Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 października 2015 r.

Sąd Rejonowy w Lęborku I Wydział Cywilny w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 14 października 2015 r. w Lęborku

sprawy z powództwa I. J.

przeciwko (...) SA z siedzibą w S.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego (...) SA z siedzibą w S. na rzecz powódki I. J. kwotę 2.914,60 (dwa tysiące dziewięćset czternaście 60/100) złotych wraz z odsetkami w wysokości ustawowej (aktualnie 8 %) naliczanymi od dnia 02.10.2011 roku do dnia zapłaty;

2.  zasądza od pozwanego (...) SA z siedzibą w S. na rzecz powódki I. J. kwotę 1.563,00 (tysiąc pięćset sześćdziesiąt trzy) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu.

Za zgodność z oryginałem

I. J., PESEL: (...), NIP: , (...) S.A. z siedzibą w S., KRS: , NIP: .

L., dnia

Sygn. akt I C 616/14

UZASADNIENIE

Powódka I. J. (reprez. przez profesjonalnego pełnomocnika) złożyła w tut. Sądzie pozew przeciwko (...) SA z siedzibą w S. - domagając się zapłaty kwoty 2.914,60 złotych (wraz z odsetkami ustawowymi od dn. 02.10.2011 roku do dnia zapłaty) w związku ze szkodą w samochodzie marki A. (...) o nr rej. (...) oraz zasądzenia kosztów procesu. W uzasadnieniu podano, że do powstania wskazanej szkody doszło w wyniku kolizji z dnia 01.09.2011 roku, zaś sprawca tejże objęty był ochroną ubezpieczeniową typu OC w ramach umowy zawartej z ww. ubezpieczycielem. Dodano, że pierwotnie poszkodowanym wypłacono zaniżone świadczenie w wysokości 2.475,44 złotych, zaś obecnie ich następca prawny w osobie I. J. domaga się świadczenia uzupełniającego.

Pozwany (...) SA z siedzibą w S. (reprez. przez profesjonalnego pełnomocnika; dalej także jako: (...)) żądał oddalenia powództwa oraz zasądzenia stosownych kosztów procesu. W odpowiedzi na pozew potwierdzono fakt zajścia, przebieg oraz materialne skutki kolizji opisanej w pozwie (tj. zakres uszkodzeń pojazdu) i nie kwestionowano podstaw odpowiedzialności Ubezpieczyciela (zaproponowano przy tym warunki ugody – vide: k. 40v). Podważano jednocześnie wyliczenia dot. wysokości szkody zaprezentowane w pozwie i wskazywano na konieczność udokumentowania ew. poniesionych już kosztów naprawy /vide: k. 39-42/.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 01.09.2011 roku w miejscowości M. doszło do kolizji drogowej w postaci najechania samochodu marki A. (...) o nr rej. (...) (ówcześni współwłaściciele: R. N. i K. N.) przez samochód marki F. (...) o nr rej. (...) (należący do przedsiębiorstwa leasingowego, a kierowany przez G. W., który doprowadził bezpośrednio do zderzenia wymienionych pojazdów).

/ bezsporne, dodatkowo dowód: akta szkodowe na k. 54-103/

W chwili opisanego wyżej zdarzenia właściciel pojazdu marki F. (...) (tj. przedsiębiorstwo leasingowe) objęty był ochroną ubezpieczeniową typu OC - w ramach umowy zawartej z (...) SA /vide: k. 54/.

/ bezsporne, dodatkowo dowód: akta szkodowe na k. 54-103/

Wskutek opisanej kolizji doszło do uszkodzenia tyłu samochodu marki A. (...) (bezsporny ostatecznie wykaz uszkodzeń – vide: k. 157 oraz k. 199).

/bezsporne, dodatkowo dowód: opinia biegłego sądowego k. 155-169 wraz z opiniami uzupełniającymi na k.: 198-206 i 213-214, a także akta szkodowe na k. 54-103 oraz płyta CD na k. 149/

W toku postępowania likwidacyjnego (po przeprowadzeniu oględzin uszkodzonego pojazdu, wykonaniu kalkulacji naprawy oraz wyceny) Ubezpieczyciel przyznał i wypłacił poszkodowanym świadczenie w wysokości 2.475,44 złotych.

Po dokonaniu cesji wierzytelności odszkodowawczej nowy wierzyciel I. J. zażądała od Ubezpieczyciela wypłaty świadczenia uzupełniającego - ten jednak odmówił.

/ bezsporne, dodatkowo dowód: dokumentacja z k. 8-32 oraz akta szkodowe na k. 54-103/

Rzeczywisty koszt naprawy ww. pojazdu marki A. (...) o nr rej. (...) (tj. przywrócenie do stanu poprzedniego) w związku z kolizją z dn. 01.09.2011 roku wynosi 5.621,25 złotych (brutto).

/dowód: opinia biegłego sądowego k. 155-169 wraz z opiniami uzupełniającymi na k.: 198-206 i 213-214/

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie.

W tym miejscu należy wskazać, iż stan faktyczny ustalony w przedmiotowej sprawie pozostawał w istotnej części bezsporny. Jak wynikało bowiem z treści odpowiedzi na pozew, Pozwany uznał swą odpowiedzialność co do zasady (potwierdził objęcie ochroną ubezpieczeniową właściciela pojazdu F. (...) oraz sprawcy zdarzenia z dn. 01.09.2011r. – tu vide także: art. 430 kc oraz k. 61), a nadto nie kwestionował ani przebiegu kolizji opisanej w pozwie ani ostatecznie skutków tejże dla uczestniczącego w niej pojazdu Powódki (tj. rozmiarów uszkodzeń – wykaz: vide supra). Nie kwestionowano również wysokości wypłaconego dotychczas odszkodowania (2.475,44 zł).

