Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 30.10.2014 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. odmówił C. C. prawa do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym z tytułu pracy w szczególnych warunkach z uwagi na niespełnienie warunków nabycia tego prawa przewidzianych przepisami ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2009 r., Nr 153, poz. 1227 ze zm.), tj. wobec nieudowodnienia na dzień 01 stycznia 1999 r. wymaganego 15 – letniego okresu zatrudnienia w szczególnych warunkach, a jedynie 6 lat, 7 miesięcy i 29 dni. Pozwany nie uwzględnił okresów zatrudnienia w Przedsiębiorstwie Budownictwa (...) w K. od 17.05.1971 r. do 31.12.1978 r. ( z wyłączeniem okresu służby wojskowej od 26.01.1974 r. do 16.12.1975 r.), od 07.04.1981 r. do 31.12.1981 r., od 26.04.1984 r. do 31.03.1985 r.

W odwołaniu od powyższej decyzji ubezpieczony wniósł o jej uchylenie i przyznanie prawa do emerytury zgodnie z wnioskiem . W uzasadnieniu odwołujący wskazał, iż w spornym okresie zatrudnienia w Przedsiębiorstwie Budownictwa (...) w K. od 17.05.1971 r. do 28.04.1987 r. stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał prace blacharza – dekarza wymienione w wykazie A dziale V pod poz. 9 rozporządzenia RM z dnia 07.02.1983 r. , w tym do okresu pracy w szczególnych warunkach zaliczeniu podlega również okres odbycia zasadniczej służby wojskowej od 26.01.1974 r. do 16.12.1975 r. oraz okres kontraktu zagranicznego w W. Republice Ludowej od 07.04.1981 r. do 31.12.1981 r., kiedy stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał prace blacharza – dekarza.

W odpowiedzi na odwołanie pozwany organ rentowy wniósł o jego oddalenie podtrzymując stanowisko wyrażone w zaskarżonej decyzji.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Ubezpieczony C. C., urodzony dnia (...), w dniu 07.08.2014 r. złożył w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. wniosek o emeryturę.

Wnioskodawca nie jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego, ukończył 60 lat.

W toku postępowania przed organem rentowym ubezpieczony udowodnił na dzień 01 stycznia 1999r. - 26 lat, 9 miesięcy i 17 dni okresów składkowych i nieskładkowych, w tym 6 lata, 7 miesięcy i 29 dni pracy w szczególnych warunkach.

Decyzją z dnia 30.10.2014 r., zaskarżoną w niniejszym postępowaniu, Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. odmówił ubezpieczonemu prawa do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym z tytułu pracy w szczególnych warunkach z uwagi na niespełnienie warunków nabycia tego prawa, tj. wobec nieudowodnienia wymaganego 15 – letniego okresu pracy w szczególnych warunkach.

Dowód : wniosek – k. 1 – 3 plik II akt ubezpieczeniowych, karta przebiegu zatrudnienia – k. 55 plik II akt ubezpieczeniowych, decyzja ZUS– k. 43 plik II akt ubezpieczeniowych.

Wnioskodawca C. C. w okresie od dnia 17 maja 1971 r. do dnia 28 kwietnia 1987 r. zatrudniony był w Przedsiębiorstwie Budownictwa (...) w K. na stanowisku : blacharza – dekarza. Początkowo przez okres do 31 grudnia 1971r. wnioskodawca pracował jako pomocnik dekarza, potem, od 1 stycznia 1972r. po odbytym przyuczeniu wykonywał samodzielnie obowiązki dekarza

W okresie od 26 stycznia 1974 r. do 16 grudnia 1975 r. odbył zasadniczą służbę wojskową i powrócił od dnia 02 stycznia 1976 r. do w/wym. zakładu pracy na dotychczasowe stanowisko .

