Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 maja 2013 r.

Sąd Okręgowy w Gdańsku

VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Monika Popielińska

Protokolant: st.sekr.sądowy Adrianna Mikulska

po rozpoznaniu w dniu 08 maja 2013 r. w Gdańsku

sprawy P. M.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G.

o prawo do emerytury

na skutek odwołania P. M.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G.

z dnia 16 października 2012 r. nr (...)

oddala odwołanie.

/ Na oryginale właściwy podpis. /

Sygn. akt VII U 3249/12

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 16 października 2012 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. odmówił ubezpieczonemu P. M. prawa do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym z tytułu pracy w szczególnym warunkach z uwagi na niespełnienie warunków nabycia tego prawa, przewidzianych przepisami ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2009 r. nr 153 poz. 1227 ze zm.), tj. pozostawania członkiem Otwartego Funduszu Emerytalnego oraz nie przekazania środków zgromadzonych w nim na dochody budżetu państwa oraz nie udokumentowanie 15 lat pracy w warunkach szczególnych. Organ rentowy podał, iż nie uwzględnił ubezpieczonemu pracy wykonywanej w szczególnych warunkach w okresie od dnia 23 marca 1971 r. do dnia 28 lutego 1972 r. oraz od dnia 23 grudnia 1973 r. do dnia 30 kwietnia 1978 r. w ramach zatrudnienia w Przedsiębiorstwie (...) w G. z uwagi na fakt, iż zaświadczenie z dnia 14 listopada 2003 r. wystawione przez Zakład (...) Urzędu Wojewódzkiego w G. Dział Archiwum Zlikwidowanych Jednostek Organizacyjnych za sporny okres nie stanowi dowodu na potwierdzenie wykonywania pracy w warunkach szczególnych. W zaświadczeniu wskazano stanowisko pracy elektromontera instalacji i urządzeń elektroenergetycznych, wskazując na wykaz A dział II pozycja 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 r. nr 8 poz. 43 ze zm.), zaś ze złożonych kartotek wynika stanowisko elektromonter (tom II k. 30-31 akt rentowych).

Odwołanie. od powyższej decyzji pozwanego organu rentowego wniósł ubezpieczony P. M., żądając zmiany zaskarżonej decyzji i uznanie spornych okresów zatrudnienia za pracę w warunkach szczególnych oraz o dopuszczenie dowodu ze wskazanych w treści odwołania świadków (k. 2 akt sprawy).

W odpowiedzi na odwołanie ubezpieczonego pozwany organ rentowy wniósł o jego oddalenie, podtrzymując stanowisko wyrażone w zaskarżonej decyzji (k. 3-4 akt sprawy).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Ubezpieczony P. M., urodzony dnia (...), z zawodu elektromonter, w dniu 12 września 2012 r. złożył w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. wniosek o emeryturę w obniżonym wieku emerytalnym z tytułu pracy w szczególnym warunkach w związku z rozwiązaniem stosunku pracy. Ubezpieczony pozostaje w stosunku pracy. Wymagany wiek 60 lat ubezpieczony ukończył w dniu 19 października 2012 r. Ubezpieczony nie jest obecnie członkiem Otwartego Funduszu Emerytalnego – przy czym wniosek o wykreślenie go z rejestru członków funduszu i przekazanie środków zgromadzonych na jego rachunku do budżetu państwa złożył po wydaniu spornej decyzji, tj. w dniu 12 listopada 2012 r.

okoliczności bezsporne, vide: wniosek ubezpieczonego o emeryturę – tom II k. 1-2 akt rentowych, wniosek ubezpieczonego o wykreślenie z rejestru członków Otwartego Funduszu Emerytalnego z dnia 12 listopada 2012 r. – tom II k. 38 akt rentowych, pismo procesowe pozwanego z dnia 31 stycznia 2013 r. – k. 29-29v akt sprawy

W toku postępowania przed organem rentowym ubezpieczony udowodnił według stanu na dzień 01 stycznia 1999 r. staż sumaryczny 27 lat, 6 miesięcy i 19 dni, w tym 26 lat, 11 miesięcy i 3 dni okresów składkowych oraz 7 miesięcy i 16 dni okresów nieskładkowych, jednakże nie udowodnił wymaganych 15 lat pracy w warunkach szczególnych.

dowód: karta przebiegu zatrudnienia ubezpieczonego – tom II k. 32-33 akt rentowych

