Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 listopada 2015 roku

Sąd Rejonowy - Sąd Pracy w Ząbkowicach Śląskich IV Wydział Pracy

w składzie:

Przewodniczący: SSR Tomasz Fudali

Ławnicy: Teresa Wawreniuk, Helena Kozłowska

Protokolant: Magdalena Przyślakiewicz

po rozpoznaniu w dniu 24 listopada 2015 roku w Ząbkowicach Śląskich

na rozprawie

sprawy z powództwa: H. M.

przeciwko: L. P. prowadzącej działalność gospodarczą pod nazwą Sklep (...) w Z.

o przywrócenie do pracy na poprzednich warunkach i o zapłatę wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy

I.  oddala powództwa;

II.  zasądza od powódki na rzecz pozwanej kwotę 154 ( sto pięćdziesiąt cztery) złote tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt IV P 63/15

UZASADNIENIE

Powódka H. M. w pozwie z dnia 29 czerwca 2015 r. skierowanym przeciwko pozwanej L. P. prowadzącej działalność gospodarczą pod nazwą Sklep (...) w Z. wniosła o uznanie za bezskuteczne złożonego powódce w dniu 22 czerwca 2015 r. przez pozwanego pracodawcę wypowiedzenia zmieniającego, a w przypadku upływu okresu dokonanego wypowiedzenia przed datą wyrokowania powódka wniosła o przywrócenie jej do pracy u strony pozwanej na poprzednich warunkach.

W uzasadnieniu tak wniesionego pozwu powódka wskazała, iż jest pracownikiem strony pozwanej i w związku z poprzednim procesem stawiła się do dotychczasowego, wieloletniego miejsca pracy wyrażając gotowość jej świadczenia.

Pozwana utrudniła jej jednak pracę wręczając powódce wypowiedzenie zmieniające. Kolejno powódka wyjaśniła, że nie wyraziła zgody na powyższe , ponieważ mieszka w Z., nie dysponuje własnym samochodem i nie jest w stanie stawić się do pracy w Z. Śl. na ustaloną przez pracodawcę godzinę, bowiem jedyny środek lokomocji ( BUS) w rozkładzie jazdy nie przewiduje kursu z wyjazdem do Z. Śl. przed godziną rozpoczęcia pracy.

Zdaniem powódki pozwany pracodawca wręczając jej wypowiedzenie zmieniające miał tego pełną świadomość i proponując powódce nowe warunki pracy wiedział, że nie są one możliwe do przyjęcia przez powódkę.

Stąd też, w ocenie powódki, wypowiedzenie jej przez pozwaną dotychczasowych warunków pracy jest nieuzasadnione, zaś wniosek zawarty w żądaniu pozwu w pełni usprawiedliwiony.

Kolejnym pozwem z dnia 2 lipca 2015 r. powódka H. M. wniosła o uznanie bezskuteczności złożonego jej w dniu 29 czerwca 2015 r. przez pozwanego pracodawcę – L. P. prowadzącą działalność gospodarczą pod nazwą Sklep (...) w Z. – wypowiedzenia zmieniającego umowne warunki pracy, a w przypadku upływu okresu dokonanego wypowiedzenia przed datą wyrokowania powódka domagała się przywrócenia jej do pracy u strony pozwanej na poprzednich warunkach zatrudnienia.

Uzasadniając tak zgłoszone żądanie powódka wskazała, że w dniu 29 czerwca 2015 r. otrzymała od pozwanej wypowiedzenie warunków umowy o pracę , jednakże warunków tych nie przyjęła , a w szczególności punktu 3 przedmiotowego wypowiedzenia określającego nowe miejsce świadczenia pracy w Z. i Z..

Powódka podniosła, że przyczyny odmowy przyjęcia zmienionych jak wyżej warunków pracy są dwie.

Po pierwsze, mieszkając w Z. i nie mając samochodu, powódka nie ma fizycznej możliwości dotarcia środkami komunikacji publicznej do pracy w Z. na godzinę 7.00, zaś pozwana proponując powódce nowe warunki pracy miała pełną świadomość braku możliwości rozpoczęcia przez nią pracy zgodnie z ustalonym harmonogramem jej wykonywania.

