Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 grudnia 2014 roku

Sąd Rejonowy II Wydział Karny w Ś. w składzie:

Przewodniczący: SSR Joanna Zaganiacz

Protokolant: Barbara Lesiak

przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Świdnicy R. A.

po rozpoznaniu w dniach 19.06.2012 r., 18.09.2012 r., 16.10.2012 r., 18.12.2012 r., 5.08.2013 r., 8.10.2013 r., 12.11 2013 r., 20.05.2014 r., 28.08.2014 r., 6.11.2014 r., 11.12.2014 r. sprawy karnej

P. K.

urodzonego (...) w W., syna M. i B. z d. S.

oskarżonego o to, że:

w okresie od listopada do grudnia 2011 roku w Ś. woj. (...), działając czynem ciągłym, w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru przywłaszczył sobie paliwo wartości 12.000 zł na szkodę M. B., w ten sposób, że będąc pracownikiem pokrzywdzonej nabywał na jej rachunek większe ilości paliwa opisanej wartości, a następnie nie przekazywał go jej lecz przywłaszczał dla siebie i wykorzystywał je do celów prywatnych niezwiązanych z działalnością pokrzywdzonej firmy,

tj. o czyn z art. 284 § 1 kk w zw. z art. 12 kk

W ramach czynu opisanego w pkt. I części wstępnej wyroku oskarżonego P. K. uznaje za winnego tego, że w okresie od 3 listopada 2011 roku do 29 grudnia 2011 roku w Ś., działając w krótkich odstępach czasu, w ramach z góry powziętego zamiaru przywłaszczył olej napędowy w łącznej ilości 1272,79 l o łącznej wartości 7.003,55 zł na szkodę M. B., tj. występku z art. 284 § 1 kk i za to na podstawie tego przepisu wymierza mu karę 6 (sześciu)miesięcy pozbawienia wolności;

na podstawie art. 69 § 1 kk i art. 70 § 1 pkt 1 kk warunkowo zawiesza wykonanie kary pozbawienia wolności orzeczonej wobec oskarżonego P. K. w pkt I wyroku na okres 3 (trzech) lat próby;

na podstawie art. 46 § 1 kk zobowiązuje oskarżonego P. K. do zapłaty na rzecz pokrzywdzonej M. B. kwoty 7.003,55 zł tytułem naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem;

zasądza od oskarżonego P. K. na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe, w tym kwotę 740,60 zł (siedemset czterdzieści złotych sześćdziesiąt groszy) tytułem zwrotu wydatków powstałych od chwili wszczęcia postępowania oraz 120 (sto dwadzieścia) złotych tytułem opłaty;

zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. J. G. kwotę 1 549,80 zł (jeden tysiąc pięćset czterdzieści dziewięć złotych) tytułem kosztów nieopłaconej obrony udzielonej oskarżonemu P. K. z urzędu.

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Pokrzywdzona M. B. prowadziła w 2011 roku firmę transportową pod nazwą I. z siedzibą w Ś. przy ul. (...). Mąż pokrzywdzonej J. B. (1) współpracował z nią przy prowadzeniu firmy, min. nadzorując pracowników i koordynując całą działalność.

W 2011 roku przedsiębiorstwo pokrzywdzonej świadczyło usługi w zakresie przewozu przesyłek pocztowych na zlecenie firmy (...). W ramach tej współpracy kierowcy zatrudniani przez pokrzywdzoną wykonywali kursy na trasie pomiędzy J. a P., odbierając na początku trasy ładunek przesyłek, które następnie były przewożone do punktu docelowego. Z kolei przesyłki odebrane w P. były po drodze do J. pozostawiane w pozostałych oddziałach firmy (...) (B., W., K., B., Ś., W.). Długość całej trasy wynosiła łącznie 786 km.

W okresie listopada i grudnia 2011 roku zostały wykonane na zlecenie (...) kursy w następujących datach: 2, 3, 4, 7, 8, 9, 10, 14, 15, 16, 17, 18, 21, 22, 23, 24, 25, 28, 29 i 30 listopada, a także 1, 2, 5, 6, 7, 8, 9, 12, 13, 14, 15, 16, 19, 20, 21, 22, 23, 27, 28, 29, 30 i 31 grudnia.

