Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt VI P 405/14

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 września 2015r.

Sąd Rejonowy Gdańsk-Południe w Gdańsku VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSR Katarzyna Brzozowska

Protokolant: sekr. sądowy Mirosława Marszałek

po rozpoznaniu w dniu 10.09.2015r. w Gdańsku

na rozprawie

sprawy z powództwa E. D.

przeciwko M. K. (1)

o wynagrodzenie, diety, ekwiwalent za niewykorzystany urlop wypoczynkowy, zapłatę

I.  zasądza od pozwanego M. K. (1) na rzecz powoda E. D. kwoty:

a)  720 zł (siedemset dwadzieścia złotych) netto tytułem wynagrodzenia za czerwiec 2013r. z ustawowymi odsetkami od dnia 11.07.2013r. do dnia zapłaty,

b)  4.351,50 zł (cztery tysiące trzysta pięćdziesiąt jeden złotych 50/100) netto tytułem wynagrodzenia za lipiec 2013r. z ustawowymi odsetkami od dnia 11.08.2013r. do dnia zapłaty,

c)  2.952,30 zł (dwa tysiące dziewięćset pięćdziesiąt dwa złote 30/100) netto tytułem wynagrodzenia za sierpień 2013r. z ustawowymi odsetkami od dnia 11.09.2013r. do dnia zapłaty;

II.  oddala powództwo w pozostałej części;

III.  nakazuje pobrać od pozwanego M. K. (1) na rzecz Skarbu Państwa (Sądu Rejonowego(...) w G.kwotę 463,20 zł (czterysta sześćdziesiąt trzy złote 20/100) tytułem opłaty od pozwu oraz kwotę 60 zł (sześćdziesiąt złotych) tytułem zwrotu wydatków w sprawie,

IV.  nakazuje pobrać od powoda E. D. na rzecz Skarbu Państwa (Sądu Rejonowego (...) w G.kwotę 308,80 zł (trzysta osiem złotych 80/100) tytułem opłaty od pozwu oraz kwotę 704,20 zł (siedemset cztery złote 20/100) tytułem zwrotu wydatków w sprawie;

V.  zasądza od pozwanego M. K. (1) na rzecz radcy prawnego A. B. z Kancelarii Radcy Prawnego w G. kwotę 1.440 zł (jeden tysiąc czterysta czterdzieści złotych), powiększoną o podatek VAT w stawce 23%, tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej powodowi z urzędu;

VI.  przyznaje ze Skarbu Państwa (Sądu Rejonowego (...) w G.na rzecz radcy prawnego A. B. z Kancelarii Radcy Prawnego w G. kwotę 960 zł (dziewięćset sześćdziesiąt złotych), powiększoną o kwotę podatku VAT w stawce 23%, tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu.

Sygn. akt VI P 405/14

UZASADNIENIE

Powód E. D. pozwem skierowanym przeciwko M. K. (1) wniósł o zasądzenie kwoty 13.441 zł, na którą to kwotę składają się należności z tytułu wynagrodzenia za czerwiec 2013r., należności z tytułu podróży służbowych za czerwiec 2013r., należności za telefon – w łącznej kwocie 2.290 zł, należności z tytułu wynagrodzenia za lipiec 2013r., należności z tytułu podróży służbowych za lipiec 2013r., należności za telefon – w łącznej kwocie 5.906,75 zł, należności z tytułu wynagrodzenia za sierpień 2013r. w kwocie 3.444,35 zł, należności z tytułu podróży służbowych za sierpień 2013r. – w kwocie łącznej 4.124,35 zł oraz ekwiwalent za niewykorzystany urlop wypoczynkowy w kwocie 1.120 zł.

Pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości.

Sąd ustalił, co następuje:

Powód E. D. poszukiwał pracy w charakterze kierowcy. Skontaktował się z pozwanym M. K. (1), prowadzącym działalność pod nazwą (...).

(okoliczność bezsporna)

Powód rozmawiał o zatrudnieniu z ojcem pozwanego M. K. (2). Ustalone zostało, że powód będzie wykonywał czynności kierowcy samochodu w zakresie przewozu towarów.

