Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11. czerwca 2015 r.

Sąd Okręgowy w Toruniu w składzie:

Przewodniczący – S.S.O. Jarosław Sobierajski

Sędziowie: S.S.O. Mirosław Wiśniewski

S.S.O. Rafał Sadowski (spr.)

Protokolant – st. sekr. sąd. Katarzyna Kotarska

przy udziale Prokuratora Prok. Okręgowej w Toruniu Marzenny Mikołajczak

po rozpoznaniu w dniu 11. czerwca 2015 r.

sprawy M. M. – oskarżonego z art. 27c ust. 1 pkt 2 ustawy z 18.04.11985 r. o rybactwie śródlądowym;

na skutek apelacji wniesionej przez pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego – Okręgu Polskiego Związku Wędkarskiego w T.,

od wyroku Sądu Rejonowego w Grudziądzu z dnia 30. grudnia 2014 r., sygn. akt II K 550/14,

I.  uznając apelację za oczywiście bezzasadną, zaskarżony wyrok w całości utrzymuje w mocy;

II.  obciąża oskarżyciela posiłkowego – Okręg Polskiego Związku Wędkarskiego w T., kosztami sądowymi w postępowaniu odwoławczym, w tym opłatą w kwocie 200 ( dwustu) zł.

Sygn. akt IX Ka 180/15

UZASADNIENIE

M. M.i został oskarżony o to, że:

w dniu 13 października 2014r. w Z., gmina B., na jeziorze (...), nie będąc uprawnionym do rybactwa, poławiał ryby przy pomocy sieci rybackiej typu uklejnica oraz sznurów węgorzowych odławiając 7 sztuk węgorza o łącznej wadze 6,1 kg oraz 1 sztukę okonia o wadze 0,1 kg, powodując szkodę w łącznej wysokości 529,80 zł w mieniu Polskiego Związku Wędkarskiego Zarządu Okręgowego w T.,

tj. o czyn z art. 27c ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 18 kwietnia 1985r. o rybactwie śródlądowym ( Dz. U. z 2009r. , nr 189, poz. 1471 z późn. zm.)

Sąd Rejonowy w Brodnicy wyrokiem z dnia 30 grudnia 2014 roku (sygn. akt II K 550/14):

I/ ustalając, iż oskarżony M. M. w dniu 13 października 2014r. w Z., gmina B., na jeziorze (...), nie będąc uprawnionym do rybactwa, poławiał ryby przy pomocy sieci rybackiej typu uklejnica oraz sznurów węgorzowych odławiając 7 sztuk węgorza o łącznej wadze 6,1 kg oraz 1 sztukę okonia o wadze 0,1 kg, powodując szkodę w łącznej wysokości 529,80 zł w mieniu Okręgu Polskiego Związku Wędkarskiego w T., to jest, iż zachowaniem swoim wyczerpał dyspozycję przepisu art. 27c ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 18 kwietnia 1985r. o rybactwie śródlądowym ( Dz. U. z 2009r. , nr 189, poz. 1471 z późn. zm.) na podstawie art. 66 § 1 kk w zw. z art. 67 § 1 kk postępowanie warunkowo umarzył na okres próby 2 ( dwóch ) lat od uprawomocnienia się orzeczenia;

II/ na mocy art. 67 § 3 kk i art. 39 pkt 7 kk zasądził od oskarżonego kwotę 400 (czterysta) złotych tytułem świadczenia pieniężnego na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej;

III/ na podstawie art. 100 kk orzekeł przepadek na rzecz Skarbu Państwa dowodów rzeczowych w postaci:

- podbieraka,

- 2 ( dwóch ) sznurów węgorzowych,

- 2 ( dwóch) wiaderek,

- sieci rybackiej typu uklejnica,

- 2 ( dwóch ) wioseł,

przechowywanych w magazynie Komendy Powiatowej Policji w B.;

IV/ na podstawie art. 230§2 kpk zwrócił pokrzywdzonemu Okręgowi Polskiego Związku Wędkarskiego w T. dowody rzeczowe w postaci:

- 6,1 kg. ryb z gatunku węgorz

- 0,1 kg ryb z gatunku okoń

przechowywane w magazynie (...);

V/ na podstawie art. 230§2 kpk zwrócił G. K. dowody rzeczowe w postaci łódki plastikowej koloru zielono – białego o numerze bocznym (...) oraz silnika elektrycznego (...) i akumulatora (...) przechowywane u M. M.;

VI/ zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 100 ( sto ) złotych tytułem opłaty i obciąża go pozostałymi kosztami sądowymi.

