Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II Ka 399/15

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 września 2015 r.

Sąd Okręgowy w Siedlcach II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący:

SSO Krystyna Święcicka

Sędziowie:

SSO Bogdan Górski

SSO Mariola Krajewska - Sińczuk (spr.)

Protokolant:

st.sekr.sądowy Agnieszka Walerczak

przy udziale Prokuratora Luby Fiłoc

po rozpoznaniu w dniu 8 września 2015 r.

sprawy P. O.

oskarżonego o przestępstwo z art. 245 kk w zw. z art. 12 kk

na skutek apelacji, wniesionych przez obrońcę oskarżonego i prokuratora

od wyroku Sądu Rejonowego w Siedlcach

z dnia 6 maja 2015 r. sygn. akt II K 723/14

zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy; zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 370 (trzysta siedemdziesiąt) złotych tytułem kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, zaś w pozostałym zakresie ustala, że wydatki postępowania odwoławczego ponosi Skarb Państwa.

Sygn. akt II Ka 399/15

UZASADNIENIE

P. O. został oskarżony o to, że w okresie od 20.08.2014r. do dn. 24.09.2014r. działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru bezpośrednio oraz drogą SMS-ową kierował groźby bezprawne pozbawienia życia i w celu wywarcia wpływu na P. K. (1) jako świadka w sprawie o sygn. II K 224/14 toczącej się przed Sądem Rejonowym w Siedlcach,

tj. o czyn z art. 245 kk w zw. z art. 12 kk.

Po rozpoznaniu przedmiotowej sprawy Sąd Rejonowy w Siedlcach wyrokiem z dnia 06 maja 2015r.:

I.  w granicach zarzucanego aktem oskarżenia czynu uznał P. O. za winnego popełnienia tego, że w okresie od 20 sierpnia 2014r. do dnia 24 września 2014r. działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru kierował w stosunku do P. K. (1) groźby pozbawienia życia, które wywołały w pokrzywdzonym uzasadnioną obawę, że mogą zostać spełnione, tj. popełnienia czynu wyczerpującego dyspozycję art. 190 § 1 kk w zw. z art. 12 kk i za ten czyn na podstawie art. 190 § 1 kk skazał go na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności;

II.  na podstawie art. 69 § 1 i § 2 kk i art. 70 § 1 pkt 1 kk wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres próby wynoszący 2 lata;

III.  na podstawie art. 71 § 1 kk wymierzył oskarżonemu karę grzywny w wysokości 200 stawek dziennych, ustalając na podstawie art. 33 § 3 kk wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 12 złotych;

IV.  zasądził o oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 70 zł tytułem zwrotu wydatków oraz kwotę 360 zł tytułem opłaty.

Apelacje od powyższego wyroku wnieśli obrońca oskarżonego i prokurator.

Obrońca oskarżonego, zaskarżając wyrok w całości, orzeczeniu temu zarzucił:

- na podstawie art. 438 pkt 3 kpk, błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, mający wpływ na jego treść, wyrażający się w sprzeczności z zasadami logiki oraz doświadczeniem życiowym oceny dowodów przeprowadzonej przez Sąd I instancji, a w szczególności z osobowym dowodem w postaci zeznań pokrzywdzonego P. K. (1) (każdorazowo rozbieżnych) w zestawieniu z informacjami zawartymi w zgłoszeniu skierowanym do Prokuratury Rejonowej w Siedlcach i zapisem monitoringu;

- na podstawie art. 438 pkt 2 kpk obrazę przepisów postępowania, mającą wpływ na treść orzeczenia, a wyrażającą się w naruszeniu następujących norm:

art. 424 kpk w zw. z art. 410 kpk i uznanie, iż:

