Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 września 2015 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach, Wydział VI Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Marcin Mierz

Sędziowie SSO Arkadiusz Łata (spr.)

SSO Marcin Schoenborn

Protokolant Marzena Mocek

po rozpoznaniu w dniu 11 września 2015 r.

przy udziale M. S.

Prokuratora Prokuratury Okręgowej

sprawy Ł. B. (1) ur. (...) w G.

syna A. i M.

oskarżonego z art. 278§1 kk w zw. z art. 12 kk

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Gliwicach

z dnia 17 marca 2015 r. sygnatura akt IX K 1522/10

na mocy art. 437 § 1 kpk, art. 636 § 1 kpk

1.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

2.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. A. C. kwotę 516,60 zł (pięćset szesnaście złotych i sześćdziesiąt groszy) obejmującą kwotę 96,60 zł (dziewięćdziesiąt sześć złotych i sześćdziesiąt groszy) podatku VAT, tytułem zwrotu nieuiszczonych kosztów obrony oskarżonego z urzędu w postępowaniu odwoławczym;

3.  zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa wydatki poniesione w postępowaniu odwoławczym w kwocie 536,60 zł (pięćset trzydzieści sześć złotych i sześćdziesiąt groszy) i wymierza mu opłatę za II instancję w kwocie 280 (dwieście osiemdziesiąt) złotych.

Sygn. akt VI Ka 583/15

UZASADNIENIE

Sąd Okręgowy stwierdził, co następuje.

Apelacja obrońcy nie jest zasadna i na uwzględnienie nie zasługuje. Sąd orzekający bowiem dokonał w przedmiotowej sprawie prawidłowych ustaleń faktycznych i wbrew stanowisku apelującego nie naruszył w żadnym stopniu prawa procesowego, jak i prawa materialnego. Nie nasuwało też wątpliwości rozstrzygnięcie w kwestii sprawstwa i winy oskarżonego oraz kwalifikacji prawnej i opisu czynu przypisanego mu w dyspozycji zaskarżonego wyroku. Także wymierzone kary – pozbawienia wolności utrzymana w dolnych granicach ustawowego zagrożenia przewidzianego sankcją przepisu art. 278 § 1 kk z dobrodziejstwem warunkowego zawieszenia jej wykonania i grzywny w przeliczeniowym rozmiarze 800-zł – za rażąco oraz niewspółmiernie surowe uchodzić nie mogą.

Sąd merytoryczny starannie i w prawidłowy sposób przeprowadził postępowanie dowodowe, a wyczerpująco zgromadzony materiał dowodowy poddał następnie wszechstronnej i wnikliwej analizie oraz ocenie, wyprowadzając trafne i logiczne wnioski końcowe. Tok rozumowania i sposób wnioskowania Sądu I instancji zaprezentowany w pisemnych motywach wyroku jest prawidłowy i zgodny ze wskazaniami wiedzy oraz doświadczenia życiowego. Nie przekroczono przy tym ram swobodnej oceny dowodów, jak i nie popełniono uchybień tego rodzaju, że mogłyby one spowodować konieczność uchylenia wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania.

Sąd Rejonowy wskazał na jakich oparł się dowodach, dlaczego dał im wiarę oraz należycie wytłumaczył w jakich fragmentach uznał za wiarygodne wyjaśnienia Ł. B. (1), w jakich zaś wiary im odmówił.

Sąd Okręgowy nie doszukał się najmniejszych podstaw do odmiennej aniżeli Sąd jurysdykcyjny oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, ani też do podważenia ustaleń faktycznych i ocen prawnych poczynionych w postępowaniu rozpoznawczym.

Również część sprawozdawcza orzeczenia w pełni odpowiada wszelkim wymogom formalnym zakreślonym przez obowiązujące przepisy prawa, co umożliwia kontrolę odwoławczą.

