Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt IV P 239/15

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Konin, dnia 23-07-2015 r.

Sąd Rejonowy w Koninie IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w następującym składzie:

Przewodniczący:SSR Kinga Śliwińska – Buśkiewicz

Protokolant:sekretarz sądowy Emilia Dzwoniarska

po rozpoznaniu w dniu 16-07-2015 r. w Koninie

sprawy z powództwa K. B.

przeciwko Sądowi Rejonowemu w K.

o wynagrodzenie za pracę

1.  zasądza od pozwanego na rzecz powódki kwotę 3.015,55 zł (trzy tysiące piętnaście złotych pięćdziesiąt pięć groszy) z ustawowymi odsetkami od dnia 29-04-2015r. do dnia zapłaty;

2.  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

3.  znosi wzajemnie koszty procesu między stronami;

4.  odstępuje od obciążenia pozwanego kosztami sądowymi;

5.  wyrokowi w punkcie 1 nadaje rygor natychmiastowej wykonalności w zakresie kwoty 1.680,80 zł (jeden tysiąc sześćset osiemdziesiąt złotych osiemdziesiąt groszy).

SSR Kinga Śliwińska – Buśkiewicz

UZASADNIENIE

Powódka K. B. wniosła o zasądzenie od pozwanego Sądu Rejonowego w K. kwoty 8.516,05 zł z ustawowymi odsetkami liczonymi:

- od kwoty 1.540,87 zł od dnia 01.01.2013r. do dnia zapłaty,

- od kwoty 5.165,05 zł od dnia 31.12.2013r. do dnia zapłaty,

- od kwoty 1.810,03 zł od dnia 30.08.2014r. do dnia zapłaty,

tytułem równowartości niezwaloryzowanego wynagrodzenia w latach 2012-2014.

W uzasadnieniu pozwu powódka wskazała, że była zatrudniona u pozwanego na stanowisku asystenta sędziego i zgodnie z art. 14a ustawy o pracownikach sądów i prokuratur, który znajduje do niej zastosowanie na podstawie art. 155 § 9 ustawy o ustroju sądów powszechnych podwyższenie wynagrodzeń urzędników i innych pracowników sądów i prokuratur następuje w terminach i na zasadach określonych dla pracowników państwowej sfery budżetowej nieobjętych mnożnikowymi systemami wynagrodzeń. Natomiast z art. 21 ust. 4 ustawy o pracownikach urzędów państwowych wynika, iż zasady corocznego podwyższania przeciętnego wynagrodzenia urzędników państwowych określają przepisu o kształtowaniu wynagrodzeń w państwowej sferze budżetowej. Zdaniem powódki powyższe normy wskazują na konieczność corocznej, dodatniej waloryzacji jej wynagrodzenia z uwzględnieniem wskaźnika inflacji za rok poprzedni, wskutek czego udałoby się przynajmniej zneutralizować spadek siły nabywczej pieniądza, który miał miejsce. W oparciu o wskaźniki inflacji z lat poprzednich powódka zwaloryzowała swoje wynagrodzenie za lata 2012, 2013 i 2014, i przedmiotowym pozwem domagała się zapłaty różnicy pomiędzy wynagrodzeniem wypłacanym przez pozwanego a obliczonym z uwzględnieniem waloryzacji przez powódkę. Odsetek powódka domagały się co do zsumowanych roszczeń za dany rok celem ułatwienia kalkulacji dochodzonych roszczeń.

Powódka dodatkowo zakwestionowały zgodność przepisów o kształtowaniu wynagrodzeń w państwowej sferze budżetowej z art. 2 Konstytucji, jako kolidujących z zasadą sprawiedliwości społecznej i zasadą demokratycznego państwa prawnego, w tym z dyrektywą ochrony praw słusznie nabytych. Powódka wskazywała, że pomimo ustawowego wymogu corocznej waloryzacji jej wynagrodzenie nie wzrastało od lat, a biorąc pod uwagę występujące zjawisko inflacji faktycznie wynagrodzenie ulegało zmniejszeniu.

