Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt VII U 2589/12

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 czerwca 2013 r.

Sąd Okręgowy w Gdańsku

VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Maria Ołtarzewska

Protokolant: st. sekr. sądowy Alicja Jarzyna

po rozpoznaniu w dniu 27 czerwca 2013 r. w Gdańsku

sprawy K. J.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G.

o prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy

na skutek odwołania K. J.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G.

z dnia 23 lipca 2012 r. nr (...)- (...)

oddala odwołanie.

Sygn. akt VII U 2589/12

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 23 lipca 2012 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. odmówił ubezpieczonemu K. J. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy na podstawie przepisów art. 12 i 57 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2009 r. nr 153 poz. 1227 j.t. ze zm.), dalej: ustawa, powołując się na fakt, iż komisja lekarska pozwanego orzeczeniem z dnia 17 lipca 2012 r. nie stwierdziła niezdolności jego do pracy (k. 3 akt sprawy i k. 185 akt rentowych).

Odwołanie z dnia 09 sierpnia 2012 r. od powyższej decyzji wniósł ubezpieczony K. J., wskazując jedynie, iż jego stan zdrowia w obecnej chwili nie pozwala na wykonywanie jakichkolwiek prac, na dowód czego posiada nową dokumentację medyczną (k. 2 akt sprawy).

W odpowiedzi z dnia 21 sierpnia 2012 r. na odwołanie ubezpieczonego pozwany organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania i podtrzymał argumentację, zaprezentowaną w treści spornej decyzji (k. 5 akt sprawy).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Ubezpieczony K. J., urodzony dnia (...), z zawodu konserwator palacz, w dniu 15 maja 2012 r. złożył do pozwanego organu rentowego wniosek o przyznanie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

dowód: wniosek o przyznanie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy z dnia 15 maja 2012 r. – k. 159-160 akt rentowych

Orzeczeniem z dnia 29 stycznia 2009 r. Powiatowy Zespół ds. Orzekania o Niepełnosprawności w P. zaliczył wnioskodawcę do lekkiego stopnia niepełnosprawności na stałe, z ustaleniem iż niepełnosprawność istnieje od 2003 r. i jej ustalony stopień datuje się od dnia 19 listopada 2008 r.

dowód: orzeczenie o stopniu niepełnosprawności z dnia 29 stycznia 2009 r. – k. 5 akt świadczenia rehabilitacyjnego

W okresie od dnia 01 stycznia 2010 r. do dnia 26 grudnia 2010 r. łącznie na mocy trzech decyzji pozwanego organu wnioskodawca otrzymywał świadczenie rehabilitacyjne.

okoliczności bezsporne, vide: decyzje pozwanego o przyznaniu świadczenia rehabilitacyjnego – akta świadczenia rehabilitacyjnego

Konsultant specjalista ortopedii i traumatologii pozwanego w swojej opinii podał, iż aktualny stan zdrowia badanego nie ogranicza jego aktywności zawodowej ze strony narządu ruchu, zaś zabieg artroskopii stawu kolanowego lewego może zostać wykonany w ramach czasowej niezdolności do pracy. W orzeczeniu z dnia 20 czerwca 2012 r. lekarz orzecznik pozwanego rozpoznał u ubezpieczonego zwyrodnienia wielostawowe w tym zestarzałe pęknięcia obu łękotek przyśrodkowych, paluchy koślawe, przebytą operację palucha koślawego lewego – subiektywnie bez poprawy, nadciśnienie tętnicze i cukrzycę (terapia łączona) bez udokumentowania istotnych powikłań narządowych tych schorzeń, otyłość oraz nikotynizm. Orzeczeniem z tej samej daty uznał on ubezpieczonego za osobę, która nie jest niezdolna do pracy.

dowód: opinia specjalistyczna lekarza konsultanta ortopedy traumatologa z dnia 15 czerwca 2012 r. – k. 178-181 dokumentacji lekarskiej, opinia lekarska lekarza orzecznika -pozwanego z dnia 20 czerwca 2012 r. – k. 181-182 dokumentacji lekarskiej, orzeczenie lekarska lekarza orzecznika pozwanego z dnia 20 czerwca 2012 r. – k. 169 akt rentowych

