Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III AUa 2199/14

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 września 2015 r.

Sąd Apelacyjny w Poznaniu III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSA Jolanta Cierpiał

Sędziowie: SSA Iwona Niewiadowska-Patzer

del. SSO Katarzyna Schönhof-Wilkans (spr)

Protokolant: insp.ds.biurowości Agnieszka Perkowicz

po rozpoznaniu w dniu 15 września 2015 r. w Poznaniu

sprawy H. S.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w P.

przy udziale zainteresowanego: (...)Ośrodka (...) w P. Filia (...)

o wysokość renty socjalnej

na skutek apelacji H. S.

od wyroku Sądu Okręgowego w Poznaniu

z dnia 25 sierpnia 2014 r. sygn. akt VII U 6240/13

oddala apelację

del. SSO Katarzyna Schönhof-Wilkans

SSA Jolanta Cierpiał

SSA Iwona Niewiadowska-Patzer

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 14 sierpnia 2013r. (znak: (...)) Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w P. przyznał H. S. rentę socjalną z tytułu całkowitej niezdolności do pracy od dnia 31 marca 2014r. Wysokość renty ustalono na kwotę 698,17 złotych.

Decyzją z dnia 30 października 2013r. (znak: (...)) Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w P. dokonał przeliczenia przyznanej H. S. renty socjalnej z powodu nadpłaconych zasiłków wypłaconych z pomocy społecznej, zmniejszając wypłacaną rentę o kwotę 111,64 zł i wskazując, że od 1 listopada 2013r. wysokość świadczenia do wypłaty wynosi miesięcznie 498,69 zł. Jako podstawę prawną ZUS wskazał przepisy ustawy z dnia 27 czerwca 2003r. o rencie socjalnej (Dz. U. Nr 135, poz. 1268 ze zm.).

W przepisanym trybie i terminie H. S. wniósł odwołanie od powyższej decyzji z dnia 30 października 2013 r. Odwołujący domagał się zmiany decyzji w części dotyczącej zmniejszenia kwoty renty socjalnej o nadpłaconą kwotę zasiłku stałego, tj. o 111,64 zł miesięcznie. Odwołujący podniósł także, że wydanie zaskarżonej decyzji nie zostało poprzedzone postępowaniem wyjaśniającym pod kątem analizy jego aktualnej sytuacji życiowej, materialnej i rodzinnej, a w konsekwencji rozważeniem możliwości wystąpienia z wnioskiem, o jakim mowa w art. 104 ust. 4 ustawy o pomocy społecznej.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie.

Wyrokiem z dnia 25 sierpnia 2014 r. wydanym w sprawie VII U 6240/13 Sąd Okręgowy w Poznaniu, Wydział VII Ubezpieczeń Społecznych odalił odwołanie H. S..

Powyższe rozstrzygnięcie zostało wydane w oparciu o następujące ustalenia faktyczne i rozważania prawne:

H. S. ur. (...), ma obecnie (...) lat, z zawodu jest mechanikiem obróbki skrawaniem, od 2003r. nie pracuje.

W dniu 5 marca 2008r. odwołujący złożył wniosek o rentę socjalną. Decyzją z dnia 26 czerwca 2008r. organ rentowy odmówił przyznania renty. Wyrokiem dnia 15 stycznia 2009r. Sąd Okręgowy w Poznaniu oddalił odwołanie H. S. od powyższej decyzji.

W dniu 1 października 2009r. odwołujący złożył kolejny wniosek o rentę socjalną oraz o rentę z tytułu niezdolności do pracy. Decyzją z dnia 15 stycznia 2010r. organ rentowy odmówił przyznania prawa do renty socjalnej, a decyzją z dnia 25 stycznia 2010r. odmówił prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Wyrokiem z dnia 18 października 2011r. Sąd Okręgowy w Poznaniu oddalił odwołania H. S. od obydwu decyzji (sygn. akt VIII U 510/10). W wyniku apelacji powoda Sąd Apelacyjny w Poznaniu zmienił zaskarżony wyrok oraz poprzedzającą go decyzję z dnia 15 stycznia 2012r. i przyznał mu prawo do renty socjalnej od dnia 1 października 2009r. do 31 marca 2014r. oraz umorzył postępowanie w przedmiocie decyzji z dnia 25 stycznia 2010r. rozstrzygającej o rencie z tytułu niezdolności do pracy wskutek cofnięcia apelacji w tej części (sygn. akt III AUa 203/12).

