Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 września 2015 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie V Wydział Cywilny-Odwoławczy w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 8 września 2015 r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa M. K. (1)

przeciwko S. S. (1), W. S., M. S. i (...) W.

o uzgodnienie treści księgi wieczystej

na skutek apelacji powódki

od wyroku Sądu Rejonowego dla W. w W.

z dnia 9 kwietnia 2014 r., sygn. akt I C 2648/13

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od M. K. (1) na rzecz S. S. (1), W. S. i M. S. kwoty po 400 (czterysta) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w instancji odwoławczej;

3.  zasądza od M. K. (1) na rzecz (...) W. kwotę 1200 (jeden tysiąc dwieście) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w instancji odwoławczej.

Sygn. akt V Ca 2528/14

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 11 października 2013 r. powódka M. K. (1) wniosła o uzgodnienie stanu prawnego ujawnionego w księdze wieczystej nr (...) prowadzonej przez Sąd Rejonowy dlaW. (...) w W. poprzez nakazanie wykreślenia z działu II tej księgi użytkowników wieczystych S. S. (1), W. S. oraz M. S. oraz nakazanie wykreślenia z działu I podrubryka 1.4.4.7 księgi stanowiska garażowego o pow. 19,72 m2 jako pomieszczenia przynależnego do lokalu nr (...).

W odpowiedzi na pozew z dnia 2 stycznia 2014 r. pozwany (...) W. wniósł o oddalenie powództwa oraz zasądzenie od powódki na rzecz pozwanych kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych. Do stanowiska (...) W. przyłączyli się też pozwani użytkownicy wieczyści S. S. (1), W. S. oraz M. S. w odpowiedzi na pozew z dnia 3 stycznia 2014 roku.

W toku postępowania strony podtrzymały swoje stanowiska w sprawie.

Wyrokiem z dnia 9 kwietnia 2014 r. w sprawie I C 2648/13 Sąd Rejonowy dla W. w W. oddalił powództwo, zasądził od powódki na rzecz pozwanych S. S. (1), W. S., M. S. solidarnie kwotę 2.434 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania, nadto zasądził od powódki na rzecz pozwanego miasta stołecznego W. kwotę 2.400 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny i poczynił rozważania prawne:

(...) W. jest właścicielem jednej z nieruchomości położonej przy ul. (...) w D. Ś., stanowiącą działki ewidencyjne nr (...) o powierzchni 305 m2. Użytkownikami wieczystymi tej nieruchomości są: powódka M. K. (1) w udziale 0,914 oraz pozwani S. S. (1), W. S. oraz M. S. w łącznym udziale 0,086.

W przeszłości nieruchomości przy ulicy (...) w W., obecnie oznaczone jako działki ew. nr (...), stanowiły jedną nieruchomość oznaczoną nr hip. (...), która została objęta działaniem dekretu z dnia 26 października 1945 roku o własności i użytkowaniu wieczystym na obszarze (...), w wyniku czego nieruchomości przeszły na własność Gminy W. - (...). Zgodnie z zaświadczeniem Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 13 września 1946 roku nr (...), tytuł własności wyżej wymienionej nieruchomości uregulowany był wpisem na M. D., z pierwszego małżeństwa K. co do połowy i M. K. (2), później zamężną jako M. co do drugiej połowy.

Orzeczeniem z dnia 4 maja 1957 roku Prezydium Rady Narodowej odmówiło przyznania prawa własności czasowej nieruchomości byłym właścicielom nieruchomości.

W dniu 14 sierpnia 1975 roku Naczelnik Dzielnicy (...) wydał decyzję nr (...), zmienioną decyzją z dnia 13 października 1975 roku o sprzedaży na rzecz S. i E. S. lokalu mieszkalnego nr (...) o powierzchni 52,96 m2 wraz z udziałem 0,03 w części wspólnej budynku oraz w prawie użytkowania wieczystego gruntu pod budynkiem o powierzchni 359 m2 przy ul. (...).

W dniu 10 listopada 1977 roku Naczelnik Dzielnicy (...) wydał decyzję nr (...) zmieniającą decyzję z dnia 14 sierpnia 1975 roku w zakresie sprzedaży na rzecz S. i E. S. boksu garażowego nr (...) o powierzchni 19,72 m2 wraz z udziałem w częściach wspólnych budynku garażowego (...) części i prawie użytkowania wieczystego gruntu o powierzchni 305 m2. Boks garażowy na mocy tej decyzji miał być sprzedany na rzecz S. i E. S. jako część składowa lokalu nr (...).

