Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt VW 4686/14

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 października 2015 r.

Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie V Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący SSR Klaudia Miłek

Protokolant: Przemysław Dominik

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach : 10.02, 9.04, 16.04, 30.06, 11.08, 24.09, 15.10.2015 roku sprawy, przeciwko D. Z. s. R. i L. z domu P. ur. (...) w K.

obwinionego o to że:

1)  . W dniu 29 lipca 2014 r. o godz. 10:10 w W. jadąc drogą (...) od

strony drogi (...) w kierunku do ul. (...) wykroczył przeciwko przepisom

określonym w art. 20 ust. 3 pkt. 1 lit. c PoRD, w ten sposób, że kierując samochodem

marki V. nr rej. (...) przekroczył dozwoloną prędkość 100 km/h o 37 km/h i

jechał z prędkością 137 km/h

tj. za wykroczenie z art. 92a KW w zw. z art. 20 ust. 3 pkt. 1 lit.c Ustawy z dnia 20.06.1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2012 r, poz. 1137, zm.: Dz. U. z 2011 r. Nr 30, poz. 151; Dz. U. z 2011 r. Nr 222, poz. 1321; Dz. U. z 2012 r, poz. 951).

2)  Ponadto w tym samym miejscu i czasie jak w punkcie pierwszym podczas

kontroli wykroczył przeciwko przepisom określonym w § 16 ust. 3 (...)

w sprawie kontroli ruchu drogowego ten sposób, że opuścił pojazd bez zezwolenia

tj. o czyn z art. 97 KW w zw. z § 16 ust. 3 Rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 30.12.2002 r. w sprawie kontroli ruchu drogowego (Dz. U. zdn. 31.01.2003 r.)

orzeka

I.  obwinionego D. Z. uznaje za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów , z tym, że przyjmuje iż , w dniu 29 lipca 2014 roku o godzinie 10.10. w W. obwiniony jadąc drogą (...) od strony drogi (...) w kierunku do ulicy (...) wykroczył przeciwko przepisom określonym w art. 20 ust 3 pkt 1 lit c Prawa o ruchu drogowym , w ten sposób , że kierując samochodem marki V. o nr rej. (...) przekroczył dozwoloną prędkość 100 km/h o 37 km/h i za to na podstawie art. 92 a kw w zw z art. 9 par 2 kw. wymierza karę grzywny w wysokości 500 ( pięćset) złotych.

II.  Zasądza od obwinionego 50 ( pięćdziesiąt) złotych tytułem opłaty , obciąża go kosztami postępowania w sprawie w kwocie 432,33 zł ( czterysta trzydzieści dwa złote , trzydzieści trzy grosze)

Sygn. akt V W 4686/14

UZASADNIENIE

D. Z. został obwiniony o to, że:

1)  w dniu 29 lipca 2014 r. o godz. 10:10 w W. jadąc drogą (...) od strony drogi (...) w kierunku do ul. (...) wykroczył przeciwko przepisom określonym w art. 20 ust. 3 pkt. 1 lit. c PoRD, w ten sposób, że kierując samochodem marki V. nr rej. (...) przekroczył dozwoloną prędkość 100 km/h o 37 km/h i jechał z prędkością 137 km/h, tj. za wykroczenie z art. 92a KW w zw. z art. 20 ust. 3 pkt. 1 lit.c Ustawy z dnia 20.06.1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2012 r, poz. 1137, zm.: Dz. U. z 2011 r. Nr 30, poz. 151; Dz. U. z 2011 r. Nr 222, poz. 1321; Dz. U. z 2012 r, poz. 951),

2)  ponadto w tym samym miejscu i czasie jak w punkcie pierwszym podczas kontroli wykroczył przeciwko przepisom określonym w § 16 ust. 3 (...) w sprawie kontroli ruchu drogowego ten sposób, że opuścił pojazd bez zezwolenia, tj. o czyn z art. 97 KW w zw. z § 16 ust. 3 Rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 30.12.2002 r. w sprawie kontroli ruchu drogowego (Dz. U. zdn. 31.01.2003 r.)