Decyzją (...) Ośrodka (...) w P. z dnia 28 grudnia 2012r. przyznano odwołującemu zasiłek stały. Decyzją Prezydenta Miasta P. z dnia 7 października 2013r. uchylono od października 2013r. decyzję o zasiłku, w związku z przyznaniem renty socjalnej. Za okres od 1 października 2009r. do 31 sierpnia 2013r. wypłacono odwołującemu kwotę 24 010,13 zł tytułem spłaty renty socjalnej.

Pismem z dnia 11 października 2013r. (...) P. poinformował odwołującego, że kwota wypłaconego zasiłku w wysokości 13 956 zł - za okres od kwietnia 2010 r. do września 2013 r. - podlega zwrotowi, a także w odpowiedzi na jego pismo wskazał, że decyzja jest zgodna z obowiązującymi przepisami.

Decyzją z dnia 14 sierpnia 2013r. (znak: (...)) Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w P., przyznał H. S. rentę socjalną z tytułu całkowitej niezdolności do pracy od dnia 31 marca 2014r. Termin płatności ustalono na 15-ty dzień miesiąca, a wysokość renty ustalono na kwotę 698,17 złotych.

Zaskarżoną decyzją z dnia 30 października 2013r. (znak: (...)) Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w P. dokonał przeliczenia przyznanej H. S. renty socjalnej z powodu nadpłaconych zasiłków wypłaconych z pomocy społecznej, zmniejszając wypłacaną rentę o kwotę 111,64 zł i wskazując, że od 1 listopada 2013r. wysokość świadczenia do wypłaty wynosi miesięcznie 498,69 zł.

Mając na uwadze powyżej ustalony stan faktyczny, Sąd Okręgowy stwierdził, że zaskarżona decyzja odpowiada prawu i odwołanie H. S. nie zasługiwało na uwzględnienie.

W pierwszej kolejności Sąd Okręgowy przywołał podstawy prawne rozstrzygnięcia, tj. art. 139 ust 1 pkt 8 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz. U. z 2013 r., poz. 1440 ze zm.) w zw. z art. 99 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (t.j. Dz.U. z 2013 r., poz. 182 ze zm.) i mając na względzie ustalony w sprawie stan faktyczny, Sąd dokonał interpretacji tych przepisów. Sąd Okręgowy przywołał i wskazał, że podziela utrwalone już w judykaturze stanowisko, że potrącenie na podstawie art. 99 ust. 1 ustawy o pomocy społecznej, pobranych tytułem zasiłku stałego kwot za okres, za który przyznano emeryturę, następuje z mocy prawa i przepis ten stanowi bezpośrednią podstawę dokonywania potrąceń. Zgoda świadczeniobiorcy na dokonanie potrąceń w tej sytuacji nie jest wymagana. Oznacza to, w ocenie Sądu Okręgowego, że organ rentowy w związku z uzyskaną z (...) w P. informacją z dnia 11 października 2013r., iż H. S. posiadający prawo do świadczenia z ZUS, w okresie oczekiwania na przyznanie świadczenia, skorzystał z pomocy ww. ośrodka w formie zasiłku w łącznej kwocie 13 956 zł, słusznie i zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa wydał decyzję, zgodnie z którą kwota wypłacanego świadczenia rentowego będzie comiesięcznie ulegała umniejszeniu o wskazaną w decyzji kwotę.

