Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt VIII U 1110/15

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 października 2015 roku

Sąd Okręgowy w Lublinie VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący Sędzia SO Iwona Jawor –Piszcz

Protokolant sekretarz sądowy Monika Zięba

po rozpoznaniu w dniu 6 października 2015 roku w Lublinie

sprawy S. Z.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w L.

o prawo do rekompensaty z tytułu pracy w szczególnych warunkach

na skutek odwołania S. Z.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w L.

z dnia 29 maja 2015 roku znak (...)

oddala odwołanie.

Sygn. akt VIII U 1110/15

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 29 maja 2015 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L., odmówił S. Z. prawa do rekompensaty z tytułu wykonywania pracy w warunkach szczególnych.

W uzasadnieniu Zakład Ubezpieczeń Społecznych wskazał, iż prawo do rekompensaty mają osoby urodzone po dniu 31 grudnia 1948 roku, które wykonywały co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w rozumieniu przepisów obowiązujących do dna 31 grudnia 2008 roku. Natomiast wnioskodawca udowodnił okres 14 lat 11 miesięcy wykonywania prac w warunkach szczególnych stale i w pełnym wymiarze czasu przypadające od dnia 1 września 1972 roku do dnia 31 lipca 1987 roku. Organ rentowy nie uznał za pracę w szczególnych warunkach okresu wykazanego świadectwem pracy w szczególnych warunkach z dnia 12 kwietnia 2015 roku wystawionym przez Piekarnię (...) w K. za okres od dnia 9 września 1991 roku do dnia 30 kwietnia 1994 roku i świadectwem pracy w szczególnych warunkach z dnia 17 kwietnia 2015 roku wystawionym przez (...) spółkę z o.o. za okres od dnia 27 lipca 1994 roku do dnia 30 września 2002 roku bowiem S. Z. pracował jako (...) co wyklucza pracę stałą i w pełnym wymiarze czasu pracy przy stanowiskach rolniczych wymienionych w wykazie (decyzja k. 21 a.e.).

W dniu 26 czerwca 2015 roku S. Z. wniósł odwołanie od decyzji, w którym wywodził, iż po zakończeniu pracy we (...) w L. pracował przy utrzymaniu nawierzchni kolejowej w ramach firmy (...). Wnioskodawca wskazał, iż była to praca bardzo stresująca i odpowiedzialna wykonywana przy zachowaniu ruchu pociągów i winna mu zostać zaliczona do zatrudnienia w warunkach szczególnych (odwołanie k. 2).

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. wniósł o oddalenie odwołania wywodząc jak w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji, podnosząc iż wnioskodawca udowodnił 14 lat 11 miesięcy pracy w szczególnych warunkach od dnia 1 września 1972 roku do dnia 31 lipca 1987 roku (odpowiedź na odwołanie k. 4-5).

Sąd Okręgowy w Lublinie ustalił, co następuje:

S. Z. urodził się dnia (...) (bezsporne).

Na dzień 1 stycznia 1999 roku udowodnił staż ubezpieczeniowy w wymiarze 26 lat 3 dni okresów składkowych i 3 lata 11 miesięcy i 29 dni okresów nieskładkowych. Okresy nieskładkowe przypadały od dnia 1 października 1968 roku do dnia 31 sierpnia 1972 roku (3 lata 11 miesięcy) i od dnia 20 lutego 1993 roku do dnia 10 marca 1993 roku (19 dni), od dnia 6 listopada 1993 roku do dnia 15 listopada 1993 roku (10 dni)(decyzja o ustaleniu kapitału początkowego z dnia 30 listopada 2005 roku - akta kapitałowe).

Na dzień 1 stycznia 2009 roku wnioskodawca uwodnił okresy nieskładkowe zgodnie z wykazem (...) S.A. w L. za okresy: 4-10 marca 2003 roku (7 dni), 10 października – 4 listopada 2003 roku (26 dni), 5 listopada-15 grudnia 2003 roku (miesiąc 11 dni), 11 - 29 października 2007 roku (19 dni) , 28 lutego-21 marca 2008 roku (22 dni)(k. 10 a.e.), świadectwem pracy z dnia 30 września 2002 roku wystawionym przez (...) spółkę z o.o. w G. za okresy: 2-12 listopada 1999 roku (11 dni), 28 stycznia-19 lutego 2000 roku (23 dni), 25 kwietnia -14 maja 2000 roku (20 dni), 19-23 czerwca 2000 roku (5 dni), 2 października -31 maja 2001 roku (7 miesięcy 29 dni)(świadectwo pracy – akta osobowe k. 12)

W dniu 15 kwietnia 2015 roku S. Z. złożył wniosek o ustalenie prawa do emerytury (wniosek k. 1-4 a.e.).

