Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 września 2015 r.

Sąd Okręgowy w Lublinie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie: Przewodniczący Sędzia S.O. Ewa Gulska

Protokolant sekretarz sądowy Anna Łempicka

po rozpoznaniu w dniu 18 września 2015 roku w Lublinie

sprawy S. B.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w L.

o prawo do emerytury

na skutek odwołania S. B.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w L.

z dnia 11 lutego 2014 roku numer (...)

zmienia zaskarżoną decyzję i ustala S. B. prawo do emerytury od dnia (...)roku.

Sygn. akt VII U 874/14

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 11 lutego 2014 roku, Znak: (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L., odmówił S. B. prawa do emerytury na podstawie przepisów ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity: Dz. U. z 2013 r., poz. 1440 ze zm.) oraz rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U z 1983 r., Nr 8, poz. 43 ze zm.). Organ emerytalny odmówił ustalenia prawa do emerytury z uwagi na to, że na dzień 1 stycznia 1999 roku wnioskodawca nie udowodnił 25-cio letniego okresu składkowego i nieskładkowego (decyzja – k. 45 akta emerytalne).

W odwołaniu od decyzji S. B. domagał się zmiany decyzji poprzez przyznanie prawa do emerytury oraz wskazał, iż pracował w okresach od 16 kwietnia 1978 roku do 23 maja 1980 roku, od 1 października 1980 roku do 30 września 1981 roku oraz od 1 października 1981 roku 30 października 1982 roku (odwołanie – k. 2 – 4 akta sądowe).

W odpowiedzi na odwołanie organ emerytalny wnosił o jego oddalenie argumentując jak w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji (odpowiedź na odwołanie – k. 3 – 4 a.s.).

Sąd Okręgowy ustalił, co następuje:

S. B., urodzony (...) w dniu(...) roku złożył wniosek o emeryturę. W jego treści zawarł oświadczenie o tym, że nie jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego (wniosek o emeryturę - k. 1 – 4 a.e.).

Na podstawie dokumentów przedłożonych wraz z wnioskiem o ustalenie prawa do emerytury organ emerytalny ustalił na dzień 1 stycznia 1999 roku łączny okres podlegania ubezpieczeniom w wymiarze 20 lat, 11 miesięcy i 3 dni, tj. 20 lat, 5 miesięcy i 3 dni okresów składkowych oraz 6 miesięcy okresów nieskładkowych. Organ rentowy zaliczył wnioskodawcy do stażu pracy w warunkach szczególnych okres wynoszący 15 lat, 5 miesięcy i 15 dni (decyzja – 45 a.e., karta przebiegu zatrudnienia – k. 44 a.e.).

Zakład do ogólnego stażu pracy nie zaliczył wnioskodawcy okresu zatrudnienia w Spółdzielczym (...)w O. Nowych od 16 kwietnia 1978 roku do 23 maja 1980 roku oraz od 1 października 1980 roku do 30 października 1982 roku ponieważ świadectwo pracy z dnia 29 listopada 1982 roku nie spełnia wymogów formalnych (decyzja – k. 45 a.e.).

W tym stanie rzeczy wydana została zaskarżona decyzja z dnia 11 lutego 2014 roku.

S. B. w okresie od 16 kwietnia 1978 roku do 23 maja 1980 roku oraz od 1 października 1980 roku do 30 września 1981 roku zatrudniony był w (...) N. na stanowisku chlewmistrz. Następnie w okresie od 1 października 1981 roku do 30 października 1982 roku został zatrudniony u następcy prawnego w/w zakładu pracy tj. w (...) N. gdzie pracował również na stanowisku chlewmistrz (świadectwo pracy – k. 10 a.e., legitymacja ubezpieczeniowa – k. 4 w kopercie – k. 77 a.s.).

