Pełny tekst orzeczenia

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 6 sierpnia 2015 roku

Sąd Rejonowy w Świeciu w Wydziale II Karnym w składzie:

Przewodniczący: SSR Piotr Peżyński

Protokolant: starszy sekretarz sądowy Monika Giczela

pod nieobecność oskarżyciela publicznego

po rozpoznaniu w dniu 6 sierpnia 2015 roku na rozprawie

sprawy: S. W. , syna K. i J., urodzonego (...) w Ś.

obwinionego o to, że:

w dniu 03 kwietnia 2015 roku o godzinie 20:52 w miejscowości Ś. na ulicy (...) kierując pojazdem marki O. o nr rej. (...) przekroczył dopuszczalną prędkość o 20 km/h na ograniczeniu
do 50 km/h,

tj. o wykroczenie z art. 92a kw

ORZEKA:

I.  obwinionego S. W. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu stanowiącego wykroczenie z art. 92a kw i za to na podstawie art. 92a kw wymierza mu karę grzywny
w wysokości 100 zł (stu złotych);

II.  zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 30 zł (trzydzieści złotych) tytułem opłaty oraz obciąża go zryczałtowanymi wydatkami postępowania w kwocie 100 zł (sto złotych).

/-/ SSR Piotr Peżyński

UZASADNIENIE

W dniu 03 kwietnia 2015 roku starszy posterunkowy M. I. (1) i sierżant sztabowy J. T. (1) pełnili służbę patrolową w miejscowości Ś. na ulicy (...). Funkcjonariusze Policji znajdując się w odległości 450 metrów od tablicy D-42 „obszar zabudowany” (patrząc w kierunku C.) dokonywali kontroli prędkości pojazdów. Na tym odcinku drogi obowiązywało ograniczenie prędkości do 50 km/h. W tym dniu funkcjonariusze Policji posługiwali się radarowym przyrządem do pomiaru prędkości pojazdów w ruchu drogowym o znaku fabrycznym Iskra-1, numer fabryczny (...), który posiadał świadectwo legalizacji ponownej ważne do dnia 31 grudnia 2015 roku. W urządzeniu Iskra ustawiony był zakres pomiaru na odległość do 300 metrów na pojazdy zbliżające.

Około godziny 20:50 M. I. (1) będąc w radiowozie zauważył jadący z kierunku C. samochód marki O. o nr rej. (...). Ponieważ wizualnie prędkość ta wydawała się wyższa aniżeli dozwolona na tym odcinku drogi, funkcjonariusz Policji postanowił wykonać pomiar jego prędkości. M. I. (1) wystawił więc rękę z urządzeniem Iskra przez otwartą szybę w drzwiach radiowozu i wykonał pomiar prędkości nadjeżdżającego pojazdu urządzeniem radarowym Iskra, które wskazało prędkość 70 km/h. Ponieważ zarejestrowana prędkość była większa o 20 km/h aniżeli dopuszczalna na tym odcinku drogi, policjant zdecydował o zatrzymaniu pojazdu do kontroli. W chwili wykonywania pomiaru prędkości w polu widzenia funkcjonariusza Policji nie było żadnego innego pojazdu mogącego mieć wpływ na wynik pomiaru, tzn. ani przed pojazdem zatrzymanym do kontroli ani za nim, nie było w tym czasie innego pojazdu jadącego w tym samym kierunku.
Po zatrzymaniu kierowcy do kontroli, M. I. (1) podszedł do niego, przedstawieniu się i okazał miernik ze zmierzoną prędkością. Policjant poinformował kierującego o popełnionym wykroczeniu polegającym na przekroczeniu prędkości i zaproponował mandat karny w wysokości 50 złotych i 2 punkty karne. Kierujący S. W. odmówił przyjęcia mandatu, gdyż jego zdaniem miernik Iskra działa nieprawidłowo.

Dowody: zeznania M. I. k. 36; zeznania J. T. k. 36;

notatka urzędowa k. 4; świadectwo legalizacji ponownej k. 5, 26; instrukcja obsługi urządzenia Iskra-1 k. 19-25;

informacja z KPP i dokumentacja fotograficzna k. 18, 33; kopia notatnika służbowego M. I. k. 27-28.

Obwiniony S. W. nie złożył wyjaśnień przed sądem, gdyż pomimo osobistego odebrania zawiadomienia nie stawił się na rozprawę bez żadnego usprawiedliwienia (k. 34). W tej sytuacji, Sąd w trybie art. 71 § 4 kpw przeprowadził rozprawę zaocznie uznając, że udział obwinionego w rozprawie, nie jest konieczny
(k. 35-37). Z nadesłanego do sądu sprzeciwu od wyroku nakazowego wynikało jednak, że zdaniem obwinionego wykonanie pomiaru prędkości urządzeniem typu Iskra 1 było niezgodne z prawem. W ocenie obwinionego urządzenie Iskra 1 nie spełnia ministerialnych wymogów metrologicznych, gdyż miernik powinien jednoznacznie wskazywać, którego pojazdu prędkość wyświetla się na ekranie.

