Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 2 grudnia 2015 r.

Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie V Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący SSR Daria Wojciechowska

Protokolant: Agnieszka Gutowska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 15 kwietnia 2015 r., 27 maja 2015 r., 8 lipca 2015 r., 22 lipca 2015 r., 16 września 2015 r., 14 października 2015 r., 29 października 2015 r. i 25 listopada 2015 r. sprawy, przeciwko M. M. s. Z. i T. z domu G. ur. (...) w W.

obwinionego o to że:

w dniu 11.04.2014 r. ok. godz. 08.05 w W. na ul (...) przed ul (...) naruszył zasady przewidziane w art. 22 ust. 1 i 4 ustawy Prawo o Ruchu Drogowym w ten sposób, że kierując samochodem A. nr rej (...) nie zachował szczególnej ostrożności podczas zmiany pasa ruchu i nie ustąpiła pierwszeństwa pojazdowi jadącemu po pasie na który zamierzał wjechać doprowadzając do zderzenia z samochodem M. nr rej (...) i jego uszkodzenia, czym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym,

tj. o wykroczenie z art. 86 § 1 KW w zw. z art. 22 ust 1 i 4 ustawy z dn. 20.06.1997r Prawo o Ruchu Drogowym ( Dz. U. z 2012 r., poz. 1137, zm. Dz. U. z 2011 r. Nr 30, poz.151; Dz. U. z 2011 r. Nr 222, poz. 1321; Dz. U. z 2012 r., poz.951),

orzeka

I.  Obwinionego M. M. uniewinnia od popełnienia zarzucanego mu czynu;

II.  Koszty postępowania ponosi Skarb Państwa.

Sygn. akt V W 4034/14

UZASADNIENIE

Na podstawie zgromadzonego i ujawnionego w toku rozprawy głównej materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 11 kwietnia 2014 r. około godz. 17:00 M. M. kierował samochodem marki A. (...) o nr rej. (...) i poruszał się ul. (...) w W. pomiędzy ulicami (...) a ul. (...). Na tym odcinku jezdnia ul. (...), po której poruszał się M. M., posiada trzy pasy ruchu. Pas lewy przeznaczony jest dla pojazdów skręcających w lewo w ul. (...) i jest oznaczony znakiem drogowym P-8b. Pasy prawy i środkowy są przeznaczone do jazdy na wprost. Na wysokości skrzyżowania z ul. (...) pasy są rozdzielone linią ciągłą wąską P-2, która za skrzyżowaniem przechodzi w linię przerywaną krótką P-1b. M. M. zmienił zajmowany pas ruchu z pasa prawego na środkowy, a następnie po zmianie świateł sygnalizacji świetlnej na kolor zielony dla pojazdów znajdujących się na lewym pasie ruchu, postanowił zmienić zajmowany pas ruchu na pas lewy, wjeżdżając bezpośrednio przed zatrzymany samochód marki M. (...) o nr rej (...) kierowany przez P. P.. Podczas wykonywania przez M. M. manewru skrętu na lewy pas ruchu, samochód kierowany przez P. P. ruszył, w wyniku czego doszło do kolizji samochodu marki A. o nr rej (...) z samochodem marki M. o nr rej (...). Z uwagi na występujące w tym miejscu duże natężenie ruchu kołowego, w chwili kolizji pojazd kierowany przez M. M. oraz pojazd kierowany przez P. P., poruszały się wówczas z niewielką prędkością na poziomie prędkości parkingowych, z czego samochód marki M. jechał szybciej niż samochód marki A.. W wyniku kolizji w samochodzie marki M. (...) o nr rej (...) doszło do porysowania przedniego zderzaka strona prawa oraz porysowania przedniego prawego błotnika. Wskutek kolizji w samochodzie marki A. (...) o nr rej. (...) doszło do porysowania tylnego zderzaka po stronie lewej. M. M. w momencie zdarzenia był trzeźwy.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: częściowych wyjaśnień obwinionego M. M. /k. 48-49/, częściowych zeznań świadka P. P. /k. 12-13, 49/, zeznań świadka A. K. /k. 52/, opinii pisemnej oraz ustnej opinii uzupełniającej biegłego sądowego T. D. /k. 88-95, 112-113/, a także notatek urzędowych /k. 1-2, 9/, szkicu /k. 3/, protokołu oględzin pojazdu /k. 4/, protokołu badania alkomatem /k. 7/ oraz informacji o wpisach w ewidencji kierowców naruszających przepisy ruchu drogowego /k. 19/.

