Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 listopada 2015 r.

Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie V Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący SSR Klaudia Miłek

Protokolant: st. sekr.sądowy Beata Lechowicz

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 19 listopada 2015 r. sprawy przeciwko G. S. s. M. i J. z domu D. ur. (...) w W.

obwinionego o to że:

1.W dniu 23 czerwca 2015 roku ok. godz. 09:50 w W. na skrzyżowaniu ulic (...) z ulicą (...) kierujący pojazdem marki M. o nr rej. (...) naruszył zakaz korzystania podczas jazdy z telefonu wymagającego trzymania słuchawki lub mikrofonu w ręku,

2. W dniu 23 czerwca 2015 roku około godz. 09:50 w W. przy ul. (...) kierujący pojazdem marki M. o nr rej. (...) nie zatrzymał pojazdu w związku ze znakiem drogowym B- 20 "stop",

3. W tym samym miejscu czasie co w pkt. 2 podczas przeprowadzanej interwencji wbrew obowiązkowi nie udzielił właściwemu organowi państwowemu upoważnionemu z mocy ustawy do legitymowania wiadomości co do miejsca zatrudnienia,

tj. o czyn z art. 97 kw w związku z artykułem 45 ustęp 2 pkt 1 prawa o ruchu drogowym, art. 92 § 1 kw, art. 65 § 2 kw

orzeka

1)  Obwinionego G. S. uznaje za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów i za to na podstawie art. 65 par 2 kw w zw z art. 9 par 2 kw wymierza karę grzywny w wysokości 400 ( czterysta) złotych.

2)  Zasądza od obwinionego 40 ( czterdzieści) złotych tytułem opłaty , obciąża go kosztami postępowania w sprawie w kwocie 100 ( sto) złotych.

Sygn. akt V W 4476/15

UZASADNIENIE

G. S. został obwiniony o to, że:

1)  W dniu 23 czerwca 2015 roku ok. godz. 09:50 w W. na skrzyżowaniu ulic (...) z ulicą (...) kierujący pojazdem marki M. o nr rej. (...) naruszył zakaz korzystania podczas jazdy z telefonu wymagającego trzymania słuchawki lub mikrofonu w ręku,

2)  W dniu 23 czerwca 2015 roku około godz. 09:50 w W. przy ul. (...) kierujący pojazdem marki M. o nr rej. (...) nie zatrzymał pojazdu w związku ze znakiem drogowym B- 20 „stop”,

3)  W tym samym miejscu czasie co w pkt. 2 podczas przeprowadzanej interwencji wbrew obowiązkowi nie udzielił właściwemu organowi państwowemu upoważnionemu z mocy ustawy do legitymowania wiadomości co do miejsca zatrudnienia,

tj. o czyn z art. 97 kw w związku z artykułem 45 ustęp 2 pkt 1 prawa o ruchu drogowym, art. 92 § 1 kw, art. 65 § 2 kw

Na podstawie zgromadzonego i ujawnionego w toku rozprawy głównej materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 23 czerwca 2015 roku około godz. 09:50 G. S. kierując samochodem marki M. o nr rej. (...), jadąc ul. (...) w W. i dojeżdżając do skrzyżowania z ul. (...) korzystał podczas jazdy z telefonu wymagającego trzymania słuchawki lub mikrofonu w ręku. Gdy wjechał na powyższe skrzyżowanie i zobaczył radiowóz policyjny, w którym poruszał się funkcjonariusz Policji T. D., odłożył telefon i zamarkował, że dotyka swojego ucha. Z uwagi na brak możliwości zatrzymania pojazdu kierowanego przez G. S. w bezpiecznym miejscu funkcjonariusz Policji T. D. udał się za kierowanym przez niego pojazdem, który skierował się w stronę ul. (...). Podczas dojeżdżania do przejazdu kolejowego bez zapór w W. przy ul. (...) nie zatrzymał pojazdu w związku ze znakiem drogowym B-20 (...). Nie usiłował on nawet podjąć akcji hamowania, gdyż w kierowanym przez niego pojeździe nie zaświeciły się światła stop. W odległości około 200 metrów za powyższym przejazdem kolejowym funkcjonariusz Policji T. D. zatrzymał kierowany przez G. S. samochód do kontroli drogowej i podjął interwencję. Zaproponował mandat karny, którego G. S. odmówił przyjęcia. W trakcie podjętych przez policjanta czynności służbowych G. S. został poproszony m.in. o podanie miejsca swojego zatrudnienia, wysokości dochodów oraz ilości osób na utrzymaniu. G. S. odmówił udzielenia powyższych danych.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: częściowych wyjaśnień obwinionego G. S. /e-protokół rozprawy z dnia 19 listopada 2015 r. od godz. 00:03:50 do godz. 00:17:09/, zeznań świadka T. D. /k. 4-4v, e-protokół rozprawy z dnia 19 listopada 2015 r. od godz. 00:17:31 do godz. 00:33:42/, a także notatki urzędowej /k. 1/ oraz dokumentacji fotograficznej /k. 28-34/.

