Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 września 2015 r.

Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze w VI Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie :

Przewodniczący – Sędzia SO Tomasz Skowron

Protokolant Konrad Woźniak

po rozpoznaniu w dniu 25 września 2015 roku

sprawy M. K. ur. (...) w J.

c. G., D. z domu S.

obwinionego z art. 96 § 3 kw

z powodu apelacji, wniesionej przez obwinioną

od wyroku Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze

z dnia 27 marca 2015 r. sygn. akt II W 2605/14

I.  zmienia zaskarżony wyrok wobec obwinionej M. K. w ten sposób, że uniewinnia ją od popełnienia zarzucanego jej czynu,

II.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz M. K. kwotę 420 złotych tytułem zwrotu kosztów obrony w postępowaniu odwoławczym,

III.  kosztami postępowania w sprawie obciąża Skarb Państwa.

Sygn. akt VI Ka 380/15

UZASADNIENIE

M. K. została obwiniona o to, że od dnia 23.05.2014r do 03.09.2014r wbrew obowiązkowi nie wskazała na żądanie uprawnionego organu komu powierzyła pojazd M. o numerze rejestracyjnym (...) do kierowania lub używania w dniu 14.05.2014r o godz. 18:00 na ulicy (...) w J.

tj. o wykroczenie z art. 96 § 3 k.w.

Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze wyrokiem z dnia 27 marca 2015r. w sprawie sygn. akt IIW 2605/14:

I.  uznał obwinioną M. K. za winną popełnienia czynu opisanego w części wstępnej wyroku, tj. wykroczenia z art. 96 § 3 k.w. i za to na podstawie art. 96 § 3 k.w. wymierzył jej karę grzywny w wysokości 250 (dwieście pięćdziesiąt) złotych,

II.  na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 119 k.p.o.w., zwolnił obwinioną od ponoszenia kosztów postępowania w niniejszej sprawie, obciążając nimi Skarb Państwa i nie obciążył jej opłatą sądową.

Apelację od powyższego wyroku wniosła obwiniona, zaskarżonemu orzeczeniu

zarzucając:

1.  błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia, polegający na przyjęciu, iż obwiniona otrzymała od Straży Miejskiej pełną dokumentację zdarzenia, umożliwiającą identyfikację sprawcy wykroczenia drogowego, podczas gdy z przedstawionego przez Straż Miejską raportu nie sposób zidentyfikować sprawcy wykroczenia, a wnioski obwinionej o przedstawienie raportu obejmującego dane umożliwiające identyfikację sprawcy pozostały bez odpowiedzi;

2.  naruszenie przepisów postępowania, a to art. 7 kpk w zw. z art. 8 kpsw poprzez dowolną ocenę zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, oderwaną od zasad doświadczenia życiowego i prawidłowego rozumowania, polegającą na przyjęciu, że

a)  9-dniowy okres dzielący popełnienie wykroczenia przez osobę trzecią oraz zawiadomienie o tym fakcie obwinionej ma wpływ na możliwość obejmowania pamięcią przez obwinioną komu powierzyła pojazd w momencie popełnienia wykroczenia, podczas gdy w realiach przedmiotowej sprawy pojazd, z użyciem którego doszło do popełnienia wykroczenia, powierzony jest stale zatrudnionym przez obwinioną pracownikom, spośród których każdy bez ograniczeń ma możliwość korzystania z niego w ramach wykonywanych obowiązków pracowniczych, bez konieczności odnotowywania godzin i celu podróży;

b)  obwiniona winna kontrolować sposób użytkowania pojazdu przez jej pracowników przez wzgląd na związane z użytkownikiem pojazdu koszty, a także ryzyko utraty lub uszkodzenia pojazdu, podczas gdy obowiązek rejestrowania sposobu wykorzystywania pojazdów służbowych, w sytuacji gdy z ich użytkowaniem nie jest związane prawo odliczenia naliczonego podatku od towarów i usług, nie wynika z przepisów prawa, nie jest również sprzeczne z zasadami doświadczenia życiowego, pozostając zgodne z polityką pracodawcy.

