Pełny tekst orzeczenia

Sygnatura akt VI U 675/14

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 września 2015 roku

Sąd Okręgowy w Gorzowie Wielkopolskim - Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący SSO Marek Zwiernik

Protokolant st. sekr. sądowy Aneta Symeryak

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 10 września 2015 roku

sprawy z odwołania R. S.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w G.

z dnia 18 lipca 2014 roku znak (...) (...)

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w G.

o przywrócenie renty

oddala odwołanie.

Sygn. akt :VI U 675/14

UZASADNIENIE

Ubezpieczony R. S. odwołał się od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w G. z dnia 18 lipca 2014 roku odmawiającej mu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

W uzasadnieniu podał, że nie zgadza się z decyzją organu rentowego, albowiem jego stan zdrowia nie pozwala na podjęcie zatrudnienia. Wskazał, że cierpi na stan po zawale serca, cukrzycę, nadciśnienie , dyskopatię i przykurcz reki.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Odział w G. w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie.

W uzasadnieniu podał, iż ubezpieczony pobierał ostatnio rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy, która przysługiwała mu do dnia 30 czerwca 2014 roku. Po złożeniu wniosku o ponowne ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, orzeczeniem z dnia 11 lipca 2014 roku Komisja Lekarska ZUS w Z. stwierdziła, iż ubezpieczony nie jest niezdolny do pracy.

Zgodnie zaś z dyspozycją art. 12 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. z 2009r., Nr 153, poz. 1227 ze zm.) niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu (ust.1). Całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy (ust. 2). Częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji (ust. 3). Ponadto w myśl art. 107 w/w ustawy prawo do świadczeń uzależnionych od niezdolności do pracy oraz wysokość tych świadczeń ulega zmianie, jeżeli w wyniku badania lekarskiego, przeprowadzonego na wniosek lub z urzędu ustalono zmianę stopnia niezdolności do pracy, brak tej niezdolności lub jej ponowne powstanie.

W oparciu więc o powyższe przepisy, wobec uznania ubezpieczonego za osobę zdolną do pracy, zasadna była decyzja odmawiająca przyznania mu prawa do dalszej renty z tytułu niezdolności do pracy.

Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych ustalił co następuje :

Ubezpieczony R. S. urodził się dnia (...).

Posiada wykształcenie podstawowe. Pracował fizycznie jako kierowca ciągnika, ślusarz. Obecnie pracuje jako dozorca.

Dowód: - dokumenty w aktach ZUS,

Decyzją z dnia 16 lipca 1998 roku ZUS przyznał ubezpieczonemu prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy do dnia 31 lipca 2000 r. Kolejnymi decyzjami prawo do renty było przedłużane, do dnia 30 czerwca 2014 roku.

Dowód: - dokumenty w aktach ZUS,

W dniu 26 maja 2014 roku ubezpieczony złożył wniosek o ponowne ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

W dniu 11 lipca 2014 roku Komisja Lekarska ZUS w Z. ustaliła, iż ubezpieczony nie jest niezdolny do pracy.

Decyzją z dnia 18 lipca 2014 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. odmówił ubezpieczonemu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

Dowód: - dokumenty w aktach ZUS, w tym:

- orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS – k. 220 tom III

- decyzja ZUS z dnia 12.01.2012r. - k. 228 tom III .

Ubezpieczony R. S. choruje na:

1. chorobę niedokrwienną serca;

2. stan po zawale serca;

3. cukrzyca typu 2 ;

4. otyłość pokarmowa;

5. zespól bólowy kręgosłupa bez ograniczenia funkcji ustroju

6. miażdżyca zrostowa tętnic kończyn dolnych

Powyższe schorzenia nie powodowały u ubezpieczonego znacznej utraty zdolności do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji.

Dowód: - opinie sądowe - k. 12, 42-43 , 94-95.

Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych zważył co następuje :

Odwołanie ubezpieczonego nie zasługiwało na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 12 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t. j. Dz. U. z 2015 r., nr 748 ) niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu (ust.1). Całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy (ust. 2). Częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji (ust. 3). W myśl zaś art. 14 ust. 3 w/w ustawy orzeczenie lekarza orzecznika, od którego nie wniesiono sprzeciwu lub co do którego nie zgłoszono zarzutu wadliwości, albo orzeczenie komisji lekarskiej, stanowi dla organu rentowego podstawę do wydania decyzji w sprawie świadczeń przewidzianych w ustawie, do których prawo jest uzależnione od stwierdzenia niezdolności do pracy oraz niezdolności do samodzielnej egzystencji.