Dowody:

Zeznania świadków:

- J. B. (1) k. 113v.-115, 2-5, 26-29, 54,

- L. K. (1) k. 115, 35-38

Częściowo wyjaśnienia oskarżonego k. 98-99

Zestawienie wykonanych kursów k. 135-148

W listopadzie i grudniu 2011 roku w firmie (...) było zatrudnionych dwóch kierowców: oskarżony P. K. oraz L. K. (1). Kursy były w tym okresie wykonywane samochodem dostawczym R. (...) o nr rej. (...). Samochód ten przy maksymalnym dopuszczalnym obciążeniu wykazywał spalanie paliwa (oleju napędowego) na poziomie 12,31 l/100 km. Wielkość spalania paliwa na całej trasie wynosiła średnio 96,76 l. Firma dysponowała również drugim samochodem marki I., jednak w inkryminowanym okresie nie był on użytkowany.

Przed każdym kursem samochód był tankowany przez kierowców do pełna na stacji paliw firmy PHU (...) s.c. w Ś. przy ul. (...). Na stacji było prowadzone zestawienie zakupów dokonywanych na rzecz przedsiębiorstwa (...), w którym odnotowywana była ilość zatankowanego paliwa oraz jego cena jednostkowa, a zakup był potwierdzany podpisem kierowcy, który go dokonał. Kierowcy byli również upoważnieni do zatankowania dodatkowo do kanistra 10-15 l paliwa. Na podstawie tych zestawień zakupów co miesiąc była wystawiana faktura, z której należność obciążała firmę pokrzywdzonej.

Oskarżony P. K. w inkryminowanym okresie zatankował samochód w następujących terminach: 3 listopada 2011 r. – 60 l, 4 listopada 2011 r. – 97,22 l, 7 listopada 2011 r. – 111 l, 8 listopada 2011 r. dwukrotnie – 78,2 l oraz 104 l, 9 listopada 2011 r. – 116 l, 14 listopada 2011 r. – 72,5 l, 15 listopada 2011 r. – 100 l, 16 listopada 2011 r. dwukrotnie – 94,8 l oraz 108,23 l, 18 listopada 2011 r. – 83,7 l, 19 listopada 2011 r. – 115 l, 22 listopada 2011 r. – 80,05 l, 23 listopada 2011 r. dwukrotnie – 92,8 l oraz 76 l, 24 listopada 2011 r. – 104,7 l, 28 listopada 2011 r. – 109 l, 29 listopada 2011 r. dwukrotnie – 110 l oraz 103,5 l, 30 listopada 2011 r. – 110 l, 3 grudnia 2011 r. dwukrotnie – 101 l oraz 134 l, 7 grudnia 2011 r. – 100 l, 8 grudnia 2011 r. dwukrotnie – 101 l oraz 98 l, 9 grudnia 2011 r. – 122 l, 14 grudnia 2011 r. dwukrotnie – 110 l oraz 136 l, 16 grudnia 2011 r. dwukrotnie – 104 l oraz 130 l, 19 grudnia 2011 r. – 89 l, 20 grudnia 2011 r. – 110,14 l, 22 grudnia 2011 r. dwukrotnie – 102,5 l oraz 129,5 l, 28 grudnia 2011 r. – 99,5 l, 29 grudnia 2011 r. – 98 l.

W tym czasie oskarżony wykonał 15 kursów w listopadzie oraz 10 w grudniu. W dniach 19 listopada 2011 roku oraz 3 grudnia 2011 roku paliwo zostało przez oskarżonego zakupione pomimo, że nie odbywały się wówczas przejazdy. Łączna ilość paliwa zatankowanego przez oskarżonego w omawianym okresie wyniosła w listopadzie 2011 r. 1927,15 l, zaś w grudniu 2011 r. 1764,64 l, natomiast uwzględniając ilość kursów wykonanych w tym czasie przez oskarżonego samochód mógł zużyć odpowiednio 1451,4 l w listopadzie oraz 967,6 l w grudniu 2011 r.

