Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Sąd w przedmiotowej sprawie ustalił następujący stan faktyczny:

D. M. został prawomocnie skazany wyrokiem Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Fabrycznej we Wrocławiu, II Wydział Karny z dnia 09 grudnia 2002 r., w sprawie o sygn. akt II K 1938/02, za przestępstwo z art. 278 § 1 k.k. popełnione w dniu 06 stycznia 2001 r., na karę 8 miesięcy pozbawienia wolności oraz grzywnę w wysokości 10 stawek dziennych, licząc jedną stawkę za równoważną kwocie 20 złotych, z warunkowym zawieszeniem wykonania kary na okres 2 lat próby.

Dowód: wyrok Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Fabrycznej we Wrocławiu, II Wydział Karny z dnia 09 grudnia 2002 r.( k. 149 akt II K 1938/02)

D. M. został skazany prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Fabrycznej we Wrocławiu, XII Wydział Karny z dnia 21 stycznia 2005 r., w sprawie o sygn. akt XII K 514/03, za przestępstwo z art. 278 § 1 k.k. popełnione w dniu 31 maja 2003 r. na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem wykonania karny na 2 lata.

Dowód: wyrok Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Fabrycznej we Wrocławiu, XII Wydział Karny z dnia 21 stycznia 2005 r. (k. 97-98 akt XII K 514/03)

D. M. został skazany wyrokiem Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Śródmieścia, II Wydział Karny z dnia 19 marca 2008 r., w sprawie o sygn. akt II K 1853/07, za przestępstwo z art. 278 § 1 k.k. i art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. popełnione w okresie od 19 października 2007 r. do 21 października 2007 r. na karę 1 roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem wykonania kary na okres 4 lat próby.

Dowód: wyrok Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Śródmieścia, II Wydział Karny z dnia 19 marca 2008 r. ( k. 103-104 akt II K 1853/07)

D. M. został prawomocnie skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w Środzie Śląskiej, II Wydział Karny z dnia 05 sierpnia 2008 r., w sprawie o sygn. akt II K 66/08, za przestępstwo z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. popełnione w dniu 08 stycznia 2007 r. na karę 7 miesięcy pozbawienia wolności.

Dowód: wyrok Sądu Rejonowego w Środzie Śląskiej, II Wydział Karny z dnia 05 sierpnia 2008 r. (k. 193 akt II K 66/08)

D. M. został prawomocnie skazany wyrokiem Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Śródmieścia, V Wydział Karny z dnia 26 stycznia 2010 r., w sprawie o sygn. akt V K 1916/09, za przestępstwo z art. 178a § 1 k.k. popełnione w dniu 14 maja 2009 r. na karę 1 roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem wykonania kary na okres 3 lat próby.

Dowód: wyrok Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Śródmieścia, V Wydział Karny z dnia 26 stycznia 2010 r. (k. 77-78 akt V K 1916/09)

D. M. został prawomocnie skazany wyrokiem Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Śródmieścia, V Wydział Karny z dnia 22 grudnia 2010 r., w sprawie o sygn. akt V K 1546/10, za przestępstwo z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. popełnione w dniu 26 sierpnia 2009 r., na karę 3 miesięcy pozbawienia wolności oraz grzywnę w wysokości 30 stawek dziennych, licząc jedną stawkę za równoważną kwocie 10 złotych, z warunkowym zawieszeniem wykonania kary na okres 2 lat próby.

Dowód: wyrok Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Śródmieścia, V Wydział Karny z dnia 22 grudnia 2010 r. (k. 294-295 akt V K 1546/10)

D. M. został prawomocnie skazany wyrokiem Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Fabrycznej, XII Wydział Karny z dnia 12 lipca 2011 r., w sprawie o sygn. akt XII K 356/11, za przestępstwo z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. popełnione w dniu 20 lutego 2011 r., na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności, z warunkowym zawieszeniem wykonania kary na okres 2 lat próby.

Dowód: wyrok Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Fabrycznej, XII Wydział Karny z dnia 12 lipca 2011 r. (k. 71 akt XII K 356/11)

D. M. ma 37 lat, jest kawalerem. Karę pozbawienia wolności odbywa od września 2012 roku, obecnie przebywa w Zakładzie Karnym w W., dokąd został przetransportowany w dniu 6 grudnia 2012 roku w związku z dalszym odbywaniem kary pozbawienia wolności.

Z opinii sądowo psychiatrycznej z 2011 roku wynika, iż D. M. był w przeszłości leczony odwykowo w związku z uzależnieniem od heroiny. Przed zatrzymaniem utrzymywał się z prac dorywczych w branży budowlanej.

