Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt VI P 829/14

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 października 2015 r.

Sąd Rejonowy Gdańsk-Południe w Gdańsku VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący:

SSR Beata Young

Protokolant:

protokolant sądowy Magdalena Paplińska

po rozpoznaniu w dniu 21 października 2015 r. w Gdańsku na rozprawie

sprawy H. K., M. Ł., E. M., K. P., D. P.

przeciwko Sądowi Okręgowemu w G.

o wynagrodzenie

I.  oddala powództwa

II.  odstępuje od obciążania powódek kosztami procesu

Sygn. akt VI P 829/14

UZASADNIENIE

Powódki pozwami skierowanymi przeciwko Sądowi Okręgowemu w G. wniosły o zasądzenie wynagrodzeń za lata 2011-2013 wraz z ustawowymi odsetkami w kwotach:

1) E. M. : 208,45 zł za rok 2011; 2 314 , 66 zł za rok 2012; 3 680, 53 zł za rok 2013,

2) D. P. : 97, 53 zł za rok 2011; 2 723, 01 zł za rok 2012; 4 241 , 95 zł za rok 2013,

3) K. P. : 194, 72 zł za rok 2011; 2 300 , 60 zł za rok 2012; 3 667, 80 zł za rok 2013,

4)H. K. : 171, 10 zł za rok 2011; 1 818, 25 zł za rok 2012; 3 680 , 76 zł za rok 2013,

6) M. Ł. : 134, 92 zł za rok 2011; 1554, 19 zł za rok 2012; 2500, 61 zł za rok 2013,

Powodowie wskazali, iż domagają się zasądzenia kwot, o jakie – ich zdaniem – powinno zostać podwyższone ich wynagrodzenie w latach 2011, 2012 i 2013. Stosunki pracy powodów zostały uregulowane w art.147§3 ustawy z dnia 27 lipca 2011 roku Prawo o ustroju sądów powszechnych, który stanowi, iż w sądach są zatrudniani urzędnicy i inni pracownicy sądowi. Natomiast art.156 tejże ustawy stanowi, iż zasady wynagradzania urzędników i innych pracowników sądowych oraz ich obowiązki i prawa określają odrębne przepisy. Z kolei art.14 a ustawy z dnia 18 grudnia 1998 roku o pracownikach sądów i prokuratury (t.j. Dz.U. z 2011r., Nr 109, poz.639 ze zm.) wskazuje, iż podwyższenie wynagrodzeń urzędników i innych pracowników sądów i prokuratury następuje w terminach i na zasadach określonych dla pracowników państwowej sfery budżetowej nieobjętych mnożnikowymi systemami wynagrodzeń. W art.18 ustawy przewidziane zostało odesłanie do przepisów ustawy z dnia 16 września 1982 roku o pracownikach urzędów państwowych (t.tj. Dz.U. z 2001r., Nr 83, poz.953 ze zm.), zaś art.21 ust.4 tej ustawy stanowi, iż zasady corocznego podwyższania przeciętnego wynagrodzenia urzędników państwowych określają przepisy o kształtowaniu wynagrodzeń w państwowej sferze budżetowej. W ustawie z dnia 23 grudnia 1999 roku o kształtowaniu wynagrodzeń w państwowej sferze budżetowej oraz o zmianie niektórych ustaw (t.j. Dz.U. z 2011r., Nr 79, poz.431 ze zm.)., wskazano, że wynagrodzenia osób nieobjętych mnożnikowymi systemami wynagrodzeń waloryzowane są średniorocznym wskaźnikiem wzrostu wynagrodzeń – art.4 ust.2. Art.9 ust. 1 pkt 3 ustawy odsyła do ustaw budżetowych, gdzie corocznie ustalane są wskaźniki wzrostu wynagrodzeń w państwowej sferze budżetowej. Powodowie wywodzili, że wynagrodzenia w latach 2011, 2012 i 2013 nie zostały w ogóle waloryzowane. Zdaniem strony powodowej, wynagrodzenie powinno zostać waloryzowane na poziomie prognozowanego średniorocznego wskaźnika cen towarów i usług konsumpcyjnych ustalonego w ustawach budżetowych na rok na rok 2011 art. 18 -102 , 3 % , na rok 2012 art. 18 - 102 , 8 % , na rok 2013 – 102, 7 % , wskutek czego udałoby się przynajmniej zneutralizować spadek siły nabywczej pieniądza, co faktycznie miało miejsce, tymczasem wynagrodzenia urzędników i innych pracowników sądów i prokuratur nie zostały w ogóle zwaloryzowane . Powodowie wskazali, że przepisy te nie korespondują z ratio legis art.14 a ustawy z dnia 18 grudnia 1998 r. o pracownikach sądów i prokuratury (Dz. U z 2011r., nr 109, poz. 639 j.t.), a także z art. 4 ust. 2 ustawy z dnia 23 grudnia 1999 r. o kształtowaniu wynagrodzeń w państwowej sferze budżetowej oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz. U. z 2011 r. Nr 79, poz. 431 z późn. zm.), a po drugie są sprzeczne z art. 2 Konstytucji Rzeczpospolitej Polskiej jako kolidujące z zasadą sprawiedliwości społecznej i zasadą demokratycznego państwa prawnego, w tym ochrony praw słusznie nabytych, albowiem doprowadziło to do rzeczywistego spadku wartości świadczenia wypłacanego przez pozwanego w stosunku do roku ubiegłego . Zdaniem strony powodowej wynagrodzenie powinno być zwaloryzowane na poziomie wskaźnika inflacji za rok poprzedni wskutek czego udałoby się przynajmniej zneutralizować spadek siły nabywczej pieniądza , co faktycznie miało miejsce