Odnosząc się z kolei do zarzutów odwołującego odnośnie niezastosowania wobec niego art. 104 ust. 4 ustawy o pomocy społecznej, Sąd Okręgowy jednoznacznie wskazał, że przepis ten w przedmiotowej sprawie nie znajduje w ogóle zastosowania. Sąd Okręgowy wyjaśnił, że przywołana przez odwołującego regulacja dotyczy zasad dochodzenia zwrotu należności związanych z wydatkami na świadczenia z pomocy społecznej, opłatami określonymi przepisami ustawy oraz nienależnie pobranych świadczeń, których ustalenie następuje w decyzji administracyjnej, a ściągnięcie – w przypadku braku dobrowolnej spłaty – w trybie egzekucji administracyjnej. Z kolei regulacja, o której mowa w art. 99 ustawy o pomocy społecznej – na podstawie, której wydano zaskarżoną decyzję - dotyczy innych sytuacji, niż opisane w art. 104 cyt. ustawy, co zauważył również sam odwołujący, wskazując, że w jego sprawie nie mamy do czynienia z nienależnie pobranymi świadczeniami bądź też świadczeniami przyznanymi pod warunkiem zwrotu. Tym samym Sąd Okręgowy uznał, że zarzut niezastosowania art. 104 ustawy o pomocy społecznej jest całkowicie chybiony, albowiem organ rentowy w prowadzonych przez siebie postępowaniach przedmiotowego przepisu w ogóle nie stosuje.

W tym stanie rzeczy, Sąd Okręgowy na podstawie w/w przepisów oraz art. 477 14 § 1 k.p.c., oddalił odwołanie.

Apelację od powyższego rozstrzygnięcia w imieniu odwołującego H. S. wywiódł ustanowiony przez niego profesjonalny pełnomocnik.

Zaskarżając wyrok w całość, wyrokowi zarzucono w treści apelacji dokonanie sprzecznych ustaleń z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego.

Apelujący w uzasadnieniu wskazywał także, że jego zdaniem zasiłek stały, wypłacany dotychczas odwołującemu nie może być uznany za nienależne pobrane świadczenie i niezasadnie odwołujący został zobowiązany do zwrotu tego świadczenia w oparciu o art. 99 ustawy o pomocy społecznej. Apelujący podkreślał, że świadczenie pobierane przez odwołującego, nie należy do kategorii świadczeń przyznawanych pod warunkiem zwrotu. Jednocześnie apelujący zwrócił uwagę, że w jego ocenie stanowisko Sądu I instancji, wskazujące, że art. 104 ust 4 ustawy o pomocy społecznej w sprawie nie znajduje zastosowania, nie zostało poparte żadnym wyjaśnieniem, poza przytoczeniem treści tegoż artykułu. W ocenie apelującego, to stanowisko Sądu I instancji, jest sprzeczne z brzmieniem tego przepisu. Apelujący wskazał także, że w przedmiotowej sprawie wydanie decyzji o zwrocie nienależnie popranego świadczenia powinno być poprzedzone postępowaniem wyjaśniającym, tymczasem (...) nie dał odwołującemu żadnej możliwości przedstawienia własnych argumentów w sprawie.

Mając powyższe na uwadze, apelujący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uznanie powództwa oraz o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania oraz o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

Nadto apelujący wniósł o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów postępowania przed Sądem II instancji, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Pozwany organ rentowy wnosił o oddalenie apelacji.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja odwołującego H. S. jest całkowicie bezzasadna.

W pierwszej kolejności Sąd Apelacyjny wskazuje, że wbrew stanowisku apelującego, w przedmiotowej sprawie nie doszło do ustaleń sprzecznych z treścią zebranego materiału dowodowego. Sprzeczność taka ma miejsce jedynie wówczas, gdy rozstrzygnięcie Sądu I instancji jest sprzeczne z tymi istotnymi dla rozstrzygnięcia okolicznościami, które Sąd ustalił w toku postępowania albo gdy wyprowadził logicznie błędny wniosek z ustalonych przez siebie okoliczności, albo wreszcie, gdy Sąd przyjął fakty za ustalone bez dostatecznej podstawy. Przez okoliczności w powyższym rozumieniu należy rozumieć okoliczności faktyczne. Nie zachodzi natomiast taka sprzeczność, gdy Sąd w logiczny i rzetelny sposób ocenił zgromadzony materiał dowodowy, wskazał dokładnie na podstawie jakiego materiału dowodowego ustalił w sprawie stan faktyczny, którym dowodom dał wiarę, a którym odmówił tego przymiotu i do tego należycie w tym zakresie uzasadnił swoje stanowisko. Tym samym sama okoliczność, że odwołujący nie zgadza się z treścią wydanego rozstrzygnięcia i wyciąga inne niż Sąd wnioski ze zgromadzonego materiału dowodowego, w sytuacji, gdy ta ocena nie wykracza poza ramy określone w art. 233 § 1 k.p.c., nie oznacza automatycznie, iż doszło do ustaleń sprzecznych z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego.