Obwiniony G. S. nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów. W złożonych wyjaśnieniach odnosząc się do pierwszego z zarzutów potwierdził, że gdy w dniu zdarzenia wracał od swojego odbiorcy, jadąc od strony ul. (...) widział policjanta nadjeżdżającego z innej ulicy. Obwiniony przyznał, że faktycznie prowadził wówczas rozmowę. Wskazał on jednak, że czynił to za pomocą zegarka z wbudowanym mikrofonem, którego nie musiał trzymać w ręku oraz, że przez cały czas drapał się po głowie. Oświadczył on także, że tego dnia występowała pochmurna pogoda, w wyniku czego widoczność była słaba. Obwiniony potwierdził również, że następnie policjant ten zaczął jechać za jego pojazdem, podnosząc, że w przypadku, gdyby policjant był pewien, że rozmawiał wówczas przez telefon, to zatrzymałby go już wcześniej.

Odnosząc się do drugiego z zarzuconych mu czynów obwiniony oświadczył, że na chwilę zatrzymał kierowany pojazd przed przejazdem kolejowym i zaraz po tym ruszył. Podał on także, że występujący w tym miejscu znak (...) jest ustawiony w taki sposób, że go w ogóle nie widać. Wyjaśnił on nadto, że posiada informacje, że pociągi w tym miejscu nie kursują. Wskazał on także, że aby zobaczyć czy nadjeżdża pociąg należy wjechać kierowanym pojazdem na tory.

Odnosząc się do trzeciego z zarzuconych czynów, obwiniony wskazał, że w czasie interwencji policjant nie podał mu powodu zatrzymania oraz nie pytał się go o miejsce zatrudnienia. Obwiniony wyjaśnił, że na początku interwencji rozmawiał z policjantem o pracy i oświadczył, że niemiałby powodu, żeby ukrywać swoje miejsce pracy. /e-protokół rozprawy z dnia 19 listopada 2015 r. od godz. 00:00:47 do godz. 00:02:36 wyjaśnienia obwinionego G. S. /

G. S. ma 32 lata. Jest żonaty, posiada troje dzieci. Z zawodu jest ekonomistą. Pracuje w firmie (...) i osiąga dochód w wysokości około 3000 złotych. Był karany mandatami. Nie był leczony psychiatrycznie ani odwykowo. /e-protokół rozprawy z dnia 19 listopada 2015 r. od godz. 00:00:47 do godz. 00:02:36 wyjaśnienia obwinionego G. S. /

Sąd zważył, co następuje:

Sąd dał wiarę wyjaśnieniom obwinionego w zakresie, w jakim potwierdził on, że gdy w dniu zdarzenia jechał od strony ul. (...) i prowadził rozmowę telefoniczną, zauważył policjanta nadjeżdżającego z innej ulicy. Za wiarygodne należało uznać także te wyjaśnienia obwinionego, w których potwierdził on występowanie znaku drogowego (...), który umieszczony był przed przejazdem kolejowym oraz potwierdził, że po przejechaniu powyższego przejazdu kolejowego został zatrzymany przez funkcjonariusza Policji. Powyższa część wyjaśnień obwinionego jest logiczna, zgodna z doświadczeniem życiowym oraz spójna z zeznaniami świadka T. D..