◦ oskarżony w okresie od 20 sierpnia 2014r. do dnia 24 września 2014r….w sytuacji, kiedy Sąd sam ustala, iż zdarzenia miały miejsce w dniach 20 sierpnia i 24 września 2014r., a w okresie między tymi datami nie było żadnego kontaktu oskarżonego z pokrzywdzonym. Taki opis czynu dokonany przez Sąd może, zdaniem obrony, wynikać pośrednio ze sformułowania zawartego na k. 4 motywów, gdzie Sąd wyraża „swoiste ubolewanie”, że nie obalono domniemania niewinności oskarżonego P. O. i dlatego oświadczenie oskarżonego pozostaje wiarygodne;

◦ uznanie (k. 5 motywów), iż pokrzywdzony widział wcześniej skutki pobicia swoich kolegów i dlatego obawiał się … pomimo, że:

1.  Sąd nie zauważa ustaleń Sądu w sprawie II K 224/14, gdzie uznano, iż to koledzy pokrzywdzonego atakowali przypadkowych gości, a następnie oskarżonego i powołanego M. Ł.;

2.  Sąd Rejonowy w niniejszej sprawie nie zauważa, że koledzy pokrzywdzonego w liczbie co najmniej 7 osób, zaatakowali oskarżonego i M. Ł.;

3.  Sąd nie zauważa, że koledzy pokrzywdzonego atakowali również towarzyszki oskarżonego i M. Ł.;

4.  wreszcie Sąd nie zauważa, że oskarżony jako pierwszy został uderzony butelką w głowę przez kolegów pokrzywdzonego;

5.  Sąd wreszcie nie zauważa, że pokrzywdzony K. w ramach sprawy o sygn. akt II K 224/14, jak również w niniejszej sprawie, przywołuje fakty pobicia świadków, którym ci świadkowie kategorycznie zaprzeczają.

Podnosząc te zarzuty obrońca oskarżonego wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Prokurator natomiast zaskarżył wyrok w całości na niekorzyść oskarżonego i orzeczeniu zarzucił:

I.  obrazę przepisów prawa materialnego, a mianowicie art. 245 kk poprzez błędne zakwalifikowanie przez Sąd w treści wyroku zachowania oskarżonego P. O. z art. 190 § 1 kk w zw. z art. 12 kk w sytuacji, gdy wypowiadane przez niego pod adresem pokrzywdzonego P. K. (1) groźby pozbawienia życia w związku ze złożeniem przez niego zeznań w sprawie II K 224/14, dodatkowo w powiązaniu z treścią wiadomości tekstowej sms, bezspornie miały na celu wywarcie na niego wpływu jako świadka w tej sprawie i zmuszenie go np. do wycofania lub zmiany złożonych zeznań, co wyczerpuje znamiona czynu z art. 245 kk w zw. z art. 12 kk;

II.  obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść wyroku, a mianowicie art. 4 kpk, art. 7 kpk i art. 410 kpk poprzez dowolną i wykraczającą poza zakres swobodnej oceny dowodów ocenę materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie i uznanie, że oskarżony P. O. nie skierował do pokrzywdzonego wiadomości tekstowej sms z groźbami mającymi na celu wywarcie wpływu na niego jako świadka w sprawie II K 224/14, w sytuacji, gdy treść tej wiadomości oceniana w powiązaniu z treścią pozostałych gróźb kierowanych bezpośrednio pod adresem pokrzywdzonego wskazuje bezspornie, że oskarżony opracował ją i wysłał lub co najmniej miał bezpośredni związek z jej opracowaniem i wysłaniem.

Wskazując na powyższe zarzuty oskarżyciel publiczny wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Siedlcach.

W toku rozprawy apelacyjnej obrońca oskarżonego poparł swoją apelację i wniosek w niej zawarty, wnosząc o nieuwzględnienie apelacji prokuratora.

Prokurator przyłączając się do apelacji obrońcy oskarżonego w zakresie uchylenia orzeczenia, poparł apelację Prokuratora Rejonowego w Siedlcach.

