Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 08 września 2015 roku

Sąd Rejonowy w Słupsku XIV Wydział Karny w składzie:

Przewodnicząca: SSR Joanna Hetnarowicz - Sikora

Protokolant: sekr. sąd. Ewa Leśniak

przy udziale Prokuratora PR w S. Magdaleny Kasperskiej

po rozpoznaniu w dniach 13 października, 2014 roku, 24 listopada 2014 roku, 29 grudnia 2014 roku, 23 marca 2015 roku, 21 kwietnia 2015 roku i 03 września 2015 roku sprawy

R. P. (P.)

syna T. i L. z domu P.

urodzonego (...) w S.

oskarżonego o to, że:

I.  w okresie od 13 lutego 1996 roku do 06 września 2006 roku w K., przyjął od innej osoby program komputerowy T. P. o wartości 80 zł nagrany na płycie CD-R, wiedząc, że został uzyskany za pomocą czynu zabronionego,

tj. o czyn z art. 291 § 1 k.k. w zw. z art. 293 § 1 k.k.

II.  w okresie od 19 października 1998 roku do 06 września 2006 roku w K., przyjął od innej osoby program komputerowy N. A. V. 2004 o wartości 180 zł nagrany na płycie CD-R, wiedząc, ze został uzyskany za pomocą czynu zabronionego,

tj. o czyn z art. 291 § 1 k.k. w zw. z art. 293 § 1 k.k.

III.  w okresie od 19 października 1998 roku do 06 września 2006 roku w K., przyjął od innej osoby program komputerowy M. (...) o wartości 890 zł nagrany na płycie CD-R, wiedząc, ze został uzyskany za pomocą czynu zabronionego,

tj. o czyn z art. 291 § 1 k.k. w zw. z art. 293 § 1 k.k.

IV.  w okresie od 25 sierpnia 1999 roku do 06 września 2006 roku w K., przyjął od innej osoby program komputerowy C. (...) o wartości 1.850 zł nagrany na płycie CD-R, wiedząc, ze został uzyskany za pomocą czynu zabronionego,

tj. o czyn z art. 291 § 1 k.k. w zw. z art. 293 § 1 k.k.

V.  w okresie od 30 października 2001 roku do 06 września 2006 roku w K., przyjął od innej osoby program komputerowy M. (...) P. o wartości 1.200 zł nagrany na płycie CD-R, wiedząc, ze został uzyskany za pomocą czynu zabronionego,

tj. o czyn z art. 291 § 1 k.k. w zw. z art. 293 § 1 k.k.

VI.  w okresie od 18 stycznia 2002 roku do 06 września 2006 roku w K., przyjął od innej osoby program komputerowy S.: T. War o wartości 139 zł nagrany na płycie CD-R, wiedząc, ze został uzyskany za pomocą czynu zabronionego,

tj. o czyn z art. 291 § 1 k.k. w zw. z art. 293 § 1 k.k.

VII.  w okresie od 23 sierpnia 2002 roku do 06 września 2006 roku w K., przyjął od innej osoby program komputerowy M. (...) o wartości 900 zł nagrany na płycie CD-R, wiedząc, ze został uzyskany za pomocą czynu zabronionego,

tj. o czyn z art. 291 § 1 k.k. w zw. z art. 293 § 1 k.k.

VIII.  w dniu 17 lutego 2002 roku w K., działając w celu osiągniecia korzyści majątkowej, uzyskał bez zgody osoby uprawnionej cudzy program komputerowy M. (...).51 wartości 130 zł , w ten sposób, że zainstalował go na dysku (...) należącego do niego komputera nie płacąc za prawo do jego używania,

tj. o czyn z art. 278 § 2 k.k.

IX.  w okresie od 23 sierpnia 2002 roku do 06 września 2006 roku w K., przyjął od innej osoby program komputerowy M. (...) M. (...) o wartości 1.200 zł nagrany na płycie CD-R, wiedząc, ze został uzyskany za pomocą czynu zabronionego,

tj. o czyn z art. 291 § 1 k.k. w zw. z art. 293 § 1 k.k.

X.  w okresie od 29 kwietnia 2003 roku do 06 września 2006 roku w K., przyjął od innej osoby program komputerowy S. R. 2 o wartości 99 zł nagrany na płycie CD-R, wiedząc, ze został uzyskany za pomocą czynu zabronionego,

tj. o czyn z art. 291 § 1 k.k. w zw. z art. 293 § 1 k.k.

XI.  w okresie od 23 grudnia 2004 roku do 06 września 2006 roku w K., przyjął od innej osoby program komputerowy N. (...) 2005 o wartości 250 zł nagrany na płycie CD-R, wiedząc, ze został uzyskany za pomocą czynu zabronionego,

tj. o czyn z art. 291 § 1 k.k. w zw. z art. 293 § 1 k.k.

XII.  w okresie od 19 września 2005 roku do 06 września 2006 roku w K., przyjął od innej osoby program komputerowy N. Internet (...) o wartości 220 zł nagrany na płycie CD-R, wiedząc, ze został uzyskany za pomocą czynu zabronionego,

tj. o czyn z art. 291 § 1 k.k. w zw. z art. 293 § 1 k.k.

XIII.  w okresie od 10 stycznia 2006 roku do 06 września 2006 roku w K., przyjął od innej osoby program komputerowy N. P. M. o wartości 280 zł nagrany na płycie CD-R, wiedząc, ze został uzyskany za pomocą czynu zabronionego,

tj. o czyn z art. 291 § 1 k.k. w zw. z art. 293 § 1 k.k.