Sprawy powódki została połączona do wspólnego rozpoznania z wcześniej wytoczoną sprawą powódki A. K., która jednak cofnęła pozew i postępowanie umorzono, przy czym sprawy te pozostały fizycznie połączone.

Pozwany Sąd Rejonowy w K. w odpowiedzi na pozew wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powódki zwrotu kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwany podnosił, iż powództwo jako bezzasadne powinno podlegać oddaleniu. Pozwany wypłacał bowiem powódce wynagrodzenie zgodnie z obowiązującymi przepisami, umową o pracę i aneksami. Pozwany zakwestionował, aby powołane przez powódkę przepisy gwarantowały coroczny wzrost wynagrodzeń, a wskazał, iż są jedynie dyrektywami dla organów państwa dotyczącymi gospodarowania funduszem płac sfery budżetowej. Pozwany podniósł także zarzut przedawnienia i zarzucił bezzasadność żądania odsetek, gdyż pozwany nie został wezwany do zapłaty i nie pozostaje w zwłoce.

Sąd ustalił, co następuje:

Powódka K. B. pozostawała z pozwanym w stosunku pracy począwszy od 07.11.2007r., będąc zatrudnioną na stanowisku asystenta sądowego do dnia 31.08.2014r. (okoliczności bezsporne).

Powódka w 2014r. uzyskiwała miesięczne wynagrodzenie w kwocie 1.680,80zł.

W latach 2012, 2013 i 2014 jej wynagrodzenie nie uległo żadnej waloryzacji.

Gdyby jako wskaźnik waloryzacji na lata 2012, 2013 i 2014 przyjąć - analogicznie do 2010r. i lat wcześniejszych - prognozowany w ustawach budżetowych na lata 2012, 2013 i 2014 średnioroczny wskaźnik wzrostu cen towarów i usług konsumpcyjnych (2,8% w 2012r., 1,6% w 2013r. i 2,4% w 2014r.), to różnice w wynagrodzeniach wypłaconych powódce a należnych przedstawiałyby się następująco:

2012r. (wynagrodzenie za okres od maja do grudnia)

wypłacone 14.325,24 zł x 2,8% = 401,11 zł

2013r.

wypłacone 37.515,42 zł x 2,8% = 1.050,43 zł

37.515,42 zł + 1.050,43 zł = 38.565,85 zł x 1,6% = 617,05 zł

2014r. (za objęty pozwem okres od stycznia do sierpnia)

wypłacone 13.622,43 zł x 2,8% = 381,43 zł

13.622,43 zł + 381,43 zł = 14.003,86 zł x 1,6% = 224,06 zł

14.003,86 zł + 224,06 zł = 14.227,92 zł x 2,4% = 341,47 zł

W obliczeniach uwzględniono tylko te składniki wynagrodzenia, które podlegają waloryzacji, czyli nie uwzględniono premii i nagród, a trzynastą pensję doliczono do roku, za który była wypłacona.

Według tych obliczeń suma różnic pomiędzy wynagrodzeniem wypłaconym powódce a zwaloryzowanym według prognozowanego w ustawach budżetowych na lata 2012, 2013 i 2014 średniorocznego wskaźnika wzrostu cen towarów i usług konsumpcyjnych wyniosła 3.015,55 zł.

Dokumenty, na podstawie których ustalono stan faktyczny Sąd uznał za całkowicie wiarygodne, bowiem autentyczności i prawdziwości treści w nich zawartych nie kwestionowały strony, a i Sąd nie znalazł podstaw, by czynić to z urzędu.

Z uwagi na okoliczność, iż stan faktyczny przedmiotowej sprawy nie był sporny między stronami, a spór sprowadzał się jedynie do jego oceny prawnej, ograniczono postępowanie dowodowe do dowodów z dokumentów.

