Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II Ca 624/15

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 września 2015 r.

Sąd Okręgowy w Świdnicy, II Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie następującym:

Przewodniczący SSO Jerzy Dydo

Sędziowie SO Aleksandra Żurawska

SO Agnieszka Terpiłowska

Protokolant Bogusława Mierzwa

po rozpoznaniu w dniu 29 września 2015 r. w Świdnicy

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) SA w W.

przeciwko S. W.

o zapłatę

na skutek apelacji strony powodowej

od wyroku Sądu Rejonowego w Wałbrzychu

z dnia 30 kwietnia 2015 r., sygn. akt VIII C 65/15

uchyla zaskarżony wyrok i sprawę przekazuje do ponownego rozpoznania Sądowi pierwszej instancji pozostawiając temu Sądowi rozstrzygnięcie o kosztach postępowania odwoławczego.

(...) (...) (...)

UZASADNIENIE

Strona powodowa (...)Spółka Akcyjna w W. pozwem z dnia 23 grudnia 2014r. wniosła o wydanie nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym i orzeczenie nim, że pozwany S. W. ma zapłacić Stronie powodowej kwotę 10.977,08 zł z ustawowymi odsetkami od dnia wytoczenia powództwa. W uzasadnieniu pozwu Strona powodowa wskazała, iż żąda odszkodowania, o którym mowa w przepisach związanych z ochroną prawną lokatorów, zgodnie z którymi osoby zajmujące lokal bez tytułu prawnego są obowiązane do zapłaty odszkodowania. W dniu 4.09.2001r. pomiędzy Strona powodowa a Pozwanym została zawarta umowa najmu, której przedmiotem był lokal mieszkalny nr (...) w budynku nr (...) przy ul. (...) w W.. Z uwagi na zaległości czynszowe Strona powodowa wypowiedziała umowę najmu i następnie uzyskała wyrok eksmisyjny nakazujące Pozwanemu opuszczenie lokalu. Pomimo to Pozwany nadal zajmuje lokal bez tytułu prawnego. Kwota dochodzonego odszkodowania obejmuje okres (...), obliczone na podstawie ostatniej kwoty czynszu, wraz ze skapitalizowanymi odsetkami ustawowymi wg wykazu sald sporządzonego przez Stronę powodową. Pomimo wezwania Pozwany nie uregulował należności.

Pozwany wniósł o oddalenie powództwa, przyznając, iż jak nie pracował powstało jakieś zadłużenie, które spłaca, i nic mu nie wiadomo, że rozwiązano umowę najmu a poza tym z pisma Strony powodowej z dnia 16 kwietnia 2015r. wynika, iż umowa trwa.

Zaskarżonym wyrokiem Sąd Rejonowy w Wałbrzychu oddalił powództwo.

Sąd pierwszej instancji wskazał, iż poza sporem pozostawało, iż w dniu 4 września 2001 roku strony zawarły umowę najmu lokalu mieszkalnego położonego w W. przy ul. (...). W zakresie stanu faktycznego Sąd pierwszej instancji ustalił, iż pismem z dnia 16 kwietnia 2015 roku Strona powodowa zawiadomiła Pozwanego o możliwości wykupu lokalu po preferencyjnych cenach wskazując, że Pozwany jest najemcą przedmiotowego lokalu.

W tak ustalonym stanie faktycznym Sąd pierwszej instancji przyjął, iż powództwo nie podlegało uwzględnieniu. Strona powodowa - reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika - nie przedstawiła żadnych dowodów na poparcie żądania pozwu opartego o treść art. 18 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (Dz. U. z 2014r., poz. 150 ze zm.). Do pozwu dołączono bowiem niepoświadczone za zgodność z oryginałem kserokopie dokumentów, które nie mogą stanowić dowodu w niniejszej sprawie. Sąd pierwszej instancji wskazał, iż ugruntowany w orzecznictwie Sądu Najwyższego pogląd w tym zakresie wyraźnie wskazuje, że kserokopia nie stanowi dokumentu. Brak poświadczenia kserokopii za zgodność z oryginałem powoduje, że nie ma ona mocy dowodowej (por. wyrok SN z dnia 16 czerwca 2000 r., IV CKN 59/00, LEX nr 533122, wyrok SN z 10 lipca 2009 r., II CSK 71/09, wyrok SN z dnia 29 kwietnia 2009 r., II CSK 557/08, LEX nr 584200).

