Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 lipca 2013 roku

Sąd Okręgowy w Słupsku VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Dariusz Dumanowski

Sędziowie: SO Jadwiga Miklińska

SO Andrzej Cyganek

Protokolant st.sekr.sądowy Roksana Rzechtalska

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej Renaty Szamiel

po rozpoznaniu w dniu 18 lipca 2013 roku

sprawy H. R.

oskarżonego o czyn z art. 279 § 1 k.k. i art. 278 § 5 k.k. przy zast.
art. 11 § 2 k.k.

z powodu apelacji wniesionej przez oskarżonego i pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego

od wyroku Sądu Rejonowego w Słupsku

z dnia 18 marca 2013 roku w sprawie XIV K 662/12

1.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok, uznając obie apelacje za oczywiście bezzasadne;

2.  zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze;

3.  kosztami procesu za II instancję obciąża oskarżyciela posiłkowego (...) S.A. z siedzibą w G., w tym wymierza mu opłatę w wysokości 240 zł (dwieście czterdzieści złotych).

Sygn. akt VI Ka 263/13

UZASADNIENIE

Wyrokiem Sądu Rejonowego w Słupsku z dnia 18 marca 2013r., sygn. akt XIV K 662/12 H. R. został uznany za winnego tego, że:

- w nieustalonym okresie czasu do dnia 18 czerwca 2012r. w C. Gmina S. na terenie O. Latarników poprzez zerwanie kłódki do trafostacji włamał się do tego urządzenia, a następnie poprzez podłączenie instalacji elektrycznej budynku z pominięciem urządzenia pomiarowego usiłował dokonać kradzieży energii elektrycznej na szkodę (...) S.A. z siedzibą w G., lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na ujawnienie tego podłączenia z tym, że ustalił on, iż czy ten stanowi wypadek mniejszej wagi przestępstwa usiłowania kradzieży z włamaniem energii elektrycznej tj. popełnienia przestępstwa z art., 13 § 1 k.k. w zw. z art. 278 § 5 k.k. w zw. z art. 283 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 14 § 1 k.k. w zw. z art. 283 k.k. w zw. z art. 58 § 3 k.k. i w zw. z art. 35 § 1 k.k. skazał go na karę roku ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania w tym czasie nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 godzin w stosunku miesięcznym,

- na podstawie art. 63 § 1 k.k. zaliczył oskarżonemu na poczet orzeczonej w pkt I kary ograniczenia wolności okres rzeczywistego pozbawienia wolności tj. okres zatrzymania w dniu 18.06.2012r. przyjmując iż jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równa się dwóm dniom kary ograniczenia wolności,

- zwolnił oskarżonego od ponoszenia kosztów sadowych zaliczając wydatki poniesione w sprawie na rachunek Skarbu Państwa.

Apelację od powyższego wyroku złożył oskarżony oraz pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego.

Oskarżony wymieniony wyrok zaskarżył w całości na swoją korzyść i zarzucając mu, jak to należało odczytać z treści wniesionego środka odwoławczego:

- błąd w ustaleniach faktycznych mających w jego ocenie wpływ na treść wydanego rozstrzygnięcia, poprzez uznanie, że oskarżony swoim zachowaniem wyczerpał znamiona przestępstwa kradzieży energii elektrycznej w sytuacji, gdy z zebranych w sprawie dowodów wynika, iż do poboru energii elektrycznej nie doszło,

- obrazę przepisu art. 46 § 1 k.k. poprzez nie orzeczenie na jego rzecz obowiązku naprawienia oskarżonemu szkody wyrządzonej przez (...) S.A. wobec odcięcia przez tą spółkę przewodów zasilających instalację,

- obrazę przepisu art. 246 § 1 k.p.k. wobec bezpodstawnego i bezprawnego zatrzymania go,

- brak zaciągnięcia opinii od organizacji broniących praw konsumentów w zakresie ustalenia słuszności z prawem odmowy przez (...) S.A. sprzedaży energii elektrycznej,

- wydanie orzeczenia o samoistnym posiadaniu przez oskarżonego domu latarnika w C. od 2008r., oraz o bezprawnym naruszeniu jego posiadania przez S.

wniósł o uniewinnienie go od czynu mu zarzucanego.

Pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego wymieniony wyrok zaskarżył w całości na niekorzyść oskarżonego i zarzucając mu:

- naruszenie przepisu art. 13 § 1 k.k. poprzez przyjecie iż oskarżony usiłował dokonać kradzieży energii elektrycznej na szkodę (...) S.A. z siedziba w G., lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na ujawnienie przestępstwa,

- naruszenie art. 46 § 1 k.k. poprzez jego niezastosowanie i odstąpienie od orzekani obowiązku naprawienia szkody przez oskarżonego z uwagi na niemożność ustalenia na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego rzeczywistej szkody mimo złożenia takiego wniosku przez pokrzywdzonego,

- naruszenie przepisu art. 7 k.p.k. poprzez brak wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego zebranego w sprawie oraz dokonanie niepełnej, nieuwzględniającej wzajemnych logicznych powiązań miedzy dowodami oceny materiału dowodowego, w szczególności wyjaśnień oskarżonego, zeznań świadków i zebranych dokumentów, oraz poprzez uznanie, iż brak podstaw do ustalenia, iż w skutek nielegalnego podłączenia szkoda na rzecz pokrzywdzonego faktycznie nie wystąpiła,

- naruszenie art. 167 k.p.k. w zw. z art. 193 § 1 k.p.k. poprzez nieprzeprowadzenie przez Sąd z urzędu dowodu z opinii biegłego, mimo ze opinia ta mogła mieć istotne znacznie dla rozstrzygnięcia,

wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku:

⚫

poprzez uznanie, że oskarżony popełnił przestępstwo wyczerpujące znamiona przestępstw określonych w art. 287 § 5 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k.,

⚫

zasadzenie na podstawie art. 46 § 1 k.k. od oskarżonego na rzecz oskarżyciela posiłkowego kwoty 2.038,05zl tytułem naprawienia szkody,

⚫

zasadzenie na rzecz oskarżyciela posiłkowego od oskarżonego zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego, z uwzględnieniem kosztów postępowania apelacyjnego wg norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Wniesione w niniejszej sprawie apelacje okazały się bezzasadne.

W ocenie Sądu Okręgowego, Sąd Rejonowy nie dopuścił się żadnego z zarzucanych w skargach odwoławczych uchybień z zakresu przepisów prawa procesowego, błędów w ustaleniach faktycznych, czy też naruszenia przepisów prawa materialnego tj. art. 13 § 1 k.k. i art. 46 § 1 k.k., które mogłyby mieć wpływ na treść wyroku.

I tak oskarżony podniósł zarzut błędu w ustaleniach faktycznych mających w jego ocenie wpływ na treść wydanego rozstrzygnięcia, poprzez uznanie, że oskarżony swoim zachowaniem wyczerpał znamiona przestępstwa kradzieży z włamaniem energii elektrycznej w sytuacji, gdy z zebranych w sprawie dowodów wynika, iż do poboru energii elektrycznej nie doszło. Pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego wprawdzie takowego zarzutu nie podniósł, jednakże postawił zarzut naruszenia przepisu art. 7 k.p.k. poprzez brak wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego zebranego w sprawie oraz dokonanie niepełnej, nieuwzględniającej wzajemnych logicznych powiązań miedzy dowodami oceny materiału dowodowego, w szczególności wyjaśnień oskarżonego, zeznań świadków i zebranych dokumentów, oraz poprzez uznanie, iż brak podstaw do ustalenia, iż w skutek nielegalnego podłączenia szkoda na rzecz pokrzywdzonego faktycznie nie wystąpiła. Podobieństwo podniesionych w tej części zarzutów, choć idących w całkiem odmiennym kierunku, pozwala w ocenie Sądu Okręgowego ustosunkować się do nich łącznie.