Sąd zważył, co następuje:

W pierwszej kolejności Sąd wziął pod rozwagę zgłoszony przez pozwanego zarzut przedawnienia. Skoro pozew wpłynął do Sądu w dniu 29.04.2015r., to przedawnieniu uległy roszczenia sprzed dnia 29.04.2012r. Biorąc pod uwagę fakt wypłaty wynagrodzenia za kwiecień 2012r. przed tą datą, Sąd uznał, że roszczenie waloryzacji wynagrodzenia za kwiecień 2012r. uległo przedawnieniu. W pozostałym zakresie zarzut przedawnienia okazał się bezzasadny.

Z uwagi na zakwestionowanie przez powódkę zgodności z Konstytucją przepisów regulujących jej wynagrodzenie ta kwestia podlegała zbadaniu przez Sąd.

Dla Sądu orzekającego w sprawie jest oczywiste, że co do zasady badanie zgodności ustaw z Konstytucją jest prerogatywą zastrzeżoną do właściwości Trybunału Konstytucyjnego. Jednakże Sąd orzekający podziela stanowisko zaprezentowane w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 01.06.2006r. (sygn. I SA/Po 809/05, POP 2007/1/5) w myśl, którego: „Sądy administracyjne nie mogą „chować głowy w piasek” ani gdy stwierdzają, iż jest złe prawo finansowe (sędziowie administracyjni mają wówczas konstytucyjny obowiązek wydawania orzeczeń precedensowych contra legem), ani gdy występuje konflikt pomiędzy władzą publiczną a obywatelem i niedostatecznie przez prawo finansowe pozostaje rozstrzygnięta sfera owego konfliktu (sędzia administracyjny ma w takich sytuacjach konstytucyjny obowiązek wydawania orzeczeń precedensowych praeter legem)”.

Oczywiście orzeczenie to dotyczy sądów administracyjnych, ale skoro w myśl art. 175 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej wymiar sprawiedliwości w Rzeczypospolitej Polskiej sprawują Sąd Najwyższy, sądy powszechne, sądy administracyjne oraz sądy wojskowe, to sądowi powszechnemu przysługują takie same uprawnienia, jak sądowi administracyjnemu.

Warto w tym miejscu przytoczyć wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 25.11.2003r. (sygn. I SA/Łd 2407/02, Lex nr 114877), w którym stwierdzono, że: ”Bezpośrednie stosowanie Konstytucji polega nie tylko na możliwości przedstawienia Trybunałowi Konstytucyjnemu pytania prawnego. Skoro bowiem sędzia podlega zarówno Konstytucji, jak i ustawom, to w razie sprzeczności między przepisami tych aktów prawnych powinien on stosować akt wyższej rangi, czyli Konstytucję. Stanowi ona w art. 8 ust. 1, że Konstytucja jest najwyższym prawem Rzeczypospolitej Polskiej. Zatem dopuszczalna jest odmowa stosowania przez sąd przepisu ustawy, który jest sprzeczny z Konstytucją”. Natomiast Naczelny Sąd Administracyjny w Poznaniu w wyroku z 20.12.2001r. (sygn. I SA/Po 1684/00, Lex nr 1686610) orzekł, że: „Zgodnie z art. 178 ust. 2 Konstytucji RP – gwarancje niezawisłości sędziowskiej polegają na tym, iż w zakresie orzekania podlegają oni jedynie postanowieniom Konstytucji i ustawom. Władza ustawodawcza może wywierać wpływ na działania sądów tylko w drodze stanowienia aktów prawnych najwyżej stojących w hierarchii. Sędziowie mają prawo, na podstawie postanowień art.8 ust. 2 Konstytucji o bezpośrednim jej stosowaniu – do wydawania orzeczeń opierających się wprost na Konstytucji. Dzięki temu sędzia sądu administracyjnego może w konkretnej sprawie odstąpić od stosowania przepisu ustawy podatkowej, który uznaje za sprzeczny z Konstytucją.”

