Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 października 2015 r.

Sąd Rejonowy dla Łodzi -Widzewa w Łodzi II Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR H. S.

Protokolant sekr .sąd. M. R.

Po rozpoznaniu w dniu 30 września 2015 r. w Łodzi

Na rozprawie

Sprawy z powództwa M. B.

(...) S.A.W W.

O zapłatę

1. zasądza od (...) S.A. w W. na rzecz M. B. kwotę 6.409 zł (sześć tysięcy czterysta dziewięć złotych)) z ustawowymi odsetkami od kwoty 6010 zł(sześć tysięcy dziesięć złotych od dnia 30 sierpnia 2012 r. do dnia zapłaty,

2. oddala powództwo w pozostałym zakresie;

3.zasądza od (...) S.A.W W. na rzecz M. B. kwotę 675,50 zł(sześćset siedemdziesiąt pięć złotych 50/100 tytułem zwrotu kosztów procesu,

4.nakazuje pobrać na rzecz Skarbu Państwa Sądu Rejonowego dla Łodzi- Widzewa w Łodzi od:

- M. B. kwotę 220,53 zł(dwieście dwadzieścia złotych 53/100)

- (...) S.A.W W. kwotę 220,53 zł(dwieście dwadzieścia złotych 53/100)

tytułem kosztów wynagrodzenia biegłych wyłożonych przez Skarb Państwa i brakującej części opłaty sądowej od pozwu.

Sygn. akt II C 786/12

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 24 września 2012 roku powódka M. B. wniosła o zasądzenie od (...) Spółki Akcyjnej w W. kwot: 3.000 zł tytułem zadośćuczynienia, 6.010 zł tytułem zwrotu kosztów leczenia oraz zwrotu kosztów postępowania. Nadto, żądała zwolnienia od kosztów sądowych.

W uzasadnieniu pozwu wskazała, że w wyniku wypadku drogowego z dnia 03 stycznia 2012 roku doznała urazu okolicy kręgosłupa szyjnego i klatki piersiowej, skręcenia kręgosłupa szyjnego z naderwaniem mięśni, stłuczenia okolic stawu barkowego lewego i okolicy mostka oraz kręgosłupa lędźwiowo – krzyżowego, licznych siniaków i otarć naskórka oraz podejrzewano wstrząśnienie mózgu. Wypadek spowodował również u powódki uraz psychiczny. Powódka stała się bardziej przewrażliwiona, miała częste stany lękowe, jazda samochodem wywoływała u niej niepokój. Powódka odbyła leczenie i rehabilitację, na które była dowożona przez rodzinę. Zależność od innych osób wywoływała ujemne doznania psychiczne u powódki. Koszty leczenia powódka finansowała z darowizn otrzymywanych od osób najbliższych. W dniu wypadku nie posiadała tytułu do obowiązkowego ubezpieczenia w NFZ, co oznacza, że poniesione wydatki na leczenie miały charakter konieczny i uzasadniony. Pomimo długotrwałego i uciążliwego leczenia powódka do dnia dzisiejszego odsuwa negatywne skutki zarówno o charakterze psychicznym jak i fizycznym. Sprawca wypadku był ubezpieczony w zakresie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych u pozwanego, który nie kwestionował swojej odpowiedzialności, co do zasady i wypłacił powódce kwotę 2.000 złotych tytułem zadośćuczynienia. W ocenie powódki przyznana kwota zadośćuczynienia jest nieadekwatna do rozmiaru krzywdy doznanej przez powódkę. Pozwany odmówił zwrotu kosztów leczenia powódki.

(pozew k. 2-3v)

Postanowieniem z dnia 01 października 2012 roku Sąd oddalił wniosek o zwolnienie powódki od kosztów sądowych.

