Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 08 września 2015 roku

Sąd Rejonowy w Łukowie w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący SSR Katarzyna Kełpińska - Piwowarczyk

Protokolant - sekr. sąd. Anna Zaniewicz

przy udziale Prokuratora – Jolanty Świerczewskiej – Zarzyckiej i Pawła Majki

po rozpoznaniu w dniach: 18 listopada 2014 roku, 13 stycznia 2015 roku, 15 kwietnia 2015 roku, 9 lipca 2015 roku i 8 września 2015 roku sprawy:

1. L. P. , syna K. i A. z domu W.,
urodzonego (...) w G.

oskarżonego o to, że:

I. w okresie od 29 sierpnia 2007 r. do 4 września 2007 r. w Ł., województwa (...), działając wspólnie i w porozumieniu z R. L., D. F. (1), G. J. (1), M. O. i R. K., w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w krótkich odstępach czasu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadził (...) Bank S.A. w W. Oddział w L. /obecnie: Bank (...) S.A. z siedzibą we W./ do niekorzystnego rozporządzenia pieniędzmi w kwocie 18.980 zł, w ten sposób, że jako właściciel firmy (...) w R., wystawił powyżej wymienionym osobom stwierdzające nieprawdę zaświadczenia o zatrudnieniu i zarobkach, na podstawie których zawarli oni umowy kredytowe, nie mając zamiaru spłaty uzyskanych pożyczek

tj. o czyn z art. 286 § 1 kk w zb. z art. 297 § 1 kk w zb. z art. 273 kk w zw. z art. 271 § 1 kk
w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 12 kk

2. D. F. (1) , syna Z. i Z. z domu M., urodzonego
21 września 1985 roku w R.

oskarżonego o to, że:

II. w dniu 29 sierpnia 2007 r. w Ł., województwa (...), działając wspólnie
i w porozumieniu z L. P., będąc uprzednio skazanym prawomocnym wyrokiem z dnia 25 czerwca 2003 r. w sprawie II K 136/03 Sądu Rejonowego II Wydział Karny w R. za umyślne przestępstwo podobne, wyczerpujące dyspozycję art. 13 § 1 kk w zw. z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 12 kk na karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby 4 lata, której wykonanie zarządzono prawomocnym postanowieniem z dnia 10 czerwca 2005 r. wydanym w sprawie II Ko 553/04 wyżej wymienionego sądu, po upływie 8 miesięcy i 18 dni od odbycia kary 10 miesięcy i 9 dni pozbawienia wolności, doprowadził (...) Bank S.A. w W. Oddział w L., /obecnie: Bank (...) S.A. z siedzibą we W./ do niekorzystnego rozporządzenia pieniędzmi, w ten sposób, że posługując się wystawionym przez L. P. stwierdzającym nieprawdę zaświadczeniem o zatrudnieniu i zarobkach w firmie (...) w R. zawarł umowę kredytową numer (...), uzyskując pożyczkę gotówkową w kwocie 2.000 zł, której to pożyczki nie zamierzał spłacić,

tj. o czyn z art. 286 § 1 kk w zb. z art. 297 § 1 kk w zb. z art. 273 kk w zw. z art. 271 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 64 § 1 kk

orzeka

Oskarżonych L. P. i D. F. (1) uznaje za winnych dokonania zarzucanych im czynów i za to oskarżonego L. P. za czyn opisany w pkt I aktu oskarżenia na podstawie art. 286 § 1 kk w zb. z art. 297 § 1 kk w zb. z art. 273 kk w zw. z art. 271 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 12 kk skazuje, przyjmując za podstawę wymiaru kary art. 286 § 1 kk w zw. z art. 11 § 3 kk w zw. z art. 12 kk i art. 33 § 2 i 3 kk na karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności i grzywnę w wysokości 100 (stu) stawek dziennych przyjmując, że jedna stawka dzienna jest równoważna kwocie 10 (dziesięć) złotych, na podstawie art. 63 § 1 kk na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności zalicza oskarżonemu L. P. okres tymczasowego aresztowania w sprawie tj. od dnia 07.10.2014 roku do dnia 18.11.2014 roku, zaś oskarżonego D. F. (1) za czyn opisany w pkt II aktu oskarżenia na podstawie art. 286 § 1 kk w zb. z art. 297 § 1 kk w zb. z art. 273 kk w zw. z art. 271 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 64 § 1 kk skazuje, przyjmując za podstawę wymiaru kary art. 286 § 1 kk w zw. z art. 11 § 3 kk w zw. z art. 64 § 1 kk na karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności; zwalnia oskarżonych od ponoszenia kosztów procesu, wydatkami w tym zakresie obciążając Skarb Państwa; zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adwokata S. B. kwotę 826,56 (osiemset dwadzieścia sześć 56/100) złotych tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej świadczonej na rzecz oskarżonego L. P. z urzędu.

POUCZENIE

1.  W terminie zawitym 7 (siedmiu) dni od daty ogłoszeniawyroku strona , podmiot określony w art. 416, a gdy ustawa przewiduje doręczenie wyroku, od daty jego doręczenia, strona, a w wypadku wyroku warunkowo umarzającego postępowanie, wydanego na posiedzeniu, także pokrzywdzony / pokrzywdzona, mogą złożyć wniosek o sporządzenie na piśmie i doręczenie uzasadnienia wyroku. Sporządzenie uzasadnienia z urzędu nie zwalnia strony, wymienionego podmiotu oraz pokrzywdzonego / pokrzywdzonej od złożenia wniosku o doręczenie uzasadnienia. Wniosek składa się na piśmie.Wniosek niepochodzący od oskarżonego powinien wskazywać tego z oskarżonych, którego dotyczy.

Wniosek powinien zawierać: oznaczenie organu, do którego jest skierowany, oraz sprawy, której dotyczy; oznaczenie oraz adres wnoszącego pismo; treść wniosku; datę i podpis składającego pismo. Za osobę, która nie może się podpisać, pismo podpisuje osoba przez nią upoważniona, ze wskazaniem przyczyny złożenia swego podpisu. We wniosku należy wskazać, czy dotyczy całości wyroku czy też niektórych czynów, których popełnienie oskarżyciel zarzucił oskarżonemu / oskarżonej, bądź też jedynie rozstrzygnięcia o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu. Wniosek niepochodzący od oskarżonego / oskarżonej powinien również wskazywać oskarżonego / oskarżoną, którego / której dotyczy § 2. Dla oskarżonego pozbawionego wolności, który nie ma obrońcy i nie był obecny podczas ogłoszenia wyroku, termin wymieniony w § 1 biegnie od daty doręczenia mu wyroku.

3.  3(art. 119 k.p.k. i art. 422 § 1 i 2 k.p.k.).

Czynność procesowa dokonana po upływie terminu zawitego jest bezskuteczna (art. 122 § 1 k.p.k.).

Do biegu terminu nie wlicza się dnia, od którego liczy się dany termin. Jeżeli koniec terminu przypada na dzień uznany przez ustawę za dzień wolny od pracy, czynność można wykonać następnego dnia (art. 123 § 1 i 3 k.p.k.).

Termin jest zachowany, jeżeli przed jego upływem pismo zostało nadane w placówce podmiotu zajmującego się doręczaniem korespondencji na terenie Unii Europejskiej, w polskim urzędzie konsularnym lub złożone przez żołnierza w dowództwie jednostki wojskowej albo przez osobę pozbawioną wolności w administracji odpowiedniego zakładu, a przez członka załogi polskiego statku morskiego – kapitanowi statku (art. 124 k.p.k.).

Jeżeli niedotrzymanie terminu zawitego nastąpiło z przyczyn od strony niezależnych, strona w zawitym terminie 7 (siedmiu) dni od daty ustania przeszkody może zgłosić wniosek o przywrócenie terminu, dopełniając jednocześnie czynności, która miała być w terminie wykonana (art. 126 § 1 k.p.k.).

2.  Od wyroku sądu pierwszej instancji stronom, podmiotowi określonemu w art. 416,a pokrzywdzonemu / pokrzywdzonej od wyroku warunkowo umarzającego postępowanie, wydanego na posiedzeniu,, przysługuje apelacja (art. 444 § 1 k.p.k.). ²⁾

3.  Termin zawity do wniesienia apelacji wynosi 14 (czternaście) dni i biegnie dla każdego uprawnionego od daty doręczenia mu wyroku z uzasadnieniem (art. 122 § 2 k.p.k. i art. 445 § 1 k.p.k.).