Z uwagi na okoliczność, że z analogicznymi do roszczeń powódki powództwami występowali pracownicy sądów i prokuratur z całego kraju, powołując się na podobną argumentację, sądy rozpoznające tamte sprawy zwracały się z pytaniami prawnymi do Trybunału Konstytucyjnego. Jednakże we wszystkich rozpoznanych do tej pory sprawach postępowania zostały umorzone ze względu na nieprawidłowy sposób zakwestionowania zaskarżonych przepisów oraz utratę ich mocy obowiązującej (tak TK w postanowieniach z 11.02.2015r., sygn. P 44/13, z 28.04.2015r., sygn. P 7/15, z 02.06.2015r., sygn. P 52/15). Jednocześnie Trybunał Konstytucyjny zauważył, że sądy rozpoznające sprawy powinny ustalić, czy i w jaki sposób wynagrodzenia za pracę powodów winny być zwaloryzowane, a dodatkowo zwrócił uwagę, że wieloletni brak waloryzacji wynagrodzeń pracowników sądów i prokuratur oraz kuratorów sądowych budzi niepokój z punktu widzenia realizacji zasad i wartości konstytucji. Natomiast postanowieniem z dnia 28.04.2015r. (sygn. akt S 4/15) Trybunał Konstytucyjny w trybie art. 4 ust. 2 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym postanowił przedstawić Sejmowi Rzeczypospolitej Polskiej uwagi dotyczące niezbędności podjęcia działań ustawodawczych, zmierzających do właściwego uregulowania kwestii waloryzacji wynagrodzeń pracowników sądów.

Mając powyższe na uwadze Sąd uznał, iż powódka słusznie zakwestionowała zgodność norm regulujących jej wynagrodzenie z Konstytucją Rzeczypospolitej Polskiej.

Zgodnie z art. 14a ustawy o pracownikach sądów i prokuratur podwyższenie wynagrodzeń urzędników i innych pracowników sądów i prokuratur następuje w terminach i na zasadach określonych dla pracowników państwowej sfery budżetowej nieobjętych mnożnikowymi systemami wynagrodzeń. Natomiast w myśl art. 21 ust. 4 ustawy o pracownikach urzędów państwowych zasady corocznego podwyższania przeciętnego wynagrodzenia urzędników państwowych określają przepisy o kształtowaniu wynagrodzeń w państwowej sferze budżetowej. Z kolei art. 9 ust. 1 pkt 3 ustawy o kształtowaniu wynagrodzeń w państwowej sferze budżetowej oraz zmianie niektórych ustaw stanowi, że w ustawie budżetowej ustala się średnioroczne wskaźniki wzrostu wynagrodzeń w państwowej sferze budżetowej.

Zgodnie z art. 13 ust. 1 pkt 3 ustawy budżetowej na rok 2012 ustalono średnioroczny wskaźnik wzrostu wynagrodzeń w państwowej sferze budżetowej – w wysokości 100,0%. W art. 13 ust. 1 pkt 3 ustawy budżetowej na rok 2013 ustalono średnioroczny wskaźnik wzrostu wynagrodzeń w państwowej sferze budżetowej – w wysokości 100,0%. W art. 9 ust. 1 pkt 3 ustawy budżetowej na rok 2014 ustalono średnioroczny wskaźnik wzrostu wynagrodzeń w państwowej sferze budżetowej – w wysokości 100,0%. Zatem w latach 2012, 2013, 2014 wynagrodzenia ukształtowano na tym samym poziomie, co w roku 2010, gdyż rok 2010 był ostatnim rokiem z wyższym od zerowego wskaźnikiem wzrostu wynagrodzeń.

Jest oczywiste, że – jak zauważył Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 12.12.2012r., (sygn.K 1/12) – ani Konstytucja, ani ustawa o wynagrodzeniach nie gwarantują w sposób bezwarunkowy stałego, corocznego wzrostu wynagrodzeń pracowników sfery budżetowej, to jednak pracownicy sfery budżetowej również są objęci konstytucyjnymi gwarancjami i zdaniem Sądu wieloletnie zamrożenie ich wynagrodzeń jest niedopuszczalne. Analizując lata wcześniejsze już w 2007r. wynagrodzenia pracowników sądów nie zostały zwaloryzowane, przy czym była to sytuacja jednorazowa, a stosowany wobec pracowników sądów brak waloryzacji wynagrodzeń od 2011r. ma charakter stały, gdyż trwa do chwili obecnej.