(postanowienie k. 14)

W odpowiedzi na pozew z dnia 20 listopada 2012 roku pozwany nie uznał powództwa wnosząc o jego oddalenie i zasądzenie zwrotu kosztów postępowania. W uzasadnieniu wskazano, iż w wyniku wypadku powódka doznała obrażeń ciała w postaci urazu kręgosłupa szyjnego skutkującego powstałym zespołem bólowym, stłuczenia głowy w okolicy skroniowej lewej bez pozostawienia uszczerbku i urazu odcinka krzyżowo – lędźwiowego bez pozostawienia uszczerbku na zdrowiu. Lekarze orzecznicy pozwanego stwierdzili, że powódka po wypadku nie wymagała opieki ze strony osób trzecich, zaś korzystanie przez powódkę z leczenia i rehabilitacji było dostępne w ramach publicznej służby zdrowia finansowanej prze NFZ. Dlatego w ocenie pozwanego wypłacone przez niego zadośćuczynienie w pełni kompensuje poniesioną przez powódkę szkodę. W zakresie roszczenia o odszkodowanie pozwany jest zdania, że powódka nie udowodniła zasadności swojego roszczenia. Nie wskazała, że po wypadku konieczne było korzystanie przez nią z prywatnych wizyt lekarskich oraz prywatnej rehabilitacji. Powódka nie przedstawiła rachunków za wizyty lekarskie oraz rehabilitacje, które dokumentowałyby poniesione przez nią wydatki, a tym samym nie wykazała, że wydatki te faktycznie były przez nią poniesione.

(odpowiedź na pozew k. 21-24)

W piśmie z dnia 24 lipca 2013 roku pełnomocnik powódki popierał dotychczasowe stanowisko w sprawie wnosząc o zasądzenie kwot: 3.000 zł tytułem zadośćuczynienia, 6.100 zł tytułem zwrotu kosztów leczenia z ustawowymi odsetkami od dnia wezwania pozwanego do zapłaty. Pełnomocnik podkreślił, iż kwestionowanie przez pozwanego wydatków powódki na leczenie pozostaje bezzasadne, albowiem ubezpieczyciel odpowiada za szkody w pełnym zakresie i również wobec osób, które ubezpieczenia zdrowotnego nie posiadają.

(pismo pełnomocnika powódki k. 48-50)

Na rozprawie w dniu 26 lipca 2013 roku pełnomocnik powódki określił wartość przedmiotu sporu na kwotę 9.010 zł i w tym 6010 zł kosztów leczenia.

(protokół rozprawy k. 51-52)

Postanowieniem z dnia 14 sierpnia 2013 roku Sąd oddalił wniosek o zwolnienie powódki od kosztu zaliczki na biegłego.

(postanowienie k. 70)

W piśmie przygotowawczym z dnia 22 kwietnia 2015 roku pełnomocnik powódki rozszerzył powództwo wnosząc o zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki kwoty 3.000 zł tytułem zadośćuczynienia z ustawowymi odsetkami od dnia 06 września 2012 roku do dnia zapłaty oraz kwoty 9.809,50 zł tytułem odszkodowania z ustawowymi odsetkami od kwot: 6.010 zł od dnia 06 września 2012 roku do dnia zapłaty, 3.799,50 zł od dnia następnego po dniu doręczenia pozwanemu odpisu pisma rozszerzającego powództwo do dnia zapłaty.

(pismo pełnomocnika powódki k. 218-220)

Na rozprawie w dniu 30 września 2015 roku pełnomocnik z ostrożności procesowej w przypadku nieuwzględnienia w całości lub w części powództwa wniósł o nieobciążanie powódki kosztami procesu z uwagi na jej sytuację majątkową.

(protokół rozprawy k. 253-255)

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 03 stycznia 2012 roku w Ł. miał miejsce wypadek drogowy, w którym poszkodowana została M. B.. Powódka jadąc samochodem marki S. (...) o numerze rejestracyjnym (...) uderzyła w pojazd marki F. (...), o numerze rejestracyjnym (...), którego kierowca wyjeżdżając spod bloku wymusił pierwszeństwo i wjechał na pas zajmowany przez powódkę. W chwili wypadku powódka miała zapięte pasy bezpieczeństwa.

(zeznania powódki k. 254 w związku z informacyjnymi wyjaśnieniami k. 51-52)

Na miejsce zdarzenia nie wzywano karetki pogotowia. Przyjechała policja, która ukarała sprawcę zdarzenia mandatem karnym. Sprawca zdarzenia posiadał polisę OC w pozwanym Zakładzie (...) o numerze (...).