Na rozprawie odwoławczej Sąd II instancji, uwzględniając wniosek dowodowy obrońcy oskarżonego, uzupełnił przewód sądowy poprzez zaliczenie do materiału dowodowego uzasadnienia sporządzonego do wyroku Sądu Rejonowego w Siedlcach z dnia 30 stycznia 2015r. w sprawie II K 224/14.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Obie apelacje są bezzasadne i jako takie nie zasługują na uwzględnienie. Na wstępie stwierdzić należy, iż zasadność ocen i wniosków wyprowadzonych przez Sąd I instancji z okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego odpowiada zasadom logicznego rozumowania i zasadom doświadczenia życiowego. Fakt ten nie pozwala zatem przyjąć, że w niniejszej sprawie Sąd Rejonowy przekroczył granice swobodnej oceny dowodów, a tym samym dopuścił się błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku, mogącego mieć wpływ na treść wydanego orzeczenia co do czynu przypisanego oskarżonemu P. O..

Odnosząc się do zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych wskazać należy, iż zgodnie z powszechnie akceptowanym stanowiskiem Sądu Najwyższego, ustalenia faktyczne wyroku tylko wtedy nie wykraczają poza ramy swobodnej oceny dowodów, gdy poczynione zostały na podstawie wszechstronnej analizy przeprowadzonych dowodów, których ocena nie wykazuje błędów natury faktycznej czy logicznej, zgodna jest ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz prowadzi do sędziowskiego przekonania, odzwierciedleniem którego powinno być uzasadnienie orzeczenia ( wyrok SN z 05.09.1974r., II KR 114/74, OSNKW 1975, nr 2, poz. 28). Dokonując oceny dowodów zgromadzonych w niniejszej sprawie Sąd Rejonowy w Siedlcach sprostał wymogom płynącym ze wskazanego wyżej orzeczenia Sądu Najwyższego, dlatego rozumowanie Sądu I instancji spotkało się z aprobatą ze strony Sądu Odwoławczego i co za tym idzie, nie wymaga jakiejkolwiek korekty. Sąd Rejonowy wnikliwie przeanalizował wszystkie okoliczności i dowody ujawnione w toku rozprawy, na ich podstawie poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne oraz należycie wykazał winę oskarżonego P. O. w zakresie przypisanego mu czynu. Nie ma również wątpliwości co do tego, że postępowanie w przedmiotowej sprawie przeprowadzone zostało starannie, a ocena materiału dowodowego dokonana przez Sąd I instancji nie wykazuje błędów natury logicznej, jak również nie wykracza poza ramy swobodnej oceny dowodów, chronionej przepisem art. 7 kpk. Na stwierdzenie powyższych okoliczności pozwala uważna lektura uzasadnienia zaskarżonego wyroku. W pisemnych motywach sporządzonych do tego orzeczenia Sąd I instancji szczegółowo wskazał bowiem dowody, które obdarzył przymiotem wiarygodności oraz wyjaśnił, z jakich powodów je zaakceptował. Szczegółowo wskazał także dowody, którym waloru wiarygodności odmówił i precyzyjnie oraz przekonywująco wyjaśnił, z jakich przyczyn na wiarę nie zasługują. Ustalenia poczynione w tym zakresie przez Sąd Rejonowy są zatem prawidłowe i w ocenie Sądu Okręgowego w Siedlcach nie noszą cech błędu, co prowadzi do przekonania, iż zarzuty apelacyjne podnoszone przez obrońcę oskarżonego, jak i prokuratora, w tym zakresie są chybione.

Wątpliwości Sądu Okręgowego nie budzi również uzasadnienie zaskarżonego wyroku, które zostało sporządzone z zachowaniem wymogów art. 424 kpk i na tyle szczegółowo, że pozwala na kontrolę odwoławczą prawidłowości skarżonego rozstrzygnięcia. Dlatego też, w ocenie Sądu II instancji, Sąd Rejonowy wyrokując w niniejszej sprawie nie przekroczył granicy swobodnej oceny dowodów, a co za tym idzie nie dopuścił się błędu w ustaleniach faktycznych, mogącego mieć wpływ na treść wydanego orzeczenia. Niewątpliwie oskarżony P. O. dopuścił się przypisanego mu czynu, a fakt ten został w sposób bezsporny dowiedziony, co ma odzwierciedlenie w zgromadzonym w niniejszej sprawie materiale dowodowym.

