Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem Sąd Rejonowy w Tarnowskich Górach oddalił powództwo (...) Bank (...) Spółki Akcyjnej w W. oraz zasądził od powódki na rzecz pozwanej J. F. kwotę 1217 zł tytułem zwrotu kosztów procesu. Powódka domagała się bowiem zasądzenia kwoty 5.546,04 zł, ustawowych odsetek od kwoty 3.247,49 zł naliczanych od dnia 6 czerwca 2013 r. oraz kosztów procesu według norm przepisanych. Podnosiła, że w dniu 14 lutego 2007 r. zawarła z pozwaną umowę o kredyt numer (...)\ (...), przy czym pozwana nie wywiązywała się z zobowiązań wynikających z tej umowy. W związku z powyższym powódka w dniu 9 września 2010 r. wypowiedziała umowę, a następnie wezwała pozwaną do zapłaty wynikających z umowy nieuregulowanych dotąd należności. W braku ustosunkowania się do tego wezwania (...) Bank (...) Spółka Akcyjna w W. wniosła pozew do sądu w elektronicznym postępowaniu upominawczym, w którym wydany został nakaz zapłaty uwzględniający powództwo.

W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwana wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie na jej rzecz kosztów procesu. Zarzuciła, że powódka nie wykazała roszczenia zarówno co do zasady jak i wysokości, a ponadto podniosła zarzut przedawnienia.

Rozpoznając sprawę po wniesieniu sprzeciwu Sąd I instancji ustalił, że w dniu 14 lutego 2007 r. powódka zawarła z pozwaną J. F. umowę kredytu gotówkowego nr (...)\ (...) na kwotę 7.698,60 zł. Na podstawie tej umowy kredytobiorczyni zobowiązała się spłacać kredyt wraz z odsetkami w 60 ratach płatnych w okresie od marca 2007 r. do lutego 2012 r. Strony uzgodniły, że w sytuacji gdy pozwana nie zapłaci w terminach wynikających z umowy kredytu pełnych rat kredytu za co najmniej dwa okresy płatności, bank może wypowiedzieć umowę kredytu z zachowaniem trzydziestodniowego okresu wypowiedzenia po uprzednim, pisemnym wezwaniu jej do zapłaty zaległych rat lub ich części w terminie nie krótszym niż 7 dni od dnia otrzymania wezwania pod rygorem wypowiedzenia umowy kredytu. Jak ustalił Sąd Rejonowy, pozwana nie wywiązywała się z obowiązków wynikających z zawartej umowy. Wpłacane przez nią kwoty nie odpowiadały ratom wynikającym z umowy, a od lutego 2010 r. w ogóle zaprzestała płacić rat kredytu. W dniu 5 czerwca 2013 r. powódka sporządziła wyciąg z ksiąg bankowych z którego wynika, iż zadłużenie pozwanej z tytułu przedmiotowej umowy o kredyt wynosiło 3.247,49 zł tytułem niespłaconego kapitału, 266,74 zł tytułem odsetek umownych oraz kwotę 2.031,81 zł tytułem odsetek od zadłużenia przeterminowanego. Pismem z dnia 24 czerwca 2013 r. powódka wezwała pozwaną do zapłaty kwoty 5.546,04 zł tytułem zaległości wynikających z umowy z dnia 14 lutego 2007 r. Wezwanie to doręczono pozwanej w dniu 1 lipca 2013 r., jednakże pozwana nie zapłaciła powódce należności dochodzonej pozwem.

Sąd I instancji oddalił wniosek pełnomocnika powódki o dopuszczenie dowodu z wydruku operacji na rachunku bankowym ponieważ wydruk ten nie został przez nikogo podpisany. Nie uwzględnił również wniosku o dowód z kopii zaświadczenia z dnia 17 września 2014 r., kopii wypowiedzenia umowy z dnia 27 lipca 2010 r. oraz kopii regulaminu i harmonogramu spłat. Pisma te bowiem nie zostały potwierdzone za zgodność z oryginałem.

W tak ustalonym stanie faktycznym Sąd Rejonowy doszedł do przekonania, że powódka wykazała roszczenie co do zasady, przy czym wbrew obowiązkowi wynikającemu z regulacji art. 6 k.c. nie udokumentowała go co do wysokości. Zauważył Sąd, że wprawdzie przedłożyła wyciąg z ksiąg bankowych, precyzujący wysokość dochodzonej kwoty, jednakże nie posiada on przymiotu dokumentu urzędowego, albowiem nie został podpisany przez osoby uprawnione do składania tego rodzaju oświadczeń w imieniu banku. Przedłożyła nadto wydruk komputerowy operacji na rachunku bez podpisu oraz kopie dokumentów, bez potwierdzenia ich za zgodność z oryginałem. W formie kopii przedłożono również harmonogram spłaty kredytu. Sąd wskazał, że przy tak zaoferowanym materiale dowodowym oraz okoliczności kwestionowania przez pozwaną wysokości dochodzonej pozwem kwoty celowym było zasięgnięcie opinii biegłego z zakresu księgowości, czego powódka zaniechała. Odnosząc się natomiast do zarzutu przedawnienia w kontekście regulacji art. 120 §1zd. 2 k.c. Sąd Rejonowy przyznał słuszność twierdzeniom pozwanej. Mając bowiem na uwadze, że zaprzestała spłacać kredyt już w lutym 2010 r., powódka powinna była wezwać swojego dłużnika do zapłaty najpóźniej w terminie przypadającym w drugiej połowie marca 2010 r., a następnie wypowiedzieć umowę. Powódka nie dopełniła tych czynności i sporządziła stosowne pismo dopiero w dniu 27 lipca 2010 r., a w dniu 23 lipca 2013 r. wniosła pozew do Sądu, gdy jej roszczenie uległo już przedawnieniu. Nie znalazł zatem Sąd Rejonowy podstaw do uznania tak podniesionego zarzutu za nadużycie prawa podmiotowego.