Pozostałe wyjaśnienia obwinionego G. S., w których nie przyznawał się do popełnienia zarzucanych mu czynów, podnosząc, że prowadził rozmowę telefoniczną za pomocą zegarka z wbudowanym mikrofonem, którego nie musiał trzymać w ręku, przez cały czas drapiąc się po głowie, wskazując jednocześnie na słabą widoczność występującą tego dnia, a także w zakresie w jakim wskazywał on, że na chwilę zatrzymał kierowany pojazd przed przejazdem kolejowym oraz w zakresie, w jakim wskazywał on, że interweniujący policjant nie pytał się go o miejsce zatrudnienia, nie zasługują na uwzględnienie. Wyjaśnienia te pozostawały w sprzeczności z zeznaniami świadka – funkcjonariusza Policji T. D. oraz dowodem w postaci notatki urzędowej, wobec czego Sąd nie dał im wiary, traktując wyłącznie jako wyraz linii obrony przyjętej przez obwinionego.

Wyjaśnienia obwinionego w zakresie, w jakim wskazywał on, że znak drogowy (...) na ul. (...) jest ustawiony w taki sposób, że jest on niewidoczny, są sprzeczne z ujawnionym w sprawie zdjęciem z k. 33 (dolne zdjęcie). Z powyższej fotografii wynika jednoznacznie, że znaki drogowe (...), które umieszczone są na ul. (...) przed przejazdem kolejowym, są doskonale widoczne dla kierujących. Dodatkowo umieszczone w tym miejscu znaki drogowe G-3 wyznaczają miejsce zatrzymania się pojazdu w związku z ruchem pociągu lub innego pojazdu szynowego na przejeździe kolejowym bez zapór oraz informują, że na przejeździe występuje jeden tor.

Sąd Rejonowy dał całkowitą wiarę zeznaniom funkcjonariusza policji świadka T. D. /k. 4-4v, e-protokół rozprawy z dnia 19 listopada 2015 r. od godz. 00:17:31 do godz. 00:33:42 /. Zeznania świadka T. D. są spójne, logiczne i tworzą całość. Świadek ten jest osobą dla obwinionego obcą, zrelacjonował on jedynie okoliczności dotyczące jego służby i opisał czynności przez niego podejmowane oraz zaobserwowane zachowanie obwinionego. Sąd stwierdził brak podstaw do kwestionowania wartości dowodowej zeznań, zgodnych z pozostałym wiarygodnym zebranym w sprawie materiałem dowodowym.

Zeznania T. D. są również zgodne z załączoną do akt notatką urzędową /k. 1/ sporządzoną po kontroli drogowej, której treści Sąd dał w pełni wiarę, nie dostrzegając powodów, dla których należałoby jej odmówić wiarygodności i mocy dowodowej.

Wiarygodny dowód w sprawie stanowiła ponadto ujawniona na rozprawie dokumentacja fotograficzna /k. 28-34/, bowiem jej autentyczność ani prawdziwość treści nie budziła wątpliwości ani nie była kwestionowana przez strony.

Obwinionemu G. S. w pkt. 1 wniosku o ukaranie zarzucono popełnienie wykroczenia kwalifikowanego z art. 97 kw.

Zgodnie z treścią art. 97 kw karze grzywny do 3.000 złotych lub karze nagany podlega uczestnik ruchu lub inna osoba znajdująca się na drodze publicznej, w strefie zamieszkania lub strefie ruchu, a także właściciel lub posiadacz pojazdu, który wykracza przeciwko innym przepisom ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym lub przepisom wydanym na jej podstawie. Ta ogólnie sformułowana norma prawna wymaga dopełnienia przez wskazanie konkretnego naruszenia przepisów określających porządek i bezpieczeństwo na drogach. W przypadku zarzutu postawionego obwinionemu dopełnieniem tym jest art. 45 ust. 2 pkt 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym, wedle brzmienia którego kierującemu pojazdem zabrania się korzystania podczas jazdy z telefonu wymagającego trzymania słuchawki lub mikrofonu w ręku. Ustawodawca wprowadzając powyższy zakaz miał na uwadze, iż korzystanie z telefonu trzymanego w ręku w czasie jazdy zakłóca uwagę kierowcy i może być przyczyną zdarzenia drogowego. Trzymanie w ręku takiego urządzenia utrudnia wykonywanie manewrów oraz rozprasza uwagę kierowcy.