Wnioskodawca w okresie od dnia 17 maja 1971r. do 31 grudnia 1971r. wykonywał prace dekarskie na wysokości pracując jako pomocnik dekarza a od 1 stycznia 1972r. do dnia 28 kwietnia 1987 r. wykonywał prace dekarskie na wysokości jako dekarz. Pracował w tym charakterze stale i w pełnym wymiarze czasu pracy

Zakład pracy zajmował się wznoszeniem i remontami budynków mieszkalnictwa spółdzielczego. W przedsiębiorstwie pracowało 5-6 dekarzy. Ubezpieczony tuż po przyjęciu do pracy ukończył miesięczny kurs podstawowy blacharsko-dekarski, który odbywał się w soboty i niedziele, w pozostałe dni robocze tygodnia początkowo pracował jako pomocnik dekarza, a następnie jako blacharz-dekarz. Egzamin mistrzowski w zawodzie dekarza złożył dnia 14.12.1985 r. Wnioskodawca pracował stale na wysokości przy budowie i remoncie dachów. Do jego obowiązków należało przyklejanie bądź przybijanie papy jako izolacji, obróbki dekarskie - wypustków, obróbka blachą daszków. Wykonywał przy tym opierzenia dachu, orynnowanie, tj. zdejmował stare i kładł nowe rynny, kładł dachówki .

Ubezpieczony w okresie od 07 kwietnia 1981 r. do 31 grudnia 1981 r. korzystał z urlopu bezpłatnego w macierzystym zakładzie pracy - Przedsiębiorstwie Budownictwa (...) w K., w tym czasie został skierowany przez zakład pracy do pracy na stanowisku dekarza na budowie eksportowej w B. w (...) . Wnioskodawca w okresie kontraktu eksportowego stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał prace dekarskie na wysokości na budowach bloków mieszkalnych.

/dowód : akta osobowe, w tym świadectwo pracy z dnia 28.04.1987 r. angaże , zaświadczenie lekarskie-eksport, zaświadczenie z dnia 13.12.1985 r. , opinia (k.31 akt osobowych), protokół kwalifikacyjny z dn. 30.12.1979 r. ( 8 lat praktyki w zawodzie dekarza-blacharza), kwestionariusz osobowy , instrukcja/umowa wyjazdowa - koperta k. 35 akt sprawy , odpis książeczki wojskowej –k. 5-6 plik II akt ubezp., zaświadczenie-k. 8 plik II akt ubezp. zeznania świadków C. K., T. M., Z. S. – protokół k. 29-30, płyta CD-k.30 akt sprawy, zeznania ubezpieczonego - protokół k. 29-30, 36 płyta CD-k.30, 37 akt sprawy/

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentacji zgromadzonej w aktach ubezpieczeniowych pozwanego organu emerytalnego, których prawdziwość i rzetelność nie była przez żadną ze stron kwestionowana. Sąd również nie znalazł podstaw do podważenia jej wiarygodności z urzędu.

Podstawę ustaleń stanu faktycznego stanowiły także zeznania świadków, które jako osoby obce, nie zainteresowane wynikiem postępowania, w ocenie Sądu zasługują na walor wiarygodności, tym bardziej, że ich zeznania korespondują z pozostałym zgromadzonym w aktach sprawy materiałem dowodowym, jak również z zeznaniami ubezpieczonego, które także zdaniem Sądu zasługiwały na wiarę.

Sąd zważył, co następuje:

W świetle poczynionych ustaleń faktycznych odwołanie skarżącego zasługuje na uwzględnienie.

Przedmiotem niniejszego postępowania była kwestia ustalenia prawa ubezpieczonego do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym z tytułu pracy w szczególnych warunkach. Wyniki przeprowadzonego przez Sąd postępowania dowodowego wykazały, że wnioskodawca legitymuje się wymaganym 15 – letnim stażem pracy w szczególnych warunkach, co sprawia, iż stanowisko organu emerytalnego odmawiające wnioskodawcy prawa do wcześniejszej emerytury, nie jest słuszne.