(dowód: zeznania powoda k.143, k.145-146, k.50-51)

Wynagrodzenie zostało ustalone w stawce kilometrowej. Wysokość wynagrodzenia miała wynosić 30 groszy za każdy przejechany kilometr.

(dowód: zeznania powoda k.143, k.145-146, k.50-51,

zeznania świadka A. O. k.119, k.121-122)

Wynagrodzenie innego kierowcy zatrudnionego u pozwanego – A. O. – również zostało ustalone w stawce kilometrowej (30 groszy za kilometr).

(dowód: zeznania świadka A. O. k.119, k.121-122)

W dniu 2 czerwca 2013r. powód rozpoczął wykonywanie pracy. Powodowi przydzielony został samochód i powód udał się do T., gdzie pracownik T. wyznaczył powodowi czynności do wykonania w zakresie załadunku towaru i rozwiezienia go do sklepów. Powód rozwoził towary do sklepów zgodnie z otrzymanym harmonogramem z T..

(dowód: zeznania powoda k.143, k.145-146, k.50-51,

zestawienie k.6)

Powód pracował w dniach: 02.06.2013r., 03.06.2013r., 05.06.2013r., 06.06.2013r., 08.06.2013r., 09.06.2013r., 10.06.2013r., 11.06.2013r., 12.06.2013r., 13.06.2013r., 14.06.2013r., 14.06.2013r., 15.06.2013r., 16.06.2013r., 17.06.2013r., 18.06.2013r., 19.06.2013r., 20.06.2013r., 21.6.2013r., 22.06.2013r., 23.06.2013r., 24.06.2013r., 26.06.2013r., 27.06.2013r., 28.06.2103r., 29.06.2103r., 03.07.2013r., 04.07.2013r., 05.07.2013r., 06.07.2013r., 07.07.2013r., 08.07.2013r., 09.07.2013r., 10.07.2013r., 11.07.2013r., 12.07.2013r., 13.07.2013r., 14.07.2013r., 14.07.2013r., 15.07.2013r., 16.07.2013r., 17.07.2013r., 18.07.2013r., 19.07.2013r., 20.07.2013r., 21.07.2013r., 22.07.2013r., 23.07.2013r., 24.07.2013r., 25.07.2013r. 26.07.2013r., 27.07.2013r, 28.07.2013r., 31.07.2013r., 01.08.2013r., 02.08.2013r., 03.08.2013r., 04.08.2013r., 05.08.2013r., 06.08.2013r., 07.08.2013r., 09.08.2013r., 10.08.2013r., 13.08.2013r., 16.08.2013r., 17.08.2013r., 18.08.2013r., 19.08.2013r., 20.08.2013r., 22.08.2013r., 24.08.2013r.

(dowód: zestawienie k.6)

Powód otrzymał wynagrodzenie w kwocie 3.900 zł, wypłacone gotówką.

(dowód: zeznania powoda k. 143, k.145-146, k.50-51,

zeznania świadka K. D. k.119, k.121)

Powód podpisał dokument: umowa zlecenia nr (...). W treści dokumentu wskazano, że powód zobowiązuje się do przewozu towarów na trasie T.-W.-P.-K.-Z.-Ł.-S.-S.-G. w okresie od 01.06.2013r. do 31.07.2013r. W dokumencie wskazano, że wysokość wynagrodzenia wynosi 1.100 zł brutto.

Powód podpisał rachunek na kwotę 1.100 zł brutto.

Powód podpisał dokument: umowa zlecenia nr (...). W treści dokumentu wskazano, że powód zobowiązuje się do przewozu towaru na trasie: T.-W.-P.-K.-Ł.-Z.-S.-S.-G. w okresie od 01.08.2013r. do 31.08.2013r. W dokumencie wskazano, że wysokość wynagrodzenia wynosi 700 zł brutto.

Powód podpisał rachunek na kwotę 700 zł brutto.

(dowód: umowy k.49,

rachunki k.49,

opinia biegłego z zakresu badań pisma ręcznego k.68-80)

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo podlega uwzględnieniu w części.