(bezsporne, notatka policji w aktach szkody PL 2012070905957, zeznania powódki k. 254 w związku z informacyjnymi wyjaśnieniami k. 51-52)

Po wypadku powódka odczuwała silny ból w okolicy szyjnej kręgosłupa, stawu barkowego lewego i głowy po stronie skroniowej oraz mdłości i zawroty głowy. W dniu 04 stycznia 2012 roku powódka udała się do (...) Sportowej (...), gdzie podjęła leczenie. Rozpoznano stłuczenie okolicy skroniowej lewej z podejrzeniem wstrząśnienia mózgu, skręcenie kręgosłupa szyjnego z naderwaniem przyczepów mięśni mostkowo-obojczykowo-sutkowych, stłuczenie okolicy stawu barkowego lewego oraz okolicy mostka, stłuczenie okolicy kręgosłupa lędźwiowo-krzyżowego. Powódka przez 2 miesiące miała nosić kołnierz ortopedyczny oraz przyjmować leki. Powódka otrzymała również skierowanie na zabiegi rehabilitacyjne, które odbyła w dwóch seriach po 15 zabiegów. Powódka zakończyła leczenie 20 czerwca 2012 roku. (dokumentacja medyczna k. 65-68 i to samo k. 4 – 7, zeznania powódki k. 254 w związku z informacyjnymi wyjaśnieniami k. 51-52)

Przez pierwsze 3 miesiąca po wypadku powódka korzystała z pomocy najbliższych, którzy pomagali jej przy codziennej toalecie, ubieraniu się, przyrządzaniu posiłków, robieniu zakupów, sprzątaniu, praniu, prasowaniu ścieleniu łóżka. Powódka nie mogła wykonywać żadnych gwałtownych ruchów. Matka woziła powódkę do przychodni, na rehabilitację oraz do sklepu, w którym musiała karmić żywe zwierzęta.

(zeznania świadka B. B. k. 103-106, zeznania powódki k. 254 w związku z informacyjnymi wyjaśnieniami k. 51-52)

Po wypadku powódka bała się prowadzić samochód, nawet dojazd na zabiegi wywoływał silny stres. Obawiała się przy każdym zbliżaniu się do skrzyżowania, że ktoś nie ustąpi pierwszeństwa. Samochód zaczęła prowadzić po ponad roku po wypadku.

(zeznania świadka B. B. k. 103-106, zeznania powódki k. 254 w związku z informacyjnymi wyjaśnieniami k. 51-52)

Powódka przed wypadkiem od 01 lipca 2011 roku prowadziła jednoosobową działalność gospodarczą w postaci sklepu zoologicznego, którą zamknęła 21 września 2012 roku i wyjechała do S.. Po 3 miesiącach prowadzenia działalność powódka zaczęła mieć problemy finansowe, przez co nie opłacała składek ZUS. W okresie od 01 stycznia 2012 roku do 31 maja 2012 roku była objęta ubezpieczeniem zdrowotnym. (pismo k. 118-119, zaświadczenie k. 120, pismo k. 123, zaświadczenie k. 125, zeznania świadka B. B. k. 103-106, zeznania powódki k. 254 w związku z informacyjnymi wyjaśnieniami k. 51-52)

Powódka w okresie od 04 stycznia 2012 roku do 20 czerwca 2012 roku poniosła koszty wizyt lekarskich i zabiegów rehabilitacyjnych w łącznej kwocie 6.010 zł. (specyfikacja zabiegów k. 63-64 i to samo k. 8-8v, zeznania świadka B. B. k. 103-106, zeznania powódki k. 254 w związku z informacyjnymi wyjaśnieniami k. 51-52)

Powódka nadal odczuwa skutki wypadku: ma bóle karku, skurcze mięsni przy kręgosłupie. Stosuje środki przeciwbólowe, maści.

(zeznania powódki k. 254 w związku z informacyjnymi wyjaśnieniami k. 51-52)

Powódka mieszka i pracuje w S., w E.. Wykonuje pracę zleconą przez agencje - pomoc osobom starszym, których musi podnieść, często przebrać. Po 6 godzinach pracy dziennie, odczuwa bóle w odcinku lędźwiowym. Powódka przed wypadkiem nie miała problemów z kręgosłupem. (zeznania powódki k. 254)

Powódka mieszka w wynajmowanym pokoju. Spłaca regularnie zadłużenie w stosunku do ZUS-u, kredyt wzięty na działalność oraz zadłużenie lokalu. Po uiszczeniu wszystkich należności pozostaje jej na życie 200 funtów miesięcznie.

