Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 października 2015r.

Sąd Okręgowy w Elblągu Wydział IV Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Tomasz Koronowski

Protokolant: st. sekr. sądowy Anna Tomaszewska

po rozpoznaniu w dniu 12 października 2015r. w Elblągu na rozprawie

sprawy z odwołania A. N.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w E.

z dnia 10 czerwca 2015r. znak: (...)

i z dnia 11 czerwca 2015r. znak: (...)-2003

o emeryturę i wysokość kapitału początkowego

I.  oddala odwołanie od decyzji z dnia 10 czerwca 2015r.;

II.  zmienia zaskarżoną decyzję z dnia 11 czerwca 2015r. w ten sposób, że przyznaje wnioskodawcy A. N. prawo do obliczenia kapitału początkowego z uwzględnieniem okresów składkowych:

- od dnia 16 lipca 1975r. do dnia 15 sierpnia 1975r. z podstawą wymiaru składek za ten okres wynoszącą 0 (zero) złotych,

- od dnia 8 marca 1990r. do dnia 5 kwietnia 1991r. z podstawą wymiaru składek za ten okres wynoszącą 12.650.000 (dwanaście milionów sześćset pięćdziesiąt tysięcy) złotych przed denominacją w 1990r. i 2.400.000 (dwa miliony czterysta tysięcy) złotych przed denominacją w 1991r.,

- od dnia 1 kwietnia 1992r. do dnia 28 października 1994r. z podstawą wymiaru składek za ten okres wynoszącą 13.500.000 (trzynaście milionów pięćset tysięcy) złotych przed denominacją w 1992r., 19.200.000 (dziewiętnaście milionów dwieście tysięcy) złotych przed denominacją w 1993r. i 20.993.548,36 (dwadzieścia milionów dziewięćset dziewięćdziesiąt trzy tysiące pięćset czterdzieści osiem 36/100) złotych przed denominacją w 1994r.

Sygn. akt IV U 946/15

UZASADNIENIE

Ubezpieczony A. N. wniósł odwołanie od decyzji pozwanego Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w E. z dnia 10 czerwca 2015r., znak (...), odmawiającej mu prawa do emerytury w wieku emerytalnym niższym od powszechnego. Ubezpieczony podniósł, że kwestionowanie przez organ rentowy stażu 15 lat pracy w warunkach szczególnych wynika z rozbieżności w ocenie dokumentów. Na okoliczność zatrudnienia na stanowisku pracownika stacji paliw u agentów tej stacji ubezpieczony wniósł o przesłuchanie świadków.

Pozwany w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie, wskazując m.in. na art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (obecnie Dz.U. z 2015r. poz. 748 ze zmianami; dalej: ustawa emerytalna) oraz na rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze (Dz.U. Nr 8 poz. 43 ze zmianami; dalej: rozporządzenie RM z 1983r.). Wskazano na datę urodzenia skarżącego, z której wynika ukończenie przez niego 60 lat, okoliczność, że wnioskodawca przystąpił do otwartego funduszu emerytalnego, jednak złożył wniosek o przekazanie zgromadzonych tam środków do budżetu państwa oraz to, że ubezpieczony udokumentował okres składkowy i nieskładkowy wynoszący 25 lat na dzień 1 stycznia 1999r. Pozwany twierdził natomiast, że skarżący nie wykazał 15 lat pracy w warunkach szczególnych, wymaganego również na dzień 1 stycznia 1999r. W tej kwestii zaznaczono m.in., że w okresie od dnia 16 sierpnia 1977r. do dnia 7 marca 1990r. oraz od dnia 6 kwietnia 1991r. do dnia 31 marca 1992r. wnioskodawca wykonywał pracę na podstawie umowy agencyjnej.