Okoliczności faktyczne w sprawie Sąd ustalił w oparciu o zeznania świadka A. O., świadka K. D.(w części), zeznania powoda (w części), opinię biegłego z zakresu badań pisma ręcznego oraz dokumenty zebrane w sprawie.

Zeznaniom świadka K. D. Sąd przyznał walor wiarygodności, bowiem – zdaniem Sądu – odzwierciedlają one wiedzę świadka. Świadek przyznała, że nie była obecna przy rozmowie powoda w sprawie zatrudnienia i wynagrodzenia. Stąd też wiedza świadka w tym zakresie ma charakter pośredni; stanowi ona odzwierciedlenie informacji uzyskanych od powoda. Nie negując więc szczerości świadka, okoliczność tę należy brać pod uwagę przy ocenie mocy dowodowej zeznań świadka. Z kolei zeznania świadka dotyczące wypłaty wynagrodzenia na rzecz powoda w kwocie 3.900 zł za pracę w czerwcu 2013r. uznać należy za wiarygodne, bowiem są konsekwentne, a także znajdują pełne odzwierciedlenie w zeznaniach powoda. Świadek, jak wynika z jej zeznań, była obecna przy dokonywaniu wypłaty, zatem mogła samodzielnie poczynić spostrzeżenia w tym zakresie. Brak jest podstaw do podważania wiarygodności zeznań świadka odnośnie wysokości otrzymanej kwoty wynagrodzenia, bowiem okoliczność tę wskazywał konsekwentnie w swoich zeznaniach powód. Nadto brak jest podstaw do odmawiania wiarygodności zeznaniom świadka co do okoliczności, która mogłaby być niekorzystna dla powoda. Strona powodowa sama – pomimo nieprzedstawienia pokwitowania przez pozwanego – przyznaje, że otrzymała część wynagrodzenia. Wskazuje to na obiektywny charakter zeznań świadka w tym zakresie.

Zeznania świadka A. O. zostały przez Sąd uznane za wiarygodne, bowiem są one koherentne i logiczne. W przypadku braku wiedzy odnośnie pewnych okoliczności, świadek wyraźnie na to wskazuje, co świadczy o braku tendencji do fantazjowania, czy uzupełniania luk pamięci. Wprawdzie zeznania świadka nie odnoszą się bezpośrednio do warunków zatrudnienia powoda, lecz pozwalają na ustalenie zasad wynagradzania kierowców u pozwanego. Świadek podał, że wykonywał na rzecz pozwanego pracę kierowcy, zaś jego wynagrodzenie zostało ustalone w stawce kilometrowej. Również powód i świadek K. D. podawali, że wynagrodzenie powoda ustalone było w stawce za przejechany kilometr. Brak jest podstaw do podważania wiarygodności zeznań świadka co do wysokości stawki, w tym stawki rzeczywiście zastosowanej przez pozwanego przy dokonywaniu wypłaty (tj. 25 gorszy za przejechany kilometr). Zauważyć bowiem trzeba, iż ze zgodnych zeznań powoda i świadka K. D.wynika, że powód otrzymał kwotę 3.900 zł, co w przeliczeniu na ilość wskazanych przez powoda kilometrów przejechanych w czerwcu 2013r. oscyluje wokół kwoty 25 groszy za kilometr. Zbieżność ta nie jest, w ocenie Sądu, zwykłą koincydencją, lecz świadczyć może o stosowanej przez pozwanego praktyce. Wszystkie te okoliczności sprawiają, że Sąd ocenił zeznania świadka A. O. jako wiarygodne.