(zeznania powódki k. 254)

W następstwie wypadku z dnia 03 stycznia 2012 roku powódka doznała potłuczenia ogólnego, szczególnie kręgosłupa i barku lewego bez upośledzenia funkcji z subiektywnym zespołem bólowym. Nie ma żadnych obiektywnych danych na to, że u powódki doszło do naderwania przyczepów mięśni mostkowo-obojczykowo-sutkowych. W ocenie biegłego nie istnieją żadne przesłanki, aby wiązać bóle kręgosłupa w odcinku piersiowym i lędźwiowym ze zdarzeniem. Wypadek nie spowodował u powódki trwałego uszczerbku na zdrowiu z punktu widzenia ortopedy. Rozmiar cierpień fizycznych w początkowym okresie był stopnia średniego, następnie zmniejszał się. Stan zdrowia powódki powstały w wyniku wypadku powodował utrudnienia w życiu codziennym, co powodowało konieczność pomocy osób trzecich w wymiarze 1-2 godziny dziennie przez okres 2-3 tygodni z powodu dolegliwości bólowych. Sam fakt noszenia kołnierza ortopedycznego nie powoduje konieczności opieki i pomocy osób trzecich. Noszenie kołnierza nie powoduje upośledzenia w życiu codziennym. Stan zdrowia powódki po wypadku wymagał leczenia i leczenie opisane w karcie pacjenta (...) było uzasadnione. Leczenie obrażeń, jakich doznała powódka jest możliwe w ramach ubezpieczenia z NFZ. U powódki obecnie nie występują upośledzenia funkcji narządów ruchu. Stan zdrowia powódki jest dobry i w chwili obecnej nie wymaga ona leczenia ortopedycznego.

(pisemna opinia biegłego ortopedy k. 159-162, pisemna uzupełniająca opinia biegłego ortopedy k. 179-180, ustna uzupełniająca opinia biegłego ortopedy k. 211-213)

M. B. nie prezentuje objawowo reakcji spełniających kryteria zespołu stresu pourazowego. Wyniki badania nie wskazują na występowanie objawów nerwicowych w chwili obecnej. W sytuacjach kojarzonych ze zdarzeniem u powódki występuje prawdopodobieństwo pojawienia się symptomu niepokoju, zaburzonego poczucia bezpieczeństwa. Reakcja ma charakter wygasający. Powódka nie wymaga korzystania z terapii, nie wymaga leczenia psychiatrycznego. Objawy neurotyczne będące następstwem wypadku i leczenia ustąpiły u powódki bez pozostawienia trwałych następstw. Nie ujawniono zaburzeń stanowiących trwały uszczerbek na zdrowiu w rozumieniu zdrowia psychicznego. Rozmiar cierpień psychicznych powódki związany z wypadkiem jak i proces leczenia, rehabilitacji był nieznaczny. Powódka nie wymagała i nie wymaga pomocy osób trzecich.

(pisemna opinia psychologiczno – psychiatryczna k. 128-133, pisemna opinia psychologiczna uzupełniająca k. 221-222, pisemna opinia psychiatryczna uzupełniająca k. 231)

Powódka zgłosiła pozwanemu szkodę. Decyzją z dnia 24 lipca 2012 roku pozwany przyznał powódce zadośćuczynienie w kwocie 2.000 zł. Powódka odwołała się od powyższej decyzji, żądając pismem z dnia 30 lipca 2012 roku wypłaty zadośćuczynienia w kwocie 3.000 zł i zwrotu kosztów leczenia w wysokości 6.010 zł. Pismem z dnia 05 września 2012 roku pozwany odmówił wypłaty dalszej kwoty tytułem zadośćuczynienia.

(zgłoszenie szkody w aktach szkody PL 2012070905957, pismo powódki k. 10, pisma pozwanego k. 9, k. 11)

Stawka 1 godziny pomocy opiekuna wynosi 9,50 zł.

(bezsporne)

Poczynione ustalenia faktyczne Sąd oparł na dokumentach oraz kserokopiach dokumentów załączonych do akt sprawy, zeznaniach powódki. Sąd dał wiarę załączonym do akt sprawy dokumentom, gdyż ich prawdziwość i wiarygodność w świetle wszechstronnego rozważenia zebranego materiału nie nasuwa żadnych wątpliwości i nie była kwestionowana przez żadną ze stron. Ustaleń stanu faktycznego na podstawie kserokopii dokumentów dokonano w oparciu o przepis art. 308 k.p.c.

