Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 6 sierpnia 2015 roku

Sąd Okręgowy w Kielcach IX Wydział Karny-Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: SSO Andrzej Ślusarczyk (spr.)

Sędziowie: SSO Klaudiusz Senator

SSO Jan Klocek

Protokolant: stażysta Karolina Furyk

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Kielcach Jerzego Kraski

po rozpoznaniu w dniu 6 sierpnia 2015 roku

sprawy J. D.

urodzonego (...) w P., syna S. i E. z domu S.

oskarżonego o przestępstwo z art. 278 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Busku- Zdroju

z dnia 8 grudnia 2014 roku sygn. akt II K 155/14

I.  zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że przyjmuje, iż czyn przypisany oskarżonemu stanowi wykroczenie z art. 119 § 1 kw i na podstawie tego przepisu w związku z art. 19 kw wymierza J. D. karę 10 (dziesięciu) dni aresztu;

II.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. M. S. kwotę 619,92 (sześćset dziewiętnaście 92/100) złotych, tytułem wynagrodzenia za obronę z urzędu udzieloną oskarżonemu w postępowaniu odwoławczym;

III.  zwalnia oskarżonego od kosztów postępowania za postępowanie odwoławcze.

Sygn. akt IX Ka 174/15

UZASADNIENIE

J. D. został oskarżony o to, że:

- w dniu 3 lutego 2014 roku w B. dokonał zaboru w celu przywłaszczenia wózka inwalidzkiego o wartości 800 złotych na szkodę Zakładu Opieki Zdrowotnej w B., przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej j sześciu miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne do przestępstwa, za które był już skazany – to jest o przestępstwo z art. 278 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk.

Sąd Rejonowy w Busku Zdroju wyrokiem z dnia 8 grudnia 2014 roku uznał J. D. winnym zarzucanego i opisanego aktem oskarżenia czynu tym, że 3 lutego 2014 roku B. dokonał zaboru w celu przywłaszczenia wózka inwalidzkiego o wartości 800 złotych na szkodę Zakładu Opieki Zdrowotnej w B., przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne z art. 278 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk wyrokiem Sądu Rejonowego w Pińczowie z dnia 8 lutego 2007 roku w sprawie sygn. akt II K 12/07, następnie objętego wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Pińczowie z dnia 1 września 2008 roku w sprawie sygn. akt [I K 177/08, którą odbywał w okresie od 8 marca 2008 roku do 8 września 2009 roku i czyn ten zakwalifikował jako występek z art. 278 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk i a ten czyn na podstawie art. 278 § 1 kk wymierzył mu karę 4 (czterech) miesięcy pozbawienia wolności. Na podstawie art. 63 § 1 kk na poczet orzeczonej kary rozbawienia wolności zaliczył oskarżonemu okres rzeczywistego pozbawienia wolności w przedmiotowej sprawie w dniu 3 lutego 2014 roku.

Apelację od powyższego wyroku wywiódł obrońca oskarżonego, który wydanemu orzeczeniu na podstawie art. 438 pkt 3 kpk zarzucił błąd w ustaleniach faktycznych polegający na błędnym uznaniu, iż oskarżony zarzucanego mu czynu dopuścił się z zamiarem bezpośrednim w sytuacji, gdy dopuścił się on niniejszego czynu w usprawiedliwionym błędnym przekonaniu, iż zachodzi okoliczność wyłączająca bezprawność uważając, iż z uwagi na niemożność samodzielnego poruszania się może bez żadnych prawnych konsekwencji pożyczyć wózek ze szpitala. Nadto na podstawie art. 438 pkt 4 obrońca zarzucił rażącą niewspółmierność wymierzonej kary poprzez orzeczenie kary bezwzględnego pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia jej wykonania.

Podnosząc powyższe zarzuty na zasadzie art. 427 § 1 i 2 kpk wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i umorzenie postępowania na podstawie art. 17 § 1 kpk w zw. z art. 29 kk ewentualnie o zawieszenie wykonania wymierzonej oskarżonemu kary na okres próby wynoszący 3 lata.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja złożona przez obrońcę oskarżonego okazała się skuteczna o ile doprowadziła do zmiany zaskarżonego orzeczenia ale nie z powodów podnoszonych przez skarżącego.

Sąd Rejonowy prawidłowo przeprowadził przewód sądowy oraz zgromadził dowody, które pozwalają przyjąć, iż oskarżony dopuścił się w celu przywłaszczenia wózka inwalidzkiego.

Zgłaszany zarzut obrońcy oskarżonego, iż Sad Rejonowy dopuścił się błędu w ustaleniach faktycznych wydaje być się chybiony, ponieważ słusznym było przyjęcie i przypisanie, że oskarżony dopuścił się zarzucanego czynu o czym świadczy jednoznacznie materiał dowodowy zgromadzony w sprawie w postaci zeznań świadków: E. O., B. R., A. S., W. W., J. M., E. S., W. Z., I. L. oraz P. M.. Nie ma racji obrońca, iż oskarżony nie mógł samodzielnie się poruszać. Z zeznań funkcjonariusza policji P. M. wynika, że dokonując jego zatrzymania pchał on przedmiotowy wózek i poruszał się o własnych siłach. Z uwagi na powyższe nieuprawnionym jest twierdzenie, że zachodzi okoliczność wyłączająca bezprawność. Nie ma racji skarżący w kwestii tego, że oskarżony miał w zamiarze zwrócić wózek, gdy dotrze do domu i uzyska pomoc rodziny. Oskarżony mógł się poruszać samodzielnie i jego działanie było nakierowanie za zabór wózka w celu przywłaszczenia na co wskazuje całość materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie oraz zasady doświadczenia życiowego i logicznego rozumowania. Nadto należy uznać, iż zgłaszany zarzut przez obronę dotyczący rażącej niewspółmierności kary orzeczonej przez Sąd I instancji w wyniku zmiany kwalifikacji prawnej czynu zdezaktualizował się, dlatego omówienie powyższego zarzutu byłoby niecelowe.