Decyzje powyższe zostały wykonane w dniu 28 listopada 1977 roku poprzez zawarcie w formie aktu notarialnego pomiędzy Skarbem Państwa a S. i E. S. umowy sprzedaży lokalu mieszkalnego nr (...) wraz z boksem garażowym jako częścią składową tego lokalu. W wyniku powyższej czynności lokal nr (...) został wyodrębniony z KW (...) oraz została założona dla tego lokalu odrębna księga wieczysta KW (...). Nie został jednak wyodrębniony z nieruchomości składającej się z działek ew. (...), dla których prowadzona jest księga wieczysta KW (...) w/w boks garażowy nr (...), będący przedmiotem sprzedaży jako część składowa innej nieruchomości, tj. lokalu nr (...) mieszczącego się w budynku stojącym na działce ew. nr (...).

W postanowieniu z dnia 25 sierpnia 1989 roku w sprawie o sygn. akt IV Ns 870/89 Sąd Rejonowy dla(...) stwierdził, że spadek po M. K. (2) nabyła w całości córka M. M. (2) z domu K., natomiast po M. M. (2) nabyła w całości córka M. K. (1), będąca powódką w niniejszej sprawie.

Decyzją z dnia 9 lipca 2007 roku nr (...) Prezydent (...) W. ustanowił na rzecz powódki M. K. (1) prawo użytkowania wieczystego do gruntu przy ul. (...) w W. oznaczonego jako działki ew. nr (...), uregulowanej w KW Nr (...) w udziale 0,914 części uznając przy tym, że boks garażowy nr (...) jest własnością S. i E. S..

W dniu 13 października 2009 roku zmarła S. S., a spadek po niej nabył w całości mąż E. S.. Następnie w dniu 27 października 2011 roku zmarł E. S., a spadek po nim nabyła w całości siostra H. M., która to w drodze umowy sprzedaży zbyła lokal nr (...) wraz z boksem garażowym nr (...) w dniu 21 marca 2012 roku na rzecz S. S. (1), W. S. oraz M. S., będących pozwanymi w niniejszej sprawie.

W dniu 27 marca 2013 roku Samorządowe Kolegium Odwoławcze w W. wydało decyzję nr (...), utrzymaną w mocy decyzją z dnia 26 września 2013 roku nr (...), dotyczącą sprzedaży boksu garażowego nr (...) położonego w W. przy ul. (...), stwierdzając, że decyzja Naczelnika Dzielnicy (...) z dnia 10 listopada 1977 roku nr (...) (...)- (...) została wydana z rażącym naruszeniem prawa w myśl art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a., tj. z naruszeniem § 21 Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 18 maja 1970 r. w sprawie sprzedaży przez Państwo budynków z równoczesnym oddawaniem działek w użytkowanie wieczyste i art. 7 dekretu o własności i użytkowaniu wieczystym na obszarze (...). Jednocześnie Samorządowe Kolegium Odwoławcze stwierdziło jednak, że wyżej wymieniona decyzja wywołała nieodwracalne skutki prawne w rozumieniu art. 158 § 2 k.p.a., gdyż organ administracji działający w granicach swojej właściwości i kompetencji, nie ma żadnych możliwości prawnych zniweczenia skutków cywilnoprawnych powstałych wskutek umów cywilnoprawnych. Z tego powodu na podstawie art. 158 § 2 k.p.a. Samorządowe Kolegium Odwoławcze orzekło, że niemożliwe jest wyeliminowanie wyżej wymienionej decyzji z obrotu prawnego, pomimo że jest ona dotknięta ciężką wadą i ograniczyło się do stwierdzenia, że decyzja ta została wydana z naruszeniem prawa.

Powyższy stan faktyczny Sąd Rejonowy ustalił w oparciu o dokumenty znajdujące się w aktach sprawy, których prawdziwość nie była przez strony kwestionowana i nie budziła także wątpliwości Sądu.