4.  Apelację wnosi się na piśmie do sądu, który wydał zaskarżony wyrok (art. 428 § 1 k.p.k.).

5.  Oskarżony / oskarżona ma prawo do korzystania przy sporządzeniu apelacji z pomocy ustanowionego przez siebie obrońcy (art. 6 k.p.k. i art. 83 § 1 k.p.k.), a strona inna niż oskarżony / oskarżona może ustanowić pełnomocnika (art. 87 § 1 k.p.k.). Do czasu ustanowienia obrońcy przez oskarżonego / oskarżoną pozbawionego / pozbawioną wolności, obrońcę może ustanowić inna osoba (art. 83 § 1 k.p.k.). Apelacja od wyroku sądu okręgowego, która nie pochodzi od prokuratoralub pełnomocnika będącego radcą prawnym, powinna być sporządzona i podpisana przez adwokata lub radcę prawnego (art. 446 § 1 k.p.k.).

6.  Wydatki związane z ustanowieniem obrońcy albo pełnomocnika wykłada strona, która go ustanowiła (art. 620 k.p.k.).

7.  Oskarżony / oskarżona / pokrzywdzony / pokrzywdzona w wypadku wydania na posiedzeniu wyroku warunkowo umarzającego postępowanie / oskarżyciel posiłkowy / oskarżyciel prywatny nieposiadający / nieposiadająca obrońcy / pełnomocnika może złożyć wniosek o wyznaczenie obrońcy / pełnomocnika w celu sporządzenia apelacji. Wnioskujący może zostać obciążony kosztami wyznaczenia takiego obrońcy / pełnomocnika (art. 444 § 2 i 3 k.p.k.).

8.  Obrońca / pełnomocnik z urzędu wyznaczany jest z listy obrońców / pełnomocników lub jest pozbawiony wolności(art. 81a § 1 k.p.k. i art. 88 zd. 2 k.p.k.).

9.  Wniosek o wyznaczenie obrońcy / pełnomocnika z urzędu prezes sądu, sąd lub referendarz sądowy rozpoznaje niezwłocznie. Jeżeli okoliczności wskazują na konieczność natychmiastowego podjęcia obrony / reprezentacji, prezes sądu, sąd lub referendarz sądowy, telefonicznie lub w inny sposób stosownie do okoliczności, powiadamia stronę oraz obrońcę / pełnomocnika o wyznaczeniu obrońcy / pełnomocnika z urzędu (art. 81a § 2 i 3 k.p.k. i art. 88 zd. 2 k.p.k.).

10.  Strona może mieć jednocześnie nie więcej niż trzech obrońców albo pełnomocników (art. 77 k.p.k. i art. 88 zd. 2 k.p.k.).

11.  Apelację co do winy uważa się za zwróconą przeciwko całości wyroku (art. 447 § 1 k.p.k.).

12.  Apelację co do kary uważa się za zwróconą przeciwko całości rozstrzygnięcia o karze i środkach karnych (art. 447 § 2 k.p.k.).

13.  Apelację co do środka karnego uważa się za zwróconą przeciwko całości rozstrzygnięcia o środkach karnych. Zaskarżyć można również brak rozstrzygnięcia w przedmiocie środka karnego (art. 447 § 3 k.p.k.).

14.  3W apelacji można podnosić zarzuty, które nie stanowiły lub nie mogły stanowić przedmiotu zażalenia (art. 447 § 4 k.p.k.).

15.  Podstawą apelacji nie może być błąd w ustaleniach faktycznych przyjęty za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia, oraz rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka, związane z treścią zawartego porozumienia w sprawie wydania wyroku skazującego, wymierzenia określonej kary lub środka karnego, orzeczenie przepadku lub środka kompensacyjnego lub rozstrzygnięcia w przedmiocie poniesienia kosztów procesu (art. 447 § 5 k.p.k.).

16.  Prezes sądu pierwszej instancji odmówi przyjęcia apelacji, jeżeli apelacja zostanie wniesiona po terminie lub przez osobę nieuprawnioną albo jest niedopuszczalna z mocy ustawy (art. 429 § 1 k.p.k.).

17.  Jeżeli oskarżony / oskarżona jest nieletni / nieletnia lub ubezwłasnowolniony / ubezwłasnowolniona, jego / jej przedstawiciel ustawowy lub osoba, pod której pieczą oskarżony / oskarżona pozostaje, może podejmować na jego / jej korzyść wszelkie czynności procesowe, a przede wszystkim wnosić środki zaskarżenia, składać wnioski oraz ustanowić obrońcę (art. 76 k.p.k.).

18.  (inne informacje wskazane przez sąd, nieuwzględnione w pkt 1-17) ³⁾

Wyjaśnienie:

W treści pouczenia, w nawiasach wskazano między innymi podstawę prawną danego twierdzenia; użyty skrót „k.p.k.” oznacza ustawę z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks postępowania karnego, której tekst został zamieszczony w Dzienniku Ustaw z 1997 r. Nr 89, poz. 555 i niektórych Dziennikach opublikowanych później.

1)  stosuje się w sprawach o przestępstwa, z wyłączeniem spraw o przestępstwa skarbowe

2)  o ile przepisy nie stanowią inaczej; jeśli przepis stanowi inaczej to należy pouczyć strony stosownie do brzmienia tego przepisu

3)  uwzględnia się, o ile sąd tak postanowi

Sygn. akt: II K 386/14

UZASADNIENIE

Na podstawie zebranego materiału dowodowego Sąd Rejonowy w Łukowie ustalił następujący stan faktyczny:

L. P. od 2005 roku prowadził w R. jednoosobową działalność gospodarczą pod nazwą (...), w ramach której wykonywał usługi budowalne z hurtową sprzedażą materiałów budowalnych. W ramach tej działalności oskarżony zatrudniał kilku pracowników m.in. R. L., D. F. (1), G. J. (1), M. O. i R. K.. Osoby te nie miały podpisanych umów o pracę, w tym umów o pracę zawartych na czas nieokreślony, świadczyły one pracę na innej podstawie niż stosunek pracy.

W dniu 29 sierpnia 2007 roku R. L. zawarł z (...) Bankiem S.A. O/L., za pośrednictwem (...) S.A. w L., Przedstawicielstwo w B., Punkt w Ł. umowę kredytową o numerze (...) na kwotę 4.600 zł. W złożonym wniosku o kredyt R. L. oświadczył, iż jest zatrudniony na podstawie umowy o pracę zawartej w dniu 11 sierpnia 2006 roku na czas nieokreślony i z tego tytułu osiąga miesięczne wynagrodzenie w kwocie 1820 zł. Do wniosku o kredyt R. L. dołączył zaświadczenie o zarobkach, wystawione przez L. P., z którego wynikało, iż jest zatrudniony w Firmie (...) L. P. w R., ul. (...) na stanowisku murarza o wynagrodzeniu miesięcznym za okres ostatnich 3 miesięcy w kwocie 1820 zł. na podstawie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony od dnia 11 sierpnia 2006 roku. Udzielony kredyt został w dniu 30 sierpnia 2007 roku przelany na konto bankowe I. O. prowadzone w Banku (...) Spółka Akcyjna w W. Oddział w R..

Następnie także w dniu 29 sierpnia 2007 roku, kolejny pracownik L. D. F. zawarł z (...) Bankiem S.A. O/L., za pośrednictwem (...) S.A. w L., Przedstawicielstwo w B., Punkt w Ł. umowę kredytową o numerze (...) na kwotę 2.000 zł. W złożonym wniosku o kredyt D. F. (2) oświadczył, iż jest zatrudniony na podstawie umowy o pracę zawartej w dniu 25 września 2006 roku na czas nieokreślony i z tego tytułu osiąga miesięczne wynagrodzenie netto w kwocie 1640 zł. Do wniosku o kredyt D. F. (2) dołączył zaświadczenie o zarobkach, wystawione przez L. P., z którego wynikało, iż jest on zatrudniony w Firmie (...) L. P. w R., ul. (...) na stanowisku murarza o wynagrodzeniu miesięcznym za okres ostatnich 3 miesięcy w kwocie 1640 zł. na podstawie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony od dnia 25 września 2006 roku. Udzielony kredyt został w dniu 30 sierpnia 2007 roku przelany na konto bankowe I. O. prowadzone w Banku (...) Spółka Akcyjna w W. Oddział w R..

Również w dniu 29 sierpnia 2007 roku G. J. (1) zawarł z (...) Bankiem S.A. O/L., za pośrednictwem (...) S.A. w L., Przedstawicielstwo w B., Punkt w Ł. umowę kredytową o numerze (...) na kwotę 4.600 zł. W złożonym wniosku o kredyt G. J. (1) oświadczył, iż jest zatrudniony na podstawie umowy o pracę zawartej w dniu 20 września 2006 roku na czas nieokreślony i z tego tytułu osiąga miesięczne wynagrodzenie netto w kwocie 1750 zł. Do wniosku o kredyt G. J. (1) dołączył zaświadczenie o zarobkach, wystawione przez L. P., z którego wynikało, iż jest zatrudniony w Firmie (...) L. P. w R., ul. (...) na stanowisku murarza o wynagrodzeniu miesięcznym za okres ostatnich 3 miesięcy w kwocie 1750 zł. na podstawie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony od dnia 20 września 2006 roku. Udzielony kredyt został również i w tym przypadku w dniu 30 sierpnia 2007 roku przelany na konto bankowe I. O. prowadzone w Banku (...) Spółka Akcyjna w W. Oddział w R..

