Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 września 2015 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 8 września 2015 r. w Gliwicach

sprawy Biura (...)-Ł.
i M. D.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z.

o o podstawę wymiaru składek

na skutek odwołań Biura (...)-Ł.
i M. D.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z.

z dnia 6 lutego 2015 r. nr (...)

zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, iż stwierdza, że w okresie od 1 sierpnia 2014 r. podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne M. D. z tytułu zatrudnienia na podstawie umowy o pracę u płatnika składek Biuro (...)
G&J G. Ł. stanowi kwota 2.800zł (dwa tysiące osiemset złotych).

(-) SSO Mariola Szmajduch

Sygn. akt VIII U 541/15

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 6 lutego 2015r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z. ustalił, że podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne ubezpieczonej M. D. od 1 sierpnia 2014r. z tytułu zatrudnienia na podstawie umowy u pracę u płatnika składek Biuro (...)-Ł. stanowi kwota 1.680 zł odpowiadająca minimalnemu wynagrodzeniu za pracę w 2014r.

Organ rentowy wskazał, że w toku postępowania wyjaśniającego, ustalił, iż M. D. od 1 sierpnia 2014r. została zgłoszona do obowiązkowych ubezpieczeń społecznych z tytułu zatrudnienia na podstawie umowy o pracę u płatnika składek Biuro (...)-Ł. zaś już od 28 października 2014r. korzysta ze zwolnienia lekarskiego w związku z ciążą. ZUS nie kwestionował faktu zawarcia przez strony umowy o pracę, natomiast wątpliwości organu rentowego budzi wysokość ustalonego przez ubezpieczoną i płatnika składek wynagrodzenia w kwocie 2.800 zł brutto miesięcznie. Z danych zaewidencjonowanych w systemie informatycznym ZUS wynika, że płatnik składek zatrudniał poprzednio inne osoby w niepełnym wymiarze czasu pracy za wynagrodzeniem stanowiącym proporcjonalną w stosunku do wymiaru czasu pracy część minimalnego wynagrodzenia za pracę. W ocenie ZUS czynności wykonywane przez M. D. w ramach stosunku pracy nie odbiegają od czynności wykonywanych przez poprzednich pracowników biura rachunkowego, stąd nieuzasadnione jest przyznanie ubezpieczonej wynagrodzenia w wysokości 2.800 zł brutto. Zdaniem organu rentowego okoliczności sprawy wskazują, że ustalenie wynagrodzenia w tej wysokości służyło jedynie do zapewnienia ubezpieczonej wyższych świadczeń z ubezpieczenia społecznego. ZUS powołując się na treść art. 58 k.c. zakwestionował ważność uzgodnień stron umowy o pracę w zakresie dotyczącym ustalenia wysokości wynagrodzenia.

Odwołanie od powyższej decyzji złożyła zarówno ubezpieczona jak i płatnik składek, wnosząc o zmianę zaskarżonej decyzji i uznanie, że ubezpieczona podlegała ubezpieczeniom społecznym z tytułu umowy o pracę u płatnika składek od 1 sierpnia 2014r. z podstawą wymiaru składek 2.800 zł miesięcznie.