Sąd Rejonowy wskazał natomiast, że w niniejszym postępowaniu sporna była wykładnia przepisów prawa, tj. art. 10 ust. 1 ustawy o księgach wieczystych i hipotece z dnia 6 lipca 1982 r. w zw. z art. 626 ² § 5 k.p.c. co do czynnej legitymacji procesowej powódki w niniejszej sprawie, art. 58 § 1 k.c. co do skutków prawnych uznania czynności prawnej za nieważną, art. 5 ustawy o księgach wieczystych i hipotece z dnia 6 lipca 1982 co do rękojmi wiary publicznej ksiąg wieczystych oraz art. 189 k.p.c. co do czynnej legitymacji procesowej powódki w potencjalnym powództwie o ustalenie istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa.

Sąd Rejonowy uznał, iż legitymację czynną do wystąpienia z powództwem o uzgodnienie treści księgi wieczystej z rzeczywistym stanem prawnym określa art. 10 ust. 1 ustawy o księgach wieczystych i hipotece z dnia 6 lipca 1982 r. Zgodnie zaś z uchwałą składu 7 Sędziów Sądu Najwyższego z dnia 15 marca 2006 r. III CZP 106/05 przepis ten należy rozumieć tak, że powództwo o usunięcie niezgodności między stanem prawnym nieruchomości ujawnionym w księdze wieczystej a rzeczywistym stanem prawnym może wytoczyć tylko osoba uprawniona do złożenia wniosku o dokonanie wpisu w księdze wieczystej, czyli zgodnie z art. 626 ² § 5 k.p.c. właściciel nieruchomości, użytkownik wieczysty, osoba, na rzecz której wpis ma nastąpić, albo wierzyciel, jeżeli przysługuje mu prawo, które może być wpisane w księdze wieczystej. W sprawach dotyczących obciążeń powstałych z mocy ustawy wniosek może złożyć uprawniony organ. Tym samym powódka posiadała legitymację czynną do wystąpienia z powództwem, gdyż była osobą, na której rzecz wpis miał nastąpić, a także użytkownikiem wieczystym nieruchomości w udziale 0,914, na której położony był boks garażowy nr (...), będący przedmiotem żądanego wpisu w księdze wieczystej.

Sąd Rejonowy wskazał ponadto, że jakkolwiek boks garażowy może stanowić część składową jako pomieszczenie przynależne, to zgodnie z art. 2 ust. 4 ustawy o własności lokali z dnia 24 czerwca 1994 r., częściami składowymi mogą być tylko takie pomieszczenia, które leżą w granicach nieruchomości gruntowej, na której posadowiony jest budynek. W niniejszej sprawie, skoro boks garażowy położony był na innej nieruchomości gruntowej, tj. działce ew. nr 33 niż lokal mieszkalny (działka ew. nr 36), to niezasadny był pogląd, że przedmiotem uzgodnienia była księga wieczysta KW (...) prowadzona dla lokalu nr (...).

Jak podniósł Sąd Rejonowy, drugim przedmiotem sporu prawnego była kwestia ważności czynności prawnych podjętych na podstawie decyzji administracyjnej, która została uznana za wydaną z rażącym naruszeniem prawa w myśl art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a., lecz nie wyeliminowaną z tego powodu, w myśl art. 158 § 2 k.p.a. Sąd Rejonowy w tym zakresie wskazał na autonomię cywilnych czynności prawnych względem aktów administracyjnych, która powoduje, że późniejsza zmiana lub uchylenie decyzji administracyjnej, na podstawie której dokonano czynności cywilnoprawnej, nie ma wpływu na skutki czynności prawnej i nie powoduje, sama przez się, nieważności czynności prawnej. Jednakże okoliczności, z powodu których uchylenie nastąpiło, mogą mieć znaczenie dla oceny ważności czynności prawnej lub dopuszczalności uchylenia się od skutków prawnych zawartego w niej oświadczenia woli. Tym samym stwierdzenie nieważności decyzji nie musi być podstawą do uznania za nieważną czynności cywilnoprawnej dokonanej na jej podstawie, jak też, że czynność cywilnoprawna może być uznana za nieważną bez konieczności unieważnienia decyzji administracyjnej. Zdaniem Sądu Rejonowego oznaczało to, że ważność czynności cywilnoprawnej należy badać niezależnie od badania ważności decyzji administracyjnej.