Ubezpieczony odwołał się również od decyzji pozwanego z dnia 11 czerwca 2015r. znak (...)-2003 o ponownym ustaleniu kapitału początkowego. Skarżący nie zgodził się z nieuwzględnieniem następujących okresów: po pierwsze od dnia 16 lipca 1975r. do dnia 15 sierpnia 1975r. jako okresu po odbyciu czynnej służby wojskowej twierdząc, że ustawodawca wyraźnie określa pierwsze trzydzieści dni po zwolnieniu ze służby wojskowej jako okres, który wlicza się do zasadniczej służby wojskowej, oraz po drugie od dnia 8 marca 1990r. do dnia 5 kwietnia 1991r. i od dnia 1 kwietnia 1992r. do dnia 28 października 1994r., w których jego pracodawcami byli agenci stacji paliw; odnośnie tych dwóch okresów zatrudnienia ubezpieczony wniósł o przeprowadzeni dowodu z zeznań świadków.

Również w odpowiedzi na to odwołanie pozwany wniósł o jego oddalenie. Powołano się na art. 116 ust. 5 i 174 ust. 1 ustawy emerytalnej oraz na §21 ust. 1 i §22 ust. 1 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 11 października 2011r. w sprawie postępowania o świadczenia emerytalne-rentowe (Dz.U. z 2011r., Nr 237, poz. 1412). Pozwany wyjaśnił, że do okresów ubezpieczenia nie uwzględniono wnioskodawcy okresu przerwy po zakończeniu odbywania służby wojskowej do czasu podjęcia zatrudnienia, tj. od dnia 16 lipca 1975r. do dnia 15 sierpnia 1975r. Wywodzono, że stosownie do art. 6 ust. 1 pkt 4 ustawy emerytalnej za okresy składkowe uważa się tylko same okresy czynnej służby wojskowej w Wojsku Polskim lub okresy równorzędne albo okresy zastępczych form tej służby i okres ten został uwzględniony przez organ rentowy. Przepis ten nie pozwala na zaliczenie do okresu składkowego okresu przerwy pomiędzy zakończeniem służby wojskowej a podjęciem pracy. Gdyby nawet potraktować przerwę jako zatrudnienie, to warunkiem koniecznym uznania tej przerwy za okres składkowy byłoby pobieranie w czasie jej trwania wynagrodzenia lub zasiłków z ubezpieczenia społecznego, co w przypadku ubezpieczonego nie miało miejsca. Sporny okres przerwy nie jest też wymieniony w art. 7 ustawy emerytalnej jako okres nieskładkowy. Odnośnie okresów zatrudnienia u agentów stacji paliw pozwany wyjaśnił, że organ rentowy nie uwzględnił do wyliczenia kapitału początkowego wnioskodawcy ani tych okresów, ani nie przyjął ich do podstawy wymiaru wynagrodzeń za lata 1990-1994. Wprawdzie skarżący przedłożył świadectwa pracy za ten okres oraz zaświadczenia Rp-7, jednakże dokumenty te zostały wystawione przez agentów stacji benzynowych, u których ww. wykonywał pracę, zamiast przez uprawnionego do tego płatnika składek, tj. Okręgową Dyrekcję (...) w O.. Zaznaczono, że w związku z tym, iż w postępowaniu wyjaśniającym przed organem rentowym nie jest dopuszczalne przeprowadzenie dowodu z zeznań świadków na okoliczność zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, organ rentowy oparł swoje rozstrzygnięcie na zgromadzonej w trakcie postępowania wyjaśniającego dokumentacji.

Postanowieniem z dnia 3 września 2015r. sprawy z obu odwołań połączono do wspólnego rozpoznania i rozstrzygnięcia.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Skarżący urodził się w dniu (...), zatem w dniu (...) 2013r. ukończył 60 lat.

(bezsporne)

W okresie od dnia 26 lipca 1973r. do dnia 15 lipca 1975r. ubezpieczony odbył zasadniczą służbę wojskową, po której zakończeniu podjął pracę od dnia 16 sierpnia 1975r.

(bezsporne, ponadto świadectwo pracy i zaświadczenia k.7-13 pliku dot. kapitału początkowego)

W okresach od dnia 16 sierpnia 1977r. do dnia 7 marca 1990r. i od dnia 6 kwietnia 1991r. do dnia 31 marca 1992r. skarżący był zatrudniony na podstawie umowy agencyjnej, tj. jako agent stacji benzynowej.