Ogólne zasady nabywania prawa do emerytury dla ubezpieczonych urodzonych po 1948 r. zostały uregulowane w treści art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tj. Dz. U. z 2013, poz. 1440 ze zm.), zgodnie z którym ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, tj. spełniają łącznie następujące warunki:

1)legitymują się okresem zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż: 65 lat - dla mężczyzn, 60 dla kobiet,

2) mają okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej: 25 lat dla mężczyzn, 20 dla kobiet,

3 ) nie przystąpili do otwartego funduszu emerytalnego albo złożyli wniosek o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa;

Stosownie do dyspozycji art. 32 ust. 1 cytowanej ustawy ubezpieczonym urodzonym przed dniem 1 stycznia 1949 r., będącym pracownikami zatrudnionymi w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, przysługuje emerytura w wieku niższym niż określony w art. 27. Dla uzyskania uprawnień do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym wymagane jest osiągnięcie wskazanego w przepisach wykonawczych wieku, a także przepracowanie określonej ilości lat w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze.

Aktem wykonawczym, do którego odsyła ustawa o emeryturach i rentach z FUS, jest rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego dla pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Stosownie do treści § 4 tego rozporządzenia pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

1) osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn,

2) ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

W wykazie A – prac w szczególnych warunkach, których wykonywanie uprawnia do niższego wieku emerytalnego – stanowiącym załącznik do rozporządzenia, w dziale V (w budownictwie przemyśle materiałów budowlanych) pod pozycją 9 wymienione są prace dekarskie.

Dodatkowo wskazać należy, iż zgodnie z przepisem § 2 ust 1 i 2 powołanego wyżej rozporządzenia okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy.

Okresy pracy natomiast, o których mowa w ust. 1, stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru stanowiącego załącznik do przepisów wydanych na podstawie § 1 ust. 2 rozporządzenia, lub w świadectwie pracy (§ 2 ust. 2).

Trzeba jednak zwrócić uwagę, że zgodnie z utartą praktyką i orzecznictwem w postępowaniu przed sądem okresy zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, przewidziane rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze mogą być ustalane także innymi środkami dowodowymi niż dowód z zaświadczenia z zakładu pracy (por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 10 marca 1984 r., III UZP 6/84 oraz uchwała Sądu Najwyższego z dnia 21 września 1984 r. III UZP 48/84), a więc wszelkimi dopuszczalnymi przez prawo środkami dowodowymi.

Bezspornym jest, iż ubezpieczony osiągnął 60 rok życia, udokumentował okres składkowy i nieskładkowy w wymiarze powyżej 25 lat, nie przystąpił do otwartego funduszu emerytalnego .

Przedmiotem sporu pozostawało jedynie ustalenie, czy za zatrudnienie w szczególnych warunkach może zostać uznany okres zatrudnienia wnioskodawcy w Przedsiębiorstwie Budownictwa (...) w K. od 17.05.1971 r. do 31.12.1978 r. ( w tym okres służby wojskowej od 26.01.1974 r. do 16.12.1975 r.), od 07.04.1981 r. do 31.12.1981 r. (eksport zagraniczny) , od 26.04.1984 r. do 31.03.1985 r.

W pierwszym rzędzie zaznaczyć należy, iż przy ustalaniu prawa do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym z tytułu pracy w szczególnych warunkach na podstawie ww. rozporządzenia, nie można kierować się względami nazewnictwa danego stanowiska pracy. Należy ustalić jakie prace wnioskodawca rzeczywiście wykonywał, bowiem ta okoliczność, nie zaś nazwa zajmowanego stanowiska, przesądza o ewentualnym istnieniu przesłanek dla przyznania dochodzonego świadczenia (vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 kwietnia 2004 r. sygn. akt II UK 337/03, OSNP 2004/22/392 ).