Dalej Sąd Rejonowy stwierdził, że postanowienia umowy sprzedaży boksu garażowego i ustanowienia udziału w użytkowaniu wieczystym gruntu (działki ew. nr 36) były sprzeczne z przepisami obowiązującymi w chwili jej zawarcia, zgodnie z którymi pomieszczenie znajdujące się na terenie innej nieruchomości nie mogło być częścią składową lokalu, niezależnie od samej niezgodności z prawem decyzji administracyjnej. Dlatego też w oparciu o art. 58 § 3 k.c. Sąd Rejonowy uznał, że postanowienia umowy w tym zakresie były dotknięte nieważnością .

Mimo powyższych rozważań Sąd Rejonowy uznał jednak, że powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie z powodu złego sformułowania żądania pozwu.

Jak wskazał Sąd Rejonowy, na gruncie obowiązującej ustawy o księgach wieczystych i hipotece z dnia 6 lipca 1982 r. aktualność zachował pogląd, że niezgodność między treścią księgi wieczystej a rzeczywistym stanem prawnym może zasadniczo przybrać dwojaką postać, niezgodności pierwotnej (uprzedniej), kiedy wpis do księgi jest z jakichś powodów nieprawidłowy lub błędny już od momentu jego dokonania albo niezgodności wtórnej (następczej) kiedy już po dokonaniu wpisu doszło do zmian pozaksięgowych w stanie prawnym nieruchomości, które nie zostały bądź nie mogły zostać uwzględnione w księdze wieczystej. Wystąpienie z powództwem o uzgodnienie musi zmierzać do ujawnienia w księdze wieczystej rzeczywiście uprawnionego podmiotu w miejsce osoby, która figuruje w księdze niezgodnie z rzeczywistym stanem prawnym. Uzgodnienie stanu prawnego ujawnionego w księdze wieczystej z rzeczywistym stanem prawnym jest zatem sposobem na obalenie domniemania art. 3 u.k.w.h. Innym celem wystąpienia na drogę sądową z roszczeniem o uzgodnienie jest zapobiegnięcie działaniu rękojmi wiary publicznej ksiąg wieczystych. Doprowadzenie treści księgi do stanu rzeczywistego przeciwdziała bowiem sytuacjom, w których rękojmia osłaniałaby nabycie nieruchomości przez osobę trzecią od osoby uprawnionej według treści księgi, z pokrzywdzeniem prawowitego właściciela tej nieruchomości, który nie jest w księdze ujawniony.

W ocenie Sądu Rejonowego, żądanie pozwu w niniejszej sprawie powinno więc obejmować wykreślenie oznaczonego wpisu i wpisanie prawidłowego. Z tego powodu co do pierwszego żądania pozwu polegającego na żądaniu wykreślenia z działu II księgi wieczystej użytkowników wieczystych pozwanych w niniejszej w sprawie, Sąd Rejonowy uznał, że rację mieli pozwani podnosząc, że powódka nie mogła zostać wpisana w udziale użytkowania wieczystego przysługującego pozwanym, gdyż w miejsce żądanego wykreślenia równocześnie nie zażądała ona dokonania wpisu na swoją rzecz.

Co do drugiego żądania pozwu polegającego na żądaniu wykreślenia z działu I księgi wieczystej boksu garażowego, Sąd Rejonowy zważył, że zgodnie z art. 25 ust. 1 pkt 1 ustawy o księgach wieczystych i hipotece dział ten obejmuje oznaczenie nieruchomości oraz wpisy praw związanych z jej własnością, a zgodnie z art. 27 w razie niezgodności w oznaczeniu nieruchomości dokonuje się sprostowania oznaczenia nieruchomości na wniosek lub z urzędu, nie zaś wykreślenia.

Sąd Rejonowy wskazał dalej, że na podstawie art. 321 § 1 k.p.c. Sąd orzekający w danej sprawie jest związany żądaniem pozwu i nie może orzekać ponad żądanie. W niniejszej sprawie powódka zawarła w pozwie żądania, które nie były możliwe do spełnienia w świetle obowiązujących przepisów prawa.

Sąd Rejonowy o kosztach postępowania orzekł w oparciu o art. 98 § 1 k.p.c.

Apelację od powyższego wyroku wniosła powódka wnosząc o zmianę wyroku i nakazanie wykreślenia z działu II KW (...) S. S. (1), W. S. i M. S. jako użytkowników wieczystych nieruchomości oraz właścicieli boksu garażowego nr (...) posadowionego na tym gruncie oraz o zasądzenia od pozwanych na rzecz powódki kosztów procesu za obie instancje, w tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych.

