Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 listopada 2015 r.

Sąd Rejonowy dla Wrocławia – Śródmieścia we Wrocławiu X Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie następującym:

PRZEWODNICZĄCY: SSR Anna Garncarz

ŁAWNICY: B. W., B. B.

PROTOKOLANT: Magdalena Stankiewicz

po rozpoznaniu w dniu 19 listopada 2015 r. we Wrocławiu

na rozprawie sprawy

z powództwa M. S.

przeciwko (...) spółka z o.o. z siedzibą we W.

o odszkodowanie

I.  zasądza od strony pozwanej (...) spółka z o.o. z siedzibą we W. na rzecz powoda M. S. kwotę 4716,98 zł brutto (cztery tysiące siedemset szesnaście złotych i dziewięćdziesiąt osiem groszy) tytułem odszkodowania;

II.  dalej idące powództwo oddala;

III.  wyrokowi w punkcie I nadaje rygor natychmiastowej wykonalności;

IV.  nakazuje stronie pozwanej uiścić kwotę 235 zł na rzecz Skarbu Państwa /kasa Sądu Rejonowego dla Wrocławia- Śródmieścia tytułem opłaty od pozwu, od uiszczenia której powód był zwolniony z mocy ustawy;

V.  nie obciąża powoda kosztami postępowania.

UZASADNIENIE

Powód M. S. wniósł pozew przeciwko stronie pozwanej (...) Sp. z o.o. z siedzibą we W. o zasądzenie odszkodowania w kwocie 12.663 zł z tytułu niezgodnego z prawem rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia w trybie art. 53 kodeksu pracy.

W uzasadnieniu żądania powód podał, że w dniu 20 lutego 2015 r. strona pozwana rozwiązała z powodem umowę o pracę w oparciu o przepis art. 53 kp w związku z przedłużającą się nieobecnością w pracy. Powód wskazał, że faktycznie w dniu 18 sierpnia 2014 r uległ wypadkowi, w wyniku którego doznał urazu kolana, przeszedł z tego tytułu operację i przebywał na zwolnieniu lekarskim do dnia 3 lutego 2015 r. W dniu 4 lutego 2015 r. otrzymał zaświadczenie od lekarza prowadzącego o konieczności dalszego leczenia rehabilitacyjnego. O tym powód poinformował telefonicznie pracodawcę. Jednym z wymogów stawianych przez ZUS, aby powód mógł otrzymać zasiłek rehabilitacyjny było złożenie przez pracodawcę wywiadu zawodowego. Powód kilkakrotnie zwracał się do strony pozwanej o sporządzenie takiego wywiadu, lecz takiego dokumentu nie otrzymał. W dniu 2 marca 2015 r. powód otrzymał orzeczenie lekarza orzecznika ZUS, że powód ma prawo do świadczenia rehabilitacyjnego, zatem pracodawca rozwiązał z powodem umowę o pracę bez wypowiedzenia z naruszeniem przepisów prawa pracy.

W odpowiedzi na pozew strona pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powoda na rzecz strony pozwanej kosztów postępowania.

W uzasadnieniu swojego stanowiska strona pozwana zarzuciła, że powód uchybił terminowi do złożenia odwołania, gdyż oświadczenie pracodawcy zostało powodowi doręczone w dniu 25 lutego 2015 r. a powód pozew złożył w dniu 12 marca 2015 r. Ustosunkowując się natomiast merytorycznie do żądania pozwu, strona pozwana wskazała, że powód wykorzystywał każdą okazję przewidzianą przez prawo do pozostawania poza pracą. Powód od dnia 19 sierpnia 2014 r. do 25 lutego 2015 r. przebywał na zwolnieniu lekarskim i był zwolniony od świadczenia pracy. Z uwagi na częste nieobecności powoda w pracy, strona pozwana zdecydowała się na rozwiązanie z powodem umowy o pracę bez wypowiedzenia. Bezpośrednią jednak przyczyną rozwiązania z powodem umowy o pracę był upływ 182 dni okresu ochronnego związanego z niezdolnością do pracy, który wyznacza łączny okres pobierania zasiłku i wynagrodzenia. W ocenie strony pozwanej, skoro powód bezpośrednio po upływie okresu pobierania wynagrodzenia za czas choroby i zasiłku chorobowego, nie przedłożył pracodawcy żadnego dowodu wskazującego na otrzymanie przez niego świadczenia rehabilitacyjnego, należy uznać, że pracodawca miał prawo rozwiązać z powodem umowę o pracę bez wypowiedzenia.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny

Powód pracował u strony pozwanej od 1 listopada 2013 r. na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku L. M..

