Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III A Ua 1783/11

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 1 marca 2012 r.

Sąd Apelacyjny we Wrocławiu Wydział III

Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący:

SSA Jarosław Błaszczak

Sędziowie:

SSA Irena Różańska-Dorosz

SSA Jacek Witkowski (spr.)

Protokolant:

Karolina Sycz

po rozpoznaniu w dniu 1 marca 2012 r. we Wrocławiu

sprawy z wniosku B. D.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział we W.

o wysokość świadczenia

na skutek apelacji B. D.

od wyroku Sądu Okręgowego Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych we Wrocławiu

z dnia 12 października 2011 r. sygn. akt VIII U 748/11

oddala apelację.

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 12 października 2011 r., sygn. akt VIII U 748/11, Sąd Okręgowy we Wrocławiu oddalił odwołanie B. D. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział we W. z dnia 4 marca 2011 r., którą organ rentowy dokonał waloryzacji emerytury wnioskodawcy. Wysokość zwaloryzowanej emerytury ustalono przez pomnożenie kwoty świadczenia ustalonego na dzień 28.02.2011 r., tj. 1.565,44 zł przez wskaźnik waloryzacji 103,10%. Emerytura po waloryzacji od 01.03.2011 r. wynosi 1.613,97 zł.

Rozstrzygnięcie Sąd wydał w oparciu o następująco ustalony stan faktyczny sprawy:

Decyzją z dnia 28 maja 2005 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych przyznał S. D. emeryturę od 01.09.2005 r., tj. od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek. Emerytura została obliczona z uwzględnieniem zarobków uzyskiwanych w 1 roku w okresie od lipca 1988 r. do czerwca 1989 r. Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru wyniósł 157,48%. Do ustalenia wysokości świadczenia uwzględniono: 30 lat i 6 miesięcy okresów składkowych.

Na podstawie zawartych w aktach sprawy dokumentów ustalono, że wskaźnik wysokości podstawy wymiaru obliczony z 20 najkorzystniejszych lat kalendarzowych wybranych z całego okresu podlegania ubezpieczeniu wyniósł 70,08% (do ustalenia podstawy wymiaru świadczenia przyjęto wynagrodzenie z lat 1962 -1964,1966- 1968, 1971, 1976 -1988 );

- wskaźnik wysokości podstawy wymiaru obliczony z 10 kolejnych lat kalendarzowych z ostatnich 20 lat kalendarzowych poprzedzających bezpośrednio rok, w którym zgłoszono wniosek, tj. z lat 1985 -1994 wyniósł 47,17%.

Powyżej obliczone wskaźniki wysokości podstawy wymiaru są niższe od dotychczas obliczonego wskaźnika wysokości podstawy wymiaru, tj. 157,48%.

Pismem z dnia 17.10.2005 r. (...), w którym pracował wnioskodawca, poinformował, że nie posiada kart zarobkowych z okresu od 1959 r. do 1975 r.

Z zaświadczenia z Zakładu (...) wynika, że brak jest dokumentacji płacowej przedsiębiorstwa (...) za lata 1975 - 1976.

Decyzją z dnia 04 marca 2011 r. ZUS dokonał waloryzacji emerytury B. D.. Wysokość zwaloryzowanej emerytury ustalono przez pomnożenie kwoty świadczenia ustalonego na dzień 28.02.2011 r., tj. 1.565,44 zł przez wskaźnik waloryzacji 103,10%.

Wobec tak ustalonego stanu faktycznego sprawy Sąd orzekł, że odwołanie wnioskodawcy jest bezzasadne.

W uzasadnieniu wyroku Sąd wskazał, iż oceniając zasadność odwołania oparł się na zgromadzonej w aktach Zakładu Ubezpieczeń Społecznych dokumentacji dotyczącej wnioskodawcy oraz na dokumentach dołączonych do niniejszych akt sądowych.

Sąd dał w pełni wiarę powyższym dowodom i wskazał, że odwołanie wnioskodawcy podlega oddaleniu w całości. Sąd wyjaśnił, że zgodnie z art. 88 ust. 1-4 ustawy z dnia 17.12.1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. Nr 39, poz. 353 ze zm.), emerytury i renty podlegają corocznie waloryzacji od dnia 1 marca. Waloryzacja polega na pomnożeniu kwoty świadczenia i podstawy jego wymiaru przez wskaźnik waloryzacji.

