Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 marca 2015 r.

Sąd Apelacyjny w Łodzi II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSA Krzysztof Eichstaedt

Sędziowie: SA Piotr Feliniak

SA Sławomir Wlazło (spr.)

Protokolant: st. sekr. sąd. Łukasz Szymczyk

przy udziale: K. G., Prokuratora Prokuratury Apelacyjnej w Łodzi

po rozpoznaniu w dniu 10 marca 2015 r.

sprawy M. F. (1) z art. 13 §1 kk w zw. z art. 148 §1 kk w zb. z art. 157 §1 kk w zw. z art. 11 §2 kk; art. 263 §2 kk ;

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę

od wyroku Sądu Okręgowego w Płocku

z dnia 16 października 2014 r. sygn. akt II K 121/13

1)  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok, uznając apelację za oczywiście bezzasadną;

2)  zwalnia oskarżonego od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.

Sygn. akt II AKa 17/15

UZASADNIENIE

M. F. (1) został oskarżony o to, że:

I.  w dniu 30 grudnia 2012 roku w Ż., woj. (...), w Salonie (...), działając w zamiarze ewentualnym pozbawienia życia N. L. (1) oddał w jego kierunku strzał z broni palnej nieustalonego rodzaju, lecz zamierzonego celu nie osiągnął z powodu tego, że pokrzywdzony był ubrany w kamizelkę kuloodporną, czym spowodował u N. L. (1) obrażenia ciała w postaci rany postrzałowej prawego przedramienia oraz zasinienia okolic prawego biodra, które naruszyły czynności narządu jego ciała na okres powyżej 7 dni, tj. o czyn z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 148 § 1 k.k. w zb. z art. 157 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.,

II.  w dniu 30 grudnia 2012 roku w Ż., woj. (...), posiadał bez wymaganego zezwolenia broń palną nieustalonego rodzaju oraz amunicję do tej broni, tj. o czyn z art. 263 § 2 k.k.

Sąd Okręgowy w Płocku wyrokiem z dnia 16 października 2014 roku w sprawie II K 121/13 orzekł:

I.  oskarżonego M. F. (1) w ramach czynu zarzucanego mu w punkcie I aktu oskarżenia uznał za winnego tego, że w dniu 30 grudnia 2012 roku w Ż., województwa (...), w salonie (...), działając w zamiarze ewentualnym pozbawienia życia N. L. (1), usiłował dokonać tego czynu, oddając w jego kierunku strzał z broni palnej nieustalonego rodzaju, lecz skutku tego nie osiągnął ze względu na to, że doznane przez pokrzywdzonego obrażenia nie spowodowały jego zgonu, przy czym swoim działaniem oskarżony spowodował u N. L. (1) obrażenia ciała w postaci rany przestrzałowej prawego ramienia, obejmującej ranę wlotową w części boczno - tylnej ramienia, nad stawem łokciowym, o średnicy około 8 mm, ranę wylotową w części przyśrodkowej ramienia o średnicy około 10 mm i przebiegający w łączącej je linii krwiak śródmięśniowy w okolicy mięśnia trójgłowego ramienia, skutkujące naruszeniem czynności narządu ciała trwającym dłużej niż 7 dni, a nadto obrażenie ciała w postaci zasinienia bocznej prawej powierzchni tułowia o wymiarach 6 cm na 4 cm, to jest popełnienia przestępstwa z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 148 § 1 k.k. w zb. z art. 157 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i za to na podstawie tych przepisów skazał go, zaś na podstawie art. 14 § 1 k.k. w zw. z art. 148 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. wymierzył mu karę 8 lat pozbawienia wolności;

II.  oskarżonego M. F. (1) uznał za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie II aktu oskarżenia, z tym, że nadto ustalił, iż ilość posiadanej przez niego amunicji była nieustalona, i za to na podstawie art. 263 § 2 k.k. skazał go na karę 10 miesięcy pozbawienia wolności;

III.  na podstawie art. 85 k.k., art. 86 § 1 k.k. orzeczone wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności połączył i orzekł wobec niego karę łączną 8 lat pozbawienia wolności;

IV.  na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności zaliczył oskarżonemu okresy rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 06 lutego 2013 roku do dnia 08 lutego 2013 roku oraz od dnia 20 maja 2013 roku do dnia 17 marca 2014 roku.

Ponadto wyrok zawiera rozstrzygnięcia o dowodach rzeczowych i kosztach sądowych.