Stan zdrowia powódki ocenili biegli: ortopeda, psychiatra i psycholog. Biegli wydali opinie pisemne oraz opinie uzupełniające, w których szczegółowo odnosili się do wątpliwości podnoszonych przez pełnomocników stron. Ostatecznie żaden z pełnomocników nie kwestionował opinii biegłych. Również dla Sądu opinie biegłych nie budzą wątpliwości. Są one rzetelne, sporządzone zgodnie z wymogami specjalistycznej wiedzy, zawierają pełne i fachowe ustosunkowanie się do postawionych tez. Zawierają one wskazanie materiału dowodowego, z którym zapoznali się biegli i który uwzględnili przy sporządzaniu opinii, opis wywiadu lekarskiego, który przeprowadzili z powódką i badań lekarskich. Biorąc pod uwagę ich podstawy teoretyczne, sposób motywowania oraz stopień stanowczości wyrażonych w nich wniosków Sąd uznał sporządzone opinie za w pełni miarodajne i wyczerpujące.

Sąd Rejonowy dla Łodzi-Widzewa w Łodzi zważył, co następuje:

Powództwo podlega uwzględnieniu w części.

W rozpoznawanej sprawie powódka dochodziła ostatecznie od pozwanego kwot: 3.000 zł tytułem zadośćuczynienia z ustawowymi odsetkami od dnia 06 września 2012 roku do dnia zapłaty oraz 9.809,50 zł tytułem odszkodowania z ustawowymi odsetkami od kwot: 6.010 zł od dnia 06 września 2012 roku do dnia zapłaty, 3.799,50 zł od dnia następnego po dniu doręczenia pozwanemu odpisu pisma rozszerzającego powództwo do dnia zapłaty.

Zdarzeniem wyrządzającym szkodę, której naprawienia dochodziła powódka był wypadek, do którego doszło w dniu 03 stycznia 2012 roku. W przedmiotowej sprawie bezspornym jest, że sprawca zdarzenia posiadał polisę OC w pozwanym Zakładzie (...) o numerze (...), i z tego tytułu wynika odpowiedzialność pozwanego w stosunku do powódki. W świetle art. 822 § 1 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność ponosi ubezpieczający albo osoba, na rzecz której została zawarta umowa ubezpieczenia.

Stosownie zaś do art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. z 2003 r. Nr 124, poz. 1152 z zm.), z ubezpieczenia OC przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierowca pojazdu mechanicznego są zobowiązani – na podstawie prawa – do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę. Natomiast, zgodnie z art. 19 ust. 1 powołanej ustawy, poszkodowany w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia obowiązkowego odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczeń bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń.

Pozwany nie kwestionował ani podstawy swej odpowiedzialności ani istnienia po swojej stronie obowiązku naprawienia wyrządzonej powódce szkody na osobie, czego wyrazem było przyznanie kwoty 2.000 złotych tytułem zadośćuczynienia. Kwestię sporną stanowiła natomiast wysokość zadośćuczynienia ponad uznaną kwotę jak również żądanie odszkodowania.

Przepis art. 444 § 1 k.c. przewiduje, że w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Natomiast art. 445 § 1 k.c. pozwala w takich wypadkach na przyznanie poszkodowanemu odpowiedniej sumy tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę, czyli szkodę niemajątkową, wyrażającą się w doznanym bólu, cierpieniu, ujemnych doznaniach psychicznych. Zgodnie z ugruntowanym w doktrynie i orzecznictwie poglądem zadośćuczynienie stanowi sposób naprawienia szkody niemajątkowej na osobie wyrażającej się krzywdą w postaci doznanych cierpień fizycznych i psychicznych. Inaczej niż przy odszkodowaniu, w przypadku zadośćuczynienia, ustawodawca nie wprowadza jasnych kryteriów ustalania jego wysokości. Wskazuje jedynie ogólnikowo, iż suma przyznana z tego tytułu winna być odpowiednia.