XIV.  w dnu 04 lutego 2006 roku w K., działając z góry powziętego zamiaru i w odstępach czasu oraz w celu osiągniecia korzyści majątkowej, uzyskał bez zgody osoby uprawnionej 15 cudzych programów komputerowych: A. (...).0 o wartości 3.900 zł, D. P. E. wartości 120 zł, E. Translator 3 wartości 119 zł, F. L. 3 o wartości 400 zł, Nero 7 P. wartości 290 zł, N. C. 5.0 wartości 240 zł, N. G. (...) wartości 250 zł, N. G. (...) o wartości 250 zł, N. P. E. 2004 wartosci 180 zł, O. R. 200 wartości 200 zł, P. P. wartości 20 zł, Słownika Języka Polskiego PWN o wartości 140 zł, Komputerowy Słownik PWN – ortograficzny i poprawnej polszczyzny wartości 24 zł, (...) 1.0 wartości 1.500 zł, Traktor DJ studio 2 wartości 500 zł, o łącznej wartości 4.236,90 zł, w ten sposób, że zainstalował go na dysku (...) należącego do niego komputera nie płacąc za prawo do jego używania, M. (...).51 wartości 130 zł , w ten sposób, że

tj. o czyn z art. 278 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

XV.  w dniu 07 lutego 2006 roku w K., działając w celu osiągniecia korzyści majątkowej, uzyskał bez zgody osoby uprawnionej cudzy program komputerowy M. (...) wartości 590 zł , w ten sposób, że zainstalował go na dysku (...) należącego do niego komputera nie płacąc za prawo do jego używania,

tj. o czyn z art. 278 § 2 k.k.

XVI.  w dniu 18 lutego 2006 roku w K., działając w celu osiągniecia korzyści majątkowej, uzyskał bez zgody osoby uprawnionej cudzy program komputerowy O. E. R. Data R. wartości 1.000 zł , w ten sposób, że zainstalował go na dysku (...) należącego do niego komputera nie płacąc za prawo do jego używania,

tj. o czyn z art. 278 § 2 k.k.

XVII.  w dniu 24 marca 2006 roku w K., działając w celu osiągniecia korzyści majątkowej, uzyskał bez zgody osoby uprawnionej cudzy program komputerowy P. M. (...).0 wartości 280 zł , w ten sposób, że zainstalował go na dysku (...) należącego do niego komputera nie płacąc za prawo do jego używania,

tj. o czyn z art. 278 § 2 k.k.

XVIII.  w dniu 17 maja 2006 roku w K., działając z góry powziętego zamiaru i w krótkich odstępach czasu oraz w celu osiągniecia korzyści majątkowej, uzyskał bez zgody osoby uprawnionej 2 cudze programy komputerowe: S. D. 1.0 wartości 1.150 zł oraz Traktor studio 1.12 wartości 500 zł, w ten sposób, że zainstalował go na dysku (...) należącego do niego komputera nie płacąc za prawo do jego używania,

tj. o czyn z art. 278 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

XIX.  w dniu 20 czerwca 2006 roku w K., działając w celu osiągniecia korzyści majątkowej, uzyskał bez zgody osoby uprawnionej cudzy program komputerowy Nero B. Rom 6 o wartości 290 zł , w ten sposób, że zainstalował go na dysku (...) należącego do niego komputera nie płacąc za prawo do jego używania,

tj. o czyn z art. 278 § 2 k.k.

XX.  w dniu 27 sierpnia 2006 roku w K., działając w celu osiągniecia korzyści majątkowej, uzyskał bez zgody osoby uprawnionej cudzy program komputerowy F. R. To W. Cup 98 o wartości 69 zł , w ten sposób, że zainstalował go na dysku (...) należącego do niego komputera nie płacąc za prawo do jego używania,

tj. o czyn z art. 278 § 2 k.k.

XXI.  w dniu 07 września 2006 roku w K., wbrew przepisom ustawy posiadał znaczną ilość środków odurzających i substancji psychotropowych w postaci 0,98 grama amfetaminy, 1,84 grama marihuany i 7 tabletek ekstazy o masie 1,51 grama,

tj. o czyn z art. 62 ust. 2 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii

XXII.  we wrześniu 2006 roku, działając w celu uzyskania informacji, do której nie jest uprawniony, w postaci policyjnej korespondencji radiowej, posługiwał się radiotelefonem R. z wykazem częstotliwości używanych przez policję podczas wykonywania przez nią stawowych zadań,

tj. o czyn z art. 267 § 3 k.k.

1.  uniewinnia oskarżonego R. P. :

a/ od popełnienia czynów zarzucanych mu w punktach I-VII, IX – XIII aktu oskarżenia, tj. czynów kwalifikowanych z art. 291 § 1 k.k. w zw. z art. 293 § 1 k.k.;

b/ od popełnienia czynów zarzucanych mu w punktach VIII, XV – XVII, XIX – XX aktu oskarżenia, tj. czynów kwalifikowanych z art. 278 § 2 k.k.;

c/ od popełnienia czynów zarzucanych mu w punktach XIV i XVIII aktu oskarżenia, tj. czynów kwalifikowanych z art. 278 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k.;

2.  uznaje oskarżonego R. P. , w ramach czynu zarzucanego mu w punkcie XXI aktu oskarżenia, za winnego tego, że w dniu 07 września 2006 roku w K., wbrew przepisom ustawy, posiadał znaczną ilość środków odurzających i substancji psychotropowych, w tym substancje psychotropowe w postaci 0.98 g netto amfetaminy i 1,51 g netto (7 tabletek) extasy oraz środek odurzający w postaci 1,84 g netto marihuany, który to czyn kwalifikuje jako występek z art. występku z art. 62 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (w brzmieniu obowiązującym w dacie popełnienia czynu, tj. nadanym ustawą z dnia 27 kwietnia 2006 r. o zmianie ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii oraz ustawy o odpowiedzialności podmiotów zbiorowych za czyny zabronione pod groźbą kary, Dz. U. z 2006 roku, Nr 120, poz. 826, a przed wejściem w Z. zmian nadanych ustawą z dnia 1 kwietnia 2011 r. o zmianie ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii oraz niektórych innych ustaw, Dz. U. z 2011 roku, Nr 117, poz. 678) w zw. z art. 4 § 1 k.k., i za jego popełnienie na podstawie art. 62 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (w brzmieniu obowiązującym w dacie popełnienia czynu, tj. nadanym ustawą z dnia 27 kwietnia 2006 r. o zmianie ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii oraz ustawy o odpowiedzialności podmiotów zbiorowych za czyny zabronione pod groźbą kary, Dz. U. z 2006 roku, Nr 120, poz. 826, a przed wejściem w Z. zmian nadanych ustawą z dnia 1 kwietnia 2011 r. o zmianie ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii oraz niektórych innych ustaw, Dz. U. z 2011 roku, Nr 117, poz. 678) w zw. z art. 4 § 1 k.k., skazuje go na karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