W treści obu odwołań podniesiono, że zatrudnienie ubezpieczonej zostało podyktowane rzeczywistą potrzebą pracodawcy, który wcześniej zatrudniał dwóch pracowników: A. P. zatrudnionego od listopada 2011r. do lipca 2014r. na ¼ etatu za wynagrodzeniem 420 zł brutto oraz J. R. zatrudnioną od maja 2010r. do lutego 2014r. na ¼ etatu oraz od marca 2014r. do lipca 2014r. na pełny etat za wynagrodzeniem 1.680 zł brutto. W związku z zakończeniem umowy jednego pracownika oraz śmiercią drugiego pracownika zaistniała realna potrzeba zatrudnienia nowej osoby. Z kolei ubezpieczona posiadała doświadczenie zawodowe jako pomoc księgowa oraz inne wymagane uprawnienia, w tym prawo jazdy kat. B potrzebne w celu dojazdu do klientów, co w pełni uzasadniało ustalenie wynagrodzenia za pracę w pełnym wymiarze czasu pracy w kwocie 2.800 zł brutto miesięcznie, tym bardziej że jej praca w biurze rachunkowym wiązała się z wykonywaniem czynności obarczonych znacznym poziomem odpowiedzialności. Zarzucono, iż organ rentowy nie wziął pod uwagę rzeczywistego zakresu czynności wykonywanych przez ubezpieczoną, który nie ograniczał się, jak wskazuje ZUS do kserowania dokumentów, wysyłania poczty i odbierania telefonów. Nadto wskazano, że ocena charakteru pracy, powierzonych obowiązków i jej wycena należy do pracodawcy. Odwołujący podnieśli, że ustalona kwota wynagrodzenia ubezpieczonej nie zbliża się nawet do przeciętnego wynagrodzenia w Polsce i nie jest zawyżona w stosunku do rodzaju pracy wykonywanej przez ubezpieczoną. Jak wskazano wysokość przeciętnego wynagrodzenia pracownika biurowego w sektorze prywatnym wynosiła w 2012r. 3.145,74 zł. Nadto odwołujący zarzucili naruszenie szeregu przepisów postępowania administracyjnego.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie, podtrzymując stanowisko wyrażone w zaskarżonej decyzji.

Zarządzeniem z dnia 17 kwietnia 2015r. sprawy z obu odwołań zostały połączone do wspólnego rozpoznania i rozstrzygnięcia pod sygn. VIII U 541/15.

Sąd ustalił, co następuje:

Ubezpieczona M. D. urodzona (...) ma wykształcenie wyższe licencjackie na kierunku fizjoterapii. Nigdy nie pracowała w zawodzie. W 2008r. ukończyła kurs asystencko-sekretarski.

W okresie od 7 stycznia 2008r. do 26 lutego 2010r. ubezpieczona pracowała jako pomoc księgowej w Firmie (...) G. S. w M.. Przeszła przyuczenie do pracy w księgowości, i została przyuczona do wprowadzania danych, wystawiania faktur, prowadzenia kasy. Obsługiwała program księgowy Symfonia. Otrzymywała wynagrodzenie około 1800 zł netto.

W okresie od 1 lutego 2012r. do 5 lipca 2013r. pracowała w Spółce (...) Sp. z o.o. w S.. Pracowała jako recepcjonistka w salonie samochodowym. Uzyskiwała dochód około 2100 zł netto. Obsługiwała kasę, wprowadzała faktury, zajmowała się obsługiwaniem klienta.

Kolejną pracę podjęła w biurze nieruchomości na 1/8 etatu w charakterze agenta. W tym czasie szukała pracy na pełny etat, również przez znajomych.

Z dniem 1 sierpnia 2014r. ubezpieczona została zatrudniona na podstawie umowy o pracę w firmie Biurze (...) w T. G. Ł..

Sąd ustalił, że G. Ł. od lutego 2010r. prowadzi działalność gospodarczą w zakresie biura rachunkowego w T. pod nazwą Biuro (...)-Ł.. Obsługuje klientów prowadzących działalność gospodarczą. Aktualnie biuro ma ponad 20 klientów. W 2014r. obsłużyło ponad 30 klientów. Biuro rachunkowe składa się z 2 pomieszczeń. Recepcji oraz pomieszczenia biurowego, gdzie znajdują się dwa biurka.

Ustalono, iż w okresie od 5 listopada 2012r. do 31 lipca 2014r. płatnik składek zatrudniał A. P. na 1/8 etatu za wynagrodzeniem 187,50 zł brutto, na stanowisku pracownika biurowego. A. P. był kurierem, pracował przez pierwszy tydzień miesiąca, jeździł samochodem służbowym i odbierał dokumenty od klientów.