Z kolei w dniu 30 sierpnia 2007 roku M. O. zawarł z (...) Bankiem S.A. O/L., za pośrednictwem (...) S.A. w L., Przedstawicielstwo w B., Punkt w Ł. umowę kredytową o numerze (...) na kwotę 4.600 zł. W złożonym wniosku o kredyt G. J. (1) oświadczył, iż jest zatrudniony na podstawie umowy o pracę zawartej w dniu 20 września 2006 roku na czas nieokreślony i z tego tytułu osiąga miesięczne wynagrodzenie netto w kwocie 1710 zł. Do wniosku o kredyt M. O. dołączył zaświadczenie o zarobkach, wystawione przez L. P., z którego wynikało, iż jest zatrudniony w Firmie (...) L. P. w R., ul. (...) na stanowisku murarza o wynagrodzeniu miesięcznym za okres ostatnich 3 miesięcy w kwocie 1710 zł. na podstawie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony od dnia 20 września 2006 roku. Udzielony kredyt został również i w tym przypadku w dniu 31 sierpnia 2007 roku przelany na konto bankowe I. O. prowadzone w Banku (...) Spółka Akcyjna w W. Oddział w R..

Nadto w dniu w dniu 04 września 2007 roku umowę kredytową o numerze (...) z (...) Bankiem S.A. O/L., za pośrednictwem (...) S.A. w L., Przedstawicielstwo w B., Punkt w Ł. na kwotę 3.880 zł. zawarł R. K.. W złożonym wniosku o kredyt oświadczył on, iż jest zatrudniony na podstawie umowy o pracę zawartej w dniu 17 lipca 2006 roku na czas nieokreślony i z tego tytułu osiąga miesięczne wynagrodzenie netto w kwocie 1750 zł. Do wniosku o kredyt R. K. dołączył zaświadczenie o zarobkach, wystawione przez L. P., z którego wynikało, iż jest zatrudniony w Firmie (...) L. P. w R., ul. (...) na stanowisku murarza o wynagrodzeniu miesięcznym za okres ostatnich 3 miesięcy w kwocie 1750 zł. na podstawie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony od dnia 17 lipca 2006 roku. Udzielony kredyt został również i w tym przypadku w dniu 05 września 2007 roku przelany na konto bankowe I. O. prowadzone w Banku (...) Spółka Akcyjna w W. Oddział w R..

We wszystkich w/w przypadkach zaświadczenia o zatrudnieniu i zarobkach zostały wystawione przez L. P. i osobiście przez niego podpisane jako właściciela firmy (...) z siedzibą w R..

Obecnie następcą prawnym (...) Banku S.A. O/L. jest Bank (...) z siedziba we W.. .

Na podstawie zawiadomień dokonanych przez (...) Bank S.A. Oddział w L. Prokuratura Rejonowa w Białej Podlaskiej wszczęła w sprawie 2 Ds. 2248/07/S śledztwo w sprawie dokonanych w okresie od 29 sierpnia do 4 września 2007 roku w Ł. województwa (...) w celu osiągnięcia korzyści majątkowych oszustw na szkodę (...) Banku S.A. w W. gdzie sprawy zawarli pięć umów kredytowych na łączną kwotę 21459,78 zł. posługując się przy tym poświadczającymi nieprawdę zaświadczeniami o zatrudnieniu i zarobkach tj. o czyn z art. 286 § 1 kk w zb. z art. 297 § 1 kk w zb. z art. 273 kk w zw. z art. 11 § 2 kk. Następnie zarzuty w przedmiotowej sprawie postawiono D. F. (2), L. P., R. K., M. O., G. J. (1) oraz R. L..

Postanowieniem z dnia 18 kwietnia 2014 roku Prokurator Prokuratury Rejonowej w Białej Podlaskiej umorzył postępowanie w stosunku do R. L. i R. K. z uwagi na ich zgon.

Następnie Sąd Rejonowy w Łukowie postanowieniem z dnia 25 sierpnia 2014 roku umorzył postępowanie karne przeciwko M. O., gdyż jak wynika z odpisu skróconego aktu zgonu wydanego przez Urząd Stanu Cywilnego w R. nr (...) M. O. zmarł w dniu 20 sierpnia 2014 roku.

Wyrokiem Sądu Rejonowego w Łukowie z dnia 20 marca 2015 rokuw sprawie II K 1043/14 G. J. (1) za czyn z art. 286 § 1 kk w zb. z art. 297 § 1 kk w zb. z art. 273 kk w zw. z art. 271 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk został skazany na karę 8 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania tytułem próby na okres lat 2 oraz grzywnę w wysokości 50 stawek dziennych po 20 zł. każda stawka.