Apelację od powyższego wyroku złożył obrońca oskarżonego, który zaskarżając wyrok w całości co do winy, zarzucił:

I.  obrazę przepisów prawa procesowego, mającą wpływ na treść rozstrzygnięcia, a mianowicie:

1)  art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. oraz art. 424 § 1 k.p.k. - poprzez dowolną, a nie swobodną ocenę zabranego w sprawie materiału dowodowego polegającą na przypisaniu oskarżonemu przestępstw opisanych w pkt I i II zaskarżonego rozstrzygnięcia, w sytuacji, gdy materiał dowodowy zgromadzony w aktach sprawy nie dawał podstawy do przypisania M. F. (1) w/w czynów, przy jednoczesnym pominięciu części zebranego w sprawie materiału dowodowego, formułowaniu wniosków nie znajdujących oparcia w zebranym materiale dowodowym i argumentowanych na podstawie niejasnych kryteriów oraz sporządzeniu uzasadnienia wyroku nie spełniającego kryteriów ustawowych;

2)  art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. oraz art. 424 § 1 k.p.k. - poprzez brak dokonania w procesie o charakterze poszlakowym jakichkolwiek ustaleń faktycznych weryfikujących jedną z trzech możliwych wersji zdarzeń, podczas których N. L. (1) mógł doznać obrażeń w postaci rany przestrzałowej prawego ramienia i to pomimo tego, iż materiał dowodowy w w/w zakresie został w części zgromadzony i ujawniony na rozprawie, a nadto w sytuacji gdy z okoliczności dotyczących w/w wersji wynika, iż z prawdopodobieństwem graniczącym z pewnością w nocy z 30 12.2012 r. na 31.12.2012 r. użyto broni palnej na ul. (...) w Ż. poprzez oddanie strzałów do co najmniej jednej uciekającej osoby;

3)  art. 366 k.p.k. w zw. z art. 167 k.p.k. oraz art. 7 k.p.k. - poprzez zaniechanie inicjatywy dowodowej i brak pełnego wyjaśnienia zdarzeń jakie miały miejsce w nocy 31.12.2012 r. około godziny 2.48/2.49 przy ul. (...) w Ż. i to pomimo tego, że w aktach sprawy znajdowała się kopia artykułu prasowego wskazującego na dodatkowe, nie zweryfikowane okoliczności oddania strzałów z broni palnej w w/w miejscu i czasie, a także istniała możliwość zweryfikowania rzeczywistego miejsca pobytu J. A. w czasie wykonywania przez nią połączenia telefonicznego z dyżurnym KPP w Ż.;

4)  art. 366 k.p.k. w zw. z art. 167 k.p.k. w zw. z art. 169 § 2 k.p.k. oraz art. 7 k.p.k. - poprzez zaniechanie inicjatywy dowodowej i brak pełnego wyjaśnienia wersji zdarzeń podanej przez N. L. (1), w trakcie których miał doznać obrażeń prawego ramienia - w szczególności poprzez brak ustalenia czy w okresie pomiędzy 28.12.2012 r. a 4.01.2013 r. N. L. (1) korzystał z profesjonalnej pomocy medycznej, a także poprzez brak ustalenia gdzie i w jakiej dacie w przedziale od 28.12.2012 r. do 4.01.2013 r. N. L. (1) zaopatrzył się w dostępną wyłącznie na receptę szczepionkę surowicy przeciwtężcowej;

5)  art. 207 § 1 k.p.k. w zw. z art. 148 § 1 k.p.k. oraz art. 7 k.p.k. i art. 424 k.p.k. - poprzez dokonanie oględzin zawartego na płycie CD zapisu z nagrania monitoringu pochodzącego z lokalu (...) w Ż. z nocy 30.12.2012 r. przy jednoczesnym braku opisania w/w czynności i spostrzeżeń Sądu oraz stron w treści protokołu rozprawy oraz poprzez brak dokonania porównania w/w zapisów z treścią protokołu oględzin w/w nagrania sporządzonego przez sierżanta J. B. w dniu 4 stycznia 2013 r., a także z pominięciem opisów fragmentów w/w nagrania zawartych w opiniach biegłych M. Ś., B. Z. oraz wspólnej opinii J. R. i M. K. w sytuacji istnienia istotnych różnic pomiędzy spostrzeżeniami Sądu zawartymi w uzasadnieniu wyroku a treścią w/w dowodów;

6)  art. 207 § 1 k.p.k. w zw. z art. 148 § 1 k.p.k. oraz art. 7 k.p.k. i art. 424 k.p.k. - poprzez dokonanie oględzin zawartego na płycie CD [k.1007, plik IC_D__011] nagrania rozmowy telefonicznej przeprowadzonej przez J. A. z dyżurnym KPP w Ż. w nocy 31.12.2012 r. przy jednoczesnym braku opisania w/w czynności i spostrzeżeń Sądu oraz stron w treści protokołu rozprawy, w sytuacji gdy podczas odtwarzania w/w nagrania ujawniono istotne różnice pomiędzy treścią zapisu audio, a treścią protokołu z dnia 15.01.2013 r. obejmującego zapis w/w rozmowy [k.81];

7)  art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. i art. 424 § 1 pkt l k.p.k. poprzez dokonywanie zbiorczych ocen zeznań części świadków oraz części ujawnionych w toku rozprawy dokumentów oraz zaniechanie ich szczegółowego omówienia i zestawienia z innymi zgromadzonymi w sprawie dowodami;