Od wspomnianego orzeczenia lekarza orzecznika sprzeciw wniósł ubezpieczony. W związku z jego złożeniem komisja lekarska pozwanego w opinii lekarskiej z dnia 17 lipca 2012 r. dokonała u ubezpieczonego rozpoznania stanu po leczeniu operacyjnym palucha koślawego po stronie lewej, uszkodzenia łękotki przyśrodkowej stawu kolanowego lewego bez cech bloku, zmian zwyrodnieniowych stawu ramiennego prawego bez ograniczenia ruchomości, cukrzycy leczonej insuliną, nadciśnienia tętniczego w okresie wydolności serca oraz otyłości (BMI 38). Orzeczeniem z tej samej daty komisja lekarska pozwanego stwierdziła, iż wnioskodawca nie jest niezdolny do pracy.

dowód: sprzeciw ubezpieczonego – k. 183 dokumentacji lekarskiej, opinia lekarska komisji lekarskiej pozwanego z dnia 17 lipca 2012 r. – k. 184-185 dokumentacji lekarskiej, orzeczenie komisji lekarskiej pozwanego z dnia 17 lipca 2012 r. – k. 172 akt rentowych

Zaskarżoną decyzją z dnia 23 lipca 2012 r. pozwany organ rentowy odmówił ubezpieczonemu K. J. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, powołując się na fakt, iż komisja lekarska pozwanego orzeczeniem z dnia 17 lipca 2012 r. nie stwierdziła niezdolności jego do pracy.

dowód: decyzja pozwanego o odmowie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy z dnia 23 lipca 2012 r. – k. 3 akt sprawy i k. 185 akt rentowych

Nie była to pierwsza decyzja odmowna pozwanego w zakresie żądania przez ubezpieczonego świadczenia rentowego – uprzednio, rozpoznając wniosek wnioskodawcy z dnia 30 grudnia 2010 r. decyzją z dnia 24 marca 2011 r. również odmówił ubezpieczonemu K. J. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, powołując się na fakt, iż komisja lekarska pozwanego orzeczeniem z dnia 09 marca 2011 r. nie stwierdziła jego niezdolności do pracy.

W związku z odwołaniem wnioskodawcy, tut. Sąd prawomocnym wyrokiem z dnia 19 stycznia 2012 r. oddalił odwołanie ubezpieczonego, a następnie postanowieniem z dnia 09 marca 2012 r. o sygn. akt VII U 1842/11 odrzucił apelację wnioskodawcy od w/w wyroku w związku z brakiem uiszczenia w terminie wskazanej kwoty 30 zł tytułem opłaty podstawowej od apelacji.

okoliczności bezsporne, vide: wniosek o przyznanie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy z dnia 30 grudnia 2010 r. – k. 1-7 akt rentowych, decyzja pozwanego o odmowie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy z dnia 24 marca 2011 r. – k. 111 akt rentowych, informacja Sądu z dnia 10 kwietnia 2012 r. o sygn. akt VII U 1842/11 – k. 154 akt rentowych, postanowienie Sądu o odrzuceniu apelacji z dnia 09 marca 2012 r. o sygn. akt VII U 1842/11 z uzasadnieniem – k. 155-156 akt rentowych

W celu ustalenia, czy stan zdrowia strony wskazuje, że utraciła ona całkowicie lub częściowo zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu, przy czym przy ocenie stopnia i trwałości niezdolności do pracy należy ustalić: stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowości przekwalifikowania zawodowego biorąc pod uwagę rodzaj i charakter wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychiczne, najwcześniejszą datę powstania ustalonego stopnia niezdolności do pracy oraz trwałość lub przewidywany okres (od – do) niezdolności do pracy – konieczne były wiadomości specjalne, zatem Sąd Okręgowy powołał dowód z opinii biegłych sądowych chirurga ortopedy, internisty oraz kardiologa.

dowód: postanowienie Sądu z dnia 18 października 2012 r. – k. 11 akt sprawy

Powołani w sprawie biegli sądowi dokonali u ubezpieczonego K. J. rozpoznania następujących schorzeń:

1.  nadciśnienia tętniczego pierwotnego labilnego, okres I/II st. ESH

2.  cukrzycy typu 2 insulinozależnej źle kontrolowanej, z podejrzeniem insulino odporności z kształtującymi się powikłaniami narządowymi

3.  otyłości trzewnej skojarzonej z dyslipidemią w wywiadzie – zespół metaboliczny

4.  wieloletniego nikotynizmu w wywiadzie

5.  zwyrodnienia kręgosłupa bez istotnych ograniczeń funkcji

6.  zwyrodnienia kolan – uszkodzenia łękotek bez ograniczeń funkcji

7.  stanu po operacji palucha koślawego lewego.

Na podstawie przedłożonej dokumentacji medycznej, po wykonaniu badania przedmiotowego oraz po zapoznaniu się z aktami sprawy biegły sądowy kardiolog wskazał, iż stan wydolnościowy układu krążenia samodzielnie nie skutkuje u ubezpieczonego inwalidztwem biologicznym, czyniącym go częściowo lub całkowicie niezdolnym do pracy. Nadciśnienie tętnicze samoistne okresowo źle kontrolowane nie skutkuje wykształceniem się procesu nadciśnieniowego remodelingu serca przy braku klinicznych wykładników hemodynamicznych niewydolności krążenia i/lub nietolerancji wieńcowej. Zwrócił uwagę na chwiejną cukrzycę typu 2 niewyrównanej w odniesieniu do poziomu glikemii pomimo dużej, przekraczającej 100j na dobę dawki insuliny i równoczesnej terapii doustnymi lekami przeciwcukrzycowymi – jak również na objawy mogące świadczyć o rozwoju i postępie narządowych powikłań cukrzycy (zwyrodnienie wielonerwowe, mikro-/makroangiopatia, nefropatia.

dowód: opinia biegłego sądowego kardiologa – k. 24-26 akt sprawy

Opierając się na dokumentacji lekarskiej, aktach sprawy i badaniu przedmiotowym biegły sądowy chirurg ortopeda stwierdził, iż ze strony układu ruchu brak jest niezdolności do pracy, bowiem kręgosłup badanego nie przejawia istotnych ograniczeń ruchowych, w stawach kolanowych istnieje uszkodzenie łękotek – jednakże bez bloków stawowych wysięków i do leczenia ewentualnie w ramach krótkotrwałej niezdolności do pracy. Chód ubezpieczonego biegły ocenił jako wydolny.

dowód: opinia biegłego sądowego chirurga ortopedy – k. 30-31 akt sprawy

Na podstawie przedłożonej dokumentacji medycznej, po wykonaniu badania przedmiotowego oraz po zapoznaniu się z aktami sprawy biegła sądowa internista – pomimo istniejącej od 6 lat cukrzycy typu 2, leczonej ocenie od 3 lat w leczeniu skojarzonym – prezentuje dość dobry poziom glikemii, którego zmiany mogą wynikać z infekcji (np. dróg moczowych), co potwierdzają dobre wyniki hemoglobiny glikolowanej z lat 2008, 2010 i 2011 z wynikami oscylującymi wokół 7%. W badaniach dodatkowych biegła nie stwierdziła retinopatii cukrzycowej, prawidłowa jest funkcja nerek. W układzie sercowo-naczyniowym nie stwierdzono istotnych zmian o charakterze organicznym, badanie przedmiotowe nie ujawniło cech niewydolności krążenia, badanie podmiotowe nie wykazało dolegliwości o charakterze stenokardialnym; prawidłowe wyniki prezentuje także badanie echo. W ocenie biegłej sądowej obecny stopień rozpoznanych dolegliwości nie ogranicza zdolności do pracy wnioskodawcy.

dowód: opinia biegłej sądowej internisty – k. 30-31 akt sprawy

Żadna ze stron postępowania w zakreślonym terminie nie zakwestionowała żadnej ze złożonych w sprawie opinii biegłych sądowych.