W związku z powyższym w ocenie Sądu istnieją przesłanki do uznania art. 13 ust. 1 pkt 3 ustawy budżetowej na rok 2012, art. 13 ust. 1 pkt 3 ustawy budżetowej na rok 2013 i art. 9 ust. 1 pkt 3 ustawy budżetowej na rok 2014, za niezgodne z zasadą zaufania obywateli do państwa i stanowionego przez nie prawa – wyrażoną w art. 2 Konstytucji , z zasadą ochrony przez państwo warunków pracy – wyrażoną w art. 24 Konstytucji , z zasadą równości – wyrażoną w art. 32 Konstytucji , z zasadą prawa do ochrony praw majątkowych – wyrażoną w art. 64 ust. 1 i 2 Konstytucji .

Podkreślić należy, że w art. 14a ustawy o pracownikach sądów i prokuratur oraz w art. 21 ust. 4 ustawy o pracownikach urzędów państwowych mówi się o podwyższaniu wynagrodzeń, a zatem obywatel w oparciu o art. 2 Konstytucji ma prawo ufać, że przepisy ustaw budżetowych określających wskaźniki wzrostu wynagrodzeń będą stanowione z uwzględnieniem innych regulacji ustawowych, co w przypadku ustaw budżetowych na lata 2012, 2013 i 2014 nie miało miejsca.

Z art. 24 Konstytucji wynika obowiązek ochrony przez państwo pracy i warunków jej wykonywania. Tymczasem nie można uznać za przejaw ochrony stosunku pracy określenia w trzech kolejnych (a również w dwóch następnych) ustawach budżetowych wskaźnika wzrostu wynagrodzeń na poziomie zerowym. Nawet bowiem najniższe wynagrodzenie jest co roku podwyższane, a pracowników sądownictwa na wiele lat pozbawiono możliwości wzrostu ich wynagrodzeń, co sprawia, że osoby pracujące zawodowo zarabiają faktycznie coraz mniej w odniesieniu do nieustannie wzrastających cen towarów i usług.

Podobnie art. 13 ust. 1 pkt 3 ustaw budżetowych za lata 2012 i 2013 oraz art. 9 ust. 1 pkt 3 ustawy budżetowej na rok 2014 naruszają art. 32 Konstytucji statuujący zasadę równości obywateli wobec prawa. Podkreślić należy, że wszystkie świadczenia są waloryzowane (najniższe wynagrodzenie, emerytury, renty, zasiłki dla bezrobotnych i wszelkie inne świadczenia wypłacane przez państwo), a jedynie pensje pracowników sfery budżetowej zostały zamrożone na lata.

Natomiast w świetle art. 64 ust. 1 i 2 Konstytucji każdy ma prawo do praw majątkowych, a prawa te podlegają równej dla wszystkich ochronie prawnej, o czym przy ustaleniu wskaźnika waloryzacji wynagrodzeń na kilka lat na poziomie zerowym nie może być mowy.

Wobec stwierdzenia przez Sąd niezgodności z Konstytucją art. 13 ust. 1 pkt. ustawy budżetowej na rok 2012, art. 13 ust. 1 pkt 3 ustawy budżetowej na rok 2013 i art. 9 ust. 1 pkt 3 ustawy budżetowej na rok 2014 Sąd musiał samodzielnie ustalić wskaźnik waloryzacji, który winien znaleźć zastosowanie w przedmiotowej sprawie.

Jak wskazał Wojewódzki Sąd Administracyjny w wyroku z 19.09.2007r. (sygn.VIII SA/Wa 405/07, Lex nr 469855): „Proces bezpośredniego stosowania konstytucji może dla sędziego przybrać postać już to konstruowania podstawy rozstrzygnięcia w oparciu o łączne stosowanie norm konstytucyjnych i ustawowych, już to podejmowania próby usunięcia normy ustawowej z systemu prawa poprzez zakwestionowanie jej zgodności z konstytucją. Nie może on być rozumiany jako możliwość orzekania na podstawie konstytucji zamiast orzekania na podstawie ustawy.”