Przed zatrudnieniem u strony pozwanej powód był zatrudniony w innej spółce, która jest powiązana ze stroną pozwaną w ten sposób, że ta sama osoba tj. W. R. jest członkiem zarządu obu spółek tj, w spółce (...) spółka z o.o. we W. od 1 września 2014 r. do 31 października 2014 r.

Dowód: - akta osobowe powoda

- świadectwo pracy z dnia 1.10.2014 r. k. 106

- świadectwo pracy z dnia 31.10.2014 r. k. 107

Powód w dniu 18 sierpnia 2014 r. uległ wypadkowi, w związku z czym od 19 sierpnia 2014 r. był niezdolny do pracy i w okresie pierwszych 33 dni otrzymywał wynagrodzenie od pracodawcy z tytułu niezdolności do pracy, a następnie zasiłek chorobowy do dnia 16 lutego 2015 r., tj. łącznie przez 182 dni.

Dowód: - karta zasiłkowa powoda k. 67

- karta pracy powoda za rok 2014 i rok 2015 r k. 70-73

- zaświadczenie o wypłaconych zasiłkach przez ZUS k. 103

W czasie, gdy powód przebywał na zwolnieniu lekarskim, po przebytej rehabilitacji ZUS w styczniu 2015 r. powód otrzymał od lekarza prowadzącego zaświadczenie o konieczności dalszego leczenia w związku z czym wystąpił do ZUS z wnioskiem o przyznanie prawa do świadczenia rehabilitacyjnego.

W związku z powyższym powód również zawnioskował do strony pozwanej o sporządzenie wywiadu zawodowego w celu przedstawienia go do ZUS, jako jednego z niezbędnych dokumentów przy staraniu się o to świadczenie. Strona pozwana nie wydała powodowi wnioskowanego wywiadu zawodowego.

W dniu 2 marca 2015 r. lekarz orzecznik ZUS wydał orzeczenie, w którym uznał, ze w związku z tym, że powód rokuje odzyskanie zdolności do pracy, istnieją okoliczności uzasadniające ustalenie uprawnień do świadczenia rehabilitacyjnego na okres 3 miesięcy licząc od daty wyczerpania zasiłku chorobowego.

W dniu 12 marca 2015 r. (...) Oddział W. w związku z wnioskiem powoda z dnia 9 lutego 2015 r. w sprawie o świadczenie rehabilitacyjne postanowił przyznać powodowi prawo do świadczenia rehabilitacyjnego za okres od 17 lutego 2015 r. do 17 maja 2015 r. w wysokości 90% podstawy wymiaru zasiłku chorobowego.

Dowód: - orzeczenie lekarza orzecznika ZUS k. 18-19

- decyzja ZUS z dnia 12 marca 2015 r. k. 102

- przesłuchanie powoda k. 111 (płyta CD)

- przesłuchanie w charakterze strony pozwanej W. R. k. 111 (płyta CD)

- zdjęcia z rzutu na telefon komórkowy powoda k. 10-17, 79-85

Zakład Ubezpieczeń Społecznych w roku 2015 r. wypłacił powodowi zasiłek choroby za okres do dnia 16 lutego 2015 r., a następnie od 17 lutego 2015 r. do 17 maja 2015 r. świadczenie rehabilitacyjne.