Zaskarżonemu wyrokowi Sądu I instancji powódka zarzuciła naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 10 ustawy o księgach wieczystych i hipotece z dnia 6 lipca 1982 r. poprzez uznanie, że brak żądania powódki o wpis powódki w miejsce osób wykreślonych zgodnie z jej wnioskiem- pozwanych S. S. (1), W. S. i M. S. nie spowodował skutku w postaci uzgodnienia treści księgi wieczystej z rzeczywistym stanem prawnym, a w efekcie oddalenia powództwa.

Pozwani wnieśli o oddalenie apelacji i zasądzenie na ich rzecz kosztów postępowania odwoławczego kwestionując dodatkowo legitymację czynną powódki.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja powódki nie jest zasadna, aczkolwiek Sąd Okręgowy nie podziela w części wywodów prawnych przedstawionych przez Sąd I instancji, w szczególności dotyczących istnienia legitymacji czynnej powódki.

Sąd Okręgowy zważył, że powódka zaskarżyła orzeczenie zarzucając wyłącznie obrazę art. 10 ustawy o księgach wieczystych i hipotece. Niemniej jednak w tym miejscu trzeba wskazać, że Sąd II instancji jako Sąd meriti związany jest wyłącznie zarzutami o charakterze procesowym, których w niniejszej sprawie nie było, natomiast niezależnie od wskazanych zarzutów materialnoprawnych zobowiązany jest do samodzielnej oceny zasadności rozstrzygnięcia pod kątem prawidłowości zastosowania przepisów materialnoprawnych (tak uchwała 7 Sędziów SN z dnia 31 stycznia 2008r. III CZP 49/07).

Sąd Okręgowy podzielił stanowisko pozwanych, że w niniejszej sprawie powódka nie miała legitymacji czynnej do wytoczenia powództwa o wykreślenie pozwanych jako użytkowników wieczystych z księgi wieczystej nr (...), uznając tym samym stanowisko Sądu Rejonowego za błędne. Istotnie uchwała składu 7 Sędziów Sądu Najwyższego z dnia 15 marca 2006 r. III CZP 106/05 stwierdzała wprost, że powództwo o usunięcie niezgodności między stanem prawnym nieruchomości ujawnionym w księdze wieczystej, a rzeczywistym stanem prawnym może wytoczyć tylko osoba uprawniona do złożenia wniosku o dokonanie wpisu w księdze wieczystej, czyli zgodnie z art. 626 ² § 5 k.p.c. także użytkownik wieczysty, którym niewątpliwie była powódka co do pozostałej części nieruchomości ujętej w tej księdze wieczystej. Jednakże przyjęcie tego poglądu nie może oznaczać pominięcia całkowicie regulacji określonej w samym art. 10 ukwih, który to przepis będąc zresztą przepisem szczególnym do w/w artykułu, wyraźnie precyzuje, że musi być to osoba, która, jak przy każdym powództwie, ma interes prawny w jego wytoczeniu, w tym przypadku sprowadzający się do żądania wpisania przysługującego jej prawa, zmiany tego prawa albo została dotknięta wpisem nieistniejącego obciążenia lub ograniczenia. Dlatego też w ocenie Sądu Okręgowego regulacje obydwu przepisów należy stosować łącznie, na co zresztą wskazywał Sąd Najwyższy w uzasadnieniu w/w uchwały (podobnie SN w wyroku z dnia 19 listopada 2004r. II CK 152/04, wyrok SN z dnia 10 maja 2013r. I CSK 74/13).

