Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Wrocław, 27 lipca 2015 r.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący: SSO Grzegorz Karaś

Protokolant: Błażej Łój

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 27 lipca 2015 r. we Wrocławiu

sprawy z powództwa (...) Bank S.A. we W.

przeciwko I. P.

o zapłatę

I.  uchyla nakaz zapłaty w postępowaniu nakazowym z dnia 19 grudnia 2014 r. (I Nc 1288/14) i powództwo oddala;

II.  zasądza od strony powodowej na rzecz pozwanej kwotę 3.617 zł tytułem zwrotu kosztów procesu;

III.  zasądza od strony powodowej na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego we Wrocławiu kwotę 3.171 zł tytułem brakującej opłaty sądowej od zarzutów do nakazu zapłaty od której pozwana została zwolniona.

Sygn. akt I C 379/15

UZASADNIENIE

W pozwie złożonym w dniu 9 grudnia 2014 r. powód domagał się zasądzenia z weksla nakazem zapłaty w postępowaniu nakazowym od pozwanej I. P. kwoty 84.526,90 zł wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia 26 kwietnia 2013 r. do dnia zapłaty oraz zasądzenia kosztów procesu.

Na uzasadnienie żądania pozwu podał, że 30 czerwca 2015 r. pomiędzy powodem a M. P. została zawarta umowa kredytu nr (...). Zabezpieczeniem umowy kredytowej był weksel In blanco wystawiony przez M. P. i poręczony przez pozwana I. P.. W dniu 12 kwietnia 2013 r. powód wypełnił weksel zgodnie z deklaracją wekslową. O wypełnieniu weksla powód poinformował pozwaną wzywając ją jednocześnie do wykupu weksla. Termin zapłaty minął w dniu 26 kwietnia 2013 r. i do dnia wniesienia pozwu powód nie otrzymał zapłaty sumy wekslowej.

Nakazem zapłaty wydanym z weksla w postępowaniu nakazowym w dniu 19 grudnia 2014 r. Sąd Okręgowy we Wrocławiu nakazał pozwanej I. P. aby zapłaciła z weksla stronie powodowej kwoty 84.526,90 zł wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia 26 kwietnia 2013 r. do dnia zapłaty oraz kwotę 1.074 zł zwrotu kosztów procesu.

Pozwana do nakazu zapłaty złożyła zarzuty wnosząc o uchylenie nakazu zapłaty i oddalenie powództwa w całości podnosząc że weksel stanowiący podstawę wydania nakazu zapłaty został wypełniony niezgodnie z deklaracją wekslową, a dołączona do pozwu deklaracja nie odnosi się do weksla bowiem został niewypełniona i nie wiadomo do jakiej umowy kredytowej się odnosi. Pozwana podniosła także że składając zarzuty do nakazu zapłaty opartego na wekslu wystawionym pierwotnie jako in blanco zastosowanie na art. 10 PrWeksl, co powoduje, że podniesienie zarzutów co do prawidłowości wystawienia weksla przenosi spór na płaszczyznę stosunku podstawowego. Pozwany natomiast nie wykazał, że przysługuje mu wobec wystawcy weksla M. P. roszczenie i w jakiej wysokości.

Pozwana w zarzutach co nakazu zapłaty podniosła szereg zarzutów formalnych i merytoryczny skutkujących jej zdaniem koniecznością uchylenia nakazu zapłaty i oddalenia powództwa w całości.

Pierwszy zarzut dotyczył złożenia przez stronę powodową dowodów w postaci kserokopii poświadczonych przez wnoszących pozew prokurentów nie będących radcami prawnymi ani adwokatami. Zdaniem pozwanej takie dokumenty nie mogą stanowić dowodu w sprawie i sad nie może opierać się na nich wydając orzeczenie w sprawie.

Drugi zarzut dotyczył nieprawidłowo wypełnionego weksla z powodu niedołączenia do pozwu prawidłowego żądania wykupu weksla oraz dowodu nadania takiego wezwania bowiem kserokopie dokumentów dołączone do pozwu nie są dowodami co powoduje konieczność oddalenia powództwa już z tego powodu.