Podniesione w tym zakresie zarzuty są niesłuszne. Autorzy apelacji poza wyłącznie polemicznymi twierdzeniami o dowolnej ocenie zebranego w sprawie materiału dowodowego, nie przedstawili, żadnej przekonującej argumentacji mogącej świadczyć o popełnionym przez Sąd I instancji przy ocenie zebranych w sprawie dowodów błędzie. Co więcej autorzy wniesionych środków odwoławczych zamiast wykazać wady w ocenie tych dowodów, przeciwstawili ocenie dokonanej przez Sąd Rejonowy własne poglądy na temat niniejszej sprawy. Nie sformułowali i nie przedstawili w tym zakresie konkretnych zarzutów, a przecież każde dowodowe twierdzenie wymaga uwiarygodnienia przez wskazanie na fakty realnie istniejące, zaś apelujący takiej próby nie podjęli. Do zakwestionowania stanu faktycznego ustalonego przez Sąd nie wystarczy przedstawienie odmiennego biegu wydarzeń, od tego ustalonego przez Sąd. Wszak zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, jak i zarzut obrazy art. 7 k.p.k. jest zasadny tylko wtedy, gdy skarżący wykaże, iż dokonana przez Sąd Rejonowy ocena dowodów jest sprzeczna z zasadami prawidłowego rozumowania, wiedzy bądź doświadczenia życiowego. Okoliczność ta nie została wykazana, przez żadnego z apelujących.

Z uzasadnienia sporządzonego do zaskarżonego wyroku wynika, iż ocena zebranych w sprawie dowodów dokonana przez Sąd I instancji jest zgodna z zasadami wiedzy, doświadczenia życiowego i wskazaniami wiedzy. Nadto z analizy akt sprawy wynika, iż Sąd w toku tego postępowania wykorzystał wszystkie istniejące możliwości dowodowej weryfikacji tez aktu oskarżenia i twierdzeń obrony. W sposób przekonywający oraz zgodny ze wskazaniami wiedzy i życiowego doświadczenia w uzasadnieniu pisemnym wyroku, przedstawił, na jakich przesłankach faktycznych i prawnych oparł swoje własne przekonanie o sprawstwie i winie oskarżonego.

W pierwszej kolejności wskazać należy, iż sam fakt nie przyznania się oskarżonego do popełnienia czynu mu zarzucanego nie może rzutować, ani przesądzać o dowolnych w tym zakresie ustaleniach Sądu Rejonowego. Nieprzyznanie się do winy jest prawem oskarżonego zagwarantowanym obowiązującymi przepisami, jednakże wyprowadzanie z tego faktu wniosku o jego niewinności jest zbyt daleko idące. Wyjaśnienia te, jak każdy inny dowód, podlegają kompleksowej ocenie sądu, który dopiero po skonfrontowaniu ich z pozostałym zebranym w sprawie materiałem dowodowym jest w stanie wyprowadzić właściwe wnioski z zakresie możliwości przyjęcia sprawstwa oskarżonego w odniesieniu do czynu mu zarzucanego. Takiej też oceny dokonał Sąd Rejonowy w pisemnych motywach wyroku, słusznie uznając, iż wyjaśnienia oskarżonego zasługują na uwzględnienie jedynie w tej części w której znajdują potwierdzenie w zebranym w sprawie innym materiale dowodowym.

Znamiennym w wyjaśnieniach oskarżonego jest to, iż H. R. poza zaprzeczeniem sprawstwa w zakresie czynu mu zarzucanego podniósł, iż jego działania związane z pozyskaniem prądu miały na celu doprowadzenie do zawarcia umowy na dostawę i sprzedaż energii elektrycznej, lub do zalegalizowania takiego poboru, z którego chciał się rozliczać. Wskazał jednocześnie, iż monopolistyczne działania pracowników operatora (...) S.A., w tym szereg dokumentów, których okazania zażądali uniemożliwiły mu zawarcie z tym operatorem umowy na dostawę i sprzedaż energii elektrycznej. Z tego też względu oskarżony postanowił zmusić ich do takowego zachowania. W tym też celu zakupił legalny licznik, wkopał kabel zasilający pomiędzy transformatorem, a licznikiem i udał się z powrotem do operatora (...) S.A. by „ założyć konto celem opłaty za zużytą energię” (k. 149).Wyjaśnił, iż licznik do poboru energii zamontowany został na budynku (...) Latarnika. Zaś do skrzynki rozdzielczej znajdującej się na słupie energetycznym dostał się w ten sposób, że „ usunąłem kłódkę, która tam była i umieściłem na niej swoje kłódki” (k. 149). Z powyższego wynika więc, iż choć oskarżony zaprzecza temu, by dopuścił się popełnienia czynu mu zarzucanego, to jednak zawarty w jego wyjaśnieniach opis podjętych przez niego czynności związanych z próbą samowolnego dokonania przyłączy energii elektrycznej potwierdza popełnienie przypisanego mu czynu.