W ocenie Sądu Okręgowego Sąd I instancji nieprawidłowo ustalił wartość mienia zagrożonego przestępstwem. Sąd Rejonowy uznał, że wartość przedmiotowego wózka wynosi 800 zł. Wskazana wartość została ustalona na podstawie dokumentu załączonego do akt niniejszej sprawy (k.36). Przyjęta w ten sposób wartość nie uwzględnia okresu amortyzacji i stopnia zużycia sprzętu, który jak wynika dokumentacji został nabyty przez pokrzywdzonego w 2003 roku. Sąd I instancji nie wziął pod uwagę przyjmując za wartość wózka kwotę 800 zł czasu amortyzacji i stopnia jego zużycia i czas przez jaki był już eksploatowany. Prawidłowo postępując Sąd Rejonowy powinien przyjąć rzeczywistą wartość wózka w chwili jego kradzieży. W Związku z powyższym Sąd Okręgowy postanowił uzupełnić przewód sądowy poprzez dopuszczenie dowodu z opinii biegłego z zakresu wyceny ruchomości na okoliczność wartości wózka stanowiącego przedmiot przestępstwa. Ze sporządzonej opinii wynika, iż wartość wózka w na dzień popełnienia przestępstwa wynosiła 250 zł. Tak przyjęta wartość w świetle art. 119 kw stanowi wykroczenie, i z tej przyczyny należało zmienić kwalifikację prawną czynu i w miejsce przypisanego przestępstwa z art. 278 § 1 kk wskazać, że stanowi on wykroczenie z art. 119 kw. Stanowisko takie jest konsekwencją wejścia w życie w dniu 9 listopada 2013 r. ustawy z dnia 27 września 2013 r. o zmianie Kodeksu postępowania karnego i niektórych innych ustaw, która wprowadziła nowy sposób ustalania kwoty granicznej dla przestępstw przepołowionych. W konsekwencji kwota stanowiąca granicę pomiędzy przestępstwem, a wykroczeniem polegającym na zaborze mienia na datę orzekania przez Sąd Okręgowy wyniosła 437,50 zł. Powyższa regulacja wynika z art. 2 pkt 4 wymienionej powyżej ustawy zgodnie, z którą zmieniono wartość graniczą szkody decydującej o tym, kiedy kradzież należy kwalifikować, jako wykroczenie z art. 119 kw, a kiedy jako przestępstwo z art. 278 § 1 lub § 3 kk, poprzez odniesienie jej do ¼ minimalnego wynagrodzenia za pracę, które zgodnie z Rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 11 września 2014 r. w sprawie wysokości minimalnego wynagrodzenia za pracę w 2015 r. wynosi 1750 zł, w miejsce dotychczas obowiązującego wyznacznika kwotowego usytuowanego na poziomie nie przekraczającym 250 zł. Zgodnie z treścią przepisu 119 § 1 kw - kto kradnie lub przywłaszcza sobie cudzą rzecz ruchomą, jeżeli jej wartość nie przekracza 1/4 minimalnego wynagrodzenia podlega karze aresztu, ograniczenia wolności albo grzywny. Zmiana ta weszła w życie w dniu 9 listopada 2013 r. Należy uznać, iż w związku z błędną i wygórowaną wartością mienia będącego przedmiotem przestępstwa przyjętą przez Sąd Rejonowy, należało czyn przypisany oskarżonemu zakwalifikować jako wykroczenie z art. 119 § 1 kw.

Sąd Okręgowy, na podstawie art. 109 § 1 kpw w zw. z art. 437 § 1 kpk i art. 456 kpk orzekł jak w wyroku zmieniając zaskarżone orzeczenie w ten sposób, że czyn przypisany oskarżonemu J. D. zakwalifikował jako wykroczenie z art. 119 § 1 kw wymierzając mu za jego popełnienie karę 10 dni aresztu.

Tak wymierzona kara oskarżonemu spełni swoje funkcje zarówno represyjne jak i prewencyjne, tak w zakresie prewencji indywidualnej, jak i zarówno generalnej. Wymierzona kara będzie odpowiednia dla osiągnięcia celów określonych w art. 53 kk i pozwoli na uświadomienie oskarżonemu o naganności popełnionego przez niego czynu oraz fakt obowiązywania określonych wartości społecznych i konieczności ich przestrzegania.

Orzeczenie w punkcie II wyroku dotyczące zasądzenia na rzecz obrońcy z urzędu wynagrodzenia za udzieloną pomoc prawną oskarżonemu J. D. oparto na podstawie art. 618 § 1 pkt 11 kpk, art. 619 § 1 kpk, art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982r. Prawo o adwokaturze (Dz. U. z 2002r. nr 123 poz. 1058 z późn. zm.), § 2 ust. 3, § 14 ust. 2 pkt 4, § 16 i § 19 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. nr 163 poz. 1348 z późn. zm.).

O kosztach sądowych za postępowanie odwoławcze orzeczono na podstawie 119 kpw w zw. z art. 624 § 1 k.p.k. oraz art. 21 pkt 2 w zw. z art. 10 ust. 1 i w zw. z art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 2013 r., poz.1247). Oskarżony aktualnie jest pozbawiony wolności w innej sprawie i nie posiada majątku oraz stałych źródeł dochodu, zatem uiszczenie przezeń kosztów postępowania odwoławczego byłoby zbyt uciążliwe z uwagi na powyższą sytuację majątkową i dochody oskarżonego.

SSO Klaudiusz Senator SSO Andrzej Ślusarczyk SSO Jan Klocek