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. decyzją z dnia 17 kwietnia 2015 roku na podstawie art. 24 i art. 25 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z FUS (Dz.U. 2015, poz.748 tekst jednolity ze zm. zwanej dalej ustawą emerytalną) ustalił wnioskodawcy prawo do emerytury od dnia 1 kwietnia 2015 roku wskazując równocześnie, że wypłata emerytury podlega zawieszeniu z uwagi na kontynuowanie zatrudnienia przez wymienionego (decyzja k. 13 a.e.).

S. Z. dnia 13 maja 2015 roku wniósł o ustalenie rekompensaty za pracę wykonywaną w szczególnych warunkach za okresy:

- od dnia 1 września 1972 roku do dnia 31 lipca 1987 roku z tytułu pracy w (...) w L. na różnych stanowiskach i jednostkach (uznane przez ZUS)

- od dnia 9 września 1991 roku do dnia 30 kwietnia 1994 roku w Zakładzie (...) w K. (świadectwo pracy w szczególnych warunkach k. 17 a.e.),

- od dnia 28 lipca 1994 roku do dnia 30 września 2002 roku w (...) Sp. z o.o. w G. (świadectwo pracy w szczególnych warunkach k. 18a.e., wniosek wk. 20 a.e.).

Zaskarżoną decyzją z dnia 29 maja 2015 roku organ rentowy odmówił wnioskodawcy rekompensaty z tytułu wykonywania pracy w szczególnych warunkach wskazując, iż nie udowodnił wykonywania takiej pracy przez wymagany okres co najmniej 15 lat (decyzja k. 21 a.e.).

Wnioskodawca w dniu 29 lipca 1994 roku podpisał umowę o pracę na czas niekreślony z (...) Sp. z o.o. w G., na podstawie, której został przyjęty do pracy na stanowisko (...) grupy robót ze stałym miejscem pracy w L., w pełnym wymiarze czasu pracy. Kolejną, taką samą w treści umowę o pracę z tym samym pracodawcą S. Z. podpisał w dniu 1 kwietnia 1995 roku (umowy o pracę akta osobowe k. 12).

Zadaniem pracodawcy była regeneracja elementów nawierzchni kolejowej – torów i szyn w rozjazdach metodą napawania. Wnioskodawca przystąpił do wykonywania prac regeneracji w kwietniu 1995 roku (zeznania k. 23v.). Prace przy regeneracji obejmowały czynności przygotowawcze, prace regeneracyjne (napawanie, spawanie termitowe, szlifowanie) oraz sprawdzenie pod względem jakości i zachowania parametrów torów technicznych, jak i odbiór prac przez pracownika (...) (zeznania wnioskodawcy k. 24v., świadka J. Z. k. 29).

Wnioskodawca ustalał przed rozpoczęciem realizacji umowy zawartej pomiędzy jego pracodawca, a (...) harmonogram pracy z sekcją drogową (...), zawierający wykaz torów i rozjazdów torowych przeznaczonych do regeneracji. Następnie wnioskodawca dokonywał zgłoszenia prac do dyżurnego ruchu, od którego dostawał dokument będący uprawnieniem do wjazdu na tor. Na czas wykonywania prac na torach (rozjazdach, szynach) czasowo następowało zamknięcie szlaków poddawanych regeneracji lub ograniczenia prędkości pociągów po szlakach poddawanych regeneracji z uwagi na brak możliwości wyłączenia ich z ruchu (zeznania wnioskodawcy k. 24v., świadka T. P. k. 28 v). Wnioskodawca wraz z poległymi pracownikami przystępował do pracy regeneracyjnych. W tym celu wnioskodawca wykonywał pomiary techniczne szyn – celem odtworzenia prawidłowego ich nachylenia (zeznania wnioskodawcy k. 23v, 25v, zeznania T. P. k. 28v, zeznania J. Z. k. 29).