Obwiniony M. M. w złożonych wyjaśnieniach potwierdził, że zdarzenie opisane w zarzucie faktycznie miało miejsce. Nie przyznał się jednak do winy. Odnosząc się do zarzutu wyjaśnił, że chciał wówczas zmienić zajmowany pas ruchu na pas do skrętu w lewo. Wskazał, że w tym czasie pojazdy znajdujące się na lewym pasie ruchu były zatrzymane z uwagi na wyświetlany dla ich kierunku ruchu czerwony sygnał sygnalizacji świetlnej oraz, że następnie po zmianie świateł sygnalizacji świetlnej na kolor zielony, pojazdy znajdujące się na tym pasie ruszyły. M. M. wyjaśnił, że jedynie kierujący samochodem marki M. nie ruszył kierowanym pojazdem i w związku z tym, że powstało wówczas wystarczająco dużo miejsca do wykonania manewru, postanowił zmienić zajmowany pas ruchu, wjeżdżając na lewy pas ruchu bezpośrednio przed w/w samochód marki M.. Obwiniony oświadczył, że gdy zmienił zajmowany pas ruchu i znalazł się bezpośrednio przed samochodem marki M., kierujący w/w pojazdem ruszył. Zdaniem obwinionego, kierujący samochodem marki M. świadomie doprowadził do powyższej kolizji. Oświadczył on także, że warunki drogowe i pogoda były wówczas dobre oraz, że kierowany przez niego pojazd poruszał się z prędkością 10 km/h. Przyznał on również, że w wyniku kolizji w samochodzie marki M. doszło do uszkodzenia błotnika prawego przedniego, natomiast w kierowanym przez niego pojeździe doszło do uszkodzenia błotnika lewego tylnego. /k. 48-49 wyjaśnienia obwinionego M. M. /

M. M. ma 38 lat. Jest kawalerem, posiada córkę w wieku 6 lat na utrzymaniu. Jest przedsiębiorcą, osiąga dochód w wysokości około 10 000 zł. Był karany sądownie za sfałszowanie podpisu, nie był leczony psychiatrycznie ani odwykowo. /k. 48 wyjaśnienia obwinionego M. M. /

Sąd zważył, co następuje:

Sąd dał wiarę wyjaśnieniom obwinionego w zakresie, w jakim opisał on miejsce, w którym doszło do zdarzenia oraz przedstawił występujące wówczas warunki drogowe i pogodowe. Powyższe okoliczności były bezsporne i znalazły potwierdzenie w zeznaniach pokrzywdzonego P. P. oraz świadka A. K., a także w zakresie opisu miejsca zdarzenia w opiniach biegłego sądowego T. D..

Za wiarygodne należało uznać także te wyjaśnienia obwinionego, w których podnosił on, że bezpośrednio przed wystąpieniem kolizji, gdy zmieniał zajmowany pas ruchu, kierujący samochodem marki M. rozpędził swój pojazd. Powyższa okoliczność jest zgodna z opiniami biegłego sądowego z zakresu ruchu drogowego T. D. i znajduje potwierdzenie w mechanizmie kolizji i lokalizacji uszkodzeń lewej strony zderzaka tylnego samochodu marki A. (...) oraz lokalizacji uszkodzeń prawej części zderzaka przedniego i przedniej części błotnika prawego samochodu marki M..