Po drugie, wskazana w pkt 2 przyczyna wypowiedzenia zmieniającego jest zdaniem powódki nierzeczywista, albowiem rozszerzenie działalności o nową lokalizację w Z., dokonane zresztą wiele lat temu, powinno było skutkować – z teoretycznego punktu widzenia – przeniesieniem powódki na stałe do Z., a tymczasem pracodawca przedstawił powódce alternatywne świadczenie pracy w dwóch miejscach.

Poza tym powódka stoi niniejszej sprawie na stanowisku, że określenie miejsca świadczenia pracy ,, Z., Z.” tworzy po stronie pracownika stan niepewności co do tego, gdzie i kiedy tę pracę ma świadczyć.

W ocenie powódki, faktyczną i rzeczywistą przyczyną wypowiedzenia jej dotychczasowych warunków pracy co do miejsca jej świadczenia jest brak akceptacji przez pozwanego pracodawcę prawomocnego wyroku Sądu Rejonowego w Ząbkowicach Śląskich IV Wydział Pracy z dnia 13 marca 2015 roku wydanego w sprawie o sygnaturze akt IV P 212/14, a utrzymanego następnie w mocy i uprawomocnionego na podstawie wyroku Sądu Okręgowego w Świdnicy VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 17 czerwca 2015 roku, sygn. akt VII Pa 53/15.

Pozwany pracodawca nie chcąc bowiem pogodzić się z treścią takiego rozstrzygnięcia sądowego, poprzez zaproponowanie nowych, niemożliwych do przyjęcia przez powódkę warunków pracy, chce doprowadzić do rozwiązania łączącego strony stosunku pracy.

Z tych też względów powódka wniosła jak w petitum pozwu.

Postanowieniem z dnia 24 sierpnia 2015 roku Sąd Rejonowy – Sąd Pracy w Z. połączył w/w sprawy do wspólnego rozpoznania oraz rozstrzygnięcia.

W toku procesu, pismem procesowym z dnia 6 października 2015 r., powódka zmieniła żądanie obu pozwów inicjujących niniejsze postępowanie sądowe w ten sposób, że wniosła o przywrócenie do pracy u strony pozwanej na dotychczasowych warunkach zatrudnienia, ewentualnie o zasądzenie odszkodowania w wysokości równej wynagrodzeniu za pracę za okres wypowiedzenia.

Ponadto powódka, w wyniku zmiany powództwa, domagała się również zasądzenia od pozwanej na swoją rzecz wynagrodzenia za okres pozostawania bez pracy, to jest za miesiąc październik 2015 r. w kwocie 1.750,00 zł.

Strona pozwana L. P. prowadząca działalność gospodarczą pod nazwą Sklep (...) w Z. wniosła o oddalenie powództw w całości i o zasądzenie od powódki na rzecz pozwanej zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa prawnego według norm przepisanych w wysokości sześciokrotnej stawki minimalnej.

Pozwana w pierwszej kolejności wskazała, że powódka jest zatrudniona w jej zakładzie pracy od dnia 1 września 2011 r. , przy czym strony początkowo łączyła umowa o pracę na okres próbny, a następnie umowa o pracę na czas określony, którą to umowę Sąd Rejonowy w Ząbkowicach Śląskich wyrokiem z dnia 13 marca 2015 r. w sprawie o sygn. akt IV P 212/14 uznała za umowę o pracę na czas nieokreślony.

W umowie tej strony ustaliły jako miejsce wykonywania pracy sklep pozwanej mieszczący się w Z. przy ulicy (...).

Kolejno pozwana wyjaśniła, że w chwili zawierania umowy o pracę z powódką miała tylko jeden sklep w Z. przy ulicy (...) i w trakcie trwania stosunku pracy z powódką działalność gospodarcza pozwanej rozwinęła się, rozszerzyła, skutkiem czego od dnia 15 kwietnia 2013 r. strona pozwana posiada drugi sklep położony w Z. przy ulicy (...).