Ponadto Sąd pierwszej instancji pokreślił, iż zgodnie z ogólną regułą wyrażona w art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. W myśl tej zasady na powodzie spoczywa ciężar udowodnienia faktów uzasadniających jego roszczenie (tak też Sąd Najwyższy w orz. z 3 października 1969 r., II PR 313/69, OSNCP 9/70, poz. 147), a na pozwanym obowiązek udowodnienia okoliczności uzasadniających jej wniosek o oddalenie powództwa (por. SN w orz. z 20 kwietnia 1982 r., I CR 79/82, niepubl.) Ponadto zgodnie z art. 207 § 6 k.p.c. powód winien zgłosić wszystkie dowody już w pozwie. Zgodnie bowiem z art. 232 zd. 1 k.p.c. strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Wątpliwości Sądu pierwszej instancji budziło również uzasadnienie pozwu, w którym Strona powodowa wskazała, że dochodzi odszkodowania za bezumowne korzystanie z lokalu mieszkalnego za okres od sierpnia 2010 roku do kwietnia 2014 roku, podnosząc jednocześnie, że oświadczenie o wypowiedzeniu umowy najmu złożyła Pozwanemu dopiero pismem z dnia 16 listopada 2010 roku. Co więcej, z oryginału dokumentu przedłożonego przez Pozwanego wynika, że pismem z dnia 16 kwietnia 2015 roku Strona powodowa zawiadomiła Pozwanego o możliwości wykupu lokalu na warunkach preferencyjnych przewidzianych dla najemców lokali mieszkalnych. Wobec tego uznać należy, że na dzień 16 kwietnia 2015 roku strony wiązała umowa najmu lokalu położonego przy ul. (...).

W tym stanie rzeczy Sąd pierwszej instancji orzekł jak w sentencji wyroku, opierając ustalenia faktyczne w sprawie o przedłożony przez Pozwanego oryginał dokumentu.

Apelację od powyższego wyroku wniosła Strona powodowa zarzucając zaskarżonemu wyrokowi:

- błąd w ustaleniach faktycznych Sądu pierwszej instancji, mających istotny wpływ na wynik sprawy a polegający na przyjęciu przez Sąd, iż Powód dołączając do pozwu kserokopie dokumentów nie udowodnił swojego roszczenia, podczas gdy Pozwany nie kwestionował istnienia tych dokumentów, które zostały odzwierciedlone w dołączonych do pozwu kserokopiach ani też nie poddał w wątpliwość ich wiarygodności. Tym samym istnienie dokumentów, których kserokopie dołączono do pozwu nie stanowiło okoliczności spornej a Strona powodowa nie była zobligowana do przedłożenia oryginałów dokumentów;

- sprzeczność w ustaleniach faktycznych Sądu pierwszej instancji mającą istotny wpływ na wynik sprawy a polegającą na przyjęciu przez Sąd, iż Powód nie wykazał nawiązania stosunku najmu ani też jego ustania przy jednoczesnym uznaniu za udowodnione, iż pozwany korzystał z przedmiotowego lokalu. Skoro zatem Sąd dał wiarę Pozwanemu, iż ten korzystał z przedmiotowego lokalu, to w tym momencie ciężar dowodowy wykazania, iż Pozwanego łączył z powodem stosunek najmu i że nie zajmował lokalu bez podstawy prawnej spoczywał na Pozwanym. Skoro Pozwany nie wykazał istnienia stosunku najmu w okresie, za jaki powód dochodzi swoich należności, a jednocześnie Pozwany potwierdził, iż z tego lokalu korzysta to nie ma wątpliwości, iż to Pozwany powinien wykazać istnienie stosunku najmu. Sąd wydając zaskarżone rozstrzygnięcie oparł się wyłącznie na przedstawionym przez pozwanego piśmie powoda z dnia 16.04.2014r. w którym Powód zaoferował pozwanemu możliwość wykupu lokalu na warunkach preferencyjnych przewidzianych dla najemców lokali mieszkalnych. Nie oznacza to, iż Pozwany był na chwilę sporządzania w/w pisma najemcą, a jedynie wskazuje, iż powód chciał uregulować sytuacje prawną Pozwanego (korzystającego bezumownie z lokalu Powoda).