W okresie od 1 maja 2010r. do (...) płatnik składek zatrudniał J. R. na stanowisku księgowej, na ¼ etatu a od 1 marca 2014r. do (...) na pełny etat za wynagrodzeniem minimalnym 1.680 zł brutto. Przyjmowała ona dokumenty, księgowała dokumenty, opisywała je, sprawdzała rejestry, zajmowała się innymi pracami biurowymi. Początkowo również odbierała dokumenty od klientów. J. R. nie miała wyższych kwalifikacji, była jednak przyjaciółką G. Ł.. Była również zatrudniona u innych pracodawców na ułamkowe części etatu.

J. R. zmarła w dniu (...)

W okresie od 1 lipca 2011r. do 12 sierpnia 2014r. płatnik składek zatrudniał J. C. na stanowisku pracownika biurowego w pełnym wymiarze czasu pracy za wynagrodzeniem 1.386 zł brutto. J. C. w okresie od 12 sierpnia 2012r. do 11 sierpnia 2014r. korzystała z urlopu macierzyńskiego. Umowa o pracę uległa rozwiązaniu z inicjatywy pracownika.

W lipcu 2014r., kiedy chorowała J. R. płatnik składek poszukiwał pracownika do biura rachunkowego. Od znajomej dowiedziała się, że jej córka poszukuje pracy. G. Ł. szukała zaufanej osoby, gdyż biuro dysponuje dokumentami, które zawierają poufne dane. Nadto z uwagi na wyjazd wakacyjny chciała zostawić biuro pod opieką osoby zaufanej. O tym że odwołująca poszukuje pracy dowiedziała się od znajomej.

M. D. i G. Ł. zawarły umowę o pracę na czas określony od 1 sierpnia 2014r. do 31 lipca 2015r. M. D. została zatrudniona jako pracownik biurowy, za wynagrodzeniem 2.800 zł miesięcznie.

W tym czasie biuro rachunkowe miało większą ilość klientów i jego obroty wzrosły 5-krotnie. G. Ł. osiąga dochód 7.000 zł miesięcznie.

W dniu zawarcia umowy ubezpieczona była w początkowym stadium ciąży. O ciąży nie poinformowała pracodawcy. Planowała pracować jak najdłużej.

Sąd ustalił, iż ubezpieczona posiadała ważne badania lekarskie oraz odbyła szkolenie wstępne z zakresu bezpieczeństwa i higieny pracy.

Ustalono, że z dniem 1 sierpnia 2014r. płatnik składek zgłosił ubezpieczoną do obowiązkowych ubezpieczeń społecznych z tytułu umowy o pracę.

Za miesiąc sierpień i wrzesień 2014r. płatnik składek wykazał za ubezpieczoną podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne w wysokości 2.800 zł. Za miesiąc październik 2014r. płatnik składek wykazał za ubezpieczoną podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne w wysokości 2.519,91 zł.

Zakres obowiązków ubezpieczonej został ustalony ustnie i obejmował on odbieranie i dostarczanie dokumentów od i do klientów, odbieranie i wysyłka poczty, wprowadzanie danych do programu księgowego, numerowanie, pieczętowanie dokumentów i sprawdzanie z rejestrami, układanie dokumentów, dostarczanie dokumentów do ZUS. Ubezpieczona znała program księgowy stosowany u płatnika składek. Ubezpieczona jeździła samochodem służbowym do części klientów, do 10 każdego miesiąca odbierała faktury, pozostali klienci sami przynosili dokumenty do firmy. Zakres ten miał się poszerzać i ubezpieczona miała przejmować coraz więcej obowiązków.

Sąd ustalił, że ubezpieczona pracowała codziennie w okresie od 1 sierpnia 2014r. do 27 października 2014r., podpisywała listę obecności. Pracę wykonywała w godzinach od 8:00-9:45 i od 11:15-17:30. Przerwa w pracy była związana z tym, że w tym czasie ubezpieczona zamykała swoje sprawy w biurze nieruchomości.

Wypłatę otrzymywała gotówką na koniec miesiąca, co kwitowała na liście płac. Pracodawca jak i klienci byli zadowoleni z pracy ubezpieczonej.