Zeznania powoda zostały przez Sąd ocenione jako wiarygodne w części. Sąd dał wiarę zeznaniom powoda odnośnie podjęcia zatrudnienia u pozwanego, jak i ustalenia wysokości wynagrodzenia w stawce za kilometr. Sam fakt wykonywania przez powoda czynności kierowcy na rzecz pozwanego jest niekwestionowany pomiędzy stronami. Sąd z ostrożnością podszedł natomiast do zeznań powoda, że podstawą zatrudnienia miała być umowa o pracę. Okoliczności tej przeczy fakt podpisania przez powoda dwóch umów cywilnoprawnych (zlecenia). Również i organizacja wykonywanej pracy nie daje podstaw do przyjęcia, by zamiarem stron było zawarcie umowy o pracę. Powód nie pozostawał pod nadzorem pozwanego; pozwany nie sprawował bieżącej kontroli nad wypełnianiem przez powoda czynności; nie wyznaczał powodowi zadań do wykonania. Sąd odmówił również wiarygodności zeznaniom powoda odnośnie wysokości stawki kilometrowej wynagrodzenia. Zeznania powoda w tym zakresie są niekonsekwentne i ewoluują w toku postępowania, przy czym zauważyć trzeba, że zmiany następują w kierunku wskazywania wyższej stawki. Początkowo powód podawał, że wysokość wynagrodzenia została ustalona w stawce 35 groszy za przejechany kilometr, następnie zaś zeznał, że stawka wynosiła 38 groszy na kilometr. Relacja powoda jest więc zmienna, przy czym nie koreluje z zeznaniami świadka A. O.. Z zeznań świadka A. O. wynika, że stawka wynosić miała 30 groszy za kilometr. Biorąc pod uwagę zbliżony okres zatrudnienia u pozwanego oraz taki sam rodzaj wykonywanej pracy, zasadnym jest przyjęcie, że stawka nie była zróżnicowana. Nie sposób nie zauważyć, iż powód nie wyjaśnił przyczyn, dla których wysokość stawki kilometrowej podawanej przez niego ulega zmianie w toku postępowania. Dlatego też, zeznaniom powoda w tej części Sąd odmówił wiarygodności.

Opinii biegłego z zakresu badań pisma ręcznego Sąd przyznał walor wiarygodności, bowiem sporządzona ona została przez osobę dysponującą wiedzą fachową, w sposób rzetelny. Biegły poczynił ustalenia w oparciu o materiał źródłowy oraz porównawczy (zwracając się o pozyskanie dodatkowego materiału porównawczego, co zostało uczynione), szczegółowo wskazując rodzaj wykonanych czynności oraz wyprowadzone wnioski. Opinia jest logiczna i przekonywająca, szczegółowo uzasadniona i nie wymaga uzupełnień. Treść opinii jest jasna i nie zawiera sprzeczności, zaś wyprowadzone przez biegłego wnioski znajdują pełne oparcie w poczynionych przez niego ustaleń. Brak jest podstaw do deprecjonowania wiarygodności i mocy dowodowej opinii.

Dokumenty zgromadzone w toku postępowania zostały przez Sąd uznane za wiarygodne w rozumieniu art.245 k.p.c. W zakresie umów zlecenia oraz rachunków, autentyczność podpisów powoda nie może budzić wątpliwości – w świetle treści i wniosków opinii biegłego z zakresu badań pisma ręcznego. Dokumenty te należy więc uznać za wiarygodne, jednakże ich moc dowodowa wywołuje wątpliwości. Nie mogą one zostać uznane za miarodajne w konfrontacji z innymi dowodami w sprawie. W toku postępowania powód konsekwentnie wskazywał, że jego wynagrodzenie było ustalone w stawce powiązanej z ilością przejechanych kilometrów. Okoliczność tę wskazywała także świadek K. D.. Podkreślenia wymaga, że także świadek A. O., zatrudniony u pozwanego jako kierowca w zbliżonym okresie czasowym, podał, iż wysokość jego wynagrodzenia powiązana była z ilością przejechanych kilometrów, że ustalono stawkę za kilometr. W tych warunkach uznać trzeba, że wynagrodzenie powoda było ustalone w sposób odmienny niż wskazany w pisemnej umowie. Stąd też dokumenty te nie mogą zostać uznane za miarodajne w zakresie wysokości wynagrodzenia. Autentyczność i treść pozostałych dokumentów nie budziły natomiast wątpliwości w toku postępowania.