O kosztach procesu orzekł na podstawie art. 98 k.p.c.

Apelację od powyższego wyroku wywiodła powódka, zaskarżając go w całości. Zarzuciła naruszenie przepisu art. 309 k.p.c., poprzez oddalenie wniosku dowodowego z wydruku komputerowego przedstawiającego rozliczenie umowy kredytowej skutkujące uznaniem, iż dochodzone roszczenie nie zostało wykazane co do wysokości. Skarżąca wytknęła także naruszenie przepisów art. 129 §1 i 2 k.p.c. w zw. z art. 4 ust. 1 b ustawy z dnia 26 maja 1982 r. prawo o adwokaturze, art. 233 §1 k.p.c., polegające na nieuwzględnieniu całego materiału dowodowego i błędne przyjęcie, że dochodzone roszczenie uległo przedawnieniu. W końcu podniosła naruszenie przepisu prawa materialnego art. 123 §1 k.p.c. pkt 2 k.c. oraz art. 124 §1 k.c., polegające na nie przyjęciu, że termin przedawnienia roszczeń został przerwany przez uznanie długu przez pozwaną.

Przedstawiając powyższe zarzuty wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku i zasądzenie od pozwanej na jej rzecz kwoty 5.546,04 zł wraz z ustawowymi odsetkami od kwoty 3.247, 49 zł od dnia 6 czerwca 2013 r. do dnia zapłaty oraz zasądzenie od pozwanej na rzecz powódki kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego za obie instancje, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji z pozostawieniem temu sądowi rozstrzygnięcia w zakresie kosztów sądowych wywołanych postępowaniem apelacyjnym.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja musiała odnieść skutek.

Wbrew stanowisku Sądu Rejonowego wskazane przez powódkę dowody w postaci kopii regulaminu i harmonogramu spłat (k. 107-110), kopii wypowiedzenia umowy z dnia 27 lipca 2010r.(k.43), kopii zaświadczenia z dnia 17 września 2014r.(k.122), stanowią źródła dowodowe w niniejszej sprawie. Wskazać należy, że art. 129 k.p.c. wprawdzie statuuje obowiązek złożenia oryginału dokumentu ( czy to urzędowego czy prywatnego), ale powinność ta powstaje w momencie zgłoszenia takiego żądania przez przeciwnika procesowego. Taka sytuacja nie miała miejsca w niniejszej sprawie, stąd stanowisko Sądu Rejonowego odmawiające powyższym kopiom dokumentów waloru dowodu nie było zasadne. Z kolei wydruk komputerowy operacji na rachunku bankowym (k.45-75), stanowi środek dowodowy nie należący do kategorii dokumentów w rozumieniu art. 244 i 245 k.p.c., jednakże nie jest wykluczonym zakwalifikowanie go do dowodów w rozumieniu art. 309 k.p.c. - przepisu dopuszczającego skorzystanie z każdego źródła informacji o faktach istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy. Wyciąg z ksiąg bankowych z 5 czerwca 2013r. oceniony być zaś winien jako dokument prywatny w rozumieniu art. 245 k.c.

W tych okolicznościach skoro sąd I instancji poczynił ustalenia istotne dla rozstrzygnięcia sprawy wyłącznie na podstawie umowy z 14 lutego 2007r., wyciągu z ksiąg bankowych z 5 czerwca 2013r., pisma z 24 czerwca 2013r. oraz zeznań pozwanej, które w ocenie tego Sądu zostały przyznane przez powódkę w piśmie z 10 lipca 2014r. czemu powódka zaprzecza, a pominął inne dowody zaoferowane przez powódkę, których rozpoznanie pozwoli dopiero na rozpoznanie istoty sprawy, konieczne stało się uchylenie zaskarżonego wyroku.

Mając powyższe na uwadze, a także uwzględniając kasacyjny model postępowania apelacyjnego w postępowaniu uproszczonym Sąd Okręgowy na podstawie art. 386 § 4 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c. uchylił zaskarżony wyrok i przekazał sprawę Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania.

Rozpoznając sprawę ponownie przeprowadzi Sąd Rejonowy postępowanie dowodowe w zakresie wyżej wskazanym i oceni, czy wskazane przez powódkę dowody są wystarczające dla wykazania wysokości dochodzonego roszczenia, ustalenia, w jaki sposób pozwana wywiązywała się z umowy, kiedy zaprzestała spłaty rat kredytu, czy powódka skutecznie wypowiedziała umowę, a jeśli tak, czy prawidłowo pismo z 27 lipca 2010r. zostało pozwanej doręczone. Po przeanalizowaniu materiału dowodowego oceni podnoszone przez strony postępowania zarzuty w przedmiocie przedawnienia roszczenia.

SSO Teresa Kołeczko-Wacławik