Zaskarżoną w sprawie decyzją z dnia 16 października 2012 r. pozwany organ rentowy odmówił ubezpieczonemu P. M. prawa do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym z tytułu pracy w szczególnym warunkach z uwagi na niespełnienie warunków nabycia tego prawa, tj. wobec pozostawania członkiem Otwartego Funduszu Emerytalnego oraz nie przekazania środków zgromadzonych w nim na dochody budżetu państwa oraz nie udowodnienia wymaganego 15–letniego okresu pracy w szczególnych warunkach.

dowód: decyzja pozwanego o odmowie prawa do emerytury z dnia 16 października 2012 r. – tom II k. 30-31 akt rentowych

W okresie od 23 marca 1971r. do 30 kwietnia 1978r. ubezpieczony P. M. był zatrudniony w pełnym wymiarze czasu pracy w Przedsiębiorstwie (...) w G. , przy czym w okresie od dnia 23 marca 1971 r. do dnia 28 lutego 1972 r. oraz od dnia 23 grudnia 1973 r. do dnia 30 kwietnia 1978 r. ( z przerwą na okres odbycia zasadniczej służby wojskowej ) stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał prace przy wytwarzaniu i przesyłaniu energii elektrycznej i cieplnej oraz przy montażu, remoncie i eksploatacji urządzeń elektroenergetycznych i cieplnych na stanowisku elektromontera instalacji i urządzeń elektroenergetycznych.

Zakład pracy zajmował się obsługą zakładów rolnych (późniejszych PGRów) w zakresie remontów, napraw, usuwania awarii linii energetycznych należących do tychże zakładów. Praca sprowadzała się do utrzymywania dostępu do prądu na terenie gospodarstw do wszystkich znajdujących się na jego terenie obiektów. Przedsiębiorstwo wykonywało również w spornym okresie kapitalne remonty linii energetycznych należących do zakładów energetycznych (zakład posiadał umowy na przeglądy instalacji elektrycznej we wszystkich zakładach rolnych powiatu, odbywanych co kwartał). Pracownicy wzywani byli również w wypadku awarii instalacji elektrycznej. Do 1974 r. ubezpieczony był zatrudniony na stanowisku pomocnika montera. Ubezpieczony wykonywał instalacje elektrycznye, dokonywał ich napraw w budynkach mieszkalnych i gospodarczych (np. oborach), wykonywał prace związane z wymianą słupów elektrycznych i linii elektrycznych. Pracował w ramach Punktu Obsługi w N.. Zdarzały się delegacje pracowników w celu budowy lub remontu linii elektrycznych np. w danej wsi – trwające niekiedy po kilka miesięcy. Zakład pracy w spornym okresie wykonywał m.in. kompleksowy remont linii napowietrznych wysokiego napięcia m.in. w G. i L..

Uprawnienia robotnika wykwalifikowanego w zawodzie elektromontera wnioskodawca uzyskał w dniu 30 listopada 1975 r.

W okresie od dnia 01 października 1980 r. do dnia 11 października 1984 r. ubezpieczony był zatrudniony w pełnym wymiarze czasu pracy w Przedsiębiorstwie (...) w E. na stanowisku konserwatora elektromontera.

Ubezpieczony w powyższym okresie wykonywał prace w stacji pomp w miejscowości O., gdzie najpierw przyuczał się do pracy, a następnie powierzono mu obsługę wszystkich pomp jako konserwatorowi urządzeń elektrycznych, jak również strażnic wałowych (budynków, w których mieszkali strażnicy wałowi), które nadzorował pod kątem obsługi elektrycznej. Była to praca bezpośrednio związana z elektrycznością – przedsiębiorstwu podlegały wszystkie pompy na terenie Ż.. Przedsiębiorstwo odpowiadało za konserwację i zapewnienie nieprzerwanej pracy pomp, działających dzięki silnikom elektrycznym. Pompy znajdowały się w, oświetlonych zewnętrznie, budynkach (to oświetlenie również konserwował zakład pracy). Wnioskodawcy podlegały pompy z okolicy N. – było ich w sumie blisko 30, w tym 2 największe w Europie (w R. i O.). Ubezpieczony pracował również przy budowie nowych pomp – kładł pod nie instalacje elektryczne, przygotowywał oświetlenie terenu oraz zasilanie silników. W tym okresie podlegał pod grupę remontowo-budowlaną, która przygotowywała wszystkie prace konieczne dla zakładania pomp wodnych i utrzymania ich w ruchu – wykonując prace konserwatorsko-instalacyjne.

