Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 października 2015 r.

Sąd Rejonowy w Słupsku V Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSR Agnieszka Grzempa

Ławnicy: Grażyna Kotlarek, Zdzisław Drewniak

Protokolant: Kamila Skorupska

po rozpoznaniu w dniu 19 października 2015 r. w Słupsku

sprawy z powództwa B. A.

przeciwko D. D.

o odszkodowanie z tytułu rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika

1.  zasądza od pozwanego D. D. na rzecz powoda B. A. kwotę 10.800 zł (dziesięć tysięcy osiemset złotych) z ustawowymi odsetkami od dnia 24 października 2014 r. do dnia zapłaty tytułem odszkodowania w związku z rozwiązaniem umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika,

2.  zasądza od pozwanego D. D. na rzecz powoda B. A. kwotę 60 zł (sześćdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu,

3.  wyrokowi w punkcie 1. co do kwoty 3.600 zł nadaje rygor natychmiastowej wykonalności.

Sygnatura akt: V P 283/14

UZASADNIENIE

P. A. wystąpił przeciwko pracodawcy z żądaniem zasądzenia odszkodowania w wysokości trzykrotności wynagrodzenia za pracę tj. 10.800 zł brutto tytułem niezgodnego z prawem rozwiązania stosunku pracy wraz z odsetkami ustawowymi od dnia doręczenia stronie przeciwnej odpisu pozwu do dnia zapłaty. P. wniósł nadto o zwrot kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W ocenie powoda przyczyny rozwiązania z nim stosunku pracy, wskazane w oświadczeniu pracodawcy nie polegają na prawdzie, a nawet gdyby uznać je za zgodne z prawdą to nie stanowią rażącego naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych i w związku z tym nie uzasadniały rozwiązania stosunku pracy w trybie art. 52. P. ponadto stoi na stanowisku, że oświadczenie pracodawcy zostało mu wręczone po uprzednim przedstawieniu przez niego zwolnienia lekarskiego.

Pozwany – R. – Firma Usługowo (...) z siedzibą w S. (pierwotnie Firma Usługowa (...) w S.) w odpowiedzi na pozew wniósł o jego oddalenie w całości oraz zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwany podniósł, iż zaistniały przesłanki umożliwiające rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika. Ciężkie naruszenie przez pracownika podstawowych obowiązków pracowniczych miało postać: braku rozliczenia się z powierzonego pracownikowi mienia, m.in. telefonu służbowego, pomimo kierowanych do pracownika wezwań oraz działania na szkodę pracodawcy, polegającym na korzystaniu z bazy danych klientów należącej do pracodawcy , w celu osobistego oferowania usług firmom konkurencyjnym przy użyciu posiadanej wiedzy nabytej u pracodawcy.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

B. A. był zatrudniony w Firmie Usługowej (...) na stanowisku kierowcy w pełnym wymiarze czasu pracy, pierwotnie na czas określony, a następnie, mocą umowy z dnia 1 lutego 2012r. na czas nieokreślony. Firma Usługowa (...) zmieniła nazwę na R. Firma Usługowo (...).

dowód: umowa o pracę z dn. 01.02.2007 akta osobowe powoda, umowa o pracę z dn. 01.02.2012r. k. 6-7, świadectwo pracy k. 9-10, wypis z (...) k. 5

Wynagrodzenie miesięczne brutto B. A. stanowiło wartość 3.600 zł brutto.

dowód: umowa o pracę k. 6-7, zaświadczenie o zarobkach z dn. 03.11.2014r. k. 22

W czasie trwania zatrudnienia pracodawca zaproponował B. A. zmianę warunków zatrudnienia. Pracownik nie wyraził zgody na zmianę dotychczasowych warunków.

dowód: porozumienie zmieniające k. 11-12, oświadczenie z dn. 01.07.2014r. k. 13

W okresie od 15 lipca 2014r. do 25 września 2014r. B. A. przebywał na urlopie wypoczynkowym.

dowód: wniosek o udzielenie urlopu k. 16

W trakcie trwania urlopu wypoczynkowego, w dniu 17 września 2014r., pracodawca wezwał B. A. do zwrotu powierzonego aparatu telefonicznego marki S. (...) wraz z kartą SIM w trybie natychmiastowym.