Sąd uznał za wiarygodne także te wyjaśnienia obwinionego, w których opisał on uszkodzenia, do jakich doszło w wyniku kolizji w obu pojazdach. Powyższa okoliczność znalazła potwierdzenie w protokołach oględzin pojazdów /k. 4, 7/.

Sąd dał wiarę także tej części wyjaśnień obwinionego, w których podał on prędkość kierowanego przez niego pojazdu, gdyż powyższa okoliczność była zgodna z doświadczeniem życiowym oraz znalazła potwierdzenie w opiniach biegłego sądowego T. D..

Jednocześnie Sąd nie dał wiary tym wyjaśnieniom obwinionego, w których utrzymywał on, że pokrzywdzony świadomie uderzył w kierowany przez niego samochód. Powyższa okoliczność nie znalazła potwierdzenia w zebranym w niniejszej sprawie materiale dowodowym. Zważyć przy tym należy, że analizowane zdarzenie drogowe miało miejsce przy dużym natężeniu ruchu pojazdów i było typowe dla tego rodzaju zdarzeń drogowych.

Wyjaśnienia obwinionego w zakresie przedstawionego przez niego przebiegu zdarzenia znalazły potwierdzenie w opiniach biegłego sądowego z zakresu ruchu drogowego T. D. /k. 88-95, 112-113/. Z opinii w/w biegłego wynika, że bezpośrednią przyczyną przedmiotowej kolizji było rozpoczęcie jazdy do przodu przez pokrzywdzonego, w sytuacji, gdy na jego tor przyszłego ruchu wjeżdżał samochód marki A. (...). Zdaniem biegłego w chwili kolizji samochód marki M. z pewnością jechał szybciej niż samochód marki A.. Biegły stwierdził również, że gdyby założyć, że samochód marki M. cały czas porusza się na wprost, a pojazdem zmieniającym pas i będącym cały czas pod kątem byłby samochód marki A., wówczas w trakcie kolizji musiałyby wystąpić deformacje obu zderzaków, czego nie stwierdzono, gdyż stwierdzono otarcia powłok lakierowanych. Zdaniem biegłego wersja prezentowana przez pokrzywdzonego, zgodnie z którą, w chwili kolizji samochód marki M. był zatrzymany, nie znajduje potwierdzenia w mechanizmie kolizji i lokalizacji uszkodzeń zderzaka tylnego samochodu marki A. (...). Biegły podniósł, że mając na uwadze różnice wysokości wnęka obrzeża koła, w tym przypadku należałoby się spodziewać, że obrzeże wnęki koła sięgałoby przedniej części błotnika samochodu marki M. i aby zderzaki znalazły się w kontakcie z błotnikiem, to wówczas błotnik też musiałby ulec uszkodzeniu. Zdaniem biegłego, gdyby do zdarzenia doszło w warunkach wskazywanych przez pokrzywdzonego, trudno byłoby uzasadnić uszkodzenia lewej części zderzaka samochodu marki A. sięgające aż do lampy tylnej, gdzie nadwozie się sukcesywnie zwęża. Biegły podniósł nadto, że gdyby nadwozie samochodu marki A. nad kołem otarłby się o zderzak samochodu marki M., to uszkodzenia wystąpiłyby tylko w tym najszerszym miejscu. Biegły wskazał także, że, aby uszkodzenia zawarte na str. 2 opinii pisemnej mogły powstać, to samochód marki M. musiałby przyspieszać. Opinia potwierdza w ten sposób wersję zdarzeń przedstawioną przez obwinionego.

W ocenie Sądu opinie biegłego były jasne, spójne i nie zawierały sprzecznych wniosków. Sąd nie dopatrzył się błędów logicznych w rozumowaniu biegłego. Wydając opinie biegły bazował na całym zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym i swoje stanowisko w sposób wystarczający uargumentował. Dlatego Sąd przyjął wnioski opinii za podstawę ustaleń faktycznych.

