Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt IV Cz 703/15

POSTANOWIENIE

Dnia 2 grudnia 2015 r.

Sąd Okręgowy wS. Wydział IV Cywilny Odwoławczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: Wanda Dumanowska (spr.)

Sędziowie SO: Jolanta Deniziuk i Mariola Watemborska

po rozpoznaniu w dniu 2 grudnia 2015 r., w S.

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z wniosku R. H.

z udziałem J. H.

o podział majątku wspólnego

na skutek zażalenia pełnomocnika uczestniczki postępowania ustanowionego z urzędu adw. A. K.

na postanowienie Sądu Rejonowego w B.

z dnia 25 sierpnia 2015r., sygn. akt INs 58/15

postanawia:

oddalić zażalenie.

Sygn. akt IV Cz 703/15

UZASADNIENIE

Zaskarżonym postanowieniem Sąd Rejonowy w B. przyznał adw. A. K., jako pełnomocnikowi uczestniczki postępowania ustanowionemu z urzędu, wynagrodzenie w kwocie 500 zł wraz z należnym podatkiem od towarów i usług. Z uzasadnienia tego postanowienia wynika, iż zdaniem Sądu Rejonowego nakład pracy pełnomocnika uczestniczki uzasadniał przyznanie mu wynagrodzenia poniżej stawki minimalnej określonej w rozporządzeniu MS z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (…).

Zażalenie na powyższe rozstrzygnięcie wywiódł pełnomocnik uczestniczki, zaskarżając wydane postanowienie w całości i wnosząc o jego zmianę. Podniósł, iż przysługuje mu wynagrodzenie obliczone od wartości udziału uczestniczki postępowania w majątku wspólnym, którego stawka minimalna wynosi 3600 zł wraz z podatkiem VAT.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Zażalenie nie zasługiwało na uwzględnienie.

Gdy chodzi o koszty nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej uczestniczce postępowania z urzędu, zdaniem Sądu Okręgowego, prawidłowo Sąd Rejonowy uznał, że nakład pracy pełnomocnika tej uczestniczki, który nawet nie zajął merytorycznego stanowiska w sprawie w imieniu reprezentowanej, a jego udział w tym postępowaniu ograniczył się do stawienia się na rozprawie w dniu 19 marca 2014r., na której poparł wniosek o zawieszenie postępowania na zgodny wniosek stron, a następnie na żądanie Sądu udzielił odpowiedzi, iż nie ustały przesłanki zawieszenia postępowania w sprawie, uzasadniało obniżenie przysługującego mu wynagrodzenia za nieopłaconą pomoc prawną udzieloną z urzędu. (§ 2 ust. 1 w związku z § 6 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu - Dz.U. nr 163, poz. 1348 ze zm.).

Sąd Okręgowy podziela prezentowany w judykaturze pogląd, iż również w wypadku, gdy pełnomocnik ustanowiony jest z urzędu, Sąd jest władny oceniać jego nakład pracy i zaangażowanie w prowadzenie sprawy oraz słuszność zajmowanego stanowiska (vide: wyrok z uzasadnieniem Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 18 lipca 2013r., w sprawie I ACa 447/13, www.orzeczenia.ms.gov.pl).

Sądowi Okręgowemu znana jest zasada, iż sąd nie może ingerować w wysokość wynagrodzenia za pomoc prawną udzieloną z urzędu w tym sensie, że nie może ustalać tego wynagrodzenia w wysokości niższej od stawek minimalnych opłat za czynności adwokackie przewidzianych w rozdziałach 3 - 5 rozporządzenia, bądź nie przyznać tego wynagrodzenia w ogóle, jednak nie dotyczy to wyjątkowych sytuacji, a taka zdaniem Sądu Okręgowego, miała miejsce w niniejszej sprawie. Sąd Najwyższy wielokrotnie wypowiadał się o sytuacji, w której pomoc prawna została udzielona niezgodnie z zasadami profesjonalizmu (vide: postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 14 sierpnia 1997 r., II CZ 88/97, OSNC 1998, nr 3, poz. 40, z dnia 12 lutego 1999 r., II CKN 341/98, OSNC 1999, nr 6, poz. 123, z dnia 20 września 2007 r., II CZ 69/07, OSNC 2008, nr 3, poz. 41 oraz z dnia 11 maja 2011 r., II CSK 699/10, OSNC-ZD 2011, nr C, poz. 72), ale orzeczenia te dotyczą także sytuacji, gdy pomoc prawna nie została w ogóle udzielona. Zakres, w jakim działał w niniejszej sprawie, skarżący pełnomocnik uczestniczki postępowania, można określić jako bardzo minimalna pomoc prawna a kwota jako przyznał Sąd Rejonowy za adekwatną do jej zakresu.

Wobec powyższego, na mocy art. 385 w zw. z art. 397 § 2 kpc, orzeczono jak w sentencji.