8)  art. 193 § 1 k.p.k. w zw. z art. 194 pkt 2 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k. - poprzez naruszenie zasady obiektywizmu i dopuszczenie na rozprawie dowodu z kompleksowej opinii biegłych z zakresu broni i balistyki oraz zapisów wizualnych, w którym opisana w treści postanowienia teza dowodowa była tezą kierunkową, sugerującą oczekiwaną odpowiedź;

9)  art. 366 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k., art. 207 § 1 k.p.k. oraz art. 410 k.p.k. i art. 424 § 1 pkt l k.p.k. - poprzez brak wykazania inicjatywy dowodowej nakierowanej na zabezpieczenie oryginału nagrania monitoringu z lokalu (...) w sytuacji, gdy do materiału dowodowego sprawy załączono wyłącznie kopię w/w nagrania sporządzoną niezgodnie z wymogami procesowymi oraz poprzez zaniechanie ustalenia czy w/w nagranie jest kompletne oraz czy nie nastąpiła ingerencja w treść w/w nagrania ze strony innych osób;

10)  art. 5 § 2 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k. oraz art. 424 § 1 pkt l k.p.k. poprzez tłumaczenie niedających się usunąć wątpliwości wyłącznie na niekorzyść oskarżonego M. F. (1) przy jednoczesnym odwoływaniu się w w/w zakresie do wielokrotnie przywoływanych przez Sąd, w miejsce rzetelnych ustaleń faktycznych - /cyt/ „zasad prawidłowego rozumowania i wskazań doświadczenia życiowego";

11)  art. 201 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. i art. 424 § 1 pkt l k.p.k. - poprzez brak wyjaśnienia wymagających wiadomości specjalnych rozbieżności pomiędzy opisem obrażeń prawego ramienia N. L. (1) zawartych w opinii biegłego K. N. (1), a treścią protokołu oględzin w/w obrażeń z dnia 4 stycznia 2013 r. sporządzonego przez funkcjonariuszy policji i zastąpienie opinii biegłego w w/w zakresie własnymi wnioskami Sądu [k.79-80 uzasadnienia wyroku];

I.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia i mający wpływ na jego treść, a polegający na przyjęciu, że oskarżony dopuścił zarzucanych mu czynów, w sytuacji, gdy zebrany w sprawie materiał dowodowy nie dawał ku temu podstaw - przy jednoczesnym braku prawidłowego rozważenia alternatywnych wersji doznania obrażeń przez N. L. (1);

Także z ostrożności procesowej - zaskarżonemu wyrokowi - na zasadzie art. 438 pkt.l k.p.k. - zarzucił:

II.  obrazę przepisów prawa procesowego, mającą wpływ na treść rozstrzygnięcia, a mianowicie - art.7 k.p.k. w zw. z art.410 k.p.k. oraz art.424 § 1 pkt.l i 2 k.p.k. - poprzez brak choćby rozważenia możliwości przyjęcia, że sprawca działał z zamiarem wyłącznie wywołania obrażeń ciała u N. L. (1) i w konsekwencji poprzez brak dokonania wyczerpującej oceny czy zachowanie oskarżonego nie wyczerpywało wyłącznie znamion art.157 § 1 kk. - w sytuacji gdy nawet przy przyjęciu oceny Sądu dotyczącej przebiegu zdarzeń z nocy 30.12.2012 r. z lokalu (...) ilość wątpliwości dotyczących rzeczywistego zamiaru działania sprawcy przemawiała za co najmniej rozważeniem w/w ewentualności.

Z uwagi na powyższe obrońca wniósł:

a)  o uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu czynów;

ewentualnie

b)  o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi pierwszej instancji,

a także z ostrożności procesowej - ewentualnie:

c)  o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez zmianę opisu czynu wskazanego w punkcie I zaskarżonego rozstrzygnięcia i przyjętej w w/w zakresie kwalifikacji prawnej i przyjęcie, że oskarżony swoim zachowaniem wyczerpał znamiona czynu opisanego normą art. 157 § 1 kk i w konsekwencji znaczne obniżenie wymierzonej M. F. (1) kary za w/w czyn.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje :

Apelacja obrońcy oskarżonego nie zasługiwała na uwzględnienie, a podniesione w niej argumenty, po przeprowadzeniu kontroli instancyjnej okazały się bezzasadne i to w stopniu oczywistym. Tym samym nie mogły stanowić podstawy ani do zmiany ani do uchylenia zaskarżonego orzeczenia.

Ocena materiału dowodowego została dokonana przez Sąd I instancji z uwzględnieniem zasady sformułowanej w art. 7 k.p.k. i pozostała wszechstronną, bezstronną, a nadto nie naruszyła granic swobodnej oceny dowodów, jak również zasad wiedzy, logiki i doświadczenia życiowego. Jak wynika z treści uzasadnienia, Sąd nie pominął przy wyrokowaniu żadnego dowodu, który mógł mieć znaczenie w sprawie, wszystkie okoliczności szczegółowo rozważył i uzasadnił dlaczego, i w jakim zakresie zdeterminowały one poczynione ustalenia faktyczne.

Sąd Okręgowy w sposób rzetelny i szczegółowy wyjaśnił przyczyny, dla których określone dowody uznał za wiarygodne, a innym tego waloru odmówił.