Sąd meriti dostrzegając niedokładności w składanej przezeń relacji o zdarzeniu, dokonał ich oceny przez pryzmat pozostałych dowodów zebranych w sprawie, zarówno tych osobowych, jak i tych z dokumentów, które potwierdzają lub zaprzeczają treściom podawanym przez oskarżonego.

I tak z zeznań P. D., A. W. i J. B. wynika, iż oskarżony usiłował dokonać nielegalnego podłączenia energii elektrycznej.

P. D. wskazał, iż widział majsterkującego oskarżonego przy otwartej skrzynce energetycznej na posesji domu latarnika w momencie, kiedy nastąpiła przerwa w dostawie prądu do baru przez niego prowadzonego przy parkingu leśnym przy wejściu na wydmy w C.. Otrzymał też od oskarżonego zapewnienie, że prąd zostanie włączony. Widział też przekopany rowek.

Z kolei A. W. zeznał, iż podczas kontroli legalności poboru energii elektrycznej w miejscowości C. Dom Latarnika na rozdzielni niskiego napięcia stacji transformatorowej zastał obce kłódki. Zeznał, iż po otworzeniu tych kłódek przez H. R., który posiadał do nich klucze stwierdził, że „do podstaw BM na polu oznaczonym nr 3 podłączono przewód czterożyłowy który pod ziemią poprowadzono do budynku. W budynku przewód ten został podłączony do zabezpieczeń znajdujących się przed licznikiem na tablicy licznikowej wisiał licznik niewiadomego pochodzenia (…) w czasie kontroli nie była pobierana energia, w budynku nie było urządzeń elektrycznych (…) stała odłączona lodówka i suszarka do włosów” (k. 11v).

Również J. B. widział oskarżonego majsterkującego przy transformatorze. Widział też „pas przekopanego podłoża od transformatora do okna piwnicznego domu latarnika, przy transformatorze i przy domu latarnika widoczny był taki sam przewód wychodzący z ziemi i wchodzący do transformatora i przy domu latarnika widoczny był taki sam przewód” (k. 36v).

Także z informacji uzyskanej z firmy (...) S.A. wynika, iż oskarżony do dnia 18.06.2012r. nie wystąpił o warunki przyłączenia do sieci elektroenergetycznej, ani nie zawarł umowy kompleksowej sprzedaży i przesyłu energii elektrycznej do budynku w miejscowości C..

Dowody te Sąd pierwszej instancji słusznie uznał za w pełni wiarygodne, logiczne i spójne. Świadkowie, jako osoby obce dla oskarżonego nie mieli żadnego interesu, aby zeznawać nieprawdę.

Mając więc na względzie powyżej przedstawione dowody stwierdzić należy, iż Sąd Rejonowy był uprawniony do obdarzenia wiarą wyjaśnień oskarżonego w tej części, w której znalazły wsparcie w wymienionych powyżej dowodach. Słusznie natomiast odmówił im w tej części, w której wywodził, iż zamiarem podjętych przezeń samowolnych działań było zmuszenie operatora (...) S.A. do zawarcia umowy na dostawę i sprzedaż energii elektrycznej. Z dowodów przedstawionych powyżej, jak i wymienionych w treści uzasadnienia sporządzonego do zaskarżonego wyroku warunków, jakie należy spełnić by uzyskać warunki przyłączenia do sieci i dostarczania energii w sposób ewidentny wynika, iż oskarżony był świadom tego, iż nie jest on w stanie wobec braku tytułu prawnego do korzystania z nieruchomości, do których energia miałaby być dostarczana, takowe warunki uzyskać. Oskarżony bowiem w sposób bezumowny korzystał z szeregu nieruchomości będących własnością Skarbu P., obecnie znajdujących się w użytkowaniu wieczystym S.. Nie miał on też możliwości rozliczania się ze zużycia energii elektrycznej na zasadzie oferowanej przez tę firmę.