Trzeci zarzut odnosił się do nieprawidłowego wypełnienia weksla ponieważ umowa podpisana kredytowa zawarta pomiędzy stroną powodową a M. P. nie jest podpisana przez pozwaną jako poręczyciela wekslowego, a jedynie jako współmałżonka.

Czwarty zarzut dotyczył wypełnienia weksla niegodnie z zawartym porozumieniem wekslowym, bowiem kserokopia deklaracji wekslowej nie wymienia umowy co do której poręczenie z deklaracji wekslowej ma być uruchomione w sensie prawnym.

Piąty zarzut dotyczył nieprawidłowego wypełnienia weksla co do kwoty wekslowej, bowiem weksel obejmuje także roszczenia odsetkowe, które przedawniają się z upływem 3 lat.

Szósty zarzut dotyczył nieistnienia zobowiązania zabezpieczonego wekslem. Kredyt został udzielony za zakup samochodu przez M. P.. Zabezpieczeniem spłaty kredytu oprócz weksla było przewłaszczenie na zabezpieczenie kupionego na kredyt samochodu. Samochód ten został w czasie trwania umowy kredytowej spalony, a sprawca został skazany prawomocnym wyrokiem karnym z dnia 17 marca 2012 r. i zobowiązany do naprawienia szkody poprzez zapłatę odszkodowania stronie powodowej. Zatem strona powodowa ma roszczenie przeciwko sprawcy podpalenia o zapłatę wartości spalonego auta.

Siódmy zarzut dotyczył nie ubezpieczenia przez stronę powodową, jako właściciela przewłaszczonego samochodu a co za tym idzie powstania szkody poprzez brak odszkodowania wypłaconego przez ubezpieczyciela.

Ósmy zarzut dotyczył braku zawiadomienia pozwanej na piśmie o wypowiedzeniu umowy kredytu lub o jej rozwiązaniu. Pozwana nie została nigdy poinformowana przez stronę powodową o wypowiedzeniu lub rozwiązaniu umowy kredytowej ani o wysokości zobowiązania wynikającego z tej umowy.

W odpowiedzi na zarzuty do nakazu zapłaty strona powodowa podniosła, że poręczenie wekslowe polega na przyjęciu odpowiedzialności za dług osoby podpisanej na wekslu. Nie zabezpiecza natomiast wywiązania się z umowy, w związku z którą weksel został wystawiony lub zostało udzielone poręczenie wekslowe. Oznacza to że poręczenie wekslowe jest zobowiązaniem abstrakcyjnym niezależnym od umowy łączącej poręczyciela z osobą, za którą poręcza ani czy umowa taka istnieje. Do poręczenia wekslowego nie stosuje się przepisów KC dotyczących poręczenia. Pozwana udzieliła za wystawcę weksla poręczenia wekslowego nie będącego poręczeniem cywilnym. Ważność poręczenia wekslowego uzależniona jest jedynie od umieszczenia podpisu poręczyciela na wekslu lub przedłużku a zatem brak podpisu pozwanej jako poręczyciela a umieszczenie podpisu w miejscu dla współmałżonka a nie poręczyciela na umowie kredytowej nie powoduje nieważności weksla ani nie wyklucza że pozwana udzieliła poręczenia wekslowego. Pozwana wiedziała w jakiej roli występuje w procesie kredytowym i zdawała sobie sprawę, że zaciąga poręczenie wekslowe za wystawcę weksla. Zdaniem strony pozwanej odpowiedzialność poręczyciela nie jest zależna od istnienia długu poręczonego, a tylko od zewnętrznych objawów istnienia tego długu (podpisu), dlatego na odpowiedzialność poręczyciela nie wpływa treść stosunku podstawowego łączącego osobę, za którą poręczono z wierzycielem.