Od 28 października 2014r. ubezpieczona była niezdolna do pracy w związku z ciążą. Ubezpieczona urodziła dziecko w dniu 13 marca 2015r. obecnie przebywa na urlopie macierzyńskim. Początkowo planowała krótszy urlop macierzyński, gdyż dzieckiem miała zajmować się teściowa, która jednak podjęła pracę. W okresie nieobecności ubezpieczonej płatnik składek nie zatrudnił innego pracownika na zastępstwo i czeka na powrót ubezpieczonej z urlopu macierzyńskiego. Obecnie G. Ł. sama prowadzi biuro rachunkowe. Nie zatrudniła pracownika, gdyż na koniec roku część obsługiwanych firm miała się zamknąć. Ubezpieczona i płatnik składek zawarli od 1 sierpnia 2015r. kolejną umowę o pracę na stanowisku pomocnika księgowej.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: akt organu rentowego, list obecności, list płac, akt osobowych odwołującej oraz A. P., J. R. i J. C. (k.32), zeznań świadków L. D. (nagranie z rozprawy z dnia 17 czerwca 2015r. min. 05.14 i n. k.30), P. Ł. (nagranie z rozprawy z dnia 17 czerwca 2015r. min. 16.17 i n. k.30), przesłuchania płatnika składek G. Ł. (nagranie z rozprawy z dnia 17 czerwca 2015r. min. 35.44 i n. k.30), przesłuchania ubezpieczonej M. D. (nagranie z rozprawy z dnia 8 września 2015r. min. 9.28 i n. k.37). Sąd ocenił zgromadzony materiał dowodowy jako kompletny i wiarygodny, a przez to mogący stanowić podstawę ustaleń faktycznych w sprawie. Zeznania ubezpieczonej, zainteresowanej i świadków pokrywały się i uzupełniały, nadto znajdowały odzwierciedlenie w pozostałym materiale dowodowym. Przedstawione w sprawie dokumenty nie budziły wątpliwości co do ich wiarygodności, w szczególności nie były kwestionowane przez żadną ze stron.

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie ubezpieczonej zasługuje na uwzględnienie.

W pierwszej kolejności, odnosząc się do zarzutów uchybień formalnych przy wydawaniu zaskarżonej decyzji wskazać należy, iż rolą Sądu orzekającego w sprawie nie jest badanie prawidłowości trybu postępowania przed organem rentowym. Sąd bada bowiem prawidłowość zaskarżonej decyzji i jej zgodność z prawem. W przywołanym przez organ rentowy wyroku z dnia 9 lutego 2010r. (I UK 151/09, LEX nr 585708) Sąd Najwyższy wskazał, że postępowanie sądowe, w tym w sprawach z zakresu prawa ubezpieczeń społecznych, skupia się na wadach wynikających z naruszenia prawa materialnego, a kwestia wad decyzji administracyjnych spowodowanych naruszeniem przepisów postępowania administracyjnego, pozostaje w zasadzie poza przedmiotem tego postępowania.

Zgodnie z treścią art. 6 ust.1 pkt 1 ustawy z dnia 13 października 1998r. o systemie ubezpieczeń społecznych (t.j. Dz. U. z 2015r., poz.121), zwanej ustawą systemową, obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym podlegają, z zastrzeżeniem art. 8 i 9, osoby fizyczne, które na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej są pracownikami, z wyłączeniem prokuratorów.

Po myśli art. 11 ust. 1 ustawy obowiązkowo ubezpieczeniu chorobowemu podlegają osoby wymienione w art. 6 ust. 1 pkt 1, 3 i 12, zaś według art. 12 ust. 1 ustawy obowiązkowo ubezpieczeniu wypadkowemu podlegają, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3, osoby podlegające ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym.

Zgodnie z art. 13 ust. 1 ustawy systemowej, pracownicy podlegają obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu, rentowym, chorobowemu i wypadkowemu w okresie od dnia nawiązania stosunku pracy do dnia ustania tego stosunku.