Od powyższego wyroku apelację wniósł oskarżyciel posiłkowy, zaskarżając powyższy wyrok w całości.

W apelacji zarzucił on naruszenie art. 66 § 1 kk poprzez przyjęcie, że spełnione zostały przesłanki warunkowego umorzenia postępowania, podczas gdy na tym etapie postępowania nie można jeszcze stwierdzić, czy przesłanki zostały spełnione oraz art. 27 c ust. 3 pkt 1 lit. B ustawy o rybactwie śródlądowym w zw. z art. 415 § 5 kpk poprzez jego niezastosowanie.

W związku z powyższym wnosząc o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia Sądowi I instancji.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Sąd Okręgowy uznał apelację za oczywiście bezzasadną, zaskarżony wyrok w całości utrzymał w mocy.

Sąd odwoławczy nie dopatrzył się żadnych uchybień w postępowaniu przed sądem pierwszej instancji, ani w ustaleniach stanu faktycznego, ani w czynnościach procesowych, które miałyby wpływ na treść skarżonego orzeczenia.

Sąd I instancji słusznie uznał, uwzględniając wniosek oskarżyciela publicznego, iż zachodzą przesłanki warunkowego umorzenia postępowania karnego. Nie sposób podważyć argumentacji zawartej w uzasadnieniu skarżonego wyroku, w związku z czym podniesiony apelacji przez oskarżyciela posiłkowego zarzut nieprawidłowego ocenienia przez Sąd meriti społecznej szkodliwości czynu jest nietrafiony.

Sąd badając tę przesłankę, stosuje art. 115 § 2 kk rozpatrując m.in. rodzaj i charakter narzuconego dobra, rozmiary wyrządzonej szkody lub grożącej szkody, sposób i okoliczności popełnienia czynu, postać zamiaru, motywację sprawcy.

Ilość złowionych ryb oraz sposób ich połowu w żaden sposób nie potwierdza przekonania, iż rodzaj naruszonego dobra, czy też wartość poniesionej szkody w wysokości 529,80 zł dają podstawy, by w tym przypadku podważyć nieznaczność społecznej szkodliwości czynu. Również okoliczności jego popełnienia w ocenie Sądu odwoławczego nie budzą wątpliwości. M. M. nie był wcześniej karany za podobne przestępstwo i ponosi odpowiedzialność tylko za czyn, który został mu udowodniony, a sugestie strażników rybackich z przyczyn oczywistych nie mogą stanowić dowodu w tej sprawie. Jako wędkarz z wieloletnim doświadczeniem potrafi stosować narzędzia połowowe oraz zna metody łowienia, czego też nie można od razu utożsamiać z twierdzeniem, że jest notorycznym kłusownikiem.

Warto zauważyć, że instytucja warunkowego umorzenia postępowania jest środkiem związanym z poddaniem sprawcy próbie i w tym przypadku Sąd I instancji zastosował aż maksymalny jego okres – 2 lat. W dodatku, zasądził od oskarżonego kwotę 400 złotych tytułem świadczenia pieniężnego na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej, co mając na uwadze, iż oskarżony nie osiągając żadnej korzyści materialnej w związku z popełnieniem tego przestępstwa oraz to, że jest emerytem i jego miesięczny dochód wynosi 1300 zł, wydaje się być odpowiednią dolegliwością, spełniającą nie tylko cele prewencji szczególnej, ale również ogólnej.