Już w świetle relacji procesowych samego oskarżonego żadnych wątpliwości budzić nie mogło – sprzecznie z tym, co w apelacji podnosi obrońca, iż Ł. B. (1) dopuszczał się w sposób systematyczny kradzieży w sklepie (...) w K., wspólnie i w porozumieniu z osobami wymienionymi w dyspozycji wyroku, jak i to, że chodziło o zabór alkoholi. Ponadto, mając na względzie wyjaśnienia współoskarżonego Ł. B. (2) – także i okoliczność dokonywania przez B. (w analogicznych warunkach, z wykorzystaniem identycznych sposobności oraz metod działania) kradzieży dotyczących nadto nienagranych płyt CD. Proceder oskarżonego, w aspekcie – w pierwszej kolejności wspomnianych wyżej dowodów – zasadnie oceniony został w kategoriach czynu ciągłego w rozumieniu art. 278 § 1 kk w zw. z art. 12 kk.

Sąd orzekający nie popełnił zarazem błędu przyjmując, iż zachowanie to z uwagi na rozmiar wyrządzonej szkody (tj. wartość skradzionych rzeczy) przybrało postać przestępstwa, nie zaś tylko wykroczenia, jak widzi to skarżący.

Sąd jurysdykcyjny uwzględnił przy tym (dokonując opisu czynu przypisanego Ł. B. (1) oraz jego oceny prawnej) wyłącznie te przypadki zaborów, które były wymienione wyraźnie i jednoznacznie w wyjaśnieniach oskarżonego oraz Ł. B. (2) i S. D., jak również w zeznaniach świadków, a w szczególności – K. K., kiedy to dochodziło do działań podejmowanych wspólnie i w porozumieniu.

Równocześnie Sąd Rejonowy postępując na korzyść Ł. B. (1), przyjmował co do każdego z powyższych przypadków najniższą z możliwych (minimalną) ilość skradzionych butelek wódki, o najmniejszych z wchodzących w rachubę pojemnościach i cenach, a to w postaci 24 butelek półlitrowych (a ściślej: 4 butelek wódki (...) i 20 butelek wódki (...)), których wartość wyniosła 727,79-zł.

Na identycznych zasadach przyjęto zabór w celu przywłaszczenia płyt CD – w pięciu zaledwie sytuacjach po jednym tylko opakowaniu płyt (zawierającym 10 sztuk). Przy cenie jednostkowej 30-zł za opakowanie, dawało to dodatkowe 150-zł. Suma wartości ustalonej w taki sposób skradzionej wódki oraz płyt składała się na ogólny rozmiar wyrządzonej przez oskarżonego szkody, biorąc pod uwagę czynnik przestępczego współdziałania z pozostałymi osobami ujętymi w opisie czynu z pkt. 1 badanego wyroku (tj. działania wspólnego i w porozumieniu) oraz odpowiedzialności w takiej sytuacji za całokształt zachowań objętych wspólnym zamiarem.

W związku z powyższym nie do przyjęcia pozostają tezy obrońcy jakoby Ł. B. (1) nie dopuścił się czynu o przypisanej mu postaci, skoro przypadki uznane przez Sąd Rejonowy znajdowały oparcie – w zasadniczej mierze – w wyjaśnieniach samego oskarżonego, a ponadto w relacjach kolejnych oskarżonych i świadków. Była już o tym mowa uprzednio. Tym samym nie pozwala się też zaakceptować twierdzenie skarżącego, iżby w tego rodzaju realiach dowodowych brak rozpoznawania Ł. B. (1) jako sprawcy – przez personel sklepu na etapie postępowania jurysdykcyjnego – miał wykluczać możliwość przypisania mu sprawstwa i winy. Identycznie – aby podobny skutek powodowało nieprzeprowadzenie czynności okazania z udziałem oskarżonego podczas śledztwa.