(bezsporne, ponadto świadectwa pracy i zaświadczenia Rp-7 k.23-30 pliku dot. kapitału początkowego)

W okresie od dnia 8 marca 1990r. do dnia 5 kwietnia 1991r. ubezpieczony pracował jako sprzedawca na stacji benzynowej u jej agenta Z. C., za co otrzymał w 1990r. wynagrodzenie w łącznej kwocie 12.650.000 zł w 1990r. i w łącznej kwocie 2.400.000 w 1991r.

(dowód: świadectwo pracy i zaświadczenie Rp-7 k.31-34 pliku dot. kapitału początkowego)

Z dniem 1 kwietnia 1992r. ubezpieczony został zatrudniony na stanowisku sprzedawcy przez S. Z., kolejnego agenta stacji paliw, z wynagrodzeniem 1.500.000 zł miesięcznie. Stosunek pracy został wypowiedziany ze skutkiem na dzień 28 października 1994r., w którym to czasie wynagrodzenie skarżącego wynosiło 2.650.000 zł miesięcznie.

(dowód: świadectwo pracy i umowa o pracę k.37-38 i 41-42 pliku dot. kapitału początkowego)

Od dnia 29 października 1994r. ubezpieczony prowadził własną działalność gospodarczą i nie pozostawał w stosunku pracy.

(bezsporne)

Bez uwzględnienia okresów zatrudnienia w oparciu o umowę agencyjną i prowadzenia działalności gospodarczej suma okresów składkowych i nieskładkowych przed 1999r. jest krótsza od 15 lat.

(bezsporne)

Pozwany ustalił kapitał początkowy skarżącego decyzją z dnia 12 lutego 2009r. znak (...)-2003, w której okresy po zakończeniu służby wojskowej do dnia 15 sierpnia 1975r. oraz wskazane wyżej okresy zatrudnienia u agentów stacji benzynowej przyjęto jako okresy składkowe.

(bezsporne, ponadto decyzja z poprzedzającymi ją wykazami wprowadzonych okresów i dochodów ubezpieczonego k.161-171 pliku dot. kapitału początkowego)

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie od decyzji dotyczącej prawa do emerytury było bezzasadne, z kolei odwołanie od decyzji dotyczącej kapitału początkowego musiało skutkować zmianą tej decyzji, jako wydanej z naruszeniem przepisów prawa.

Odnośnie podstawy prawnej wniosku o przyznanie emerytury należy wyjaśnić, że z art. 184 ustawy emerytalnej wynika, iż ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy, a więc w dniu 1 stycznia 1999r., osiągnęli po pierwsze okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat - dla kobiet i 65 lat - dla mężczyzn oraz po drugie okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27, tj. w niniejszej sprawie wynoszący 25 lat. Przy tym emerytura taka przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie na dochody budżetu państwa środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu. Stosownie do §4 rozporządzenia RM z 1983r. pracownik, który wykonywał pracę w szczególnych warunkach wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki: osiągnął wiek emerytalny wynoszący 60 lat dla mężczyzn oraz ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach. Zgodnie z § 2 ust. 1 tego rozporządzenia, okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku.

Skarżący niewątpliwie spełnia kryterium wymaganego okresu 25 lat ubezpieczenia, skończył 60 lat i wprawdzie jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego, jednak złożył wniosek o przekazanie zgromadzonych ta środków do budżetu państwa. Kwestią sporną odnośnie decyzji z dnia 10 czerwca 2015r. pozostawała okoliczność wykonywania przez wnioskodawcę pracy w szczególnych warunkach w okresie wymaganych 15 lat.