Dowody:

Zeznania świadków:

- J. B. (1) k. 113v.-115, 2-5, 26-29, 54,

- L. K. (1) k. 115, 35-38

Częściowo wyjaśnienia oskarżonego k. 98-99

Zestawienie transakcji sprzedaży i faktury vat k. 144-169, 188-195

Opinia biegłego Z. R. k. 223-228, 250-253, 271-272

Oskarżony w tym okresie część zakupionego paliwa przywłaszczał na własne potrzeby, tankując większą ilość paliwa niż było to konieczne do kanistrów o pojemności ok. 30 l, które przekładał po napełnieniu do swojego samochodu, a które wypożyczył od A. i S. K., zatrudnionych również w tej samej firmie. Oskarżony proponował wymienionym udział w takim procederze, twierdząc przy tym, że J. B. (1) nie zna się na samochodach, a więc nie ma wiedzy na temat faktycznej ilości spalanego paliwa, a więc w niczym się nie zorientuje. Na pytanie L. K. (1) o pojemniki na paliwo przewożone dodatkowo w samochodzie oskarżony odpowiedział, że ma zgodę właścicieli firmy na tankowanie zwiększonej ilości paliwa z racji tego, że pracuje jeszcze w innej firmie.

Dowody:

Zeznania świadków:

- J. B. (1) k. 113v.-115, 2-5, 26-29, 54,

- L. K. (1) k. 115, 35-38

- A. K. (1) k. 301

- S. K. k. 301v.

Zestawienie transakcji sprzedaży i faktury vat k. 144-169, 188-195

Opinia biegłego Z. R. k. 223-228, 250-253, 271-272

Cena litra oleju napędowego w listopadzie 2011 r. wynosiła 5,49 zł, natomiast w grudniu tego samego roku – 5,51 zł.

Za listopad 2011 roku firmę pokrzywdzonej z tytułu zakupionego oleju napędowego obciążyła należność w kwocie 18.859,25 zł (nabyto 3435,2 l paliwa), natomiast za grudzień 2011 roku – 21.767,82 zł (zakupiono 3950,6 l paliwa). Były to wielkości znacząco przekraczające wydatki ponoszone z tego tytułu w poprzednich miesiącach, gdyż dla przykładu we wrześniu i październiku tego samego roku wyniosły one odpowiednio 13.049,94 zł oraz 13.761,38 zł. Wysokość należności obciążających firmę pokrzywdzonej z racji zakupywanego paliwa zwróciła również uwagę właścicieli stacji paliw. Oskarżony P. K. zapytany o zwiększoną ilość oleju napędowego oświadczył M. S. (1), że ma zgodę na właścicieli firmy na tankowanie większej ilości paliwa, ponieważ samochód więcej spala. W rzeczywistości oskarżony nie dysponował taką zgodą. M. S. (1) poinformował o tej rozmowie J. B. (1), który zażądał od oskarżonego zapłaty 10.000 zł tytułem rekompensaty poniesionych strat, na co oskarżony nie wyraził zgody, w konsekwencji czego został z nim rozwiązany stosunek pracy oraz zostało złożone zawiadomienie o popełnieniu przez niego przestępstwa przywłaszczenia paliwa o łącznej wartości 12.000 zł.

Dowody:

Zeznania J. B. (1) k. 113v.-115, 2-5, 26-29, 54

Zestawienie transakcji sprzedaży i faktury vat k. 144-169, 188-195

Oskarżony P. K. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu przestępstwa. W złożonych wyjaśnieniach wskazał, że samochód R. (...) spalał na trasie 17 l paliwa/100 km, zaś w okresie zimowym, przy pełnym obciążeniu nawet do 20 l. Oskarżony wyjaśnił, że zakupy paliwa, jakich dokonywał były uzasadnione jego faktycznym zużyciem, wskazał, że przed każdym kursem tankował auto do pełna (miało 90-litrowy zbiornik) oraz dodatkowo brał paliwo do 2-3 kanistrów aby nie brakło go na trasie. Oskarżony stwierdził, że nie było żadnych dyspozycji co do tego jaką ilość paliwa kierowca może dodatkowo zatankować, wskazał, że J. B. (1) nie znał się na samochodach i nie miał pojęcia o faktycznej wielkości spalanego paliwa, a także nie interesował się tym. Nadto oskarżony zarzucił, że samochód, którym jeździł miał wiele awarii, związanych min. z wyciekami paliwa, a także stwierdził, że spór pomiędzy nim a J. B. (1) i pomówienie oskarżonego o przywłaszczenie paliwa wynikły z niezgody oskarżonego na zaproponowane mu warunki pracy.

Wyjaśnienia oskarżonego k. 98-99

Oskarżony ma aktualnie status osoby niekaranej sądownie.

Dowód:

Dane o karalności k. 276

Nadto Sąd zważył:

Ustalenia faktyczne w niniejszej sprawie Sąd oparł na uznanych za wiarygodne zeznaniach świadków: J. B. (1), L. K. (1), M. S. (1), A. K. (1) i S. K.. Ze zgodnych relacji wymienionych osób wynikało, że oskarżony dysponował kilkoma pojemnikami na paliwo, do których przy okazji tankowania samochodu R. (...) pobierał dodatkowo tankowane paliwo, które przywłaszczał. Świadkowie A. K., S. K. i L. K. osobiście te kanistry na paliwo w posiadaniu oskarżonego widzieli, natomiast M. S. zauważył, że zwiększyły się należności od firmy (...) z tytułu zakupów paliwa, a jednocześnie, że oskarżony tankuje większą ilość oleju napędowego niż dotychczas. J. B. (1) dysponował wiedzą na temat tych okoliczności uzyskaną od wymienionych świadków. Zeznania wskazanych wyżej osób są zgodne, uzupełniają się nawzajem, tworząc spójny i logiczny obraz zdarzeń. Relacje te korespondują dodatkowo z dowodami z dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy oraz z opinią biegłego.

Fakt dokonywania zwiększonych zakupów paliwa potwierdzają dokumenty w postaci zestawień transakcji dokonywanych na rachunek firmy pokrzywdzonej. Zestawienia te dokumentują zakupy dokonywane na rachunek firmy przez poszczególne osoby – oskarżonego, L. K. oraz J. B. – poprzez wskazanie ilości nabytego paliwa, daty transakcji oraz tożsamości kupującego. Na podstawie tych zestawień były następnie wystawione faktury sprzedaży, z których wynika, że obciążenie firmy pokrzywdzonej z tytułu zakupów paliwa sukcesywnie wzrastało, a w ostatnich dwóch miesiącach 2011 roku zwiększyło się w sposób niewspółmierny do dotychczasowego zużycia.

Ustalenia odnośnie liczby i dat kursów wykonanych na rzecz firmy (...), jak też w zakresie długości pokonywanej każdorazowo trasy Sąd poczynił na podstawie dokumentów przedstawionych przez pokrzywdzoną, uzupełnionych zeznaniami L. K. (1), J. B. (1) oraz częściowo wyjaśnieniami oskarżonego.

Strony nie kwestionowały treści omawianych wyżej dokumentów, wobec czego ich treść Sąd uznał za odpowiadającą rzeczywistości.