Dowód: - zaświadczenie o wypłaconych zasiłkach przez ZUS k. 103

Pismem z dnia 20 lutego 2015 r. doręczonym powodowi w dniu 25 lutego 2015 r. strona pozwana rozwiązała z powodem umowę o pracę bez wypowiedzenia wskazując jako podstawę prawną art. 53 par. 1 pkt 1 lit. b) kp w związku z niezdolnością do pracy trwającą dłużej niż okres wymieniony w w/w artykule. Jednocześnie strona pozwana wskazała, że w/w artykuł 53 par. 1 pkt 1 lit. b) kp reguluje rozwiązanie umowy o prace przez pracodawcę z przyczyn niezawinionych przez pracownika, jeżeli pracownik, nawet w razie usprawiedliwionej nieobecności, jest niezdolny do pracy dłużej niż łączny okres pobierania z tego tytułu wynagrodzenia i zasiłku oraz pobierania świadczenia rehabilitacyjnego przez pierwszej 3 miesiące, jeżeli pracownik był zatrudniony u danego pracodawcy dłużej niż 6 miesięcy. W związku z powyższym iż od dnia 19 sierpnia 2014 r. do dnia 16 lutego 2015 r. powód był nieobecny w pracy tj. 182 dni, czyli zgodnie z art. 8 ustawy o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa maksymalny okres, za który przysługuje wynagrodzenie i zasiłek chorobowy, a powód nie przedstawił zaświadczenia o przyznaniu prawa do świadczenia rehabilitacyjnego, a jedynie przedstawił powód dalsze zwolnienie lekarskie za dalszy okres od 17 lutego 2015 r. do 23 lutego 2015 r., zatem okres uregulowany w art., 53 kp upłynął w dniu 17 lutego 2015 r.

Dowód: - akta osobowe powoda, a w nich oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę

Wynagrodzenie powoda liczone jako ekwiwalent za urlop wypoczynkowy wynosiło 4.716,98 zł.

Dowód: - zaświadczenie strony pozwanej k. 44

Sąd zważył co następuje

Powództwo zasługuje na uwzględnienie w części tj. w zakresie żądania odszkodowania za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę w kwocie jednomiesięcznego wynagrodzenia tj. kwoty 4.716,98 zł brutto.

W pierwszej kolejności, odnosząc się do zarzutu pełnomocnika strony pozwanej zawartego w odpowiedzi na pozew, który wprawdzie nie został podtrzymany w toku postępowania, lecz wobec jego złożenia należy się do niego ustosunkować, że powód złożył odwołanie z przekroczeniem terminu 14 dni, a zatem powództwo należy oddalić, należy wskazać, że zarzut ten nie zasługuje na uwzględnienie.

Bezspornym w sprawie było, że oświadczenie pracodawcy o rozwiązaniu umowy o prace bez wypowiedzenia zostało doręczone powodowi w dniu 25 lutego 2015 r. co jednoznacznie zostało potwierdzone przez stronę pozwaną w odpowiedni na pozew, a także wynika wprost ze świadectwa pracy powoda, gdzie pracodawca wskazał jako datę ustania stosunku pracy dzień 25 lutego 2015 r. uznając tym samym, ze w tym dniu doszło do powoda oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę. Wprawdzie nie ma w aktach osobowych powoda dowodu doręczenia mu oświadczenia o rozwiązaniu umowy o pracę, lecz powód konsekwentnie w czasie zeznań wskazał, że oświadczenie pracodawcy otrzymał w dniu 25 lutego 2015 r., a strona pozwana nie pamiętała, kiedy powodowi doręczyła to oświadczenie. Zatem należało uznać, że powód otrzymał oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę w dniu 25 lutego 2015 r. jak wynika natomiast z prezentaty sądu, powód pozew do sądu nadał poprzez Pocztę Polska, a z daty stempla pocztowego z koperty wynika, że miało to miejsce w dniu 10 marca 2015 r. W tych okolicznościach zatem należy uznać, że zarzut uchybienia terminowi do złożenia odwołania nie zasługuje na uwzględnienie.

Powód roszczenie swoje oparł o treść art. 53 kodeksu pracy.

Zgodnie z przepisem art. 53 § 1 punkt 1 litera b kodeksu pracy pracodawca może rozwiązać umowę o pracę bez wypowiedzenia, jeżeli niezdolność pracownika do pracy wskutek choroby trwa dłużej niż łączny okres pobierania z tego tytułu wynagrodzenia i zasiłku oraz pobierania świadczenia rehabilitacyjnego przez pierwsze 3 miesiące - gdy pracownik był zatrudniony u danego pracodawcy co najmniej 6 miesięcy lub jeżeli niezdolność do pracy została spowodowana wypadkiem przy pracy albo chorobą zawodową.

Znaczenie ustalenia okresu zasiłkowego na gruncie przepisu 53 § 1 punkt 1 litera b KP polega na tym, że jego wyczerpanie wyznacza najwcześniejszy dopuszczalny termin złożenia przez pracodawcę oświadczenia woli o rozwiązaniu stosunku pracy bez wypowiedzenia.