Zwrócić w tym miejscu należy uwagę obu apelujących na wyrok Sądu Najwyższego z dnia 25 września 2012 r. wydany w sprawie IV KK 167/12, z którego jasno wynika, iż „ samo wykonanie nielegalnego przyłącza może być oceniane jako usiłowanie dokonania przestępstwa z art. 278 § 5 k.k., dopiero rozpoczęcie pobierania energii elektrycznej przy pomocy nielegalnego przyłączenia stanowi o dokonaniu tego przestępstwa. Fakt korzystania z takiego dostępu do energii elektrycznej sporadycznie oceniany być może jedynie w zakresie stopnia społecznej szkodliwości czynu. Istota przestępstwa kradzieży energii elektrycznej polega na korzystaniu z tej energii z pominięciem przyjmowanego w stosunkach danego rodzaju sposobu uzyskania lub korzystania z energii. (...) sposoby uzyskania dostępu do źródła energii poprzedzające korzystanie z niej nie należą do znamion tego występku, a zatem i brak osobistych czynności technicznych w celu uzyskania owego bezprawnego dostępu nie może powodować depenalizacji w tym zakresie”. Zatem przedstawiony w uzasadnieniu sporządzonych apelacji w tym zakresie wywód, choć w swej istocie całkiem odmienny, jest błędny. Brak poboru energii elektrycznej, czy zamontowanie licznika nie przesądza o braku odpowiedzialności karnej za przestępstwa usiłowania kradzieży z włamaniem energii elektrycznej. Istotą tego przestępstwa - co już wyżej zostało wykazane - jest już samo wykonanie nielegalnego przyłącza, a takowe jak to wynika z wyjaśnień oskarżonego i pozostałych zebranych w sprawie dowodów zostało wykonane. Co więcej dokonanie takiego podłączenia, bez uwiarygodnienia, iż energia elektryczna została przez oskarżonego zużyta nie może być uznane za dokonanie przestępstwa z art. 278 § 5 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k. Wskazać należy w tym względzie, iż nielegalny pobór energii przez oskarżonego nie wynika ani z wyjaśnień oskarżonego, ani z zeznań przesłuchanych w sprawie świadków. O zużytkowaniu energii elektrycznej nie może świadczyć stan licznika wskazujący na zużycie energii elektrycznej o mocy 1,1 kWh, oraz o dokonanym w oparciu o powyższe wyliczeniu szkody (k. 52, 52). Wszak A. W. wprost stwierdził, iż podczas kontroli energia nie była pobierana. Okoliczności tej zaprzeczył też oskarżony. Nadto oskarżony w swoich wyjaśnieniach wskazał, iż licznik z takim zużyciem energii, jakie ujawnione zostało podczas kontroli został przez niego nabyty, a następnie zamontowany na ścianie budynku przezeń zajmowanego. Postawione przez oskarżonego twierdzenie w tej mierze - iż licznik został zakupiony z takim zużyciem energii jakie na nim widnieje - nie zostało w sposób skuteczny obalone twierdzeniami przeciwnymi. Z pewnością twierdzenia tego nie obalają znalezione w pomieszczeniu urządzenia takie jak lodówka i suszarka do włosów, albowiem ani suszarka ani pusta lodówka nie były podłączone do źródła energii. Również A. W. – elektryk, który przybył na miejsce zdarzenia potwierdził, iż w momencie kontroli nie było podłączone żadne urządzenie i energia nie była pobierana (k.151). Nadto podał, iż nie był w stanie stwierdzić, czy przed kontrolą była pobierana energia, a zatem czy nastąpiła jej kradzież. Okoliczności tej nie podważa zawarte na str. 5 w apelacji pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego wskazanie, iż niemożliwym jest „funkcjonowanie oskarżonego od 2008 roku, tj. od momentu rozpoczęcia bezumownego korzystania przez oskarżonego z zabudowań na terenie tzw. Osady Latarników aż do dnia 18 czerwca 2012r. bez przyłączenia do sieci elektrycznej”. Tymczasem do podważenia czy wykazania pewnej okoliczności nie jest ani wystarczające, ani skuteczne jedynie teoretyczne i gołosłowne wskazanie pewnej hipotetycznej możliwości i na tej tylko podstawie formułowanie zarzutu, że ustalenia sądu są błędne. Każde dowodowe twierdzenie wymaga uwiarygodnienia, poprzez wskazanie na fakty realnie istniejące i poddające się obiektywnemu poznaniu procesowemu. Takich dowodów apelujący nie wskazał. Słusznie zatem Sąd Rejonowy kierując się zasadą określoną w art. 5 § 2 k.p.k. uznał, iż do nielegalnego zużycia energii elektrycznej nie doszło.