Za pracownika natomiast – w myśl art. 8 ust 1 – uważa się osobę pozostającą w stosunku pracy, z zastrzeżeniem, że jeżeli pracownik spełnia kryteria określone dla osób współpracujących, o których mowa w ust. 11 – dla celów ubezpieczeń społecznych jest traktowany jako osoba współpracująca.

W myśl art. 46, ust. 1 wskazanej wyżej ustawy płatnik składek jest obowiązany według zasad wynikających z przepisów ustawy obliczać, potrącać z dochodów ubezpieczonych, rozliczać oraz opłacać należne składki za każdy miesiąc kalendarzowy.

Natomiast po myśli art. 18 ust. 1 w związku z art. 20 ust. 1 ustawy, podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie emerytalne i rentowe, ubezpieczenie chorobowe oraz wypadkowe z tytułu zatrudnienia w ramach stosunku pracy stanowi przychód w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wreszcie, art. 83 ust. 1 ustawy systemowej przyznaje Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych kompetencje do wydawania decyzji w zakresie indywidualnych spraw dotyczących w szczególności między innymi: zgłaszania do ubezpieczeń społecznych, przebiegu ubezpieczeń, ustalania uprawnień do świadczeń z ubezpieczeń społecznych.

W niniejszej sprawie nie był przedmiotem sporu fakt podlegania przez M. D. obowiązkowym ubezpieczeniom społecznym i zdrowotnemu jako pracownika zatrudnionego w Biurze (...)-Ł.. Fakt zatrudnienia jej przez tego płatnika składek , okres zatrudnienia i faktyczne świadczenie pracy przez ubezpieczoną nie były bowiem negowane przez organ rentowy.

Przedmiotem sporu była natomiast wysokość podstawy wymiaru składek ustalona przez strony umowy o pracę w wysokości 2.800 zł brutto.

W ocenie organu rentowego, ustalenie wynagrodzenia w tej wysokości, miało na celu jedynie zapewnienie ubezpieczonej możliwości skorzystania z wyższych świadczeń z ubezpieczenia chorobowego. Argumentami przemawiającymi za takim stanowiskiem były: ciąża ubezpieczonej w chwili podpisywania umowy o pracę oraz skorzystanie przez ubezpieczoną ze zwolnienia lekarskiego w związku z ciążą już od 28 października 2014r. ZUS powołał się na nieważność postanowień umowy dotyczących wysokości wynagrodzenia z uwagi na ich niezgodność z zasadami współżycia społecznego.

Zgodnie z art. 58 § 1 k.c. czynność prawna sprzeczna z ustawą albo mająca na celu obejście ustawy jest nieważna, chyba że właściwy przepis przewiduje inny skutek, w szczególności ten, iż na miejsce nieważnych postanowień czynności prawnej wchodzą odpowiednie przepisy ustawy.

W myśl § 2 nieważna jest czynność prawna sprzeczna z zasadami współżycia społecznego.

Z kolei zgodnie z § 3 jeżeli nieważnością jest dotknięta tylko część czynności prawnej, czynność pozostaje w mocy co do pozostałych części, chyba że z okoliczności wynika, iż bez postanowień dotkniętych nieważnością czynność nie zostałaby dokonana.

W ocenie Sądu orzekającego cytowany powyżej przepis nie znajduje zastosowania w niniejszej sprawie, gdyż działaniu odwołujących nie sposób zarzucić naruszenia zasad współżycia społecznego.

W teorii prawa cywilnego uważa się, że czynnością prawną podjętą w celu obejścia ustawy jest czynność wprawdzie nie objęta zakazem prawnym, ale przedsięwzięta w celu osiągnięcia skutku zakazanego przez prawo. Skorzystanie z ochrony gwarantowanej pracowniczym ubezpieczeniem społecznym w postaci zasiłków z tego ubezpieczenia nie może być uznane za obejście przepisów prawa.