Należy także dodać, że wyjaśnienia obwinionego dotyczące powyższego zdarzenia potwierdzają również zeznania świadka A. K. /k. 52/, która w czasie zdarzenia podróżowała wspólnie z obwinionym jako pasażerka, siedząc na fotelu pasażera z przodu pojazdu. Świadek w złożonych zeznaniach podała, że nie poczuła kontaktu pojazdów, gdyż było to jedynie lekkie obtarcie i o powyższej kolizji dowiedziała się od obwinionego, gdy kierowany przez niego samochód znajdował się już na lewym pasie ruchu. Świadek potwierdziła, że w czasie zdarzenia występowały dobre warunki drogowe i pogodowe.

W ocenie Sądu zeznania świadka A. K. były w pełni wiarygodne, gdyż były one logiczne, spójne i zgodne z doświadczeniem życiowym. Korespondują one również z wyjaśnieniami obwinionego.

Wiarygodny dowód w sprawie stanowiły ponadto ujawnione na rozprawie dokumenty, ich treści nie budziły wątpliwości co do zgodności z rzeczywistym stanem rzeczy ani nie były kwestionowane przez strony.

Oceniając zgromadzony w niniejszej sprawie pozostały materiał dowodowy, jedynym dowodem, który mógłby potwierdzić winę i sprawstwo obwinionego w zakresie zarzucanego mu czynu były zeznania kierowcy samochodu marki M. (...) o nr rej (...) świadka P. P. /k. 12-13, 49/.

Sąd uznał za wiarygodne zeznania świadka P. P. w niespornym zakresie wystąpienia w dniu zdarzenia na ul. (...) w W. w kierunku ul. (...) kolizji pomiędzy kierowanym przez niego samochodem marki M. (...) o nr rej (...) a samochodem marki A. (...) o nr rej. (...) kierowanym przez obwinionego. Powyższa okoliczność była niesporna i znalazła potwierdzenie w zebranych w sprawie dowodach w postaci protokołów oględzin pojazdów /k. 4, 7/ oraz opinii biegłego T. D., a także w wyjaśnieniach obwinionego i w zeznaniach świadka A. K.. Za wiarygodną należało uznać także tę część zeznań pokrzywdzonego, w której wskazywał on, że w czasie zdarzenia poruszał się lewym pasem ruchu, natomiast bezpośrednio przed wystąpieniem kolizji obwiniony zmienił zajmowany pas ruchu na pas lewy, wjeżdżając bezpośrednio przed kierowany przez niego samochód. Wskazane okoliczności znalazły potwierdzenie w wyjaśnieniach obwinionego oraz zeznaniach świadka A. K.. Wiarygodne były również zeznania pokrzywdzonego w zakresie wskazywanych przez niego uszkodzeń, do jakich doszło w obu pojazdach biorących udział w kolizji, gdyż znalazły one potwierdzenie w protokołach oględzin pojazdów /k. 4, 7/.

Jednocześnie Sąd nie dał wiary zeznaniom pokrzywdzonego P. P. odnośnie wskazywanych przez niego przyczyn powstania kolizji. Zdaniem biegłego wersja prezentowana przez pokrzywdzonego, zgodnie z którą w chwili kolizji samochód marki M. był zatrzymany, nie znajduje potwierdzenia w mechanizmie kolizji i lokalizacji uszkodzeń zderzaka tylnego samochodu marki A. (...). Z powyższej opinii wynika również, że w chwili kolizji samochód marki M. na pewno jechał szybciej niż samochód marki A..

Przy ustalaniu stanu faktycznego w sprawie Sąd nie wziął pod uwagę opinii pisemnej sporządzonej przez biegłego sądowego P. H. /k. 73-80/, gdyż biegły sądowy jest pracownikiem Policji – ekspertem Wydziału Ruchu Drogowego Komendy Stołecznej Policji, tj. oskarżyciela publicznego, dlatego też istnieje uzasadniona wątpliwość, co do bezstronności i obiektywizmu w/w opinii pisemnej.