Argumentacja obwinionego okazała się jednak całkowicie chybiona w realiach niniejszej sprawy.

Podkreślić w tym miejscu wypada, że z jasnych i stanowczych zeznań funkcjonariuszy Policji M. I. (1) i J. T. (1) oraz nadesłanej informacji i dokumentacji zdjęciowej (k. 18, 33) wynikało jednoznacznie, że w chwili wykonywania pomiaru prędkości, pojazd kierowany przez obwinionego znajdował się już na odcinku drogi oznaczonym znakiem D-42 „obszar zabudowany”, gdzie obowiązywało ograniczenie prędkości do 50 km/h. Od miejsca gdzie funkcjonariusz Policji wykonywał pomiar prędkości do miejsca usytuowania znaku D-42 ograniczającego prędkość do 50 km/h była odległość 450 metrów (k. 18), zaś urządzenie Iskra było ustawione na zakres pomiaru do 300 metrów na pojazdy zbliżające. Co więcej, ze zgromadzonego materiału poglądowego wynika jednoznacznie, iż z miejsca wykonywania pomiaru prędkości funkcjonariusz Policji miał pełną kontrolą wizualną odcinka drogi, którym poruszał się obwiniony. W tej sytuacji nie mogło dojść do pomyłki, w której urządzenie zmierzyłoby prędkość innego pojazdu, który znajdowałby się poza zasięgiem kontroli wizualnej funkcjonariusza Policji. Co więcej, ze względu na ustawienie zakresu pomiaru urządzenia Iskra na 300 metrów, należy całkowicie wykluczyć możliwość wykonania przez funkcjonariusza Policji pomiaru prędkości pojazdu, który znajdowałby się przed obszarem zabudowanym. Tym bardziej, że w chwili wykonywania pomiaru prędkości, żaden inny pojazd – poza pojazdem obwinionego – nie nadjeżdżał w kierunku funkcjonariuszy Policji. Biorąc więc pod uwagę zgromadzony materiał dowodowy, w szczególności dokumentację zdjęciową oraz jasne, logiczne, spójne i konsekwentne zeznania M. I. (1) i J. T. (1) (k. 36), Sąd doszedł do jednoznacznego wniosku, iż pomiar prędkości wykonany przez funkcjonariusza Policji został wykonany w sposób prawidłowy i bez cienia wątpliwości dotyczył pojazdu kierowanego przez obwinionego. Innymi słowy, ustawiony zakres pomiaru do 300 metrów w połączeniu z faktem usytuowania znaku D-42 „obszar zabudowany” ograniczającego prędkość do 50 km/h w odległości 450 metrów od funkcjonariusza Policji, który miał pełną kontrolę wizualną całego odcinka drogi, na którym pomiar był wykonywany, wyklucza możliwość, żeby urządzenie radarowe zmierzyło prędkość innego pojazdu, nie będącego w polu widzenia M. I. (1). Wskazać również należy, iż radarowy przyrząd do pomiaru prędkości pojazdów w ruchu drogowym o znaku fabrycznym ISKRA-1, numer fabryczny (...) – wbrew twierdzeniom obwinionego – nie musiał być podłączony do komputera lub kamery i nie musiał utrwalać obrazu zarejestrowanego pojazdu, jego prędkości, godziny wykonania pomiaru itp., aby być urządzeniem zgodnym z rozporządzeniem Ministra Gospodarki z dnia 17 lutego 2014 roku w sprawie wymagań, którym powinny odpowiadać przyrządy do pomiaru prędkości pojazdów w ruchu drogowym oraz szczegółowego zakresu badań i sprawdzeń wykonywanych podczas prawnej kontroli metrologicznej tych przyrządów pomiarowych (Dz.U. 2014, poz. 281). Urządzenie którym została zmierzona prędkość pojazdu obwinionego spełniało wszelkie wymagania, w związku z czym otrzymało świadectwo legalizacji ponownej ważne do dnia 31 grudnia 2015 roku (k. 26). Co więcej, przepis § 5 ust. 1 cyt. rozporządzenia nie nakłada obowiązku identyfikacji konkretnego pojazdu „przez urządzenie” radarowe typu Iskra (jak chciałby obwiniony). Przepis ten stanowi, iż konstrukcja i wykonanie przyrządu powinny zapewniać wskazanie pojazdu, którego prędkość została zmierzona. Oznacza to, iż wskazanie pojazdu, którego prędkość została zmierzona może nastąpić także w taki sposób jak w niniejszej sprawie, tj. na podstawie zeznań funkcjonariusza Policji, który wykonał pomiar w określonych warunkach drogowych i zgodnie z zasadą działania radarowego urządzenia typu Iskra. Innymi słowy, przepisy prawa obowiązujące w Polsce, a w szczególności § 5 ust. 1 cyt. rozporządzenia, nie nakładają obowiązku, aby radarowy przyrząd do pomiaru prędkości pojazdów w ruchu drogowym typu ISKRA – 1, samodzielnie miał dokonywać wskazania (identyfikacji) pojazdu. Z przepisów tych wynika, że przyrząd powinien jedynie zapewnić (umożliwić) dokonanie wskazania konkretnego pojazdu, co jest dokonywane przez obsługującego przyrząd. Podobne stanowisko wyraził również Sąd Okręgowy w Bydgoszczy w uzasadnieniu wyroku z dnia 17 lipca 2015 roku w sprawie IV Ka 535/15. Tylko w przypadku powstania wątpliwości lub trudności w zidentyfikowaniu celu, osoba obsługująca przyrząd powinna odstąpić od przypisania wyniku pomiaru któremukolwiek kierowcy. Taka sytuacja, nie miała jednak miejsca w niniejszej sprawie.