Sąd Apelacyjny zwraca uwagę, iż w jego ocenie istota sporu w przedmiotowej sprawie w rzeczywistości sprowadzała się do interpretacji treści przepisów stanowiących podstawę rozstrzygnięcia, tj. art. 99 ust. 1 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (t.j. Dz.U. z 2015 r., poz. 163 ze zm.- dalej ustawa o pomocy społecznej) w zw. z art. 139 ust 1 pkt 8 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz. U. z 2015 r., poz. 748 ze zm.-dalej ustawa emerytalna).

W myśl art. 99 ust. 1 ustawy o pomocy społecznej - osobie, której przyznano emeryturę lub rentę za okres, za który wypłacono zasiłek stały lub zasiłek okresowy, Zakład Ubezpieczeń Społecznych oraz inne organy rentowe, które przyznały emeryturę lub rentę, wypłacają to świadczenie pomniejszone o kwotę odpowiadającą wysokości wypłaconych za ten okres zasiłków i przekazują te kwoty na rachunek bankowy właściwego ośrodka pomocy społecznej. Ust. 3 tegoż przepisu wprowadził jedyne ograniczenie, iż kwota pomniejszenia, o której mowa w ust. 1, nie może być wyższa niż przyznana za ten okres kwota emerytury lub renty.

Z kolei zgodnie z art. 139 ust. 1 pkt 8) ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych - ze świadczeń pieniężnych określonych w ustawie - po odliczeniu składki na ubezpieczenie zdrowotne oraz zaliczki i innych należności z tytułu podatku dochodowego od osób fizycznych - podlegają potrąceniu, z uwzględnieniem art. 141, zasiłki wypłacone z tytułu pomocy społecznej, jeżeli przy wypłacie zastrzeżono ich potrącanie, oraz zasiłek stały lub zasiłek okresowy wypłacone na podstawie przepisów o pomocy społecznej za okres, za który przyznano emeryturę lub rentę.

Sąd Apelacyjny wskazuje, że Sąd Okręgowy w uzasadnieniu rozstrzygnięcia dokonał w sposób prawidłowy wykładni art. 99 ust 1 ustawy o pomocy społecznej w zw. z art. 139 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Bezsporne jest to, że odwołujący w czasie, kiedy starał się o przyznanie renty socjalnej (od 1.10.2009r. do 31.08.2013r.) otrzymywał świadczenie z pomocy społecznej, tj. tzw. zasiłek stały. Bezsporne jest także to, że odwołującemu zostało ostatecznie przyznane świadczenie rentowe, albowiem Sąd Apelacyjny wyrokiem z dnia 1 sierpnia 2013 r. (sygn. akt III AUa 203/12) zmienił zaskarżony wyrok Sądu Okręgowego z dnia 18 października 2011 r. oraz poprzedzającą go decyzję organu rentowego z dnia 15 stycznia 2010 r. i przyznał odwołującemu prawo do renty socjalnej od dnia 1 października 2009 r. do dnia 31 marca 2014 r. (a więc również za okres, w którym odwołujący pobierał stały zasiłek z pomocy społecznej).