dowód: pismo pracodawcy z dn.17.09.2014r. k. 14

W odpowiedzi na powyższe, pismem z dnia 22 września 2014r., B. A. poinformował pracodawcę, iż telefon został oddany do serwisu w celu usunięcia usterki i zostanie zwrócony pracodawcy niezwłocznie po odbiorze sprzętu z naprawy. Pismo zostało odebrane przez pracodawcę w dniu 23 września 2014r.

dowód: pismo z dn. 22.09.2014r. k.15s, potwierdzenie odbioru k. 17, karta naprawy – gwarancji wraz z paragonem za wykonaną usługę k. 17

Pismem z dnia 26 września 2014r. pracodawca wezwał B. A. do przekazania pliku cyfrowego z karty kierowcy z okresu od 20.06.2014r. do 13.07.2014r.

dowód: wezwanie z dnia 25.09.2014r. k. 28

W czasie trwania zatrudnienia, będąc na urlopie wypoczynkowym B. A., wraz ze znajomym R. K. (1) udał się do D. P., który był kontrahentem R. Firmy Usługowo – (...). Rola B. A. w tym spotkaniu sprowadzała się do pośredniczenia pomiędzy D. P. a R. K. (1). Celem spotkania było rozeznanie na rynku usług przewozowych. R. K. (1) prowadzący działalność gospodarczą w zakresie usług transportowych poszukiwał możliwości przyjęcia zleceń. Rozmowa nie przyniosła żadnych rezultatów.

dowód: zeznania świadka R. K. (1) k. 40v-41, zeznania świadka 66v-67

Oświadczeniem z dnia 26 września 2014r. pracodawca rozwiązał z B. A. umowę o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika z powodu ciężkiego naruszenia obowiązków pracowniczych.

dowód: oświadczenie pracodawcy z dn. 26.09.2014r.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo B. A. jest zasadne i jako takie zasługiwało na uwzględnienie.

W niniejszym postępowaniu powód odwołał się od wręczonego mu przez pracodawcę oświadczenia o rozwiązaniu umowy o pracę w trybie art. 52 k.p.

Jak wynika ze wspomnianego oświadczenia pracodawca zdecydował się na rozwiązanie umowy z B. A. bez wypowiedzenia z winy pracownika, na skutek ciężkiego naruszenia obowiązków pracowniczych polegającego na:

1.  braku rozliczenia się z powierzonego pracownikowi mienia, m.in. telefonu służbowego, pomimo kierowanych do pracownika wezwań,

2.  działaniu na szkodę pracodawcy, polegającym na wykorzystywaniu posiadanej bazy danych klientów pracodawcy, do osobistego oferowania usług firmom konkurencyjnym przy użyciu posiadanej wiedzy nabytej u pracodawcy.

Jako pierwszej Sąd podjął się oceny oświadczenia pod względem formalnym.

Zgodnie z art. 30 § 3-5 k.p. oświadczenie musi być złożone na piśmie, wskazywać przyczynę uzasadniającą rozwiązanie i zawierać pouczenie o odwołaniu do sądu pracy. W ocenie Sądu oświadczenie strony pozwanej spełnia te wymagania.

Wobec spełnienia wszystkich przesłanek formalnych, Sąd w drugiej kolejności podjął się oceny oświadczenia pracodawcy pod względem merytorycznym. Dokonując oceny merytorycznej wskazanych w oświadczeniu przyczyn Sąd badał, czy wskazane przez pracodawcę przyczyny są przyczynami konkretnymi, zasadnymi i rzeczywistymi.

Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem artykuł 30 § 4 k.p. dopuszcza różne sposoby określenia przyczyny rozwiązania umowy o pracę, a jej konkretność ocenia się z uwzględnieniem innych znanych pracownikowi okoliczności uściślających tę przyczynę. Istotne jest, aby z oświadczenia pracodawcy wynikało w sposób niebudzący wątpliwości, co jest istotą zarzutu stawianego pracownikowi i usprawiedliwiającego rozwiązanie z nim stosunku pracy. Natomiast konkretyzacja przyczyny, wskazanie konkretnego zdarzenia lub ciągu zdarzeń, konkretnego zachowania pracownika, z którymi ten zarzut się łączy, może nastąpić poprzez szczegółowe określenie tego zdarzenia (zachowania) w treści oświadczenia o rozwiązaniu umowy o pracę lub wynikać ze znanych pracownikowi okoliczności wiążących się w sposób niebudzący wątpliwości z podaną przez pracodawcę przyczyną rozwiązania umowy o pracę. Inaczej rzecz ujmując, przyczyna rozwiązania umowy o pracę może być sformułowana w piśmie pracodawcy w sposób uogólniony, jeżeli okoliczności zakończenia stosunku pracy są znane pracownikowi.