Na rozprawie – po wyznaczonym przez Sąd terminie na wnoszenie zarzutów pod adresem opinii biegłych sądowych – wnioskodawca podał, iż nie zgadza się z opiniami, jednak zaniechał wnoszenia zastrzeżeń do opinii, bo ma inne problemy.

dowód: zawiadomienia i zobowiązania – k. 47-48 akt sprawy, zpo – k. 51-52 akt sprawy, zeznania ubezpieczonego – protokół skrócony k. 54 akt sprawy, protokół elektroniczny k. 55 akt sprawy

Bezsporny stan faktyczny w sprawie Sąd ustalił na podstawie dokumentów zgromadzonych w aktach rentowych pozwanego oraz dokumentacji lekarskiej ZUS, których prawdziwości i rzetelności nie kwestionowała żadna ze stron postępowania. Sąd również nie znalazł podstaw by odmówić im wiarygodności.

Opinie wydane w sprawie przez biegłych sądowych zostały sporządzone w sposób rzeczowy i konkretny, zawierają jasne, logiczne i przekonujące wnioski. Zostały one uzasadnione w sposób wyczerpujący i zgodny z wiedzą medyczną posiadaną przez biegłych. Opinie te zostały wydane po dokonaniu oględzin i badaniu ubezpieczonego, analizie przedłożonej przez niego dokumentacji lekarskiej i w oparciu o wyniki badań znajdujące się w aktach ZUS oraz w aktach niniejszej sprawy. Wyczerpująco zostało opisane stwierdzone u ubezpieczonego schorzenia i ich wpływ na jego zdolność do pracy. Sąd nie znalazł podstaw do podważenia opinii biegłych, uznając, iż stanowią one wiarygodną podstawę do rozstrzygnięcia niniejszej sprawy.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie ubezpieczonego nie jest zasadne i jako takie nie zasługuje na uwzględnienie.

Sąd zważył, iż zgromadzony w toku postępowania materiał dowodowy w pełni zasługuje na wiarę, dokumenty zawarte w aktach rentowych ubezpieczonego oraz dokumentacji lekarskiej nie były kwestionowane przez żadną ze stron co do ich prawdziwości, rzetelności. Także i Sąd nie znalazł podstaw, by nie dać im wiary.

Opinie sporządzone przez biegłych sądowych są rzeczowe i konkretne, zawierają jasne, logiczne i przekonujące wnioski. Zostały uzasadnione w sposób wyczerpujący i zgodny z wiedzą medyczną posiadaną przez biegłych. Sąd w pełni je podzielił. Zważyć należy, że zostały wydane po dokonaniu oględzin i badaniu ubezpieczonego, analizie przedłożonej przez niego dokumentacji i w oparciu wyniki badań znajdujące się w aktach ZUS i aktach sprawy.

Wyczerpująco zostały opisane stwierdzone u ubezpieczonego schorzenia i ich wpływ na jego zdolność do pracy. Sąd nie znalazł podstaw do podważenia opinii biegłych sądowych. Stanowią one wiarygodną podstawę do rozstrzygnięcia niniejszej sprawy.

W myśl art. 57 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U z 2009 r. nr 153 poz. 1227 ze zm.), dalej: ustawa, renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnia łącznie następujące warunki:

1.  jest niezdolny do pracy,

2.  ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy,

3.  niezdolność do pracy powstała w okresie podlegania ubezpieczeniu społecznemu lub nie później niż 18 miesięcy od ich ustania.

Zgodnie zaś z treścią art. 12 ustawy, niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, natomiast częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji.

Z brzmienia art. 12 ustawy wyraźnie wynika, że do stwierdzenia niezdolności do pracy nie jest wystarczające samo występowanie naruszenia sprawności organizmu (choroby), lecz jednocześnie naruszenie to musi powodować całkowitą lub częściową utratę zdolności do pracy.

Kwestią sporną w niniejszej sprawie było to czy ubezpieczony jest niezdolny do pracy z ogólnego stanu zdrowia.