W świetle wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 14.02.2002r. (sygn. I SA/Po 461/01, OSP 2003/2/17) „Sędziowie mają prawo (a obowiązek wówczas, gdy z powodu utraty mocy obowiązującej aktu normatywnego nie może wypowiedzieć się Trybunał Konstytucyjny – co ma miejsce w przedmiotowej sprawie) – na podstawie art. 8 ust. 2 Konstytucji o bezpośrednim jej stosowaniu – do wydawania wyroków wprost na podstawie Konstytucji. Sędzia sądu administracyjnego może w indywidualnej sprawie odstąpić od stosowania przepisu ustawy podatkowej, który uznaje za sprzeczny z Konstytucją oraz pominąć sprzeczny z Konstytucją i ustawą akt podustawowy.”

Natomiast w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 09.10.1998r. (sygn. II SA 1246/98) stwierdzono, że „Konstytucja RP wprowadza zasadę, że jej przepisy stosuje się bezpośrednio, chyba że Konstytucja RP stanowi inaczej (art. 8 ust. 2). Oznacza to m.in., że sądy są uprawnione do niestosowania ustaw z nią sprzecznych.”

Z kolei Sąd Najwyższy w wyroku z 25.07.2003r. (sygn. V CK 47/02, Lex nr 157312) orzekł, że: „Odmowa zastosowania przepisu w sprawie ma takie znaczenie, że sąd, stwierdziwszy „niekonstytucyjność” danego przepisu uwzględnia ten fakt przy orzekaniu o indywidulanym stosunku w rozpoznawanej sprawie, a jego pogląd nie jest wiążący dla innych sądów orzekających w analogicznych sprawach. To uprawnienie sądu nie uchybia kompetencji Trybunału Konstytucyjnego, którego orzeczenie jest powszechnie obowiązujące i ostateczne (art. 188 pkt 1 Konstytucji).”

Mając powyższe na uwadze Sąd uznał, że zasadne jest zwaloryzowanie wynagrodzenia powódki za lata 2012, 2013 i 2014 w oparciu o prognozowany średnioroczny wskaźnik wzrostu cen towarów i usług konsumpcyjnych na dany rok budżetowy.

W ocenie Sądu nie ma podstaw do waloryzacji w odniesieniu do rzeczywistego wskaźnika inflacji z roku poprzedniego, gdyż taki sposób waloryzacji stawiałby powódkę w sytuacji nadmiernie uprzywilejowanej w stosunku do pozostałych obywateli, co naruszałoby art. 32 Konstytucji. Żadna grupa społeczna nie ma zagwarantowanego wzrostu wynagrodzeń, czy świadczeń w sposób zapewniający pełne pokrycie inflacji z roku poprzedniego. Natomiast waloryzując wynagrodzenia pracowników sfery budżetowej w latach ubiegłych co do zasady średnioroczny wskaźnik wzrostu wynagrodzeń był adekwatny do prognozowanego średniorocznego wskaźnika wzrostu cen towarów i usług konsumpcyjnych na dany rok, określonego również w ustawie budżetowej na ten sam rok.

I tak: w 2006r. oba wskaźniki były równe i wyniosły 1,5 %, w 2007r. prognozowany średnioroczny wskaźnik wzrostu cen towarów i usług wyniósł 101,9%, ale wynagrodzenia w danym roku nie wzrosły, w 2008r. oba wskaźniki wyniosły 102,3%, w 2009r. prognozowany średnioroczny wskaźnik wzrostu cen towarów i usług wyniósł 102,9%, a wskaźnik wzrostu wynagrodzeń 103,9%, w 2010r. oba wskaźniki wyniosły 101,0%, w 2011r. prognozowany średnioroczny wskaźnik wzrostu cen towarów i usług wynosił 102,3%, ale wynagrodzenia w danym roku nie wzrosły.

