Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE

Powód – M. S., prowadzący działalność gospodarczą pod nazwą (...) domagał się zasądzenia od pozwanego (...) Sp. z o.o. kwoty 12.521,40 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od kwoty 1.045,50 zł od dnia 10.01.2014r. do dnia zapłaty i od kwoty 11.475,90 zł od dnia 7 stycznia 2014r. do dnia zapłaty.

W dniu 30 maja 2014r. Sąd Rejonowy w Międzyrzeczu wydał w niniejszej sprawie nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, orzekając zgodnie z żądaniem pozwu.

Od tego nakazu pozwany wniósł sprzeciw, żądając oddalenia powództwa w zakresie niezasadnie dochodzonych odsetek ustawowych. Wniósł również przekazanie sprawy do Sądu Rejonowego w Bydgoszczy.

W uzasadnieniu sprzeciwu wskazał, że załączone do sprzeciwu dokumenty są bardzo niewyraźne i dlatego pozwany nie może ustosunkować się w pełni do treści tych dokumentów. Podniósł, że pragnie rozwiązać zaistniały spór na drodze polubownej. Podał, że ze względu na spowolnienie gospodarcze pozwany znalazł się w trudnej sytuacji finansowej. Jednocześnie wniósł o rozłożenie wierzytelności dochodzonej przez powoda na raty.

W dniu 8 sierpnia 2014 r. Sąd Rejonowy w Międzyrzeczu przekazał niniejszą sprawę do rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Bydgoszczy.

W odpowiedzi na sprzeciw powód podtrzymał pozew z tym, że przyznał, iż w pozwie błędnie oznaczono odsetki, które winny być zasądzone od kwoty 11.475,90 zł od dnia 15 stycznia 2014 r. do dnia zapłaty a od kwoty 1.045,50 zł od dnia 18 stycznia 2014 r. do dnia zapłaty. Powód wniósł o oddalenie wniosku o rozłożenie na raty dochodzonego roszczenia. Podniósł, że nie zaistniał szczególnie uzasadniony przypadek uzasadniający zastosowanie art. 320 kpc.

Wyrokiem z dnia 15 kwietnia 2015 r. Sąd Rejonowy w Bydgoszczy zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 11.291,40 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 29 marca 2014 r. do dnia zapłaty oraz oddalił powództwo w pozostałym zakresie. Ponadto zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 3.044,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sąd Rejonowy ustalił, że strony prowadzą działalność gospodarczą.

Pozwany na podstawie umowy zawartej dnia 09.08.2013r. ze spółką (...) Sp. z o.o. projektował i realizował inwestycję pod nazwą „(...) w T.”.

W dniu 16 sierpnia 2013 r. pozwany zawarł z T. S. umowę zlecenia, na podstawie której T. S. zobowiązał się pełnić funkcję kierownika budowy przy realizacji tej inwestycji. T. S. reprezentował pozwanego na budowie w T.. Był upoważniony do zlecania robót podwykonawcom.

Pod koniec 2013 r. z powodem skontaktował się telefonicznie T. S. oraz nieustalona kobieta. Rozmówcy oświadczyli, że reprezentują pozwaną spółkę. W trakcie rozmów uzgodniono, że powód będzie świadczył na rzecz pozwanej usługi koparko-ładowarką na terenie budowy w T.. Ustalono również, że powód obciąży pozwaną za dojazd koparki na miejsce budowy.

Powód rozpoczął wykonywanie prac koparko – ładowarką w listopadzie 2013r.

Roboty na miejscu wykonywał syn powoda, posiadający uprawnienia operatora. Jego pracami kierował bądź to T. S. bądź też jego wuj – K. S., który zastępował T. S. na budowie w trakcie jego nieobecności. K. S. nie był zatrudniony przez pozwaną spółkę.

W dniu 05.12.2013r. powód wystawił pozwanemu fakturę VAT nr (...) na kwotę 5.055,30 zł. W treści faktury powód obciążył pozwanego kwotą 4870,80 zł za pracę koparki (33 godziny za wynagrodzenie 120 zł netto) oraz za dojazd koparki (2x15km) w kwocie 184,50 zł. Fakturę z tyłu opisał T. S., potwierdzając wykonanie robót. Pozwany uregulował tę należność.

W późniejszym czasie tj. w (...). syn powoda w dalszym ciągu wykonywał prace na terenie budowy w T.. Nadal przy wykonywaniu robót realizował polecenia T. S. i K. S..

Powód wykonywał prace przy użyciu koparko-ładowarki od 10 grudnia do 21 grudnia 2013r. przez łącznie 76,50 godzin.