- naruszenie przepisów postępowania, mające istotny wpływ na wynik sprawy a to art. 233 k.p.c. w zw. z art. 129 k.p.c. poprzez pominięcie dowodu z załączonych do pozwu kserokopii dokumentów pomimo iż nie zostały one zakwestionowane przez Pozwanego. Tym samym Sąd pierwszej instancji naruszył powyższe przepisy żądając oryginałów dokumentów pomimo, iż nie były one w ogóle kwestionowane przez Pozwanego a tym samym nie zachodził potrzeba do ich przedłożenia. Nawet gdyby zaakceptować koncepcję Sądu pierwszej instancji, iż kserokopia dokumentu nie stanowi dokumentu, to nie oznacza, że nie można w oparciu o nią ustalać pewnych faktów.

W oparciu o powyższe zarzuty Skarżący wniósł o:

- uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania wraz z rozstrzygnięciem o kosztach postepowania odwoławczego;

- zasądzenie od Pozwanego na rzecz Powoda kosztów procesu w tym kosztów zastępstwa procesowego za obydwie instancje, według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył:

Apelacja była uzasadniona i została uwzględniona, a zarzuty w zakresie, w jakim Strona powodowa wskazuje na naruszenie treści przepisów prawa procesowego skutkowały uchyleniem zaskarżonego wyroku i przekazaniem sprawy do ponownego rozpoznania w oparciu o treść art. 386 § 4 k.p.c. ponieważ Sąd pierwszej instancji nie rozpoznał istoty sprawy i wydanie wyroku wymaga przeprowadzenia postępowania dowodowego w całości.

Sąd pierwszej instancji naruszył wskazany w apelacji przepis art. 129 k.p.c. co skutkowało pominięciem w dokonanych przez ten Sąd ustaleniach faktycznych faktów wynikających z załączonych kserokopii dokumentów, w sytuacji, kiedy istnienie tych faktów i ich treść nie była kwestionowana przez Pozwanego. Należy wskazać, iż Sąd pierwszej instancji nie wziął pod uwagę oświadczeń i twierdzeń samego Pozwanego w kontekście reguł przewidzianych treścią art. 230 k.p.c. Pozwany wniósł bowiem jedynie o oddalenie powództwa, podnosząc iż umowa najmu trwa i nic mu nie wiadomo by została wypowiedziana. Nie została uwzględniona również treść prawomocnego zapadłego już pomiędzy stronami wyroku w sprawie o wydanie przedmiotowego lokalu.

Obowiązująca zasada pełnej apelacji pozwala Sądowi drugiej instancji w granicach zaskarżenia (art. 378 § 1 k.p.c.) na kontrolę zaskarżonego rozstrzygnięcia i w razie potrzeby na dokonanie własnych ustaleń w zakresie stanu faktycznego, po przeprowadzeniu postępowania dowodowego oraz na wydanie orzeczenia merytorycznego. Jednakże w niniejszej sprawie w świetle uchybień Sądu pierwszej instancji Sąd drugiej instancji obowiązany byłby do dokonania ustaleń faktycznych oraz oceny prawnej żądania w pełnym zakresie, co doprowadziłoby do zastąpienia przez Sąd Okręgowy Sądu pierwszej instancji i pozbawienia stron prawa do rozstrzygnięcia sprawy przez dwie instancje (por. Postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 21 maja 2014r. II CZ 8/14, LEX 1483949).

Zasadnie Apelujący podniósł naruszenie przepisów postępowania, które doprowadziło do braku lub błędnych ustaleń faktycznych w sprawie, co w konsekwencji doprowadziło do naruszenia treści art. 233 k.p.c. Błędne okazało się bowiem zapatrywanie Sądu pierwszej instancji, co do dopuszczalności oparcia rozstrzygnięcia w sprawie na przedłożonych kserokopiach dokumentów. Sąd pierwszej instancji błędne również rozłożył ciężaru dowodu w sprawie. Skutkiem naruszenia art. 129 k.p.c. i art. 6 k.c. okazało się naruszenie zasad postępowania dowodowego, które wobec błędnych założeń nie zostało przeprowadzone i ocenione, co do istoty roszczenia.