Na podstawie zgromadzonego i ujawnionego w toku rozprawy głównej materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 29 lipca 2014 r. funkcjonariusz Policji D. K. pełnił służbę w patrolu zmotoryzowanym. Około godz. 10:10 w W. na drodze (...) dokonując kontroli statycznej prędkości pojazdów za pomocą przyrządu kontrolno-pomiarowego (...) o nr fabrycznym (...) dokonał pomiaru prędkości pojazdu marki V. nr rej. (...) jadącego drogą (...) od strony drogi (...) w kierunku do ul. (...). W trakcie pomiaru prędkości pojazdu pomiędzy policjantem a mierzonym pojazdem nie było innych pojazdów. Wynik dokonanego pomiaru w/w urządzeniem wyniósł 137 km/h przy dopuszczalnej prędkości 100 km/h. Kierującym wskazanym pojazdem był D. Z.. Po zatrzymaniu pojazdu funkcjonariusz Policji D. K. nakazał kierującemu opuścić pojazd i nałożył na niego mandat karny w wysokości 300 zł oraz poinformował go o wpisie do ewidencji 6 punktów. D. Z. skorzystał z przysługującego mu prawa do odmowy przyjęcia mandatu. W związku z powyższym funkcjonariusz Policji D. K. poinformował kierującego, że zostanie sporządzony wniosek o ukaranie do Sądu Rejonowego. Następnie nakazał on kierującemu udać się do swojego pojazdu. D. Z. nie podporządkował się poleceniom funkcjonariusza Policji D. K., w ten sposób, że opuścił kontrolowany pojazd bez zezwolenia oraz wykonywał czynności na drodze polegające na dokumentowaniu przy użyciu telefonu komórkowego całego zdarzenia drogowego. W trakcie wykonywania powyższych czynności D. Z. nie posiadał widocznych elementów odblaskowych.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: częściowych wyjaśnień obwinionego D. Z. /e-protokół rozprawy z dnia 10 lutego 2015 r. od godz. 00:03:40 do godz. 00:11:04 oraz k. 45 /, zeznań świadka D. K. /k. 6, e-protokół rozprawy z dnia 10 lutego 2015 r. od godz. 00:11:57 do godz. 00:15:55 oraz e-protokół rozprawy z dnia 11 sierpnia 2015 r. od godz. 00:00:58 do godz. 00:11:02/, opinii ustnej biegłego sądowego J. K. /k. 44-45/, a także notatek urzędowych /k. 1, 7/, oświadczenia /k. 2/, rejestru ukaranych za wykroczenia /k. 4/, zdjęć /k. 41-43/ oraz pisma Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad z dnia 8 października 2015 r. /k. 91/.

Obwiniony D. Z. nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów. Wyjaśnił, iż policjant polecił mu, aby wysiadł z pojazdu oraz podpisał dokumenty i oświadczył, iż nie otrzymał polecenia, aby nie robić zdjęć. Wskazał on nadto, iż powyższe zachowanie nie stanowi wykroczenia. Oświadczył on także, że nie zgadza się z tym, że w miejscu zdarzenia występowało ograniczenie prędkości do 100 km/h, tylko do 120 km/h, gdyż była to droga ekspresowa i z taką właśnie prędkością się poruszał. Wskazał on także, że jego zdaniem pomiar prędkości pojazdu został wykonany niewłaściwie, gdyż zjeżdżał on z wniesienia i znajdowała się w tym miejscu także tablica. Podał on również, że w momencie, kiedy policjant dokonywał pomiaru prędkości był on wyprzedzany przez inny samochód. Wyjaśnił on także, że nie posiada informacji, w który pojazd celował policjant. Obwiniony oświadczył, że jest przekonany o tym, że nie mógł przekroczyć dozwolonej prędkości. Wyjaśnił on nadto, iż w dniu zdarzenia nie było taśmy na znaku. /e-protokół rozprawy z dnia 10 lutego 2015 r. od godz. 00:03:40 do godz. 00:11:04 oraz k. 45 wyjaśnienia obwinionego D. Z. /

D. Z. ma 30 lat. Z zawodu jest konsultantem, pracuje w firmie (...) i osiąga dochód w wysokości ok. 15.000 złotych. Jest kawalerem. Nie był karany. Nie był również leczony psychiatrycznie ani odwykowo. /e-protokół rozprawy z dnia 10 lutego 2015 r. od godz. 00:00:58 do godz. 00:02:25 wyjaśnienia obwinionego D. Z. /

Sąd zważył, co następuje:

Uwzględniając przeprowadzone i ujawnione w sprawie dowody, Sąd uznał, iż potwierdziły one ponad wszelką wątpliwość sprawstwo i winę D. Z. w odniesieniu do przypisanych mu czynów.

Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom obwinionego w zakresie, w jakim nie przyznał się on do popełnienia zarzucanych mu wykroczeń z art. 92a kw i z art. 97 kw. Za niewiarygodną należało uznać również tę część jego wyjaśnień, w której wskazywał on, że w miejscu zdarzenia występowało ograniczenie prędkości pojazdów do 120 km/h. Powyższa okoliczność jest sprzeczna z wiarygodną informacją uzyskaną z Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad /k. 91/. Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom obwinionego także w części, w jakiej wskazywał on, że pomiar prędkości kierowanego przez niego pojazdu został przez funkcjonariusza Policji wykonany nieprawidłowo. Powyższa okoliczność jest sprzeczna z zeznaniami świadka D. K. oraz opinią sporządzoną przez biegłego sądowego J. K.. Odnosząc się zaś do pozostałych wyjaśnień obwinionego, w których podnosił on, że policjant polecił mu, aby wysiadł z pojazdu oraz podpisał dokumenty i w zakresie, w jakim obwiniony wskazywał, że nie otrzymał polecenia, aby nie robić zdjęć oraz wskazywał on, że w momencie, kiedy policjant dokonywał pomiaru prędkości był on wyprzedzany przez inny samochód, wskazać należało, iż w złożonych zeznaniach świadek funkcjonariusz Policji D. K. potwierdził, że po zatrzymaniu pojazdu nakazał obwinionemu opuścić pojazd. Policjant podał przy tym, iż po tym jak obwiniony odmówił przyjęcia mandatu, polecił on kierującemu udać się do swojego pojazdu. Z zeznań świadka D. K. wynika, że obwiniony nie podporządkował się jego poleceniom, w ten sposób, że opuścił kontrolowany pojazd bez zezwolenia oraz wykonywał czynności na drodze polegające na dokumentowaniu przy użyciu telefonu komórkowego całego zdarzenia drogowego, nie mając na sobie widocznych elementów odblaskowych. Funkcjonariusz Policji D. K. w złożonych zeznaniach opisał również przebieg kontroli statycznej prędkości pojazdu obwinionego, wskazując, że przekroczenie prędkości ujawnił z odległości 510,1 metra, a w trakcie pomiaru pomiędzy nim, a mierzonym pojazdem nie znajdował się żaden inny pojazd – kolejny samochód znajdował się co najmniej 100 metrów za mierzonym pojazdem marki V.. Zaprzeczył on nadto, aby obwiniony wykonywał manewr wyprzedzania. Świadek podał również, iż pomiar prędkości okazał po upływie 1 minuty i 30 sekund od jego dokonania. Odnosząc się zaś do drogi, na której dokonał pomiaru prędkości pojazdu kierowanego przez obwinionego, świadek wskazywał, że była to droga szybkiego ruchu, na której występuje ograniczenie prędkości do 100 km/h. Świadek podał również, iż nie było możliwości by pomiar został źle wykonany. Wskazał, iż przechodził szkolenia specjalistyczne w szkole policyjnej, a przed użyciem prędkościomierza przeszedł szkolenie na jednostce. Potwierdził on nadto, iż zapoznał się z instrukcją urządzenia.

Sąd Rejonowy dał całkowitą wiarę zeznaniom funkcjonariusza policji D. K. /k. 6, e-protokół rozprawy z dnia 10 lutego 2015 r. od godz. 00:11:57 do godz. 00:15:55 oraz e-protokół rozprawy z dnia 11 sierpnia 2015 r. od godz. 00:00:58 do godz. 00:11:02/. Zeznania jego złożone w postępowaniu wyjaśniającym i potwierdzone przed Sądem są spójne, logiczne i tworzą całość. Wskazać należy przy tym, iż funkcjonariusz policji D. K., należycie wykonując swoje obowiązki służbowe, zareagował na popełnione przez obwinionego wykroczenia. Była to bezpośrednia przyczyna podjętych przez niego działań, które zostały udokumentowane. Ponadto świadek nie jest zainteresowany rozstrzygnięciem jakie mogłoby zapaść w sprawie, bowiem jest osobą postronną. Brak było zatem podstaw do uznania, że świadek ten, w celu doprowadzenia do skazania niewinnej osoby, fałszywie oskarżył D. Z. o czyny, których w rzeczywistości w/w nie popełnił.

Wobec rozbieżnych relacji w zakresie przebiegu zdarzenia, Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego do spraw ruchu drogowego, techniki samochodowej i rekonstrukcji wypadków J. K., który dokonał analizy przebiegu zdarzenia.

W sporządzonej opinii biegły wskazywał, iż użyte do pomiaru urządzenie jest urządzeniem laserowym o wąskiej wiązce promieniowania – jest to urządzenie najwyższej generacji i tablice metalowe oraz linie energetyczne nie zakłócają pomiaru. Dlatego też biegły wykluczył możliwość pomyłkowego zmierzenia prędkości innego pojazdu.