Po zakończeniu prac koparko – ładowarką T. S. zlecił powodowi wykonanie prac przy użyciu zamiatarki. Nie uzgodniono wysokości stawki z jedną godzinę pracy. Powód wykonywał te roboty tylko przez jeden dzień w styczniu. T. S. ani K. S. nie potwierdzili na żadnym dokumencie ilości wykonanych prac.

Dnia 7 stycznia 2014 r. powód wystawił pozwanemu fakturę nr (...) na kwotę 11.475,90 zł z terminem płatności oznaczonym na 14.01.2014r. W treści faktury wskazano, że dotyczy ona prac wykonanych przy użyciu koparko – ładowarki. Do faktury dołączono kartę pracy koparko - ładowarki podpisaną przez K. S., posługującego się pieczątką „kierownik budowy K. S.”. Syn powoda przekazał tę fakturę T. S.. Przy przekazaniu faktury był obecny T. S., który opisał ja na odwrocie.

Po upływie terminu płatności powód kontaktował się z pozwanym w sprawie zapłaty. Wówczas uzyskał informację, że pozwany nie posiada tej faktury. Wtedy ponownie wysłał powodowi duplikat faktury. Nie ustalono daty jej doręczenia.

Dnia 10 stycznia 2014 r. powód wystawił pozwanemu fakturę VAT nr (...) na kwotę 1.045,50 zł, płatną do dnia 17.01.2014r. W tytule faktury wskazano, że dotyczy ona usługi wykonanej przy użyciu zamiatarki. Powód wysłał tę fakturę pozwanemu pocztą.

Pozwany nie ujął w/w faktur w rejestrze zakupów VAT za miesiąc styczeń 2014 r.

Dnia 25 marca 2014 r. powód wezwał pozwanego do zapłaty kwoty 11.475,90 zł , wynikającej z faktury nr (...) i 1.045,50 zł, wynikającej z faktury nr (...). Pozwany odebrał to wezwanie 28.03.2014r., ale nanie nie zareagował.

Sąd zważył, że w sprawie powód domagał się od pozwanego zapłaty należności za wykonane w grudniu 2013 r. prace koparko – ładowarką oraz za roboty wykonane przy użyciu zamiatarki.

Pozwany bronił się podnosząc zarzut, iż nie zlecał powodowi wykonania tych prac a nadto osoba, która podpisała się na karcie pracy sprzętu nie była zatrudniona przez pozwanego.

W ocenie Sądu I instancji roszczenie powoda w zakresie dotyczącym świadczenia usługi przy użyciu koparko – ładowarki zasługiwało na uwzględnienie.

Zdaniem Sądu w realiach tej sprawy nie może budzić wątpliwości okoliczność, że pozwany zlecił powodowi wykonanie tych prac. Z treści zeznań reprezentanta pozwanego wynikało bowiem, że na budowie w T. pozwanego reprezentował kierownik budowy – T. S., który był upoważniony do zlecania robót podwykonawcom. Z treści zeznań świadka A. N. (1) oraz P. S. (1) ( wynikało, że to właśnie T. S. skontaktował się z powodem i uzgodnił z nim warunki realizacji usługi. W późniejszym czasie T. S. wraz ze swoim wujem K. S. nadzorowali wykonywanie prac przez syna powoda. K. S. – jak wynika z zeznań P. S. (1) i A. N. (1) – został upoważniony przez T. S. do zastępowania go w czasie jego nieobecności na budowie. Dowodem zawarcia przez strony umowy jest również okoliczność, że T. S. potwierdził wykonanie robót w zakresie objętym fakturą za miesiąc listopad nr (...). Po dacie wystawienia tej faktury powód nadal nieprzerwanie na tych samych zasadach świadczył usługi, oczywistym jest zatem, że były one realizowane na podstawie tej samej umowy zawartej na początku współpracy. Należy przy tym zauważyć, że sam pozwany po otrzymaniu odpisu pozwu w tej sprawie nie kwestionował faktu, iż strony łączyła umowa dotycząca świadczenia usług koparko-ładowarką. W treści odpowiedzi na pozew w zasadzie nie zakwestionował zasadności roszczeń powoda. Fakt, iż na tym etapie pozwany nie posiadał czytelnych załączników do pozwu nie ma przy tym żadnego znaczenia, skoro z treści samego pozwu wynikało, że powód domaga się m. in. należności wynikającej z faktury z dnia 07.01.2014r. nr (...) na kwotę 11.475,90 zł za prace wykonywane w miejscowości T.. Odpowiadając na pozew powód dokładnie wiedział zatem, jakie jest żądanie powoda i na czym zostało oparte a mimo tego, nie zakwestionował go. W tych okolicznościach sąd uznał, że strony bez wątpienia zawarły umowę dotyczącą wykonywania przez pozwanego prac koparko-ładowarką. Nie może również budzić wątpliwości okoliczność, że w ramach umowy strony uzgodniły, że powodowi będzie przysługiwać wynagrodzenie wynoszące 120 zł netto za godzinę pracy oraz, że pozwany zwróci mu koszty dojazdu koparki na teren budowy. Ustalenia te wynikają nie tylko z zeznań powoda i P. S. (1), ale przede wszystkim z treści faktury nr (...), która nie została zakwestionowana przez pozwanego i którą ten uregulował.