Trzeba zatem wyjaśnić, że z pewnością nie mogły podlegać zaliczeniu do spornego stażu pracy przynajmniej okresy zatrudnienia w oparciu o umowę agencyjną i prowadzania działalności gospodarczej, które przed 1999r. wynosiły łącznie 17 lat, 8 m-cy i 19 dni. Wynika to stąd, że uprawnienie dotyczące przejścia na wcześniejszą emeryturę może być skutkiem uwzględnienia do stażu pracy w warunkach szczególnych tylko tych okresów, w których ubezpieczony pozostawał w „zwykłym” stosunku pracy. Wskazują na to przywołane wyżej przepisy, w szczególności wprost §1 rozporządzenia RM z 1983r., a taka ich wykładnia może być uznana za ugruntowaną. Tytułem przykładu można przywołać wyroki Sądu Najwyższego z dnia 29 czerwca 2005r. w sprawie I UK 300/04 „Przejściowe utrzymanie przywilejów nabywania prawa do wcześniejszej emerytury wyłącznie przez pracowników na podstawie art. 32 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (jednolity tekst: Dz. U. z 2004 r. Nr 39, poz. 353 ze zm.) nie narusza konstytucyjnych zasad równości i sprawiedliwości społecznej.”, i z dnia 8 maja 2008r. w sprawie I UK 354/07 „Prawo do emerytury w niższym wieku emerytalnym na podstawie art. 32 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (jednolity tekst: Dz.U. z 2004 r. Nr 39, poz. 353 ze zm.) nie przysługuje ubezpieczonym z tytułu zatrudnienia na podstawie umów o pracę nakładczą, choćby wykonywali to zatrudnienie w szczególnych warunkach.”, czy wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi w sprawie III AUa 1393/12 „Swoista ulga w postaci możliwości przejścia na emeryturę w wieku obniżonym w związku z pracą w szczególnych warunkach przysługuje tylko i wyłącznie pracownikom, tj. osobom definiowanym zgodnie z art. 2 k.p. jako osoby zatrudnione na podstawie umowy o pracę, powołania, wyboru, mianowania lub spółdzielczej umowy o pracę.”.

Mając przy tym na względzie, że wszystkie pozostałe okresy ubezpieczenia przed 1999r., tj. pozostawania w „zwykłym” stosunku pracy i odbywania zasadniczej służby wojskowej, nie przekraczają 15 lat (staż łączny wynoszący nie więcej niż 28 lat, 11 m-cy i 5 dni – por. k. 162 pliku dot. kapitału początkowego – pomniejszony o wskazane wyżej 17 lat, 8 m-cy i 19 dni), należy uznać nawet bez szczegółowego badania tychże pozostałych okresów, że zasadnie organ rentowy przyjął, iż skarżący nie legitymuje się wymaganym do przyznania wnioskowanej emerytury stażem 15 lat pracy w warunkach szczególnych. Musiało to skutkować po pierwsze oddaleniem nieprzydatnego wniosku skarżącego o dopuszczenie dowodu z zeznań świadków na podstawie art. 227 kpc a contrario i po drugie oddaleniem odwołania od decyzji z dnia 10 marca 2015r. na podstawie art. 477 ¹⁴§1 kpc (pkt I. wyroku).

Uzasadnione było odwołanie dotyczące braku podstaw do obniżenia kapitału początkowego.

Zgodnie z art. 175 ust. 4 ustawy emerytalnej ponowne ustalenie wysokości kapitału początkowego następuje w okolicznościach określonych w art. 114 tej samej ustawy. Tenże art. 114 ustawy emerytalnej stanowi w ust. 1, że prawo do świadczeń lub ich wysokość ulega ponownemu ustaleniu na wniosek osoby zainteresowanej lub z urzędu, jeżeli po uprawomocnieniu się decyzji w sprawie świadczeń zostaną przedłożone nowe dowody lub ujawniono okoliczności istniejące przed wydaniem tej decyzji, które mają wpływ na prawo do świadczeń lub na ich wysokość. W ocenie Sądu powołane przepisy nie pozwalają na ponowne ustalenie wysokości kapitału początkowego w oparciu o te same dowody, tj. znane organowi rentowemu przy pierwotnym ustaleniu tego kapitału, nawet jeśli poprzednio dowody te zostały przez organ rentowy ocenione błędnie. Wprawdzie istniał przepis pozwalający organowi rentowemu na taką ponowną ocenę, tj. art. 114 ust. 1a ustawy emerytalnej, zgodnie z którym „Przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio, jeżeli po uprawomocnieniu się decyzji okaże się, że przedłożone dowody nie dawały podstaw do ustalenia prawa do emerytury lub renty albo ich wysokości.”, jednak przepis ten utracił moc z dniem 8 marca 2012r. wskutek wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 28 lutego 2012r. w sprawie K 5/11.