Nadto, jak dalej podniósł pozwany pracodawca, wszystkie zatrudnione przez niego pracownice mają określone w umowach o pracę jako miejsce wykonywania pracy sklepy pozwanej w Z. i Z..

Ze względów organizacyjnych i ekonomicznych pozwana wskazuje w umowach o pracę jako miejsce wykonywania pracy oba swoje sklepy.

Spowodowane jest to koniecznością zapewnienia obsługi w obu tych punktach handlowych w różnych sytuacjach, jak zwolnienia lekarskie, urlopy pracowników.

Kontynuując ten wywód pozwana stwierdziła, iż w ten sposób może przesuwać pracownice z jednego sklepu do drugiego w zależności od potrzeb i konkretnych okoliczności.

Następnie strona pozwana przedstawiła, iż wyrokiem z dnia 13 marca 2015 r. w sprawie sygn. akt IV P 212/14 Sąd Rejonowy – Sąd Pracy w Z. ustalił, że powódka H. M. jest zatrudniona u pozwanej L. P. prowadzącej działalność gospodarczą pod nazwą Sklep (...) w Z. począwszy od dnia 1 grudnia 2011 r. na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony.

Wyrok ten uprawomocnił się dnia 17 czerwca 2015 r., kiedy to Sąd Okręgowy w Świdnicy oddalił apelację pozwanej.

Przytaczając okoliczności faktyczne niniejszej sprawy pozwany pracodawca wskazał w dalszej części, że po uprawomocnieniu się w/w wyroku, dnia 19 czerwca 2015 r. powódka stawiła się w sklepie pozwanej gotowa do podjęcia pracy i wówczas pozwana poinformowała ją, że pracę będzie wykonywała w Z., na co powódka wyraziła zgodę, zaś przy tej rozmowie z powódką była obecna pracownica pozwanej – K. H..

W związku z tymi ustaleniami poczynionymi z powódką, pozwana dnia 22 czerwca 2015 r. wręczyła powódce pismo między innymi informujące ją o tym, że praca będzie wykonywana w sklepie w Z., jednakże powódka na piśmie tym sporządziła adnotację, że nie wyraża zgody na dojazdy do sklepu w Z..

W tej sytuacji powódka w następnych dniach wykonywała niezbędne badania lekarskie, a następnie przebywała na urlopie wypoczynkowym i dnia 29 czerwca 2015 r. zaczęła ponownie świadczyć pracę w sklepie pozwanej mieszczącym się w Z..

Pozwana po zgłoszeniu się powódki do pracy , po uprawomocnieniu się wyroku w sprawie o sygn. akt IV P 212/14, wskazała powódce jako miejsce wykonywania pracy sklep w Z., gdyż w tym czasie w sklepie pozwanej w Z. pracowały 4 pracownice, zaś w sklepie w Z. tylko 2 i z tych też względów pozwana potrzebowała pracownika do pracy w punkcie handlowym w Z., zaś dodatkowa osoba w Z. nie była jej potrzebna.

Pozwany pracodawca podkreślił następnie, że z tego też powodu oraz z uwagi na postawę powódki, która zmieniła swoje stanowisko i mimo wcześniejszego porozumienia z pozwaną odmówiła świadczenia pracy w sklepie w Z., pozwana dnia 29 czerwca 2015 r. wręczyła powódce wypowiedzenie warunków pracy, określając w nim na nowo miejsce świadczenia pracy na Z. i Z., a pozostałe warunki umowy o pracę pozostawiając bez zmian.

Powódka odmówiła jednak potwierdzenia przyjęcia tegoż wypowiedzenia zmieniającego, a następnego dnia przyniosła pozwanej zabrany przez siebie egzemplarz wypowiedzenia na którym zamieściła adnotację, iż nie wyraża zgody na dojazdy do pracy w sklepie w Z..

Pozwana zaznaczyła dodatkowo, iż powódka wiedziała od dłuższego czasu, że praca u pozwanej świadczona jest przez pracowników zarówno w Z., jak i Z., zwłaszcza, że zapis taki co do miejsca wykonywania pracy widniał też w zaproponowanej przez pozwaną powódce umowie o pracę na czas określony od dnia 1 listopada 2014 r. do dnia 31 grudnia 2015 r.