W okresie od dnia 19 listopada 1984 r. do dnia 31 maja 1990 r. ubezpieczony był zatrudniony w pełnym wymiarze czasu pracy w Wojewódzkiej Spółdzielni Pracy w E. na stanowisku elektryka konserwatora. W powyższym okresie stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał prace przy bieżącej konserwacji i pracy urządzeń służących do produkcji wyrobów z tworzyw sztucznych bezpośrednio na hali produkcyjnej. Ubezpieczony regulował maszyny z uwagi na zmieniający się asortyment produkcji (ustawiał parametry zgrzewu pod każdego pracownika osobno, stosownie do jego wydajności), naprawiał na bieżąco na hali urządzenia w przypadku ich awarii. Praca w przedsiębiorstwie odbywała się zmianowo na 2 zmiana – w godzinach 6-14 i 14-22. Każdy z dwóch konserwatorów, w tym ubezpieczony, pracował na jednej ze zmian. Praca i wszystkie działania ubezpieczonego wykonywana była przy ciągłym ruchu urządzeń – wymagały one wymiany przepalonych bezpieczników, elektrod – naprawy musiały być wykonywane na bieżąco. Wnioskodawca wykonywał także próby dla stwierdzenia prawidłowości ustawienia parametrów – dopiero wówczas do maszyn dopuszczani byli pracownicy je obsługujący tj. zgrzewarek.

dowód: świadectwo pracy z dnia 25 kwietnia 1978 r. – tom I k. 4-4v akt rentowych, zaświadczenie z dnia 14 listopada 2003 r. – tom I k. 56 akt rentowych i k. 37 akt sprawy, akta osobowe ze spornych okresów zatrudnienia – osobne teczki w aktach sprawy, zeznania świadka W. K. i J. P. – k. 22-23 akt sprawy, zeznania ubezpieczonego – k. 20-21 i 64-65 akt sprawy, świadectwo pracy z dnia 16 października 1984 r. – tom I k. 6-6v akt rentowych, zeznania świadka M. P. – k. 63 akt sprawy, świadectwo pracy z dnia 31 maja 1990 r. – tom I k. 8-8v akt rentowych, zeznania świadka M. M. – k. 62-63 akt sprawy

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentacji zgromadzonej w aktach niniejszej sprawy, aktach rentowych pozwanego organu oraz aktach osobowych ubezpieczonego ze spornego okresu, których prawdziwość i rzetelność nie była przez żadną ze stron kwestionowana. Sąd również nie znalazł podstaw do podważenia jej wiarygodności z urzędu.

Podstawę ustaleń stanu faktycznego stanowiły także zeznania świadków W. K., J. P., M. P. oraz M. M., bowiem jako osoby obce, nie zainteresowane wynikiem postępowania, a jednocześnie zatrudnieni w spornych okresie w poszczególnych zakładach pracy, w ocenie Sądu zasługują na walor wiarygodności, tym bardziej, że ich zeznania razem z pozostałym zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym, w tym wyjaśnieniami wnioskodawcy, tworzą zwartą i logiczną całość.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

W świetle poczynionych ustaleń faktycznych odwołanie skarżącego P. M. nie jest zasadne i z tego tytułu nie zasługuje na uwzględnienie.

Przedmiotem niniejszego postępowania była kwestia ustalenia prawa ubezpieczonego do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym z tytułu pracy w szczególnych warunkach. Wyniki przeprowadzonego przez Sąd postępowania dowodowego wykazały, że wnioskodawca nie legitymuje się 15–letnim stażem pracy w szczególnych warunkach, co sprawia, iż stanowisko organu emerytalnego odmawiające wnioskodawcy prawa do wcześniejszej emerytury, jest słuszne.

Ogólne zasady nabywania prawa do emerytury dla ubezpieczonych urodzonych po 1948 r. zostały uregulowane w treści art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2009 nr 153 poz. 1227 ze zm.), dalej: ustawa, zgodnie z którym ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, tj. spełniają łącznie następujące warunki:

1)legitymują się okresem zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż: 65 lat dla mężczyzn, 60 lat dla kobiet,

2) mają okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej: 25 lat dla mężczyzn, 20 dla kobiet,

3 ) nie przystąpili do otwartego funduszu emerytalnego albo złożyli wniosek o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa;

Podkreślenia wymaga, iż art. 184 ust 2 powyższej ustawy zmieniony został przez art. 1 pkt 20 ustawy z dnia 11 maja 2012 r. o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2012 r. nr 637) z dniem 01 stycznia 2013r., co skutkuje tym iż od 01 stycznia 2013 r. celem uzyskania uprawnienia do emerytury w warunkach szczególnych nie ma konieczności spełniania przez ubezpieczonych przesłanki rozwiązania stosunku pracy.