Prace regeneracyjne polegały na ogrzewaniu szyn specjalnymi palnikami gazowymi z gazem propan – butan do temperatury około 400 stopni Celsjusza, napawaniu torów (miejsc z ubytkami), szlifowaniu torów.

Wnioskodawca obsługiwał w miarę potrzeby szlifierkę wykonując szlif miejsca napawania, nadzorował pracę robotników torowych (spawaczy i szlifierzy) polegającą na podgrzaniu szyn do odpowiedniej temperatury, napawaniu miejsca ubytku, szlifowania celem nadania prawidłowych parametrów technicznych oraz pełnił funkcję sygnalizatora ochraniającego prace nadzorowanych pracowników (miał obowiązek pilnowania czy nie nadjeżdża pociąg bowiem nawet na wyłączonych z ruchu torach zdarzały się wypadki nagłego wjechania rozpędzonego pociągu). Kontrolował także napawane miejsce pod względem technicznym – aby nie zostało zbyt wysoko podniesione w stosunku do reszty toru; kontrolował także w czasie pracy i po jej zakończeniu profil główki szyny, dzioba iglicy, dzioba krzyżownicy, a także robił pomiar prześwitu toru przy użyciu toromierza (zeznania wnioskodawcy k. 24, zeznania J. Z. k. 29v).

Po zakończeniu regeneracji wnioskodawca dokonywał pomiarów sprawdzających parametry techniczne i jakościowe wykonanej pracy, podpisywał na dokumentach wyjazdowych listy zamknięcia toru, wraz z inspektorem nadzoru dokonywał odbioru prac i podpisywał dokumenty z odbioru prac. Prace przygotowawcze zajmowały około jednego dnia przy każdej umowie, przy czym wnioskodawca realizował dwie kilkuletnie umowy. Raz na dwa-trzy tygodnie, po zakończeniu pracy na torach wymieniony dokonywał odbioru materiałów regeneracyjnych przysyłanych z G. bezpośrednio na stacji(...) Natomiast co 5 dni wysyłał pocztą zapisy z wykonanej pracy, które sporządzał na bieżąco, po zakończeniu dnia pracy (zeznania wnioskodawcy k. 25). Wnioskodawca nie wykonywał innych czynności administracyjno – biurowych bowiem w siedzibie spółki wykonywali te prace pracownicy biurowi (zeznania wnioskodawcy k. 30v.). S. Z. pracował codziennie w okresie 1995-1997 od kwietnia do października włącznie każdego roku , zaś w latach 1998-2002 od połowy kwietnia do połowy listopada każdego roku. Dzień pracy wynosił co najmniej 8 godzin dziennie, a często dłużej 12-14 godzin. W tym czasie wnioskodawca wykonywał pracę torowego tj. pracownika nadzorującego pracę robotników torowych jak i robotnika torowego. Natomiast w pozostałym okresie jesienno-zimowym do początku prac na torach razem z pracownikami zajmował się regeneracją sprzętu i przechodził specjalistyczne szkolenia w Niemczech (zeznania wnioskodawcy k. 25, 31v. zeznania J. Z. k. 30, zeznania T. P. k. 29). Przy niskich temperaturach prace regeneracji torów nie były wykonywane. Jedynie w sytuacjach awaryjnych wnioskodawca wraz z podległymi mu pracownikami wykonywał doraźne naprawy (zeznania wnioskodawcy k. 24, 30v, zeznania J. Z. k. 29v, zeznania T. P. k. 29).

W początkowym okresie zatrudnienia S. Z. nadzorował dwóch pracowników (P. J. i A. S.), zaś od 1998 roku była to grupa czterech pracowników (dodatkowo Z. K. i J. S.). Pracownicy pracowali parami szlifierz i spawacz razem – po dwóch na rozjeździe kolejowym dwóch na semaforze lub też dwie pary na dwóch rozjazdach, zaś wnioskodawca nadzorował ich prace, wykonywał czynności związane bezpośrednio z regeneracją torów i zabezpieczał miejsce pracy z uwagi na ruch pociągów (zeznania wnioskodawcy k. 23v, 25).