3.  na podstawie art. 70 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (w brzmieniu obowiązującym w dacie popełnienia czynu, tj. nadanym ustawą z dnia 27 kwietnia 2006 r. o zmianie ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii oraz ustawy o odpowiedzialności podmiotów zbiorowych za czyny zabronione pod groźbą kary, Dz. U. z 2006 roku, Nr 120, poz. 826, a przed wejściem w Z. zmian nadanych ustawą z dnia 1 kwietnia 2011 r. o zmianie ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii oraz niektórych innych ustaw, Dz. U. z 2011 roku, Nr 117, poz. 678) w zw. z art. 4 § 1 k.k. orzeka przepadek środka odurzającego w postaci marihuany i substancji psychotropowych w postaci amfetaminy i extasy, bliżej opisanych w wykazie dowodów rzeczowych nr (...) pod poz. 75 (k. 65 akt), nakazując ich zniszczenie przez Komendę Wojewódzką Policji w G.;

4.  na podstawie art. 44 § 2 k.k. (w brzmieniu obowiązującym w czasie popełnienia czynu, tj. przed zmianami wprowadzonymi ustawą z dnia 20.02.2015 r. o zmianie ustawy – Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw - Dz. U. z 2015 r. poz. 396) przy zast. art. 4 § 1 k.k. orzeka przepadek dowodów rzeczowych w postaci kosmetyczki i opakowań (woreczków strunowych), w których uprzednio znajdowały się w/w marihuana, amfetamina i extasy, opisane bliżej w wykazie dowodów rzeczowych nr (...) pod poz. 75 (k. 65 akt);

5.  uznaje oskarżonego R. P. za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie XXII aktu oskarżenia, z tym ustaleniem, że działał w celu uzyskania informacji, do której nie był uprawniony w postaci zastrzeżonej, wewnętrznej korespondencji radiowej funkcjonariuszy Policji, który to czyn kwalifikuje jako występek z art. 267 § 3 k.k. i za jego popełnienie na podstawie art. 267 § 1 k.k. w zw. z art. 267 § 3 k.k. skazuje oskarżonego na karę 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności;

6.  na podstawie art. 44 § 2 k.k. (w brzmieniu obowiązującym w czasie popełnienia czynu, tj. przed zmianami wprowadzonymi ustawą z dnia 20.02.2015 r. o zmianie ustawy – Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw - Dz. U. z 2015 r. poz. 396) przy zast. art. 4 § 1 k.k. orzeka przepadek dowodu rzeczowego w postaci radiostacji (...), opisanej bliżej w wykazie dowodów rzeczowych nr (...) pod poz. 85 (k. 65 v. akt), nakazując jej zniszczenie;

7.  na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § 1 k.k. (w brzmieniu obowiązującym w czasie popełnienia czynu, tj. przed zmianami wprowadzonymi ustawą z dnia 05 listopada 2009 roku o zmianie ustawy - Kodeks karny, ustawy - Kodeks postępowania karnego, ustawy - Kodeks karny wykonawczy, ustawy - Kodeks karny skarbowy oraz niektórych innych ustaw Dz. U. z 2009 r., Nr 206, poz. 1589) przy zast. art. 4 § 1 k.k. łączy orzeczone wobec oskarżonego w pkt 2 i 5 wyroku kary pozbawienia wolności i w ich miejsce wymierza oskarżonemu karę łączną 7 (siedmiu) miesięcy pozbawienia wolności;

8.  na podstawie art. 69 § 1 i § 2 k.k. i art. 70 § 1 pkt 1 k.k. (w brzmieniu obowiązującym w czasie popełnienia czynu, tj. przed zmianami wprowadzonymi ustawą z dnia 20.02.2015 r. o zmianie ustawy – Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw - Dz. U. z 2015 r. poz. 396) przy zast. art. 4 § 1 k.k. wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego łącznej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesza na okres próby 2 (dwóch) lat;

9.  na podstawie art. 71 § 1 k.k. w zw. z art. 33 § 3 k.k. (w brzmieniu obowiązującym w czasie popełnienia czynu, tj. przed zmianami wprowadzonymi ustawą z dnia 05 listopada 2009 roku o zmianie ustawy - Kodeks karny, ustawy - Kodeks postępowania karnego, ustawy - Kodeks karny wykonawczy, ustawy - Kodeks karny skarbowy oraz niektórych innych ustaw Dz. U. z 2009 r., Nr 206, poz. 1589) przy zast. art. 4 § 1 k.k. wymierza oskarżonemu grzywnę w ilości 30 (trzydziestu) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 10 (dziesięciu) złotych;

10.  na podstawie art. 63 § 1 k.k. (w brzmieniu obowiązującym w czasie popełnienia czynu, tj. przed zmianami wprowadzonymi ustawą z dnia 20.02.2015 r. o zmianie ustawy – Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw - Dz. U. z 2015 r. poz. 396) przy zast. art. 4 § 1 k.k. zalicza oskarżonemu na poczet orzeczonej wobec niego kary grzywny okres jego tymczasowego aresztowania w sprawie o II Kp 330/12 od dnia 20 lutego 2014r. do dnia 06 marca 2015 r., przyjmując, iż jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równa się dwóm dziennym stawkom grzywny;

11.  zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa część kosztów sądowych - wydatków w wysokości 130 (stu trzydziestu) złotych, zwalniając go od uiszczenia kosztów i opłaty w pozostałej części;

12.  kosztami postępowania w części uniewinniającej oskarżonego obciąża Skarb Państwa.

Sygn. akt XIV K 136/14

UZASADNIENIE

Na podstawie art. 423 §1a k.p.k. uzasadnienie ma charakter częściowy – dotyczy czynów zarzucanych oskarżonemu R. P. w pkt. I-XX aktu oskarżenia, co do których zapadł wyrok uniewinniający w pkt 1. tegoż wyroku.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny :

W mieszkaniu w miejscowości (...) m. 10 w dniu 7 września 2006 r. zamieszkiwały: M. S. (1) wraz z partnerem W. K. i bratem R. P.. Miały one dostęp do wszystkich pomieszczeń w przedmiotowym mieszkaniu.