Skutkowało to zmianą zaskarżonej decyzji z dnia 11 czerwca 2015r. na podstawie art. 477 ¹⁴§2 kpc i przyznaniem (w praktyce – przywróceniem) ubezpieczonemu prawa do obliczenia wysokości kapitału początkowego z uwzględnieniem spornych okresów, które zostały uznane za składkowe w decyzji z dnia 12 lutego 2009r., a które w związku z brakiem nowych dowodów w sprawie bezpodstawnie wyłączono w zaskarżonej decyzji z dnia 11 czerwca 2015r. (pkt II. wyroku). Warto dodać, że podobna sprawa była już przedmiotem orzekania przez Sąd Apelacyjny w Gdańsku, który zgodził się z tożsamym stanowiskiem tutejszego Sądu Okręgowego (wyrok z dnia 20 sierpnia 2014r. w sprawie III AUa 2391/13).

Należy zaznaczyć, że co do okresu po zakończeniu zasadniczej służby wojskowej, a przed podjęciem zatrudnienia, zmiana zaskarżonej decyzji była konieczna, pomimo oczywiście błędnego zaliczenia tego okresu jako składkowego w decyzji z dnia 12 lutego 2009r. i prawidłowej w tym zakresie wykładni, zaprezentowanej w odpowiedzi na odwołanie (k.4). Odnośnie pozostałych dwóch okresów trzeba natomiast wyjaśnić, że pogląd organu rentowego, jakoby świadectwo pracy czy zaświadczenie o wysokości zarobków osoby zatrudnionej przez agenta powinno być wystawione przez dającego zlecenie agentowi (rzekomego płatnika składek), jest chybiony i w żadnej mierze nie wynika z przepisów proceduralnych, cytowanych przez pozwanego (k.4). Obowiązujące w spornym okresie przepisy ustawy z dnia 19 grudnia 1975r. o ubezpieczeniu społecznym osób wykonujących pracę na podstawie umowy agencyjnej lub umowy zlecenia (Dz.U. z 1983r. Nr 31 poz. 146 ze zmianami) i rozdziału 3 (§§ od 20 do 26a) rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 29 stycznia 1990r. w sprawie wysokości i podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne, zgłaszania do ubezpieczenia społecznego oraz rozliczania składek i świadczeń z ubezpieczenia społecznego (Dz.U. z 1990r. Nr 7, poz. 41 ze zmianami, a następnie Dz.U. z 1993r. Nr 68 poz. 330 ze zmianami), choćby z racji tytułu ustawy i rozdziału 3. rozporządzenia, dotyczyły nie pracowników, a tylko osób wykonujących pracę na podstawie umowy agencyjnej lub umowy zlecenia lub osób z nimi współpracujących – czy to na rzecz jednostek gospodarski uspołecznionej (§§ od 20 do 26 rozporządzenia stosowane wprost), czy też na rzecz zakładów pracy innych niż uspołecznione lub na rzecz osób fizycznych (§20 ust. 1 i 2 i §§22-26 rozporządzenia stosowane odpowiednio). Skarżący był w spornym okresie pracownikiem agentów, a nie przedsiębiorstwa dającego agentom zlecenie, co potwierdzały różne dokumenty, którymi organ rentowy dysponował, tj. świadectwa pracy, zaświadczenia i dokumenty osobowe (k.31-43 pliku dot. kapitału początkowego). Wynika z nich że w okresach od dnia 8 marca 1990r. do dnia 5 kwietnia 1991r. i od dnia 1 kwietnia 1992r. do dnia 28 października 1994r. skarżący z pewnością nie był ani agentem, ani zleceniobiorcą, ani osobą współpracującą z agentami, zdefiniowaną w art. 29 powołanej wyżej ustawy z dnia 19 grudnia 1975r. W związku z oczekiwaniem przez pozwanego przedłożenia świadectw pracy i zaświadczeń o zarobkach wystawionych przez rzekomego płatnika składek, czyli jednostkę dającą zlecenie zatrudniającym skarżącego agentom, trzeba ponadto wyjaśnić, że wprawdzie §19 przywołanego już rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 29 stycznia 1990r. przewidywał, że składki na ubezpieczenie społeczne pracowników zatrudnionych przez agenta w zakładzie prowadzonym na podstawie umowy agencyjnej lub umowy zlecenia opłaca agent za pośrednictwem jednostki, na której rzecz umowa jest wykonywana, jednak nie oznaczało to, że agent nie wykonywał obowiązków płatnika składek w dzisiejszym rozumieniu tego pojęcia. Zostało ono zdefiniowane w art. 4 pkt 2 ustawy z dnia 13 października 1998r. o systemie ubezpieczeń społecznych; Dz.U. z 2015r., poz. 121 ze zmianami) i oznacza przede wszystkim pracodawcę, niezależnie od tego, za czyim pośrednictwem opłaca on składki, np. firmy księgowej, banku czy poczty, które nie stają się przecież w ten sposób płatnikami składek. Tak też w okresie zatrudnienia przez agentów stacji benzynowej płatnikami składek skarżącego na ubezpieczenia społeczne byli ci agenci, a nie pośrednicząca jednostka, która dawała agentom zlecenie.