Przyczyna rozwiązania stosunku pracy bez wypowiedzenia z winy pracownika ma być zrozumiała dla pracownika, a nie - po pierwszej lekturze - dla sądu orzekającego w sprawie. W sprawie, której przedmiotem jest ocena zgodnego z prawem rozwiązania stosunku pracy w trybie art. 52 k.p., analizując przyczynę rozwiązania stosunku pracy i jej skonkretyzowanie należy badać (uwzględniając całokształt materiału dowodowego sprawy i stan faktyczny, który doprowadził pracodawcę do złożenia oświadczenia woli o rozwiązaniu stosunku pracy w trybie art. 52 k.p.), czy pracownik rozumiał (powinien rozumieć) stawiane mu zarzuty i ich istotę, a nie ograniczać się do treści werbalnej samego oświadczenia pracodawcy, które w szczególnych okolicznościach może być krótkie, a nawet lakoniczne, o ile strony sporu wiedziały, co się za nim kryje (vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 28 października 2014r., II PK 298/13, LEX nr 1552144).

Mając na uwadze powyższe Sąd podjął się analizy każdej ze wskazanych przyczyn rozwiązania z powodem stosunku pracy bez wypowiedzenia z winy pracownika.

Odnosząc się do przyczyny określonej jako brak rozliczenia się z powierzonego pracownikowi mienia w postaci telefonu komórkowego, Sąd uznał ten zarzut za bezzasadny.

W pierwszej kolejności Sąd zwraca uwagę na sam fakt wezwania powoda do zwrotu telefonu służbowego. Po pierwsze w chwili wezwania powód przebywał na urlopie wypoczynkowym, a co za tym idzie nie miał obowiązku wykonywania poleceń przełożonego. A nadto sam fakt zwrotu telefonu nie został przez pracodawcę w żaden sposób uzasadniony. Utrwalona u pracodawcy praktyka nie stanowiła o konieczności zwrotu powierzonych sprzętów, w tym chociażby telefonów komórkowych, przed rozpoczęciem urlopu wypoczynkowego pracownika.

Abstrahując od powyższego, B. A. niezwłocznie odpowiedział na wezwanie pracodawcy, wskazując jednocześnie, iż wnioskowany przez pracodawcę telefon znajduje się w serwisie z powodu awarii. Ponadto pracownik zobowiązał się do niezwłocznego zwrotu sprzętu po odebraniu go z serwisu, co ostatecznie uczynił. Zwrot telefonu powoduje bezzasadność przyczyny wskazanej w oświadczeniu.

Odnosząc się do drugiej przyczyny tj. działania na szkodę pracodawcy poprzez wykorzystanie bazy danych klientów pracodawcy oraz poprzez osobiste oferowanie usług firmom konkurencyjnym przy użyciu posiadanej wiedzy nabytej u pracodawcy, Sąd wskazuje, iż przyczyna ta nie została przez pracodawcę wykazana.

Ustalony w sprawie stan faktyczny pozwolił Sądowi na uznanie, iż pracodawca nie dysponował żadną bazą danych, która mogłaby być przez B. A. w jakikolwiek sposób skopiowana i wykorzystana. Powyższe zostało również potwierdzone zeznaniami świadków, którzy zaprzeczyli jakoby powód kiedykolwiek proponował udostępnienie bazy danych klientów firmy (...). Pracodawca w żaden sposób nie wykazał, że B. A. wykorzystał bazę danych klientów, pomimo, iż to na nim spoczywał obowiązek udowodnienia tej okoliczności, co wynika z art. 6 kodeksu cywilnego.

Analogiczna sytuacja ma miejsce w przypadku zarzutu oferowania usług konkurencyjnym firmom. Sąd zwraca uwagę, iż pracodawca nie przedstawił żadnego dowodu mogącego świadczyć o nagannych praktykach powoda.

Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy niewątpliwie potwierdza, iż B. A. spotkał się z D. P., ale jak sam wskazał świadek D. P., rola powoda w tym spotkaniu była bierna i ograniczona jedynie do pośrednictwa w zainicjowaniu spotkania, którego stronami byli D. P. oraz R. K. (2). Nie bez znaczenia w tej sytuacji jest również fakt, iż powód nie był związany żadnym zakazem konkurencji, wobec czego udział we wspomnianymi spotkaniu nie może być rozpatrywany w kategoriach braku lojalności wobec pracodawcy.

Pracodawca nie wykazał jakoby na skutek działań powoda poniósł szkodę. Gdyby przyjąć, iż rzekomą szkodą miałaby być utrata zleceniodawcy w osobie D. P. przyczynę taką należy uznać za nieprawdziwą albowiem umowa z powodem została rozwiązana z w miesiącu wrześniu 2014r., a zleceń zaprzestano z miesiącem kwietniem roku 2015.

Dodatkowo zaznaczenia wymaga, iż w każdym przypadku oceny ciężkości naruszenia podstawowego obowiązku pracowniczego decydującym kryterium jest wina. Ciężkie naruszenie ma miejsce w przypadku zaistnienia winy umyślnej lub rażącego niedbalstwa (vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12 listopada 2014r. I Pk 85/14, LEX nr 1551474).

Mając na uwadze powyższe, Sąd uznał przyczyny rozwiązania stosunku pracy za nieprawdziwe i pozorne. Zobowiązanie powoda na natychmiastowego zwrotu telefonu, w czasie przebywania pracownika na urlopie wypoczynkowym, budzi wątpliwość Sądu czy pracodawca nie nosił się z zamiarem rozwiązania stosunku pracy z powodem, a niemożność zwrotu telefonu w wymaganym terminie stanowiło jedynie pretekst do rozwiązania umowy bez wypowiedzenia z winy pracownika.

Nawet gdyby przyjąć, iż wskazane w oświadczeniu przyczyny faktycznie miały miejsce, to w ocenie Sądu nie stanowią one ciężkiego naruszenia obowiązków pracowniczych, będącego przesłanką rozwiązania umowy w trybie art. 52 k.p.

Odnosząc się do zarzutu utraty zaufania do pracownika, który został zgłoszony przez stronę pozwaną w toku postepowania, Sąd wskazuję, iż brak zaufania nie stanowił podstawy rozwiązania stosunku pracy. Innymi słowy pracodawca nie uwzględnił tej przyczyny w swoim określeniu. W tym miejscu Sąd zwraca uwagę, iż zakres badań zasadności rozwiązania umowy jest ograniczony co do przyczyn wskazanych w oświadczeniu.

Stan faktyczny sprawy został ustalony w oparciu o dokumenty, których prawdziwość nie była kwestionowana przez żadną ze stron oraz dowody z zeznań świadków.

Zeznania R. K. (1) oraz D. P. Sąd uznał za wiarygodne, spójne i korespondujące ze sobą.

Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy był wystarczający, wobec czego Sąd nie znalazł podstaw do konieczności przeprowadzenia dowodu z przesłuchania stron. Z tej samej przyczyny Sąd oddalił wniosek dowodowy o przeprowadzenie dowodu z nagrań zgromadzonych na płytach CD.

Mając na uwadze powyższe Sąd doszedł do przekonania, że pracodawca rozwiązał z powodem umowę o pracę z naruszeniem przepisów o rozwiązywaniu umów, wobec czego na podstawie art. 56 § 1 k.p. w zw. z art. 58 k.p. zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 10.800,00 zł z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 24 października 2014r. do dnia zapłaty tytułem odszkodowania, o czym orzekł w punkcie 1 sentencji wyroku.

Wyrokowi w punkcie 1, co do kwoty 3.600 zł został nadany rygor natychmiastowej wykonalności, w oparciu o art. 477 ² k.p.

Stroną przegraną w niniejszym postępowaniu jest strona pozwana i to na niej spoczywa odpowiedzialność związana z poniesieniem kosztów procesu, co wynika z art. 98 § 1 k.p.c. Koszty postępowania wyniosły 60 zł i stanowią wynagrodzenie pełnomocnika będącego radcą prawnym (art. 98 § 3 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c. oraz § 11 Rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w spawie opłat za czynności radców prawnych (...), Dz.U. z 2013r. poz. 490.