Zebrany w sprawie materiał dowodowy wykazał, iż obwiniony G. S. w dniu 23 czerwca 2015 roku ok. godz. 09:50 w W. na skrzyżowaniu ulic (...) z ulicą (...) kierując pojazdem marki M. o nr rej. (...) naruszył zakaz korzystania podczas jazdy z telefonu wymagającego trzymania słuchawki lub mikrofonu w ręku. W związku z powyższym nie poświęcał pełnej uwagi na prowadzenie pojazdu i w razie nagłej sytuacji drogowej nie mógłby w sposób należyty wykonać manewru pojazdem, czy odpowiednio wcześnie zauważyć zagrożenia.

Jednocześnie w świetle zebranego materiału dowodowego należało stwierdzić winę i sprawstwo obwinionego odnośnie wykroczenia z art. 92 § 1 kw.

Przepis art. 92 § 1 kw stanowi, że karze grzywny lub nagany podlega ten, kto nie stosuje się do znaku lub sygnału drogowego albo do sygnału lub polecenia osoby uprawnionej do kierowania ruchem lub do kontroli ruchu drogowego. Znaki i sygnały obowiązujące w ruchu drogowym, ich znaczenie i zakres obowiązywania określa Rozporządzenie Ministrów Infrastruktury oraz Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 31 lipca 2002 r. w sprawie znaków i sygnałów drogowych (Dz. U. z 2002 r., Nr 170 poz. 1393 ze zm.). Zgodnie z § 21 w/w rozporządzenia, znak B-20 „stop” oznacza: zakaz wjazdu na skrzyżowanie bez zatrzymania się przed drogą z pierwszeństwem oraz obowiązek ustąpienia pierwszeństwa kierującym poruszającym się tą drogą (ust. 1). Zatrzymanie powinno nastąpić w wyznaczonym w tym celu miejscu, a w razie jego braku – w takim miejscu, w którym kierujący może upewnić się, że nie utrudni ruchu na drodze z pierwszeństwem (ust. 2). Znak B-20 umieszczony w obrębie skrzyżowania dotyczy tylko najbliższej jezdni, przed którą został ustawiony (ust. 3). Zgodnie z ust. 4 powołanego przepisu, przepisy ust. 1-3 stosuje się odpowiednio do znaku B-20 umieszczonego przed torowiskiem pojazdów szynowych lub w innych miejscach przecinania się kierunków ruchu.

Przedmiotem ochrony z art. 92 § 1 kw jest bezpieczeństwo i porządek ruchu. Z kolei Rozporządzenie Ministrów Infrastruktury oraz Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 31 lipca 2002 r. w sprawie znaków i sygnałów drogowych ma za zadanie porządkowanie ruchu i gwarantowanie jego bezpieczeństwa. (...) znaków i sygnałów drogowych stanowi podstawę bezpieczeństwa ruchu, dlatego powinien być bezwzględnie przestrzegany i chroniony. Oznakowanie pionowe przy ul. (...) w W. znakiem drogowym B- 20 „stop” było czytelne oraz widoczne dla kierujących. Dlatego też zachowanie obwinionego, który w dniu 23 czerwca 2015 roku około godz. 09:50 w W. przy ul. (...) kierując pojazdem marki M. o nr rej. (...) nie zatrzymał pojazdu w związku ze znakiem drogowym B- 20 „stop”, uznać należy za niedopuszczalne i zakłócające bezpieczeństwo w ruchu drogowym.

W świetle zebranego materiału dowodowego należało stwierdzić winę i sprawstwo obwinionego odnośnie wykroczenia z art. 65 § 2 kw.

Wykroczenie z art. 65 § 2 kw popełnia ten, kto wbrew obowiązkowi nie udziela właściwemu organowi państwowemu lub instytucji, upoważnionej z mocy ustawy do legitymowania, wiadomości lub dokumentów co do m.in. zawodu i miejsca zatrudnienia. Prawo do legitymowania osób w celu ustalenia ich tożsamości daje policjantom przepis art. 15 ust. 1 pkt. 1 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 roku o Policji.