W ocenie Sądu, fakt wykonywania przez ubezpieczonego pracy w szczególnych warunkach w spornym okresie znajduje potwierdzenie w zebranym w sprawie materiale dowodowym (świadectwie pracy, angażach). Niewątpliwie został on potwierdzony zeznaniami świadków – współpracowników ubezpieczonego ze spornego okresu zatrudnienia – którzy zgodnie zeznali, iż ubezpieczony przez cały okres zatrudnienia w ww. przedsiębiorstwie, pracował stale i w pełnym wymiarze czasu pracy na wysokości wykonując prace dekarskie jako pomocnik dekarza a następnie jako blacharz-dekarz. Jego praca polegała na budowie i montażu elementów dachów, kładzeniu papy jako izolacji, obróbkach dekarskich , wykonywaniu opierzenia dachu, orynnowania. Zdaniem Sądu, przesłuchani w sprawie świadkowie posiadają odpowiednią wiedzę na temat charakteru wykonywanej przez ubezpieczonego pracy, byli zatrudnieni wraz z ubezpieczonym mniej więcej w tym samym okresie, w tym samym zakładzie pracy. Sąd również nie znalazł jakichkolwiek podstaw by kwestionować ich wiarygodność.

Zaznaczyć w tym miejscu także należy, iż prawo do emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach przysługuje wówczas, gdy ubiegający się o prawo wykonywał prace w szczególnych warunkach stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku. Decydujące znaczenie ma zatem rodzaj i wymiar wykonywanej pracy a nie przedłożenie świadectwa pracy w szczególnych warunkach określające stanowisko pracy, ponieważ o zaliczeniu danego rodzaju pracy do wykonywanej w szczególnych warunkach decyduje nie nazwa zajmowanego stanowiska, ale charakter wykonywa­nych czynności.

W niniejszej zaś sprawie ustalone w stanie faktycznym czynności wykonywane w ramach zatrudnienia przez ubezpieczonego jawią się jako „Prace dekarskie” wymienione w wykazie A dziale V poz. 9 rozporządzenia RM z 1983 r..

Należy dodać, iż z akt organu emerytalnego bezspornie wynika , że ubezpieczony został wcielony do służby wojskowej w dniu 26 stycznia 1974 r. , a zwolniony z niej został z dniem 16 grudnia 1975 r. Powrócił do pracy w macierzystym zakładzie pracy dnia 02 stycznia 1976 r. – zgodnie z zeznaniami ubezpieczonego - na stanowisko w szczególnych warunkach zajmowane przed poborem. Dodać przy tym warto, że zakład pracy zaliczył w sposób ciągły cały okres zatrudnienia, w tym okres służby wojskowej, stąd wniosek , że ubezpieczony musiał powrócić do pracy w ustawowym terminie.

Sąd zważył, iż cały okres odbywania zasadniczej służby wojskowej od 26 stycznia 1974 r. do 16 grudnia .1975 r. podlega zaliczeniu do stażu pracy w szczególnych warunkach.

Sąd Odwoławczy w tek kwestii w pełni podziela stanowisko Sądu Najwyższego wyrażone w m.in. wyroku z 25 lutego 2010 r. w sprawie II UK 219/09, zgodnie z którym okres zasadniczej służby wojskowej odbytej w czasie trwania stosunku pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze zalicza się do stażu pracy wymaganego do nabycia prawa do emerytury w niższym wieku emerytalnym, jeżeli pracownik w ustawowym terminie zgłosił swój powrót do tego zatrudnienia (vide LEX nr 590248).

Orzecznictwo Sądu Najwyższego w kwestii zaliczenia okresu zasadniczej służby wojskowej do okresu pracy w szczególnych warunkach jest jednolite. O takim zaliczeniu pozytywnie przesądzono również w wyrokach: z dnia 6 kwietnia 2006 r., III UK 5/06 (OSNP 2007, nr 7-8, poz.108), z dnia 25 lutego 2010 r., II UK 215/09 (OSNP 2011, nr 15-16, poz. 219), II UK 219/09 (niepublikowany), z dnia 9 marca 2010 r., I UK 333/09 (niepublikowany), z dnia 17 maja 2012 r., I UK 399/11 (niepublikowany), z dnia 24 maja 2012 r., II UK 265/11 (niepublikowany), z dnia 27 lipca 2012 r., I UK 82/12 (niepublikowany) i z dnia 5 czerwca 2013 r., III UK 87/12 (niepublikowany). Generalnie wszystkie korzystne dla ubezpieczonych w podobnych stanach faktycznych ( jak w niniejszej sprawie) orzeczenia Sądu Najwyższego warunkowały zaliczenie zasadniczej służby wojskowej od odbycia jej w okresie zatrudnienia, w którym była wykonywana praca w szczególnych warunkach i od powrotu w ustawowym terminie na dotychczasowe stanowisko w warunkach szczególnych w macierzystym zakładzie pracy.