Zgodnie natomiast z przepisem art. 107 ustawy : prawo do świadczeń uzależnionych od niezdolności do pracy oraz wysokość tych świadczeń ulega zmianie, jeżeli w wyniku badania lekarskiego, przeprowadzonego na wniosek lub z urzędu ustalono zmianę stopnia niezdolności do pracy, brak tej niezdolności lub jej ponowne powstanie.

W niniejszej sprawie bezsporny pozostawał fakt, iż ubezpieczony w okresie podlegania ubezpieczeniu społecznemu stał się częściowo niezdolny do pracy, w związku z czym okresowo przyznawana mu była renta z tytułu niezdolności do pracy, ostatnio do dnia 30 czerwca 2014 roku. Żadna ze stron nie kwestionowała powyższej okoliczności, a ponadto znalazła ona potwierdzenie w zgromadzonych, w przedmiotowej sprawie, dowodach z dokumentów którym Sąd dał w pełni wiarę.

Kwestią sporną natomiast była okoliczność, czy ubezpieczony był nadal niezdolny do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji.

Ubezpieczony podnosił bowiem w uzasadnieniu odwołania, iż jego stan zdrowia nie pozwala na podjęcie zatrudnienia. Organ rentowy z kolei, opierając się na orzeczeniu Komisji Lekarskiej ZUS, w którym nie stwierdzono u ubezpieczonego nawet częściowej niezdolności do pracy, odmówił prawa do dalszej wypłaty żądanego przez ubezpieczonego świadczenia.

Istotne zatem było w przedmiotowej sprawie ustalenie i rozstrzygnięcie czy spełniał warunki niezbędne do uznania, iż jest osobą co najmniej częściowo niezdolną do pracy, charakteru tej niezdolności tj. czy jest trwała czy okresowa, czy też stan jego zdrowia uległ poprawie, a jeśli tak, to w czym się ona przejawia.

W celu wyjaśnienia powyższych spornych okoliczności Sąd dopuścił dowód z opinii biegłych specjalistów z dziedzin odpowiadających schorzeniom, na które cierpi ubezpieczony, albowiem nie dysponując specjalistyczną wiedzą medyczną musiał posiłkować się, przy rozstrzyganiu istoty sprawy, opinią biegłych lekarzy sądowych ( art. 278 & 1 k.p.c.).

Powołani w niniejszej sprawie biegli orzekły zgodnie, iż badany nie jest osobą niezdolną do pracy od dnia 01 lipca 2014 roku.

Sąd dał w pełni wiarę powyższemu dowodowi z opinii biegłych, albowiem został sporządzony przez właściwe osoby, w granicach przyznanej im kompetencji. Biegli rzetelnie ocenili rzeczywisty stan zdrowia odwołującego się. Opinie została należycie uzasadnione i przekonująco oraz wystarczająco wyjaśniały zagadnienia wymagające wiadomości specjalnych.

W świetle opinii biegłych Sąd przeanalizował także okres zatrudnienia i posiadane przez ubezpieczonego kwalifikacje zawodowe. Ocena niezdolności do pracy przebiega bowiem w płaszczyznach: medycznej, gdzie brany jest pod uwagę charakter i przebieg procesów chorobowych oraz ich wpływ na stan czynnościowy organizmu oraz socjalnej, na której uwzględnia się posiadane kwalifikacje, wiek, zawód, wykonywane czynności i warunki pracy oraz możliwość dalszego wykonywania pracy zarobkowej, a także możliwość przywrócenia zdolności do pracy przez leczenie i rehabilitację lub przekwalifikowanie zawodowe (por. wyrok SN z 10.06.1999r II UKN 675/98 OSNP 1000/16/624).

W przedmiotowej sprawie ubezpieczony posiada wykształcenie podstawowe. Przez okres zatrudnienia świadczyła pracę fizyczną jako ślusarz i kierowca ciągnika. W czasie pobierania renty pracuje jako dozorca.

Ocenę biegłych kardiologa, diabetologa i neurologa kwestionował ubezpieczony twierdząc, że nie może pracować jako ślusarz. Co do opinii biegłej angiolog oświadczył, ze się z nią zgadza. Podał, że biegła bardzo starannie go zbadała i wydała słuszna opinie ( k. 119 ).

