Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 września 2015 r.

Sąd Rejonowy w Nysie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 23 września 2015 r. na rozprawie

sprawy z powództwa Urzędu Dozoru Technicznego z siedzibą w W.

przeciwko E. F.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanej E. F. na rzecz powoda Urzędu Dozoru Technicznego z siedzibą w W. kwotę 367,00 zł (trzysta sześćdziesiąt siedem złotych 00/100) z ustawowymi odsetkami od dnia 26 sierpnia 2015r. do dnia zapłaty,

II.  zasądza od powoda Urzędu Dozoru Technicznego z siedzibą w W. na rzecz pozwanej E. F. kwotę 77,00 zł (siedemdziesiąt siedem złotych 00/100) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego,

III.  w pozostałym zakresie powództwo oddala.

Sygnatura akt I C 1136/15

UZASADNIENIE

Urząd Dozoru Technicznego wystąpił z powództwem przeciwko E. F. o zasądzenie kwoty 367 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 27 lutego 2014 r. do dnia zapłaty tytułem opłat za czynności dozoru.

W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwana podniosła, że nie neguje obowiązku uiszczenia dochodzonej pozwem opłaty za czynności dozoru, jednak powództwo jest przedwczesne, a to z uwagi na fakt, że powód nie wezwał jej do zapłaty, tj. nie doręczył żadnego rachunku na adres powódki, mimo że wielokrotnie informowała go o zmianie adresu prowadzonej działalności. Na rozprawie w dniu 23 września 2015 powódka reprezentowana przez radcę prawnego przedkładającego do akt pełnomocnictwo, podtrzymała swoje stanowisko żądają jednocześnie zwrotu kosztów postępowania.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny

Pozwana E. F. prowadzi działalność gospodarczą pod nazwą (...) E. F. z siedzibą w W. 34A. Do 12 lutego 2013 r. działalność prowadzona była formalnie pod adresem N. ul. (...), choć już w 2012 r. pozwana rozpoczęła proces przenoszenia działalności do W.. Do miesiąca grudnia 2013 r. pozwana zamieszkiwała pod adresem przy ul. (...) w N., tak więc była w stanie odbierać korespondencję kierowaną na dawny adres firmy. W dniu 8 sierpnia 2012 r. pozwana wystąpiła do Urzędu Dozoru Technicznego Oddział w R. z wnioskiem o przeprowadzenie badania urządzenia technicznego – wózka (...)- (...), podając w treści wniosku adres prowadzenia działalności w W. 34A.

Dowód:

1.  wniosek o przeprowadzenie badania, k. 34,

2.  wydruk z (...), k. 22-25,

3.  przesłuchanie pozwanej.

Powód, Urząd Dozoru Technicznego, w dniu 9 sierpnia 2012 r. przeprowadził czynności poprzedzające wydanie decyzji zezwalającej na eksploatację urządzenia i w tym samym dniu wydał decyzję zezwalająca a eksploatację. Zarówno w protokole czynności jak i w decyzji adres prowadzenia działalności przez pozwaną został oznaczony jako N., ul. (...). Następnie dniu 12 sierpnia 2013 r. powód przy pomocy Jednostki inspekcyjnej akredytowanej przez (...), Nr (...) Oddział w O. sporządził protokół badania okresowego wózka. W protokole tym wskazano miejsce badania w N. ul. (...).

Dowody:

1.  Protokoły z dnia 9 sierpnia 2012 r. i 13 sierpnia 2013 r., k. 35-36,

2.  Decyzja z dnia 9 sierpnia 2012 r., 37.

W dniu 27 stycznia 2014 r. powód wystawił rachunek na kwotę 367 zł tytułem opłaty rocznej za czy dozór techniczny za 2014 r. Rachunek ten został wysłany na adres N. ul. (...), podobnie jak pisma zawierające wezwania do zapłaty.

Dowód:

1.  rachunek nr (...) z dowodem nadania, k. 38-41,

2.  pisma z dnia 5 maja 2014 r. i 16 czerwca 2014 r. z dowodami nadania, k. 44-49.

Powódka w dniu 26 sierpnia 2013 r. wystąpiła do powoda z prośbą o wystawienie duplikatu faktury dotyczącej opłaty za dozór w 2013 r., podając adres w W. 34A.

Dowód: pismo z 26 sierpnia 2013 r., k. 21.

Sąd zważył, co następuje

Powództwo, co do zasady zasługuje na uwzględnienie co do zasady.

W niniejszej sprawie spór nie dotyczył zasadności samego obowiązku uiszczenia opłaty za dozór. Ten zaś dotyczył prawidłowości wezwania pozwanej do zapłaty opłaty za dozór w 2014 r.

Sąd ustalił stan faktyczny na podstawie dokumentów zaoferowanych przez strony i przesłuchania pozwanej. W tym miejscu należy wskazać, że przedłożony przez powoda wydruk ze strony internetowej Poczty Polskiej (k. 42) nie może stanowić dowodu odebrania przez pozwaną przesyłki zawierającej rachunek. Wydruk ten nie pozwala bowiem na weryfikację prawidłowości doręczenia, nie wskazuje bowiem osoby, która odebrała przesyłkę. Wynika z niego jedynie, że doręczenia dokonywał Urząd Pocztowy (...).