Jeśli chodzi natomiast o twierdzenia powódki, że nie ma czym dojeżdżać do pracy w Z. na ustaloną przez pracodawcę godzinę, to nie polegają one, w ocenie strony pozwanej, na prawdzie.

W tym aspekcie sprawy pozwana podkreśliła bowiem, iż inne zatrudnione przez nią pracownice, tj. V. P., B. G., dojeżdżały busem z Z. do Z. Śl. na godzinę 07.00 i w rozkładach jazdy busów na tej trasie jest kilka odjazdów z Z. przed godziną rozpoczęcia pracy w sklepie pozwanej w Z..

Dodatkowo pozwany pracodawca zaakcentował, że także powódka dojeżdżała do pracy w sklepie pozwanej w Z. między innymi w miesiącu październiku 2014 r., kiedy to pozwana na podstawie art. 42 § 4 k.p. powierzyła powódce świadczenie pracy w swoim sklepie w Z. i wówczas powódka, podobnie jak inne pracownice pozwanej, nie miała żadnych problemów z tym, by na godzinę 07.00 dojechać do pracy.

Nadto strona pozwana zwróciła uwagę, że powódka składając u niej podanie o przyjęcie do pracy zaznaczyła w nim swoją dyspozycyjność, jednak swoim obecnym zachowaniem temu przeczy.

W kontekście powołanych jak wyżej okoliczności pozwana stanowczo stwierdziła, iż dokonane wobec powódki wypowiedzenie zmieniające jej dotychczasowe warunki pracy co do miejsca świadczenia pracy, w żadnym razie nie było podyktowane niezadowoleniem pracodawcy z wyroku Sądu wydanego w sprawie o sygn. akt IV P 212/14, jak również brakiem akceptacji przez pozwaną tegoż orzeczenia.

Podsumowując strona pozwana podniosła, że zmiana warunków pracy w zakresie miejsca wykonywania przez powódkę pracy była jak najbardziej uzasadniona względami organizacyjnymi i ekonomicznymi, albowiem w trakcie łączącego strony stosunku pracy działalność gospodarcza pozwanej rozszerzyła się, pozwana otworzyła bowiem drugi sklep w Z. i w związku z tym potrzebuje pracowników, którzy mogliby pracować w tych dwóch punktach handlowych, to jest zarówno w Z., jak i Z..

Ponadto, jak kolejno wywiodła pozwana, wszyscy zatrudnieni przez nią pracownicy mają określone w umowach o pracę jako miejsce wykonywania pracy Z. i Z. , i dzięki temu pozwana może elastycznie organizować pracę w dwóch sklepach i przesuwać pracowników w zależności od potrzeb firmy oraz konkretnych okoliczności ( choroby, urlopy pracowników).

Pozwany pracodawca powołując się na orzecznictwo Sądu Najwyższego wskazał następnie, iż z przepisu art. 45 § 1 k.p. wynika, że wypowiedzenie definitywne umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony ma być uzasadnione, zaś na mocy art. 42 § 1 k.p. odpowiednio odnosi się to do wypowiedzenia zmieniającego.

Od początku obowiązywania Kodeksu pracy jego przepis art. 45 § 1 był rozumiany w ten sposób, że ocena zasadności wypowiedzenia powinna być dokonywana także z uwzględnieniem słusznych interesów pracodawcy, a nie tylko okoliczności leżących po stronie pracownika.

Przyczynę wypowiedzenia mogą stanowić również okoliczności niezależne od pracownika, jeżeli przemawia za tym uzasadniony interes zakładu pracy.

W ocenie strony pozwanej , w niniejszej sprawie właśnie z taką sytuacją mamy do czynienia, tj. słuszny interes pracodawcy uzasadniał wypowiedzenie powódce warunków pracy w zakresie dotyczącym miejsca świadczenia tej pracy.