Ostatecznie Sąd Najwyższy - Izba Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych w uchwale z dnia 16.10.2013 r. (II UZP 6/13; Opubl: Biuletyn SN rok 2013, Nr 10) potwierdził, że czas zasadniczej służby wojskowej odbytej w okresie obowiązywania art. 108 ust. 1 ustawy z 21.11.1967 r. o powszechnym obowiązku obrony Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej (Dz.U. Nr 44, poz. 220, w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 1974 r.) zalicza się - na warunkach wynikających z tego przepisu - do okresu pracy wymaganego do nabycia prawa do emerytury w niższym wieku emerytalnym (art. 184 w związku z art. 32 ust. 1 ustawy z 17.12.1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, t.j. Dz. U. z 2009 r. Nr 153, poz. 1227 ze zm.).

Uchwała została podjęta na kanwie stanu faktycznego, w którym okres zasadniczej służby wojskowej wnioskodawcy zamykał się w przedziale czasu od 23 kwietnia 1971 do I maja 1973 r., nadto w sytuacji gdy przed rozpoczęciem odbywania tej służby doszło do rozwiązania z pracownikiem umowy o pracę. Sąd Najwyższy oceniając przedstawiony do rozstrzygnięcia problem prawny, nie mógł pominąć okoliczności faktycznych sprawy, w której powstał, co wpłynęło bezpośrednio na treść podjętej uchwały.

Uchwała SN dotyczy okresu służby wojskowej do 31 grudnia 1974 r. nie mniej jednak, w ocenie Sądu Okręgowego, zawarta w uzasadnieniu wyżej cytowanej Uchwały argumentacja Sądu Najwyższego znajduje zastosowanie również do stanu faktycznego niniejszej sprawy zrealizowanego w spornym okresie od 01 stycznia 1975 r. do 16 grudnia 1975 r. , kiedy to obowiązywał przepis art. 108 w brzmieniu nieznacznie zmienionym od dnia 1 stycznia 1975 r. przez art. X pkt 2 lit. c ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Przepisy wprowadzające Kodeks pracy, Dz.U. Nr 24, poz. 142 ze zm.), według którego czas odbywania zasadniczej lub okresowej służby wojskowej również wliczał się pracownikowi do okresu zatrudnienia w zakresie wszelkich uprawnień związanych z tym zatrudnieniem, jeżeli po odbyciu tej służby podjął on zatrudnienie w tym samym zakładzie pracy, w którym był zatrudniony przed powołaniem do służby. Przepis w powyższym brzmieniu obowiązywał do dnia 1979-08-06 . Zatem stan faktyczny w niniejszej sprawie był realizowany w okresie obowiązywania powyższego brzmienia art.. 108 ustawy o powszechnym obowiązku obrony, który to przepis był podstawą podjęcia cytowanej uchwały SN. Wydane na podstawie, art. 108 ust. 4 powyższej ustawy rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 22 listopada 1968 r. w sprawie szczególnych uprawnień żołnierzy i ich rodzin (Dz. U. Nr 44, poz. 318 ze zm.) regulowało w sposób szczegółowy uprawnienia żołnierza, który w terminie 30 dni po zwolnieniu ze służby zgłosił powrót do zakładu pracy i w wyniku tego podjął w nim zatrudnienie. W myśl w § 5 ust. 1 tego rozporządzenia żołnierzowi wlicza się czas odbywania służby wojskowej do okresu zatrudnienia w zakładzie pracy, w którym podjął zatrudnienie, w zakresie wszelkich uprawnień związanych z zatrudnieniem w tym zakładzie oraz w zakresie szczególnych uprawnień uzależnionych od wykonywania pracy na określonym stanowisku lub w określonym zawodzie.