L. P. był wielokrotnie karany, w tym za przestępstwa przeciwko mieniu.

Także D. F. (2) był wielokrotnie karany, również za przestępstwa przeciwko mieniu, w tym między innymi wyrokiem Sądu Rejonowego w Radzyniu Podlaskim z dnia 25 czerwca 2003 roku w sprawie II K 136/03, w którym za czyn z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 12 kk orzeczono wobec niego karę roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania tytułem próby na okres 4 lat. Postanowieniem z dnia 10 czerwca 2005 roku w sprawie II Ko 553/04 Sąd Rejonowy w Radzyniu Podlaskim zarządził wobec D. F. (1) wykonanie w/w kary pozbawienia wolności. Karę tę oskarżony odbywał w okresie od 02.02.2006 roku do dnia 11.12.2006 roku, od 12.12.2007 roku do dnia 1.04.2008 roku oraz od dnia 16.04.2008 roku do dnia 19.08.2008 roku.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: częściowo wyjaśnień oskarżonego L. P. / k. 497-498, 208-211, 217/, D. F. (1) / k. 498-499, 144-145, 316-317/, zeznań świadków I. M. / k. 499-500, 167v/, Z. Z. (2) / k. 500, 56-57/, D. S. / k. 584-37-39/, ujawnionych przez odczytanie wyjaśnień: R. L. / k. 238-239/, R. K. / k. 250/, M. O. / k. 248-29/, zawiadomienia (...) Banku z dnia 18 grudnia 2007 r. dotyczącego R. L. / k. 5-6/, umowy kredytu gotówkowego dotyczącej R. L. / k. 7 -8/, wniosek R. L. o udzielenie kredytu gotówkowego / k. 9/, karty wnioskodawcy R. L. / k. 10/, notatki z telefonicznej weryfikacji danych dotyczącej R. L. / k. 11/, raportu z czynności windykacyjnych dotyczącego R. L. / k. 12/, zaświadczenia o zarobkach dotyczącego R. L. / k. 13/, zawiadomienia (...) Banku z dnia 18 grudnia 2007 r. dotyczącego D. F. (1) / k. 14-15/, umowy kredytu gotówkowego dotyczącego D. F. (1) / k. 16-17/, karty wnioskodawcy D. F. (1) / k. 18/, wniosku D. F. (1) o udzielenie kredytu gotówkowego / k. 19/, notatki z telefonicznej weryfikacji danych dotyczącej D. F. (1) / k. 20/, raportu z czynności windykacyjnych dotyczącego D. F. (1) / k. 21/, zaświadczenia dotyczącego D. F. (1) / k. 22/, zaświadczenia o zarobkach dotyczącego D. F. (1) / k. 23/, zaświadczenia (...) Banku z dnia 18.12.2007 r. dotyczącego G. J. (1) / k. 24-25/, umowy kredytu gotówkowego dotyczącej G. J. (1) / k. 26-27/, wniosku G. J. (1) o udzielenie kredytu gotówkowego / k. 28/, karty wnioskodawcy G. J. (1) / k. 29/, notatki z telefonicznej weryfikacji danych dotyczących G. J. (1) / k. 30/, raportu z czynności windykacyjnych dotyczącego G. J. (1) / k. 31/, zaświadczenia dotyczącego G. J. (1) / k. 32/, zaświadczenia o zarobkach dotyczącego G. J. (1) / k. 33/, zawiadomienia (...) Banku z dnia 18.12.2007 r. dotyczącego M. O. / k. 42-43/, umowy kredytu gotówkowego dot. M. O. / k. 44-45/, wniosku M. O. o udzielenie kredytu gotówkowego / k. 46/, karty wnioskodawcy M. O. / k. 47/, notatki z telefonicznej weryfikacji danych dotyczącej M. O. / k. 48/, zaświadczenia o zarobkach dotyczącego M. O. / k. 49/, raportu z czynności windykacyjnych dot. M. O. / k. 50/, zawiadomienia (...) Bank z dnia 25.02.2008 r. dot. R. K. / k. 122-123/, umowy kredytu gotówkowego dot. R. K. / k. 124 -125/, wniosku R. K. o udzielenie kredytu gotówkowego / k. 126/, karta wnioskodawcy R. K. / k. 127/, zaświadczenia o zarobkach dot. R. K. / k. 128/, notatki z telefonicznej weryfikacji danych dotyczącej R. K. / k. 129/, raportu z czynności windykacyjnych dot. R. K. / k. 130/, informacji z Krajowego rejestru urzędowego podmiotów gospodarczych / k. 36/, postanowienia o żądaniu wydania rzeczy / k. 135-136/, informacji z ZUS Inspektorat w R. dot. zatrudnienia R. K., R. L., G. J. (1) M. O. i D. F. (1) / k. 137, 261/, informacji udzielonej przez Bank (...) w W. dot. danych osobowych właściciela rachunku na który były dokonywane przelewy pobranych kredytów przez R. K., R. L., G. J. (1) M. O. i D. F. (1), kserokopia umowa rachunku bankowego, potwierdzenie otwarcia rachunku, oświadczenie o poddaniu się egzekucji zapłaty, historia rachunku bankowego / k. 158-163/, informacji z Komendy Powiatowej Państwowej Straży Pożarnej w N. dot. pożaru budynku jesienią 2007 r. w miejscowości A., gm. C. / k. 232/, informacji Banku (...) S.A. / k. 298/, danych dotyczących L. P. / k. 169/, danych dot. D. F. (1) / k. 170/, informacji z KPP w R. dot. danych M. O. / k. 172/, danych o karalności L. P. / k. 723-726/, danych o karalności D. F. (1) / k. 720-722/, wyroków sądów karnych dot. D. F. (1) / k. 100, 278 -279, 280/, opinii o skazanym D. F. (1) / k. 299/, wyroków sądów karnych dot. L. P. / k. 119, 120, 134, 263, 264, 266, zaświadczenia z Centralnej Bazy Danych Systemu Informatycznego Prokuratury dot.: D. F. (1) / k. 188-189/, L. P. / k. 191-192, 312/, M. O. / k. 282-283/, odpis skrócony aktu zgonu R. L. / k. 284/, odpis skrócony aktu zgonu R. K. / k. 285/, odpis skrócony aktu zgonu M. O. / k. 385/, odpis aktu oskarżenia ze sprawy II K 45/14 SO w Siedlcach dot. L. P. / k. 541-543/, odpis wyroku w sprawie II K 1161/97/P SR dla Krakowa - Podgórza w Krakowie dot. L. P. / k. 553-554/, odpis wyroku w sprawie II K 43/02 SR w Mysłowicach dot. L. P. / k. 557-559/, odpisu wyroku w sprawie II K 115/09 SR w Radzyniu Podlaskim dot. L. P. k. 569-572, odpisu wyroku w sprawie II K 85/12 SR w Radzyniu Podlaskim dot. L. P. / k. 573/, odpisu wyroku w sprawie II K 120/09 SR w Radzyniu Podlaskim dot. L. P. / k. 574/, odpisu aktu oskarżenia ze sprawy II K 1043/14 dot. oskarżonego G. J. (1) / k. 604-610/, protokołu pobrania materiału porównawczego od oskarżonego L. P. z załącznikami / k. 612 – 653/, opinii z dziedziny klasycznych badań dokumentów / k. 687-705/, materiałów porównawczych / k. 706/, zeznań R. L. / k. 238-239/, zeznań Roszada K. / k. 250/, zeznań M. O. / k. 248-249/, odpisu wyroku w sprawie II K 1043/14 SR w Łukowie dot. G. J. / k. 738-739/, po oględzinach: historii rachunku bankowego zawartego na nośniku elektronicznym / k. 166/.

Oskarżony L. P. przesłuchany w toku postępowania przygotowawczego nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Wyjaśnił, iż działalność gospodarczą pod nazwą (...) w R. prowadził od 2005 roku. Jego firma zajmowała się głównie pracami remontowymi. Podniósł, iż w 2007 roku zatrudniał na podstawie umów o pracę na czas nieokreślony R. L., D. F. (1), G. J. (1), M. O. oraz R. K.. Jak wyjaśnił, początkowo odprowadzał za część tych osób składki na ubezpieczenie społeczne do ZUS tj. składał deklaracje, jednakże obecnie nie potrafi powiedzieć w jakim to było okresie i za które dokładnie osoby odprowadzał te składki. Podkreślił jednak, iż w 2007 roku składek takich już nie odprowadzał, gdyż nie było go na to stać, za siebie też nie odprowadzał składek. Po okazaniu mu informacji z ZUS w R., z której wynikało, iż nie zatrudniał żadnej z w/w osób, oskarżony wyjaśnił, iż pomylił się, gdyż ZUS odprowadzał za inne jeszcze, wcześniej zatrudnione osoby. Jak podniósł dalej oskarżony w 2007 roku wyżej wymienieni przez niego pracownicy zwrócili się do niego o wystawienie zaświadczeń o zatrudnieniu i o zarobkach, mówiąc, iż mają dostęp do dobrego kredytu, jednakże nie podawali mu szczegółów. Oskarżony wyjaśnił, iż wystawił im takie zaświadczenia. Podkreślił, iż kredyt na pewno dostał R. L., który rzucił pracę, co do pozostałych osób, nie wie czy uzyskali kredyt i czy go spłacają. Oskarżony wyjaśnił, iż nie posiada umów o pracę zawartych w w/w osobami, gdyż jesienią 2007 roku podczas libacji alkoholowej, jego pracownicy spalili budynek, który wynajmował on na biuro i mieszkanie w C., gm. Ł.. L. P. wyjaśnił, iż trzymał tam całą dokumentację firmy, która spłonęła, zobowiązał się podać dane właścicielki budynku. Przesłuchany jednak ponownie oświadczył, iż nie wie, jak nazywała się ta kobieta.

Przesłuchany ponownie w toku postępowania sądowego oskarżony przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Podkreślił, iż na pewno w/w osoby pracowały w jego firmie i zaświadczenia o zatrudnieniu i zarobkach wystawiał na ich prośbę. Część z tych osób zakupiła z pobranego kredytu skutery, którymi dojeżdżali do pracy. Oskarżony podkreślił, iż w tamtym okresie uważał, iż wystawianie takich zaświadczeń jest zgodne z prawem. Podkreślił, iż faktycznie nie odprowadzał od tych osób składek do ZUS – u, ale wyjaśnił, iż skoro u niego pracowali, to był zdania, że takie zaświadczenia może wystawiać. Dodał, iż z pracownikami tymi zawierał umowy, jednak nie pamięta obecnie jakie to były umowy. Podniósł, iż być może wystawiał pracownikom zaświadczenia, że pracują na umowie o pracę na czas nieokreślony, ale nie jest w stanie obecnie tego sprawdzić z uwagi na pożar w jego firmie, w którym spłonęły dokumenty. Jak podniósł, pożar ten był w miejscowości C.. Jego pracownicy zostali wtedy na weekend, bo nie chciało im się wracać do domów, była „libacja” i wybuchł pożar. Pożar ten gasiła właścicielka budynku, jego pracownicy byli wtedy nieprzytomni i ona ich wynosiła, aby się nie spalili. Oskarżony podkreślił jednak, iż nie pamięta danych tej osoby. Podkreślił, iż w pożarze tym spłonęły wszystkie dokumenty firmy tj. wpis, regon, faktury i umowy, rozliczenia. L. P. podkreślił, iż nie czerpał żadnej korzyści majątkowej z wystawiania tych zaświadczeń. Część pracowników, jak podniósł, wzięła wówczas skutery na kredyt, czego bank nie ujął w przesłanej dokumentacji. Podkreślił, iż nie jest w stanie wskazać, którzy to byli pracownicy, ale skutery na pewno kupili L. i J..

Oskarżony D. F. (2) przesłuchany w toku postępowania przygotowawczego początkowo nie przyznał się do popełniania zarzucanego mu czynu i oświadczył, że nie będzie składał wyjaśnień.

Przesłuchany ponownie przyznał się do popełnia zarzucanego mu czynu i odmówił składania wyjaśnień. Podniósł jedynie, że zaciągniętego kredytu nie spłacił, gdyż „jakoś tak wyszło”. Podkreślił, iż podpisywał z L. P. umowę, była to umowa zlecenia. Nie wie dlaczego L. P. w wystawionym mu zaświadczeniu napisał, iż była to umowa na czas nieokreślony. Wyjaśnił, iż pieniądze z kredytu przeznaczył na własne potrzeby, L. P. pieniędzy nie przekazywał. Dodał nadto, iż pieniądze z banku zostały przelane na konto jego koleżanki zamieszkałej w U., jednakże danych jej obecnie nie pamięta, nie pamięta też, jak ją poznał.