Należy w tym miejscu zwrócić uwagę na to, że istnieje pewna kategoria świadczeń z pomocy społecznej, które nie podlegają łączeniu ze świadczeniami z ubezpieczenia emerytalno-rentowego. Do tych świadczeń należy właśnie zasiłek stały – pobierany przez odwołującego – jak i również zasiłek okresowy. Oznacza to, że jeżeli zostaje wydane orzeczenie (może to być deklaratoryjna decyzja organu rentowego lub prawomocne orzeczenie Sądu powszechnego, zmieniające wcześniejszą decyzję organu rentowego, odmawiającą prawa do przyznania danego świadczenia) o przyznaniu wstecz prawa do emerytury/renty za okres, w którym uprawniony korzystał z zasiłku stałego lub okresowego, organ rentowy ma obowiązek zastosować instytucję potrącenia swojego świadczenia ze świadczeniem pobranym już z organu pomocy społecznej. Świadczeniobiorca zobowiązany jest wówczas do zwrotu tych ostatnich, jeżeli pobierał zasiłki w okresie, za który przyznano mu rentę lub emeryturę. Zwrotu dokonuje się właśnie przez potrącenie, zmniejszając kwotę świadczenia z ubezpieczeń społecznych. Potrącenie to następuje, jak słusznie wskazał Sąd Okręgowy, z mocy prawa, co oznacza, że nie zachodzi konieczność wydania odrębnej decyzji w tym przedmiocie. Organ rentowy zatem, gdy tylko uzyska stosowną informację o zbiegu pobierania przez uprawnionego wskazanych powyżej konkurencyjnych świadczeń za ten sam okres, ma obowiązek zastosowania instytucji potrącenia uregulowanej w art. 99 ust. 1 ustawy o pomocy społecznej. Cytowany powyżej przepis ma bowiem bezwzględnie obowiązujący charakter i nie jest wymagana do jego zastosowania zgoda osoby zainteresowanej (por.: wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z dnia 16 października2013 r., II SA/Sz/731/13, Lex nr 1390326, wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 3 kwietnia 2009, III AUa 43/09, OSA 2012/1/105-109, wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 22 maja 2013 r., III AUa 1201/12, Lex nr 1321891).

Sąd Apelacyjny wskazuje, że to organ rentowy ma za zadanie nadzorowanie tego, aby konkurencyjne świadczenia (rentowe i socjalne) nie były wypłacane w jednym czasie. Nie jest dopuszczalne – w przypadku zaniedbania organu rentowego w tym względzie – dochodzenie pobranej przez uprawnionego „nadwyżki” świadczenia w innym trybie, niż przewidziany w treści powyżej cytowanego art. 99 ust 1 ustawy o pomocy społecznej. Nie jest zatem dopuszczalne uznawanie pobranej „nadwyżki” świadczenia za świadczenie nienależnie pobrane (por. Wojciech Maciejko, Ustawa o pomocy społecznej. Komentarz, Wydanie IV, LexisNexis 2013).

Mając zatem na względzie powyższe rozważania, z całą stanowczością Sąd Apelacyjny wskazuje, że w przedmiotowej sprawie nie mamy do czynienia z decyzją o zwrocie nienależnie pobranych świadczeń i przyznawany odwołującemu zasiłek celowy nie został uznany za świadczenie nienależnie pobrane. Na powyższe zwracał już uwagę w uzasadnieniu swojego rozstrzygnięcia Sąd Okręgowy, stąd całkowicie błędne jest założenie, wynikające z treści apelacji, że Sąd I instancji niezasadnie przyjął, że pobrany zasiłek powinien zostać zwrócony, jako świadczenie nienależnie pobrane. Sąd Okręgowy takiego założenia nie przyjął, a jedynie wskazał, że potrącenie nastąpiło z mocy prawa, w oparciu o samoistną podstawę prawną wynikającą wprost z treści art. 99 ust. 1 ustawy o pomocy społecznej. Argumentacja przedstawiona w treści apelacji, w ocenie Sądu Apelacyjnego, wskazuje natomiast na niezrozumienie treści przepisów stanowiących podstawę prawną zaskarżonej decyzji.

Z uwagi na powyższą konkluzję, logicznym jest, że w sprawie nie mógł znaleźć zastosowania również art. 104 ust. 4 ustawy o pomocy społecznej, który stanowi, że w przypadkach szczególnie uzasadnionych, zwłaszcza jeżeli żądanie zwrotu wydatków na udzielone świadczenie z tytułu opłat określonych w ustawie oraz z tytułu nienależnie pobranych świadczeń w całości lub w części stanowiłoby dla osoby zobowiązanej nadmierne obciążenie lub też niweczyłoby skutki udzielonej pomocy, właściwy organ, który wydał decyzję w sprawie zwrotu należności, o których mowa w ust. 1, na wniosek pracownika socjalnego lub osoby zainteresowanej, może odstąpić od żądania takiego zwrotu, umorzyć kwotę nienależnie pobranych świadczeń w całości lub w części, odroczyć termin płatności albo rozłożyć na raty. Przepis ten nie może znaleźć zastosowania w sprawie, bowiem jak już wskazywano powyżej, w stosunku do odwołującego nie została wydana decyzja o zwrocie nienależnie pobranych świadczeń, gdyż wypłacony odwołującemu zasiłek stały w okresie, za który w późniejszym czasie odwołujący otrzymał prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy, nie podlega zwrotowi jako nienależne świadczenie. Zwrot, a właściwie potrącenie, następuje bowiem w oparciu o niezależną podstawę prawną, tj. art. 99 ust. 1 ustawy o pomocy społecznej. Na powyższe zwracał uwagę w swoim uzasadnieniu Sąd Okręgowy i nie znajduje uznania w oczach Sądu Apelacyjnego zarzut, wskazujący, że brak podstaw do zastosowania art. 104 ust 1 ustawy o pomocy społecznej nie został poparty żadnym wyjaśnieniem.