W tym miejscu, ażeby nie powtarzać wszystkich argumentów powołanych w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, Sąd Odwoławczy uznał za stosowne ograniczyć się tylko do wskazania najistotniejszych okoliczności, które przemawiają za uznaniem za prawidłowe ustaleń faktycznych poczynionych przez Sąd Rejonowy w Siedlcach.

Sąd I instancji, uznając winę oskarżonego P. O., zasadnie oparł się jedynie w niewielkim stopniu na jego wyjaśnieniach, a w głównej mierze za podstawę ustalonego w sprawie stanu faktycznego przyjął zeznania pokrzywdzonego P. K. (1) oraz jego żony A. K. a także nieosobowe dowody, w tym m. in. dowód w postaci zawiadomienia o popełnieniu przestępstwa z dnia 20 sierpnia 2014r. oraz zapis monitoringu ze sklepu (...) z dnia 24 września 2014r.(k. 30). Swoje stanowisko w tym zakresie logicznie i przekonująco uzasadnił. Znajduje ono pełną akceptację Sądu Odwoławczego. Nie można za skarżącym wyrok obrońcą oskarżonego uznać, iż depozycje pokrzywdzonego są wewnętrznie sprzeczne, a poza tym pozostają w opozycji z pozostałym zebranym w sprawie materiałem dowodowym. Twierdzenia te są gołosłowne. Odmienne z nimi pozostają jedynie wyjaśnienia oskarżonego, co do których Sąd orzekający trafnie wywiódł, że w odniesieniu do treści zarzutu na wiarę nie zasługują i stanowią próbę uniknięcia odpowiedzialności karnej. Natomiast z zeznaniami pokrzywdzonego koresponduje zebrany w sprawie i wskazany powyżej, pozytywnie oceniony materiał dowodowy w postaci zeznań A. K., zawiadomienia o przestępstwie i zapisu monitoringu. Nie można zgodzić się z obrońcą oskarżonego, iż pokrzywdzony za każdym razem zeznawał odmiennie. Sąd Rejonowy analizując jego depozycje dopatrzył się wprawdzie, iż zeznając w dniu 5 września 2014r. świadek ten stwierdził, że oskarżony na ulicy (...) kierował do niego nie tylko groźby pozbawienia życia ale i żądanie wycofania się z zeznań. Z uwagi na to, iż w pozostałych relacjach P. K. (1) nie mówił o tym, Sąd orzekający w przekonujący sposób wyjaśnił, tłumacząc te rozbieżności na korzyść oskarżonego, dlaczego w tym zakresie zaznania pokrzywdzonego zakwestionował i uznał, że P. O. takiego żądania pod jego adresem nie wyartykułował (k. 143v.). Wyjaśnił również, co też spotkało się z akceptacją Sądu II instancji, iż wypowiadając się w tym zakresie P. K. (1) zasugerował się treścią sms-a, w którym zawarte było żądanie „wycofania zeznań”. W pozostałym zakresie, w odniesieniu do opisu zachowania się oskarżonego w datach zdarzeń opisanych w zarzucie, depozycje pokrzywdzonego są spójne i logiczne. Z tego względu nie było powodów, aby je zakwestionować. W tym miejscu wskazać należy, że postępowanie w niniejszej sprawie zainicjowało inne postępowanie karne, w którym wystąpili zarówno P. O. (jako oskarżony), jak i P. K. (1) (jako świadek). Podkreślenia jednak wymaga to, iż poczyniona na gruncie niniejszego postępowania analiza protokołów rozpraw w sprawie II K 224/14, toczącej się przez Sądem Rejonowym w Siedlcach, wskazuje na to, że świadek P. K. (1) składając zeznania w tamtej sprawie nie obciążał bezpośrednio osoby P. O.. Przekazywany przez niego przebieg zdarzeń z dnia 8 grudnia 2013r. (zarzut z aktu oskarżenia w sprawie II K 224/14) wynikał jedynie z relacji jego kolegów, którzy brali bezpośredni udział w zajściu, które wówczas zaistniało. W tym zakresie należy podzielić stanowisko Sądu Rejonowego, iż to co spotkało P. K. (1) w następstwie złożonych przez niego w sprawie II K 224/14 zeznań, wynikało z faktu, iż był bliskim kolegą pokrzywdzonych w tamtej sprawie mężczyzn. Powyższe fakty legły u podstaw przyjętego przez Sąd Rejonowy stanu faktycznego w niniejszej sprawie i zakwalifikowania czynu, którego dopuścił się oskarżony w warunkach czynu ciągłego, z art. 190 §1 kk. Tym samym za chybione uznać należy zarzuty podnoszone w tym zakresie przez prokuratora.