Jedyne ustalenie faktyczne poczynione przez Sąd pierwszej instancji dotyczyło złożonego przez Pozwanego pisma Strony powodowej z dnia 16.04.2015r. W oparciu o jego treść Sąd pierwszej instancji przyjął, iż Pozwany pozostaje najemcą spornego lokalu co prowadziło do przyjęcia, iż nie zostały wykazane podstawy do uwzględnianie powództwa w oparciu o wypowiedzenie umowy i domaganie się odszkodowania za bezumowne korzystanie z lokalu. Należy zaznaczyć, iż pozew został oparty na twierdzeniu Strony powodowej o wypowiedzeniu umowy i istnieniu roszczenia w zakresie odszkodowania za bezumowne korzystanie przez Pozwanego z przedmiotowego lokalu.

Należy wskazać, iż co do zasady Strona powodowa określa fakty a Sąd na tej podstawie dokonuje kwalifikacji prawnej zgłoszonego żądania. Zgłoszone żądanie i jego uzasadnienie, powołane fakty i zgłoszone dowody determinują zakres, w jakim żądanie może zostać ocenione przez Sąd. Sąd na podstawie art. 321 § 1 k.p.c. jest w tym zakresie związany granicami ochrony prawnej dochodzonej przez Powoda. Oznacza to, że Sąd nie może zasądzić na innej, jak wskazana przez niego podstawa faktyczna powództwa. Sąd natomiast nie jest związany podstawą prawną powództwa i może badać jej prawidłowość bez względu na to czy, na skutek wyboru przez powoda żądania i zakreślenia jego podstawy faktycznej, wyłączona jest możliwość orzekania co do innego wchodzącego w rachubę roszczenia materialnoprawnego. Konsekwentnie jednak nie stanowi naruszenia zakazu z art. 321 § 1 k.p.c. odniesienie do różnych konstrukcji prawnych relacji między roszczeniami. Podsumowanie tych rozwiązań winno znaleźć odzwierciedlenie w uzasadnieniu orzeczenia w części obejmującej wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa w oparciu o treść art. 328 § 2 k.p.c. w zw. z art. 391 k.p.c. (por. Wyrok SN z dnia 12 lutego 2002 r. I CKN 902/99, Legalis).

Sąd pierwszej instancji dysponował informacją o zapadłym w przedmiocie wydania przedmiotowego lokalu wyroku. Do pozwu została bowiem dołączona kserokopia wyroku, z której wynika, również, iż wyrok został opatrzony adnotacją o jego prawomocności. Jednakże okoliczność ta została pominięta przez Sąd pierwszej instancji. A należy zaznaczyć, iż Sąd obowiązany jest wziąć pod uwagę z urzędu w zakresie rozstrzyganej sprawy fakt istnienia i treść prawomocnego orzeczenia Sądu (na podstawie art. 365 § 1 k.p.c.). Moc wiążąca prawomocnego orzeczenia w rozumieniu art. 365 § 1 KPC, zapadłego między tymi samymi stronami w nowej sprawie o innym przedmiocie polega na zakazie dokonywania ustaleń i ocen prawnych sprzecznych z osądzoną sprawą w rozumieniu art. 366 k.p.c. ( por. Wyrok SN z dnia 8 marca 2010 r. II PK 249/09, Legalis). W świetle dołączonej kserokopii wyroku prawdopodobnym pozostaje ustalenie, iż umowa z dnia 4.09.2001r. została skutecznie wypowiedziana a Pozwany został zobowiązany do wydania lokalu. Ocena Sądu pierwszej instancji dokonana zatem jedynie w oparciu o treść przedłożonego przez Pozwanego pisma z dnia 16.04.2015r. co do mocy wiążącej umowy stron pozostaje co najmniej wątpliwa a z pewnością niepełna. Sąd nie wziął pod uwagę okoliczności, która ma podstawowe znaczenie dla oceny rozłożenia ciężaru dowodu w sprawie (art. 6 k.c.). Przy założeniu, iż umowa została wypowiedziana na Pozwanym ciążyłby obowiązek wykazania, iż umowa nadal trwa. Treść powyższego prawomocnego orzeczenia, pozwoliłaby w pierwszej kolejności na ustalenie zakresu rozstrzygnięcia oraz odtworzenie rozumowania Sądu, które doprowadziło do orzeczenia w zakresie wydania lokalu (m.in. w zakresie skuteczności dokonanego wypowiedzenia i okresów jakie zostały przyjęte za podstawę dla skuteczności dokonanego wypowiedzenia). Samej możliwości dokonania wykładni w tym zakresie zapadłego orzeczenia celem ustalenia zakresu związania zapadłym wyrokiem nie wyklucza treść art. 365 § 1 k.p.c. ( por. wyrok SN z dnia 10 lutego 2010 r.II PK 212/09, Legalis ).