Przesłuchany w toku postępowania sądowego oskarżony przyznał się do popełnia zarzucanego mu czynu, skorzystał z prawa do odmowy składania wyjaśnień. Odpowiadając na pytania Sądu i stron wyjaśnił, iż przyznał się do tego, że wziął kredyt na nieprawdzie zaświadczenie. Dodał, iż wcześniej u L. P. pracował na umowę zlecenie, a później była podpisana stała umowa o pracę, ale nie wie, w jakim okresie. Podniósł, iż pieniądze były mu potrzebne na własne potrzeby typu ubrania. Wyjaśnił, iż zwrócił się do L. P. o wystawienie zaświadczenia, nie dawał mu żadnych pieniędzy. Podkreślił, iż nie interesował się wtedy czy odprowadzane są od niego składki na ubezpieczenie społeczne, myślał, iż zaświadczenie jest prawdziwe, ale teraz wie, że było nieprawdziwe. Odnośnie pożaru oskarżony zeznał, iż faktycznie pożar taki był. Kiedy wrócił w poniedziałek do pracy po weekendzie na kwaterę do miejscowości A., koło C. to „powypalane było wszystko”. Podniósł, iż jego i P. nie było wówczas na miejscu, byli J. i L..

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Przystępując do oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego w pierwszej kolejności odnieść się należy do wyjaśnień oskarżonych L. P. i D. F. (1).

Podkreślić należy, iż wyjaśnienia oskarżonego L. P., złożone w toku postępowania przygotowawczego w których nie przyznał się do dokonania zarzucanego mu czynu, nie zasługują na wiarę stojąc w opozycji do całokształtu zebranego w sprawie materiału dowodowego ocenionego zgodnie z zasadami doświadczenia życiowego i logiki sytuacji. Następnie w toku postępowania sądowego oskarżony zmienił nieco swą wersję zdarzeń – przyznał się bowiem do zarzucanego mu czynu. Dokładna jednakże analiza treści jego wyjaśnień prowadzi do wniosku, iż oskarżony przyznał jedynie fakt, iż rzeczywiście nie odprowadzał żadnych składek na ubezpieczenie społeczne osób pracujących w jego firmie, gdyż – jak tłumaczył w tamtym okresie miał 34 lata, zaczynał dopiero prowadzić działalność i bagatelizował ten fakt. W dalszym jednakże ciągu twierdził, iż R. L., R. K., G. J. (1), M. O. i D. F. (2) byli u niego zatrudnieni na podstawie umów o pracę ( które spłonęły w pożarze ), a zatem wystawienie im zaświadczeń o zatrudnieniu i zarobkach uważał za zgodne z prawem. L. P. stwierdził nadto, iż przedmiotowe zaświadczenia wystawił na prośbę tych pracowników, zaprzeczył też, jakoby czerpał jakiekolwiek korzyści majątkowe za wystawianie tych zaświadczeń. Nadto oświadczył, iż wiadomo mu, że pracownicy wzięli wówczas na kredyt skutery np. R. L. czy G. J. (1), a o tym bank nie poinformował. Faktycznie zatem oskarżony, aczkolwiek przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, to w rzeczywistości w swoich wyjaśnieniach negował fakt jego popełnienia, co pozostaje w sprzeczności ze zgromadzonym w sprawie materiałem dowodnym.

Podobnie też D. F. (2) ostatecznie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, podkreślając, iż „przyznaje się do tego, że wziął kredyt i go nie spłacił”. Z jego zeznań wynika jednakże, iż zaprzeczył on, jakoby działał wspólnie i w porozumieniu z L. P.. Stwierdził, iż o wystawienie zaświadczenia sam poprosił L. P., nie dawał mu żadnych pieniędzy. Pobrany kredyt zaś przeznaczył na własne potrzeby np. na ubrania. Podkreślił, iż podpisywał z L. P. umowę zlecenia. Nie wie dlaczego L. P. w wystawionym mu zaświadczeniu napisał, iż była to umowa na czas nieokreślony. Wobec powyższego jego wyjaśnienia w powyższym zakresie jako sprzeczne ze zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym nie są wiarygodne i na uwzględnienie nie zasługują.

W ocenie Sądu Rejonowego zasadniczymi dowodami w przedmiotowej sprawie, dostarczającymi istotnych informacji na temat okoliczności czynów zarzucanych oskarżonym są ujawnione wyjaśnienia podejrzanych R. L., R. K. oraz M. O.. Z relacji w/w osób wynika jednoznacznie, iż żadna z nich – wbrew twierdzeniom oskarżonego L. P. – nie miała podpisanej z nim umowy o pracę. R. K. stwierdził wyraźnie, iż przed podpisaniem umowy kredytowej pracował u L. P. przez okres około tygodnia, jednakże nie był zatrudniony na podstawie umowy o pracę. Także M. O. oświadczył, iż pracował u P. „na kilku budowach”, ale także nie miał żadnej umowy o pracę. Z relacji z kolei R. L. wynika, iż przed wzięciem kredytu pracował u L. P. kilka miesięcy ( ogółem przepracował u niego około 2, 5 roku ), jednakże także potwierdził, iż nie otrzymał żadnej umowy o pracę, nie dostawał z ZUS – u żadnych rozliczeń, ani też PITów. Także oskarżony D. F. (2) twierdził, iż w chwili zawierania kredytu nie miał podpisanej z L. P. umowy o pracę, a jedynie umowę zlecenia.

A zatem, jak wynika z powyższego wystawione przez oskarżonego L. P. prowadzącego własną działalność gospodarczą pod nazwą (...) w R. zaświadczenia o zatrudnieniu D. F. (1), R. K., R. L. oraz M. O. na podstawie umów o pracę stwierdzały, wbrew twierdzeniom samego oskarżonego nieprawdę. Osoby te – jak wynika z ich wyjaśnień faktycznie przez pewien czas pracowały w firmie oskarżonego, jednakże nie była to praca świadczona na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony, jak wynikałoby z wystawionych przez oskarżonego zaświadczeń, ale na innej podstawie niż stosunek pracy. Podkreślić przy tym należy, iż Sąd nie miał zastrzeżeń co do wiarygodności wyjaśnień w/w osób. Podkreślić bowiem należy, iż są to osoby mające wszak najpełniejszą wiedzę na temat, na jakich warunków, na jakich były zatrudniane przez L. P., nadto relacje ich są spójne, logiczne, wzajemnie się uzupełniają, a poza tym - co istotne - korelują one z informacją przesłaną przez (...) Oddział w L. Inspektorat w R., z której wynika, iż L. P. nie zgłaszał do ubezpieczeń społecznych, ani nie odprowadzał składek na ubezpieczenie społeczne R. L., D. F. (1), G. J. (1), M. O. i R. K..

Nie przekonują przy tym w żadnym wypadku, jako zupełnie nielogiczne tłumaczenia L. P., w których próbował przekonywać, że faktycznie zawierał on z pracownikami umowy o pracę, tylko nie odprowadzał składek do ZUS, gdyż bagatelizował ten fakt. Żaden bowiem ze wskazanych wyżej byłych pracowników oskarżonego nie potwierdził tej okoliczności ( o fakcie zatrudnienia na podstawie umowy o pracę, ale w późniejszym okresie niż objęty zarzutem aktu oskarżenia wspomniał jedynie D. F. (2)). Nadto L. P. nie był nawet w stanie określić, jakie to były umowy zasłaniając się niepamięcią. Oskarżony nie był także w stanie przedłożyć tych umów na potwierdzenie podnoszonych przez siebie okoliczności, twierdząc, iż w siedzibie jego firmy pracownicy urządzili sobie „libację alkoholową” i „zrobili pożar” wskutek którego spaleniu uległa cała dokumentacja, faktury, rozliczenia. Rzecz jednak w tym, że z nie budzącej wątpliwości informacji uzyskanej z Komendy Powiatowej Państwowej Straży Pożarnej w N. wynika, iż w okresie podanym przez oskarżonego nie odnotowano żadnego pożaru budynku w miejscowości A., gm. C., aczkolwiek w sytuacji gdyby rzeczywiście pożar taki, a nadto o przebiegu opisanym przez oskarżonego miał miejsce ( według niego budynek po pożarze wymagał remontu, spaliły się schody na górną kondygnację, spłonęła cała dokumentacja, właścicielka budynku wynosiła jego pracowników, którzy byli nieprzytomni ), to niewątpliwe wymagałby on interwencji odpowiednich służb, w tym także karetki pogotowia. Nadto wątpliwości budzi fakt, iż oskarżony nie pamiętał nawet danych osobowych właścicielki domu, od której wynajmował lokal. Co istotne, także byli pracownicy oskarżonego tj. M. O., R. K. stwierdzili, iż nie pamiętają żadnego pożaru, podczas którego uległyby spaleniu dokumenty firmy. Jedynie R. L. stwierdził, iż faktycznie pożar taki miał miejsce i spalił się wówczas fotel, jednakże jak podkreślił ugasili go sami pracownicy i nie była wzywana straż pożarna, zaś L. P. mówił mu później, iż na tym fotelu były dokumenty, w tym umowy o pracę, które uległy spaleniu. Odnosząc się do tych twierdzeń R. L. stwierdzić należy, iż jakkolwiek nawet uznać, iż takie zdarzenie rzeczywiście mogło mieć miejsce, co tłumaczyłoby fakt, iż Staż (...) nie odnotowała żadnej interwencji, to już twierdzenia oskarżonego, że na fotelu, który akurat uległ spaleniu leżały dokumenty firmy, w tym umowy o pracę pracowników są mało wiarygodne, a wręcz niedorzeczne. Trudno bowiem dać wiarę twierdzeniom, że osoba prowadząca działalność gospodarczą, zatrudniająca pracowników wszystkie istotne dla funkcjonowania firmy dokumenty przechowywała na fotelu. O pożarze w firmie wspominał też w swoich wyjaśnieniach oskarżony D. F. (2), jednakże jego relacja budzi wątpliwości i wskazuje w ocenie Sądu na to, iż była to wersja wydarzeń uzgodniona z oskarżonym L. P.. W tej sytuacji twierdzenia oskarżonego, iż faktycznie zawierał on umowy z pracownikami, jedynie uległy one spaleniu są nieprzekonujące i ukierunkowane jedynie na uniknięcie odpowiedzialności karnej za popełniony przez niego czyn.