Waloryzacji podlega kwota świadczenia i podstawa jego wymiaru w wysokości przysługującej ostatniego dnia lutego roku kalendarzowego, w którym przeprowadza waloryzację. Waloryzacja obejmuje emerytury i renty przyznane przed terminem waloryzacji.

Jednocześnie Sąd wyjaśnił, że w myśl art. 89 ust. 1 i 2 ustawy wskaźnik waloryzacji to średnioroczny wskaźnik cen towarów i usług konsumpcyjnych w poprzednim roku kalendarzowym zwiększony o co najmniej 20% realnego wzrostu przeciętnego wynagrodzenia w poprzednim roku kalendarzowym. Wskaźnikiem cen towarów i usług konsumpcyjnych, o którym mowa w ust. 1, jest średnioroczny wskaźnik cen towarów i usług konsumpcyjnych dla gospodarstw domowych emerytów i rencistów, albo średnioroczny wskaźnik cen towarów i usług konsumpcyjnych ogółem, jeżeli jest on wyższy od wskaźnika cen towarów i usług konsumpcyjnych dla gospodarstw domowych emerytów i rencistów.

Ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wynika, iż organ rentowy w sposób prawidłowy, w oparciu o powołane przepisy, dokonał waloryzacji świadczenia wnioskodawcy. Przedmiotem odwołania nie była również przeprowadzona przez ZUS waloryzacja.

W niniejszej sprawie zastosowanie znalazły przepisy ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. Nr 162, poz. 1118 ze zm.). Według art. 114 ust. 1 prawo do świadczeń lub ich wysokość ulega ponownemu ustaleniu na wniosek osoby zainteresowanej lub z urzędu, jeżeli po uprawomocnieniu się decyzji w sprawie świadczeń zostaną przedłożone nowe dowody lub ujawniono okoliczności istniejące przed wydaniem tej decyzji, które mają wpływ na prawo do świadczeń lub na ich wysokość. W świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego Sąd uznał, że nie jest możliwe przeliczenie emerytury zgodnie z żądaniem wnioskodawcy, gdyż jak wynika z materiału dowodowego wnioskodawca nie przedstawił żadnych nowych dowodów mających wpływ na otrzymywane przez niego świadczenie emerytalne.

Zgodnie natomiast z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 07.02.1983 r. w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe i zasad wypłaty tych świadczeń (Dz. U. Nr 10, poz. 49), postępowanie w sprawie świadczeń emerytalno-rentowych wszczyna się na podstawie wniosku zgłoszonego przez osobę zainteresowaną lub jej pełnomocnika (§ 4 ust. 1 rozp.). Osoba ubiegająca się o emeryturę powinna przedstawić dokumenty określone w § 10 ust. 1 rozp. Rozdział 4 cyt. wyżej rozp., aby zostało mu przyznane prawo do emerytury.

Środkiem dowodowym stwierdzającym wysokość zarobku lub dochodu stanowiącego podstawę wymiaru emerytury są dla pracowników – zaświadczenie zakładów pracy wystawione według wzoru ustalonego przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych, albo legitymacja ubezpieczeniowa zawierająca wpisy dotyczące okresów zatrudnienia i wysokości osiąganych zarobków (§ 20 ust. 1 rozp.). Wobec braku dokumentacji płacowej z podniesionego przez wnioskodawcę, okresu pracy w (...) w latach 1958-1976 oraz w (...) za lata 1975-1976, nie ma możliwości przeliczenia mu emerytury według jego żądania. Brak jest zatem możliwości zaliczenia wygrodzenia w spornym okresie, skoro nie wiadomym jest jakie wnioskodawca wynagrodzenie w rzeczywistości osiągał. Przy uwzględnieniu udowodnionego przez wnioskodawcę wynagrodzenia ZUS ustalił najkorzystniejszy wwpw z 1 roku kalendarzowego wybranych z całego okresu 1988-1989, wynoszący 157,48%, który jest wyższy niż wwpw wyliczone w innych wariantach. W tym stanie rzeczy wnioskodawca nie udowodnił wysokości podnoszonego przez siebie wynagrodzenia we wskazywanych przez niego okresach, które zwiększałyby wwpw. Biorąc powyższe rozważania pod uwagę, Sąd uznał, że zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie jest wystarczający do wyliczenia wnioskodawcy wwpw z przeciętnej podstawy wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne w okresie 20 lat kalendarzowych przypadających przed rokiem zgłoszenia wniosku, wybranych z całego okresu podlegania ubezpieczeniu, przy uwzględnieniu zarobków z lat 1958-1976 z (...) i za lata 1975-1976 z (...).