Zatem podstawa materialnoprawna roszczenia zostałaby w oparciu o powyższy wyrok ustalona tj. w jakim zakresie i czy roszczenie należy opierać na wiążącej strony umowie najmu czy dochodzone roszczenie jest roszczeniem o odszkodowanie w rozumieniu art. 18 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (Dz.U.2014.150).

W niniejszej sprawie mimo wyraźnego ukierunkowania żądania zapłaty odszkodowania nie ma przeszkód by oceniać żądanie również w oparciu o treść wiążącej strony umowy, jeżeli ustalenia faktyczne w tym zakresie będą wskazywały, na pewne okresy przed skutecznym wypowiedzeniem umowy. Strona powodowa bowiem wskazała, iż wysokość dochodzonego roszczenia odpowiada wysokości ostatniego czynszu przed wypowiedzenie umowy, czynszu jaki Pozwany obowiązany byłby zapłacić gdyby umowa nie została wypowiedziana. Należy zaznaczyć, iż bezsporne pozostaje, iż Pozwany zajmuje przedmiotowy lokal.

Sąd pierwszej instancji błędnie ocenił złożone dowody w sprawie i pominął wynikające z nich fakty dokonując ustaleń faktycznych w sprawie. Ocena dowodów oraz faktów istotnych, powszechnie lub urzędowo znanych (art. 228 k.p.c.), przyznanych (art. 229 k.p.c.), niezaprzeczonych (art. 230 k.p.c.) nie sprowadza się jedynie do dokonania oderwanej od realiów sprawy oceny poszczególnych czynności procesowych strony.

Złożone w sprawie kserokopie dokumentów stanowiły w istocie „powołanie się na dokument” w rozumieniu art. 129 k.p.c. W świetle stanowiska Pozwanego okoliczności faktyczne wynikające z „powołanych dokumentów” w zasadzie dotyczyły okoliczności bezspornych i nie wymagały w tym zakresie przeprowadzenia postępowania dowodowego a jednocześnie fakty z nich wynikające jako mające istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy powinny wejść w skład podstawy faktycznej zaskarżonego orzeczenia ( Wyrok SN z dnia 11 stycznia 2008 r., V CSK 187/07, Legalis).

Nie można odmówić wartości dowodowej złożonych kserokopii dokumentów tylko przez sam fakt nieumieszczenia na dokumentach potwierdzeń za zgodność z oryginałem. Należy bowiem pamiętać, że strona winna podnosić konkretne zarzuty dotyczące faktów istotnych dla wyniku sprawy i wskazywać z czym się nie zgadza. Jeżeli strona nie zgadza się z konkretnymi okolicznościami winna podać co zarzuca. Okoliczność niepotwierdzenia dokumentów za zgodność z oryginałem może być wówczas metodą dowodzenia określonych faktów, np. przez wskazanie, że określone zdarzenie kształtuje się odmiennie niż wskazuje na to strona przeciwna, a złożony przez nią dowód (niepotwierdzony za zgodność z oryginałem) jako przerobiony, podrobiony lub poświadczający nieprawdę nie może być środkiem dowodowym wiarygodnie obrazującym to zdarzenie ( por. wyrok SA we Wrocławiu z dnia 28 sierpnia 2013 r. I ACa 796/13, Legalis). Jeżeli zatem strona przeciwna nie wystąpi z żądaniem przedstawienia oryginałów lub poświadczonych odpisów dokumentów dołączonych do pozwu w postaci ich kserokopii w oparciu o treść art. 129 k.p.c. i art. 230 k.p.c. należy przyjąć, że twierdzenia w nich zawarte są bezsporne ( por. Wyrok SA w Krakowie z dnia 8 października 2014 r.I ACa 904/14, Legalis ).