Wobec D. M. złożono trzy wnioski o wymierzenie kary dyscyplinarnej , z uwagi na posiadanie niedozwolonych przedmiotów, a także nie powrócenia z przepustki. W dwóch przypadkach odstąpiono od wymierzenia kary. D. M. nie był nagradzany.

Skazany nie deklaruje przynależności do nieformalnych struktur podkultury przestępczej, dba o wygląd zewnętrzny i higienę. Czas wolny przeznacza na oglądanie programów TV, czytanie prasy i zajęcia własne, nie uczestniczy w innych zajęciach. Wobec przełożonych stara się zachować postawę regulaminową. Obecnie skazany nie jest zatrudniony na terenie tutejszej jednostki.

Obecnie karę odbywa w systemie zwykłym i nie jest zainteresowany opracowaniem indywidualnego programu oddziaływania.

Jak wynika z informacji uzyskanych od kuzynki skazanego, P. K., skazany po opuszczeniu zakładu karnego nie może liczyć na pomoc rodziny – jego matka zmarła, a z siostrą nie utrzymuje żadnego kontaktu.

Dowód : opinia o skazanym D. M. (k. 12-13), kwestionariusz wywiadu środowiskowego (k. 34)

Sąd zważył, co następuje:

Instytucja wyroku łącznego została uregulowana w art. 569 § 1 k.p.k. Zgodnie z jego brzmieniem jeżeli zachodzą warunki do orzeczenia kary łącznej w stosunku do osoby prawomocnie skazanej wyrokami różnych sądów, właściwy do wydania wyroku łącznego jest sąd, który wydał ostatni wyrok skazujący w pierwszej instancji. W myśl art. 86 k.k. jeżeli sprawca popełnił dwa lub więcej przestępstw zanim zapadł pierwszy wyrok, chociażby nieprawomocny co do któregokolwiek z tych przestępstw i wymierzono za nie kary tego samego rodzaju albo inne podlegające łączeniu, sąd orzeka karę łączną, biorąc za podstawę kary z osobna wymierzone za zbiegające się przestępstwa.

W przedmiotowej sprawie przesłanki do wydania wyroku łącznego zostały spełnione co do kar pozbawienia wolności wymierzonych wyrokami Sądu Rejonowego dla Wrocławia Śródmieścia we Wrocławiu w sprawie o sygn. akt II K 1853/07 oraz Sądu Rejonowego w Środzie Śląskiej w sprawie o sygn. akt II K 66/08 (punkt I wyroku łącznego), a także Sądu Rejonowego dla Wrocławia Śródmieścia we Wrocławiu w sprawie o sygn. akt V K 1916/09 oraz Sądu Rejonowego dla Wrocławia Śródmieścia we Wrocławiu w sprawie o sygn. akt V K 1546/10 (punkt II wyroku łącznego).

Możliwa wysokość orzeczonej kary łącznej została uregulowana w art. 86 k.k. – kara łączna może zostać wymierzona w granicach od najwyższej z kar wymierzonych za poszczególne przestępstwa, do ich sumy. Tak więc co do wysokości kary łącznej możliwej do orzeczenia w punkcie I wyroku minimalna możliwa do orzeczenia kara łączna wynosiła 1 rok pozbawienia wolności, maksymalna zaś – 1 rok i 7 miesięcy pozbawienia wolności. Natomiast minimalna wysokość kary łącznej pozbawienia wolności możliwej do orzeczenia co do punktu II wyroku łącznego wynosiła 1 rok, zaś maksymalna – 1 rok i 3 miesiące.

Sąd orzekający w niniejszej sprawie wymierzył skazanemu karę łączną według swojego uznania, w granicach przewidzianych przez ustawę, przy uwzględnieniu dyrektyw wymiaru kary określonych w art. 53 § 1 i 2 k.k. Sąd orzekając karę łączną w wyroku łącznym kierował się przede wszystkim łącznością podmiotowo - przedmiotową popełnionych przez skazanego przestępstw, co do których kara ta została wymierzona, jednocześnie mając na względzie cele stawiane karze zarówno w zakresie prewencji szczególnej, jak i ogólnej. Ustalając wymiar kary Sąd uwzględnił również treść opinii Dyrektora Zakładu Karnego w W..

Podkreślić należy, że zarówno w doktrynie, jak i w orzecznictwie wskazuje się, że instytucja kary łącznej nie może stanowić premii dla sprawcy popełniającego większą liczbę przestępstw, a samo wydanie wyroku powinno stanowić ostrzeżenie dla sprawcy przed popełnieniem kolejnego przestępstwa (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 18.03.1982 roku, VI KZP 5/81, OSNPG 1981/5/43.).