Pozwany wniósł o oddalenie powództw.

Postanowieniem z dnia 15 kwietnia 2015r. Sąd Rejonowy Gdańsk-Południe w Gdańsku VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych na podstawie art.193 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej przedstawił Trybunałowi Konstytucyjnemu pytanie prawne: czy art.13 ust.1 pkt 3 ustawy z dnia 20 stycznia 2011r. – Ustawa budżetowa na rok 2011 (Dz.U. Nr 29, poz.150), art. 13 ust.1 pkt 3 ustawy z dnia 2 marca 2012r. – Ustawa budżetowa na rok 2012 (Dz.U. z 2012r., poz.273), art.13 ust.1 pkt 3 ustawy z dnia 25 stycznia 2013r. – Ustawa budżetowa na rok 2013 (Dz.U. 2013.169) są zgodne z art.2 oraz art.64 ust.1 i 2 Konstytucji w takim zakresie w jakim dokonano tą regulacją naruszenia zasady ochrony własności, praw nabytych i zaufania obywatela do państwa prawa i stanowionego przez nie prawa, wskutek pozbawienia pracowników prawa do wypłaty waloryzowanego wynagrodzenia za pracę w latach 2011, 2012, 2013, według norm określonych w art. 4 ust. 2, art. 6 ust.1 ustawy z dnia 23 grudnia 1999 r. o kształtowaniu wynagrodzeń w państwowej sferze budżetowej oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz. U. z 2011 r., Nr 79, poz. 431 z późn. zm.) w zw. z art. 14 a ustawy z dnia 18 grudnia 1998 r. o pracownikach sądów i prokuratury (Dz. U z 2011 r., Nr 109, poz. 639 j.t.).

Postanowenie k. 146

Postanowieniem z dnia 24 06 2015r. Trybunał Konstytucyjny na podstawie art. 39 ust.1 pkt 1 i 3 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997r. o Trybunale Konstytucyjnym umorzył postępowanie w sprawie.

Postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 24 06 2015r. k. 199-203

Sąd ustalił następujący stan faktyczny sprawy :

Powodowie zatrudnieni są w Sądzie Okręgowym w G.:

1) E. M. od 1 10 2008r. na stanowisku sekretarza sądowego na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony ze średnim wynagrodzeniem brutto 2515, 40 zł

2) D. P. od 1 08 2008r. na stanowisku inspektora na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony ze średnim wynagrodzeniem brutto 3441,23 zł

3) K. P. od 20 04 2009r. na stanowisku sekretarza sądowego na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony ze średnim wynagrodzeniem brutto 2555 zł

4) H. K. od 1 10 1989r. na stanowisku woźnego sądowego na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony ze średnim wynagrodzeniem brutto 2126, 25 zł

5) M. Ł. od 1 07 2010r. na stanowisku sprzątaczki na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony ze średnim wynagrodzeniem brutto 1775, 23 zł

Okoliczności niesporne- zaświadczenia o wynagrodzeniu k.75-79

Wynagrodzenia powódek w latach 2011-2013 nie były waloryzowane.

Okolicznośc niesporna

Stan faktyczny sprawy sąd ustalił na postawie niespornych oświadczeń stron.

Spór w niniejszej sprawie jest sporem co do prawa.

Sąd zważył co następuje :

Powództwa nie zasługują na uwzględenienie.

Podstawowa regulacja prawna określająca prawa i obowiązki pracowników sądów została zawarta w ustawie z dnia 18 grudnia 1998r. o pracownikach sądów i prokuratury (t.j. Dz.U. z 2011r., Nr 109, poz.639 ze zm.). W myśl art.1 pkt 1 i 2 ustawy, określa ona obowiązki i prawa urzędników oraz innych pracowników zatrudnionych w sądach powszechnych i wojskowych oraz w powszechnych i wojskowych jednostkach organizacyjnych prokuratury. Unormowanie zawarte w przywołanej ustawie nie ma charakteru wyczerpującego, bowiem zgodnie z art.18 ustawy, w sprawach nieuregulowanych ustawą do urzędników i innych pracowników sądów i prokuratury stosuje się odpowiednio przepisy ustawy z dnia 16 września 1982r. o pracownikach urzędów państwowych (.tj. Dz.U. z 2001r., Nr 86, poz.953 ze zm.), a w sprawach nieuregulowanych także w tej ustawie – przepisy Kodeksu pracy.

Kwestia wynagrodzeń pracowników sądów i prokuratury została uregulowania w przepisach art.14-17 ustawy o pracownikach sądów i prokuratury. W art.14 ustawy wskazano, że Minister Sprawiedliwości w drodze rozporządzenia określa szczegółowe zasady wynagradzania, tabele wynagrodzenia zasadniczego i wysokość dodatków przysługujących z tytułu zajmowanego stanowiska oraz pełnionej funkcji dla urzędników i innych pracowników sądów i prokuratury. W oparciu o powyższą delegację zostało wydane rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 30 marca 2010r. w sprawie stanowisk i szczegółowych zasad wynagradzania urzędników i innych pracowników sądów i prokuratur oraz odbywania stażu urzędniczego (Dz. U. z 2010 r., Nr 49, poz. 229) oraz rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 16 kwietnia 2013r. w sprawie stanowisk i szczegółowych zasad wynagradzania urzędników i innych pracowników sądów i prokuratur oraz odbywania stażu urzędniczego (Dz. U. z 2013 r., poz. 646). Rozporządzenia te ustalają tabelę stanowisk, na których zatrudniani są urzędnicy w sądach i prokuraturze oraz kwalifikacji wymaganych do zajmowania tych stanowisk, tabelę stanowisk, na których zatrudniani są inni pracownicy w sądach i prokuraturze oraz kwalifikacji wymaganych do zajmowania tych stanowisk, tabelę wynagrodzenia zasadniczego przysługującego urzędnikom i innym pracownikom sądów i prokuratury oraz tabelę mnożników służących do ustalenia wysokości dodatku z tytułu zajmowanego stanowiska lub pełnionej funkcji przysługującego urzędnikom i innym pracownikom sądów i prokuratury. Podstawowym składnikiem wynagrodzenia pracowników sądów i prokuratury jest wynagrodzenie zasadnicze (wysokość wynagrodzenia zasadniczego została ustalona w tabeli - załączniku nr 3). Nadto przewidziane zostały: dodatek za wieloletnią pracę, dodatek do wynagrodzenia z tytułu zajmowanego stanowiska lub pełnionej funkcji, a także dodatek specjalny z tytułu okresowego zwiększenia obowiązków służbowych lub powierzenia dodatkowych zadań. W myśl §6 oraz §7 rozporządzenia urzędnikom i innym pracownikom sądów i prokuratury mogą być przyznane nagrody za szczególne osiągnięcia w pracy zawodowej z funduszu nagród oraz premie z funduszu premiowego.