Odnosząc się zaś do poszczególnych argumentów podnoszonych w apelacji, wskazać należy, iż wbrew stanowisku obrońcy, Sąd zastosował jednolite kryteria do oceny wyjaśnień oskarżonego , zeznań świadków , opinii biegłych, a także do pozaosobowych dowodów w szczególności nagrania z monitoringu w klubie (...) z dnia zdarzenia .

Chybionym jest zarzut, iż sprzeczności dotyczące szczegółów przebiegu zdarzenia , w przypadku oskarżonego , zostały zinterpretowane na jego niekorzyść, a wydane w sprawie orzeczenie jest oczywiście niesprawiedliwe jak podniósł to apelujący na rozprawie apelacyjnej rozszerzają wniesiony środek odwoławczy .

Odnosząc się szczegółowo do zarzutów apelacyjnych stwierdzić należy , że zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku jest słuszny tylko wówczas, gdy skarżący przytoczy okoliczności wskazujące, że Sąd I instancji dokonał tych ustaleń pomijając istotne dowody, ignorując powszechnie akceptowaną wiedzę, czy doświadczenie życiowe, a zasadność dokonanych ocen i wniosków nie odpowiada zasadom logicznego rozumowania. Autor apelacji takich okoliczności nie przedstawił.

Wbrew bowiem twierdzeniom apelującego sąd przeprowadził wszystkie dowody w sprawie , które miały znaczenie dla rozstrzygnięcia w sprawie i prawidłowo je ocenił .

Sąd I instancji po zapoznaniu się z nagraniem z monitoringu i na jego podstawie w ustaleniach faktycznych minuta po minucie , sekunda po sekundzie odzwierciedlił rzeczywisty przebieg zdarzeń w dniu 30 grudnia 2012 roku z udziałem oskarżonego i pokrzywdzonego . Z zapisu tego wynika , że w dniu zdarzenia w Salonie (...) obecny był oskarżony i pokrzywdzony . Faktu tego nie kwestionowały strony postępowania , a okoliczność tę uznać należy za udowodnioną. Udowodnione jest również to , że oprócz tych osób w salonie gier obecne były inne osoby część z nich (Ci , którzy mieli znaczenie dla wydarzeń w palarni tego salonu) została przesłuchana w charakterze świadków w toku postępowania dowodowego w sprawie w postępowaniu przygotowawczym jak i sądowym .

Z zapisu z monitoringu wynika , że oskarżony wraz z innymi osobami przebywał w momencie zdarzenia w palarni Salonu (...) .

Z zapisu tego wynika nadto , że w pewnym momencie do tego pomieszczenia wszedł pokrzywdzony wraz z inną osobą . Miedzy tymi osobami doszło do zdarzenia wskazującego , że są one skonfliktowane . W konflikcie tym uczestniczył oskarżony i pokrzywdzony – ubrany w białą odzież . Podczas tego zdarzenia oskarżony rozpoczął przemieszczanie się w stronę korytarza przyległego do pomieszczenia palarni , a w palarni pozostała jego wystawiona ręka zwrócona w stronę pokrzywdzonego . W tym momencie osoby będące w klubie (...) odwróciły się w stronę palarni , a świadek K. S. usłyszała huk . Huk ten był na tyle intensywny , że wzbudził u niej niepokój skutkujący wezwaniem ochrony lokalu . W tym czasie pokrzywdzony złapał się za prawą rękę (zbliżył rękę lewą do swej prawej – to sformułowanie sąd I instancji traktuje tożsamo) i wybiegł z pomieszczenia palarni ocierając się o futrynę drzwi . Futrynę tę następnie wytarła K. S. gdyż była ona ubrudzona brunatną cieczą .

Ten przebieg zdarzeń przy uwzględnieniu obrażeń ciała pokrzywdzonego N. L. (1) i sposobu ich powstania wskazuje na to , że w dniu zdarzenia doznał on rany postrzałowej prawego przedramienia . Faktu tego nie zmieniają zeznania świadków N. L. (1) , D. J. , D. Ś. czy wyjaśnienia oskarżonego . Te osobowe dowody wskazują jedynie na to , że nikt w dniu zdarzenia nie widział broni palnej w ręku oskarżonego ; nie świadczą one o tym, że broni nie użyto . O użyciu broni palnej w niniejszej sprawie , co warto podkreślić , nie świadczą dowody bezpośrednie , a poszlaki powiązane przez sąd I instancji w logiczny , spójny łańcuch odzwierciedlający rzeczywisty przebieg zdarzeń w Salonie (...) .

Ta okoliczność wynika z prawidłowych ustaleń sądu opartych na opiniach biegłych i na zapisie z monitoringu. Zapisie , który był obrońcy dostępny , a którego ten poza obejrzeniem na rozprawie przed sądem I instancji nie oglądał (karta.1518) . Zapis ten jest jednak takim samym dowodem w sprawie jak inne dowody.