W nieustalonym okresie czasu, do dnia 7 września 2006 r. nieustalona osoba zgromadziła w pokoju ww. mieszkania jednostkę centralną komputera z dyskiem twardym marki SAMSUNG, model (...) o nr ser. (...), na którym nieustalona osoba, zainstalowała w dniu 4 lutego 2006 r. następujące programy bez zgody osoby uprawnionej, nie płacąc przy tym za prawo ich używania, tj.:

1.  program A. (...).0 o wartości 3.900 zł,

2.  program D. P. E. wartości 120 zł,

3.  program E. Translator 3 wartości 119 zł,

4.  program F. L. 3 o wartości 400 zł,

5.  program Nero 7 P. wartości 290 zł,

6.  program N. C. 5.0 wartości 240 zł,

7.  program N. G. (...) wartości 250 zł,

8.  program N. G. (...) o wartości 250 zł,

9.  program N. P. E. 2004 wartości 180 zł,

10.  program O. R. 200 wartości 200 zł,

11.  program P. P. wartości 20 zł,

12.  program Słownika Języka Polskiego PWN o wartości 140 zł,

13.  program Komputerowy Słownik PWN – ortograficzny i poprawnej polszczyzny wartości 24 zł,

14.  program (...) 1.0 wartości 1.500 zł,

15.  program Traktor DJ studio 2 wartości 500 zł

Programy powyższe mają łączną wartość 4.236,90 zł.

Na tym samym dysku twardym nieustalona osoba zainstalowała, bez zgody osoby uprawnionej, nie płacąc przy tym za prawo ich używania:

1.  w dniu 18 lutego 2006 r. cudzy program komputerowy, tj. O. E. R. Data R. o wartości 1.000 zł,

2.  w dniu 24 marca 2006 r. cudzy program komputerowy P. M. (...).0 o wartości 280 zł,

3.  w dniu 17 maja 2006 r. cudzy program komputerowy S. D. 1.0 o wartości 1.150 zł oraz cudzy program komputerowy Traktor studio 1.12 wartości 500 zł,

4.  w dniu 20 czerwca 2006 r. cudzy program komputerowy Nero B. Rom 6 o wartości 290 zł,

5.  w dniu 27 sierpnia 2006 r. cudzy program komputerowy (...): R. To W. (...) o wartości 69 zł.

W pokoju tym zgromadzono również dwa dyski twarde, na których również nieustalona osoba zainstalowała bez zgody osoby uprawnionej oraz nie płacąc za prawo ich używania następujące programy:

1.  w dniu 7 lutego 2006 r. – program M. (...) o wartości 590 zł – na dysku twardym marki H. model (...)-32 o nr ser. (...).

2.  w dniu 17 lutego 2002 r. – program M. (...).51 o wartości 130 zł – na dysku twardym marki P. model (...)-2AF o numerze seryjnym (...),

Również w pokoju tym nieustalona osoba zgromadziła do dnia 7 września 2006 r. płyty CD-R z nagranymi na nich następującymi programami komputerowymi uzyskanymi za pomocą czynu zabronionego tj. nagrane bez zgody osoby uprawnionej oraz bez zapłaty za prawo ich używania:

1.  program komputerowy T. P. o wartości 80 zł nagrany w dniu 13 lutego 1996 r.

2.  program komputerowy N. A. V. 2004 o wartości 180 zł nagrany w dniu 19 października 1998 r.

3.  program komputerowy M. (...) nagrany w dniu 19 października 1998 r.

4.  program komputerowy C. (...) o wartości 1.850 zł nagrany w dniu 25 sierpnia 1999 r.

5.  program komputerowy M. (...) P. o wartości 1.200 zł nagrany w dniu 30 października 2001 r.

6.  program komputerowy S.: T. War o wartości 139 zł nagrany w dniu 18 stycznia 2002 r.

7.  program komputerowy M. (...) o wartości 900 zł nagrany w dniu 23 sierpnia 2002 r.

8.  program komputerowy M. (...) Xp M. (...) o wartości 1.200 zł nagrany w dniu 23 sierpnia 2002 r.

9.  program komputerowy S. R. 2 o wartości 99 zł nagrany w dniu 29 kwietnia 2003 r.

10.  program komputerowy N. (...) 2005 o wartości 250 zł nagrany w dniu 23 grudnia 2004 r.

11.  program komputerowy N. Internet (...) o wartości 220 zł nagrany w dniu 19 września 2005 r.

12.  program komputerowy N. P. M. o wartości 280 zł nagrany w dniu 10 stycznia 2006 r.

W dniu 7 września 2006 r. funkcjonariusze Policji w osobach M. P., P. P. (3), W. J. i S. L. w wyniku uzyskanych w toku czynności operacyjnych informacji dotyczących R. P. i odnoszących się do posiadania przez niego środków odurzających oraz mienia pochodzącego z kradzieży, dokonali przeszukania mieszkania oznaczonego numerem porządkowym 10 znajdującego się w (...). Wymieniony dwupokojowy lokal mieszkalny zamieszkiwał R. P., ale także jego siostra M. S. (1) wraz ze swym konkubentem – W. K. i matka R. L. P.. Wszyscy członkowie rodziny mieli swobodny dostęp do pomieszczeń tego lokalu mieszkalnego.

Pomieszczeniem przynależnym do powyższego lokalu mieszkalnego było nadto pomieszczenie gospodarcze – komórka umieszczona w wolnostojącym budynku gospodarczym na terenie posesji należącej do budynku nr (...) w K.. Pomieszczenie gospodarcze zamykane było na kłódkę. Klucz do kłódki zamykającej piwnicę posiadał wyłącznie R. P..

W toku przeszukania mieszkania w jednym z pokoi, do których swobodny dostęp mieli wszyscy mieszkańcy lokalu, ujawniono ww. komputer wraz z trzema dyskami twardymi oraz płyty CD. Rzeczy te zostały sfotografowane przez technika kryminalistycznego w miejscu ich znalezienia (k. 17).