Kluczowe znaczenie dla poczynienia ustaleń umożliwiających przypisanie oskarżonemu odpowiedzialności za zarzucane mu przestępstwo miało stwierdzenie czy udokumentowane zakupy paliwa w okresie objętym zarzutem były uzasadnione z punktu widzenia jego faktycznego zużycia. Oskarżony P. K. utrzymywał, że to właśnie zużycie paliwa w samochodzie, którym jeździł w trakcie wykonywania swoich obowiązków, było przyczyną dokonywania większych zakupów oleju napędowego. Teza ta była podstawą linii obrony oskarżonego. Aby zweryfikować powyższe twierdzenie, Sąd zasięgnął opinii biegłego z zakresu techniki samochodowej na okoliczność ustalenia faktycznego poziomu spalania paliwa, a także stanu technicznego samochodu R. (...), który ewentualnie uzasadniałby zwiększone spalanie paliwa. Z opinii biegłego Z. R. wynika, że przy maksymalnym dopuszczalnym obciążeniu ładunkiem wskazany samochód wykazywał średnie spalanie na poziomie 12,31 l/100 km. Ustalenia w tym zakresie biegły dokonał na podstawie przejazdu trasą o długości 51 km, przy obciążeniu ładunkiem o masie 1100 kg, po uprzednim zatankowaniu pełnego zbiornika paliwa. Biegły wskazał, że przy zmiennym obciążeniu wielkość spalania ulegała nieznacznym zmianom (rzędu 0,1 l/100 km). Biegły wskazał nadto, że po przeprowadzeniu badania technicznego pojazdu, uwzględniającego sprawdzenie jego zawieszenia, układu kierowniczego i hamulcowego, a także analizę spalin, nie stwierdził w pojeździe usterek mogących mieć wpływ na wielkość spalania paliwa. Należy przy tym zauważyć, że w dostarczonej przez pokrzywdzoną dokumentacji brak było danych wskazujących na dokonywanie w tym samochodzie w inkryminowanym okresie czasu napraw układu zasilania paliwem, na co biegły również zwrócił uwagę. Sąd wskazuje w tym miejscu, że również zeznania świadków J. B. (1) i L. K. (1) nie potwierdziły wyjaśnień oskarżonego, że przedmiotowy samochód miał wiele awarii właśnie tego rodzaju. Świadek K. zeznał, że taka sytuacja miała miejsce tylko raz w czasie jego kursu, pękł wówczas przewód paliwowy, ale ubytek paliwa nie był wówczas znaczny.

Biegły na podstawie badania stanu technicznego pojazdu stwierdził również, że nie nosi on cech zużycia wskazujących na jego nadmierne obciążanie ładunkiem, na co także powoływał się oskarżony, twierdząc, że samochód notorycznie miał przekroczoną dopuszczalną ładowność. Biegły wskazywał, że w takim przypadku auto nosiłoby ślady nadmiernej eksploatacji w zakresie zawieszenia, miałoby uszkodzone resory, elementy nośne podwozia, a przy obciążeniu rzędu 3 ton jego konstrukcja by się załamała. Trafne wydaje się stwierdzenie biegłego co do braku możliwości empirycznego sprawdzenia wpływu takiej wielkości ładunku na wartość spalania paliwa – przekroczenie dopuszczalnego poziomu ładowności naruszałoby zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym.

Wnioski sformułowane w opinii biegłego Sąd uznał za w pełni wiarygodne, nie dostrzegając w treści opinii wad o charakterze merytorycznym czy formalnym. Podstawowe ustalenia dotyczące wielkości spalania biegły ustalił metodą doświadczalną, uwzględniając parametry wskazane przez Sąd i brak jest podstaw do zakwestionowania uzyskanych wyników.

