Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 3 listopada 2015 r.

Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie V Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący SSR Klaudia Miłek

Protokolant: Beata Lechowicz

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach : 17.09.27.10. 2015 r. sprawy, przeciwko D. R. s. D. i A. z domu T. ur. (...) w W.

obwinionego o to że:

W dniu 17 lutego 2015 roku około godz. 09:05 w W. na skrzyżowaniu ul. (...) /(...) kierujący pojazdem m-ki F. (...) o nr rej. (...), korzystał podczas jazdy z telefonu komórkowego wymagającego trzymania słuchawki w ręku.

tj. o czyn z art.: 97 kw w zw. z art. 45 ust 2 pkt1 Ustawy P.R.D.

orzeka

I.  obwinionego D. R. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to na podstawie art. 97 kw wymierza karę grzywny w wysokości 100 ( sto) złotych.

II.  Zasądza od Skarbu Państwa na rzecz Kancelarii Adwokackiej adw. M. K. kwotę 180 ( sto osiemdziesiąt) złotych powiększoną o stawkę podatku VAT tytułem obrony z urzędu.

III.  Zasądza od obwinionego 30 ( trzydzieści) złotych tytułem opłaty , obciąża go kosztami postępowania w sprawie w kwocie 100 ( sto) złotych.

Sygn. akt V W 1572/15

UZASADNIENIE

D. R. został obwiniony o to, że w dniu 17 lutego 2015 roku około godz. 09:05 w W. na skrzyżowaniu ul. (...) /(...) kierujący pojazdem m-ki F. (...) o nr rej. (...), korzystał podczas jazdy z telefonu komórkowego wymagającego trzymania słuchawki w ręku, tj. o czyn z art.: 97 kw w zw. z art. 45 ust 2 pkt 1 Ustawy P.R.D.

Na podstawie zgromadzonego i ujawnionego w toku rozprawy głównej materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 17 lutego 2015 roku st. sierż. R. P. pełnił służbę wraz z mł. asp. P. W. w patrolu zmotoryzowanym radiowozem policyjnym. Około godziny 09:05 siedząc na miejscu kierowcy w radiowozie policyjnym na skrzyżowaniu ul. (...) i ul. (...) w W. zauważył samochód marki F. (...) o nr rej. (...), który skręcał w lewo. Kierowca w/w samochodu na skrzyżowaniu ul. (...) i ul. (...) w W. korzystał podczas jazdy z telefonu wymagającego trzymania słuchawki lub mikrofonu w ręku, trzymając telefon komórkowy koloru białego lewą ręką przy uchu. Słuchawka w/w telefonu trzymana przy uchu nie przypominała ani kolorem ani też kształtem słuchawki bluetooth. Po zatrzymaniu w/w pojazdu do kontroli drogowej kierującym wskazanym pojazdem okazał się być D. R.. D. R. posiadał telefon marki N., który posiada tylną część koloru białego.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: częściowych wyjaśnień obwinionego D. R. /k. 4v, e-protokół rozprawy z dnia 27 października 2015 r. od godz. 00:02:07 do godz. 00:05:21/, zeznań świadka R. P. /k. 7v, e-protokół rozprawy z dnia 27 października 2015 r. od godz. 00:05:50 do godz. 00:10:45/, a także notatki urzędowej /k. 1/ oraz kserokopii karty rejestracyjnej /k. 3/, a także opinii sądowo-psychiatrycznej /k. 39-41/.

Obwiniony D. R. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. W złożonych wyjaśnieniach potwierdził, iż faktycznie w dniu zdarzenia około godz. 09:05 kierując pojazdem marki F. (...) o nr rej. (...) został zatrzymany przez Policję. Wyjaśnił, iż przyczyną podjętej kontroli był zarzut rozmowy przez telefon podczas kierowania pojazdem. Obwiniony potwierdził, iż faktycznie wówczas rozmawiał przez telefon, wskazując jednocześnie, że używał zestawu słuchawkowego, natomiast w tym czasie jego telefon marki N. (...) koloru czarnego leżał na desce rozdzielczej pojazdu. Obwiniony wyjaśnił, iż faktycznie trzymał lewą rękę przy uchu, lecz czynił to w celu poprawienia słuchawki w uchu, gdyż zbliżał się w rejon lotniska, gdzie często ma on problem z zasięgiem. Dodał on również, iż interweniujący policjant widział, że posiada on słuchawkę przy uchu, lecz nie przekonały go argumenty obwinionego, że podłączenie zestawu głośnomówiącego wymaga czasu, co zdaniem obwinionego nie byłoby możliwe w zaistniałej sytuacji. /k. 4v, e-protokół rozprawy z dnia 27 października 2015 r. od godz. 00:02:07 do godz. 00:05:21 wyjaśnienia obwinionego D. R. /