Ponadto Sąd Rejonowy słusznie postąpił nie orzekając postulowanej w apelacji nawiązki na rzecz oskarżyciela posiłkowego. Zgodnie ze zdaniem pierwszym art. 415 § 5 kpk w razie skazania lub warunkowego umorzenia postępowania w wypadkach wskazanych w ustawie sąd orzeka nawiązkę na rzecz pokrzywdzonego, obowiązku naprawienia szkody lub zadośćuczynienia za doznaną krzywdę. W przypadku art. 27c ust. 3 pkt 1 lit. B ustawy o rybactwie śródlądowym przewidziana został obowiązek orzeczenia któregoś ze środków karnych wymienionych w tym przepisie, ale tylko wobec osoby „skazanej”, podczas gdy oskarżony nie został skazany za przypisany mu czyn (wyrok warunkowo umarzający postępowanie nie jest bowiem wyrokiem skazującym, aczkolwiek przesadza winę sprawcy!). Również art. 67§3 kk przewiduje możliwość, ale nie obowiązek orzeczenia nawiązki wobec sprawcy co do którego warunkowo umorzono postepowanie karne. Wynika z tego, że sąd poprzez zaniechanie orzeczenie nawiązki bynajmniej nie obraził prawa materialnego.

Na marginesie tej kwestii warto tez zauważyć, że nawet w stosunku do osoby skaznej orzeczenie nawiązki z tego przepisu nie jest bezwzględnym obowiązkiem sądu, co wynika m. in. ze stanowiska wyrażonego w tej kwestii przez Sąd Najwyższy. Otóż, Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 21 marca 2013 r. orzekł: „O ile treść przepisu art. 27c ust. 3 ustawy nie pozostawia wątpliwości co do obligatoryjności orzekania ("sąd orzeka") również tych środków karnych, o tyle użycie w nim klauzuli "odpowiedniego" stosowania tych przepisów wskazuje, że obligatoryjność tych środków nie jest bezwzględna w odniesieniu do każdego z wymienionych w art. 27c ust. 1 przestępstw i oznacza, że w przypadku popełnienia któregokolwiek z tych przestępstw, sąd nie ma obowiązku orzekania wszystkich czterech środków karnych łącznie”, w dodatku : „Nie chodzi o stosowanie jednakowych środków karnych za różne czyny, ale o orzekanie tylko takich środków karnych, które będą właściwe dla osiągnięcia celu jakim jest właściwa represja karna w odniesieniu do danego sprawcy za popełnienie konkretnego czynu”. Podsumowując: „Obligatoryjność orzekania środków karnych wskazanych w art. 27c ust. 3 zależy więc od szeregu czynników, w tym m. in. od rodzaju i sposobu popełnienia przestępstwa, wyrządzonej szkody, czy też tego, kto jest sprawcą czynu” ((...)). W realiach przedmiotowej sprawy, nawet więc gdyby oskarżony został skazany za przypisane mu przestępstwo, to obligatoryjność orzeczenia środka karnego przewidzianego w art. 27c ust. 3 ustawy o rybactwie śródlądowym, zostałaby wyczerpana poprzez orzeczenie wobec skazanego przepadku narzędzi połowowych; jednakże oskarżony skazany nie został, a więc obowiązek zasądzenia wobec niego któregoś ze środków karnych przewidzianych w tym przepisie jego nie dotyczy.

Mając na uwadze powyższe, Sąd Okręgowy nie ma wątpliwości co do słuszności i adekwatności reakcji karnej zastosowanej przez Sąd Rejonowy za popełniony przez oskarżonego czyn.

Sąd odwoławczy nie dopatrzył się w zaskarżonym orzeczeniu żadnych uchybień mogących stanowić bezwzględne przyczyny odwoławcze, będących podstawą do uchylenia wyroku z urzędu, dlatego też został on utrzymany w mocy.

Na podstawie art. 636 kpk w zw. z art. 634 kpk w zw. z art. 13 ust. 2 ustawy o opłatach w sprawach karnych obciążył oskarżyciela posiłkowego – Okręg Polskiego Związku Wędkarskiego w T. kosztami sądowymi w postępowaniu odwoławczym, w tym opłatą w kwocie 200 (dwustu) złotych.