Przy przeszukaniu obecna była M. S. (1), a poszukiwanego R. P. funkcjonariusze nie zastali.

W toku przeszukania pomieszczenia gospodarczego, po usunięciu kłódki zamykającej drzwi do owego pomieszczenia (k. 4-12), wewnątrz tego pomieszczenia funkcjonariusze Policji ujawnili saszetkę kosmetyczną z zawartością porcjowanych środków odurzających i substancji psychotropowych w postaci 0,98 grama amfetaminy, 1,84 grama marihuany i 7 tabletek extasy o masie 1,51 grama należących do R. P.. W pomieszczeniu tym ujawniono także radiostację (...) ustawioną na częstotliwości używane przez Policję podczas wykonywania przez nią ustawowych zadań. Radiostacją tą R. P. posługiwał się w celu uzyskania informacji, do których nie był uprawniony, a dokładnie w celu poznania treści wewnętrznej komunikacji radiowej funkcjonariuszy Policji.

W okresie od 07 lipca 1995 roku do 21 grudnia 1995 roku, w okresie od 31 stycznia 1996 roku do 15 lutego 1996 roku, w okresie od 09 października 1996 roku do 03 lipca 2000 roku i w okresie od 31 sierpnia 2000 roku do 19 marca 2005 roku R. P. odbywał kary pozbawienia wolności w jednostkach penitencjarnych na terenie kraju, w tym w Areszcie Śledczym w S., Areszcie Śledczym w C., Zakładzie Karnym w C. i Zakładzie Karnym w W..

Następujący stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie następujących dowodów:

⚫

wyjaśnień oskarżonego R. P. (k. 300-302);

⚫

zeznań świadków: M. K. (2) /dawniej S./(k. 439), W. K. (k. 448), P. P. (3) (k. 502-503), M. P. (k. 503-504), W. J. (k. 523-524)

⚫

opinii biegłego sądowego z zakresu informatyki (k. 46-62);

⚫

opinii Laboratorium Kryminalistycznego (k. 542-548);

⚫

pozostałego materiału dowodowego w tym dowodów z dokumentów na kartach: 4-14 (protokołu zatrzymania rzeczy) , 21-22 (protokołu użycia testerów narkotykowych), 23-24 (protokołu zważenia substancji psychotropowych i środków odurzających), 201-202 (opinii z zakresu badań chemicznych), 278-279, 383-385 (karty karnej), 448 (oświadczenie świadka W. K.), 531-532 (aktualnej karty karnej z dnia 23.04.2015 r.), 534 (informacja z Centralnego Laboratorium Kryminalistycznego), informacja o pobytach w jednostkach penitencjarnych

R. P. ma 30 lat. Posiada wykształcenie średnie – z zawodu kucharz i technik budowlany. Zamieszkały w Anglii w L.. Prowadzi działalność gospodarczą z zakresu stolarki z czego uzyskuje dochód ok. 1500-2000 funtów miesięcznie. Nie posiada majątku większej wartości. Kawaler mający na utrzymaniu jedno dziecko w wieku 5 lat. Nie leczony psychiatrycznie, ani odwykowo. Karany (karta karna k. 531-532).

W toku rozprawy głównej z dnia 13 października 2014 r. odczytano wyjaśnienia oskarżonego z uwagi na jego niestawiennictwo na rozprawie i wniosek jego obrońcy o prowadzenie rozprawy pod nieobecność oskarżonego.

W toku postępowania przygotowawczego w dniu 6 marca 2014 r. (k. 300-302) słuchany oskarżony nie przyznał się do postawionych mu zarzutów i odmówił składania wyjaśnień oraz wniósł o przesłuchanie w obecności jego obrońcy.

Z uwagi na niewyznaczenie obrońcy przez oskarżonego do dnia 14 marca 2014 r. ponowne przesłuchanie nie odbyło się.

Sąd zważył, co następuje:

W ocenie Sądu, w świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, sprawstwo oskarżonego R. P. w zakresie zarzucanych mu czynów w pkt. I-XX aktu oskarżenia, nie zostało dostatecznie udowodnione co skutkowało uniewinnieniem oskarżonego od zarzucanych mu czynów.

Wskazać należy, że w przedmiotowej sprawie wnioskowanie co do faktów mających znaczenie dla ustalenia faktów popełnienia przestępstw opierało się tylko i wyłącznie na dowodach pośrednich, dotyczących faktu dowodowego, a nie - samego faktu udowadnianego. Mając przy tym na uwadze charakter wnioskowania redukcyjnego, a zwłaszcza - w wypadku tzw. poszlak - wielostopniowość ogniw we wnioskowaniu w oparciu o dowody poszlakowe, należało wykazać się dużą ostrożnością w posługiwaniu się tymi dowodami. Dowody pośrednie, jako podstawa ustaleń faktycznych, powinny wszakże spełniać następujące trzy warunki:

1/ muszą wykazywać istnienie łańcucha poszlak, rozumianych jako udowodnione fakty uboczne, z których wynikać będzie jednoznaczne rozwikłanie kwestii faktu głównego, bowiem pojedyncze poszlaki nie powiązane ze sobą nie udowadniają niczego;

2/ łańcuch poszlak musi być nierozerwalny, bez luk, a nadto nie może pozwalać na racjonalne utworzenie na jego podstawie innej jeszcze, prawdopodobnej, wersji zdarzeń, łańcuch poszlak w drodze logicznego rozumowania stwierdzać winien tylko jedną pewną wersję zdarzenia, z której wynika, że oskarżony popełnił zarzucany mu czyn;

3/ wszystkie dowody poszlakowe muszą być wiarygodne, wszystkie poszlaki wykazywane przez te dowody muszą być udowodnione.

Dopiero spełnienie łącznie tych trzech przesłanek pozwala, aby w oparciu o dowody poszlakowe w sprawie ustalić stan faktyczny, wskazujący na popełnienie przez oskarżonego czynu zabronionego, co wiąże się z obowiązywaniem w procedurze karnej zasady in dubio pro reo.