Strona pozwana podniosła także, że zobowiązanie nie jest przedawnione zgodne z art. 70 PrWeksl., bowiem przedawnienie roszczenia określonego w wekslu przedawnia się z upływem lat trzech do dnia płatności weksla. Nadto wskazał, że jako wierzyciel miał uprawnienie do wypełnienia weksla na sumę odpowiadająca zadłużeniu łącznie z odsetkami, prowizjami i powstałymi opłatami (Wyrok SN z 30.08.2008 r. - IV CSK 238/08)

Odnosząc się do zarzutu przewłaszczenia na zabezpieczenie strona powodowa podniosła, że zaspokojenie wierzyciela następuje nie z chwilą nabycia przez wierzyciela własności rzecz przewłaszczonej lecz z chwilą dokonania czynności powodującej zaspokojenie wierzyciela i prowadzącej do umorzenia całości lub części zobowiązania. Przy czym wierzyciel nie ma obowiązku zaspokojenia się prawem własności przewłaszczonych przedmiotów.

Odnosząc się do zarzutu zasądzenia odszkodowania od sprawcy podpalenia pojazdu strona powodowa podał, że jako wierzyciel może ale nie musi skorzystać z dowolnie wybranych przez siebie sposobów zabezpieczenia a brak podjęcia działań w konkretnym kierunku nie może działać na jego niekorzyść. Dodatkowo strona powodowa potwierdziła, że zgodnie z treścią wyroku Sądu Rejonowego w Wałbrzychu II K 1506/11 sprawca podpalenia winien naprawić szkodę w kwocie 40.000 zł solidarnie na rzecz Banku (...), czego do dnia dzisiejszego wobec Banku nie uczynił. Ponadto wpłata kwoty 20.000 zł na rachunek umowy i tak nie spowoduje całkowitej spłaty kredytu.

Odnosząc się natomiast do zarzutu formalnego dotyczącego przedłożenia jako dowód w sprawie kserokopii potwierdzonych za zgodność z oryginałem przez składających pozew prokurentów strony powodowej złożenie odpisów dokumentów w postaci poświadczonych kserokopii jest zgodnie z art. 128 KPC.

Sąd ustalił co następuje.

M. P. oraz pozwana złożyli u strony powodowej wniosek o przyznanie kredytu na zakup samochodu Wniosek i załączniki podpisali zarówno M. P. jak i pozwana będący ówcześnie w związku małżeńskim.

Dowód:

- wniosek o przyznanie kredytu wraz z oświadczeniami (k. 90-93).

Strona powodowa jako kredytodawca zawarła w dniu 30 czerwca 2005 r. z M. P.umowę kredytową na zakup samochodu (...) na kwotę 96.353,74 zł. Zabezpieczeniem wykonania umowy były: przewłaszczenie na bank pojazdu, cesja praw z polisy AC, wskazanie Banku jako pierwszego uposażonego z tytułu ubezpieczenia na życie kredytobiorcy oraz weksel In blanco wystawiony przez kredytobiorcę wraz z deklaracją wekslową i poręczeniem wekslowym udzielonym przez I. P.. Umowa kredytowa została podpisana przez pozwaną I. P.jako małżonkę kredytobiorcy. Wraz z umowa kredytową kredytobiorca podpisał weksel In blanco jako wystawca, zaś pozwana podpisała weksel In blanco jako poręczyciel wekslowy. Kredytobiorca i pozwana podpisali wraz z wekslem deklarację wekslową, gdzie pozwana została uwidoczniona jako poręczyciel wekslowy. Deklaracja ta nie została w pełni wypełniona bowiem nie wypełniono rubryki zawierającej numeru umowy kredytowej. (Okoliczności te jako niekwestionowane przez pozwana został uznane przez Sąd za bezsporne)

Dowód:

- kserokopia umowy kredytowej z dnia 30.06.2005 r. (k. 21)

- oryginał deklaracji wekslowej (k. 23)

- weksel (oryginał zdeponowany w kasie sądu) kserokopia k. 27.