Prawo pracodawcy do rozwiązania z pracownikiem umowy o pracę w trybie art. 53 kp powstaje z upływem wskazanych w przepisie okresów i kończy się z dniem stawienia się pracownika do pracy w związku z ustaniem przyczyny nieobecności. (art. 53 par. 3 kp) Aby można było rozwiązać z pracownikiem umowę o pracę musi upłynąć okres ochronny, a niezdolność do pracy musi trwać nadal.

Stan faktyczny w zakresie istotnych okoliczności sprawy nie był sporny. Bezspornym bowiem było, że powód pracował u strony pozwanej powyżej 6 miesięcy i że niezdolność do pracy powoda trwała od dnia 19 sierpnia 2014 r. i z tego tytułu powód otrzymał od pracodawcy wynagrodzenie za czasu niezdolności do pracy, a następnie zasiłek chorobowy do 16 lutego 2015 r. Bezspornym było również to, co jednoznacznie wynika zarówno z przedstawionych przez strony dokumentów w postaci zwolnień lekarskich, a także z przesłuchania stron, że powód po 16 lutego 2015 r. nadal był niezdolny do pracy, nie stawił się do pracy, nie został przebadany przez lekarza medycyny pracy.

Zatem należy uznać, że powód nadal po 16 lutego 2015 r. był niezdolny do pracy.

Jak wynika natomiast z zebranego materiału dowodowego, powód złożył do ZUS wniosek o przyznanie mu prawa do świadczenia rehabilitacyjnego, a ZUS rozpoznał wniosek pozytywnie, przyznając powodowi decyzją z dnia 12 marca 2015 r. prawo do świadczenia rehabilitacyjnego od dnia 17 lutego 2015 r. do dnia 17 maja 2015 r.

W/w okoliczności wynikają wprost z przedstawionych przez powoda dokumentów, w szczególności z kopii orzeczenia lekarza orzecznika ZUS i decyzji ZUS o prawie powoda do świadczenia rehabilitacyjnego.

Zatem należy uznać, że w dniu 25 lutego 2015 r. gdy doszło do powoda oświadczenie pracodawcy o rozwiązaniu z nim umowy o pracę na podstawie art. 53 kp, powoda obowiązywał okres ochronny przewidziany w artykule 53 § 1 punkt 1 litera b kodeksu pracy, gdyż powód pracował u strony pozwanej powyżej 6 miesięcy i nie upłynął łączny okres pobierania z tytułu niezdolności do pracy wynagrodzenia i zasiłku oraz pobierania świadczenia rehabilitacyjnego przez pierwsze 3 miesiące.

Świadczenie rehabilitacyjne przyznawane jest pracownikom, którzy po upływie okresu zasiłkowego są nadal niezdolni do pracy, a dalsze leczenie lub rehabilitacja rokują nadzieje na odzyskanie zdolności do pracy. O okolicznościach tych orzeka lekarz orzecznik ZUS. Świadczenie rehabilitacyjne przyznane może być maksymalnie na okres 12 miesięcy. Jednakże okres ochronny ustalony w art. 53 k.p. trwa przez pierwsze 3 miesiące pobierania świadczenia rehabilitacyjnego, bez względu na to, na jaki okres świadczenie to zostało przyznane.

Dopiero po upływie 3 miesięcy pobierania świadczenia rehabilitacyjnego, jeżeli pracownik nadal jest niezdolny do pracy z powodu choroby, pracodawca ma prawo rozwiązać umowę o pracę bez wypowiedzenia bez winy pracownika.

Zatem pracownicy niezdolni do pracy z powodu choroby są na podstawie art. 53 § 1 pkt 1 lit. b k.p. maksymalnie chronieni przez 272 dni w ramach podstawowego okresu zasiłkowego i połączonego z nim świadczenia rehabilitacyjnego. Jeżeli świadczenie rehabilitacyjne zostało przyznane na czas dłuższy niż trzy miesiące, pracodawca może rozwiązać umowę w 91. dniu pobierania tego świadczenia.

W niniejszej sprawie strona pozwana zarzuciła, że w dniu 25 lutego 2015 r. mogła rozwiązać z powodem umowę o pracę, gdyż powód w tym dniu nie przedstawił decyzji ZUS uprawniającej go do świadczenia rehabilitacyjnego.