Stosownie do dyspozycji art. 32 ust. 1 cytowanej ustawy ubezpieczonym urodzonym przed dniem 1 stycznia 1949 r., będącym pracownikami zatrudnionymi w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, przysługuje emerytura w wieku niższym niż określony w art. 27. Dla uzyskania uprawnień do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym wymagane jest osiągnięcie wskazanego w przepisach wykonawczych wieku, a także przepracowanie określonej ilości lat w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze.

Aktem wykonawczym, do którego odsyła ustawa, jest rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego dla pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Stosownie do treści § 4 tego rozporządzenia pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

1) osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn,

2) ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

W wykazie A – prac w szczególnych warunkach, których wykonywanie uprawnia do niższego wieku emerytalnego – stanowiącym załącznik do rozporządzenia:

⚫

w dziale II pod pozycją 1 wskazano prace przy wytwarzaniu i przesyłaniu energii elektrycznej i cieplnej oraz przy montażu, remoncie i eksploatacji urządzeń elektroenergetycznych i cieplnych

⚫

w dziale XIV (Prace różne) pod pozycją 25 wskazano bieżąca konserwację agregatów i urządzeń oraz prace budowlano-montażowe i budowlano-remontowe na oddziałach będących w ruchu, w których jako podstawowe wykonywane są prace wymienione w wykazie.

Dodatkowo wskazać należy, iż zgodnie z przepisem § 2 ust 1 i 2 powołanego wyżej rozporządzenia okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy.

Okresy pracy natomiast, o których mowa w ust. 1, stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru stanowiącego załącznik do przepisów wydanych na podstawie § 1 ust. 2 rozporządzenia, lub w świadectwie pracy ( § 2 ust. 2).

Trzeba jednak zwrócić uwagę, że zgodnie z utartą praktyką i orzecznictwem w postępowaniu przed sądem okresy zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, przewidziane rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze mogą być ustalane także innymi środkami dowodowymi niż dowód z zaświadczenia z zakładu pracy (por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 10 marca 1984 r., III UZP 6/84 oraz uchwała Sądu Najwyższego z dnia 21 września 1984 r. III UZP 48/84), a więc wszelkimi dopuszczalnymi przez prawo środkami dowodowymi.

Bezspornym jest, iż ubezpieczony w dniu 19 października 2012 r. osiągnął 60 rok życia, udowodnił wymagany okres 25 lat okresów składkowych i nieskładkowych, jak również , co prawda po dacie wydania spornej decyzji, ale ostatecznie wraz z odwołaniem złożył wniosek o wykreślenie go z rejestru członków funduszu i przekazanie środków zgromadzonych na jego rachunku w dochody budżetu państwa oraz nie pozostawał w stosunku pracy, która to okoliczność sąd bierze pod rozwagę jako okoliczność niesporna przy wyrokowaniu.

W ocenie Sądu Okręgowego, zgromadzony w aktach sprawy oraz w aktach emerytalnych materiał dowodowy wskazuje, iż decyzja pozwanego odmawiająca ubezpieczonemu prawa do emerytury była prawidłowa, biorąc pod uwagę konieczność spełnienia przez ubezpieczonego na dzień 01 stycznia 1999 r. kumulatywnie m.in. warunku posiadania wykazanych 15 lat pracy w warunkach szczególnych (wynikający z art. 184 ust. 1 ustawy w zw. z § 4 ust. 1 pkt 3 rozporządzenia), których ubezpieczony niewątpliwie nie udowodnił.

Ubezpieczony P. M. nie wykazał i nie udowodnił swoich twierdzeń w zakresie posiadanych wymaganych 15 lat pracy w warunkach szczególnych. Pierwotnie bowiem (sporna decyzja – tom II k. 30-31 akt rentowych) sporny był jedynie okres zatrudnienia wnioskodawcy od dnia 23 marca 1971 r. do dnia 28 lutego 1972 r. oraz od dnia 23 grudnia 1973 r. do dnia 30 kwietnia 1978 r. w Przedsiębiorstwie (...) w G., natomiast w toku rozprawy w dniu 23 stycznia 2013 r. (k. 21 akt sprawy) wskazał na kolejne dwa okresy, w których w jego ocenie pracował stale i w pełnym wymiarze czasu pracy w warunkach szczególnych – mianowicie od dnia 01 października 1980 r. do dnia 11 października 1984 r. w Przedsiębiorstwie (...) w E. oraz od dnia 19 listopada 1984 r. do dnia 31 maja 1990 r. w Wojewódzkiej Spółdzielni Pracy w E..