Zdaniem Sądu odwołanie się do prognozowanego średniorocznego wskaźnika wzrostu cen towarów i usług konsumpcyjnych, będzie nie tylko zgodne z poprzednią praktyką stosowaną w latach wcześniejszych, ale również będzie zgodne z art. 220 Konstytucji, stanowiącym o konieczności zapewnienia równowagi budżetowej. Zatem prognozowane średnioroczne wskaźniki wzrostu cen towarów i usług konsumpcyjnych, do których Sąd odniósł się w przedmiotowej sprawie zostały określone w art. 18 ustawy budżetowej na rok 2012 – co do waloryzacji wynagrodzeń za 2012r., w art. 18 ustawy budżetowej na rok 2013 co do waloryzacji wynagrodzeń za 2013 i w art. 18 ustawy budżetowej na rok 2014 – co do waloryzacji wynagrodzeń za 2014r.

Mając na uwadze wszystkie wskazane powyżej okoliczności Sąd zwaloryzował wynagrodzenie powódki za lata 2012, 2013 i 2014, posługując się prognozowanymi średniorocznymi wskaźnikami wzrostu cen towarów i usług ustalonymi w ustawach budżetowych na lata 2012, 2013 i 2014, o czym orzeczono punkcie I wyroku.

O odsetkach orzeczono na podstawie art. 481 § 1 i 2 kc w zw. z art. 300 kp, zasądzając je od dnia wniesienia pozwu. Podkreślić należy, że powódka nie dostarczyły przedprocesowego wezwania do zapłaty, w którym domagałyby się od pozwanego waloryzacji, a pozwany wypłacał wynagrodzenie zgodnie z obowiązującym prawem.

W punkcie II wyroku oddalono powództwo w zakresie różnicy w waloryzacji wynagrodzeń, jaka wystąpiła pomiędzy rzeczywistym wskaźnikiem inflacji za poprzedni rok, do którego odnosiły się powódka a prognozowanym średniorocznym wskaźnikiem wzrostu cen towarów i usług konsumpcyjnych określonym w ustawach budżetowych na lata 2012, 2013 i 2014, którymi posłużył się Sąd. Ponadto oddalono powództwo w zakresie żądań zasądzenia odsetek za okres sprzed wytoczenia powództwa, a także odnośnie waloryzacji wynagrodzenia za kwiecień 2012r. uznając w tym zakresie słuszność zarzutu przedawnienia.

W punkcie III wyroku Sąd rozstrzygnął na podstawie art. 100 kpc, albowiem strony wygrały i przegrały proces w podobnym zakresie.

W punkcie IV wyroku w oparciu o art. 102 kpc odstąpiono od obciążenia pozwanego kosztami sądowymi w zakresie w jakim uległ w sprawie. Zdaniem Sądu skomplikowany, a zarazem precedensowy charakter sprawy przemawiał za takim rozstrzygnięciem. Dodatkowo należy zauważyć, że pozwany wypłacał wynagrodzenie powódce w przewidzianej prawem wysokości, a u podstaw częściowego uwzględnienia powództwa legło stwierdzenie przez Sąd niezgodności z Konstytucją przepisów, na podstawie których wypłacano wynagrodzenie, do czego sam pozwany nie był władny, a wręcz ciążył na nim – jako na jednostce budżetowej – obowiązek przestrzegania dyscypliny finansowej.

Sąd w punkcie V nadał wyrokowi rygor natychmiastowej wykonalności do kwoty jednomiesięcznego wynagrodzenia powódki na podstawie art. 477 2 § 1 kpc, zgodnie z którym zasądzając należność pracownika w sprawach z zakresu prawa pracy, sąd z urzędu nada wyrokowi przy jego wydaniu rygor natychmiastowej wykonalności w części nie przekraczającej pełnego jednomiesięcznego wynagrodzenia pracownika.

SSR Kinga Śliwińska- Buśkiewicz