Sąd uznał również za udowodnione, że powód wykonywał w okresie od 10 do 21 grudnia 2013r. roboty w łącznej ilości 76,50 godziny. Fakt ten wynika bowiem z karty pracy sprzętu wypełnionej przez P. S. (1) i podpisanej przez K. S., który zastępował na budowie T. S.. Pomimo, iż K. S. nie był upoważniony do reprezentowania pozwanego, to jednak był obecny na budowie częściej niż T. S., nie był w żaden sposób powiązany z powodem i jego podpis potwierdza w sposób obiektywny fakt, iż powód faktycznie wykonał usługę trwającą 76,50 godziny. Fakt, iż w (...) powód wykonywał roboty w T. wynika ponadto z zeznań powoda, P. S. (1) i A. N. (1).

W tym stanie rzeczy sąd uznał ze strony zawarły umowę, którą powód w całości zrealizował i w oparciu o treść art. 750 k.c. w zw. z art. 735 k.c. zasądził na rzecz powoda od pozwanego kwotę 11.291,40 zł odpowiadającą łącznemu wynagrodzeniu powoda za 76,50 godzin pracy (120 zł netto x 76,50 = 9.180 zł + VAT).

O odsetkach sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 k.c. Stosownie do treści tego przepisu jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona należą się odsetki ustawowe (art. 481 § 2 k.c.). W niniejszej sprawie powód podał, że pierwsza faktura nie dotarła do pozwanego, wobec czego wysłał jej duplikat pocztą. Nie ustalono daty jej doręczenia, ale z treści zeznań reprezentanta pozwanego – M. H. wynikało, że faktura ta musiała dotrzeć do pozwanego, skoro została odesłana powodowi. Później w dniu 28 marca 2014r. doręczono pozwanemu wezwanie do zapłaty kwoty wynikającej z tej faktury, najpóźniej tego dnia zatem pozwany winien był spełnić żądanie powoda, zasadnym było więc zasądzenie odsetek od dnia następnego.

Sąd oddalił natomiast powództwo w pozostałym zakresie. W szczególności sąd uznał za niezasadne żądanie powoda zasądzenia na jego rzecz kwoty 184,50 zł tytułem kosztów zawiązanych z dojazdem koparko- ładowarki do T.. Z treści zgodnych zeznań powoda i P. S. (1) wynikało bowiem, że za dojazd koparki pozwany miał być obciążony tylko raz. Nadto zarówno powód jak i wymieniony świadek podali, że koparka przyjechała na budowę i w okresie listopada i grudnia pozostawała w T., aby powrócić do firmy powoda po zakończeniu prac. Tymczasem z treści uregulowanej przez pozwanego faktury nr (...) wynikało, że powód ujął już na niej koszt dojazdu koparko-ładowarki w kwocie 184,50 zł. W tej sytuacji brak było podstaw, aby ponownie zasądzać od pozwanego tę kwotę na rzecz powoda.

Sąd oddalił również powództwo w zakresie dotyczącym prac wykonywanych przy użyciu zamiatarki. Z treści zeznań powoda i P. S. (2) wynikało bowiem, że roboty te były wykonywane przez jeden dzień w styczniu na zlecenie udzielone przez T. S.. Ani powód ani wymieniony świadek nie potrafili jednak podać , jaki uzgodnili sposób rozliczenia za te roboty, jakie stawki zostały ustalone, czy rozliczenie miało być oparte o ilość przepracowanych godzin, nie potrafili też powiedzieć, czy strony uzgodniły, że pozwany zwróci powodowi koszty dojazdu zamiatarki. Nadto powód i jego syn podawali odmienne ilości przepracowanych godzin a ilość tych godzin nie została przez P. S. (1) odnotowana ani też potwierdzona przez reprezentanta pozwanego bądź inną niezależną osobę. W tych okolicznościach sąd nie znalazł podstaw do zasądzenia od pozwanego na rzecz powoda żądanej kwoty. Sąd I instancji podkreślił w tym miejscu, że zgodnie z treścią art. 6 k.c. i art. 232 kpc powoda obciążał ciężar udowodnienia faktu zawarcia umowy dotyczącej tych robót oraz jej treści jak również obowiązek udowodnienia wykonania prac w zakresie, za które domaga się wynagrodzenia. Zdaniem Sądu powód nie sprostał temu obowiązkowi, wobec czego powództwo w tej części podlegało oddaleniu.