Omawiany zakład pracy zajmował się hodowlą świń. Na terenie zakładu znajdowało się 5 chlewni, w których było około 2000 świń. W dwóch chlewniach, znajdowały się same maciory, zaś w każdej było około 40 stanowisk. Do obowiązków wnioskodawcy należało pobranie paszy, karmienie zwierząt, wywiezienie obornika oraz przeganianie prosiaków. Skarżący zatrudniony był w pełnym wymiarze casu pracy i pracował od godziny 7 do godziny 15 (zeznania wnioskodawcy – k. 78 v. – 79 a.s., zeznania świadka J. J. – k. 48 48 v. a.s., zeznania świadka A. J. – k. 49 a.s., zeznania świadka P. S. – k. 49 – 49 v. a.s.).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o powołane dowody. Za wiarygodne Sąd uznał zeznania złożone przez wnioskodawcę uznając je za jasne, pełne, logiczne, spójne z zeznaniami świadków oraz z dowodami w postaci dokumentów znajdującymi się w aktach osobowych wnioskodawcy.

Przystępując do oceny dowodów osobowych należy stwierdzić, że przesłuchani w sprawie świadkowie to osoby obce dla wnioskodawcy. Byli oni jego współpracownikami w okresie zatrudnienia w w/w zakładzie pracy i mieli bezpośredni wgląd i styczność z wykonywanymi przez niego czynnościami. Świadkowie dysponowali, więc niezbędnymi wiadomościami w zakresie charakteru czynności wykonywanych przez wnioskodawcę, jego obowiązków, warunków zatrudnienia i zasad organizacji pracy. Zeznania świadków są logiczne i spójne, korelują ze sobą i z zeznaniami skarżącego.

W świetle tego należy stwierdzić, że również zeznania skarżącego złożone w trybie art. 299 kpc zasługują na pełne uwzględnienie.

Sąd obdarzył wiarą zgromadzone w sprawie dowody nieosobowe w postaci dokumentów, znajdujące się w aktach organu rentowego oraz aktach osobowych. Były one przechowywane przez uprawniony podmiot, nie noszą śladów podrobienia ani przerobienia. Ich treść nie była kwestionowana przez żadną ze stron, nie budziły one również wątpliwości Sądu.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie S. B. jest zasadne i zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 184 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych Ubezpieczeń (tekst jednolity: Dz. U. z 2015 roku, poz. 748), mężczyznom urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy osiągnęli okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 65 lat oraz okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 25 lat. Emerytura przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa.

Przepis art. 32 ust. 2 cytowanej ustawy stanowi, że za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia. Wiek emerytalny, o którym mowa w ust. 1, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie, których osobom wymienionym w ust. 2 przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych (art. 32 ust. 4 ustawy).

Według § 3 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.) okres zatrudnienia wymagany do uzyskania emerytury, zwany dalej „wymaganym okresem zatrudnienia”, uważa się okres wynoszący 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, liczony łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczanymi do okresów zatrudnienia. Natomiast § 4 ust. 1 rozporządzenia stanowi, że pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

1)  osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn,

2)  ma wymagany okres zatrudnienia, w tym, co najmniej 15 lat pracy
w szczególnych warunkach.

Bezspornym jest, że skarżący nie przystąpił do otwartego funduszu emerytalnego, ukończył (...) i na dzień 1 stycznia 1999 roku legitymował się, ponad 15 letnim stażem pracy w warunkach szczególnych.

Okolicznością sporną w niniejszej sprawie był fakt posiadanego przez skarżącego 25-letniego okresu składkowego i nieskładkowego. Należy w tym miejscu podkreślić, iż S. B. występując do organu rentowego o przyznanie świadczenia przedłożył świadectwo wykonywania pracy w Spółdzielczym(...) w O. Nowych z którego wynika iż w w/w zakładzie pracował w okresach od 16 kwietnia 1978 roku do 23 maja 1980 roku oraz od 1 października 1980 roku do 30 października 1982 roku. Powyższe świadectwo zostało zakwestionowane przez organ rentowy z przyczyn formalnych.

W ocenie Sądu taka sytuacja nie może dyskwalifikować możliwości wnioskodawcy ubiegania się o przedmiotowe świadczenie. Należy mieć bowiem na uwadze, że wystawienie w sposób nie odpowiadający wymogom formalnym świadectwa pracy nie jest wystarczającą podstawą do przyjęcia, że pracownik pracy nie wykonywał. Obowiązek sporządzenia dokumentacji w tym zakresie obciąża pracodawcę, w związku z czym wyciąganie wobec pracownika jakichkolwiek negatywnych konsekwencji braku jej sporządzenia bądź wadliwości, byłoby dla niego nazbyt krzywdzące.