Z wyrokiem nie zgodził się wnioskodawca zaskarżając wyrok w całości i zarzucając Sądowi niewyjaśnienie wszystkich okoliczności faktycznych istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy. Wobec tak sformułowanego zarzutu skarżący wniósł o uchylenie wyroku i przekazanie Sprawy do ponownego rozpoznania.

W obszernym uzasadnieniu wyroku wnioskodawca zarzucając organowi rentowemu, jak i Sądowi, stronniczość i niegodne w sprawie działania, domagał się ustalenia wysokości jego emerytury poprzez obliczenie jej wartości z 30 lat pomnożone przez wskaźnik 250% i kwotę bazową o wysokości 1.740,- zł oraz wyrównania świadczenia za 22 lata wstecz wraz z ustawowymi odsetkami.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Przy rozpoznaniu niniejszej sprawy Sąd Okręgowy przeprowadził wszechstronne i wnikliwe postępowanie dowodowe, na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego poczynił adekwatne do niego ustalenia faktyczne, z których wyprowadził trafne wnioski i zastosował niewadliwie obowiązujące przepisy prawa.

Z dokonanych ustaleń faktycznych wynika jednoznacznie, że strona pozwana zaskarżoną decyzją z dnia 4 marca 2011 r., dokonała waloryzacji świadczenia wnioskodawcy według stopy wskaźnika waloryzacji emerytur i rent wynoszący 103,10%.

Wysokość zwaloryzowanej emerytury ustalono przez pomnożenie kwoty świadczenia ustalonego na dzień 28.02.2011 r., tj. 1.565,44 zł przez wskaźnik waloryzacji 103,10%. Wysokość świadczenia od 1 marca 2011 r. wynosiła 1.613,97 zł.

Wnioskodawca de facto nie skarżył prawidłowości dokonanej waloryzacji, a domagał się po raz kolejny ponownego ustalenia podstawy wymiaru emerytury z uwzględnieniem okresu pracy w (...) w latach 1958-1976 oraz w (...) za lata 1975-1976.

Jednakże, jak wyjaśnił już w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku Sąd I instancji, z uwagi na fakt, że za wymienione okresy brak jest jakiejkolwiek dokumentacji płacowej, nie ma możliwości przeliczenia emerytury wnioskodawcy według jego żądania.

Z tego też względu organ rentowy ustalił najkorzystniejszy wwpw wynoszący 157,48%, który jest wyższy aniżeli wwpw wyliczone w innych wariantach.

Stwierdzić należy, że zarzuty apelującego, sprowadzają się do bardzo ogólnikowych, stwierdzeń, naruszenia przepisów prawa przez Sąd I instancji, wynikających z subiektywnego poczucia pokrzywdzenia, odmową przeliczenia emerytury według uznania wnioskodawcy.

Wnioskodawca nie zważając na argumentację Sądu I instancji, przedstawioną w uzasadnieniu wyroku, sformułował zarzuty, które w żadnym razie nie zasługują na uwzględnienie, a opierają się wyłącznie na jego głębokim poczuciu krzywdy. Wnioskodawca zdaje się nie przyjmować do wiadomości, że brak danych dotyczących uzyskiwania przez niego zarobków, w wyżej wymienionych okresach uniemożliwia przeliczenie jego emerytury w oparciu o nieistniejące dane.

Mając powyższe na uwadze Sąd Apelacyjny stwierdza, że brak jest podstaw prawnych do uwzględnienia apelacji wnioskodawcy i dlatego podzielając argumentację faktyczną i prawną Sądu I instancji, na mocy art.385 kpc orzekł, jak na wstępie.