Wraz z umowa kredytową w dniu 30 czerwca 2005 r. kredytobiorca M. P.zawarł ze stroną powodową umową przewłaszczenia samochody, mocą której przeniósł na bank udział we własności pojazdu w 49/100 części. W umowie przewłaszczenia kredytobiorca zobowiązała się także do zawarcia a potem odnawiania ubezpieczenia AC kredytowanego samochodu i przeniesienia w drodze cesji na Bank praw z Policy AC. Bank posiadał uprawnienie do ubezpieczenia samochodu w przypadku braku ubezpieczenia przez kredytobiorcę. Umowa przewłaszczenia została podpisana także przez pozwaną jako małżonkę kredytobiorcy.

Dowód:

- umowa przewłaszczenia samochodu na zabezpieczenie (k. 94-95).

Strona powodowa nie zawiadomiła pozwanej jako poręczyciela wekslowego o wypowiedzeniu lub rozwiązaniu umowy kredytowej z M. P. nie poinformowano także pozwanej o wysokości zobowiązania, jego elementów składowych ani o sposobie wyliczenia zobowiązania (bezsporne)

Strona powodowa wypełniła weksel In blanco na kwotę 84.526,90 zł i pismem z dnia 12 kwietnia 2013 r. doręczonym pozwanej w dniu 17 kwietnia 2013 r. zawiadomiła pozwana o wypełnieniu poręczonego przez pozwaną weksla na kwotę 84.526,90 zł, na którą składały się: 48.361,50 zł niespłaconego kapitału, 34.050,82 zł odsetek wyliczonych na dzień 12.04.2013 r. oraz 2.114,58 zł kosztów windykacji. Strona powodowa wezwała pozwaną do wykupu weksla i wpłatę należności na jej rachunek bankowy. W wezwaniu tym strona powodowa nie wskazała jako zostały wyliczone poszczególne elementy składające się na sumę wekslową.

Dowód:

- kserokopia wezwania do wykupu weksla – k. 24,

- dowód doręczenia wezwania – k. 22.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Pozwana jako poręczyciel wekslowy odpowiada za zobowiązania wystawcy weksla w oparciu o art. 30-32 Pr.Weksl. Zgodnie z art. 30 zapłatę weksla można zabezpieczyć poręczeniem wekslowym co do całości sumy wekslowej lub co do jej części. Poręczenie może dać osoba trzecia lub nawet osoba, podpisana na wekslu. Sposób udzielenia poręczenia wekslowego określa natomiast art. 31, który stanowi, że poręczenie umieszcza się na wekslu albo na przedłużku. Poręczenie oznacza się wyrazem "poręczam" lub innym zwrotem równoznacznym; podpisuje je poręczyciel. Poręczenie powinno wskazywać, za kogo je dano. W braku takiej wskazówki uważa się, że poręczenia udzielono za wystawcę. Weksel przedstawiony przez stronę powodową zawiera niekwestionowany przez powódkę podpis wraz z wyrazem „poręczam”, zatem nie ulega wątpliwości sądu, że pozwana zaciągnęła ważne w świetle prawa wekslowego zobowiązanie jako poręczenie wekslowe za wystawcę. Zaznaczyć przy tym należy, że poręczenie wekslowe nie jest tożsame z poręczeniem cywilnym i może być skutecznie zaciągnięte nawet jeżeli poręczyciel wekslowy nie zaciągnął zobowiązania jako poręczyciel cywilny – co miało miejsce w niniejszej sprawie.

Zakres odpowiedzialności poręczyciela wekslowe jest tożsamy z odpowiedzialnością wystawcy weksla, bowiem z mocy art. 32 Pr.Weksl poręczyciel wekslowy odpowiada tak samo, jak ten, za kogo poręczył.