Poza tą regulacją znajduje się natomiast kwestia podwyższania wynagrodzeń tej grupy zawodowej, zgodnie bowiem z art. 14a ustawy z dnia 18 grudnia 1998 r. o pracownikach sądów i prokuratury (Dz. U z 2011 r., nr 109, poz. 639 j.t.) podwyższenie wynagrodzeń urzędników i innych pracowników sądów i prokuratury następuje w terminach i na zasadach określonych dla pracowników państwowej sfery budżetowej nieobjętych mnożnikowymi systemami wynagrodzeń. Zasady te reguluje ustawa z dnia 23 grudnia 1999 r. o kształtowaniu wynagrodzeń w państwowej sferze budżetowej oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz. U. z 2011 r. Nr 79, poz. 431 z późn. zm.).

W art. 4 ust 2 tej ustawy wskazano, iż wynagrodzenia osób nieobjętych mnożnikowymi systemami wynagrodzeń (do których należą powodowie ), waloryzowane są średniorocznym wskaźnikiem wzrostu wynagrodzeń.

Przepis art.2 pkt 4 ustawy zawiera definicję legalną pojęcia średniorocznego wskaźnika wzrostu wynagrodzeń – przez średnioroczny wskaźnik wzrostu wynagrodzeń rozumie się wzrost wynagrodzeń na dany rok budżetowy w stosunku do roku poprzedniego.

Natomiast w myśl art.6 ust.1 ustawy, podstawę do określenia wynagrodzeń w roku budżetowym dla pracowników, o których mowa w art.5 pkt 1 lit. a i d oraz pkt 2 stanowią wynagrodzenia z roku poprzedniego waloryzowane średniorocznym wskaźnikiem wzrostu wynagrodzeń ustalonym w ustawie budżetowej oraz dodatkowe wynagrodzenie roczne, wypłacane na podstawie odrębnych przepisów.

Art. 9. Ust 1. Wskazanej ustawy stanowi , iż w ustawie budżetowej ustala się:

1)(uchylony);

2)kwoty bazowe;

3)średnioroczne wskaźniki wzrostu wynagrodzeń w państwowej sferze budżetowej;

4)kwoty wynagrodzeń dla państwowych jednostek budżetowych, dla poszczególnych grup pracowników, o których mowa w art. 5, w podziale na części i działy klasyfikacji dochodów i wydatków.

Zapisy art. 13 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 20 stycznia 2011 r.- Ustawa budżetowa na rok 2011 (Dz. U. z 2011r., Nr 29, poz. 150) w zw. z art. 44 ust. l ustawy z dnia 26 listopada 2010r. o zmianie niektórych ustaw związanych z realizacją ustawy budżetowej (Dz. U. z 2010 r., nr 238, poz. 1578 ze zm.), art. 13 ust. l pkt 3 ustawy z dnia 2 marca 2012 r.- Ustawa budżetowa na rok 2012 (Dz. U. z 2012 r., poz. 273) w związku z art. 24 ust. l pkt l ustawy z dnia 22 grudnia 2011 r. o zmianie niektórych ustaw związanych z realizacją ustawy budżetowej (Dz. U. z 2011 r., nr 291, poz. 1707 ze zm.), art.13 ust.1 pkt 3 ustawy z dnia 25 stycznia 2013r. – Ustawa budżetowa na rok 2013 (Dz.U. 2013.169) ustalają wskaźniki wzrostu wynagrodzeń odpowiednio na poziomie 100,00%, 100,00%, 100, 00 % co w praktyce oznacza brak realnego wzrostu wynagrodzeń.