W ocenie Sądu opinia biegłego we wskazanym zakresie była jasna, spójna i nie zawierała sprzecznych wniosków. Sąd nie dopatrzył się błędów logicznych w rozumowaniu biegłego. Wydając opinię biegły bazował na całym zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym i swoje stanowisko w sposób wystarczający uargumentował. Dlatego Sąd przyjął wnioski opinii za podstawę ustaleń faktycznych.

Oceniając z kolei wskazywane przez biegłego nieprawidłowości w oznakowaniu drogowym miejsca zdarzenia, wskazać należy, iż biegły dokonał oględzin miejsca zdarzenia w kwietniu 2015 r., czyli kilka miesięcy po zdarzeniu, które miało miejsce w dniu 29 lipca 2014 r.. /k. 44-45 opinia ustna biegłego sądowego J. K. /

Wskazać należy nadto, iż z pisma Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad z dnia 8 października 2015 r. /k. 91/ wynika, że na ciągu głównym S-79 na odcinku od węzła W. L. do węzła M. w dniu 29 lipca 2014 r. o godz. 10:10 dopuszczalna prędkość wynosiła 100 km/h. Z powyższego pisma wynika również, iż na drodze (...) w nocy z 12 na 13 czerwca 2015 r. wprowadzono oznakowanie zgodne z projektem stałej organizacji ruchu, na podstawie którego dopuszczalna prędkość wynosi 120 km/h.

Ustalając stan faktyczny Sąd oparł się również na zebranych w sprawie dowodach pozaosobowych, które zostały na rozprawie uznane za ujawnione. W ocenie Sądu powyższe dowody pozaosobowe ze względu na swój charakter i rzeczowy walor nie budziły wątpliwości Sądu co do ich wiarygodności oraz faktu, na którego okoliczność zostały sporządzone oraz ze względu na okoliczności, które same stwierdzały. Żadna ze stron nie kwestionowała przy tym ich zgodności ze stanem faktycznym, zaś Sąd nie znalazł powodów, które podważałyby ich wiarygodność. W związku z powyższym uczynił je podstawą dokonanych w niniejszej sprawie ustaleń faktycznych.

Obwinionemu D. Z. zarzucono popełnienie czynu określonego w art. 92a Kodeksu Wykroczeń.

Wykroczenie określone w art. 92a kw polega na tym, że sprawca, prowadząc pojazd, nie stosuje się do ograniczenia prędkości określonego ustawą lub znakiem drogowym. Wykroczenie to może być popełnione umyślnie, bądź nieumyślnie. W sprawie niniejszej ograniczenie prędkości było określone na podstawie art. 20 ust. 3 pkt. 1 lit. c ustawy Prawo o ruchu drogowym, zgodnie z którym prędkość dopuszczalna poza obszarem zabudowanym, wynosi w przypadku: samochodu osobowego, motocykla lub samochodu ciężarowego o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 t na drodze ekspresowej jednojezdniowej oraz na drodze dwujezdniowej co najmniej o dwóch pasach przeznaczonych dla każdego kierunku ruchu – 100 km/h.

W świetle powyższych ustaleń faktycznych znajdujących oparcie w zebranych w sprawie dowodach, w ocenie Sądu obwiniony swoim zachowaniem wyczerpał znamiona wykroczenia z art. 92a kw. Obwiniony bowiem w dniu 29 lipca 2014 r. o godz. 10:10 w W. jadąc drogą (...) od strony drogi (...) kierując samochodem marki V. nr rej. (...) przekroczył dozwoloną prędkość 100 km/h o 37 km/h i jechał z prędkością 137 km/h. Z całokształtu materiału dowodowego bezsprzecznie wynika, że obwiniony nie zastosował się do obowiązku jazdy z prędkością dozwoloną.

Konieczne było dokonanie korekty opisu czynu ujętego w 1 pkt wniosku o ukaranie. Zebrany w sprawie materiał dowodowy wykazał bowiem, iż obwiniony kierując w dniu zdarzenia pojazdem poruszał się drogą (...) od strony drogi (...) w kierunku do ul. (...) (jak wynika z zeznań świadka D. K. oraz treści sporządzonej przez niego notatki urzędowej), a nie jak wskazano w zarzucie w kierunku do ul. (...).