W niniejszej sprawie zarzutów dotyczących przedłożonych kserokopii nie składał Pozwany. To Sąd ocenił, z naruszeniem zasad przewidzianych treścią art. 230 k.p.c., że zdarzenia, wynikające z przedłożonych kserokopii nie mogą zostać wzięte pod uwagę jako podstawa rozstrzygnięcia. Pozwany nie podnosił w tym zakresie zarzutów, nie wskazywał by złożone kserokopie nie odpowiadały treści sporządzonych dokumentów, nie wnosił o przedłożenie oryginałów lub potwierdzonych odpisów dokumentów, nie wskazywał, by z niepotwierdzeniem dokumentów wiązać jakieś konsekwencje istotne dla wyniku sprawy. Pozwany jedynie wniósł o oddalenie powództwa i kwestionował wypowiedzenie umowy, co jednak nie jest wystarczające dla oceny jego stanowiska w sprawie, w świetle obowiązku stron dawania wyjaśnień, co do okoliczności sprawy (art. 3 k.p.c.). W braku zarzutów w tym zakresie pominięcie faktów wynikających ze złożonych kserokopii dokumentów przez Sąd pierwszej instancji miało istotny wpływ na zapadłe rozstrzygnięcie a z pewnością na ocenę, iż jego podstawy nie zostały prawidłowo zbadane.

Trudno ocenić, mając powyższe na uwadze, z jakich powodów Sąd pierwszej instancji przyjął za niesporny fakt zawarcia umowy stron w określonej dacie i treści odpowiadającej umowie najmu, skoro dokument umowy został również przedłożony w kserokopii.

Pozwany nie wypowiedział się również, co do zasadności roszczenia o zapłatę należności odpowiadających czynszowi lub odszkodowaniu. Przyznał jednak, co jest istotne w świetle art. 230 k.p.c. iż należności nie płacił jak nie miał pracy.

Zarzuty apelacji zatem odnoszące się do naruszenia przepisu art. 129 k.p.c. w zasadzie zasadnie wskazują na brak ustaleń faktycznych w kierunkach, na jakie wskazywała Strona powodowa w pozwie mimo istnienia możliwości dokonania tych ustaleń.

Należy zaznaczyć, iż przyjęta przez Sąd pierwszej instancji podstawa rozstrzygnięcia i wynikające z niej ograniczenie postępowania dowodowego wymagałyby dokonania przez Sąd Okręgowy ustaleń faktycznych i oceny roszczenia w zakresie, jaki nie był przedmiotem rozstrzygnięcia Sądu pierwszej instancji. Nie można zatem przyjąć, iż na etapie postępowania przed Sądem Okręgowym można dokonać jedynie uzupełnienia stanu faktycznego i przeprowadzić kontrolę poprawności oceny prawnej. Własne ustalenia Sądu Okręgowego musiały by zmierzać do przeprowadzenia postępowania dowodowego i jego oceny. Należy zaznaczyć, iż Sąd nie odniósł się do przeprowadzanego postępowania dowodowego – tj. brak jest rozstrzygnięcia w przedmiocie pominiętych dowodów. Zatem Strona powodowa nie mogła skutecznie podnieść zastrzeżenia przewidzianego przewidziane treścią art. 162 k.p.c., co pozwala na kontrolę instancyjną przeprowadzonego w sprawie postępowania dowodowego.

Przy ponownym rozpoznaniu sprawy Sąd pierwszej instancji dokona oceny zgłoszonego żądania, dokona ustaleń faktycznych w sprawie (również z urzędu w zakresie zapadłego orzeczenia w sprawie o sygn. akt VIII 130/11) a następnie dokona materialnoprawnej oceny żądań stron.

Mając powyższe na uwadze na podstawie powołanego przepisu art. 386 § 4 k.p.c. wyrok został uchylony a sprawa przekazana do ponownego rozpoznania Sądowi pierwszej instancji.

Rozstrzygnięcie o kosztach postępowania odwoławczego Sąd Okręgowy pozostawia Sądowi pierwszej instancji (stosownie do treści art. 108 § 2 k.p.c.).

(...) (...) (...)