A zatem zgodnie z art.6 ust.1 ustawy z dnia 23 grudnia 1999 r. o kształtowaniu wynagrodzeń w państwowej sferze budżetowej oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz. U. z 2011 r. Nr 79, poz. 431 z późn. zm.). w zw.z ;powołanymi powyżej przepisami ustaw budżteowych za lata 2011-2013 podstawę do określenia wynagrodzeń pracowników sądów powszechnych w roku budżetowym 2011, 2012, 2013 stanowią wynagrodzenia z roku poprzedniego, / wskaźnik wzrostu wynagrodzeń ustalony w ustawach budżetowych wyniósł 100, 00 %, czyli de facto wynagrodzenia z roku poprzedniego bez rzeczywistej waloryzacji/ .

Prawnie wiążące stwierdzanie sprzeczności między treścią normy interpretowanej z ustawy, a treścią norm konstytucyjnych należy do wyłącznej właściwości Trybunału Konstytucyjnego , z tego też względu sąd orzekający w sprawie niniejszej z uwagi na powzięte wątpliwości co do zgodności z treścią norm konstytucyjnych , norm prawnych mających w sprawie zastosowanie , przedstawił pytanie prawne Trybunałowi Konstytucyjnemu postanowieniem z dnia 15 kwietnia 2015r.

Trybunał Konstytucyjny w uzasadnieniu postanowienia z dnia 24 czerwca 2015r. umarzającego postępowanie w sprawie wskazał m. i., iż ustawa o kształtowaniu wynagrodzeń w państwowej sferze budżetowej nie gwarantuje w sposób bezwarunkowy pracownikom sfery budżetowej stałego corocznego wzrostu ich wynagrodzeń w określonej wysokości . Przewiduje jedynie waloryzację wynagrodzeń średniorocznym wskaźnikiem wzrostu wynagrodzeń ustalanych corocznie tj. okresowo , na podstawie prognoz budżetowych i corocznie ustalonego wskaźnika (…) wysokość wynagrodzeń tej grupy społecznej determinowana jest i to bezpośrednio sytuacją budżetową państwa . W związku z tym trzeba dopuścić występowanie ryzyka możliwości ograniczenia potencjalnego wzrostu wynagrodzeń ,a to w przypadku niekorzystnego kształtowania się prognozowanych składników określających sytuację budżetową państwa . W tych uwarunkowaniach nie można mówić o pracowniczym prawie podmiotowym do automatycznej waloryzacji wynagrodzenia , a co za tym idzie – o nabyciu takiego prawa przez pracowników państwowej sfery budżetowej . Nie istnieje tu w ocenie Trybunału , nawet prawna ekspektatywa , a tym bardziej ekspektatywa maksymalnie ukształtowana. Przepisy przewidujące waloryzację wynagrodzeń , aczkolwiek nieobojętne dla sytuacji majątkowej pracowników , nie tworzą bezpośrednio indywidualnych praw podmiotowych i są przede wszystkim –dyrektywami dla organów państwa dotyczącymi gospodarowania funduszem płac sfery budżetowej ( wyrok z 17 listopada 2003r. sygn.. K 32/02 , OTK ZU nr 9 /A/2003 poz. 93; por. także wyrok pełnego składu z 12 grudnia 2012r. sygn.. K 1/12 OTK ZU nr11/A/2012, poz. 134 dotyczący „ zamrożenia” wynagrodzeń sędziowskich w 2012r.)