W judykaturze i piśmiennictwie podkreśla się, że zadośćuczynienie ma charakter kompensacyjny i jako takie musi mieć odczuwalną wartość ekonomiczną, jednocześnie nie może być nadmierne. Wskazuje się na potrzebę poszukiwania obiektywnych i sprawdzalnych kryteriów oceny jego wysokości, choć przy uwzględnieniu indywidualnej sytuacji stron (tak między innymi Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 12 września 2002 roku, IV CKN 1266/00, LEX 80272). Do podstawowych kryteriów oceny w tym zakresie zalicza się stopień i czas trwania cierpień fizycznych i psychicznych, trwałość obrażeń, prognozy na przyszłość, wiek poszkodowanego, skutki w zakresie życia osobistego oraz zawodowego, konieczność wyrzeczenia się określonych czynności życiowych, korzystania z pomocy innych osób, czy wreszcie stopień przyczynienia się poszkodowanego i winy sprawcy szkody (tak między innymi Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 4 czerwca 1968 roku, I PR 175/68, OSNCP 1968, nr 2, poz.37; Sąd Najwyższy w uchwale pełnego składu Izby Cywilnej z dnia 8 grudnia 1973 roku, III CZP 37/73, OSNCP 1974, nr 9, poz.145; Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 12 września 2002 roku, IV CKN 1266/00, niepubl; Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 19 sierpnia 1980 roku, IV CR 238/80, OSNCP 1981, nr 5, poz.81; Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 30 stycznia 2004 roku, I CK 131/03, OSNC 2004 r., nr 4, poz.40).

Zważyć przy tym należy, iż doznanej przez poszkodowanego krzywdy nigdy nie można wprost, według całkowicie obiektywnego i sprawdzalnego kryterium przeliczyć na wysokość zadośćuczynienia. Charakter szkody niemajątkowej decyduje, bowiem o jej niewymierności (tak między innymi Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 9 lutego 2000 roku, III CKN 582/98, niepubl.), zaś pojęcie „odpowiedniej sumy zadośćuczynienia” użyte w art. 445 § 1 k.c. ma charakter niedookreślony (tak między innymi Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 28 września 2001 roku, III CKN 427/00, LEX 52766). Dlatego też w orzecznictwie wskazuje się, że oceniając wysokość należnej sumy zadośćuczynienia sąd korzysta z daleko idącej swobody (tak między innymi Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 11 lipca 2000 roku, II CKN 1119/98, LEX 50884). Ustawodawca nie wprowadza, bowiem żadnych sztywnych kryteriów ustalania wysokości zadośćuczynienia, pozostawiając to zagadnienie w całości uznaniu sędziowskiemu.

W wyniku wypadku z dnia 03 stycznia 2012 roku powódka doznała potłuczenia ogólnego, szczególnie kręgosłupa i barku lewego bez upośledzenia funkcji. Wypadek nie spowodował u powódki trwałego uszczerbku na zdrowiu z punktu widzenia ortopedy. Powódka nosiła wprawdzie kołnierz ortopedyczny, którego noszenie nie upośledzało życia codziennego. U powódki obecnie nie występują upośledzenia funkcji narządów ruchu. Powódka nie wymaga obecnie leczenia, jej stan zdrowia jest dobry. U powódki nie występuje również zespół stresu pourazowego, a jedynie objawy nerwicowe. Powódka nie wymaga korzystania z terapii jak również leczenia psychiatrycznego. Rozmiar cierpień psychicznych powódki związany z wypadkiem jak i proces leczenia, rehabilitacji był nieznaczny.

Biorąc pod uwagę doznane przez powódkę na skutek wypadku obrażenia i ich skutki, cierpienie, okres leczenia, jak również okoliczność, że w toku postępowania likwidacyjnego została wypłacona tytułem zadośćuczynienia kwota 2.000 zł, Sąd oddalił powództwo w zakresie żądania dalszego zadośćuczynienia uznając, że wypłacona przez pozwanego należność z tego tytułu jest odpowiednia w rozumieniu art. 445 § 1 k.c.

Powódka żądała również zasądzenia na jej rzecz odszkodowania w kwocie 9.809,50 zł na które złożyły się: 6.010 zł tytułem zwrotu kosztów leczenia oraz 3.799,50 zł tytułem kosztów opieki osób trzecich.