Sąd w pełni przyznał walor wiarygodności zeznaniom M. I. (1) (k. 36) oraz J. T. (1) (k. 36), gdyż były one jasne, logiczne, spójne i stanowcze oraz znajdujące pełne odzwierciedlenie w pozostałym materiale dowodowym. Odwołując się w pełni do wcześniejszych uwag, należy podkreślić z całą mocą, iż świadkowie, jako osoby obce dla obwinionego nie miały żadnego powodu, aby fałszywie i tendencyjnie pomawiać obwinionego i próbować mu wmawiać popełnienie wykroczenia, które nie miało miejsca. Zwłaszcza,
że z przebiegu kontroli sporządzono stosowną notatkę urzędową (k. 4) oraz dokonano zapisu przebiegu kontroli w notatniku służbowym (k. 27-28), zaś złożone przez świadków zeznania były jasne i kategoryczne.

Sąd dał wiarę także pozostałym dowodom z dokumentów i pism zgromadzonych oraz ujawnionych w toku postępowania, gdyż żadna ze stron nie kwestionowała ich autentyczności i także Sąd nie znalazł żadnych podstaw, aby kwestionować ich wiarygodność.

Zebrany w sprawie materiał dowodowy, w ocenie Sądu, potwierdza zarówno sprawstwo jak i winę obwinionego S. W. odnośnie zarzucanego mu czynu.

Zgodnie z przepisem art. 92a kw kto, prowadząc pojazd nie stosuje się do ograniczenia prędkości określonego ustawą lub znakiem drogowym, podlega karze grzywny. Podkreślić wypada, iż wykroczenie to ma charakter formalny. Do jego znamion nie należy skutek w postaci spowodowania jakiegokolwiek zagrożenia czy utrudnienia w ruchu. Wykroczenie to może być popełnione zarówno umyślnie, w obu postaciach zamiaru, jak i nieumyślnie (art. 5 kw). W myśl art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 roku Prawo o ruchu drogowym - dalej PoRD - prędkość dopuszczalna pojazdu lub zespołu pojazdów na obszarze zabudowanym w godzinach 05:00 – 23:00 wynosi 50 km/h.

Przenosząc powyższe uwagi na grunt niniejszej sprawy należy stwierdzić, że obwiniony S. W. w dniu 03 kwietnia 2015 roku o godzinie 20:52 w miejscowości Ś. na ulicy (...) kierując samochodem marki O. o nr rej. (...) na obszarze zabudowanym, na którym w tym czasie obowiązywało ograniczenie prędkości do 50 km/h przekroczył dopuszczalną prędkość, poruszając się z prędkością 70 km/h.
Tym samym obwiniony nie zastosował się do ograniczenia prędkości określonego w przepisie art. 20 ust. 1 PoRD i przekroczył dozwoloną na tym odcinku drogi prędkość o 20 km/h. Wobec powyższego, zachowanie obwinionego wyczerpało znamiona wykroczenia z art. 92a kw.

W przedmiotowej sprawie, Sąd nie znalazł żadnych okoliczności łagodzących ani obciążających.

Za przypisane wykroczenie, Sąd na podstawie art. 92a kw wymierzył S. W. karę grzywny w kwocie 100 złotych. W ocenie Sądu, na podstawie całokształtu zebranego materiału dowodowego oraz okoliczności sprawy orzeczona kara jest odpowiednia do stopnia społecznej szkodliwości czynu i spełni swoją funkcję w zakresie prewencji ogólnej, jak i funkcję represyjno - wychowawczą, a nadto nie przekracza stopnia winy obwinionego. Sąd doszedł do przekonania, że tak orzeczona kara grzywny będzie dla obwinionego wystarczającą przestrogą na przyszłość, która sprawi, iż obwiniony będzie z większą rozwagą stosował się do przepisów prawa o ruchu drogowym, których zasadniczym celem jest przecież zapewnienie porządku i bezpieczeństwa ruchu na drogach publicznych. Sąd mógł wymierzyć obwinionemu karę grzywny w granicach od 20 zł do 5.000 zł.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 118 § 1 i 4 kpw w zw. z § 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 października 2001 roku w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia. Opłatę wymierzono po myśli art. 21 pkt 2 w zw. z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych. Na gruncie niniejszej sprawy, Sąd nie znalazł żadnych podstaw, aby obwinionego zwolnić od kosztów sądowych w całości albo w części (art. 119 kpw w zw. z art. 624 § 1 kpk a contrario).

/-/ SSR Piotr Peżyński