Nie budziło wątpliwości Sądu, że ubezpieczony cierpi na określone schorzenia, jednakże to nie fakt występowania schorzeń, a jedynie stopień ich zaawansowania, może powodować niezdolność do pracy. Należy wskazać przy tym, iż subiektywna ocena stanu zdrowia ubezpieczonego i jego przekonanie, że jest niezdolny do pracy, nie może zastąpić oceny dokonanej przez biegłych sądowych – wysokiej klasy specjalistów, którzy w przekonujący sposób uzasadnili swoje stanowisko (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 stycznia 1998 r., II UKN 466/97, OSNAP 1999/1/25).

W szczególności Sąd pragnie podkreślić, iż z samego faktu posiadania orzeczenia o stopniu niepełnosprawności (którym legitymuje się od 2009 r. - k. 5 akt świadczenia rehabilitacyjnego) nie wynika automatycznie uprawnienie do renty z tytułu niezdolności do pracy – o czym niejednokrotnie wypowiadał się Sąd Najwyższy, wskazując, iż orzeczenie o stopniu niepełnosprawności nie jest równoznaczne z orzeczeniem o niezdolności do pracy jako przesłance prawa do renty (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 28 września 2011 r., I UK 96/11, podobnie Sądu Najwyższego z dnia 11 lutego 2011 r., II UK 269/10, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 lutego 2010 r., III UK 60/09, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11 marca 2008 r., I UK 286/07, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 marca 2008 r., II UK 130/07, postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 16 grudnia 2005 r., II UK 77/05). W uzasadnieniu wyroku Sąd Najwyższy podkreślił, iż orzeczenie o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności nie przekłada się na kwestię niezdolności do pracy, inne są bowiem definicje legalne niepełnosprawności oraz niezdolności do pracy jako przesłanki przyznania renty. Osoba, która ze względów dotyczących rehabilitacji uzyskała orzeczenie o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności, nie staje się tylko z mocy tego orzeczenia osobą całkowicie niezdolną do pracy, z pominięciem warunków całkowitej niezdolności do pracy określonych w ustawie.

W celu ustalenia, czy stan zdrowia strony wskazuje, że utraciła ona całkowicie lub częściowo zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu, przy czym przy ocenie stopnia i trwałości niezdolności do pracy należy ustalić: stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowości przekwalifikowania zawodowego biorąc pod uwagę rodzaj i charakter wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychiczne, najwcześniejszą datę powstania ustalonego stopnia niezdolności do pracy oraz trwałość lub przewidywany okres (od – do) niezdolności do pracy – konieczne były wiadomości specjalne, zatem Sąd Okręgowy na mocy art. 279, 284 i 292 k.p.c powołał dowód z opinii biegłych sądowych chirurga ortopedy, internisty oraz kardiologa.

Byli oni zgodni co do tego, iż brak jest przesłanek uzasadniających uznanie ubezpieczonego za niezdolnego do pracy, a co za tym idzie należy zgodzić się z orzeczeniem komisji lekarskiej ZUS z dnia 17 lipca 2012 r. w zakresie braku niezdolności do pracy ubezpieczonego oraz wydaną na jej podstawie decyzją pozwanego z dnia 23 lipca 2012 r. o odmowie ubezpieczonemu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy z ogólnego stanu zdrowia, od której odwołanie stanowi przedmiot niniejszego postępowania.

Sąd przyjął przedstawione opinie wszystkich powołanych w sprawie biegłych za podstawę rozstrzygnięcia w sprawie, ponieważ w jego ocenie są one miarodajne, wnioski w nich wysnute logiczne i właściwe (a równocześnie zbieżne), zaś ich uzasadnienie wyczerpujące i przekonywujące.