W sprawie powódka co prawda była użytkownikiem wieczystym nieruchomości, ale takiego interesu prawnego nie posiadała, na co wskazywało chociażby określenie przez nią żądania jako wyłącznie wykreślenie ujawnionych użytkowników wieczystych S. S. (1), M. S. i W. S.. Powódka swój interes prawny starała się uzasadnić tym, jakoby wykreślenie w/w osób umożliwiało jej realizację roszczenia wobec (...) W. o oddanie tej części gruntu w użytkowanie wieczyste, a posiadanie roszczenia w związku z treścią art. 16 ukwih miałoby legitymować powódkę do wytoczenia powództwa. Jednakże zdaniem Sądu Okręgowego jej stanowisko nie było zasadne. Przede wszystkim roszczenie owo mogłaby skutecznie wywieść jedynie na podstawie art. 7 ust. 2 dekretu z 1945r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze (...) podobnie jak wcześniej zrealizowane uprawnienia do uzyskania użytkowania wieczystego pozostałej części nieruchomości. Jednakże warunkiem skuteczności roszczenia opartego na dekrecie (...) i oddania w użytkowanie wieczyste jest uprzednie wyeliminowanie z obrotu prawnego wadliwej decyzji administracyjnej (tak wyrok NSA z dnia 24 maja 2013r. I OSK 2168/11, wyrok SN z dnia 17 stycznia 2013r. III CSK 76/12). Tymczasem w odniesieniu do części nieruchomości znajdującej się w użytkowaniu wieczystym powodów ta decyzja nie została uznana za nieważną, ale wydaną z naruszeniem prawa, co powoduje, że dalej funkcjonuje w obrocie. Z kolei okoliczność występowania w obrocie prawnym decyzji ostatecznej rozstrzygającej sprawę o stwierdzenie nieważności decyzji, zamyka drogę do prowadzenia kolejnego postępowania w przedmiocie nieważności, mającego za przedmiot tę samą decyzję administracyjną (tak WSA w Krakowie w wyroku z dnia 28 maja 2014r. II SA/Kr 208/14). Tym samym powódka nawet po uzyskaniu w niniejszym postępowaniu korzystnego dla siebie rozstrzygnięcia nie miałaby realnego roszczenia o ustanowienie na swoją rzecz użytkowania wieczystego. Natomiast niewątpliwie w Związku z wydaną decyzją administracyjną przysługuje jej roszczenie o odszkodowanie.

Co więcej, roszczenie o ustanowienie prawa użytkowania wieczystego uniemożliwiałaby jeszcze okoliczność nie dostrzeżona w postępowaniu przed Sądem I instancji. Mianowicie powódka kwestionując co prawda pierwszy akt notarialny wniosła o wykreślenie wpisu dotyczącego jedynie użytkowników wieczystych S. S. (1), M. S. i W. S.. Wpis poprzez wykreślenie wpisu jest oczywiście możliwy, ale oznacza powrót do stanu prawnego ujawnionego w księdze przed dokonanym wpisem. To zaś oznaczałoby, że w księdze zostaną ujawnieni poprzedni użytkownicy wieczyści tej części nieruchomości, którzy dokonali sprzedaży lokalu wraz z garażem na rzecz obecnych użytkowników. Tym samym z tego również względu powódka w niniejszym postępowaniu nie osiągnęłaby pożądanego przez siebie skutku warunkującego w jej mniemaniu posiadanie przez nią interesu prawnego do wytoczenia powództwa w oparciu o art. 10 ukwih, a więc nie doszłoby do uzgodnienia stanu ujawnionego w księdze wieczystej z rzeczywistym stanem prawnym.

Na marginesie jedynie Sąd Okręgowy zważył, że art. 58 k.c. znajduje zastosowanie w przypadku, kiedy czynność jest sprzeczna z bezwzględnie obowiązującymi przepisami ustawy, w tym także rozporządzenia. Jednakże w niniejszym postępowaniu zabrakło formalnego wykazania przez powoda, iż § 21 Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 18 maja 1970 r. w sprawie sprzedaży przez Państwo budynków z równoczesnym oddawaniem działek w użytkowanie wieczyste miał właśnie taki charakter.

Sąd Okręgowy nie przychylił się do wniosku powódki dotyczącego zadania pytania prawnego do Sądu Najwyższego z uwagi na powyższe rozważania oraz fakt, że pytanie to w postaci sformułowanej w piśmie procesowym z dnia 19 maja 2015r. nie odnosiło się do okoliczności niniejszej sprawy. Powódka bowiem nie posiada w chwili obecnej roszczenia o ustanowienie użytkowania wieczystego.

Mając powyższe na uwadze, w oparciu o art. 385 k.p.c. Sąd Okręgowy oddalił apelację, o kosztach postępowania orzekając na podstawie art. 391 § 1 k.p.c., art. 108 § 1 k.p.c. i art. 98 k.p.c.