Podkreślić należy, że zobowiązanie poręczyciela jest ważne, chociażby nawet zobowiązanie (wekslowe), za które poręcza, było nieważne z jakiejkolwiek przyczyny z wyjątkiem wady formalnej. Sytuacja ta jednak doznaje ograniczenia w przypadku poręczenia dokonanego na gwarancyjnym wekslu in blanco zabezpieczającym wykonanie umowy np. kredytowej. W orzecznictwie ugruntowany jest pogląd, że w takim bowiem wypadku poręczyciel, który udzielił poręczenia na wekslu in blanco, może do czasu indosowania weksla przez remitenta powoływać się na wypełnienie weksla niezgodnie z zawartym porozumieniem. Podpisanie deklaracji wekslowej przez poręczyciela nie stanowi natomiast przesłanki warunkującej możliwość powoływania się poręczyciela na zarzuty z tzw. stosunku podstawowego, albowiem istotą awalu jest to, że poręczyciel wekslowy odpowiada tak samo jak ten, za kogo poręczył. Jeżeli więc poręczył za wystawcę weksla własnego jest głównym dłużnikiem wekslowym. Odpowiedzialność poręczyciela wekslowego zależy od tych samych przesłanek, co odpowiedzialność osoby, za którą poręczył. Ponadto treść jego zobowiązania jest taka sama jak treść zobowiązania osoby, za którą poręczył. Prawo wekslowe nie określa przy tym, jakimi zarzutami poręczyciel wekslowy może się zasłaniać wobec posiadacza weksla, skoro jednak odpowiada tak samo, jak ten za kogo poręczył, przysługuje mu prawo podnoszenia także wszelkich zarzutów, jakie przysługują tej osobie, a do nich zalicza się zarzuty subiektywne, oparte na stosunkach osobistych osoby, za którą poręczył, z osobą posiadającą weksel. ( vide m.in. Wyrok SN z dnia 17.03.2011 r. IV CSK 371/10, Wyrok SA w Warszawie z dnia 14 maja 2014 r. VI ACa 1230/12, Wyrok SA w Białymstoku z dnia 23 grudnia 2014 r. I ACa 659/14, Wyrok SA w Poznaniu z dnia 12.03.2014 r. I Acz 220/14).

W rozpoznawanej sprawie weksel będący podstawą dochodzonego roszczenia był wekslem gwarancyjnym wystawionym pierwotnie in blanco, zabezpieczającym wykonanie konkretnej umowy kredytowej z dnia 30 czerwca 2005 r. Zatem do procesu prowadzonego na podstawie tak wystawionego weksla wypełnionego później przez wierzyciela wekslowego i nie puszczonego w obieg w drodze indosu, do odpowiedzialności pozwanej i zakresu postępowania zastosowanie mieć będzie art. 32 i art. 10 Pr.Weksl.

Zobowiązanie wekslowe ma charakter samodzielny i abstrakcyjny, w stosunku jednak pomiędzy wystawcą, a remitentem samodzielność tego zobowiązania ulega znacznemu osłabieniu, właśnie z uwagi na możliwość podniesienia przez wystawcę zarzutów ze stosunku podstawowego bez ograniczeń. Spór przenosi się wówczas na płaszczyznę stosunku podstawowego, który w związku z zarzutami wystawcy (lub poręczyciela, który odpowiada tak jak wystawca) podlega badaniu przez Sąd oceniający zasadność wydania nakazu zapłaty. Zgodnie jednak z art. 10 Pr.Weksl. to wystawca winien udowodnić, iż weksel wypełniono niezgodnie z porozumieniem wekslowym, a jednocześnie wierzyciel wekslowy winien wyjaśnić istotę stosunku podstawowego oraz wykazać przysługującą mu sumę wekslową.