Z tego też względu Sąd Okręgowy oddalił złożone przez oskarżonego wnioski dowodowe o przesłuchanie świadków J. S., R. G. i W. G., albowiem, okoliczność mająca być udowodniona tymi dowodami - bezpodstawnego naliczenia przez E. od oskarżonego odszkodowania za pobraną energię wobec braku jej poboru przez oskarżonego - nie ma znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy. Tak samo postąpił Sąd Okręgowy z kolejnym złożonym w tym zakresie przez oskarżonego wnioskiem dowodowym. Określenie przez biegłego zasad dystrybucji energii na obiekcie zajmowanym przez oskarżonego nie ma żadnego wpływu na treść wydanego rozstrzygnięcia. Z tego też względu Sąd Okręgowy postąpił w sposób wyżej wymieniony.

Myli się również pełnomocnik oskarżyciela podnosząc, iż Sąd dopuścił się obrazy art. 167 k.p.k. i 193 k.p.k. poprzez nieprzeprowadzenie z urzędu opinii biegłego . Po pierwsze zarzut ten nie zawiera wskazania biegłego z jakiego zakresu Sąd miałby powołać, i jaka okoliczność tym dowodem miałaby być faktycznie udowodniona. A przecież dowód z opinii biegłego przeprowadza się tylko w sytuacji, gdy stwierdzenie okoliczności mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy wymaga wiadomości specjalnych. Takie okoliczności w niniejszej sprawie nie wystąpiły. Przewodniczący składu orzekającego kieruje rozprawą i to on, a nie strona procesowa, czy jej pełnomocnik, określa czy i kiedy dana czynność zmierzająca do wyjaśnienia wszystkich istotnych okoliczności sprawy ma być przeprowadzona. To, że treścią art. 167 k.p.k. w zw. z art. 366 § 1 k.p.k. na Sąd nałożono obowiązek wyjaśnienia wszystkich istotnych okoliczności sprawy w tym poprzez poszerzenie dostępnego materiału dowodowego, nie oznacza, iż Sąd ma obowiązek przeprowadzenia wszystkich dowodów. Obowiązek ten powstaje dopiero, wówczas, gdy dokonując analizy i oceny zebranych dowodów uzna, że zebrana do tej pory materia dowodowa jest nie pełna i nasuwa wątpliwości co do stanu faktycznego sprawy. Analiza akt niniejszej sprawy wykazuje, iż takie wątpliwości w niniejszej sprawie nie powstały, a tym samym Sąd nie miał obowiązku przeprowadzenia z urzędu innych dodatkowych dowodów, poza tymi, jakie zostały przeprowadzone.

Nadto apelujący zarzucając w tym zakresie wyrokowi obrazę art. 167 k.p.k. i 193 k.p.k., zdaje się zapominać, że inicjatywa dowodowa przyznana została także stronom procesowym i to apelujący, jako fachowy pełnomocnik oskarżyciela, w przypadku powzięcia wątpliwości w powyższym zakresie winien złożyć wniosek o jego przeprowadzenie, a nie zachować postawę bierną, by później w toku postępowania odwoławczego, czynić z tego powodu zarzut wyrokującemu Sądowi I instancji, i to jeszcze bez wykazania przydatności tego dowodu w ustaleniu prawdy materialnej.

W tej sytuacji kolejne podniesione przez pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego zarzuty podważające ocenę prawną czynu przypisanego oskarżonemu są niezasadne. Powyższe dowodzi, że brak jest podstaw do skutecznego kwestionowania wyprowadzonej przez Sąd oceny dowodów oraz wyprowadzonego z nich wniosku co do sprawstwa oskarżonego w zakresie przypisanego mu czynu zabronionego. Przypisanie bowiem oskarżonemu przez Sąd I instancji sprawstwa z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 278 § 5 k.k. w zw. z art. 283 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k. jest logicznym wnioskiem płynącym z treści opisanych wyżej, a uwzględnionych przy wyrokowaniu dowodów. Przedstawione w tym zakresie stanowisko apelujących jest wynikiem subiektywnej oceny dowodów.