Powód niewątpliwie jest państwową jednostką organizacyjną, na którego ustawa z dnia 21 grudnia 2000 r. o dozorze technicznym (Dz. U. Nr 122, poz. 1321 ze zm.) nakłada obowiązek wykonywania określonych czynności (art. 14, 17), zaś na przedsiębiorcę obowiązek poddania posiadanych przez niego urządzeń dozorowi. Za czynności te pobierane są opłaty (art. 34), których wysokość określają przepisy rozporządzeń Ministra Gospodarki (obecnie z dnia 26 listopada 2010 r. w sprawie wysokości opłat za czynności jednostek dozoru technicznego, Dz. U. Nr 229, poz. 1502 ze zm.). Ustawodawca nie określił sposobu pobierania, dochodzenia ani terminu ich płatności. W tym zakresie znajdują więc zastosowanie ogólne zasady prawa cywilnego (por. wyrok Sądu Najwyższego z 30 czerwca 2005 r. w sprawie IV CK 771/04). A zatem w niniejszej sprawie znajdzie zastosowanie art. 455 k.c., który stanowi, że jeżeli termin spełnienia świadczenia nie jest oznaczony ani nie wynika z właściwości zobowiązania, świadczenie powinno być spełnione niezwłocznie po wezwaniu dłużnika do wykonania. Z załączonych dokumentów i przesłuchania pozwanej wynika, że otrzymała ona wezwanie do zapłaty opłaty rocznej dopiero na skutek doręczenia przez sąd w niniejszej sprawie w dniu 25 sierpnia 2015 r. Wcześniej powód nie doręczył jej wezwania mimo, że pozwana wskazywała właściwy adres już w sierpniu 2012 r. a także rok później w sierpniu 2013 r. kiedy zwróciła się z prośbą o wystawienie duplikatu innego rachunku wystawionego przez powoda. Powódka zeznała również, że kilkakrotnie kontaktowała się z powodem telefonicznie zwracając uwagę na zmieniony adres siedziby, a także na fakt, że przeprowadzone w sierpniu 2013 r. badanie, nie mogło mieć miejsca pod adresem wskazanym w protokole kontroli z tej prostej przyczyny, że we wskazanym miejscu działalność nie była już prowadzona, co z resztą potwierdza wydruk z ewidencji działalności gospodarczej. Poczynione przez sąd ustalenia prowadzą do wniosku, że powód do chwili wytoczenia powództwa w dniu 20 listopada 2014 r., nie odnotował zmiany adresu powódki, o której był informowany pismami z sierpnia 2012 i 2013 roku. Prowadzi to tym samym do przekonania, że powód nie miał powodu do wytoczenia powództwa w przedmiocie żądania uiszczenia opłaty, skoro nie wezwał skutecznie pozwanej do jej zapłaty. Nie można również stwierdzić, że wytoczenie powództwa w postępowaniu elektronicznym stanowiło takie wezwanie, skoro w tym postępowaniu pozwany nie ma możliwości zapoznania się z dokumentami stanowiącymi podstawę żądania. Dopiero w postępowaniu prowadzonym na skutek sprzeciwu od nakazu zapłaty, pozwana otrzymała wraz z pismem procesowym powoda, wezwanie do zapłaty w dniu 25 sierpnia 2015 r. Skoro więc pozwana w tym dniu otrzymała wezwanie do zapłaty, któremu to obowiązkowi nie przeczy, a który wprost wynika z przytoczonych wyżej regulacji w tym dniu powinna zobowiązanie to spełnić. Od dnia następnego pozostawała więc w zwłoce, która łączy się z obowiązkiem uiszczenia odsetek zgodnie z art. 481 k.c., który stanowi, że jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia. Zgodnie natomiast z § 2 wskazanego artykułu, jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe.

Mając na uwagę powyższe ustalenia i regulacje sąd zasądził opłatę roczną za czynności dozoru z odsetkami od dnia następującego po skutecznym wezwaniu pozwanej do zapłaty. W pozostałym zakresie, a więc co do żądania odsetek od dnia 27 lutego 2014 r., powództwo zostało oddalone. Powód nie udowodnił bowiem, jak wskazano wyżej, że doręczył pozwanej rachunek – wezwanie do zapłaty przed datą 27 lutego 2014 r., wskazywaną w rachunku.

Orzeczenie o kosztach uzasadnia treść art. 101 k.c., który stanowi, że zwrot kosztów należy się pozwanemu pomimo uwzględnienia powództwa, jeżeli nie dał powodu do wytoczenia sprawy i uznał przy pierwszej czynności procesowej żądanie pozwu. Jak wskazano wyżej, pozwana z uwagi na brak jej wezwania do zapłaty nie dała powodu do wytoczenia powództwa, tzn. powód uzyskałby zaspokojenie poza procesem, gdyby tylko wysłał wezwanie na adres wskazywany przez nią samą, co najmniej dwukrotnie na piśmie, w okresie niespełna dwóch lat przed wystawieniem rachunku. W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwana nie zaprzeczyła swojemu obowiązkowi uiszczenia opłaty za dozór wskazując na przedwczesność powództwa z uwagi na niedoręczenie wezwania do zapłaty (na marginesie należy wskazać, że z zeznań powódki wynika, że również w bieżącym roku nie doręczono jej rachunku za dozór). Tym samym powódka uznała powództwo co do zasady i następnie w tej części sąd uznał powództwo za usprawiedliwione. Sąd zasądził zatem zwrot kosztów ustanowienia pełnomocnika w osobie radcy prawnego, w stawce minimalnej określonej w § 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej ustanowionego z urzędu.