W procesie wekslowym dopuszczalne jest przeniesienie sporu ze stosunku podstawowego na stosunek podstawowy, który został wekslem zabezpieczony, wymaga to jednak nie tylko zarzutu pozwanego, ale przede wszystkim inicjatywy powoda. Podjęta przez pozwanego obrona za pomocą zarzutów nawiązujących do stosunku podstawowego wobec dochodzonego od niej roszczenia wekslowego prowadzi do objęcia sporem także tego stosunku. Niemniej jednak zarzut oparty na treści art. 10 Pr.Weksl. wekslowego jest zarzutem wekslowym i prowadzi jedynie do uwzględnienia tego stosunku w ramach oceny zasadności dochodzonego roszczenia wekslowego. Nadal więc przedmiotem sporu jest roszczenie wekslowe, z tą tylko różnicą, że przy jego rozpoznawaniu uwzględniamy również stosunek podstawowy. ( vide. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 czerwca 2006 r., V CSK 86/06). W przypadku zatem nieistnienia lub nie wykazania przez wierzyciela istnienia wierzytelności zabezpieczonej wekslem gwarancyjnym, powództwo mimo, że wywodzone z ważnego weksla powinno zostać przez sąd oddalone.

Przeniesienie sporu na stosunek podstawowy sensu stricto wymaga w związku z tym inicjatywy powoda, który już w pozwie lub z odpowiedzi na zarzuty od nakazu zapłaty może podnieść twierdzenia uzasadniające uwzględnienie powództwa na podstawie stosunku, który weksel zabezpieczał. Podkreślić przy tym należy, że to na powodzie ciąży obowiązek wskazania okoliczności faktycznych uzasadniających istnienie wierzytelności zabezpieczonej wekslem i jej wysokości a także wskazanie dowodów na ich poparcie. W takim wypadku Sąd może rozpoznać tak zakreślone powództwo nie naruszając art. 495 § 2 KPC nawet wówczas, gdy z jakichś powodów powództwo oparte na wekslu okaże się niezasadne, np. z powodu nieważności weksla. Pogląd ten jest ugruntowany w judykaturze ( vide m.in. Uchwała SN z dnia 24 kwietnia 1972 r., III PZP 17/70, a także licznych nawiązujących do niej orzeczeniach).

W niniejszej sprawie strona powodowa ani w pozwie ani w terminie ustawowym określonym w art. 495 § 3 KPC nie powołała okoliczności świadczących o wysokości zobowiązania wekslowego. Z porównania wysokości udzielonego kredytu i kwoty należności głównej wymienionej na wezwaniu powódki do wykupienia weksla jednoznacznie wynika, że kredyt został częściowo spłacony. Strona powodowa jednak ani nie podała ani nie udowodniła jaka kwota pozostaje jeszcze niespłacona, czy i kiedy umowa kredytowa została wypowiedziana lub rozwiązana, jak zostały wyliczone odsetki wskazane w wezwaniu do wykupienia weksla ani w jaki sposób ustalone zostały koszty windykacji.

Zgodnie z regułą rozkładu ciężaru dowodu, strona powodowa zobowiązana była wykazać, że pozwaną łączył z nią stosunek zobowiązaniowy oraz dowieść wysokość wierzytelności z tego stosunku wynikającej. Jak stanowi przepis art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Założeniem rozwiązania legislacyjnego przyjętego w art. 6 k.c. jest obowiązywanie zasady kontradyktoryjności (sporności). Idea sporu zadecydowała o regule rozkładu ciężaru dowodu. Przepis art. 6 k.c. jest w istocie normą decyzyjną w tym znaczeniu, że przesądza on w określonych sytuacjach o sposobie wyrokowania sądu w postaci oddalenia powództwa. Ciężar dowodu pozostaje w ścisłym związku z problematyką procesową dowodów. Instytucja ta spełnia dwie zasadnicze funkcje. Po pierwsze dynamizuje postępowanie dowodowe w systemie obowiązywania zasady sporności (kontradyktoryjności) w procesie. Po drugie określa wynik merytoryczny sporu (sprawy) w sytuacji krytycznej, gdy strona nie udowodni faktów istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy ( K. Piasecki, Kodeks cywilny. Księga pierwsza. Część ogólna. Komentarz, Zakamycze, 2003 r.) Sąd zatem tylko wyjątkowo winien ingerować w przebieg postępowania dowodowego dopuszczając dowody z urzędu, które to uprawnienie wynika z treści przepisu art. 232 k.p.c. Obowiązek wskazania faktów i dowodów na ich poparcie a potrzebnych dla rozstrzygnięcia sprawy, obciąża strony. Sąd został wyposażony w uprawnienie (a nie obowiązek) dopuszczenia dalszych jeszcze, nie wskazanych przez żadną ze stron, dowodów, kierując się przy tym własną oceną, czy zebrany w sprawie materiał jest - czy też nie jest - dostateczny do jej rozstrzygnięcia (art. 316 § 1 in principio k.p.c.). ( vide wyrok SN z 24 października 1996 r., III CKN 6/96). Zarazem jak podkreśla się w doktrynie i orzecznictwie Sąd powinien korzystać z przewidzianego w art. 232 zd. 2 k.p.c. uprawnienia powściągliwie i z umiarem, pamiętając, że taka inicjatywa należy przede wszystkim do samych stron i że cały rozpoznawany spór jest ich sprawą, a nie sądu. Działanie sądu z urzędu może prowadzić do naruszenia prawa do bezstronnego sądu i odpowiadającego mu obowiązku przestrzegania zasady równego traktowania stron - art. 32 ust. 1 i art. 45 ust. 1 Konstytucji RP. ( vide wyrok SN z 12 grudnia 2000 r., V CKN 175/00).