Nadto ze wskazanych powyżej dowodów w sposób niewątpliwy wynika, iż przestępstwo, którego dopuści się oskarżony zatrzymane zostało na etapie usiłowania, a zatem podniesiona przez apelującego pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego obraza art. 13 § 1 k.k. poprzez jego zastosowanie nie znajduje w niniejszej sprawie odniesienia. Wobec tego, iż Sąd Okręgowy przy okazji odniesienia się do zarzutu obrazy art. 7 k.p.k. wskazał dlaczego nie jest możliwe przyjecie, iż oskarżony dokonał nielegalnego poboru energii elektrycznej, zasadnym będzie odesłanie w tym względzie do wniosków wyżej zawartych.

Kontrola odwoławcza wyroku nie wykazała też, by Sąd Rejonowy dopuścił się też obrazy art. 283 k.k. Dokonana w tym względzie przez Sąd Rejonowy ocena w tym zakresie jest słuszna. W orzecznictwie Sądu Najwyższego od wielu lat podkreśla się, że o przyjęciu danego typu przestępstwa jako wypadku mniejszej wagi decydują okoliczności popełnienia przestępstwa, zwłaszcza gdy przedmiotowe i podmiotowe znamiona czynu zabronionego charakteryzują się przewagą elementów łagodzących. To właśnie te elementy sprawiają, że popełniony przez sprawcę czyn zabroniony nie jest na tyle niebezpieczny dla porządku prawnego by stosować wobec niego zwykłe zasady odpowiedzialności przewidziane za zrealizowany przez niego typ przestępstwa.

Elementy te występują też w niniejszej sprawie. Z prawidłowo ustalonego w niniejszej sprawie stanu faktycznego wynika, iż przestępstwo popełnione przez oskarżonego zakończone zostało na etapie usiłowania. Do tego jeżeli uwzględni się brak szkody, niewielki stopień pokrzywdzenia pokrzywdzonego, oraz okoliczności jakie skłoniły oskarżonego do popełniania czynu mu przypisanego to zakwalifikowanie czynu przestępczego przypisanego oskarżonemu jako wypadku mniejszej wagi w rozumieniu art. 283 k.k., jest jak najbardziej słuszne.

Nie ma również podstaw do tego, by podzielić stanowisko pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego w zakresie naruszenia przez Sąd Rejonowy przepisu art. 46 § 1 k.k. poprzez jego niezastosowanie i odstąpienie od orzekania obowiązku naprawienia szkody przez oskarżonego z uwagi na niemożność ustalenia na podstawie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego rzeczywistej szkody, mimo złożenia wniosku, oraz podniesionego w tym zakresie zarzutu obrazy art. 7 k.p.k..

Wprawdzie Sąd w warunkach określonych w art. 46 § 1k.k. zobowiązany jest orzec obowiązek naprawienia szkody, o ile szkoda wynikająca z przestępstwa została określona i udowodniona. W wyroku Sądu Najwyższego z dnia 1 lutego 2011 r. III KK 243/10 którą Sąd podziela, stwierdzono, iż środek karny w postaci obowiązku naprawienia szkody nałożonego na podstawie art. 46 § 1 k.k. jest ograniczony jedynie do rozmiaru rzeczywistej szkody wynikłej bezpośrednio z przestępstwa. Zatem skoro z prawidłowo ustalonego przez Sąd Rejonowy stanu faktycznego wynika, iż szkoda z przestępstwa popełnionego przez oskarżonego nie powstała, to brak jest podstaw do orzeczenia obowiązku jej naprawienia. Podniesiony w tym zakresie zarzut dowolnej oceny materiału dowodowego, a mianowicie dokumentu zawierającego wycenę szkody, wskazującą na ilość i wartość energii elektrycznej ujawnionej na odbiorniku tej energii w trakcie kontroli jest nietrafny. Sąd Rejonowy w sposób zgodny ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego w pisemnych uzasadnieniu zaskarżonego wyroku wykazał, dlaczego wynikająca z tego dokumentu szkoda nie może zostać uwzględniona. Również Sąd Okręgowy odnosząc się do podniesionych przez apelujących uchybień z zakresu obrazy art. 7 k.p.k. wskazał dlaczego ustalenia Sądu Rejonowego w tym zakresie są prawidłowe. Z tego też względu – Sąd Okręgowy nie widzi potrzeby ponownego przytaczania tych argumentów w tym miejscu – wystarczające będzie w tym względzie odesłanie do rozważań Sądu Okręgowego w tym zakresie wyżej przedstawionych. Podnieść w tym miejscu jedynie należy, iż wobec zawartych w tym zakresie twierdzeń oskarżonego i braku stwierdzenia podczas kontroli poboru energii, nie można w sposób jednoznaczny i niewątpliwy przyjąć, by zarejestrowany na liczniku zamontowanym przez oskarżonego pobór energii został faktycznie dokonany przez oskarżonego.