Stosownie do treści art. 444 § 1 k.p.c., w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Na żądanie poszkodowanego zobowiązany do naprawienia szkody powinien wyłożyć z góry sumę potrzebną na koszty leczenia, a jeżeli poszkodowany stał się inwalidą, także sumę potrzebną na koszty przygotowania do innego zawodu. Natomiast, jeżeli poszkodowany utracił całkowicie lub częściowo zdolność do pracy zarobkowej albo, jeżeli zwiększyły się jego potrzeby lub zmniejszyły widoki powodzenia na przyszłość, może on żądać od zobowiązanego do naprawienia szkody odpowiedniej renty (§ 2 art. 444 k.c.).

Obowiązek kompensaty kosztów obejmuje wszelkie koszty wywołane uszkodzeniem ciała lub rozstrojem zdrowia, a więc wszystkie niezbędne i celowe wydatki, bez względu na to, czy podjęte działania przyniosły poprawę zdrowia (por. wyrok SN z dnia 9 stycznia 2008 r., II CSK 425/07, Mon. Praw. 2008, nr 3, s. 116). W szczególności będą to koszty leczenia, a więc wydatki związane z postawieniem diagnozy, terapią i rehabilitacją poszkodowanego. Ich zakres nie może ograniczać się do wydatków kompensowanych w ramach powszechnego ubezpieczenia zdrowotnego, lecz powinien obejmować koszty działań, podjętych z uzasadnionym – zważywszy na aktualny stan wiedzy medycznej – przekonaniem o spodziewanej poprawie stanu zdrowia poszkodowanego (por. wyrok SN z dnia 12 grudnia 2002 r., II CKN 1018/00, LEX nr 75352).

W ocenie Sądu uzasadnione jest, zatem żądanie zasądzenia zwrotu kosztów leczenia powódki w kwocie 6.010 zł. Zgodnie z niekwestionowaną opinią biegłego ortopedy stan zdrowia powódki po wypadku wymagał leczenia. Proces leczenia i zabiegi leczenie opisane w karcie pacjenta (...) były uzasadnione. Leczenie obrażeń powódki było wprawdzie możliwe w ramach ubezpieczenia z NFZ, jednakże wiązał się to z długotrwałym oczekiwaniem na wizyty u specjalisty i rehabilitację. Powódka ma prawo wyboru lekarza prywatnego, jeżeli uważa, że będzie to dla niej korzystne, pomoc zaś będzie natychmiastowa, a nie opóźniona. Złożone przez powódkę zestawienie kosztów leczenia nie było wygórowane. Dlatego też Sąd z tego tytułu zasądził na rzecz powódki kwotę 6.010 zł.

Jedynie biegły ortopeda wskazał na konieczność pomocy osób trzecich powódce. Pomoc taka była konieczna w wymiarze 1-2 godziny dziennie przez okres 2-3 tygodni z powodu dolegliwości bólowych.

Należy przy tym zaznaczyć, iż podstawą oceny wymiaru koniecznej pomocy są wnioski opinii biegłego oraz okoliczności wykazane w tym przedmiocie przez powódkę nie zaś jej faktyczne wykonywanie. Prawo do odszkodowania z tytułu zwiększonych potrzeb, polegających na konieczności korzystania z opieki osoby trzeciej nie jest uzależnione od wykazania, iż poszkodowany efektywnie wydał odpowiednie kwoty na koszty opieki (podobne stanowisko zajął Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 4 marca 1969 r., I PR 28/69, opubl. OSNC 1969/12/229, stanowisko takie zajmował również min.Gerard Bieniek, H.Ciepła, S.Dmowski, J.Gudowski i inni w powoływanym wyżej Komentarzu do Kodeksu Cywilnego, Zobowiązania, Tom I, Wydawnictwo Prawnicze, Warszawa 1996, strona 362, teza 39). Nie ma również obowiązku, aby taką opiekę świadczył jedynie wykwalifikowany personel. Powódka domagała się zwrotu kosztów opieki przy niekwestionowanej stawce godzinowej rzędu 9,50 zł. Dlatego też Sąd zasądził na rzecz powódki z tego tytułu kwotę 399 zł przy wyliczeniu: 21 dni x 2 godziny x 9,50 zł/godzinę = 399 zł. W pozostałym zakresie żądanie podlegało oddaleniu jako bezzasadne.