Strony postępowania mogły się z nim zapoznać w każdym czasie , dokonać jego oceny i ocenę swą eksponować w toku postępowania karnego . Apelujący nie uczynił tego . Zapoznał się z nagraniem na rozprawie i nie wnosił uwag do jego treści nie wnosząc również zastrzeżeń do przebiegu zdarzenia z niego wynikającego . Takich samych uwag nie wnosił obrońca również do opinii biegłych (karta1643-opinia CLK , karta 1196-opinia M. Ś. , karta 1078-opinia K. N. (1) , karta 976-opinia W. D.) ; nie składał również innych wniosków dowodowych niż te , które pozytywnie zostały przez sąd I instancji rozpoznane (przed zamknięciem przewodu sądowego strony zgodnie oświadczyły , że nie zgłaszają żadnych wniosków dowodowych).

Apelujący dowody w postaci opinii biegłych jak i zapis z monitoringu zaczął dopiero kwestionować w złożonym środku odwoławczym .

Odwołujący lakonicznie stwierdza w apelacji , że ustalenia faktyczne nie są zgodne z zapisem z monitoringu ; niezgodności tej nie wskazując.

Sąd Apelacyjny w Łodzi procedując w tej sprawie (o czym poinformował strony na rozprawie apelacyjnej) zapoznał się z zapisem przedmiotowego monitoringu , tak jak z każdym dowodem w sprawie. Po zapoznaniu się z tym dowodem sąd odwoławczy porównał zapis z monitoringu z ustaleniami faktycznymi zawartymi od strony 1 do 21 pisemnych motywów orzeczenia sądu I instancji . Po dokonaniu tegoż porównania sąd odwoławczy stwierdził , że ustalenia faktyczne sądu I instancji w całości , w zakresie zdarzenia , oparte są na tym zapisie. Wierne odzwierciedlenie tego zapisu znajduje się w ustaleniach sądu orzekającego w sprawie. Ustaleniom faktycznym w tej części nie można zarzucić żadnych luk , pominięć lub nadinterpretacji . Ustalenia te uznać należy za pełną pisemną relację z treści zapisu video zawartego na płycie zawierającej przebieg zdarzeń w dniu 30 grudnia 2012 roku w Salonie (...) .

Podnieść w tym miejscu należy , że nie ma żadnych wątpliwości co do tego iż zapis z monitoringu znajdujący się na płycie w aktach sprawy jest zgodny z faktycznym przebiegiem wydarzeń w zakresie przedmiotowego zdarzenia . Wbrew twierdzeniom obrońcy oskarżonego przedmiotem opinii biegłych : S. i Centralnego Laboratorium Kryminalistycznego jest rzeczywisty i autentyczny zapis zdarzenia . Przedmiotem czynności biegłych była płyta w pudełku oznaczonym X extreme DVD-R . Taką płytę analizował biegły S. i taką płytę analizowali biegli z Centralnego Laboratorium Kryminalistycznego . Biegli Ci w swych opiniach wyjaśnili z jakiego powodu w sprawie istnieją dwie takie płyty (z zapisem zdarzeniem w salonie gier) z tym , że jedna oznaczona zapisem „kopia” . Z wyjaśnień biegłego Ś. wprost wynika , że pierwsza z płyt nie była możliwa do odtworzenia z powodów błędu w samym nośniku , a nie w jej treści . Fakt istnienia innych płyt , nie dyskredytuje opinii biegłych, ani nie wpływa na ich ocenę . Zauważyć bowiem należy, iż w początkowej fazie postępowania przygotowawczego sprawdzanych było wiele możliwych wersji zdarzenia i inne zdarzenia , które w tym czasie miały miejsce w Ż. , a które mogły doprowadzić do ujęcia sprawcy zajść w Salonie (...) . Zabezpieczono wówczas inne nagrania z kamer monitoringów w Ż. .

Te inne zdarzenia , które w toku czynności śledczych zostały wyeliminowane są przedmiotem innych postępowań nie mających związku z postrzeleniem N. L. (1) , zabezpieczone nagrania stanowią dowód w tych sprawach . Hipotezę o innym przebiegu zdarzeń , innym miejscu postrzelenia pokrzywdzonego eksponuje obrońca oskarżonego w złożonej apelacji . W tym samym środku zaskarżenia obrońca dezawuuje również fakt powstania rany postrzałowej u pokrzywdzonego . Apelujący zmierza do podważenia prawidłowych ustaleń sądu , przy czym sam popada w sprzeczności w złożonym środku odwoławczym raz twierdząc , że do postrzału doszło na ulicy (...) , raz , że rana u pokrzywdzonego nie była postrzałową . W ten sposób obrona w jednym piśmie procesowym wskazuje na dwie możliwe wersje wydarzeń nie zauważając jednak , że wzajemnie się one wykluczają. Powstanie ran postrzałowych u N. L. (1) według obrony miało mieć miejsce na ulicy (...) w Ż. . Ta sugestia obrony nie wynika jednak z żadnych dowodów w sprawie ; nie wskazuje na tę wersję ani pokrzywdzony , ani oskarżony , ani inny dowód w sprawie . Z żadnego dowodu nie wynika bowiem , że pokrzywdzony na tej ulicy miał być w dniu 30 grudnia 2012 roku. Taka wersja zdarzeń stanowi zatem jedynie hipotezę lansowaną przez obrońcę , wynikającą z jego twierdzeń zawartych w apelacji .