Stawiając powyższe zarzuty obwiniona wniosła o :

1.  zmianę zaskarżonego orzeczenia poprzez uniewinnienie obwinionej od popełnienia zarzucanego jej wykroczenia i zasądzenie na jej rzecz zwrotu kosztów obrony za postępowanie przed Sądem meriti;

2.  zasądzenie na rzecz obwinionej zwrotu kosztów postępowania odwoławczego.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja złożona w niniejszej sprawie przez obwinioną jest zasadna.

Słusznie autorka apelacji zarzuciła zaskarżonemu orzeczeniu błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za jego podstawę. Wskazać należy , iż sąd I instancji zauważył, że obwiniona w dniu 26 maja 2014r. skierowała do Straży Miejskiej w J. pismo ( k. 5 ), w którym informowała, że nie jest w stanie ustalić kierowcy należącego do niej pojazdu w związku z tym, że korzystają z niego osoby bliskie i pracownicy. Uznał sąd ten jednak, że pismo to nie może być uznane za wywiązanie się z obowiązku wskazania komu powierzyła pojazd. W ocenie sądu odwoławczego sąd rejonowy dokonał błędnej oceny wskazanego wyżej pisma przesłanego przez obwinioną do Straży Miejskiej. Wywody sądu I instancji zawarte w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku odnoszące się do tego, że obwiniona powinna pamiętać komu powierzyła pojazd w dniu kiedy zarejestrowano wykroczenie są nieuprawnione. Trudno jest bowiem wymagać od osoby będącej właścicielem pojazdu aby prowadziła swoistego rodzaju rejestr jego używania przez domowników, osoby bliskie ewentualnie jeszcze przez pracowników firmy należącej do właściciela pojazdu, co zdaje się sugerować sąd w treści wspomnianego uzasadnienia. Od daty zarejestrowania wykroczenia ( w dniu 14 maja 2014r. ) do daty otrzymania korespondencji od Straży Miejskiej w(...) G. wzywającej obwinioną do wskazania kierującego pojazdem ( w dniu 23 maja 2014r. ) upłynęło 9 dni, a zatem okres, po którym rzeczywiście wskazanie osoby kierującej konkretnym pojazdem o konkretnej godzinie może być niemożliwe. Poza tym co istotne obwiniona nie odmówiła wbrew twierdzeniom zarzutu wskazania osoby a jedynie zakreśliła w sposób bardzo ogólny krąg potencjalnych sprawców zarejestrowanego wykroczenia – osoby bliskie i pracownicy firmy. Straż miejska tymczasem nie pokusiła się o wezwanie obwinionej o doprecyzowanie tych osób – wskazanie z imienia i nazwiska, ani we własnym zakresie nie podjęła działań zmierzających do ustalenia tych osób.

Reasumując sąd okręgowy odmiennie niż to uczynił sąd rejonowy uznał, że obwiniona w piśmie z dnia 26 maja 2014r. ( k.5 ) wskazała krąg ewentualnych użytkowników należącego do niej samochodu marki M. nr rej. (...), czym wywiązała się z nałożonego na nią obowiązku. Tym samym swoim zachowaniem nie spowodowała naruszenia normy zawartej w art. 96§3 k.w. Dlatego też sąd odwoławczy zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, iż uniewinnił obwinioną od popełnienia zarzucanego jej wykroczenia.

Mając powyższe na względzie na podstawie art. 118§2 k.p.o.w. kosztami postepowania w sprawie sąd obciążył Skarb Państwa, zasądzając na rzecz M. K. kwotę 420zł. z tytułu zwrotu kosztów obrony w postepowaniu odwoławczym ( na podstawie art. 616§1 pkt 2 k.p.k. w zw. z art. 119 k.p.o.w. )