Co do kary łącznej orzeczonej w punkcie I wyroku Sąd zważył, iż przestępstwa popełnione przez D. M., co do których ją orzeczono, nie pozostawały ze sobą w bardzo dużej bliskości czasowej, gdyż czyn przypisany skazanemu w wyroku w sprawie II K 66/08 został popełniony 08 stycznia 2007 roku, natomiast czyn przypisany skazanemu w wyroku o sygn. akt II K 1853/07 popełniony został w okresie od 19 października 2007 roku do 21 października 2007 roku. Jakkolwiek pomiędzy przypisanym D. M. czynami można wskazać łączność o charakterze przedmiotowym – gdyż w wypadku obu wyroków został skazany za popełnienie przestępstw stypizowanych w art. 278§1 k.k., to brak jest pomiędzy tymi czynami łączności o charakterze podmiotowym, w postaci wspólnego zamiaru ich popełnienia, tym bardziej że do popełnienia tych przestępstw doszło we W., a także w Ś.. Z tych względów w ocenie Sądu orzekającego w niniejszej sprawie zasadnym było orzeczenie kary łącznej w oparciu o zasadę asperacji, w jej górnych granicach, wyznaczonych stosownie do treści art. 86 k.k.

Co do wymiaru kary łącznej orzeczonej w punkcie II wyroku łącznego Sąd również ustalił ją w oparciu o zasadę asperacji., biorąc pod uwagę niepoprawność w zachowaniu oskarżonego, wchodzenie w konflikt z prawem i wielokrotną karalność D. M.. Zarówno co do kary łącznej orzeczonej w punkcie I i II wyroku łącznego wskazać należy, że w ocenie Sądu wymiar orzeczonej kary uzasadniony jest również celami prewencyjnymi. W tym zakresie Sąd miał na względzie zwłaszcza treść opinii Dyrektora Zakładu Karnego w W.. Jakkolwiek w ocenie Dyrektora zachowanie skazanego zostało określone jako umiarkowane, to zdaniem Sądu orzekającego z treści opinii wynika, iż proces resocjalizacji skazanego nie przebiega w sposób całkowicie prawidłowy. W stosunku do skazanego kierowane były wnioski o wymierzenie mu kar dyscyplinarnych, nie wrócił w terminie z udzielonej mu przepustki. Regulaminowa postawa względem przełożonych, a także bezkonfliktowość w stosunku do współosadzonych nie mogą świadczyć o tym, iż cele kary w stosunku do skazanego D. M. zostały w pełni osiągnięte. Świadczyć może o tym również fakt, że mimo stwierdzonego uzależnienia od heroiny, nie jest on zainteresowany odbywaniem kary w systemie programowego oddziaływania. Powyższe okoliczności w ocenie Sądu przemawiają za tym, iż ze względu na postawę D. M. zasadnym było orzeczenie kar łącznych z zastosowaniem zasady asperacji, w górnych granicach przewidzianych w art. 86 k.k.

W punkcie III wyroku łącznego na podstawie art. 572 k.p.k. Sąd umorzył postępowanie w przedmiocie wydania wyroku łącznego co do wyroków opisanych w części wstępnej wyroku punkcie 1, 2 i 7, z uwagi na brak w tym zakresie realizacji przesłanek określonych w art. 86 k.k. i 569 § 1 k.p.k.

W punkcie IV i V wyroku Sąd, stosownie do treści art. 577 k.p.k., zaliczył na poczet wymierzonych odpowiednio w punkcie I i II wyroku kar łącznych pozbawienia wolności, okresy odbytych kar pozbawienia wolności w sprawach wymienionych w punkcie 3, 4 oraz 5 i 6 części wstępnej wyroku.

W punkcie VI wyroku Sąd utrzymał w mocy pozostałe rozstrzygnięcie zawarte w wyrokach jednostkowych – z uwagi na ich różnorodzajowość i niemożność ich połączenia.

Na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. Sąd zwolnił skazanego od kosztów sądowych w sprawie o wydanie wyroku łącznego, uznając, iż ze względu na przebywanie skazanego D. M. w zakładzie karnym, ich uiszczenie byłoby dla niego zbyt uciążliwe.

Ze względu na powyższe orzeczono jak w sentencji.

Zarządzenie:

1.  uzasadnienie odnotować,

2.  odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć skazanemu D. M. na adres Zakładu Karnego w W..

3.  kal. 14 dni