Nie ulega wątpliwości, iż w dniu 20 sierpnia 2014r. i w dniu 24 września 2014r. doszło do spotkań oskarżonego z pokrzywdzonym i w obu przypadkach P. O. w podobny sposób zachował się w stosunku P. K. (1), a mianowicie będąc ewidentnie zdenerwowany faktem spotkania z pokrzywdzonym wygrażał się mu o tyle skutecznie, że groźby te poważnie zaniepokoiły osobę P. K. (1), który zapewne z racji wykonywanej pracy nie należy do osób, które łatwo zastraszyć. Tymczasem ogromna impulsywność zachowania oskarżonego w tak prozaicznych sytuacjach, jak spotkanie na ulicy czy w sklepie, spowodowała, iż pokrzywdzony poczuł się realnie zagrożony słowami oskarżonego i długo po przedmiotowych zdarzeniach on, jak i jego żona, obawiali się wyjścia z domu i przemieszczania się po mieście. Wysokie prawdopodobieństwo zrealizowania wygłaszanych przez oskarżonego gróźb urealniała jeszcze dodatkowo okoliczność dotycząca pobicia kolegów P. K. (1) w związku z tym, że byli świadkami w sprawie II K 224/14. Wprawdzie obrońca oskarżonego wskazuje, iż to właśnie koledzy P. K. (1) wszczęli awanturę w dniu 8 grudnia 2013r. w lokalu P. w S. i m. in. zaatakowali P. O. i towarzyszące mu osoby. Okoliczności te jednak, chociaż zostały potwierdzone w ustalonym przez Sąd w tamtej sprawie stanie faktycznym (k. 169), nie stanowiły przeszkody do przyjęcia, iż w kolejnej fazie zdarzenia agresorami byli P. O. i M. Ł. i uznania ich winy w zakresie czynu przypisanego im w sprawie II K 224/14. Pozostałe zarzuty apelacji obrońcy oskarżonego nie mają znaczenia w sprawie niniejszej, gdyż dotyczą przebiegu zdarzeń będących przedmiotem powołanej sprawy. Okoliczności dotyczące napastliwego zachowania kolegów pokrzywdzonego w dniu 8 grudnia 2013r., obecności ich towarzyszek, itd. nie zostały uznane przez Sąd Rejonowy za tak istotne, by nadawać im większą rangę w zakresie ustalenia sprawstwa oskarżonego w odniesieniu do czynów, do których doszło w dniach 20 sierpnia 2014r. i 24 września 2014r. Zasadnie Sąd Rejonowy dokonał korekty zarówno opisu czynu zarzucanego oskarżonemu, jak i jego kwalifikacji prawnej. Modyfikacja ta wynikła z charakteru działania oskarżonego, który swoim niewątpliwie napastliwym zachowaniem nie zamierzał osiągać celu w postaci wywarcia wpływu na konkretne zachowanie P. K. (1), występującego jako świadek w sprawie II K 224/14, a stanowiło wyraz jego frustracji toczącym się w tejże sprawie postępowaniem i faktem, iż pokrzywdzony jest kolegą obciążających go tam osób i składał w niej zeznania. Przestępstwo z art. 245 kk może być popełnione wyłącznie z winy umyślnej w zamiarze bezpośrednim, co oznacza, że podjęte przez sprawcę czynności wykonawcze (przemoc, groźba) muszą być obliczone na osiągnięcie konkretnego celu, a jest nim uniemożliwienie, udaremnienie przedstawienia przez wymienione w tym przepisie osoby, prawdy obiektywnej w postępowaniu ( wyrok SA w Lublinie z 22.10.2014r., II AKa 196/14, LEX nr 1544901). Celu takiego nie dało się wykazać w stosunku do osoby oskarżonego, gdyż od początku jego zachowanie miało wyłącznie na celu wzbudzenie w osobie pokrzywdzonego obawy, iż może on ponieść, jak słusznie uznał w tym zakresie Sąd Rejonowy, karę lub dolegliwość za złożone przez siebie zeznania, które de facto nie niosły za sobą ciężaru obciążenia oskarżonego, w takim stopniu jaki nadaje im skarżący obrońca oskarżonego. Brak było od początku w zachowaniu oskarżonego przedmiotowego celu, jakim miała być zmiana lub wycofanie przez P. K. (1)zeznań złożonych w sprawie II K 224/14. Z tego powodu zasadna była zmiana kwalifikacji prawnej czynu z art. 245 kk na czyn z art. 190 §1 kk, przy przyjęciu działania oskarżonego w warunkach przestępstwa ciągłego. Kwestionowanie w apelacji obrońcy oskarżonego przyjęcia konstrukcji przestępstwa ciągłego z uwagi na jej charakter, w tym przede wszystkim to, że dwa zachowania oskarżonego uznane zostały za jedno, a nie dwa przestępstwa i wymierzona została jedna kara, nie zaś dwie jednostkowe i następnie kara łączna, uznać należy za ewidentne działanie na niekorzyść P. O..