Nadto nie znalazły również potwierdzenia w zgromadzonym materiale dowodowym

podnoszone przez oskarżonego L. P. okoliczności, iż to sami pracownicy prosili go o wydanie im przedmiotowych zaświadczeń o zatrudnieniu, gdyż znaleźli jakiś korzystny kredyt. Z ujawnionych wyjaśnień R. L., R. K., M. O. wynika jednoznacznie, iż działali oni wspólnie i w porozumieniu z L. P. i to on był inicjatorem całego procederu. Wszystkie w/w osoby podkreślały, iż to sam L. P. namówił ich na wzięcie przedmiotowych kredytów, twierdząc, iż potrzebuje tych pieniędzy na rozwój firmy, a nadto obiecywał, że wszystko spłaci. Następnie wystawił im niezbędne zaświadczenia potwierdzające, iż są zatrudnieni w jego firmie na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony. Uzyskane w ten sposób pieniądze przekazali oni następnie L. P..

Sąd uznał powyższe wyjaśnienia za wiarygodne. Podkreślić należy, iż są one spójne, logiczne i korespondują ze sobą i nie ma w ocenie Sądu Rejonowego jakichkolwiek powodów, aby negować ich prawdziwość. Jedynie oskarżony D. F. (2) inaczej przestawił wersję zdarzeń twierdząc, iż wziął kredyt i go nie spłacił, L. P. zaś nie przekazywał żadnych pieniędzy. Nadto podniósł on, iż pieniądze uzyskane z kredytu poznaczył na własne potrzeby tj. na ubrania. Dodał nadto, iż pieniądze z banku zostały przelane na konto jego koleżanki zamieszkałej w U., jednakże danych jej obecnie nie pamięta, nie pamięta też, jak ją poznał.

W ocenie Sądu Rejonowego jednakże twierdzenia D. F. (1), w części, w której twierdził on, że przy zaciąganiu kredytu nie działał on wspólnie i w porozumieniu z L. P., nie przekazywał mu też żadnych pieniędzy na wiarę nie zasługują. Pozostają one bowiem w tej części w sprzeczności z uznanymi za wiarygodne wyjaśnieniami R. L., M. O. i R. K., z których to wyjaśnień jednoznacznie wynika, jak przebiegł proces zaciągania kredytów i jaką rolę odegrał w nim L. P..

Nadto warto też zwrócić uwagę na fakt, iż D. F. (2) przyznał, iż pieniądze z kredytu wpłynęły na konto jego koleżanki zamieszkałej w U., zaś przeznaczył je na swoje wydatki tj. zakup ubrań. Zdziwienie jednakże budzi fakt, iż nie pamiętał on nawet danych tej koleżanki, ani też jak ją poznał. Tymczasem, jak wynika z dokumentacji przedstawionej przez Bank (...) wszystkie pieniądze z kredytów zaciągniętych przez w/w osoby tj. R. L., R. K., M. O. oraz D. F. (1) wpłynęły na to samo konto, którego właścicielką była I. O. ( obecnie M.), zamieszkała w U.. Przesłuchana w charakterze świadka I. M. podniosła, iż rzeczywiście w 2007 roku znajomy D. F. (2) poprosił ją, czy może ona udostępnić mu swoje konto bankowe celem wpłaty pieniędzy. Jak podniosła świadek pieniądze te miały być przekazane jej bratu – R. O., gdyż D. F. (2) był mu winien pieniądze. Świadek podkreśliła, iż była to kwota około 5.000 zł. Świadek podniosła, iż pieniądze te pobrała i przekazała swojemu bratu R. O.. I. M. podniosła, iż nie pamięta, czy inne osoby także dokonywały wpłat na jej konto.

Tak więc z zeznań I. M. ( z domu O.), wbrew twierdzeniom D. F. (1) wynika, iż pieniędzy, które wpłynęły na jej konto nie przekazała ona wcale D. F. (1), ale swojemu bratu R. O.. Tak więc wyjaśnienia D. F. (1), że pieniądze przeznaczył na własne potrzeby nie znajdują żadnego uzasadnienia w zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym, a jako takie są niewiarygodne i nie mogą stanowić podstawy ustaleń faktycznych. W tym miejscu podkreślić należy, iż jakkolwiek Sąd uznał zeznania I. M. za wiarygodne w tej części, w której przyznała ona, że pieniędzy, które wpłynęły na jej konto nie przekazała ona oskarżonemu D. F. (1), ale swojemu bratu R. O., to już w dalszej części, w której twierdziła ona, że uczyniła to z tego względu, iż D. F. (2) miał wobec jej brata dług zupełnie nie przekonują. O tym rzekomym długu nie wspominał bowiem sam D. F. (2), a w ocenie Sądu, gdyby rzeczywiście brał on kredyt na spłacenie jakiejś wierzytelności, z pewnością wspomniałby o tym w toku postępowania. Nadto w ocenie Sądu, gdyby rzeczywiście był on winien R. O. pieniądze, to nic nie stało przeszkodzie, aby pieniądze te wpłacił on bezpośrednio na konto R. O., a nie jego siostry. Istotną natomiast kwestią wymagającą podkreślenia jest fakt, iż z wyjaśnień L. P. wynika, iż R. O. ( brat I. M. ) jest jego bliskim współpracownikiem – razem prowadzą prace remontowo- budowalne, co potwierdza w ocenie Sądu Rejonowego podnoszony przez byłych pracowników L. P. fakt, iż pieniądze uzyskane z pobranych przez nich kredytów ostatecznie były przekazane właśnie L. P..

Reasumując, w ocenie Sądu Rejonowego zatem zeznania I. M., w których potwierdziła ona, że udostępniła swoje konto D. F. (1), a następnie przekazała wpłacone pieniądze swojemu bratu R. O. są wiarygodne. Nie przekonują one natomiast w tej części, w której świadek stwierdziła, iż była to jednorazowa sytuacja i nie pamięta, aby inne osoby dokonywały wpłat na jej konto. W ocenie sądu mało prawdopodobny wydaje się fakt, iż można nie pamiętać takich okoliczności, tym bardziej, iż świadek musiała wszak podjąć później działania zamierzające do wypłaty wpłaconych na jej konto kwot. Nadto okolicznością potwierdzającą ten fakt, jest wspominania powyżej informacja z Banku (...), iż poza kwotą kredytu przyznaną D. F. (1), także kredyty przyznane R. L., R. K., G. J. (1) i M. O. były wypłacane na konto I. M. ( z domu O. ).

Powyższe jednoznacznie wskazuje na to, że także D. F. (2), wbrew swoim twierdzeniom przy zawieraniu umowy kredytowej z (...) Bankiem S.A. w W. Oddział w L. ( obecnie Bank (...) z siedziba we W. ) działał w wspólnie i w porozumieniu z L. P., posługując się nadto wystawionym przez niego a stwierdzającym nieprawdę zaświadczeniem o zatrudnieniu i zarobkach.