Trybunał Konstytucyjny w postanowieniach wskazywał już , że ustawowy mechanizm waloryzacji wynagrodzeń pracowników sfery budżetowej jest mechanimem kompletnym , opartym na konstrukcji , do której odniósł się już Trybunał . Gdyby nawet tę konstrukcję zakwestionować , czego sąd nie czyni , to w regulacji dotyczącej wynagrodzeń tej grupy pracowników nie byłoby innego algorytmu , na podstawie którego waloryzacji za lata 2011-2013 można by było dokonać . Z kolei podważenie samej wysokości średniorocznego wskaźnika wzrostu wynagrodzeń określonej w ustawach budżetowych – a tak sformułowano zarzuty w pytaniach prawnych – nie prowadziłoby do wyeliminowania z porządku prawnego całego mechanizmu . Jak wskazał Trybunał w postanowieniu o sygn. P 44/13 w takim hipotetycznym stanie prawnym stanie prawnym sądy nadal byłyby zobowiązane przyjąć , że podwyższenie wynagrodzenia za pracę powodów następuje według średniorocznego wskaźnika wzrostu wynagrodzeń , przy czym nie byłoby przepisów wskaźnik ten określających .

Z powyższych względów, Sąd orzekł jak w sentencji wyroku pkt I na mocy art.13 ust.1 pkt 3 ustawy z dnia 20 stycznia 2011r. – Ustawa budżetowa na rok 2011 (Dz.U. Nr 29, poz.150), art. 13 ust.1 pkt 3 ustawy z dnia 2 marca 2012r. – Ustawa budżetowa na rok 2012 (Dz.U. z 2012r., poz.273), art.13 ust.1 pkt 3 ustawy z dnia 25 stycznia 2013r. – Ustawa budżetowa na rok 2013 (Dz.U. 2013.169) w zw. z art. 4 ust. 2, art. 6 ust.1 ustawy z dnia 23 grudnia 1999 r. o kształtowaniu wynagrodzeń w państwowej sferze budżetowej oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz. U. z 2011 r., Nr 79, poz. 431 z późn. zm.) w zw. z art. 14 a ustawy z dnia 18 grudnia 1998 r. o pracownikach sądów i prokuratury (Dz. U z 2011 r., Nr 109, poz. 639 j.t.)., albowiem w stosunku do wskazanych powyżej regulacji Trybunał Konstytucyjny nie orzekł niezgodności ich z ustawa zasadniczą, a zatem stanowią one podstawę orzekania w sprawie niniejszej , a nie przyznają one prawa do realnej waloryzacji wynagrodzeń pracowników sądów powszechnych pomimo spadku w spornym okresie siły nabywczej pieniądza.

.

W punkcie II orzeczono o kosztach procesu z uwzględnieniem zasad słuszności.

Art. 108. § 1. Kpc stanowi , iż sąd rozstrzyga o kosztach w każdym orzeczeniu kończącym sprawę w instancji.

Zgodnie z art. 98. § 1 kpc strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu).§ 3. Do niezbędnych kosztów procesu strony reprezentowanej przez adwokata zalicza się wynagrodzenie, jednak nie wyższe niż stawki opłat określone w odrębnych przepisach i wydatki jednego adwokata, koszty sądowe oraz koszty nakazanego przez sąd osobistego stawiennictwa strony.

Art. 102 kpc stanowi natomiast, iż w wypadkach szczególnie uzasadnionych sąd może zasądzić od strony przegrywającej tylko część kosztów albo nie obciążać jej w ogóle kosztami.

Sąd zważył, iż w sprawie niniejszej mamy do czynienia ze szczególnie uzasadnionym wypadkiem w rozumieniu art. 102 kpc i nie obciążył strony przegrywającej kosztami .