Powyższe zastrzeżenia nie były uzasadnione. Ubezpieczony nie kwestionował rozpoznania dokonanego przez biegłych. Na jego podstawie pierwszy zespół biegłych ( diabetolog i neurolog ) oraz biegły kardiolog stwierdzili zdolność do pracy wnioskodawcy. Co istotne biegła angiolog z której opinią ubezpieczony się zgodził, uznała iż nie jest on niezdolny do pracy. Wskazała, że badania nie potwierdzają istotnego zaawansowania zmian miażdżycowych

Powyższą ocenę potwierdza judykatura. W wyroku Sądu Najwyższego z dnia 20.12.2011 roku w sprawie I UK 175/11 czytamy: utrata zdolności do pracy nie może być utożsamiana z niezdolnością do wykonywania ostatniego z dotychczasowych zatrudnień, jeżeli pracownik może podjąć prace zgodne z poziomem posiadanych kwalifikacji. Przez kwalifikacje zawodowe należy rozumieć zarówno kwalifikacje formalne czyli przygotowanie zawodowe udokumentowane świadectwami ukończenia nauki, dyplomami, zaświadczeniami a także kwalifikacje rzeczywiste w postaci doświadczenia i praktyki zawodowej, które bez potrzeby przekwalifikowania zawodowego pozwalają podjąć prace w innych warunkach i na innym stanowisku niż zajmowanym przed uzyskaniem świadczeń rentowych, ale zgodnym z poziomem posiadanych kwalifikacji zawodowych.

W wyroku z dnia 28.09.2011 roku w sprawie I UK 36/11 Sąd Najwyższy powtórzył, że: przez kwalifikacje zawodowe należy rozumieć zarówno kwalifikacje formalne czyli przygotowanie zawodowe udokumentowane świadectwami ukończenia nauki, dyplomami, zaświadczeniami a także kwalifikacje rzeczywiste w postaci doświadczenia i praktyki zawodowej, które bez potrzeby przekwalifikowania zawodowego pozwalają podjąć prace w innych warunkach i na innym stanowisku niż zajmowanym przed uzyskaniem świadczeń rentowych, ale zgodnym z poziomem posiadanych kwalifikacji zawodowych. Zmiany w organizmie powodujące przeciwwskazania zdrowotne do wykonywania pracy na dotychczasowym stanowisku nie przesądzają o niezdolności do pracy, nawet częściowej, jeżeli zdolność do wykonywania pracy zgodnej z kwalifikacjami została zachowana.

Stanowisko judykatury potwierdza doktryna. W komentarzu do art. 12 ustawy rentowej autorstwa Marcina Bartnickiego czytamy: istotne problemy praktyczne wiążą się z wyjaśnieniem pojęcia "pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji". Warto w tym miejscu nadmienić, iż w doktrynie wyróżnia się kwalifikacje w ujęciu formalnym (odzwierciedlające zakres i rodzaj przygotowania zawodowego; udokumentowane świadectwami, dyplomami, zaświadczeniami) oraz kwalifikacje rzeczywiste, tj. wiedzę i umiejętności faktyczne (U. Jackowiak, Zmiana..., s. 153-154; tejże, Niezdolność..., s. 14; tejże, Kwalifikacje...). Zdaniem autorki przy ocenie niezdolności do pracy dla celów rentowych uwzględniać należy płaszczyznę kwalifikacji rzeczywistych, gdyż istota problemu sprowadza się do stwierdzenia, w jakim stopniu wiedzę i umiejętności, którymi dysponuje dana osoba, można wykorzystać w pracy mimo zaistniałych ograniczeń sprawności organizmu.

Zgodnie z przepisem art. 232 k.p.c. strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Sąd może dopuścić dowód nie wskazany przez strony.

Zastosowanie powyższej reguły oznaczało, iż to na ubezpieczonym spoczywał ciężar udowodnienia, że był nadal niezdolny do pracy od dnia 01 lipca 2014 roku. Skarżący nie wnosił żadnych wniosków dowodowych. Przeprowadzone z urzędu dowody w postaci opinii biegłych nie pozostawiły cienia wątpliwości, że od dnia 01 lipca 2014 roku R. S. odzyskał zdolność do pracy. W sumie czworo biegłych, w tym biegła z zakresu angiologii, potwierdziło zasadność decyzji organu rentowego. Wnioskodawca nie wnosił o powołanie innych biegłych.

Dlatego w oparciu o treść art. 477 14 § 1 k.p.c. należało orzec jak w sentencji wyroku.