W tym miejscu podkreślić należy, iż w toku postępowania oskarżony L. P. zmienił swoją wersję i stwierdził, iż składając wyjaśnienia w przedmiotowej sprawie był przekonany, iż dotyczy ona zakupu przez jego pracowników skuterów na kredyt i tylko takie zaświadczenia wystawiał swoim pracownikom. Po okazaniu mu zaświadczeń znajdujących się na k. 49, 13 i 33 akt sprawy oskarżony stwierdził, iż podpisy na tych zaświadczeniach nie są jego, a co do charakteru pisma także wypowiedział się też, że „raczej nie jest jego”.

W ocenie Sądu Rejonowego jednakże wersja taka została przez oskarżonego stworzona jedynie na użytek przedmiotowego postępowania i stanowiła nieudolną próbę uniknięcia odpowiedzialności karnej za popełniony przez niego czyn.

Podkreślić bowiem należy, iż o rzekomym kupnie skuterów na kredyt nie wspominał żaden z pracowników L. P..

Nadto w związku z zakwestionowaniem przez oskarżonego, jakoby wystawiał on i podpisywał zaświadczenia o zatrudnieniu i zarobkach dopuszczono w przedmiotowej sprawie dowód z opinii biegłego sądowego z zakresu klasycznych badań dokumentów P. Z. celem wypowiedzenia się ( po zapoznaniu się z całością materiału dowodowego, zaświadczeniami z k. 13, 23, 33, 49 i 128 oraz pobranym od L. P. materiałem porównawczym pisma i podpisów ) czy zaświadczenia te zostały wystawione i podpisane przez L. P..

W przedłożonej opinii biegły P. Z. wypowiedział się, że zapisy słowne i cyfrowe oraz podpisy kreślone na nazwisko (...) widniejące na zaświadczeniu z dnia 29 sierpnia 2007 roku, na którym jako osoba zatrudniona figuruje D. F. (2) oraz na zaświadczeniu z dnia 30 sierpnia 2007 roku, na którym jako osoba zatrudniona występuje M. O. zostały nakreślone przez L. P., a podpisy są autentycznymi podpisami L. P..

Odnośnie zaświadczeń z dnia 29 sierpnia 2007 roku, na których jako osoba zatrudniona figuruje R. L. i G. J. (1) oraz zaświadczenia z dnia 04 września 2007 roku dotyczącego R. K. biegły wypowiedział się, że zapisy słowne i cyfrowe w postaci kserokopii oraz podpisy (...) w postaci kserokopii sa kopiami zapisów, które prawdopodobnie zostały nakreślone przez L. P., zaś podpisy są kopiami podpisów, które prawdopodobnie zostały przez niego nakreślone. Biegły podkreślił, iż z uwagi na ograniczenia badawcze wynikające z techniki odwzorowania podpisów kategoryczne rozstrzygniecie powyższej kwestii jest niemożliwe.

Sąd nie miał żadnej wątpliwości co do wiarygodności przedmiotowej opinii. Odpowiada ona w pełni wymogom z art. 200 § 2 kpk. Została wydana z uwzględnieniem wiedzy fachowej,jest wnikliwa i rzetelna, a wywiedzione w niej wnioski zostały w sposób przekonujący uargumentowane. Opinia ta zdaniem Sądu w pełni zasługuje na uznanie jej za pełnowartościowy dowód. Potwierdza ona jednoznacznie fakt, iż zaświadczenia z dnia 29 sierpnia 2007 roku dotyczące D. F. (1) i M. O. zostały bez żadnej wątpliwości wystawione i podpisane przez oskarżonego L. P.. Odnośnie pozostałych zaświadczeń dotyczących R. L., R. K. i G. J. (1) biegły z uwagi na ograniczenia badawcze wynikające z techniki odwzorowania podpisów stwierdził, iż kategoryczne rozstrzygnięcie nie jest możliwe, orzekł jednak, iż prawdopodobnie zaświadczenia te zostały wypełnione i podpisane przez L. P.. W ocenie Sądu Rejonowego jednakże, w powiązaniu z pozostałym zgromadzonym materiałem dowodowym, także i w przypadku zaświadczeń dotyczących R. L., R. K. i G. J. (1) nie ma żadnej wątpliwości , iż zostały wystawione i podpisane przez oskarżonego L. P..

W przedmiotowej sprawie przesłuchano także w charakterze świadków Z. Z. (3), który do 31 stycznia 2008 roku prowadził w Ł. placówkę (...) w Ł., w której zawierane były przez R. L., R. K., G. J. (1), M. O. oraz D. F. (1) umowy kredytowe oraz D. S., byłego pracownika (...) Banku. Zeznali oni wszystko co im wiadomo w przedmiotowej sprawie na temat pobranych przez D. F. (1), R. L., R. K., M. O. i G. J. (1) kredytów i nie ma żadnych podstaw, aby ich relacjom odmówić parwdziwości..

Mając powyższe na uwadze Sąd Rejonowy zgodnie z ustalonym stanem faktycznym uznał oskarżonych L. P. i D. F. (1) za winnych popełnienia zarzucanych im czynów wyczerpujących znamiona przestępstwa z art. 286 § 1 kk w zb. z art. 297 § 1 kk w zb. z art. 273 kk w zw. z art. 271 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 12 kk w stosunku do L. P. oraz znamiona przestępstwa z art. 286 § 1 kk w zb. z art. 297 § 1 kk w zb. z art. 273 kk w zw. z art. 271 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 64 § 1 kk w stosunku do D. F. (1).

W ocenie Sądu Rejonowego przypisanie popełnienia oskarżonym w/w czynów wynika ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego ocenionego zgodnie z zasadami logiki, wiedzy i doświadczenia życiowego.

Przepis art. 286 § 1 kk określa odpowiedzialność za oszustwo, którym jest według tego przepisu motywowane celem osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadzenie innej osoby do niekorzystnego rozporządzenia mieniem przez wprowadzenie jej w błąd albo wyzyskanie błędu lub niezdolności do należytego pojmowania przedsiębranej czynności. Istota tego przestępstwa polega więc na posłużeniu się fałszem jako czynnikiem sprawczym, który ma doprowadzić pokrzywdzonego do podjęcia niekorzystnej decyzji majątkowej. Przestępstwo oszustwa jest przestępstwem umyślnym, zaliczanym do tzw. celowościowej odmiany przestępstw kierunkowych. Ustawa wymaga, aby zachowanie sprawcy było ukierunkowane na określony cel, którym w przypadku oszustwa jest osiągnięcie korzyści majątkowej, która może polegać zarówno na uzyskaniu zysku ( zwiększeniu aktywów) jak i zmniejszeniu pasywów. Dążenie sprawcy może obejmować zarówno korzyść dla siebie jak i dla kogoś innego ( art. 115 § 4 kk ).

Z kolei wypełnia znamiona określone w art. 297 § 1 kk ten, kto w celu uzyskania dla siebie lub kogoś innego, od banku lub jednostki organizacyjnej prowadzącej podobną działalność gospodarczą na podstawie ustawy albo od organu lub instytucji dysponujących środkami publicznymi – kredytu, pożyczki pieniężnej, poręczenia, gwarancji, akredytywy, dotacji, subwencji, potwierdzenia przez bank zobowiązania wynikającego z poręczenia lub gwarancji lub podobnego świadczenia pieniężnego na określony cel gospodarczy, elektronicznego dokumentu płatniczego lub zamówienia publicznego, przedkłada podrobiony, przerobiony, poświadczający nieprawdę albo nierzetelny dokument lub nierzetelne, pisemne oświadczenie dotyczące okoliczności o istotnym znaczeniu dla uzyskania wymienionego wsparcia finansowego, instrumentu płatniczego lub zamówienia.

Z kolei czyn z art. 271 § 1 kk polega na poświadczeniu nieprawdy co do okoliczności mającej znaczenie prawne w autentycznym dokumencie wystawionym przez osobę składającą takie poświadczenie. Poświadczenie nieprawdy może polegać na potwierdzeniu okoliczności, które nie miały miejsca lub też ich przeinaczeniu lub zatajeniu. Przy tym realizacja znamion z art. 271 § 1 kk następuje wyłącznie wówczas, gdy poświadczenie nieprawdy ma charakter czynności podjętej w zakresie przysługujących danej osobie uprawnień.

Z kolei czyn z art. 273 kk polega na użyciu dokumentów zawierających poświadczenie nieprawdy.

W niniejszej sprawie, jak wynika z przeprowadzonego postępowania dowodowego L. P. od dnia 29 sierpnia 2007 roku do dnia 4 września 2007 roku działając wspólnie i w porozumieniu z R. L., D. F. (1), G. J. (1), M. O. i R. K. w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadził (...) Bank S.A. w W. Oddział w L. ( obecnie Bank (...) S.A. z siedziba we W. ) do niekorzystnego rozporządzenia pieniędzmi w kwocie 18.980 zł. w ten sposób, że jako właściciel firmy (...) w R. wystawił wyżej wymienionym osobom stwierdzające nieprawdę zaświadczenia o zatrudnieniu i zarobkach, na podstawie których zawali oni umowy kredytowe, których nie mieli zamiaru spłacić, co doprowadziło do przyjęcia kumulatywnej kwalifikacji prawnej jego czynu obejmującej przepisy art. 286 § 1 kk w zb. z art. 297 § 1 kk w zb. z art. 273 kk w zw. z art. 271 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk. Jednocześnie oskarżony działał w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, a zatem w warunkach z art. 12 kk.