W orzecznictwie Sądu Najwyższego przyjmuje się, że samo zawarcie umowy o pracę nawet w okresie ciąży, nawet gdyby głównym motywem było uzyskanie zasiłku macierzyńskiego nie jest naganne, ani tym bardziej sprzeczne z prawem (vide wyrok Sądu Najwyższego z dnia z dnia 6 lutego 2006r., III UK 156/05, LEX nr 272549, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 sierpnia 2005r., II UK 320/04, OSNP 2006/7-8/122).

Natomiast ustalenie w umowie o pracę rażąco wysokiego wynagrodzenia za pracę może być, w konkretnych okolicznościach, uznane za nieważne, jako dokonane z naruszeniem zasad współżycia społecznego, polegającym na świadomym osiąganiu nieuzasadnionych korzyści z systemu ubezpieczeń społecznych kosztem innych uczestników tego systemu (art. 58 § 3 k.c. w związku z art. 300 k.p.) (vide wyrok Sądu Najwyższego z dnia 23 stycznia 2014r., I UK 302/13, LEX nr 1503234, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 sierpnia 2005r., III UK 89/05, OSNP 2006/11-12/192). Każdorazowo jednak należy badać okoliczności konkretnego przypadku

Dopuszczalna jest ocena ważności treści umów o pracę wg reguł prawa cywilnego na podstawie art. 58 k.c. w zw. z art. 300 k.p., w tym ocena wysokości umówionego przez strony wynagrodzenia dokonywana zarówno na gruncie prawa pracy jak i na gruncie prawa ubezpieczeń społecznych. Nadto przyjmuje się, że kontrola wynagrodzenia za pracę w aspekcie świadczeń z ubezpieczenia społecznego – zarówno w zakresie zgodności z prawem, jak i zasadami współżycia społecznego – może być prowadzona przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych (vide uzasadnienie do uchwały Sądu Najwyższego z dnia 27 kwietnia 2005r., II UZP 2/05, OSNP 2005/21/338).

Zgodnie z art. 78 kodeksu pracy (t.j. Dz.U. z 2014r., poz.1502) wynagrodzenie za pracę powinno być tak ustalone, aby odpowiadało w szczególności rodzajowi wykonywanej pracy i kwalifikacjom wymaganym przy jej wykonywaniu, a także uwzględniało ilość i jakość pracy.

Przyjmuje się, że podstawę wymiaru składki ubezpieczonego będącego pracownikiem stanowi wynagrodzenie godziwe, a więc należne, właściwe, odpowiednie, rzetelne, uczciwe i sprawiedliwe, zachowujące cechy ekwiwalentności do pracy. Ocena godziwości wynagrodzenia wymaga uwzględnienia okoliczności każdego konkretnego przypadku, a zwłaszcza rodzaju, ilości i jakości świadczonej pracy oraz wymaganych kwalifikacji (vide uzasadnienie do uchwały Sądu Najwyższego z dnia 27 kwietnia 2005r., II UZP 2/05, OSNP 2005/21/338). Zdaniem Sądu Najwyższego do oceny ekwiwalentności wynagrodzenia należy stosować wzorzec, który w najbardziej obiektywny sposób pozwoli ustalić poziom wynagrodzeń za pracę o zbliżonym lub takim samym charakterze, który będzie uwzględniał również warunki obrotu i realia życia gospodarczego. W wyroku z dnia 23 stycznia 2014r. (I UK 302/13, LEX nr 1503234) Sąd Najwyższy wskazał, że wzorzec godziwego wynagrodzenia, który czyni zadość ekwiwalentności zarobków do rodzaju i charakteru świadczonej pracy oraz posiadanych przez pracownika doświadczenia i kwalifikacji zawodowych będzie uwzględniał między innymi takie czynniki, jak: siatka wynagrodzeń obowiązująca w zakładzie pracy; średni poziom wynagrodzeń za taki sam lub podobny charakter świadczonej pracy w danej branży; wykształcenie; zakres obowiązków; odpowiedzialność materialna oraz dyspozycyjność.