Ze względów wyżej przedstawionych pozwana wniosła zatem o oddalenie powództw w całości jako bezzasadnych.

Sąd ustalił w sprawie następujący stan faktyczny:

Powódka H. M. została zatrudniona przez pozwaną L. P. prowadzącą działalność gospodarczą pod nazwą Sklep (...) w Z. na podstawie umowy o pracę zawartej między stronami w dniu 31 sierpnia 2011 r. na okres próbny od dnia 1 września 2011 r. do dnia 30 listopada 2011 r.

Zgodnie z warunkami tej umowy pozwany pracodawca zatrudnił powódkę na stanowisku sprzedawcy w pełnym wymiarze czasu pracy, za wynagrodzeniem zasadniczym w kwocie 1.386,00 zł brutto miesięcznie.

Jako miejsce wykonywania pracy strony wskazały w przedmiotowej umowie sklep pozwanej mieszczący się w Z. przy ul. (...).

dowód: akta osobowe powódki – umowa o pracę zawarta między stronami na okres próbny w dniu 31 sierpnia 2011 r.

Kolejno, według twierdzeń pozwanej, strony łączyła umowa o pracę na czas określony od dnia 1 grudnia 2011 r. do dnia 31 października 2014 r., zgodnie z którą to umową powódka została zatrudniona na stanowisku sprzedawcy w pełnym wymiarze czasu pracy, z określeniem miejsca wykonywania umówionej pracy jako sklep pozwanej mieszczący się w Z. przy ul. (...).

Wyrokiem z dnia 13 marca 2015 r. wydanym w sprawie o sygn. akt IV P 212/14, Sąd Rejonowy – Sąd Pracy w Z., uwzględniając powództwo zgłoszone przez powódkę, między innymi ustalił, iż powódka H. M. jest zatrudniona u pozwanej L. P. prowadzącej działalność gospodarczą pod nazwą Sklep (...) w Z. począwszy od dnia 1 grudnia 2011 r. na podstawie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony.

Apelację pozwanej od w/w wyroku sądu pierwszej instancji oddalił w całości Sąd Okręgowy w Świdnicy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych wyrokiem z dnia 15 czerwca 2015 r., sygn. akt VII Pa 53/15.

dowód: wyrok Sądu Rejonowego – Sądu Pracy w Z. z dnia 13 marca 2015 roku, sygn. akt IV P 212/14, wyrok Sądu Okręgowego w Świdnicy – Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 15 czerwca 2015 r., sygn. akt VII Pa 53/15, akta osobowe powódki – umowa o pracę na czas określony od dnia 1 grudnia 2011 r. do dnia 31 października 2014 r.

Pismem z dnia 1 października 2014 r. pozwany pracodawca, działając na podstawie art. 42 § 4 k.p., powierzył powódce wykonywanie pracy asystenta sprzedawcy w swoim drugim sklepie prowadzonym w Z. przy ulicy (...).

W okresie od dnia 2 października 2014 r. do dnia 10 października 2014 r. powódka świadczyła więc pracę na rzecz pozwanej w jej sklepie drobiarskim znajdującym się w Z. , a następnie przebywała do końca tego miesiąca na zwolnieniu lekarskim.

W tym czasie powódka dojeżdżała środkami lokomocji publicznej z miejsca zamieszkania ( tj. z Z.) do wyznaczonego jak wyżej miejscy pracy ( tj. do Z.).

Powódka w miesiącu październiku 2014 r. przyjeżdżała do pracy w sklepie pozwanej w Z., zgodnie z wyznaczonym jej czasem pracy, na godzinę 07.00 ( chwilę po 07.00) bądź na godzinę 10.00, albowiem w sklepie tym funkcjonowały dwie zmiany.

dowód: przesłuchanie stron k. 115 – 116 odwr., bilety powódki z miesiąca października 2014 r. k. – 65, akta osobowe powódki – pismo pozwanej z dnia 1 października 2014 r. dot. powierzenia powódce pracy asystenta sprzedawcy w sklepie pozwanej w Z..