Sąd oddalił wniosek o przesłuchanie świadka L. A., bowiem świadek ten wzywany na rozprawy nie stawiał się. Na rozprawie w dniu 12.05.2015r. Sąd oznaczył termin przeprowadzenia dowodu z zeznań tego świadka w trybie art.242 k.p.c. Biorąc pod uwagę, że przeprowadzenie dowodu z zeznań tego świadka powodowałoby konieczność odroczenia rozprawy, a zatem zwłokę w rozpoznaniu sprawy, Sąd – na podstawie art.242 k.p.c. w zw. z art.217§3 k.p.c., przy zastosowaniu art.6 k.p.c. – oddalił ten wniosek dowodowy.

Powód domagał się zasądzenia wynagrodzenia. Nie może budzić wątpliwości, iż w spornym okresie powód świadczył pracę na rzecz pozwanego w charakterze kierowcy. W ocenie Sądu, materiał dowodowy w sprawie nie daje podstaw do przyjęcia, by strony łączył stosunek pracy. Nie można pominąć, iż zostały podpisane umowy zlecenia, co świadczyć może o zamiarze stron. Również i organizacja pracy, w szczególności brak nadzoru z strony pozwanego, sporadyczny kontakt z powodem i brak bieżącej kontroli, w tym nieprzydzielanie zleceń przez pozwanego, lecz przez firmę zewnętrzną (T.) wskazują na niepracownicze zatrudnienie powoda.

Nie sposób jednak przyjąć, że wysokość wynagrodzenia za wykonane czynności została ustalona w kwocie 1.100 zł i 700 zł brutto miesięcznie. Kwota ta jest tak niska w porównaniu do rodzaju i zakresu czynności wykonywanych przez powoda, że nie sposób przyjąć, by w takiej wysokości strony ustaliły wynagrodzenie. W dokumencie umowy zlecenia nr (...) wskazano, że powód miał przewozić towary na trasie T.-W.-P.-K.-Z.-Ł.-S.-S.-G. (k.49) – w okresie dwumiesięcznym tj. od 01.06.2013r. do 31.07.2013r. Nie chodziło przy tym o jednorazowy przewóz towaru, lecz o wykonywanie tych czynności w okresie dwumiesięcznym. Wysokość wynagrodzenia miała wynosić 1.100 zł brutto. Być może jednorazowy przewóz towaru na trasie wskazanej, obejmującej wszak znaczny obszar, mógłby zostać wynagrodzony w kwocie 1.100 zł (choć i tak byłaby to kwota bardzo niska). Nie sposób jednak przyjąć, by przewożenie towaru na obszarze Polski przez okres 2 miesięcy zostało w zakresie wynagrodzenia wycenione na kwotę 1.100 zł. Zarówno rodzaj pracy, jak i jej ilość, a także fakt, iż powód jest doświadczonym kierowcą, nie pozwalają na przyjęcie, by wynagrodzenie za wykonywanie pracy, bynajmniej nie okazjonalnie, w okresie 2 miesięcy, zostało ustalone na poziomie kwoty 1.100 zł brutto. W dokumencie umowy zlecenia nr (...) wysokość wynagrodzenia została wskazana w kwocie 700 zł brutto. W dokumencie tym wskazano, że powód zobowiązuje się do wykonania przewozu towaru na trasie T.-W.-P.-K.-Ł.-Z.-S.-S.-G.. Okres wykonania tych czynności miał wynosić miesiąc. Zatem za miesiąc przewożenia towaru powód miałby otrzymać 700 zł brutto. Podkreślenia przy tym wymaga, że nie chodzi o jednorazowy przewóz towaru, lecz wykonywanie czynności przez okres miesiąca. Zarówno rodzaj czynności, ich rozciągłość czasowa oraz natężenie wyłączają możliwość przyjęcia, by wysokość wynagrodzenia była ustalona w kwocie 700 zł brutto miesięcznie. Wysokość wynagrodzenia wpisana w treść dokumentów tak rażąco odbiega od realiów, zasad racjonalnego postępowania oraz probabilistyki, że nie można przyjąć, by była to rzeczywista wysokość wynagrodzenia powoda. W ocenie Sądu, wysokość wynagrodzenia wpisana w dokumentach nie odzwierciedla kwoty ustalonej pomiędzy stronami; rażące zaniżenie wysokości wynagrodzenia służyć miało – zdaniem Sądu – wyłącznie zminimalizowaniu obciążeń w zakresie ubezpieczeń społecznych oraz podatków. Stąd też, Sąd doszedł do przekonania, iż kwoty wynagrodzenia wskazane w dokumentach nie korelują z rzeczywistymi ustaleniami odnośnie wysokości wynagrodzenia. Podkreślić również trzeba, iż powód w toku postępowania konsekwentnie wskazywał, że wysokość wynagrodzenia została określona w stawce kilometrowej, co – jak wskazuje doświadczenie zawodowe – jest praktyką stosowaną przez przewoźników w odniesieniu do kierowców. Ponadto z zeznań świadków K. D. i A. O. wynika ustalenie wynagrodzenia w stawce kilometrowej. O ile K. D. przekazywała jedynie informacje uzyskane od powoda, o tyle świadek A. O. opisał własne warunki wynagradzania. Z zeznań świadka wynika, że pracował jako kierowca, a jego wynagrodzenie zostało ustalone w kwocie 30 groszy za kilometr. Wszystkie te okoliczności nakazują przyjąć, że wynagrodzenie powoda zostało ustalone w stawce kilometrowej.