W ocenie Sądu zarzut ten nie zasługuje na uwzględnienie.

Wprawdzie po upływie okresu zasiłkowego może istnieć niepewność, czy pracownik uzyska prawo do świadczenia rehabilitacyjnego, jak w niniejszej sprawie, lecz w ocenie Sądu, pracodawca przed podjęciem decyzji o rozwiązaniu umowy o pracę, ma obowiązek upewnić się, że faktycznie pracownik nie otrzyma prawa do świadczenia rehabilitacyjnego i dopiero po tym, jak zostanie to potwierdzone, ma prawo do rozwiązania umowy o pracę.

Kwestie tę jednoznacznie wyjaśnił w swoich orzeczeniach Sąd Najwyższy przyjmując w tym zakresie jednolite stanowisko, że rozwiązanie przez pracodawcę umowy o pracę w okresie między wyczerpaniem przez pracownika prawa do zasiłku chorobowego a rozstrzygnięciem ostateczną decyzją organu rentowego w przedmiocie świadczenia rehabilitacyjnego jest zgodne z prawem, chyba że z decyzji tej wynika, iż w tym okresie pracownik miał prawo do świadczenia rehabilitacyjnego (art. 53 § 1 pkt 1 lit. b). Nie można bowiem pozbawiać pracodawcy prawa do rozwiązania umowy o pracę po upływie łącznego okresu pobierania wynagrodzenia i zasiłku chorobowego, jeżeli pracownik nie nabył prawa do świadczenia rehabilitacyjnego lub nie stawił się do pracy w związku z ustaniem przyczyn nieobecności. Zatem pracodawca po upływie okresów wskazanych w art. 53 k.p. może rozwiązać z pracownikiem umowę o pracę bez wypowiedzenie, jeżeli po upływie łącznego okresu pobierania wynagrodzenia i zasiłku chorobowego pracownik jest nadal niezdolny do pracy, a nie ma decyzji o przyznaniu świadczenia rehabilitacyjnego. Jeżeli jednak w takiej sytuacji pracodawca dokona rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia w trybie art. 53 k.p., a pracownik następnie uzyska prawo do świadczenia rehabilitacyjnego, wówczas rozwiązanie umowy o pracę będzie niezgodne z przepisami prawa pracy. W takim przypadku pracodawca powinien cofnąć swoje oświadczenie i tym samy przywrócić stan prawny sprzed rozwiązania umowy o pracę. Należy zaznaczyć, że w omawianej sytuacji pracodawca może poczekać na decyzję o przyznaniu lub nieprzyznaniu świadczenia rehabilitacyjnego pracownikowi i dopiero wówczas ewentualnie dokonać rozwiązania umowy o pracę. (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 26 marca 2009 r., II PK 245/08, OSNP 2010, nr 21-22, poz. 262,). Jak wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 6 kwietnia 2007 r. (sygn. akt II PK 263/06), pracodawca nie może „legitymować uprawnienia do rozwiązania umowy o pracę warunkami w przepisie nieprzewidzianymi, w szczególności wymaganiem, ażeby pracownik niezwłocznie po wyczerpaniu okresu zasiłkowego «udokumentował» wobec pracodawcy, że przysługuje mu prawo do świadczenia rehabilitacyjnego”.

Zatem mając na uwadze powyższe należy uznać, że skoro powód otrzymał pozytywną decyzję ZUS, zgodnie z którą otrzymał prawo do świadczenia rehabilitacyjnego od 17 lutego 2015 r. na okres 3 miesięcy, a strona pozwana w okresie ochronnym powoda rozwiązała z nim umowę o pracę, to naruszyła przepis art. 53 kodeksu pracy. Stan świadomości strony pozwanej w tym zakresie, a nawet fakt, że w dniu rozwiązania umowy o pracę, nie było jeszcze decyzji ZUS, lecz decyzja ta wydana w późniejszym okresie, nie ma żadnego znaczenia w sprawie.

Mając powyższe na uwadze, skoro nie zostały spełnione warunki z art. 53 kp, tj. strona pozwana złożyła powodowi oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę przed upływem okresu 3 miesięcy pobierania przez niego świadczenia rehabilitacyjnego, należało uznać roszczenie o odszkodowanie za zasadne co do zasady.