O kosztach procesu Sąd orzekł w oparciu o treść art. 100 kpc, uznając, że powód uległ jedynie co do nieznacznej części swego żądania (10%). W zasądzonej kwocie 3.044 zł mieściła się suma 627 zł stanowiąca opłatę od pozwu oraz kwota 2.417 zł stanowiąca koszty zastępstwa procesowego (17 zł opłata skarbowa od pełnomocnictwa i 2.400 zł – wynagrodzenie pełnomocnika ustalone na podstawie § 6 pkt 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państw kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu).

Apelację od tego wyroku wywiódł pozwany zaskarżając go w części tj. w zakresie zasądzonej kwoty 11.291,40 zł (pkt I) i zasądzonych kosztów procesu (pkt III).

Pozwany zrzucił orzeczeniu:

1)  naruszenie art. 750 w zw. z art. 735 kc poprzez zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kwoty 11.291,40 zł za 76,5 godziny pracy koparko-ładowarki pomimo iż powód do faktury nr (...) załączył kartę pracy sprzętu potwierdzoną przez K. S., którego pozwany ani nie zna, ani tym bardziej nie zatrudniał na podstawie jakiejkolwiek umowy, podczas gdy pozwany zaprzeczył, aby prace objęte fakturą nr (...) były wykonane, a także zaprzeczył, aby zachodziła w ogóle potrzeba wykonania takich prac na budowie

2)  naruszenie art. 6 kc poprzez uznanie, że powód udowodnił, że świadczył na rzecz pozwanego usługi koparko-ładowarką przez 76,5 godziny, podczas gdy świadczenia tych usług nie potwierdził Pan T. S., który jako jedyny był reprezentantem pozwanego na placu budowy upoważnionym do zawierania umów i potwierdzenia faktu wykonania prac i ich zakresu

3) naruszenie art. 233 § 1 kpc poprzez dokonanie oceny dowodów z przekroczeniem granic swobód: tej oceny dowodów w szczególności poprzez uznanie, że powód świadczył na rzecz pozwanego usługi w okresie od 10 do 21 grudnia 2013 w ilości 76,5 godzin, podczas gdy świadkowie P. S. (1) i A. N. (1) potwierdzili jedynie fakt wykonywania usług lecz nie ich rozmiar, a wobec nie przeprowadzenia dowodu z zeznań T. S. i K. S. brak było podstaw do uznania roszczenia powoda za wykazane tak co do zasady, a już w szczególności co do wysokości.

W oparciu o powyższe zarzuty apelujący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powoda kosztów procesu w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych a także zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania odwoławczego w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Ewentualnie apelujący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd I instancji.

W uzasadnieniu apelacji apelujący zarzucił, że Sąd orzekający w I instancji w swoich ustaleniach pominął całkowicie fakt, że jedyną osobą która mogłaby potwierdzić, czy prace objęte fakturą nr (...) były wykonane był T. S.. Skoro jednak sąd oddalił wniosek o przesłuchanie T. S. w charakterze świadka to w konsekwencji powinien w oparciu o art. 6 kc uznać, że powód nie udowodnił swojego roszczenia. Apelujący wskazał, że z zeznań Świadka P. S. (1) i zeznań powoda jednoznacznie wynikało, że umowę o wykonanie usługi powód zawierał z T. S.. Prawidłowo oceniając zebrany materiał dowodowy Sąd I instancji winien dojść do wniosku, że powód nie sprostał ciężarowi dowodu z art. 6 kc i nie udowodnił, że wykonał prace objęte fakturą nr (...).

Powód na apelację pozwanego nie złożył odpowiedzi.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja pozwanego nie zasługiwała na uwzględnienie i jako bezzasadna podlega oddaleniu (art. 385 kpc).

Sąd Rejonowy dokonał prawidłowych ustaleń w zakresie stanu faktycznego sprawy przy uwzględnieniu materiału dowodowego zaoferowanego przez strony postępowania. Sąd pierwszej instancji zastosował też właściwe przepisy prawa ( art.750 kc w zw. z art. 735 kc) które przytoczył w pisemnym uzasadnieniu wyroku.