Na marginesie powyższego stwierdzić należy, iż Sąd Okręgowy nie mógł uwzględnić pozostałych wniosków zawartych w apelacji oskarżonego w zakresie wydania orzeczenia o samoistnym zasiedzeniu oskarżonego domu latarnika w C. oraz o naruszeniu jego posiadania przez S. albowiem Sądem właściwym w tym zakresie jest Sąd cywilny.

Sąd odwoławczy nie uwzględnił również kolejnego wniosku złożonego przez oskarżonego tj. w zakresie zaciągnięcia przez Sąd Rejonowy opinii od organizacji broniących praw konsumenta, albowiem Sąd Rejonowy na k. 206 akt sprawy ustosunkował się do tego wniosku słusznie wykazując, iż nie ma on znaczenia dla wydania rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie. Również co do zarzutu podniesionego przez oskarżonego - zasadności jego zatrzymania dokonanego na etapie postępowania przygotowawczego wypowiedział się Sąd Rejonowy, wydając w tej kwestii postanowienie w dniu 10 września 2012r. (k. 74-75). Podzielając stanowisko Sądu Rejonowego w tym zakresie i nie widząc potrzeby ponownego powtarzania argumentów przytoczonych w tym zakresie przez Sąd Rejonowy, zasadnym będzie odesłanie do zawartego w tej mierze na k. 74-75 i na k. 206 akt sprawy stanowiska Sądu Rejonowego w tym względzie.

Brak jest też podstaw do uwzględnienia tego wniosku zawartego w pisemnych motywach apelacji oskarżonego, w którym H. R. domaga się – naprawienia przez (...) S.A. - wyrządzonej mu szkody polegającej na odcięciu przewodów od zasilania i zobowiązania spółki do ponownego podłączenia instalacji. Sytuacja procesowa w jakiej występuje w niniejszej sprawie oskarżony uniemożliwia Sądowi orzeczenie obowiązku naprawienia szkody, albowiem naprawienie szkody w procedurze karnej przysługuje, przy spełnieniu warunków do jej uzyskania tylko pokrzywdzonemu. Jeżeli więc oskarżony czuje się działaniem spółki (...) S.A. pokrzywdzony winien w tym względzie zwrócić się do tejże instytucji.

Również kara orzeczona wobec oskarżonego jest karą współmierną i adekwatną do stopnia winy i społecznej szkodliwości przypisanych mu przestępstw, jak również pozostałych przesłanek istotnych z punktu widzenia art. 53 kk.

W tym stanie rzeczy, Sąd Okręgowy utrzymał zaskarżony wyrok w mocy, uznając go za słuszny.

Jednocześnie Sąd Okręgowy wobec trudnej sytuacji materialnej oskarżonego zwolnił go na mocy art. 634 k.p.k. w zw. z art. 624 § 1 k.p.k. od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, obciążając kosztami procesu za II instancje na zasadzie art. 636 § 1 k.p.k. obciążono oskarżyciela posiłkowego (...) S.A. z siedzibą w G., w tym opłatę na podstawie art. 13 ust. 2 ustawy o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 30 czerwca 1973 r., poz. 152 z późn. zm.).