Zgodnie bowiem z art. 5 § 2 k.p.k. nie dające się usunąć wątpliwości rozstrzyga się na korzyść oskarżonego.

Ta generalna zasada postępowania karnego nakazuje na korzyść oskarżonego tłumaczyć wszelkie wątpliwości, których nie da się usunąć przy zastosowaniu zasad logicznego rozumowania i zasad doświadczenia życiowego. Jedną z konsekwencji tej zasady jest to, że tzw. materialny ciężar dowodu spoczywa na oskarżycielu. To nie oskarżony musi udowodnić bowiem swoją niewinność, lecz oskarżyciel winien udowodnić winę oskarżonego, przy czym udowodnić, to znaczy – wykazać w sposób nie budzący wątpliwości wiarygodnymi dowodami – bezpośrednimi lub pośrednimi. Te ostatnie w postaci tzw. poszlak mogą być uznane za pełnowartościowy dowód winy oskarżonego jedynie wtedy, gdy zespół tych poszlak pozwala na ustalenie tylko jednej logicznej wersji zdarzenia, wykluczającej możliwość jakiejkolwiek innej wersji. W sposób oczywisty wpływa to na uprzywilejowanie pozycji oskarżonego w zakresie oceny dowodów. Wyrazem tego jest choćby fakt, że ułomności dowodów obciążających nie można stawiać na równi z ułomnościami dowodów odciążających, a warunkiem sine qua non skazania oskarżonego jest udowodnienie popełnienia przezeń czynu przestępnego. W tym kontekście szczególną rolę odgrywa reguła in dubio pro reo w procesie poszlakowym, bo wersja ostateczna w takim procesie musi być w pełni potwierdzona i stanowi podstawę przekonania o winie oskarżonego jedynie wtedy, gdy w wyniku odtworzenia wszelkich możliwych wynikających z zebranego w sprawie materiału procesowego wersji, a następnie ich drobiazgowego sprawdzenia i poddania ocenie przez pryzmat potwierdzających je dowodów, wszystkie poza jedną okażą się błędne. Jeżeli natomiast nie da się wyeliminować wszystkich i pozostaną co najmniej dwie równie możliwe i wynikające z zebranego w sprawie materiału dowodowego, to sąd nie ma prawa oprzeć skazania na dowodach poszlakowych. W razie zaistnienia bowiem wątpliwości, które sprawstwo oskarżonego czynią już tylko prawdopodobnym, a nie – pewnym, Sąd winien jest wszakże wątpliwości te wytłumaczyć na korzyść oskarżonego i wątpliwości te uwzględnić w chwili wyrokowania. Sąd nie może bowiem w toku procesu karnego czynić ustaleń alternatywnych, a ustalenie, iż oskarżony popełnił zarzucany mu czyn musi zawsze wiązać się z pewnością, a nie prawdopodobieństwem, co do jego winy.

Wskazać należy, że oskarżony R. P. nie przyznał się do winy i odmówił składania wyjaśnień. Dokonując analizy i oceny wyjaśnień złożonych przez oskarżonego w przedmiotowej sprawie (w zakresie stwierdzenia o nieprzyznaniu się do popełnienia zarzucanych mu czynów), Sąd uznał, że oskarżony artykułując to konkretnie stwierdzenie (oświadczenie procesowe) realizując swe prawo do obrony, w istocie zaprzeczył wprost i jednoznacznie tezom aktu oskarżenia, a to oznaczało konieczność skonfrontowania tego oświadczenia z pozostałym zgromadzonym i ujawnionym w sprawie materiałem dowodowym. Jedynie bowiem ustalenie, że zgromadzone w sprawie dowody są spójne, a wnioski z nich płynące są tożsame ze sobą i prowadzą do jedynej niepodważalnej wersji o sprawstwie oskarżonego co do zarzucanych mu w punktach I-XX aktu oskarżenia czynów pozwoliłoby na obalenie kardynalnej w postępowaniu karnym zasady domniemania niewinności.

Przesłuchiwani na etapie postępowania przygotowawczego świadkowie M. K. (2) i W. K. na etapie postępowania sądowego odmówili składania zeznań z uwagi na pokrewieństwo i powinowactwo z oskarżonym.

Przesłuchani w sprawie świadkowie P. P. (3), M. P. i W. J. zeznawali na okoliczność wiedzy pozyskanej w ramach wykonywanych w dniu 7 września 2006 r. czynności służbowych. Zauważyć należy, że wymienieni funkcjonariusze Policji w dniu 07 września 2006 roku przeprowadzali czynności przeszukania pomieszczeń mieszkalnych i pomieszczeń gospodarczych zajmowanych przez R. P. i jego rodzinę w K., jak również mieli możliwość rozpytania członków rodziny i sąsiadów na okoliczność częstotliwości pobytu R. P. w K. w owym czasie i w czasie poprzedzającym czynności policyjne. Zeznania wymienionych świadków charakteryzowały się brakiem pamięci co do okoliczności podjętego przeszukania z uwagi na upływ kilku lat od daty tych wydarzeń. W relacji świadków przewijał się też konsekwentnie brak pewności co do okoliczności wskazanych w przedstawionym świadkom notatkach z przeprowadzonego przeszukania. Nie była to jednak okoliczność podważająca wiarygodność relacji wymienionych świadków. Przeciwnie: fakty te przekonały Sąd o prawdziwości ich zeznań, jako że świadkowie będący policjantami, z uwagi chociażby na dużą ilość interwencji przeprowadzanych w toku służby, w sposób oczywisty nie są w stanie zapamiętać szczegółów konkretnego wydarzenia po upływie dłuższego okresu czasu, które to szczegóły – w realiach tej konkretnej sprawy miałyby przecież niebagatelne znaczenie. Zasobów pamięci świeżej wymienionych świadków nie utrwalono na gorąco, bezpośrednio po przeprowadzeniu czynności służbowych z udziałem wymienionych świadków, zatem po 9 latach od daty owych czynności nie sposób jest oczekiwać od świadków relacji z fotograficznymi detalami. Świadkowie potwierdzili w swych relacjach fakt, iż dokonywali przeszukania mieszkania z uwagi na prawdopodobieństwo posiadania skradzionych rzeczy przez R. P.. Potwierdzili także fakt sporządzenia notatek służbowych i protokołów z przeprowadzonych czynności zawartych na kartach nr 1-14 oraz nr 15-16 i 17-18. Podnieśli przy tym – co istotne – iż nie mieli oni wiedzy co do ewentualnych właścicieli zabezpieczonych w mieszkaniu przedmiotów: komputera wraz z dyskami twardymi oraz płyt CD, przyznając przy tym, że w mieszkaniu w chwili przeszukania obecna była M. S. (2) jako użytkowniczka mieszkania. W tym zakresie twierdzenia wymienionych świadków zgodne są choćby z protokołem przeszukania pomieszczeń mieszkalnych i pomieszczeń gospodarczych, ze zdjęciami zatrzymanych przedmiotów oraz z informacją o osobach zameldowanych w tamtym czasie w mieszkaniu w K. (zamieszkującymi mieszkanie na dzień 07 września 2006 roku byli M. S. (2), W. K. i L. S., a także sporadycznie R. P.).