Do wykonywania swoich prac wnioskodawca posiadał stosowne uprawnienia – certyfikaty uprawniające do kontroli i odbioru robót spawalniczych oraz kontroli wykonania i odbioru prac spawalniczych w zakresie spawania i regeneracji nawierzchni kolejowej (certyfikaty – akta osobowe k. 12). Przed podjęciem zatrudnienia w spółce (...) zdał egzamin na referendarza służby kolei – ze znajomości przepisów służby utrzymania ruchu kolei, co było warunkiem zatrudnienia w spółce (zeznania wnioskodawcy k. 24, zeznania T. P. k. 29).

Sąd uznał za wiarygodne zeznania wnioskodawcy (k.23v-25v., 30-30v), przesłuchanych świadków T. P. (k. 28v-29) , J. Z. (k. 29-29v.). Świadkowie są osobami obcymi dla wnioskodawcy i nie mają żadnego powodu, by relacjonować zdarzenia niezgodnie z ich rzeczywistym przebiegiem. Treść zeznań świadków przekonuje, iż mieli możliwość spostrzeżenia faktów, o których zeznali w czasie bezpośredniej styczności z wnioskodawcą, współpracując z wymienionym z ramienia swego pracodawcy (...). Świadkowie z racji swoich obowiązków pracowniczych znali specyfikę czynności i sposób pracy wnioskodawcy bowiem T. P. był w latach 1994-1998 naczelnikiem sekcji drogowej (...) zajmując się koordynacją pracy w zakresie remontów torów i zapewnienia ruchu pociągów (k.28 v., zaświadczenie o zatrudnieniu k. 27), J. Z. w drugiej połowie lat 90 – tych był kontrolerem do spraw mechanizacji i oddelegowany był do nadzoru pracy wnioskodawcy (k. 29). Stałość i powtarzalność wykonywanych przez wnioskodawcę w obecności świadków prac oraz bezpośredni kontakt ze S. Z. przekonują, iż świadkowie mieli obiektywną możliwość dokonania spostrzeżeń w zakresie zeznawanych okoliczności i fakty te zostały zapamiętane i na tyle dobrze utkwiły w pamięci świadków, iż obecnie pomimo upływu czasu byli w stanie rzetelnie je przedstwić. Zeznania świadków są spójne i nie zawierają sprzeczności. Także zeznania wnioskodawcy przekonują jeśli zważy się, iż znajdują oparcie w zeznaniach w/wymienionych świadków oraz w złożonych dokumentach – umowie o współpracy (k. 17-26), zakresie czynności i świadectwach kwalifikacyjnych – akta osobowe (k.12 , k. 16). W pełni przekonuje także relacja wnioskodawcy, iż w czasie pracy na torach nie wykonywał innych czynności poza dozorem pracowników i szlifowaniem wspólnie z nimi torów bowiem istota i charakter wykonywanych prac nie pozwalały na opuszczenie miejsca pracy celem wykonania czynności biurowych. Pracownicy wykonywali bowiem czynności przy zachowaniu ruchu pociągów, a stosowny sprzęt ochronny na oczy i uszy uniemożliwiał poszczególnym robotnikom torowym dostrzeżenie nadjeżdżającego pociągu, stąd też konieczność zapewnienia specjalistycznego dozoru wykonywanego przez S. Z. (zeznania wnioskodawcy k. 25, świadka J. Z. k. 29v., T. P. k. 28v.).

Złożone do akt dowody z dokumentów i akta osobowe za wyjątkiem świadectwa pracy w szczególnych warunkach z dnia 17 kwietnia 2015 roku wystawionego przez (...) spółkę z o.o. przekonują bowiem nie były kwestionowane przez strony, akta osobowe zostały przekazane przez pracodawcę w formie uporządkowanej i zawierają oryginały dokumentów bez śladów przerobień.

Ustaleń Sądu nie podważają angaże i zakres obowiązków wnioskodawcy z akt osobowych. S. Z., co przekonująco wykazał w swych zeznaniach nie wykonał w czasie pracy na torach czynności biurowych, czy dostawy materiałów. Natomiast treść angażu na stanowiska dyrektora wynikała ze zmian w organizacji Spółki i stworzenia Oddziału w L. w miejsce dotychczasowej placówki bez zmiany charakteru jego pracy (angaż z dnia 1 lipca 1997 roku – akta osobowe k. 12, zeznania wnioskodawcy k. 25,31v).