W zakresie wysokości stawki, Sąd oparł się na zeznaniach świadka A. O.. Zeznania te są jasne i przekonywające co do ustalonej stawki. Natomiast zeznania powoda cechują się labilnością – powód podał dwie różne stawki wynagrodzenia w toku postępowania, co deprecjonuje wiarygodność i miarodajność jego relacji w tym zakresie. Dodatkowo godzi się zauważyć, iż zeznań A. O. wynika, że otrzymał wynagrodzenie w stawce 25 groszy za kilometr (choć stawka była ustalona na 30 groszy); z kolei z zeznań powoda i świadka K. D. wynika, że powód otrzymał wynagrodzenie za czerwiec w kwocie 3.900 zł, co po przeliczeniu przez ilość wskazanych kilometrów daje stawkę ok.25 groszy za kilometr. Brak jest podstaw do przyjęcia, by kierowcy u pozwanego byli w zakresie wynagrodzenia traktowani odmiennie (zwłaszcza że wysokość wypłat wskazywała na stosowanie jednej stawki). Z tych względów, uznać trzeba, że wynagrodzenie powoda winno wynosić 30 groszy za przejechany kilometr.

Ilość przejechanych kilometrów Sąd ustalił opierając się na danych przedstawionych przez stronę powodową. Znajdują one częściowe odzwierciedlenie w treści zleceń (ilość i miejsca wyjazdów). Brak jest podstaw do podważania miarodajności tych danych.

Zatem wynagrodzenie powoda winno wynosić:

- za czerwiec 2013r. – 15.400 km x 0,30 zł/km = 4.620 zł (powód otrzymał 3.900 zł, a więc różnica wynosi 720 zł),

- za lipiec 2013r. – 14.505 km x 0,30 zł/km = 4.351,50 zł,

- za sierpień 2013r. – 9.841 km x 0,30 zł/km = 2.952,30 zł.

Wprawdzie stron nie łączył stosunek pracy, jednakże – z uwagi na rozpoznawanie sprawy w składzie jednoosobowym – nie zachodzi nieważność postępowania, co umożliwia rozstrzygnięcie w tym zakresie.

Dlatego też, na podstawie art.750 k.c. w zw. z art.735§1 i 2 k.c., Sąd orzekł jak w pkt I. wyroku, oddalając jednocześnie powództwo o wynagrodzenie w pozostałej części.