Sąd dał wiarę pozostałym dowodom zgromadzonym w sprawie, w tym zaliczonym w poczet materiału dowodowego dowodom z dokumentów, albowiem sporządzone zostały przez osoby bądź organy do tego uprawnione, a żadna ze stron nie kwestionowała ich prawdziwości. Na uwagę w tym zakresie zasługują zwłaszcza dowody w postaci protokołu przeszukania mieszkania i pomieszczeń gospodarczych. Z zapisów protokołu oraz załączonych do protokołu zdjęć wynika jednoznacznie, iż komputer wraz z dyskami twardymi oraz płyty CD zabezpieczono w jednym z dwóch pokoi mieszkania zajmowanego w tamtym czasie przez co najmniej 4 osoby. Z kolei saszetkę kosmetyczną ze środkami odurzającymi i substancjami psychotropowymi, jak również radiostację (...) wraz z innymi przedmiotami zabezpieczono w zamkniętym na kłódkę pomieszczeniu gospodarczym, do którego klucze posiadał wyłącznie R. P. (nota bene: R. P. był także osobą odbierającą pozostałe przedmioty zabezpieczone w tymże pomieszczeniu gospodarczym, co do których nie ustalono ich nielegalnego pochodzenia).

W tym miejscu zauważyć także należy, że z informacji o pobytach R. P. w jednostkach penitencjarnych wynika, iż w okresie od 07 lipca 1995 roku do 21 grudnia 1995 roku, w okresie od 31 stycznia 1996 roku do 15 lutego 1996 roku, w okresie od 09 października 1996 roku do 03 lipca 2000 roku i w okresie od 31 sierpnia 2000 roku do 19 marca 2005 roku R. P. przebywał w zakładach karnych i aresztach śledczych, co ma o tyle znaczenie, że w okresach, w jakich nagrano na płyty CD programy komputerowe wymienione w punktach od I do XI aktu oskarżenia, R. P. przebywał w izolacji.

Zdaniem Sądu brak również podstaw, by kwestionować wiarygodność opinii biegłego z zakresu informatyki oraz opinii Laboratorium Kryminalistycznego, bowiem pozwalają one odtworzyć ciąg rozumowania biegłych pozostających ekspertami w swoich dziedzinach. Opinie te są pełne, jasne i logiczne. Nie zawierają sprzeczności jak i nie były też kwestionowane przez żadną ze stron. Z opinii biegłego z zakresu informatyki wynika, w jakich datach i na jakich nośnikach informatycznych zapisywano nielegalnie zdobyte programy komputerowe. W opinii brak jest informacji o indywidualnym sposobie zabezpieczenia badanych dysków twardych, pozwalającym zidentyfikować właściciela – użytkownika tych dysków, pojawi się natomiast wskazanie, iż jeden z dysków logicznych zapisany był na użytkownika A. M., inny zaś na użytkownika: K., kolejny zaś na użytkownika: K. Z kolei opinie Laboratorium Kryminalistycznego dotyczyły zabezpieczonych środków psychotropowych i odurzających i nie miały znaczenia dla rekonstrukcji wydarzeń odnoszących się do zarzutów opisanych w punktach I – XX części wstępnej wyroku.

Wskazać należy również, że w toku niniejszej sprawy brak było możliwości przeprowadzenia badań daktyloskopijnych w zakresie zabezpieczonych: jednostki centralnej komputera, dysków twardych i płyt CD-R. Dowody te na etapie postępowania przygotowawczego nie zostały bowiem należycie zabezpieczone w celu ewentualnych badań – w tamtym czasie nie zabezpieczono wszakże odcisków palców czy śladów biologicznych na wymienionych zabezpieczonych przedmiotach. Same dowody rzeczowe nie zostały przy tym potraktowane jako dowody wrażliwe, co oznacza, iż nie są one przechowywane w sposób wyłączający kontakt fizyczny tych przedmiotów z osobami trzecimi (magazyn depozytowy SR w Słupsku). W sposób oczywisty zatem ewentualne ślady biologiczne czy daktyloskopowe znajdujące się na wymienionych dowodach rzeczowych ulec mogły zniekształceniu czy wręcz zatarciu.

W tym miejscu zauważyć trzeba, że R. P. stanął pod zarzutami popełnienia przestępstw z art. 291 § 1 k.k. w zw. z art. 293 § 1 k.k. (zarzuty z punktu I-VII, IX-XIII aktu oskarżenia) oraz przestępstw z art. 278 § 2 k.k. (zarzuty z punktu VIII, XV-XVII, XIX-XX, XIV, XVIII aktu oskarżenia).

W myśl art. 293 § 1 k.k w zw. z art. 291 § 1 k.k. działa bezprawnie ten, kto nabywa, pomaga do zbycia albo przyjmuje lub pomaga do ukrycia uzyskany za pomocą czynu zabronionego program komputerowy. Artykuł 293 § 1 k.k. rozciąga zatem odpowiedzialność za paserstwo umyślne na: nabywanie, pomoc w zbyciu, przyjmowanie i ukrywanie programu komputerowego pochodzącego z czynu zabronionego, w szczególności z określonego w art. 278 § 2 bezprawnego uzyskania cudzego programu komputerowego przez sprawcę działającego w celu osiągnięcia korzyści majątkowej. Regulacja ta ma na celu objęcie karalnością obrotu tzw. pirackimi programami komputerowymi, uzyskanymi w sposób nielegalny.