Zdaniem Sądu strona powodowa winna wskazać okoliczności faktyczne uzasadniające istnienie i wysokość zobowiązania zabezpieczonego wekslem poręczonym przez pozwaną, wskazać sposób wyliczenia należności, z którego wynikałaby kwota zadłużenia zabezpieczonego wekslem. Twierdzeń takich strona powodowa nie powołała ani nie udowodniła. Wszystko to powoduje, że Sad w rozpoznawanej sprawie uznał, iż strona powodowa nie wykazała wysokości roszczenia ze stosunku podstawowego zabezpieczonego wekslem wobec wystawcy weksla jako kredytobiorcy a co za tym idzie i zakresu odpowiedzialności pozwanej jako poręczycielki wekslowej. Nie zmienia tego faktu wniosek zawarty w odpowiedzi na zarzuty o przeprowadzenie dowodu z umowy kredytowej (...) i tytułu wykonawczego nr (...) znajdujących się w aktach Sądu Rejonowego w Wałbrzychu VIII Co 263/11, bowiem strona powodowa nie wskazała na jakie okoliczności dowody te maja być przeprowadzone a nadto nie podała żadnych okoliczności faktycznych pozwalających na ustalenie wysokość zobowiązania wekslowego a wynikającego ze stosunku podstawowego zabezpieczonego wekslem tj. z umowy kredytowej (...), ani nie wskazała wysokości tego zobowiązania i sposobu jego ustalenia.

Podkreślić należy, ze powód jako bank jest podmiotem profesjonalnym zatrudniającym szereg pracowników, którzy dbają o jakość i sposób dochodzenia roszczeń. Od podmiotu profesjonalnego wymagana jest wysoka staranność w prowadzeniu spraw w tym i sądowych. Powód winien był dokładnie określić swoje żądanie, wykazać jego istnienie i przedstawić odpowiednie dowody na poparcie swoich twierdzeń, czego w niniejszej sprawie zdaniem Sądu nie uczynił. Z tych tez względów powództwo wniesione przez powoda będącego podmiotem profesjonalnym, w zakresie działania którego jest udzielanie kredytów bankowych jako niewskazane podlegało oddaleniu w całości. Wobec tego czynienie rozważań w zakresie dalszych zarzutów wskazanych w zarzutach do nakazu zapłaty w niniejszej sprawie było zbędne.

Wobec powyższego Sąd na podstawie art. 496 KPC nakaz zapłaty został uchylony a powództwo oddalone.

Orzeczenie o kosztach procesu zostało wydane w oparciu o art. 98 KPC.

Wobec zwolnienia pozwanej od kosztów sądowych od zarzutów do nakazu zapłaty, Sąd brakującą opłatą sądową na podstawie art. 113 UKSC obciążył powoda jako stronę przegrywającą.