Sąd orzekający trafnie i w nader wyważony sposób dokonał ustaleń rodzaju i wartości artykułów, w kradzieżach których uczestniczył Ł. B. (1). Jak już wspomniano – były to ilości i ceny minimalne, przyjęte z zastosowaniem zasady z art. 5 § 2 kpk w oderwaniu od problematyki globalnych strat sklepu w okresach, w jakich kradzieże miały miejsce oraz od wielkości ogólnych podawanych przez świadka A. P.. W szczególności Sąd merytoryczny nie wziął tu pod uwagę największej z hipotetycznie możliwych ilości alkoholu wyniesionych przez B. stosownie do wskazywanych przezeń częstotliwości kradzieży oraz liczby butelek wódki kradzionych przez oskarżonego w trakcie jednostkowych akcji przestępczych, jak również takich przypadków, gdy wymieniony działał samodzielnie, czyli bez udziału współsprawców, czy też osób trzecich.

Kryteria wyliczeń zastosowanych przez Sąd I instancji były konkretne i zrozumiałe. Nie mogło być mowy o dowolności, co niezasadnie zarzuca autor środka odwoławczego.

Obrońca ma natomiast rację wytykając ogólnikowość w zakresie sformułowania zarzutu aktu oskarżenia. Wada ta została jednak skorygowana i konwalidowana w rozpoznawczej fazie procesu karnego.

Sąd Okręgowy nie podzielił ponadto zarzutu apelującego, gdy chodziło o wymierzenie oskarżonemu kary grzywny, a także obciążenie go w wyroku opłatą oraz wydatkami postępowania pierwszoinstancyjnego w sytuacji, gdy jest on obecnie pozbawiony wolności.

Ł. B. (1) jest osobą młodą i zdrową, jest zdolny do wykonywania pracy zarobkowej. Nie jest przy tym wykluczona możliwość podjęcia przez niego pracy odpłatnej jeszcze w trakcie odbywania aktualnej kary, ani też możliwość zatrudnienia się po opuszczeniu zakładu karnego i wywiązania się wówczas ze wspomnianych obciążeń finansowych. Tym bardziej, iż nie są one zbyt wygórowane. Grzywna ponadto (jak i obowiązek naprawienia szkody orzeczony po myśli art. 72 § 2 kk) odgrywa też rolę wychowawczą, skoro oskarżony dopuścił się przestępstwa działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej i korzyść taką faktycznie, a bezprawnie osiągnął.

Odstąpienie od wymienionych obciążeń pieniężnych miałoby zatem skutek wręcz demoralizujący (w obliczu wymierzenia kary pozbawienia wolności, która nie będzie efektywnie wykonywana), gdyż utwierdzałoby to przekonanie o praktycznej bezkarności i opłacalności przestępczego procederu.

Sąd orzekający prawidłowo też ustalił, wskazał oraz ocenił wszystkie okoliczności wpływające na wybór rozmiaru zastosowanych kar, dostosowując rozstrzygnięcie w tym zakresie do stopnia zawinienia oskarżonego oraz stopnia szkodliwości społecznej popełnionego przezeń czynu. Wysokość jednej stawki dziennej grzywny nie przekracza przy tym finansowych i majątkowych możliwości Ł. B. (1). Słusznie nadto – wobec wcześniejszej karalności oskarżonego – oznaczono długi stosunkowo okres próby związanej z warunkowym zawieszeniem wykonania kary pozbawienia wolności. Samo skorzystanie przez Sąd Rejonowy z tego ostatniego dobrodziejstwa nie podlegało natomiast kontroli i weryfikacji odwoławczej z uwagi na zaskarżenie wyroku wyłącznie na korzyść oskarżonego.

Orzeczone kary spełnią tym samym należycie swe cele zapobiegawcze, wychowawcze i w sferze kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Mając to wszystko na uwadze i uznając zaskarżony wyrok za trafny Sąd II instancji utrzymał go w mocy.

O należnościach obrońcy z urzędu oraz o wydatkach postępowania odwoławczego i o opłacie za to postępowanie orzeczono jak w pkt. 2 i 3 wyroku niniejszego.