Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 lipca 2015 roku

Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie, Wydział XI Gospodarczy,

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 28 lipca 2015 r.

sprawy z powództwa U. T. w W.

przeciwko (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w S.

o zapłatę

I.  oddala powództwo;

II.  zasądza od powoda U. T. w W. na rzecz pozwanego (...) spółki z ograniczona odpowiedzialnością w S. kwotę 617 zł (sześćset siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

XI GC 117/15upr

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 13 listopada 2014 roku powód U. T. w W. wniósł o zasądzenie od pozwanego (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w S. kwoty 1749,50 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 1 marca 2014 roku do dnia zapłaty oraz o zasądzenie od pozwanego kosztów procesu. W uzasadnieniu pozwu wskazał, iż pozwany był użytkownikiem cięgników i suwnicy – urządzeń technicznych podlegających dozorowi technicznemu na podstawie ustawy z dnia 21 grudnia 2000 roku o dozorze technicznym, a dochodzona kwota jest opłatą za czynności dozoru technicznego wynikającą z art. 34 ww. ustawy.

W sprawie został wydany nakaz zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym i po wniesieniu sprzeciwu sprawa trafiła do tut. Sądu.

W piśmie z dnia 16 marca 2015 roku powód dodatkowo odwołał się do rozporządzenia Ministra Gospodarki z 17 grudnia 2001 roku. W szczególności wskazał, że pozwany dopiero pismem z dnia 12 listopada 2014 roku poinformował o zbyciu urządzeń technicznych, co daje podstawie do wykreślenia urządzeń z ewidencji UDT, ale nie jest podstawa do anulowania rachunku opłaty rocznej za 2014 roku, bowiem rachunek roczny jest wystawiony na podstawie ewidencji na dzień 15 grudnia roku poprzedzającego rok, za który naliczona zostanie opłata.

W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów postępowania wg. norm. Wskazał, że nie był użytkownikiem urządzeń objętych dozorem technicznym, a jedynie wykonawcą obiektów, w skład których wchodziły dozorowane urządzenia. Faktycznym właścicielem i eksploatującym urządzenia był Zakład (...) w S., który w piśmie z dnia 11 lutego 2014 roku poinformował, że pozwany błędnie został zarejestrowany w ewidencji jako eksploatujący i zwrócił się o zgłoszenie tego faktu przez pozwanego powodowi.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 23 kwietnia 2013 roku pozwany zwrócił się do powoda o dokonanie badania odbiorczego oraz przyjęcie w ewidencję:

1)  suwnicy podwieszanej o udźwigu Q=2,5 t, nr fabr. (...)-1,

2)  wciągnika o udźwigu Q=2,5 t, nr fabr. (...),

3)  wciągnika o udźwigu Q=2,5 t, nr fabr. (...),

4)  wciągnika o udźwigu Q=2,5 t, nr fabr. (...),

5)  wciągnika o udźwigu Q=2,5 t, nr fabr. (...),

6)  wciągnika o udźwigu Q=10,0 t, nr fabr. (...).

Jako lokalizacje pozwany wskazał Zakład (...) (w skrócie (...)), działki budowlane nr (...), ul. (...). Powód w dniu 7 maja 2013 roku protokolarnie sprawdził kompletność i odpowiedniość dokumentacji, zidentyfikował zgłaszane urządzenia sprawdził ich stan techniczny i oznakowania, sprawdził zgodność wyposażenia z przedłożoną dokumentacją i dokonał odbioru, po czym wydał w stosunku do każdego z ww. urządzeń decyzję zezwalającą na eksploatację i ustalił formę dozoru ograniczonego.

Dowód:

-

wniosek o dokonanie badania odbiorczego k. 58,

-

protokoły i decyzje z 7.05.2013r . k. 59- 70,

-

książka nadawcza k. 71-72,

Wskazane urządzenia techniczne znajdował się w obiekcie budowanym przez pozwanego dla (...). (...) pismem z dnia 23 września 2013 roku odstąpił od umów na roboty budowlane z pozwanym i zażądał przekazania placu budowy w terminie 3 dni. Pismem z dnia 11 lutego 2014 roku (...) poinformował pozwanego, że nastąpiła błędna rejestracja wskazanych urządzeń technicznych, wskazująca jako eksploatującego (...) sp. z o.o., a za objęcie w/w dozorem będą pobierane opłaty, o które UDT zwróci się do pozwanego. (...) wezwał pozwanego do wyrejestrowania wskazanych urządzeń dźwigowych. W piśmie tym wskazał, też że w dniu 17 stycznia 2014 roku przejął Księgi Rewizyjne UDT urządzeń.

W dniu 12 lutego 2014 roku (w piśmie błędnie datowanym na 12 listopada 2014 roku) pozwany poinformował powoda, że pod koniec 2013 roku zmienił się użytkownik w/w urządzeń technicznych i jest nim (...). Decyzjami z dnia 17 marca 2014 roku powód stwierdził wygaśnięcie ww. decyzji z dnia 7 maja 2013 roku

Dowód:

-

oświadczenie z 12.11.2014r. k.73,

-

pismo z 23.09.2013r. k.84,

-

pismo ze (...) z 11.02.2014r. k. 85

-

pismo z 23.03.2013r. k. 86,

-

informacja o skreśleniu z ewidencji k. 87,

-

decyzja z 17.03.2014r. k.88-93,

-

wykaz urządzeń skreślonych k. 84,

-

pismo z 27.02.2014r. k.95,

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo okazało się niezasadne.