Z kolei warunkiem odpowiedzialności na podstawie art. 278 § 2 KK jest uzyskanie programu komputerowego bez zgody osoby uprawnionej, którą z reguły jest właściciel programu. Zewnętrznym przejawem wyrażenia zgody na posiadanie przez nabywcę danego programu jest co do zasady licencja wydawana przez właściciela programu jego nabywcy. Przestępstwo to może być popełnione nie tylko przez zabór cudzego nośnika informatycznego z programem, ale też poprzez "skopiowanie" go na nośnik należący do sprawcy.

Z obu powyższych uregulowań wynika zatem w sposób oczywisty, że warunkiem odpowiedzialności konkretnej osoby za czyn z art. 278 § 2 k.k. jest ustalenie, że osoba ta uzyskała bez zgody uprawnionego podmiotu cudzy program komputerowy, zaś warunkiem odpowiedzialności z art. 293 § 1 k.k. jest ustalenie, że dana osoba nabyła, pomogła do zbycia albo przyjęła lub pomogła do ukrycia uzyskany za pomocą czynu zabronionego program komputerowy.

Podkreślenia wymaga, że zgodnie z treścią art. 7 kpk, organ postępowania kształtuje swe przekonanie na podstawie wszystkich przeprowadzonych dowodów, ocenianych swobodnie z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego. Oznacza to, że w polskim procesie obowiązuje zasada prawdy materialnej, prawdy budowanej w oparciu o zebrany, przeanalizowany i oceniony materiał dowodowy, nie zaś prawdy obiektywnej, to jest prawdy rzeczywistej. Tymczasem powyżej omówiony, a zgromadzony i możliwy do zgromadzenia w toku postepowania materiał dowodowy, nie udowodnił w ocenie Sądu sprawstwa oskarżonego w zakresie zarzucanych mu przez oskarżyciela publicznego czynów. Wskazać trzeba, że w przedmiotowym postepowaniu ustalono jedynie, iż w mieszkaniu nr (...) w K. blok nr 14 zatrzymano jednostkę centralną komputera, dyski twarde i płyty CD, na których znajdowały się uzyskane bez zgody osoby uprawnionej programy komputerowe. Brak jest natomiast jakiegokolwiek dowodu wskazującego bezpośrednio na osobę, która dokonała zainstalowania programów komputerowych bez zgody osób uprawnionych oraz bez zapłaty za te programy. W przedmiotowym postępowaniu brak jest nawet dowodów, które pozwalałyby na jednoznaczne ustalenie, że wyłącznym użytkownikiem jednostki centralnej komputera, dysków twardych i płyt CD z nielegalnie uzyskanymi programami komputerowymi był na dzień 07 września 2006 roku R. P.. Wszakże dostęp do wszystkich pomieszczeń mieszkalnych mieszkania w (...) m. 10 miał bowiem co najmniej krąg osób tam mieszkających, tj. oprócz R. P. także M. K. (2), W. K. i L. P.. Z tego z kolei wynika, że użytkować bądź zgromadzić rzeczy zabezpieczone w mieszkaniu mogła każda z tych osób. Ponadto, nawet jeśli komputer bądź dysk twardy należałyby do konkretnej osoby, to niewykluczone, iż z uwagi na dostęp do nich większego kręgu osób nagrania takiego programu mogła dokonać osoba inna niż właściciel takiego dysku bądź komputera. Podobnie Sąd ocenił zarzuty przyjęcia od innej osoby programów komputerowych na nośnikach, tj. płytach CD-R. Również tutaj dostępność do wszystkich pomieszczeń mieszkania osób w nim zamieszkujących i brak konkretnych dowodów wskazujących na sprawstwo tej, a nie innej osoby, wykluczały ustalenie sprawstwa R. P.. Biorąc wszakże pod uwagę wyniki postępowania dowodowego w sprawie, w tym zakresie przeprowadzone postępowanie dowodowe nie pozwoliło na przyjęcie jako jedynej, niepodważalnej wersji, tezy zawartej w akcie oskarżenia, a wskazującej na sprawstwo oskarżonego co do uzyskania cudzych programów komputerowych bez zgody osoby uprawnionej i co do przyjęcia pochodzących z czynu zabronionego programów komputerowych od innej osoby. Takie twierdzenie osłabione zostało przecież poprzez niemożność wykluczenia wersji wskazującej na działanie innych osób mieszkających na stałe w mieszkaniu w K. i mających dostęp do sprzętu komputerowego. W oparciu o zgromadzony w sprawie materiał dowodowy brak jest przecież możliwości zbudowania za pomocą udowodnionych faktów takiej nie dającej się wykluczyć wersji wydarzeń, która w sposób niewątpliwy i pewny wskazywałaby, że to oskarżony jest sprawcą zarzucanych mu w punktach I – XX aktu oskarżenia czynów, co zaś w konsekwencji uniemożliwiło przypisanie oskarżonemu sprawstwa zarzucanych mu i wymienionych powyżej czynów, co w konsekwencji doprowadziło do uniewinnienia oskarżonego w tym zakresie.

Z uwagi na fakt uniewinnienia co do części zarzutów Sąd orzekł stosowanie do dyspozycji zawartej w art. 632 § 2 k.p.k. orzekając, iż koszty w tej części ponosi Skarb Państwa.

Sędzia Sądu Rejonowego w Słupsku

J. S.

S., dnia 27 października 2015r.

  Sygn. akt XIV K 136/14

  Z/

1.  odnotować w kontrolce uzasadnień;

2.  odpis uzasadnienia wraz z odpisem wyroku i pouczeniem doręczyć:

- (...), przesyłając nadto akta główne;

3.  akta przedłożyć z wpływem lub z upływem 16 dni.

(...)

J. S.

S., dnia 27 października 2015r.