Obwinionemu M. M. zarzucono popełnienie wykroczenia kwalifikowanego z art. 86 § 1 kw. Zachowanie sprawcy naruszającego wskazany przepis polega na niezachowaniu na drodze publicznej, w strefie zamieszkania lub strefie ruchu należytej ostrożności, czego następstwem jest spowodowanie zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu drogowym.

Zgodnie z przepisami Prawa o ruchu drogowym (art. 3) uczestnik ruchu i inna osoba znajdująca się na drodze są obowiązani zachować ostrożność albo, gdy ustawa tego wymaga – szczególną ostrożność, unikać wszelkiego działania, które mogłoby spowodować zagrożenie bezpieczeństwa lub porządku ruchu drogowego, ruch ten utrudnić albo w związku z ruchem zakłócić spokój lub porządek publiczny oraz narazić kogokolwiek na szkodę. Przez działanie rozumie się również zaniechanie. Każdy uczestnik ruchu drogowego jest obowiązany do zachowania ostrożności, czyli do postępowania uważnego, przezornego, stosowania się do sytuacji istniejącej na drodze.

Przepisy dotyczące manewru zmiany pasa ruchu zostały uregulowane w art. 22 ustawy Prawo o ruchu drogowym. W ust. 1 cyt. przepisu wskazane zostało, iż kierujący pojazdem może zmienić kierunek jazdy lub zajmowany pas ruchu tylko z zachowaniem szczególnej ostrożności. Ustęp 4 cyt. artykułu określa zaś, iż kierujący pojazdem, zmieniając zajmowany pas ruchu, jest obowiązany ustąpić pierwszeństwa pojazdowi jadącemu po pasie ruchu, na który zamierza wjechać, oraz pojazdowi wjeżdżającemu na ten pas z prawej strony.

W świetle powyższych rozważań, Sąd stwierdził, że brak jest podstaw, aby uznać, że w krytycznym miejscu i czasie M. M. naruszył zasady przewidziane w art. 22 ust. 1 i 4 ustawy Prawo o Ruchu Drogowym w ten sposób, że kierując samochodem A. nr rej (...) nie zachował szczególnej ostrożności podczas zmiany pasa ruchu i nie ustąpił pierwszeństwa pojazdowi jadącemu po pasie, na który zamierzał wjechać doprowadzając do zderzenia z samochodem M. nr rej (...) i jego uszkodzenia, czym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym.

Dla skazania M. M., jego wina musi zostać, ponad wszelką wątpliwość, udowodniona. Nie może być w tym zakresie miejsca na jakiekolwiek domniemania. Tymczasem materiał dowodowy nie daje podstaw, aby w sposób kategoryczny, niebudzący wątpliwości, przypisać obwinionemu winę w zakresie zarzuconego mu czynu i uznać, że to on, swoim nieprawidłowym zachowaniem na drodze, wytworzył stan zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu.

Zgodnie, więc z obowiązującymi zasadami procesowymi – zasadą domniemania niewinności oraz zasadą in dubio pro reo określonymi w art. 5 Kodeksu postępowania karnego, które znajdują także odpowiednie zastosowanie w postępowaniu w sprawach o wykroczenia (art. 8 kpw) – wobec zaistnienia wątpliwości, co do winy obwinionego w zakresie zarzucanego mu czynu i jednoczesnej niemożności usunięcia tych wątpliwości należało uniewinnić go od popełnienia zarzucanego mu czynu z art. 86 § 1 kw.

Z uwagi na uniewinnienie obwinionego w sprawie z oskarżenia publicznego Sąd obligowany był na podstawie art. 118 § 2 kpow obciążyć kosztami procesu Skarb Państwa (orzeczenie w punkcie II wyroku).

Mając powyższe na uwadze orzeczono jak w sentencji wyroku.