Jednocześnie w świetle zebranego materiału dowodowego należało stwierdzić winę i sprawstwo obwinionego odnośnie wykroczenia z art. 97 kw w zw. z § 16 ust. 3 Rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 18 lipca 2008 r. w sprawie kontroli ruchu drogowego (Dz. U. 2008 nr 132 poz. 841) – wskazać należy, iż w zarzucie błędnie przyjęto, iż obwiniony wypełnił swoim zachowaniem znamiona czynu z art. 97 KW w zw. z § 16 ust. 3 Rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 30.12.2002 r. w sprawie kontroli ruchu drogowego (Dz. U. zdn. 31.01.2003 r)., gdyż Rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 30.12.2002 r. w sprawie kontroli ruchu drogowego utraciło moc wraz z wejściem w życie Rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 18 lipca 2008 r. w sprawie kontroli ruchu drogowego. .

Zgodnie z treścią art. 97 kw karze grzywny do 3.000 złotych albo karze nagany podlega uczestnik ruchu lub inna osoba znajdująca się na drodze publicznej, w strefie zamieszkania lub strefie ruchu, a także właściciel lub posiadacz pojazdu, który wykracza przeciwko innym przepisom ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym lub przepisom wydanym na jej podstawie. Ta ogólnie sformułowana norma prawna wymaga dopełnienia przez wskazanie konkretnego naruszenia przepisów określających porządek i bezpieczeństwo na drogach. W przypadku zarzutu postawionego obwinionemu dopełnieniem tym jest § 16 ust. 3 Rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 18 lipca 2008 r. w sprawie kontroli ruchu drogowego, zgodnie z którym kierujący pojazdem lub pasażer pojazdu mogą wysiadać z kontrolowanego pojazdu wyłącznie za zezwoleniem kontrolującego.

Obwiniony w dniu 29 lipca 2014 r. o godz. 10:10 podczas kontroli opuścił pojazd bez zezwolenia kontrolującego funkcjonariusza Policji i wykonywał czynności na drodze nie posiadając widocznych elementów odblaskowych. Zachowanie obwinionego było nieodpowiedzialne z uwagi na fakt, iż swoje czynności polegające na dokumentowaniu przy użyciu telefonu komórkowego zdarzenia drogowego wykonywał na jezdni, na której występowało ograniczenie prędkości pojazdów do 100 km/h, nadto nie posiadał on widocznych elementów odblaskowych.

Analizując stronę podmiotową wykroczeń dokonanych przez obwinionego, całość okoliczności sprawy pozwala na przyjęcie, iż działał on w zamiarze bezpośrednim. Jako osoba dojrzała życiowo, w pełni poczytalna, uprzednio przeszkolona jako kierowca w zakresie podstawowych przecież przepisów z zakresu ruchu drogowego, obwiniony z pewnością miał zamiar popełnienia czynów karalnych, to jest chciał je popełnić. Swoim zachowaniem obwiniony wyczerpał wszystkie dyspozycje art. 92a kw i art. 97 kw.

Przy wymierzaniu obwinionemu D. Z. kary, Sąd miał na uwadze dyrektywy wskazane w przepisie art. 33 kw oraz art. 9 § 2 kw. Stosownie do treści przepisu art. 9 § 2 kw, Sąd, orzekając jednocześnie o ukaraniu za dwa wykroczenia, wymierzył łącznie karę w granicach zagrożenia określonych w przepisie przewidującym najsurowszą karę. W niniejszej sprawie jest to przepis art. 92a kw.

Zgodnie z powyższą regułą, Sąd na podstawie art. 92a kw przy zastosowaniu art. 9 § 2 kw wymierzył obwinionemu łącznie karę grzywny w wysokości 500 zł, uznając taką karę za adekwatną do stopnia winy i społecznej szkodliwości przedmiotowych wykroczeń, które zdaniem Sądu były znaczne. W ocenie Sądu wymierzona kara pozwoli na osiągnięcie celów kary, tak w zakresie wychowawczego oddziaływania na obwinionego, jak i w płaszczyźnie społecznego jej oddziaływania. Uzmysłowi również obwinionemu karygodność jego zachowania. Sąd nie widział możliwości orzeczenia łagodniejszej formy kary, ani – tym bardziej odstąpienia od wymierzenia kary, bądź poprzestaniu na zastosowaniu wobec obwinionego środków oddziaływania wychowawczego.

Orzeczenie o zryczałtowanych wydatkach postępowania oraz o opłacie Sąd wydał na podstawie art. 118 § 1 kpw w zw. z § 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 października 2001 r. w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia i art. 119 kpw w zw. z art. 3 ust. 1 i art. 21 pkt 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych. Sąd zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa koszty postępowania w wysokości 432,33 zł (obejmujące zryczałtowane koszty postępowania w wysokości 100 złotych oraz koszty opinii biegłego) i wymierzył obwinionemu opłatę w wysokości 50 złotych, stanowiącą 10 % orzeczonej kary grzywny.

Z tych względów orzeczono, jak w wyroku.