Z kolei D. F. (2) działając wspólnie i w porozumieniu z L. P. doprowadził (...) Bank S.A w W. Oddział w L. do niekorzystnego rozporządzenia pieniędzmi w ten sposób, że posługując się wystawionym przez L. P. stwierdzającym nieprawdę zaświadczeniem o zatrudnieniu i zarobkach w Firmie (...) w R. zawarł umowę kredytową numer (...) uzyskując pożyczkę gotówkową, której to pożyczki nie zamierzał spłacić. Jednocześnie treść wyroku w sprawie II K 136/06 w R. i informacja o odbyciu kary pozbawienia wolności w tej sprawie przekonuje, iż powyższego czynu dopuścił się on w warunkach art. 64 § 1 kk. Doprowadziło to do przyjęcia kumulatywnej kwalifikacji prawnej jego czynu obejmującej przepisy art. 286 § 1 kk w zb. z art. 297 § 1 kk w zb. z art. 273 kk w zw. z art. 271 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 64 § 1 kk.

Podkreślić przy tym należy, iż oskarżeni w odniesieniu do popełnionych czynów mieli pełną możliwość rozpoznania ich znaczenia jak i prawnego ich wartościowania, oraz pokierowania własnym postępowaniem tak by nie naruszać norm prawnych. Jako osoby zdrowe psychicznie, dorosłe, nie cierpiące na jakiekolwiek zaburzenia czynności psychicznych oskarżeni doskonale znali normy postępowania obowiązujące w społeczeństwie i zasady porządku prawnego, wśród których szacunek dla mienia innych osób jest jedną z podstawowych, co jednakże nie powstrzymało ich od ich naruszenia.

Obaj oskarżeni działali wspólnie i w porozumieniu, co w całości zadecydowało o powodzeniu dokonania oszustwa na szkodę pokrzywdzonego banku. Analiza orzeczeń skazujących i informacji o odbyciu kary przez D. F. (1) przekonuje też o popełnieniu przez niego tego czynu w warunkach recydywy z art. 64 § 1 kk.

W świetle zgromadzonych dowodów nie budzi wątpliwości, iż oskarżeni od samego początku działali z zamiarem bezpośrednim w celu osiągnięcia korzyści majątkowej - pieniędzy wypłaconych przez Bank. Niewątpliwe też oskarżeni – przy czym L. P. wystawiając zaświadczenia o zatrudnieniu i zarobkach dla swoich pracowników, w których podał nieprawdę odnośnie warunków ich zatrudnienia i wynagrodzenia, zaś D. F. (2) przedkładając dotyczące go zaświadczenie w Banku, mieli świadomość, że wprowadzają kredytodawcę w błąd odnośnie istotnej i podstawowej dla niego okoliczności ( tj. faktu zatrudnienia i otrzymywania wynagrodzenia ), od której uzależnia on zawarcie umowy o kredyt, a także odnośnie możliwości i zamiaru wywiązania się z warunków zawartej umowy kredytowej. Tak kategoryczny wniosek należy wysnuć z posłużenia się przez nich poświadczającym nieprawdę zaświadczeniem o zatrudnieniu i zarobkach.

Rozważając kwestie wymiaru kary za czyny popełnione przez oskarżonych Sąd Rejonowy kierował się dyrektywami wymiaru kary zawartymi w art. 53 § 1 i 2 kk, mając na względzie zarówno okoliczności łagodzące, jak i obciążające.

Jako okoliczności obciążające Sąd uwzględnił w przypadku obu oskarżonych znaczą społeczną szkodliwość popełnionych przez nich czynów, wyczerpanie jednym czynem znamion przestępstw opisanych w kilku przepisach ustawy karnej. Nadto obaj oskarżeni byli w przeszłości wielokrotnie karani, w tym za przestępstwa przeciwko mieniu. W przypadku D. F. (1) nawet odbycie kary pozbawienia wolności nie wdrożyło go do przestrzegania porządku prawnego – wprost przeciwnie – przebywając na wolności w niedługim czasie powrócił on do swoich nagannych zachowań i łamania porządku prawnego. W ten sposób oskarżony, przez popełnienie po raz kolejny czynu tego samego rodzaju, szczególnie uwidocznił swój lekceważący stosunek do porządku prawnego, w tym wagi wydanych wyroków sądowych.

W tym stanie rzeczy jedyną okoliczność łagodzącą stanowi brak ostatecznie działań mogących utrudnić prawidłowy tok postępowania.

Wyważając powyższe okoliczności Sąd wymierzył oskarżonym stosowne kary: L. P. karę roku pozbawienia wolności oraz na podstawie art. 33 § 2 i 3 kk, zważywszy na majątkowy cel działania sprawcy i osiągniecie przez niego korzyści majątkowej z popełnionego przestępstwa, grzywnę w wysokości 100 stawek dziennych po 10 zł. każda stawka, zaś D. F. (1) karę 8 miesięcy pozbawienia wolności. Sąd miał przy tym na uwadze dopuszczenie się przedmiotowego czynu przez D. F. (1) w warunkach recydywy. Sąd doszedł do przekonania, iż w przypadku oskarżonych nie została spełniona pierwszoplanowa przesłanka z art. 69 § 1 kk uzasadniająca zastosowanie wobec nich dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności tj. pozytywna prognoza kryminologiczna. Dla zastosowania bowiem tego środka probacyjnego wymagane jest, aby sąd był przekonany, że orzeczenie kary oraz warunkowego zawieszenia jej wykonania jest wystarczające dla osiągnięcia wobec sprawcy celów kary , a w szczególności zapobieżenia powrotowi do przestępstwa, czego gwarantem jest dotychczasowa postawa i sposób życia sprawcy. W odniesieniu do oskarżonych – w świetle ich wielokrotnej karalności, w tym za przestępstwa przeciwko mieniu oraz w odniesieniu do D. F. (1) działanie w warunkach recydywy podstawowej – Sąd uznał, iż cele kary nie zostaną osiągnięte pomimo jej niewykonania. Podkreślić należy, iż jak wynika z danych o karalności i dołączonych do akt odpisów wyroków oskarżeni wielokrotnie korzystali już z dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności. Jednakże pozytywna prognoza przyjmowana wobec nich okazała się nietrafna – oskarżeni po raz kolejny powracali na drogę przestępstwa, potwierdzając przekonanie, iż są sprawcami niepoprawnymi, lekceważącymi wagę wydanych wyroków sądowych. Dlatego też sąd uznał, iż tylko kara pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia jej wykonania jest adekwatną reakcją organów wymiaru sprawiedliwości i odpowiednią represją w stosunku do oskarżonych.

Jednocześnie na podstawie art. 63 § 1 kk Sąd zaliczył oskarżonemu L. P. na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności okres tymczasowego aresztowania w sprawie tj. od dnia 07.10.2014 roku do dnia 18.11.2014 roku.

Tak ukształtowane orzeczenie o karach i środkach karnych jest w ocenie Sądu adekwatne do stopnia winy każdego z oskarżonych i społecznej szkodliwości ich czynów. Uwzględnia też cele wychowawcze i zapobiegawcze jakie kara ma spełnić względem oskarżonych, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa (art. 53 § 1 kk). Podkreślić bowiem należy, iż w ustalonych okolicznościach popełnionych czynów i wobec wykazanych okoliczności obciążających cele kary tak względem oskarżonych, jak i w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa mogą spełnić jedynie odpowiednio dolegliwe kary pozbawienia wolności orzeczone bez warunkowego zawieszenia ich wykonania. Orzeczone kary powinny efektywnie wdrożyć oskarżonych do przestrzegania porządku prawnego tj. poszanowania cudzej własności, tak aby w przyszłości zachowania bezprawne wyeliminować.

Z uwagi na wykonywanie względem oskarżonego L. P. obrony z urzędu Sąd na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. prawo o adwokaturze – Dz.U. Nr.16 poz.124 ze zm. zasądził stosowna kwotę tytułem wynagrodzenia na rzecz uprawnionego adwokata, ustalając tę wielkości na podstawie § 14 ust. 2 pkt 3 w zw. z § 2 ust. 3 i § 16 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu –Dz.U. Nr 163 poz.1348.

Na podstawie art. 624 § 1 kpk Sąd zwolnił oskarżonych od obowiązku ponoszenia kosztów sądowych w całości, mając na uwadze ich sytuację materialną.

Mając zatem powyższe na względzie Sąd orzekł, jak w wyroku.