Uwzględniając wnioski opinii biegłego w zakresie średniego spalania paliwa w samochodzie użytkowanym przez oskarżonego, Sąd ustalił, że podczas przejazdu trasy o długości 786 km, jaką oskarżony każdorazowo pokonywał pracując w firmie pokrzywdzonej, R. (...) spalałoby średnio 96,76 l oleju napędowego. Tego rodzaju ustalenia korespondują z zeznaniami świadków J. B. (1) i L. K. (1), że do pokonania trasy wystarczające było zatankowanie w samochodzie pełnego zbiornika paliwa oraz dodatkowego kanistra o pojemności 10-15 l. Zestawiając wykazy zrealizowanych przewozów i dokonanych przez oskarżonego zakupów paliwa (i uwzględniając wynikające z zeznań wymienionych świadków i wyjaśnień oskarżonego założenie, że samochód tankował przed trasą kierowca, który wykonywał kurs), Sąd przyjął, że listopadzie 2011 roku oskarżony wykonał 15 kursów, a w grudniu – 10 kursów. Ogólne zużycie paliwa na danej trasie można na tej podstawie obliczyć odpowiednio na 1451,4 l w listopadzie oraz 967,6 l w grudniu. Jednocześnie na podstawie zestawień sporządzonych na stacji paliw Sąd ustalił, że w listopadzie 2011 roku oskarżony dokonał zakupu łącznie 1927,15 l, a w grudniu 1764,64 l. Należy podkreślić, że zdarzyło się, iż w dniach 19 listopada oraz 3 grudnia 2011 roku oskarżony tankował duże ilości paliwa, przekraczające jego faktyczne zużycie, podczas gdy w tych terminach nie był wykonywany kurs na trasie P. – J.. Miały miejsce także sytuacje, gdy zakupy paliwa były dokonywane dwukrotnie tego samego dnia, a następnie ponownie przed kolejnym kursem (tak: 8 listopada, 16 listopada, 23 listopada, 29 listopada, 3 grudnia, 8 grudnia, 14 grudnia, 16 grudnia, 22 grudnia), a łączna ilość zakupionego oleju napędowego w większości tych przypadków przekraczała 200 l, co było nieuzasadnione faktyczną wielkością spalania.

Różnica ilości paliwa zakupionej przez oskarżonego na rachunek firmy (...) w stosunku do ilości uzasadnionej z punktu widzenia faktycznego poziomu spalania paliwa w użytkowanym samochodzie wyniosła w listopadzie 2011 roku 475,75 l, zaś w grudniu 797,04 l, a więc łącznie 1272,79 l. Uwzględniając aktualne w tamtym okresie ceny oleju napędowego Sąd ustalił ogólną wartość szkody wyrządzonej pokrzywdzonej na kwotę 7.003,55 zł. Należy w tym miejscu zauważyć, że wartość szkody wskazana przez składającego zawiadomienie o przestępstwie opierała się wyłącznie na ustaleniu różnicy wartości faktur sprzedaży obciążających rachunek pokrzywdzonej za okres wskazany w zarzucie w stosunku do okresu poprzedzającego i nie uwzględniała ani analizy faktycznego zużycia paliwa, ani okoliczności, że poza oskarżonym zakupów oleju napędowego dokonywali również L. K. (1) oraz J. B. (1).

Sąd odmówił wiary wyjaśnieniom oskarżonego, w których kwestionował on swoją odpowiedzialność w zakresie zarzucanego mu przestępstwa. Wyjaśnienia oskarżonego, tłumaczącego zwiększone zakupy paliwa jego większym niż dotychczas zużyciem, nie znajdują potwierdzenia w pozostałych dowodach przeprowadzonych w toku procesu, a wręcz pozostają z nimi w sprzeczności. Brak jest również podstaw do przyjęcia tezy oskarżonego, że skierowane przeciwko niemu zawiadomienie o przestępstwie miałoby być wynikiem konfliktu pomiędzy nim a J. B. (1) na tle zaproponowanych oskarżonemu warunków pracy, których ten nie zaakceptował. Twierdzenie takie nie znajduje potwierdzenia w zgromadzonym materiale dowodowym i wydaje się bezpodstawne w świetle stwierdzonych faktycznie zwiększonych zakupów paliwa dokonywanych w inkryminowanym okresie przez oskarżonego i braku dla nich uzasadnienia faktycznym jego zużyciem. Wersja zdarzeń zaprezentowana przez oskarżonego, musi być w tych okolicznościach oceniona jako przejaw obranej przez niego linii obrony ukierunkowanej na uniknięcie odpowiedzialności karnej.