Bezspornie sprawa dotyczy urządzeń technicznych podlegających dozorowi technicznemu prowadzonemu przez powoda. Zgodnie z art. 34 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 21 grudnia 2000 roku o dozorze technicznym (tekst jednolity Dz.U. z 2015 r. poz. 1125) Za czynności jednostek dozoru technicznego, z wyłączeniem czynności wykonywanych przez Wojskowy Dozór Techniczny, o którym mowa w art. 48, pobierane są opłaty. Opłaty, o których mowa w ust. 1, uiszczają osoby fizyczne, osoby prawne i jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, na rzecz których wykonywane są czynności dozoru technicznego.

Podstawową kwestią jest w sprawie ustalenie czy zobowiązanym do zapłaty jest pozwany, a w konsekwencji czy przysługuje mu legitymacja bierna w procesie. Zdaniem Sadu tak nie jest. Wynika to z cytowanego przepisu który jako zobowiązanych wskazuje podmioty na rzecz których wykonywane są czynności dozoru technicznego, co zdaniem Sądu nie jest tożsame z podmiotem zarejestrowanym jako użytkownik czy eksploatujący. Ustawa w art. 2, art. 5 ust. 1, art. 6, art. 8 ust. 1 i art. 14 ust. 1 traktuje o czynności „eksploatacji”. Wtórną kwestią (choć rodzącą pewne domniemania faktyczne, o czym dalej) jest zarejestrowanie urządzenia i podmiotu eksploatującego. Potwierdzeniem tego jest treść norm zawartych w rozporządzeniu Ministra Gospodarki z dnia 17 grudnia 2001 r. w sprawie wysokości opłat za czynności jednostek dozoru technicznego (Dz.U nr 153, poz. 1762 ze zm.) – do którego z resztą odwołuje się powód. Zgodnie z § 3 ust. 1 rozporządzenia Opłatę roczną pobiera się od eksploatującego urządzenia techniczne znajdujące się w ewidencji jednostek dozoru technicznego. Wskazany przepis zawiera normę gdzie jako podmiot zobowiązany do zapłaty wskazuje „eksploatującego urządzenie” a nie np. „zarejestrowanego jako eksploatującego urządzenie”. Nie ma też norm utożsamiających te dwie różne instytucje. Potwierdzeniem tej konstatacji jest § 2 ust. 2 rozporządzenia zgodnie z którym opłatę roczną pobiera się w każdym roku od eksploatującego urządzenie techniczne znajdujące się w ewidencji jednostek dozoru technicznego. Opłata roczna pobierana jest od „eksploatującego urządzenie”. Dalsza część przepisu ze względu na słowo „znajdujące” odnosi się do urządzenia technicznego, a nie podmiotu eksploatującego, wpisanego do ewidencji. Oczywiście wpis do ewidencji odbywa się na podstawie decyzji UDT, która określa podmiot eksploatujący. Decyzja ta stwarza domniemania faktyczne, związane z określeniem podmiotu eksploatującego. W rozpoznawanej sprawie jednak wykazane zostało, ze tym podmiotem eksploatującym jest (...) który przejął plac budowy, łącznie ze wskazanymi urządzeniami, a pismem z dnia 11 lutego 2014 roku potwierdza fakt eksploatacji od samego początku. Zwraca tu uwagę stwierdzenie nie o zmianie podmiotu eksploatującego ale o „błędnej rejestracji urządzeń”.

Konkludując Sąd uznał, że pozwany nie był podmiotem eksploatującym urządzenia techniczne w roku 2014, a co za tym idzie nie jest zobowiązany do uiszczenia opłaty z tego tytułu. Pozew zaś skierowany został w tym układzie procesowym przeciwko osobie nie posiadającej legitymacji biernej w procesie.

O kosztach procesu Sąd rozstrzygnął na podstawie art. 98 § 1 i 2 k.p.c. zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Do niezbędnych kosztów procesu strony reprezentowanej przez adwokata zalicza się wynagrodzenie, jednak nie wyższe niż stawki opłat określone w odrębnych przepisach i wydatki jednego adwokata, koszty sądowe oraz koszty nakazanego przez sąd osobistego stawiennictwa strony. Pozwany wygrał sprawę w całości, zatem powódka winna mu zwrócić poniesione przez nich koszty postępowania. Dlatego też w pkt II Sąd zasądził od powoda na jego rzecz kwotę 617 zł, na którą składa się wynagrodzenie zawodowego pełnomocnika w osobie adwokata, ustalone w stawce minimalnej na podstawie § 6 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokatów oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez adwokata ustanowionego z urzędu (Dz. U. z 2002 r., Nr 163, poz. 1348 ze zm.), powiększone o 17 zł opłaty skarbowej od udzielonego pełnomocnictwa.

ZARZĄDZENIE

1.  Odnotować,

2.  Odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi powoda i pełnomocnikowi pozwanego

16.09.2015 r.