Zasadą prawa cywilnego jest, że dłużnik popada w opóźnienie, jeżeli nie spełnia świadczenia w terminie, w którym stało się ono wymagalne. Termin wymagalności świadczeń przysługujących poszkodowanemu od zakładu ubezpieczeń z tytułu obowiązkowego ubezpieczenia posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem tych pojazdów określa, art. 817 § 1 k.c., zgodnie z którym ubezpieczyciel obowiązany jest spełnić świadczenie w terminie trzydziestu dni, licząc od daty otrzymania zawiadomienia o wypadku. Zaś, gdyby wyjaśnienie w powyższym terminie okoliczności koniecznych do ustalenia odpowiedzialności ubezpieczyciela albo wysokości świadczenia okazało się niemożliwe, świadczenie powinno być spełnione w ciągu 14 dni od dnia, w którym przy zachowaniu należytej staranności wyjaśnienie tych okoliczności było możliwe. Jednakże bezsporną część świadczenia ubezpieczyciel powinien spełnić w terminie przewidzianym w § 1 (§ 2 art.817 k.c.). Obowiązek udowodnienia istnienia okoliczności z art. 817 § 2 k.c. oraz ich zasięgu obciąża ubezpieczyciela zgodnie z ogólną zasadą ciężaru dowodu przewidzianą w art. 6 k.c. Obowiązany jest on w szczególności wykazać, że uzupełnienie postępowania likwidacyjnego nastąpiło bez nieuzasadnionej zwłoki, z zachowaniem interesu wierzyciela (art. 354 § 1 k.c. i art. 355 § 2 k.c.).

Zawiadomienie ubezpieczyciela o wypadku rodzi po jego stronie obowiązek spełnienia świadczenia w ustawowym terminie. Niespełnienie świadczenia w terminie powoduje po stronie dłużnika konsekwencje przewidziane w art. 481 § 1 k.c., zgodnie z którym, jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe (§ 2 art. 481 k.c.).

Decyzją z dnia 24 lipca 2012 roku pozwany przyznał powódce zadośćuczynienie w kwocie 2.000 zł. Powódka odwołała się od powyższej decyzji, żądając pismem z dnia 30 lipca 2012 roku wypłaty zadośćuczynienia w kwocie 3.000 zł i zwrotu kosztów leczenia w wysokości 6.010 zł. Pismem z dnia 05 września 2012 roku pozwany odmówił wypłaty dalszej kwoty tytułem zadośćuczynienia.

Ustawowe odsetki od kwoty 6.010 zł zostały zasądzone od dnia 30 sierpnia 2012 roku czyli 30 dni od dnia wezwania pozwanego do wypłaty odszkodowania (pismo z dnia 30 lipca 2012 roku)

Żądanie zasądzenia odsetek od rozszerzonego powództwa w zakresie kosztów opieki osób trzecich podlegało oddaleniu, bowiem w aktach sprawy nie ma dowodu doręczenia pozwanemu wezwania w tym zakresie. Znajduje się jedynie dowód nadania pisma przez pełnomocnika powódki.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 100 k.p.c. dokonując ich stosunkowego rozdzielenia. Powódka wygrała proces w 50%.

Na koszty poniesione przez powódkę złożyły się: opłata od pozwu w wysokości 451 zł, zaliczki na poczet wynagrodzenia biegłych: 900 zł, opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł oraz koszty zastępstwa procesowego w kwocie 2.400 zł (ustalone w oparciu o § 6 pkt 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu, Dz.U. Nr 163, poz. 1348 ze zm.).

Na koszty procesu poniesione przez pozwanego złożyły się: opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł, raz wynagrodzenie pełnomocnika w kwocie 2.400 zł (ustalone w oparciu o § 6 pkt 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu, Dz.U. Nr 163, poz. 1349 ze zm.).

Łączne koszty procesu wyniosły, zatem 6.185 zł. Powódka poniosła koszty w kwocie 3.768 zł dlatego Sąd zasądził od (...) S.A.W W. na rzecz M. B. kwotę 675,50 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Z uwagi na wynik postępowania Sąd nakazał pobrać na rzecz Skarbu Państwa Sądu Rejonowego dla Łodzi- Widzewa w Łodzi od: M. B. kwotę 220,53 zł i od (...) S.A.W W. kwotę 220,53 zł tytułem kosztów wynagrodzenia biegłych wyłożonych przez Skarb Państwa i brakującej części opłaty sądowej od pozwu.

Mając powyższe na uwadze orzeczono jak w sentencji.