Oceniając ustalone w niniejszej sprawie zachowanie oskarżonego pod kątem realizacji znamion czynu zabronionego Sąd podzielił pogląd oskarżyciela publicznego co do zakwalifikowania czynu oskarżonego jako przestępstwa z art. 284 § 1 kk. Czyn ten charakteryzuje takie zachowanie sprawcy, które jest ukierunkowane na bezprawne, a więc z pominięciem osoby uprawnionej, rozporządzenie znajdującym się w posiadaniu sprawcy cudzym mieniem ruchomym poprzez włączenie go do swojego majątku i powiększenie tym samym swego stanu posiadania bądź przeznaczenie go na inny cel niż przekazanie właścicielowi. Zachowanie oskarżonego polegające na nieuprawnionym zakupie większej ilości paliwa niż było to uzasadnione, bez wiedzy właścicielki firmy, na której rachunek te zakupy były dokonywane i brak rozliczenia się z nich, w pełni wyczerpywało znamiona powołanego występku. Biorąc pod uwagę, że tych zakupów oskarżony na przestrzeni inkryminowanego okresu dokonywał kilkakrotnie, w krótkich odstępach czasu, kierując się z góry powziętym zamiarem, o którego istnieniu można wnosić na podstawie zeznań świadków – małżonków K., uzasadnione było zakwalifikowanie zachowania oskarżonego w kategoriach czynu ciągłego z art. 12 kk.

Za przypisane oskarżonemu przestępstwo wymierzono mu karę 6 miesięcy pozbawienia wolności. Wymierzając oskarżonemu karę Sąd kierował się dyrektywami wymiaru określonymi w art. 53 § 1 i 2 kk, a zwłaszcza pobudkami i sposobem działania sprawcy, społeczną szkodliwością czynu, stopniem winy, osobowością sprawcy oraz postawą po dokonaniu przestępstwa. Ustalone w sprawie zachowanie oskarżonego świadczyło o braku poszanowania dla cudzych dóbr i praw oraz obowiązującego porządku prawnego. Oskarżony działał z pełną premedytacją, zmierzając do uzyskania korzyści majątkowej kosztem osoby zatrudniającej go, wykorzystując brak rozeznania pracodawcy oraz udzielone oskarżonemu zaufanie. Motywacja, jaką kierował się oskarżony zasługuje na potępienie i ukaranie. Zdaniem Sądu orzeczenie kary w powyższym wymiarze jest adekwatne do stopnia zawinienia sprawcy i będzie w wystarczającym stopniu dolegliwe, a jednocześnie taki wymiar kary jest wystarczający i konieczny dla osiągnięcia jej celów, przede wszystkim celu zapobiegawczego i wychowawczego i będzie wystarczające dla zapobieżenia w przyszłości popełnianiu przez oskarżonego kolejnych przestępstw oraz ukształtowania u niego postawy życiowej zgodnej z porządkiem prawnym.

Sąd uznał za właściwe zastosować wobec oskarżonego dobrodziejstwo warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej kary pozbawienia wolności na okres próby lat 3. Z uwagi na to, iż P. K. posiada aktualnie status osoby niekaranej (wobec zatarcia poprzedniego skazania) Sąd uznał, że zachodzi wobec niego pozytywna prognoza kryminologiczna wyrażająca się w przeświadczeniu, że oskarżony może i powinien z faktu wydania wyroku skazującego wyciągnąć pozytywne wnioski na przyszłość i zmienić swoje postępowanie tak, by nie wejść ponownie w konflikt z prawem. Groźba zarządzenia kary w trzyletnim okresie próby skutecznie powstrzyma oskarżonego od podejmowania jakichkolwiek działań, mogących naruszać porządek prawny.

Na podstawie art. 46 § 1 kk Sąd zobowiązał oskarżonego do naprawienia wyrządzonej szkody poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonej M. B. kwoty będącej równowartością ustalonej szkody, jaką oskarżony swoim działaniem wyrządził.

Podstawę rozstrzygnięcia o kosztach procesu, którymi obciążono oskarżonego stanowi przepis art. 627 kpk.

Na rzecz obrońcy z urzędu przyznano wynagrodzenie z tytułu pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu w niniejszym postępowaniu, którego wysokość znajduje uzasadnienie w treści art. 29 ust.1 Ustawy Prawo o adwokaturze i §14 ust. 1 pkt. 2 i ust. 2 pkt. 3 oraz § 16 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28.09.2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu (pkt. V wyroku).