Obwiniony G. S. w dniu 23 czerwca 2015 roku około godz. 09:50 w W. przy ul. (...) podczas przeprowadzanej interwencji wbrew obowiązkowi nie udzielił właściwemu organowi państwowemu upoważnionemu z mocy ustawy do legitymowania wiadomości co do miejsca zatrudnienia, popełniając tym samym wykroczenie z art. 65 § 2 kw w przypisanej mu postaci.

Przechodząc do rozważań w kwestii strony podmiotowej zarzuconych wykroczeń, całość okoliczności sprawy pozwala na przyjęcie, że obwiniony działał umyślnie, z zamiarem bezpośrednim. Obwiniony świadomie zignorował przepisy ruchu drogowego dotyczące zakazu korzystania podczas jazdy z telefonu wymagającego trzymania słuchawki lub mikrofonu w ręku oraz nie zatrzymał pojazdu w związku ze znakiem drogowym B- 20 „stop”. Równocześnie świadomie nie podał podczas przeprowadzanej interwencji wbrew obowiązkowi interweniującemu policjantowi wiadomości co do miejsca zatrudnienia.

Przy wymiarze kary w zakresie zarzuconych obwinionemu czynów Sąd kierował się dyrektywami wymiaru kary określonymi w art. 33 kw oraz ustawowymi granicami zagrożenia przewidzianymi przez ustawodawcę. Wskazać trzeba, iż zgodnie z przepisem art. 9 § 2 kw jeżeli jednocześnie orzeka się o ukaraniu za dwa lub więcej wykroczeń, wymierza się łącznie karę w granicach zagrożenia określonych w przepisie przewidującym najsurowszą karę. W przedmiotowej sprawie jest to przepis art. 65 § 2 kw.

Sąd ocenił stopień społecznej szkodliwości czynu z art. 97 kw jako wysoki. Obwiniony podczas kierowania samochodem trzymał w ręku przy uchu telefon komórkowy i korzystał z niego rozmawiając. W związku z powyższym nie poświęcał pełnej uwagi na prowadzenie pojazdu i w razie nagłej sytuacji drogowej nie mógłby w sposób należyty wykonać manewru pojazdem, czy odpowiednio wcześnie zauważyć zagrożenia.

Oceniając stopień społecznej szkodliwości czynu z pkt II wniosku o ukaranie Sąd uznał go również za znaczny. Obwiniony świadomie nie zatrzymał pojazdu w związku ze znakiem drogowym B-20 „stop”, nie zatrzymując się przed przejazdem kolejowym. Wykonany przez niego manewr jest bardzo niebezpiecznym manewrem i nie może być lekceważony.

Z kolei trzeci z przypisanych obwinionemu czynów ma dużo niższy stopień społecznej szkodliwości. Niepodanie przez obwinionego wiadomości co do miejsca zatrudnienia nie uniemożliwiło w okolicznościach sprawy ustalenie tożsamości obwinionego, albowiem podał on inne wymagane do tego dane.

Mając to na uwadze Sąd, na podstawie art. 65 § 2 kw przy zastosowaniu art. 9 § 2 kw za te trzy wykroczenia wymierzył obwinionemu łącznie karę grzywny w wysokości 400 zł, uznając tę karę za adekwatną do stopnia winy i społecznej szkodliwości przedmiotowych wykroczeń. W ocenie Sądu wymierzona kara będzie stanowiła dolegliwość dla obwinionego, powodującą konieczność poniesienia wysiłku dla uiszczenia grzywny, co w ocenie Sądu skłoni obwinionego do krytycznego zastanowienia się nad swoim postępowaniem. W ocenie Sądu orzeczona kara będzie oddziaływać wychowawczo na obwinionego, jak i pozwoli na osiągnięcie celów kary na płaszczyźnie społecznego jej oddziaływania.

Orzeczenie o zryczałtowanych wydatkach postępowania oraz o opłacie wydano na podstawie art. 118 § 1 kpw w zw. z § 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 października 2001 roku w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia i art. 119 kpw w zw. z art. 3 ust. 1 i art. 21 pkt 2 Ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych. Sąd zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa koszty postępowania w wysokości 100 zł i wymierzył mu opłatę w wysokości 40 zł. Uiszczenie przez obwinionego tych kosztów nie przekracza jego ustalonych możliwości finansowych.

Z tych względów orzeczono, jak w wyroku.