Świadectwo pracy w szczególnych warunkach nie wystawione przez (...) (...) w G. nie jest dokumentem wiarygodnym , bowiem pracodawca określił charakter pracy w szczególnych warunkach wnioskodawcy w okresie od dna 28 lipca 1994 roku do dnia 30 września 2002 roku bez przerw od listopada do kwietnia, które faktycznie miały miejsce. W tym miejscu zauważyć trzeba, iż świadectwa pracy w szczególnych warunkach nie są dokumentami urzędowymi w rozumieniu art. 244 § 1 i 2 k.p.c., gdyż podmiot wydający to świadectwo nie jest organem państwowym ani organem wykonującym zadania z zakresu administracji państwowej. Dlatego też w ramach postępowania sądowego Sąd ocenia zarówno zasadność odmowy wydania przez pracodawcę świadectwa wykonywania pracy w szczególnych warunkach, jak i zasadność umieszczenia w świadectwie pracy wzmianki, że pracownik wykonywał pracę w warunkach szczególnych w oparciu o zgromadzone w toku procesu dowody.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje :

Na wstępie oceny prawnej ustalonego stanu faktycznego należy podnieść, iż zgodnie z definicją ustawową z art. 2 pkt. 5 ustawy z dnia 19 grudnia 2008 roku o emeryturach pomostowych (Dz.U. 2015 poz. 965 tekst jednolity ze zm.) rekompensata jest odszkodowaniem za utratę możliwości nabycia prawa do wcześniejszej emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze dla osób, które nie nabędą prawa do emerytury pomostowej.

Przesłanki przedmiotowego świadczenia są sprecyzowane w art. 21, art. 22 i art. 23 ust. 2 ustawy pomostowej. Zgodnie z powołanymi przepisami rekompensata przysługuje ubezpieczonemu urodzonemu po dniu 31 grudnia 1948 roku (tylko dla tych ubezpieczonych ustala się kapitał początkowy), który ma okres pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w rozumieniu przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS, wynoszący co najmniej 15 lat do dnia 1 stycznia 2009 roku. Jednocześnie ust. 2 art. 21 precyzuje przesłankę negatywną, stanowiąc, iż rekompensata nie przysługuje osobie, która nabyła prawo do emerytury na podstawie przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS.

Powyższe oznacza, iż dla ustalenia prawa do rekompensaty konieczne jest wykazanie określonego charakteru pracy ubezpieczonego pracownika w rozumieniu art. 32 ustawy o ustawy emerytalnej w wymiarze co najmniej 15 lat do dnia 1 stycznia 2009 roku, przy jednoczesnym braku możliwości uzyskania prawa do emerytury pomostowej lub prawa emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze na skutek zmiany stanu prawnego wprowadzonego ustawą o emeryturach pomostowych. Podnieść należy, iż dla właściwej interpretacji przesłanki negatywnej z art. 21 ust. 2 ustawy o emeryturach pomostowych istotne znaczenie ma treść art. 2 pkt. 5 powołanej ustawy. Opierając się na brzmieniu literalnym art. 21 ust. 2 ustawy należałoby uznać, iż każdej osobie, która uzyskała prawo do emerytury na podstawie ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z FUS nie przysługuje rekompensata. Natomiast celem wprowadzonej rekompensaty jest zgodnie z art. 2 pkt. 5 ustawy o emeryturach pomostowych zapewnienie pracownikom uzyskania odszkodowania za utratę możliwości nabycia prawa do wcześniejszej emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze, którzy nie nabędą prawa do emerytury pomostowej. Ratio legis ustanowienia przez ustawodawcę instytucji rekompensaty było zatem dążenie do wyrównania szkody, spowodowanej wejściem w życie ustawy o emeryturach pomostowych, poniesionej przez osoby legitymujące się 15-letnim stażem pracy w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze, a nie spełniające innych warunków do ustalenia im wcześniejszej emerytury do dnia 1 stycznia 2009 roku i jednocześnie nie spełniające warunków do ustalenia im emerytury pomostowej po tej dacie. Dla powstania prawa do rekompensaty koniecznym więc jest, by ubezpieczony poniósł szkodę, poprzez utratę możliwości wcześniejszego przejścia na emeryturę z tytułu pracy w warunkach szczególnych na podstawie przepisów o emeryturach i rentach z FUS, wskutek odebrania mu tego przywileju przez ustawodawcę.