Spór dotyczył natomiast samej wysokości (w tym: wobec ew. dokonanej naprawy) kosztów przywrócenia pojazdu A. (...) do stanu sprzed kolizji (a tym samym wysokości szkody, gdzie Powódka argumentowała, że przyznane odszkodowanie nie rekompensowało tejże w pełni).

Powódka roszczenie swoje wywodziła zasadniczo z regulacji art. 436 § 2 kc, przy zastosowaniu art. 822 § 4 kc (gdzie drugi z powołanych przepisów stanowi, że uprawniony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń - actio directa). Wskazany przepis art. 436 § 2 kc ustanawia regułę, że w razie zderzenia się mechanicznych środków komunikacji poruszanych za pomocą sił przyrody wymienione osoby mogą wzajemnie żądać naprawienia poniesionych szkód tylko na zasadach ogólnych (tu vide także: art. 415 kc w zw. z art. 361 kc, zgodnie z którym zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Naprawienie szkody powinno nastąpić, według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Jednakże gdyby przywrócenie stanu poprzedniego było niemożliwe albo gdyby pociągało za sobą dla zobowiązanego nadmierne trudności lub koszty, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do świadczenia w pieniądzu). Samej zasady odpowiedzialności nie kwestionował przy tym Pozwany /tu vide: k. 40v/. Zgodnie zaś z treścią art. 363 § 1 kc naprawienie szkody powinno nastąpić, według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej (jak wynikało z bezspornych okoliczności dot. likwidacji szkody Powódka podjęła decyzję, iż naprawienie tejże nastąpi poprzez świadczenie pieniężne oparte o kosztorysowe rozliczenie kosztów naprawy).

Dla oceny zasadności pretensji Powódki koniecznym więc było określenie rzeczywistych i uzasadnionych kosztów naprawy wskazanego w pozwie pojazdu marki A. (...), a w konsekwencji ustalenie rzeczywistej wysokości szkody /tu vide: Uchwała SN z dnia 15 listopada 2001r. w sprawie III CZP 68/01, Wyrok SN z dnia 16 maja 2002r. w sprawie V CKN 1273/00, Wyrok SN z dnia 20 października 1972r. w sprawie II CR 425/72 oraz Uchwała SN z dnia 13 czerwca 2003r. w sprawie III CZP 32/03).

W celu ustalenia wymienionych wyżej parametrów i wartości Sąd dopuścił (zawnioskowany przez Strony) dowód z opinii biegłego sądowego z zakresu wyceny szkód komunikacyjnych dot. pojazdów samochodowych. Biegły ten ustalił w swojej opinii (...) vide: k. 155-169/, a następnie - po częściowo uzasadnionych uwagach Powódki /tu vide: k.: 180-184/ - w pełnej, wszechstronnej, wyczerpującej, merytorycznej, a przez to wiarygodnej opinii uzupełniającej zarówno faktyczny zakres uszkodzeń ww. samochodu powstały w wyniku kolizji z dnia 01.09.2011 roku /bezsporne/, jak i uzasadniony technicznie oraz ekonomicznie globalny koszt naprawy tegoż (tj. 5.621,25 zł brutto - vide: k.: 199 i 198-206, a dodatkowo niekwestionowane ostatecznie wyjaśnienia Biegłego na k. 213-214, gdzie zarówno metodologia przeprowadzonych szacunków, jak i ich wynik zostały precyzyjnie umotywowane oraz wyjaśnione/). Trzeba tu dodatkowo podkreślić, iż Biegły korzystał z zaaprobowanego przez Strony materiału fotograficznego /vide: 149/ – wobec braku faktycznych możliwości dokonania miarodajnych na tym etapie oględzin, jak i ew. zbadania pełnej historii wypadkowej pojazdu /tu vide: k.: 125 i 144/. Jedynie na marginesie należy w tym miejscu wskazać, iż argumentacja Pozwanego w zakresie rozliczenia ew. napraw już dokonanych w uszkodzonym pojeździe i uczynienia ich podstawą kalkulacji szkody była chybiona o tyle, że nie wykazano nawet faktu, a także zakresu i kosztu takowych napraw związanych ściśle ze zdarzeniem z dn. 01.09.2011 roku. Nie sposób również pominąć tutaj nieadekwatności bezpośredniego porównania każdych ew. kosztów napraw do wysokości rzeczywistej szkody, albowiem nie są to pojęcia tożsame (szkoda bowiem odnosi się do materialnego uszczerbku w konstrukcji pojazdu i dopiero później znajduje swoje odzwierciedlenie w kosztach naprawy opartych - co do zasady - o standaryzowane podzespoły i procedury naprawcze).

Biorąc powyższe pod uwagę Sąd orzekł, jak w pkt 1 sentencji wyroku (ustalona wysokość szkody wobec dotychczas wypłaconego świadczenia pozwalała na uwzględnienie powództwa w całości, zaś o odsetkach orzeczono przyjmując 30-dniowy/podstawowy termin dla spełnienia świadczenia odszkodowawczego określony w art. 14 ust. 1 Ustawy z dn. 22 maja 2003r. o ubezpieczeniach obowiązkowych obliczony wg daty zgłoszenia szkody – tu vide: k. 61).

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 98 kpc w zw. z art. 108 § 1 kpc (na rzecz wygrywającej Powódki zasądzono: opłatę od pozwu: 146,00 zł, koszty pełnomocnika: 617,00 zł oraz kwotę zaliczki wykorzystanej na poczet wynagrodzenia biegłego: 800,00 zł).