie wykonania kary pozbawienia wolności nie przekraczającej 2 lat (…) o ile okazałoby się to wystarczające dla spełnienia celów kary, a w szczególności zapobieżenia powrotowi do przestępstwa, podczas gdy obecnie możliwości te są dodatkowo ograniczone: zawieszona może zostać kara w wymiarze do zaledwie roku i to o tyle, o ile sprawca w czasie popełnienia przestępstwa nie był skazany na karę pozbawienia wolności, przy spełnieniu pozostałych wymogów, jakie zawarte były w tym przepisie, dotyczącym realizacji celów kary;

- art. 72 § 1 k.k. zawierał katalog możliwych do orzeczenia w razie warunkowego zawieszenia kary obowiązków probacyjnych, które to aktualnie stały się co do zasady obligatoryjne – poza sytuacją, gdy sąd orzeka równocześnie środek karny;

- art. 71 § 1 k.k. dawał możliwość orzeczenia kary grzywny w razie warunkowego zawieszenia kary pozbawienia wolności, jeśli jej wymierzenie na innej podstawie nie byłoby możliwe w wysokości do 270 stawek dziennych; obecnie – po nowelizacji - obwarowanie to znikło i kara grzywny orzekana na tej podstawie może być orzeczona w wysokości do 540 stawek dziennych (co do zasady), przy czym omawiając zasady wymierzania kary grzywny nie można zapominać też o treści art. 58 § 2 k.k., który obecnie jest uchylony, a który to statuował zakaz orzekania tejże kary w sytuacji, gdy dochody sprawcy, jego stosunki majątkowe lub możliwości zarobkowe uzasadniałyby przekonanie, że sprawca grzywny nie uiści i nie będzie jej można ściągnąć w drodze egzekucji.

Powyższe rozważania zgodne są z ogólnie utrwaloną linią orzecznictwa sądów, w tym Sądu Najwyższego, który w wyroku z dnia 13 maja 2008 roku w sprawie o sygn. akt V KK 15/08, opublikowanym w: LEX nr 398529, stwierdził, że „ustawą względniejszą dla sprawcy jest ta ustawa, której wybór opiera się na ocenie całokształtu konsekwencji wynikających dla niego z kolejnego zastosowania obydwu wchodzących w grę ustaw. Warunkiem dokonania wyboru spełniającego te wymogi jest przeprowadzenie przez sąd orzekający swoistego testu polegającego na podjęciu rozstrzygnięcia w sprawie, odrębnie na podstawie jednej i drugiej ustawy, a następnie na porównaniu obu rezultatów według kryterium korzystności dla oskarżonego.”

Kończąc owe rozważania co do „względności ustawy” dla sprawcy w realiach niniejszej sprawy zasadnym wydaje się nadmienić, że także inne potencjalne konsekwencje, związane z odpowiedzialnością za przestępstwo z art. 158 § 1 k.k., świadczą o tym, że względniejsze dla sprawców tego przestępstwa są przepisy Kodeksu karnego w brzmieniu sprzed 1 lipca br.; jednym z przykładów takowych jest kwestia orzekania na podstawie art. 46 § 2 k.k. nawiązki, która może zostać orzeczona w wysokości do 200.000 (dwustu tysięcy) złotych, podczas gdy na podstawie dotychczasowych przepisów możliwe było orzeczenie jej w wysokości o połowę niższej.

Sąd na podstawie art. 624 § 1 k.p.k., mając na uwadze sytuację materialną oskarżonych zwolnił ich w całości od obowiązku ponoszenia kosztów sądowych, a wydatkami w sprawie obciążył Skarb Państwa.