Sąd dysponuje nagraniem z monitoringu na, którym widać oskarżonego i pokrzywdzonego – osoby te zaprzeczają , że doszło wtedy do oddania strzału . Pokrzywdzony twierdzi , że obrażeń ciała doznał w innych okolicznościach . Te dwie wersje sąd winien zatem sprawdzić co prawidłowo uczynił - jedną z nich wykluczając. Wersję zdarzeń z ulicy (...) odrzucił jako tę nieprawdopodobną i nie wynikającą z żadnego dowodu , a stanowisko swe prawidłowo uzasadnił na stronie 46-48 pisemnych motywów orzeczenia . Tego rozumowania nie sposób podważyć w żaden logiczny sposób . Inne rozumowanie doprowadziłoby do tego , że sąd musiałby sprawdzać wszystkie zdarzenia , które miały miejsce w Ż. do dnia 4 stycznia 2013 roku . Należałoby również zbadać to , skąd miał lek w zastrzyku pokrzywdzony i czynić to z urzędu bez wniosków dowodowych i przy bierności stron postępowania w szczególności obrońcy .

Pokrzywdzony nie ujawnił gdzie nabył ten lek , podał , iż nie z legalnego źródła – ustalenie więc apteki w , której mu ten lek sprzedano nie byłoby możliwe , a zwrócenie się o to do aptek (na terenie G. , S. i innych miejscowości na terenie kraju , jak wskazuje obrońca w apelacji , nie przedstawiając dowodu na to , że pokrzywdzony opuszczał Ż.) z zapytaniem czy lek taki sprzedawano nie byłoby celowe – obrona nadto o to nie wnosiła w postępowaniu przed sądem I jak i II instancji .

Weryfikowanie ewentualnej strzelaniny na ulicy (...) w Ż. w oparciu o doniesienia prasowe , czy weryfikowanie rzeczywistego miejsca pobytu świadka A. również nie jest celowe w niniejszym postępowaniu - obrona również o to nie wnosiła w postępowaniu przed sądem I jak i II instancji .

Te czynności zmierzałyby do czynienia ustaleń odnośnie zdarzenia na ulicy (...) , a to nie jest zasadne z powodu uwag , o których powyżej , a szczególnie tych poczynionych przez sąd I instancji w pisemnych motywach orzeczenia . Te zapatrywania sądu meriti , Sąd Apelacyjny w Łodzi całkowicie podziela i aprobuje . Taka sama sytuacja dotyczy podnoszonych w apelacji rozbieżności między treścią zapisu audio zawierającym zapis rozmowy świadka A. z dyżurnym ruchu KPP w Ż. , a protokołem z dnia 15.01.2013 roku . Te okoliczności sąd I instancji omówił w pisemnych motywach orzeczenia od karty 74 prawidłowo uznając , że zeznania J. A. nie miały znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy .

Obrona w toku postępowania sądowego nie wykazała się inicjatywą dowodową , ale i nie kwestionowała prawdziwości dowodów w sprawie np. nagrania z monitoringu podnosząc jedynie w postępowaniach wpadkowych , że nie wynika z niego , aby doszło do oddania strzału z broni palnej przez oskarżonego do pokrzywdzonego . Obrona ten dowód wskazywała jako świadczący o niewinności M. F. (1) . Niezrozumiałym jest zatem dlaczego to dopiero w postępowaniu apelacyjnym obrońca oskarżonego prawdziwość tego dowodu podważa i czyni to bez żadnych rzeczowych argumentów , myląc płyty zabezpieczone w sprawie -zawierające nagranie z monitoringu w Salonie (...) , z innymi płytami , nie zauważając , która płyta była odtwarzana przez biegłych i stanowiła podstawę wydanych w sprawie opinii . Jeżeli inne płyty w ocenie obrony miały znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy , mógł się z nimi obrońca zapoznać i po tej czynności wnosić o ich odtworzenie na rozprawie , ewentualnie wnosić o powołanie biegłych. Z apelacji wynika natomiast , że obrońca nie zapoznając się z materiałem dowodowym w postaci 13 płyt ; sam stwierdza , że nie wie co na nich jest nagrane (K.37-38 apelacji) – kwestionuje natomiast ich zapis twierdząc , ze uchybieniem po stronie sądu jest ich nieodtworzenie na rozprawie . W tym miejscu jeszcze raz stanowczo stwierdzić trzeba , że zapis na jakimkolwiek nośniku danych zabezpieczony w sprawie lub dołączony do niej podlega takim samym regułom poznawczym jak inny dowód z wyłączeniem , co oczywiste , dowodów z bezpośredniego przesłuchania świadków . Sąd , strony postępowania mogą zapoznać się z takim dowodem , jak i z innymi dowodami znajdującymi się w aktach sprawy – wnosić o ich kopię także w zakresie dowodów na nośnikach cyfrowych . Sąd z całymi aktami sprawy zapoznał się i nie znalazł podstaw do ich odtworzenia na rozprawie i uczynił to prawidłowo . Obrona z zapisami nie zapoznała się , nie wnosiła o ich odtworzenie , a zapisy te kwestionuje .