Powód wniósł także o zasądzenie ekwiwalentu za niewykorzystany urlop wypoczynkowy oraz diet z tytułu podróży służbowych. Należności te mają swoje źródło w stosunku pracy; nie występują one w przypadku umów cywilnoprawnych. Jak już wcześniej wskazano, ani zamiar stron, ani organizacja pracy nie dają podstaw do przyjęcia, by powód zatrudniony był na podstawie umowy o pracę. Stąd też, nie można uznać, by powodowi przysługiwało prawo do ekwiwalentu za niewykorzystany urlop wypoczynkowy i diet z tytułu podróży służbowych – na podstawie art.171 k.p. a contrario i art.21a ustawy o czasie pracy kierowców a contrario.

W zakresie roszczenia o zapłatę należności za telefon prywatny, powód nie wykazał, by strony uzgodniły zwrot kosztów w kwocie po 50 zł miesięcznie. Brak jest umowy pisemnej pomiędzy stronami, jak również nie zostało potwierdzone w sposób niebudzący wątpliwości w pozostałym materiale dowodowym, by strony uzgodniły jakieś należności w tym zakresie. Dlatego też, na podstawie art.6 k.c., Sąd oddalił powództwo w tym zakresie.

Sąd orzekł o kosztach procesu zgodnie z art.100 k.p.c., rozkładając je stosunkowo pomiędzy stronami. Powód domagał się zasądzenia kwoty 13.441,10 zł, zaś zasądzono kwotę 8.023,80 zł. Powód wygrał się w 60%. Zgodnie z art.100 k.p.c., koszty procesu winny być w takiej sytuacji rozłożone stosunkowo pomiędzy stronami. W zakresie kosztów sądowych, w sprawie winna zostać uiszczona opłata stosunkowa od pozwu w kwocie 772 zł (tj.5% wartości przedmiotu sporu). Powód winien zatem ponieść opłatę w kwocie 308,80 zł (tj. 40% z kwoty 772 zł), zaś pozwany – 463,20 zł (tj. 60% z kwoty 772 zł). Nadto w sprawie poniesione zostały wydatki w kwocie 100 zł (zwrot kosztu dojazdu świadka), a więc powód winien zwrócić wydatki w kwocie 40 zł (tj.40% z kwoty 100 zł), zaś pozwany – 60 zł (tj. 60% z kwoty 100 zł). Ponadto w toku postępowania została sporządzona opinia biegłego z zakresu badań pisma ręcznego – z uwagi na fakt, iż powód przeczył podpisaniu dokumentów. Z treści opinii wynika, że dokumenty będące przedmiotem opinii zostały przez powoda podpisane (podobnie jak pozew – k.71, k.74 opinii). W tych warunkach, zdaniem Sądu, powód zachowaniem swym wywołał powstanie wydatku w postaci konieczności poniesienia kosztów wynagrodzenia biegłego. Powód, który podpisał dokumenty wskazane, spowodował – kwestionując ich autorstwo – konieczność dopuszczenia dowodu z opinii biegłego oraz konieczność poniesienia kosztów w tym zakresie. Dlatego też, powód winien zostać tymi wydatkami obciążony w całości (art.103§1 i 2 k.p.c.). Z tych względów, na podstawie art.108§1 k.p.c. w zw. z art.100 k.p.c. w zw. z art.103§1i2 k.p.c., Sąd orzekł jak w pkt III. i IV wyroku.

Nadto sąd orzekł o kosztach zastępstwa procesowego. W toku postępowania dla powoda został ustanowiony pełnomocnik z urzędu w osobie radcy prawnego. Wysokość kosztów zastępstwa procesowego wynosiła w sprawie niniejszej 2.400 zł (§6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu). Pozwany winien zatem zapłacić pełnomocnikowi powoda z urzędu kwotę 1.440 zł (tj.60% z kwoty 2.400 zł). Natomiast koszty ponoszone przez Skarb Państwa wynoszą 960 zł (tj. 40% z kwoty 2.400 zł).Wysokość tych kwot powiększona została o stawkę podatku VAT (§2 ust.1-3 cytowanego rozporządzenia w zw. z §15 cytowanego rozporządzenia). Dlatego też, Sąd orzekł jak w pkt V. i VI. wyroku.