Sąd Odwoławczy podzielił także stanowisko Sądu Rejonowego odnośnie konieczności wyeliminowania z opisu czynu zarzutu wysłania przez oskarżonego do pokrzywdzonego sms-a zawierającego groźby. Wprawdzie, jak podnosił sam pokrzywdzony, treść tej wiadomości oraz wypowiadane przez oskarżonego pod jego adresem kilka dni wcześniej groźby zawierały podobne sformułowania, jednakże nie przeprowadzono w niniejszej sprawie żadnych dowodów potwierdzających przypuszczenie pokrzywdzonego, iż wiadomość tę do P. K. (1) wysłał P. O.. Pomimo podjętych przez Sąd prób, nie udało się w sposób bezsporny ustalić, kto był właścicielem numeru telefonu, z którego wysłana została przedmiotowa wiadomość. Powyższe spowodowało konieczność wyeliminowania z opisu czynu wskazanego zarzutu.

Reasumując, Sąd Rejonowy zgodnie z zasadą obiektywizmu i zasadą swobodnej oceny dowodów, po rozważeniu wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego oraz wyczerpującym i logicznym uargumentowaniu swoich wywodów w motywacyjnej części wyroku dokonał ustaleń faktycznych, które pozostają pod ochroną prawa procesowego i zarazem jednoznacznie wskazują na konieczność przypisania P. O. sprawstwa w zakresie opisanego wyżej czynu. W ocenie Sądu Okręgowego prawidłowa i bezsporna jest przyjęta przez Sąd Rejonowy ocena prawna czynu zarzucanego oskarżonemu.

Sąd Okręgowy, nie uwzględniając apelacji wniesionych przez prokuratora i obrońcę oskarżonego, utrzymał w mocy wyrok Sądu Rejonowego w Siedlcach z dnia 6 maja 2015r.

O kosztach sądowych za postępowanie odwoławcze, Sąd orzekł na podstawie art. 636 § 1 kpk i art. 8 Ustawy o opłatach w sprawach karnych z dnia 23 czerwca 1973r. ( Dz.U. Nr 49, poz. 223 z 83r. z późń. zm.), obciążając nimi oskarżonego do kwoty 370 zł, w pozostałym zakresie ustalił, iż wydatki postępowania odwoławczego ponosi Skarb Państwa.

Z tych względów Sąd Okręgowy w Siedlcach orzekł jak w wyroku.