Sąd I instancji procedując w sprawie nie popełnił również błędu w zakresie oceny pozostałych dowodów . Opinie wydane przez biegłych są jasne i pełne i nie zawierają wewnętrznych sprzeczności . Nie są one sprzeczne wewnętrznie , ani między sobą .

Dezawuowanie opinii biegłych przez apelującego ma na celu jedynie podważenie ich w sposób nieuprawniony i zmierza do interpretowania ich przez obronę w sposób dowolny .

Próbując podważyć opinię biegłych M. Ś. , B. Z. , czy wspólną opinię J. R. i M. K. apelujący nie przedstawia żadnych logicznych argumentów mogących zdyskredytować te opinie , a jedynie wskazuje na ich sprzeczność z treścią nagrania z monitoringu i spostrzeżeniami sierżanta J. B. . Odnosząc się do tego zarzutu zauważyć należy w pierwszej kolejności , że sprzeczności między zapisem z monitoringu , a stwierdzeniami sądu zawartymi w uzasadnieniu orzeczenia sąd II instancji nie dostrzegł . Po drugie stwierdzić i przypomnieć trzeba , że przepisy procedury karnej zobowiązują sąd do zasięgnięcia opinii biegłych jeżeli stwierdzenie okoliczności mających znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy wymaga wiedzy specjalnej – art. 193 § 1 k.p.k.. Taką wiedzą posiadają biegli , o których powyżej . Wiedzy takiej nie posiada sierżant policji J. B. , dokonujący czynności procesowych w sprawie – nie jest on biegłym . Gdyby jego wiedza i wiedza obrońcy , na podstawie ich spostrzeżeń , była wystarczająca to te osoby byłyby powołanymi biegłymi w sprawie , a ich opinie stanowiły podstawę ustaleń faktycznych .

W sytuacji gdy między opiniami biegłych zachodzi sprzeczność sąd wysłuchuje biegłych ewentualnie dopuszcza dowód z opinii innych biegłych , ale tych którzy w sprawie w tym charakterze zostali przesłuchani – art. 201 k.p.k. .

W przedmiotowej sprawie między opiniami biegłych sprzeczności nie wystąpiły. Sąd wysłuchał biegłych na rozprawie , zadawał biegłym pytania tak jak i obrona oraz oskarżyciel i wszelkie ewentualne rozbieżności wyeliminowali biegli w ustnych opiniach.

Zaznaczyć należy , że te rozbieżności dotyczyły jedynie kategoryczności stwierdzeń biegłych odnośnie tego czy na zapisie z monitoringu widoczna jest smuga po wystrzale pocisku z broni palnej . Istnienie smugi i ocena czy była ona efektem wystrzału z broni palnej nie miało jednak największego znaczenia w sprawie . Fakt wystrzału z broni palnej przez oskarżonego ustalił sąd I instancji na podstawie innych dowodów , a w szczególności powiązania w logiczną całość poszlak w sprawie.

Odnośnie pozostałych biegłych to stwierdzić trzeba również , że opinia biegłego K. N. (1) jest również jasna , pełna i zupełna . Biegły ten w sposób fachowy logiczny i konsekwentny wskazywał na to , iż u pokrzywdzonego doszło do powstania rany postrzałowej określił , jej rozmiar – tak kanału wlotowego jak i wylotowego oraz podał dlaczego wersja podawana przez pokrzywdzonego N. L. (1) nie jest prawdopodobna . Powodem do dyskredytowania tejże opinii , jak chce tego obrona , nie może być fakt , iż podczas wydawania opinii ustnej biegły nie był w stanie podać jaką miarką przy ocenie rozmiaru rany posługiwał się . Ta okoliczność mogłaby mieć znaczenie wtedy gdyby z materiału dowodowego wynikało , że miarka taka miała inną skalę niż powszechnie przyjęta . To czy zaś była to miarka chirurgiczna , czy inna lekarska nie ma w ocenie sądu odwoławczego znaczenia ; ważnym jest , że miała podziałkę w centymetrach i milimetrach , a zdolności biegłego do odczytu takich wartości nikt nie kwestionował i nie kwestionuje Znaczenia dla oceny opinii tego biegłego nie ma też ilość ran postrzałowych , które on widział podczas pracy zawodowej . Biegły ma wiadomości specjalne potrafił ocenić obrażenia ciała u człowieka ; przedstawił ich sposób powstania i stanowisko swe prawidłowo uzasadnił. Biegły N. logicznie również wytłumaczył dlaczego rana u pokrzywdzonego nie mogła powstać od nadziania się na płot . Wskazał , że wskazuje na to przebieg rany . Biegły wytłumaczył również logicznie dlaczego osoba, która ewentualnie na taki płot nadziewałaby się nie mogłaby tego procesu zakończyć przebijając ciało na przestrzał i nie mogła wyciągnąć ciała obcego z rany . Ciała obcego w postaci płotu – ogrodzenia , a nie jak sugeruje obrońca ciała nie związanego z podłożem . W tym miejscu zaznaczyć trzeba również , że przedstawiając wersję o nadzianiu się na płot N. L. (1) nie podaje położenia tego miejsca , nie ujawnia odzieży , w której tego dnia był oraz osób z którymi był lub z którymi jak twierdzi w dniu zdarzenia spożywał alkohol . N. L. (1) nie wskazuje nawet dnia , w którym zdarzenie to nastąpiło .