Powyższe przepisy ustanawiały tzw. fikcję prawną, z której wynika, że pracownik zatrudniony w szczególnych warunkach, który po zakończeniu czynnej służby wojskowej powraca do tego zatrudnienia w przepisanym terminie, zachowuje status pracownika zatrudnionego w szczególnych warunkach w rozumieniu § 2 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w okresie pełnienia tej służby.

Innymi słowy, jeżeli zostały spełnione przez pracownika wskazane wyżej warunki powrotu do poprzedniego zatrudnienia zostaje zachowana tzw. ciągłość pracy, a okres zasadniczej służby wojskowej jest okresem zatrudnienia na takich samych warunkach, jak przed powołaniem do tej służby. Z taką sytuacja mamy niewątpliwie do czynienia w niniejszej sprawie.

Reasumując, w ocenie Sądu, ubezpieczony spełnił wszystkie przesłanki dla nabycia prawa do emerytury w obniżonym wieku w trybie art. 184 cyt. wyżej ustawy emerytalnej, ponieważ w osiągnął 60 rok życia, udokumentował okres składkowy i nieskładkowy w wymiarze powyżej 25 lat, nie przystąpił do otwartego funduszu emerytalnego, a także spełnił przesłankę co najmniej 15 lat zatrudnienia w szczególnych warunkach przy doliczeniu pozostałego spornego okresu zatrudnienia w Przedsiębiorstwie Budownictwa (...) w K. (17 maja 1971 r. do 31 grudnia 1978 r. i od 26 kwietnia1984 r. do 31 marca 1985 r. ) oraz okresu od 26 stycznia 1974 r. do 16 grudnia 1975 r. służby wojskowej i okresu kontraktu zagranicznego od dnia 07 kwietnia 1981 r. do 31 grudnia 1981 r.

Uwzględnienie spornych okresu wskazuje, iż staż pracy wnioskodawcy w warunkach szczególnych, wraz z udowodnionym przez niego przed organem, rentowym , jest dłuższy niż wymagany ustawą i wynosi 15 lat 11 miesięcy, a zatem, zgodnie z przepisem § 4 rozporządzenia, oznacza spełnienie tego wymogu do przyznania wnioskodawcy świadczenia emerytalnego w wieku obniżonym.

W konkluzji, z wyżej przytoczonych względów Sąd Okręgowy na mocy art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. w związku z cytowanymi wyżej przepisami, zmienił w pkt 1 wyroku zaskarżoną decyzję organu ubezpieczeniowego i przyznał ubezpieczonemu prawo do emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach od miesiąca zgłoszenia wniosku na podstawie art. 129 w zw. z art. 100 ust. 1 cyt. ustawy emerytalnej, zgodnie z którą świadczenia wypłaca się poczynając od dnia powstawania prawa do tych świadczeń, nie wcześniej jednak niż od miesiąca w którym zgłoszono wniosek.

O kosztach zastępstwa procesowego Sąd orzekł jak w pkt 2 wyroku na podstawie art. 98 k.p.c. oraz § 11 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. z 2002 r. Nr 163, poz. 1349 ze zm.) , zasądzając od pozwanego na rzecz wnioskodawcy koszty zastępstwa procesowego w wysokości 60 zł.

Sąd Okręgowy w punkcie III wyroku orzekł , iż pozwany organ rentowy nie ponosi odpowiedzialności za nie ustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji z uwagi na to, że dopiero przeprowadzenie pełnego postępowania dowodowego w toku postępowania przed sądem, w tym w szczególności dopuszczenie dowodu z zeznań świadków pozwoliło na uznanie, że w spornych okresach wykonywał pracę w warunkach szczególnych.

SSO Magdalena Graul