Zgodnie z art. 58 kpc odszkodowanie, o którym mowa w art. 56 kp, przysługuje w wysokości wynagrodzenia za okres wypowiedzenia.

Art. 36 § 1 kp stanowi, że okres wypowiedzenia umowy o pracę zawartej na czas nie określony jest uzależniony od okresu zatrudnienia u danego pracodawcy i wynosi:

- 2 tygodnie, jeżeli pracownik był zatrudniony krócej niż 6 miesięcy,

- 1 miesiąc, jeżeli pracownik był zatrudniony co najmniej 6 miesięcy,

- 3 miesiące, jeżeli pracownik był zatrudniony co najmniej 3 lata.

Jak wynika z akt osobowych powoda, powód pracował u strony pozwanej od 1 listopada 2013 r. a zatem dłużej niż 6 miesięcy i krócej niż 3 lata, w związku z czym okres jego wypowiedzenia wynosiłby 1 miesiąc.

Powód wprawdzie przedstawił Sądowi również dwa świadectwa pracy świadczące o tym, że był w okresie od 1 września do 31 października 2013 r. zatrudniony w innej spółce, w skład zarządu których wchodził również W. R., ale które to spółki są odrębnymi podmiotami prawnymi posiadającymi inny numer NIP i REGON niż strona pozwana. Niezależnie od powyższego, powód pracował w tych spółkach jedynie dwa miesiące, zatem nie zmienia to okoliczności, że powód był zatrudniony u strony pozwanej krócej niż 3 lata.

Mając powyższe na uwadze, Sąd zasądził na rzecz powoda odszkodowanie przewidziane art. 56 kodeksu pracy, w wysokości 1-miesięcznego wynagrodzenia zgodnie z przedstawionym przez stronę pozwaną zaświadczeniem, tj. w kwocie 4.716,98 zł brutto (pkt I wyroku), w pkt II wyroku oddalił powództwo w pozostałym zakresie.

Sąd nie zasądziła na rzecz powoda odsetek ustawowych, gdyż powód takiego roszczenia nie zgłosił.

Rozstrzygnięcie w przedmiocie rygoru natychmiastowej wysokości znajduje oparcie w art. 477 ² § 1 k.p.c., zgodnie z którym zasądzając należność pracownika w sprawach z zakresu prawa pracy, sąd z urzędu nada wyrokowi przy jego wydaniu rygor natychmiastowej wykonalności w czę­ści nie przekraczającej pełnego jednomiesięcznego wynagrodzenia pracownika. Z zaświadczenia strony pozwanej wynika, iż średnie miesięczne wynagrodzenie powoda wynosiło 4.716,98 zł brutto.

Orzeczenie o kosztach sądowych w pkt IV wyroku Sąd oparł o treść art. 113 ustawy o kosztach sadowych w zw. z art. 100 kpc.

Strona pozwana przegrała proces w 37%. Zatem mając na uwadze, że opłata od pozwu wynosiła kwotę 634 zł (5% z kwoty 12.663 zł), Sąd nakazał stronie uiścić na rzecz Skarbu Państwa kwotę 235 zł tj. 37% z kwoty 634 zł tytułem części nieuiszczonej opłaty od pozwu, od której powód był zwolniony z mocy ustawy.

Orzeczenie o kosztach postępowania w pkt V wyroku Sąd oparł o treść art. 102 kpc nie uznając, że powód wprawdzie nie wygrał powództwa w całości, lecz wygrał powództwo co do zasady, a w pkt II wyroku Sąd oddalił dalej idące powództwo jedynie dlatego, że powód wniósł o zasądzenie odszkodowania w wysokości 3-miesiecznego wynagrodzenia, a Sąd – uwzględniając powództwo co do zasady - zasądził odszkodowanie w wysokości jednomiesięcznego wynagrodzenia. W takich okolicznościach w ocenie Sądu obciążanie powoda kosztami zastępstwa procesowego w zakresie oddalenia powództwa byłoby niezasadne, gdyż powód nie był reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika i miał prawo być w subiektywnym przekonaniu, że należy mu się odszkodowanie w wysokości 3-miesięcznego wynagrodzenia. W ocenie Sądu nie można powodowi stawiać wymogów szczegółowej znajomości przepisów prawa pracy w tym zakresie.