D. R. ma 24 lata. Z zawodu jest kierowcą. Prowadzi działalność gospodarczą, z której osiąga dochód w wysokości ok. 1500-2000 zł. Jest kawalerem. Nie był do tej pory karany. Był leczony w (...) w P. i (...) Centrum (...) im. prof. J. M. w P.. /e-protokół rozprawy z dnia 17 września 2015 r. od godz. 00:00:45 do godz. 00:02:00 wyjaśnienia obwinionego D. R. /

W toku postępowania sądowego D. R. był poddany badaniu psychiatrycznemu. Biegła psychiatra K. W. w sporządzonej opinii nie stwierdziła u obwinionego objawów choroby psychicznej ani upośledzenia umysłowego. Rozpoznała u niego zaburzenie nerwicowe. Ponadto biegła stwierdziła, iż stan psychiczny D. R. w odniesieniu do zarzutu, o który jest obwiniony, nie znosił ani nie ograniczał jego zdolności rozpoznania znaczenia czynu ani zdolności pokierowania swoim postępowaniem. W opinii biegłej poczytalność obwinionego w czasie czynu i w toku postępowania nie budziła żadnej wątpliwości. Zdaniem biegłej obwiniony mógł brać udział w postępowaniu sądowym, lecz ze względu na objawy nerwicowe i sytuacyjny niepokój wymagał pomocy prawnej obrońcy. /k. 39-41 opinia sądowo-psychiatryczna/

Sąd zważył, co następuje:

Uwzględniając przeprowadzone i ujawnione w sprawie dowody, Sąd uznał, iż potwierdziły one ponad wszelką wątpliwość sprawstwo i winę D. R. w odniesieniu do przypisanego mu czynu.

Sąd konstruując stan faktyczny, oparł się na materiale dowodowym w postaci zeznań funkcjonariusza Policji: świadka R. P., na dowodzie z dokumentu w postaci policyjnej notatki urzędowej z dnia 17 lutego 2015 roku dokumentującej przebieg interwencji podjętej w dniu zdarzenia wobec obwinionego oraz kserokopii karty rejestracyjnej.

Ustalając stan faktyczny, Sąd uwzględnił także wyjaśnienia obwinionego D. R.. Sąd uznał wyjaśnienia obwinionego w części, w której nie przyznał się on do korzystania podczas kierowania samochodem z telefonu komórkowego wymagającego trzymania słuchawki w ręku za niewiarygodne. Za niewiarygodne Sąd uznał również wyjaśnienia obwinionego w części, w której podawał on, że w czasie zdarzenia używał zestawu słuchawkowego, natomiast w tym czasie jego telefon marki N. (...) koloru czarnego leżał na desce rozdzielczej pojazdu. Jednakowo Sąd ocenił wyjaśnienia obwinionego w części, w której podawał on, że trzymał lewą rękę przy uchu w celu poprawienia słuchawki w uchu. Wyjaśnienia obwinionego we wskazanym zakresie pozostają sprzeczne z uznanymi przez Sąd za wiarygodne zeznaniami świadka R. P.. Zeznania w/w funkcjonariusza Policji jednoznacznie bowiem wskazują na sprawstwo obwinionego. W pozostałej części, Sąd dał wiarę wyjaśnieniom obwinionego, gdyż wyjaśnienia te korespondują z wiarygodnym materiałem dowodowym.

Sąd Rejonowy dał całkowitą wiarę zeznaniom funkcjonariusza policji R. P. /k. 7v, e-protokół rozprawy z dnia 27 października 2015 r. od godz. 00:05:50 do godz. 00:10:45/. Zeznania świadka R. P. są spójne, logiczne i tworzą całość. Wskazać należy przy tym, iż funkcjonariusz policji R. P., należycie wykonując swoje obowiązki służbowe, zareagował na popełnione przez obwinionego wykroczenie. Była to bezpośrednia przyczyna podjętych przez niego działań, które zostały udokumentowane. Ponadto świadek nie jest zainteresowany rozstrzygnięciem jakie mogłoby zapaść w sprawie, bowiem jest osobą postronną. Brak było zatem podstaw do uznania, że świadek ten, w celu doprowadzenia do skazania niewinnej osoby, fałszywie oskarżył D. R. o czyn, którego w rzeczywistości w/w nie popełnił.

Zeznania R. P. są również zgodne z załączoną do akt notatką urzędową /k. 1/ sporządzoną po kontroli drogowej, której treści Sąd dał w pełni wiarę, nie dostrzegając powodów, dla których należałoby jej odmówić wiarygodności i mocy dowodowej.

Ustalając stan faktyczny Sąd oparł się również na zebranym w sprawie dowodzie pozaosobowym w postaci kserokopii karty rejestracyjnej /k. 3/. Dowód ten należało uznać za w pełni wiarygodny materiał dowodowy albowiem został on sporządzony zgodnie z przepisami, a żadna ze stron nie kwestionowała przy tym jego zgodności ze stanem faktycznym, zaś Sąd nie znalazł powodów, które podważałyby wiarygodność tego dokumentu.