Podkreślić należy, iż ubezpieczony K. J. nie przedstawił dowodów świadczących w jego ocenie o faktycznym stanie zdrowia – w odwołaniu od spornej decyzji pozwanego, wskazał jedynie, iż posiada „kompletnie nową dokumentację medyczną” (k. 2 akt sprawy), potwierdzającą obecny stan zdrowia i konkretne dolegliwości. Należy z całą stanowczością stwierdzić, iż stanowisko takie jest w całości gołosłowne, bowiem wnioskodawca ani wraz z odwołaniem, ani w toku całego postępowania nie przedłożył żadnej nowej dokumentacji lekarskiej, która potwierdzała by jego twierdzenia. W żaden sposób wnioskodawca nie wykazał się więc, w ocenie Sądu, inicjatywą dowodową, obciążającą ją na podstawie art. 6 k.c. – nie przedłożył żadnej nowej dokumentacji lekarskiej, która mogła by stanowić podstawę przyjęcia zmiany lub pogorszenia się jego stanu zdrowia, odnośnie której formułował twierdzenia, co stanowiło jego obowiązek – jak wskazał Sąd Najwyższy mówiąc, iż sąd ubezpieczeń społecznych nie ma obowiązku prowadzenia postępowania dowodowego z urzędu. Odrębny charakter postępowania nie wyłącza zasady kontradyktoryjności w tych sprawach, w tym ciężaru dowodzenia twierdzeń przez ubezpieczonego w sprawie o rentę z tytułu niezdolności do pracy - art. 232 k.p.c. (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11 lutego 2011 r., II UK 269/10). Tym samym jego stanowisko o niezdolności do pracy - stanowiące jedynie subiektywne odczucia co do stanu zdrowia - nie zasługiwało na uwzględnienie. Ponadto w toku procesu ubezpieczony nie wskazał na czym miałoby polegać pogorszenie jego stanu zdrowia na przestrzeni niespełna 4 miesięcy tj. po wydaniu wyroku z dnia 19 stycznia 2012r. oddalającego odwołanie, a przed złożeniem ponownego wniosku o rentę w dniu 15 maja 2012r.

W tym miejscu zauważyć również należy, że specyfika oceny dowodu z opinii biegłych wyraża się w tym, że sfera merytoryczna opinii kontrolowana jest przez Sąd – który nie posiada wiadomości specjalnych – tylko w zakresie zgodności z zasadami logicznego myślenia, doświadczenia życiowego i wiedzy powszechnej. Kryteria oceny tego dowodu stanowią również: poziom wiedzy biegłego, podstawy teoretyczne opinii, sposób motywowania sformułowanych w nich stanowisk oraz stopień stanowczości wyrażonych w nich ocen.

Sąd uznał, stosownie do opinii powołanych w sprawie biegłych i rozpoznanych przez nich schorzeń, a w szczególności mając na uwadze kompetencję ograniczoną w zasadzie do możliwości opiniowania stanu zdrowia ubezpieczonego zgodnie z zakresem posiadanej specjalizacji, iż bez wątpienia stanowiska biegłych wyrażone w poszczególnych ich opiniach przemawiają przeciwko uznaniu ubezpieczonego za niezdolnego do pracy z ogólnego stanu zdrowia i brak jest jakichkolwiek podstaw, przy dysponowaniu wystarczającymi i należycie uzasadnionymi opiniami w sprawie, do zakwestionowania którejkolwiek z nich.

Wiarygodne dla Sądu opinie biegłych, nie potwierdziły stanowiska ubezpieczonego, iż wskazywane przez niego schorzenia czynią go w jakimkolwiek stopniu niezdolnym do pracy z ogólnego stanu zdrowia. Sąd zważył, iż opinie sporządzone przez poszczególnych biegłych są rzetelne, a ich wnioski logiczne i prawidłowo uzasadnione. Zostały w każdym wypadku wydane przez lekarza – specjalistę z dziedziny medycyny adekwatnej do wskazywanych przez ubezpieczonego schorzeń i są miarodajnym oraz rzetelnym środkiem dowodowym. Sąd w pełni podziela ich ustalenia i wnioski. Opinie zostały wydane przez biegłych po dokonaniu oględzin i badaniu ubezpieczonego, analizie przedłożonej oryginalnej dokumentacji i w oparciu o wyniki badań znajdujące się w aktach ZUS. Wyczerpująco zostały opisane stwierdzone u ubezpieczonego schorzenia i ich wpływ na jego zdolność do pracy, a opisany w opiniach stan przedmiotowy ubezpieczonego koresponduje z wnioskami ostatecznymi opinii.

Mając powyższe na uwadze, na podstawie art. 477 14 § 1 k.p.c. oraz cytowanych powyżej przepisów, Sąd orzekł jak w sentencji.

SSO Maria Ołtarzewska