Odnośnie wysokości podstawy wymiaru składek za poszczególne okresy wymienione w punkcie II. wyroku należy wyjaśnić, że bezspornie po zakończeniu zasadniczej służby wojskowej, a przed podjęciem zatrudnienia, nie zostały zapłacone żadne składki na ubezpieczenie społeczne skarżącego, stąd podstawa ich wymiaru za ten okres wynosi 0 zł. Co do lat 1990, 1991 i 1992 za podstawę wymiaru składek przyjęto dane z zaświadczenia Rp-7 oraz z umowy o pracę (k.33-34 i 41-42 pliku dot. kapitału początkowego), powielając w ten sposób kwoty przyjęte przez organ rentowy w wykazie dochodów (k.163-165 pliku dot. kapitału początkowego). Mając na względzie, że lata 1993 i 1994 ostatecznie nie stanowiły podstawy ustalenia w decyzji z dnia 12 lutego 2009r. wskaźnika wysokości podstawy wymiaru (por. k.171 pliku dot. kapitału początkowego), a więc co do wysokości podstawy wymiaru składek nie wiązały stron i Sądu, podstawę tę skorygowano m.in. w oparciu o art. 15 ust. 2a ustawy emerytalnej, przyjmując za miesiące od lipca 1993r. do września 1994r. wynagrodzenie minimalne – jako wyższe od wynikającej z umowy o pracę stawki 1.500.000 zł miesięcznie (k.41-42 pliku dot. kapitału początkowego), zaś za październik 1994r. (28 dni) – kwotę wynikającą ze stawki 2.650.000 zł, określonej w świadectwie pracy (k.37-38 pliku dot. kapitału początkowego; 2.650.000 / 31 = 85.483,87 zł; 85.483,87 zł x 28 = 2.393.548,36 zł). Stąd podstawa wymiaru składek za rok 1993 wyniosła 19.200.000 zł przed denominacją (6 x 1.500.000 zł + 3 x 1.650.000 zł + 3 x 1.750.000 zł), zaś za rok 1994r. (do 28 października) wyniosła 20.993.548,36 zł przed denominacją (3 x 1.950.000 zł + 3 x 2.050.000 zł + 3 x 2.200.000 zł + 2.393.548,36 zł).