Powodowie wnosząc pozwy powołali się na mające zastosowanie w ich sprawie przepisy ustawy z dnia 23 grudnia 1999 roku o kształtowaniu wynagrodzeń w państwowej sferze budżetowej oraz o zmianie niektórych ustaw (t.j. Dz.U. z 2011r., Nr 79, poz.431 ze zm.)., gdzie wskazano, że wynagrodzenia osób nieobjętych mnożnikowymi systemami wynagrodzeń waloryzowane są średniorocznym wskaźnikiem wzrostu wynagrodzeń – art.4 ust.2. Art.9 ust. 1 pkt 3 ustawy odsyła do ustaw budżetowych, gdzie corocznie ustalane są wskaźniki wzrostu wynagrodzeń w państwowej sferze budżetowej. Powodowie wywodzili, że wynagrodzenia w latach 2011, 2012 i 2013 nie zostały w ogóle waloryzowane. Powodowie wskazali, że przepisy te nie korespondują z ratio legis art.14 a ustawy z dnia 18 grudnia 1998 r. o pracownikach sądów i prokuratury (Dz. U z 2011r., nr 109, poz. 639 j.t.), a także z art. 4 ust. 2 ustawy z dnia 23 grudnia 1999 r. o kształtowaniu wynagrodzeń w państwowej sferze budżetowej oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz. U. z 2011 r. Nr 79, poz. 431 z późn. zm.), a po drugie są sprzeczne z art. 2 Konstytucji Rzeczpospolitej Polskiej jako kolidujące z zasadą sprawiedliwości społecznej i zasadą demokratycznego państwa prawnego, w tym ochrony praw słusznie nabytych, albowiem doprowadziło to do rzeczywistego spadku wartości świadczenia wypłacanego przez pozwanego w stosunku do roku ubiegłego . Zdaniem strony powodowej wynagrodzenie powinno być zwaloryzowane na poziomie wskaźnika inflacji za rok poprzedni wskutek czego udałoby się przynajmniej zneutralizować spadek siły nabywczej pieniądza , co faktycznie miało miejsce.

Sąd Rejonowy Gdańsk - Południe w Gdańsku w sprawie niniejszej postanowieniem z dnia 15 kwietnia 2015r. biorąc pod uwagę stanowisko powodów , jak i problem natury konstytucyjnej , przedstawił Trybunałowi Konstytucyjnemu pytanie prawne, natomiast Trybunał Konstytucyjny w uzasadnieniu postanowienia z dnia 24 czerwca 2015r. umarzającego postępowanie w sprawie wskazał , iż już wcześniej dostrzegając w tle zarzutów sformułowanych w pytaniach prawnych szerszy problem konstytucyjny , postanowieniem z dnia 28 kwietnia 2015r. o sygn.. S 4/15 w trybie art. 4 ust 2 ustawy o TK przedstawił Sejmowi Rzeczypospolitej Polskiej uwagi dotyczące niezbędności podjęcia działań ustawodawczych , zmierzających do właściwego uregulowania kwestii wynagrodzeń pracowników sądów .

Tym samym z uwagi na szczególny charakter sprawy niniejszej w ocenie sądu orzekającego, odstąpienie od obciążania powodów kosztami zastępstwa procesowego uznać należy za uzasadnione w świetle zasad słuszności, jako że sam Trybunał Konstytucyjny zwrócił uwagę na szerszy problem konstytucyjny , który wyłonił się na kanwie rozpoznawanych spraw pracowników sądów powszechnych , w tym spraw powodów , a „zamrożenie” wynagrodzeń tej grupy pracowników trwa od kilku lat, sąd orzekający o kosztach miał również na uwadze , że powodowie wnieśli pozwy przeciwko swojemu pracodawcy z uwagi na ich niskie wynagrodzenia , które od kilku lat nie są podwyższane, co prowadzi do ich faktycznego ubożenia , z uwagi na występowanie zjawiska inflacji .

Mając na względzie powyższe okoliczności Sąd na mocy art. 102 kpc orzekł jak w sentencji wyroku pkt II .