Sąd Apelacyjny wskazuje także, iż potrącenie dokonywane przez organ rentowy na podstawie art. 99 ust. 1 ustawy o pomocy społecznej, jest czynnością materialno-techniczną, w drodze której organ rentowy kształtuje sytuację prawną uprawnionego, rozstrzygając o jego prawie do pobierania zbiegających się świadczeń. O czynności tej zainteresowany powinien zostać poinformowany; nie jest jednak tak, jak wskazuje apelujący, że decyzja ta powinna zostać poprzedzona postępowaniem wyjaśniającym, które w dodatku miałby prowadzić (...). Decyzję w sprawie potrącenia wydaje bowiem organ rentowy, niezależnie od stanowiska uprawnionego.

Rozwinięciem art. 99 ust. 1, jest cytowany powyżej art. 139 ust 1 pkt 8 ustawy emerytalnej, albowiem potrącenia dokonać można ze świadczeń rentowych jedynie w oparciu o obowiązujące w tym zakresie przepisy ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Sąd Okręgowy zasadnie wskazał, że przepis ten reguluje kwestię możliwości dokonywania potrąceń ze świadczeń pieniężnych określonych w ustawie i dotyczy on dwóch - niepowiązanych ze sobą sytuacji:

1) zasiłków wypłaconych z tytułu pomocy społecznej, jeżeli przy wypłacie zastrzeżono ich potrącenie

oraz

2) zasiłku stałego lub zasiłku okresowego wypłaconego na podstawie przepisów o pomocy społecznej za okres, za który przyznano emeryturę lub rentę.

Z uwagi na powyższe, zgodzić należy się ze stanowiskiem zaprezentowanym przez Sąd Okręgowy, znajdującym potwierdzenie w orzecznictwie i piśmiennictwie, że w tym drugim przypadku – a z taką właśnie okolicznością mamy do czynienia w przedmiotowej sprawie – nie zachodzi sytuacja, kiedy musiałoby nastąpić zastrzeżenie potrącenia przy wypłacie zasiłku, aby następnie można było dokonywać potrąceń ze świadczeń pieniężnych określonych w ustawie. Spójnik „oraz” użyty do połączenia zdań w tymże przepisie oznacza, że zasiłek stały przyznany odwołującemu nie należy do świadczeń zaliczanych do kategorii świadczeń przyznawanych pod warunkiem zwrotu, a do jego potrącenia, w odróżnieniu od innych świadczeń z pomocy społecznej, dochodzi mimo braku zastrzeżenia o potrąceniu na etapie przyznawania prawa z pomocy społecznej (por. Iwona Sierpowska, Pomoc społeczna. Komentarz, Wydanie III, LEX 2014).

Konkludując, stwierdzić należy, iż zgłoszone przez wnioskodawcę zarzuty nie zasługują na uwzględnienie, gdyż zarówno zaskarżona decyzja organu rentowego, jak i wydane w sprawie orzeczenie sądu pierwszej instancji, odpowiadają obowiązującemu prawu.

Uznając z powyższych względów bezzasadność apelacji, na podstawie art. 385 k.p.c. Sąd Apelacyjny orzekł jak w sentencji wyroku.

del. SSO Katarzyna Schönhof-Wilkans

SSA Jolanta Cierpiał

SSA Iwona Niewiadowska-Patzer