Należy mieć na uwadze fakt, że w postępowaniu sądowym nie znajdują zastosowania ograniczenia w zakresie dopuszczalnych źródeł dowodowych, ustanowione na potrzeby postępowania przed ZUS, a wynikających z rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 11 października 2011 roku w sprawie postępowania o świadczenia emerytalono – rentowe (Dz. U. z 2011 roku, Nr 237, poz. 1412). Zasadniczym bowiem celem postępowania sądowego jest rozstrzygnięcie sprawy po dostatecznym, wszechstronnym wyjaśnieniu jej okoliczności spornych. Ułatwia to art. 473 k.p.c, który wprost stanowi, iż w postępowaniu przed sądem w sprawach z zakresu prawa pracy i ubezpieczeń społecznych nie stosuje się przepisów ograniczających dopuszczalność dowodu ze świadków i przesłuchania stron.

Powyższe oznacza, że każdy fakt może być dowodzony wszelkimi środkami, które Sąd uzna za pożądane, a ich dopuszczenie za celowe (uchwała Sądu Najwyższego z dnia 10 marca 1984 r., sygn. III UZP 6/84; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 września 1984 r., sygn. III UZP 48/84wyrok Sądu Najwyższego z dnia 25 lipca 1997 r., sygn. H UKN 186/97; wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 29 stycznia 2013 r., sygn. III AUa 808/12). Z przedstawionym poglądem i wynikającymi z niego wnioskami Sąd Okręgowy w pełni się zgadza. W konsekwencji ustalenie przez Sąd w toku postępowania odwoławczego, że dana praca była wykonywana w szczególnych warunkach jest wystarczającą podstawą do uznania wykonywanej pracy za pracę tego rodzaju.

Przechodząc do oceny spornej okoliczności legitymowania się przez ubezpieczonego co najmniej 25 – letnim okresem składkowym i nieskładkowym należy wskazać na treść art. 6 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy emerytalnej, zgodnie z którym za okresy składkowe uważa się również przypadające przed dniem 15 listopada 1991 roku okresy zatrudnienia po ukończeniu 15 lat życia na obszarze Państwa Polskiego - w wymiarze nie niższym niż połowa pełnego wymiaru czasu pracy, jeżeli w tych okresach pracownik pobierał wynagrodzenie lub zasiłki z ubezpieczenia społecznego: chorobowy, macierzyński lub opiekuńczy albo rentę chorobową.

Z poczynionych ustaleń wynika, że ubezpieczony w okresach od dnia 16 kwietnia 1978 roku do 23 maja 1980 roku oraz od 1 października 1980 roku do 30 października 1982 roku był zatrudniony w Spółdzielczym (...)w O. Nowych i w tym okresie wykonywał prace na stanowisku chlewmistrz. Wnioskodawca swoje obowiązki wykonywał codziennie w pełnym wymiarze czasu pracy.

Powyższe oznacza, iż ziściły się przesłanki do uznania wskazanego okresu objętego sporem jako okresu składkowego w rozumieniu powołanego przepisu art. 6 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy emerytalnej. Tym samym wskazany okres podlegał uwzględnieniu przy ustaleniu prawa do emerytury w warunkach szczególnych do wymaganego co najmniej 25 – letniego okresu składkowego i nieskładkowego, na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 w związku z związku z art. 27 ust. 1 pkt 2 w związku z art. 184 ust. 1 pkt 2 ustawy emerytalnej, w wymiarze 4 lat, 2 miesięcy i 8 dni.

S. B. legitymuje się ogólnym stażem pracy wynoszącym ponad 25 lat, ukończył (...) życia, nie jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego oraz pracował w warunkach szczególnych ponad wymagany co najmniej 15 – letni okres i spełnia wszystkie warunki do ustalenia mu prawa do emerytury z tytułu pracy w warunkach szczególnych od dnia (...)roku tj. od dnia złożenia wniosku o świadczenie, stosownie do art. 129 ust. 1 ustawy emerytalnej.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy zmienił zaskarżoną decyzję i na mocy wyżej wskazanych przepisów oraz art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. orzekł jak w sentencji.