W dniu 31 października 2014 r. powódka odmówiła zawarcia z pozwaną umowy o pracę na czas określony od dnia 1 listopada 2014 r. do dnia 31 grudnia 2015 r.

W umowie tej pozwany pracodawca zaproponował powódce zatrudnienie na stanowisku sprzedawcy w pełnym wymiarze czasu pracy, zaś miejsce wykonywania pracy określił jako (...).

dowód: umowa o pracę na czas określony z dnia 31 października 2014 r. zawarta w aktach sprawy tut. Sądu o sygn. IV P 212/15.

Pozwana z dniem 15 kwietnia 2012 r. rozszerzyła prowadzoną działalność gospodarczą i oprócz funkcjonującego już sklepu w Z. przy ulicy (...) , uruchomiła także drugi punkt handlowy – tj. sklep drobiarski w Z. przy ulicy (...).

dowód: przesłuchanie pozwanej L. P. k. 115 odwr. – 116 odwr.

W dniu 19 czerwca 2015 r., po uprawomocnieniu się w/w orzeczenia sądowego wydanego w sprawie o sygn. akt IV P 212/14, powódka zgłosiła się do pracy u strony pozwanej i wówczas pozwana L. P. poinformowała powódkę, że istnieje potrzeba i konieczność wykonywania przez powódkę pracy w sklepie pozwanej mieszczącym się w Z. przy ulicy (...).

W tym czasie w sklepie tym jako sprzedawcy pracowały dwie pracownice pozwanej , zaś w sklepie w Z. aż cztery.

Powódka początkowo na takie rozwiązanie, propozycję pozwanej wyraziła zgodę.

Celem przygotowania przez pozwaną niezbędnych dokumentów, strony umówiły się na kolejne spotkanie w poniedziałek , tj. w dniu 22 czerwca 2015 r.

Na spotkaniu w dniu 22 czerwca 2015 r. powódka odmówiła jednak podpisania pisma przygotowanego przez pozwaną, a dotyczącego porozumienia stron w przedmiocie zmiany miejsca świadczenia pracy przez powódkę i wykonywania tej pracy na rzecz pozwanej w sklepie drobiarskim położonym w Z. przy ulicy (...).

Powódka na przedmiotowym piśmie w dniu 22 czerwca 2015 r. uczyniła adnotację o treści:,, Nie wyrażam zgody i nie godzę się na dojazdy do sklepu w Z. przy ul. (...)”.

W dniu 22 czerwca 2015 r. pozwana skierowała powódkę do lekarza medycyny pracy celem wykonania kontrolnych badań lekarskich stwierdzających brak przeciwwskazań zdrowotnych do świadczenia pracy na stanowisku sprzedawcy w branży mięsnej, a następnie udzieliła powódce urlopu wypoczynkowego do dnia 26 czerwca 2015 r.

dowód: zeznania świadków K. H. k. 113 odwr. – 114, Z. P. k. 114 odwr. – 115, przesłuchanie pozwanej L. P. k. 115 odwr. – 116 odwr., pismo powódki z dnia 19 czerwca 2015 r. k. – 14, pismo pozwanej ( bez daty) k. – 15, częściowo przesłuchanie powódki H. M. k. 115 – 115 odwr.

Pismem z dnia 29 czerwca 2015 r., doręczonym powódce skutecznie w tym samym dniu, pozwana złożyła powódce oświadczenie woli w przedmiocie wypowiedzenia dotychczasowych , umownych warunków pracy w części dotyczącej miejsca wykonywania pracy, określając jednocześnie nowe miejsce świadczenia pracy jako ,,Z., Z. ”.

W piśmie tym pozwana oświadczyła, że wypowiada powódce warunki umowy o pracę w powyższym zakresie z zachowaniem trzymiesięcznego okresu wypowiedzenia, który upłynie z dniem 30 września 2015 r., zaś jako przyczynę tej czynności podała ,, rozszerzenie działalności o nową lokalizację w Z. ul. (...)”.