Sąd uwzględnił również opinię biegłego lekarza psychiatry sporządzoną w niniejszej sprawie. Jest ona jasna, wyczerpująca, wykonana przez osobę posiadającą odpowiednie wiadomości specjalistyczne. Zawiera stanowcze wnioski. /k. 39-41 opinia sądowo-psychiatryczna/

W świetle powyższych ustaleń faktycznych i przeprowadzonej oceny dowodów wina i sprawstwo obwinionego D. R. w zakresie zarzuconego mu czynu nie budzi jakichkolwiek wątpliwości. Zachowaniem swoim obwiniony wyczerpał ustawowe znamiona wykroczenia określonego w art. 97 k.w. w zw. z art. 45 ust. 2 pkt 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym w ten sposób, iż kierując w dniu zdarzenia pojazdem marki F. (...) o nr rej. (...) korzystał podczas jazdy z telefonu komórkowego wymagającego trzymania słuchawki w ręku.

Zgodnie z treścią art. 97 kw karze grzywny do 3.000 złotych lub karze nagany podlega uczestnik ruchu lub inna osoba znajdująca się na drodze publicznej, w strefie zamieszkania lub strefie ruchu, a także właściciel lub posiadacz pojazdu, który wykracza przeciwko innym przepisom ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym lub przepisom wydanym na jej podstawie. Ta ogólnie sformułowana norma prawna wymaga dopełnienia przez wskazanie konkretnego naruszenia przepisów określających porządek i bezpieczeństwo na drogach. W przypadku zarzutu postawionego obwinionemu dopełnieniem tym jest art. 45 ust. 2 pkt 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym, wedle brzmienia którego kierującemu pojazdem zabrania się korzystania podczas jazdy z telefonu wymagającego trzymania słuchawki lub mikrofonu w ręku.

Sąd wymierzając karę obwinionemu kierował się dyrektywami wymiaru kary określonymi w art. 33 kw którymi są: stopień społecznej szkodliwości czynu, cele kary w zakresie społecznego oddziaływania oraz zapobiegawcze i wychowawcze, które ma ona osiągnąć w stosunku do ukaranego oraz rodzaj i rozmiar wyrządzonej szkody, stopień winy, sposób działania, stosunek do pokrzywdzonego, jak również właściwości, warunki osobiste i majątkowe sprawcy, jego stosunki rodzinne, sposób życia przed popełnieniem i zachowanie się po popełnieniu wykroczenia.

Przy wymiarze kary Sąd nie znalazł okoliczności łagodzących. Stopień społecznej szkodliwości oraz stopień winy były w przypadku opisanego wykroczenia znaczne. Zachowanie obwinionego w rażący sposób wykraczało przeciwko przepisom mającym na celu poprawę bezpieczeństwa na drogach, stwarzając zagrożenie innym uczestnikom. Wskazać należy, iż obwiniony w sposób w pełni świadomy zachował się w sposób sprzeczny z zasadami bezpiecznego poruszania się po drogach publicznych, nie stosując się do zakazu wynikającego z ustawy Prawo o ruchu drogowym. Jednocześnie wskazać należy, iż z wyjaśnień złożonych przez obwinionego wynika, iż posiadał on świadomość istnienia zakazu prowadzenia rozmów telefonicznych przy użyciu telefonu wymagającego trzymania słuchawki lub mikrofonu w ręku w czasie kierowania samochodem.

Mając to na uwadze, Sąd wymierzył obwinionemu karę grzywny w kwocie 100 złotych, uznając, że kara ta stanowi wystarczającą reakcję na czyn D. R.. Wymierzona kara grzywny, która nie może być postrzegana jako rażąco surowa, będzie miała pozytywny wpływ na kształtowanie świadomości społecznej oraz będzie stanowiła wystarczający bodziec dla osiągnięcia względem obwinionego pożądanych celów zapobiegawczych oraz wychowawczych.

W punkcie II wyroku Sąd na podstawie art. 29 ust. 1 i 2 ustawy Prawo o adwokaturze oraz § 2, § 14 ust. 2 pkt 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu zasądził od Skarbu Państwa na rzecz Kancelarii Adwokackiej adw. M. K. kwotę 180 zł powiększoną o należną stawkę podatku VAT, tytułem wynagrodzenia za obronę z urzędu obwinionego.

Orzeczenie o zryczałtowanych wydatkach postępowania oraz o opłacie wydano na podstawie art. 118 § 1 kpw w zw. z § 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 października 2001 roku w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia i art. 119 kpw w zw. z art. 3 ust. 1 i art. 21 pkt 2 Ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych. Sąd zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa koszty postępowania w wysokości 100 zł i wymierzył mu opłatę w wysokości 30 zł. Uiszczenie przez obwinionego tych kosztów nie przekracza jego ustalonych możliwości finansowych.

Z tych względów orzeczono, jak w wyroku.