Na gruncie prawa ubezpieczeń społecznych wysokość osiąganego wynagrodzenia ma doniosłe skutki, gdyż wynagrodzenie stanowi podstawę wymiaru składek na poszczególne ubezpieczenia, a zatem ma przełożenie na wysokość pobieranych świadczeń. Niesie to za sobą skutki zarówno w sferze interesu ubezpieczonego jak i interesu społecznego. Ustalenie nadmiernie wygórowanego wynagrodzenia prowadzącego – w okolicznościach konkretnej sprawy – do pobierania wysokich świadczeń z ubezpieczenia społecznego, nieadekwatnych do odprowadzonych wcześniej składek pozostaje w sprzeczności z zasadami współżycia społecznego, do których na gruncie prawa ubezpieczeń społecznych należy zaliczyć m. in. zasadę równego traktowania wszystkich ubezpieczonych, zasadę solidaryzmu ubezpieczeń społecznych, zasadę ochrony interesów i niepokrzywdzenia innych ubezpieczonych, zasadę nieuprawnionego nieuszczuplania środków FUS.

Mając na uwadze całokształt zgromadzonego materiału dowodowego, Sąd orzekający doszedł do przekonania, że wynagrodzenie ubezpieczonej w kwocie 2.800 zł ustalone od dnia 1 sierpnia 2014r. w pełni odpowiadało charakterowi powierzonego jej stanowiska i zakresowi obowiązków i nie jest wynagrodzeniem wygórowanym.

Przede wszystkim należy wskazać, że zatrudnienie ubezpieczonej przez płatnika składek zostało podyktowane realną potrzebą zatrudnienia. G. Ł. szukała bowiem zaufanej osoby, w związku z zakończeniem umowy o pracę pracownika A. P. oraz chorobą J. R.. A. P. zatrudniony był do 31 lipca 2014r. na 1/8 etatu za wynagrodzeniem 187,50 zł brutto zaś J. R., która zmarła w dniu (...), była ostatnio zatrudniona na stanowisku księgowej w pełnym wymiarze czasu pracy za wynagrodzeniem 1.680 zł brutto. Do obowiązków J. R. należała praca biurowa, zaś A. P. był kurierem, który odbierał dokumenty od klientów.

Ubezpieczona została zatrudniona w pełnym wymiarze czasu pracy w miejsce obu tych osób, do zakresu jej obowiązków należała zarówno praca biurowa jak zawożenie dokumentów do i od niektórych klientów biura rachunkowego.

Odwołująca przez cały czas pracowała, choć poszukiwała lepiej płatnej pracy, by móc się utrzymać samodzielnie. Miała doświadczenie w pracy w księgowości i znała program księgowy stosowany u płatnika składek.

Nie budzi zatem wątpliwości Sądu tak zatrudnienie jej w pełnym wymiarze czasu pracy jak i ustalone przez strony wynagrodzenie. Wynagrodzenie to nie jest wygórowane, jest bowiem niższe od średniego wynagrodzenia tak w skali kraju jak i w porównaniu do wynagrodzenia osiąganego w danej grupie zawodowej. Kwota ta nie jest również wygórowana, biorąc pod uwagę aktualne koszty życia.

W ocenie Sądu wynagrodzenie to jest adekwatne zarówno do stanowiska jak i do kwalifikacji ubezpieczonej.

Na ważność postanowień umowy nie wpływa fakt, że ubezpieczona w niedługim czasie od podjęcia pracy zaczęła korzystać ze zwolnienia lekarskiego w związku z ciążą. Ubezpieczona nie planowała szybkiego korzystania ze zwolnienia lekarskiego, zaś fakt bycia w ciąży nie może być przeciwwskazaniem do podjęcia pracy w pełnym wymiarze czasu za godziwym wynagrodzeniem.

Mając na względzie wszystkie powyższe rozważania Sąd – na mocy art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. – zmienił zaskarżoną decyzję stwierdzając, że podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne dla M. D. z tytułu zatrudnienia u płatnika składek Biuro (...)-Ł. stanowi od 1 sierpnia 2014r. kwota 2.800 zł.

(-) SSO Mariola Szmajduch