Wykonanie określonej czynności w postaci szeregu powtarzających się czynności, bez względu na to, jaki rezultat czynność ta przyniesie jest cechą charakterystyczną , tak dla umów zlecenia (art.734 § 1 kc), jak i dla umów o świadczenie usług nie uregulowanych innymi przepisami ( art 750 kc).

W ocenie Sądu Okręgowego w przedmiotowej sprawie między stronami doszło do zawarcia umowy na wykonanie prac koparko – ładowarką na budowie w T. na której pozwany był wykonawcą inwestycji pn „Przebudowa i rozbudowa stacji paliw AS 24 w T.”.

Podnoszony przez pozwanego zarzut, że powód nie przedstawił na te prace potwierdzenia dokonanego przez T. S., które w sposób bezsprzeczny udowodniłyby jej roszczenia i w ten sposób powód nie udowodnił zawarcia umów na prace wykonane w grudniu 2013 r. nie zasługuje na uwzględnienie. Należy tu wskazać, że powód przedłożył dokument prywatny popisany przez K. S.. Dokument ten potwierdzał, że powód wykonał w okresie od 10 do 21 grudnia 2013 r. przedmiotowe prace, które były niezbędne do zakończenia inwestycji. To właśnie K. S. a nie T. S. jak zeznali świadkowie A. N. (2) i P. S. (1) przebywał codziennie na spornej budowie. Tak więc oczywistym jest, że tylko K. S. miał dostateczną wiedzę co do zakresu wykonywanych codziennie przez koparko – ładowarkę prac. Autentyczności tego dokumentu pozwany nie kwestionował w postępowaniu przed Sądem Rejonowym. Ponadto pozwany nie zakwestionował faktu konieczności wykonania w tym terminie prac koparko – ładowarką i to w sytuacji gdy termin zakończenia budowy z dnia 9 grudnia 2013 r. był kilkukrotnie przedłużany do dnia 16 marca 2013 r. Zdaniem Sądu Okręgowego Sąd Rejonowy dokonał prawidłowej oceny materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie a tym samym zarzut naruszenia przepisów art. 233 kpc nie jest trafny. Stosownie do tego przepisu sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego w sprawie materiału dowodowego.

W tym miejscu przytoczyć należy wyrok sądu Najwyższego z dnia 4 kwietnia 1974 r. sygn. Akt I CR 117/74 zgodnie, z którym: „ Stosownie do art. 233 § 1 kpc Sąd I instancji ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, przy czym winien to jednak czynić na podstawie wszechstronnego rozważenia całego zebranego materiału dowodowego. Sprawdzianem tego, czy sąd należycie wykonał obowiązek wszechstronnego rozważenia zebranego materiału dowodowego jest uzasadnienie orzeczenia, w którym winien się on m.in. wypowiedzieć co do faktów, które uznał za udowodnione, dowodów, na których się oparł i przyczyn dla których innym dowodem odmówił wiarygodności i mocy dowodowej”.

W ocenie Sądu Okręgowego, postępowanie dowodowe Sądu I instancji przeprowadzone zostało prawidłowo, w oparciu o przepisy obowiązującego prawa. Podstawę ustaleń faktycznych Sądu Rejonowego stanowił całokształt zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, a więc zarówno dokumentacja przedłożona przez strony jak i zeznania świadków. Sąd Okręgowy nie dopatrzył się sprzeczności ustaleń Sądu I instancji z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego. Na taka ocenę ma również zachowanie samego pozwanego w okresie przed wytoczenie powództwa i po doręczeniu odpisu pozwu. Przed wytoczeniem powództwa pozwany nigdy nie kwestionował wykonanych przez powoda prac. Natomiast po doręczeniu pozwu i w trakcie sporu nie kwestionował zestawienia prac, które podpisał K. S.. Pozwany w nie zmierzał do wyjaśnienia roli K. S. na budowie i w istocie w sprawie nie podważył treści podpisanego przez K. S. dokumentu. Dokumentu tego wynika, że powód w okresie od 10 do 21 grudnia 2013 r. wykonał 76,5 godzin pracy koparko – ładowarką.

Z uwagi na powyższe chybiony też był zarzut naruszenia art. 6 kc, że powód nie udowodnił, że świadczył na rzecz pozwanego usługi koparko –ładowarką przez 76,5 godzin.

W tym stanie rzeczy Sąd Okręgowy, uznając prawidłowość rozstrzygnięcia Sądu I instancji, na podstawie art. 385 kpc, oddalił apelację pozwanego jako bezzasadną.