Mając na uwadze zeznania ubezpieczonego (k. 64-65 akt sprawy) oraz świadka M. P. (k. 63-64 akt sprawy) oraz zapisy w aktach osobowych Sąd Okręgowy uznał , brak podstaw do zaliczenia do okresu pracy w warunkach szczególnych wnioskowanego przez ubezpieczonego okresu zatrudnienia od dnia 01 października 1980r. do dnia 11 października 1984 r. w Przedsiębiorstwie (...) w E. . Ubezpieczony wskazując na zakres obowiązków sam zeznał bowiem, iż nie tylko zajmował się konserwacją i obsługą pomp, ale także de facto konserwacją w zakresie zwykłych instalacji elektrycznych budynków mieszkalnych strażników wałowych (tzw. strażnic). Wskazany zaś świadek podał z kolei, iż ubezpieczony odpowiadał – konserwował – także oświetlenia zewnętrzne budynków pomp (zatem nie same urządzenia pomp), jak również odpowiadał za przygotowanie zwykłego oświetlenia terenu przy wznoszeniu nowych pomp. Potwierdza to zapis w świadectwie pracy z tego okresu (tom I k. 6 akt rentowych), gdzie wskazano na stanowisko elektromontera- konserwatora, które , w ocenie Sądu, odpowiada zakresowi obowiązków wskazanych przez samego ubezpieczonego w wyjaśnieniach złożonych w toku niniejszego postępowania.

Za właściwe w tym miejscu należy uznać przywołanie ugruntowanego poglądu orzecznictwa, zgodnie z którym przepisy przewidujące prawo do emerytur z tytułu pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze są przepisami szczególnymi, ich wykładnia rozszerzająca jest niedopuszczalna, co wielokrotnie podkreślał Sąd Najwyższy (uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 16 sierpnia 2005 r., I UK 378/04, Orzecznictwo Sądu Najwyższego, Zbiór Urzędowy Izba Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych 2006/13-14/218).

Jednocześnie Sąd Okręgowy pragnie podkreślić – w zakresie zarzutu pozwanego dotyczącego zaświadczenie z dnia 14 listopada 2003 r. (tom I k. 56 akt rentowych i k. 37 akt sprawy) za sporny okres pracy w Przedsiębiorstwie (...) w G. – iż wobec jednoznaczności cytowanego już przepis § 2 ust. 2 rozporządzenia, wskazującego, że okresy pracy, o których mowa w ust. 1, stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru stanowiącego załącznik do przepisów wydanych na podstawie § 1 ust. 2 rozporządzenia, lub w świadectwie pracy – zatem w powyższym zakresie archiwum zajmujące się dokumentacją zakładu pracy nie posiada uprawnień do skutecznego wystawienia takowych dokumentów. Wskazać jednakże należy, iż w przedmiotowym postępowaniu dokumenty te miały charakter jedynie informacyjny, posiłkowy, bowiem Sąd – zgodnie z cytowanym już utrwalonym poglądem Sądu Najwyższego – może ustalać okresy zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze także innymi środkami dowodowymi niż dowód z zaświadczenia/świadectwa z zakładu pracy, a więc wszelkimi dopuszczalnymi przez prawo środkami dowodowymi. W okolicznościach niniejszej sprawy Sąd Okręgowy wziął pod uwagę wiarygodne i miarodajne zeznania świadka M. P. , wyjaśnienia ubezpieczonego oraz zapisy w aktach osobowych , które korelują z wystawionym przez Archiwum dokumentem.

Konkludując, wobec nieudowodnienia przez ubezpieczonego P. M. wymaganych przepisami co najmniej 15 lat stażu pracy w warunkach szczególnych z uwagi na nie uznanie przez Sąd okresu zatrudnienia w Przedsiębiorstwie (...) w E. jako okresu pracy w warunkach szczególnych , Sąd nie znalazł podstaw do uwzględnienia jego odwołania od spornej decyzji pozwanego organu rentowego z dnia 16 października 2012 r.

Mając powyższe na uwadze, Sąd Okręgowy na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. w związku z cytowanymi wyżej przepisami orzekł jak w sentencji wyroku, oddalając odwołanie ubezpieczonego.

SSO Monika Popielińska