Natomiast w realiach niniejszej sprawy stan taki nie wystąpił. Wnioskodawca na dzień 1 stycznia 1999 roku spełnił ustawowe przesłanki prawa do świadczenia emerytalnego z tytułu pracy w szczególnych warunkach w obniżonym wieku emerytalnym 60 lat, ale z prawa tego nie skorzystał, zgodnie z własnym wyborem. Na dzień 1 stycznia 1999 roku wykazał staż ubezpieczeniowy ogólny 26 lat 3 dni okresów składkowych i 3 lata 11 miesięcy i 29 dni okresów nieskładkowych (decyzja o ustaleniu kapitału początkowego z dnia 30 listopada 2005 roku), w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach (o czym poniżej) i nie jest członkiem OFE (wniosek emerytalny k.2 a.e.).

Prawo do wcześniejszej emerytury dla osób zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, regulują przepisy art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emerytalnej oraz rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. 1983, Nr 8, poz. 43, ze zmianami). Prawo do emerytury nabywają ubezpieczeni po osiągnięciu wieku przewidzianego m. in. w art. 32, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy (1 stycznia 1999 roku) spełnili enumeratywnie określone przesłanki:

- posiadają okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymagany w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 65 lat dla mężczyzn,

- legitymują się okresem składkowym i nieskładkowym, o którym mowa w art. 27 tj. 25 lat dla mężczyzn.

Natomiast, w myśl art. 184 ust. 2 emerytura, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa. Powołane normy pozwalają na uzyskanie prawa do emerytury ubezpieczonym, którzy spełnią przesłanki stażu ogólnego (25 lat ) i stażu pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze do dnia 1 stycznia 1999 roku, zaś pozostałe warunki, w tym osiągnięcie obniżonego wieku emerytalnego następuje oczywiście po dacie 1 stycznia 1999 roku (wyrok SA w Lublinie z dnia 12 sierpnia 2015 roku III AUa 417/15 LEX nr1771489).

Wykaz A prac w szczególnych warunkach, których wykonywanie uprawnia do niższego wieku emerytalnego, stanowiący załącznik do Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku . Dział VIII „W transporcie i łączności” poz. 13 w/w wykazu A wymienia „ Prace zakładowych służb kolejowych bezpośrednio związane z utrzymaniem ruchu pociągów ”. Prace te są również wymienione w przepisach resortowych – w wykazie A, stanowiącym załącznik nr 1 do Zarządzenia nr 10 Ministerstwa Komunikacji dnia 13 lipca 1983 roku w sprawie prac w szczególnych warunkach w zakładach pracy resortu komunikacji … (Dz.Urz. MK 1983, Nr 10, poz. 77), gdzie w Dziale VIII, poz. 13 pkt. 26 wskazano stanowisko „toromistrza, a w poz. 27 robotnika torowego”.

Zgromadzony w przedmiotowym postępowaniu materiał dowodowy uzasadnia uznanie, iż wnioskodawca pracował w szczególnych warunkach jako torowy i robotnik torowy wykonując prace zakładowych służb kolejowych bezpośrednio związane z utrzymaniem ruchu pociągów w okresach od kwietnia do października w latach 1995-1997 każdego roku (7 miesięcy przez 3 lata łącznie 21 miesięcy) i od połowy kwietnia do połowy listopada w latach 1998 -2002, pracując w Spółce do dnia 30 września 2002 roku (7 miesięcy przez 4 lata i 5 miesięcy i 15 dni w 2002 roku) . Do dnia 1 stycznia 1999 roku wnioskodawca wykazał 17 lat 3 miesiące pracy w szczególnych warunkach (okres niespornym w sprawie uznany przez ZUS w wymiarze 14 lat 11 miesięcy oraz uwodniony w toku procesu 2 lata 4 miesiące).

S. Z. zatem spełnił przesłanki z art. 184 ustawy emerytalnej i gdyby wystąpił po ukończeniu 60 lat o świadczenie emerytalne uzyskałby prawo do emerytury wcześniejszej z tytułu pracy w szczególnych warunkach. Nie można zatem uznać, iż na skutek wprowadzenia ustawy o emeryturach pomostowych wnioskodawca poniósł szkodę, uzasadniającą ustalenie mu rekompensaty .

Sąd Okręgowy, kierując się powyższymi wskazaniami i na mocy art. 477 14 § 1 k.p.c. oddalił odwołanie wnioskodawcy jako niezasadne.