Odnośnie zarzutu co do tej opinii polegającego na jej sprzeczności z protokołem oględzin obrażeń ciała u pokrzywdzonego N. L. (1) , dokonanym przez funkcjonariuszy policji i spostrzeżeniami sądu , to aktualne są rozważania zawarte powyżej dotyczące tego samego elementu , a dotyczące opinii biegłych i spostrzeżeń osób nie posiadających wiadomości specjalnych . Zaznaczyć trzeba również , że do tego elementu sąd odniósł się na karcie 79-80 uzasadnienia i w tym zakresie dokonał prawidłowej oceny , której nie można zarzucić dowolności .

Sąd orzekający nie dostrzegł również , aby pytania formułowane do biegłych były pytaniami sugerującymi przebieg zdarzeń . Obrońca nie zauważa , że sąd pytając biegłych o hipotetyczny lot pocisku z zapytaniem tym zwrócił się do biegłych balistyków . Biegły balistyk ma wiedzę specjalną z zakresu broni palnej . To zaś determinowało zadane pytanie , bo tylko Ci biegli mogli ustalić „czy pocisk wystrzelony z broni , którą mógł posiadać oskarżony trafiłby w pokrzywdzonego” . Sąd dopuścił ten dowód gdy miał wiedzę o tym , że pokrzywdzony ma ranę postrzałową , był w salonie gier , był tam huk , wystawiona ręka oskarżonego , reakcja pokrzywdzonego na ten huk . O co zatem miał pytać sąd biegłych balistyków? .

Biorąc powyższe pod uwagę , zarzuty apelacyjne pod adresem sądu w postaci błędu w ustaleniach faktycznych będących podstawą wydanego orzeczenia , bezczynność sądu w zakresie nieprzeprowadzenia dowodów , a także dowolną a nie swobodną ocena dowodów należy odrzucić .

Zarzuty te należy uznać za bezzasadne i to w stopniu oczywistym .

Na marginesie podnieść również należy , że w sprawie (wbrew twierdzeniom obrony) badane były ślady GSR . Z uwagi jednak na sposób ich zebrania , a w szczególności przechowywania odzieży z tymi śladami , dowód ten przez sąd został pominięty przy ustaleniach faktycznych , a sąd uczynił tak rozstrzygając wszelkie wątpliwości na korzyść oskarżonego .

Nieprawdziwe jest również twierdzenie obrony , że sąd nie rozważył innej kwalifikacji prawnej czynu popełnionego przez oskarżonego . Sąd I instancji szczegółowo i poprawnie prawniczo , na kartach od 95 do 99 , uzasadnił dlaczego M. F. (1) nie można przypisać innego czynu niż z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 148 § 1 k.k. w zb. z art. 157 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

Nie chcąc powielać prawidłowych rozważań sądu meriti podnieść można jedynie , że prawidłowo sąd uznał , że kierując broń palną do człowieka z niedużej odległości – w obrębie jednego pomieszczenia zamkniętego i czyniąc to w okolice jego klatki piersiowej sprawca takiego zachowania , musi godzić się z tym , ze doprowadzi do jego zgonu . Przyjęcie w takim stanie faktycznym , iż strzelający działał jedynie w celu spowodowania obrażeń ciała pokrzywdzonego jest nieuprawnione . Gdyby bowiem oskarżony chciał tylko spowodować obrażenia ciała z pewnością celowałby w nogi N. L. (1) , a nie jego tułów , czyli w część ciała człowieka , w której znajdują się wszystkie organy ważne dla jego życia . Uszkodzenie serca , płuca ,wątroby , trzustki czy jelit przy pomocy broni palnej prowadzi do zgonu .

Podsumowując stwierdzić należy, że omówiony powyżej środek odwoławczy i zaprezentowane w nim zarzuty, nie mogły być podstawą do wzruszenia prawidłowego, w ocenie Sądu Apelacyjnego, rozstrzygnięcia Sądu I instancji , tym bardziej, że orzeczona kara nie nosi cech rażącej niewspółmierności .

Uwzględniając natomiast aktualną sytuację majątkową oskarżonego oraz fakt, iż od dłuższego czasu pozostaje on pozbawiony wolności, Sąd Apelacyjny na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwolnił oskarżonego M. F. (1) od kosztów sądowych za postępowanie przed sądem drugiej instancji.