Powódka po zapoznaniu się z treścią tegoż pisma odmówiła potwierdzenia, podpisania jego przyjęcie ( odbioru), a następnie w dniu 30 czerwca 2015 r. zwróciła pozwanej otrzymany egzemplarz przedmiotowego pisma, na którym zamieściła adnotację, że nie wyraża zgody i nie godzi się na dojazdy do sklepu w Z. przy ulicy (...).

dowód: zeznania świadków M. Ł. k. 114 – 114 odwr., Z. P. k. 114 odwr. – 115, przesłuchanie pozwanej L. P. k. 115 odwr. – 116 odwr., pismo pozwanej z dnia 29 czerwca 2015 r. dotyczące wypowiedzenia powódce wynikających z umowy warunków pracy k. 16 – 19, notatka sporządzona przez pozwaną w dniu 29 czerwca 2015 r. k. 20 – 21.

Wszystkie pracownice pozwanej zatrudnione na stanowisku sprzedawcy, mają w aktualnie obowiązujących umowach o pracę zawartych z pozwaną wskazane miejsce wykonywania pracy jako (...).

Pracownice pozwanego pracodawcy , w zależności od bieżących potrzeb i absencji innych pracowników w pracy spowodowanych przyczynami usprawiedliwionymi ( np. choroba, urlop wypoczynkowy), wykonują pracę odpowiednio w sklepach pozwanej mieszczących się w Z. i Z..

W szczególności w takich sytuacjach do pracy w Z. dojeżdżały okresowo pracownice pozwanej, które zamieszkują stale w Z., tj. poza powódką także M. Ł., B. G., V. P. i M. M..

Takie rozwiązanie pozwala pozwanej na sprawne organizowanie pracy i prawidłowe, właściwe funkcjonowanie, prowadzenie działalności gospodarczej w posiadanych przez nią punktach, placówkach handlowych w Z. i Z..

dowód: zeznania świadków K. H. k. 113 odwr. – 114, M. Ł. k. 114 – 114 odwr., Z. P. k. 114 odwr. – 115, przesłuchanie stron k. 115 – 116 odwr., umowa o pracę na czas określony zawarta między pozwaną a K. H. w dniu 31 października 2014 r. k. – 22, umowa o pracę na czas określony zawarta między pozwaną a V. P. w dniu 31 października 2014 r. k. – 23, bilety pracowników pozwanej za miesiąc listopad 2015 r. k. – 125.

Praca w sklepie pozwanej usytuowanym w Z. przy ulicy (...) odbywała się w systemie dwuzmianowym, a mianowicie pierwsza zmiana funkcjonowała w godzinach od 7.00 do 15.00 i druga zmiana w godzinach od 10.00 do zamknięcia sklepu, czyli do godziny 17.30 – 18.00.

Stosownie do poczynionych między sobą oraz z pozwaną ustaleń i uzgodnień, pracownicy tej placówki handlowej świadczyli pracę odpowiednio na pierwszej lub drugiej zmianie, a w konsekwencji stawiali się do pracy na godzinę 7.00 bądź 10.00.

dowód: zeznania świadków K. H. k. 113 odwr. – 114, Z. P. k. 114 odwr. – 115, przesłuchanie stron k. 115 – 116 odwr.

W miesiącu czerwcu 2015 r., w chwili zgłoszenia się przez powódkę do pracy u pozwanej po uprawomocnieniu się wyroku sądowego wydanego w sprawie o sygn. akt IV P 212/14, pracę na rzecz pozwanej w jej sklepie w Z. wykonywały dwie pracownice, zaś w związku z brakami kadrowymi pozwana z dniem 22 lipca 2015 r. zatrudniła do pracy w tym sklepie jeszcze jedną pracownicę.

W sklepie pozwanej mieszczącym się w Z. w miesiącu czerwcu 2015 r. były natomiast zatrudnione i tam wykonywały swoje obowiązki pracownicze sprzedawcy cztery pracownice.

Ponadto czynności sprzedawcy w w/w punktach handlowych , w zależności od doraźnych potrzeb, wykonywała również dodatkowo sama pozwana L. P..

dowód: przesłuchanie pozwanej L. P. k. 115 odwr. – 116 odwr.

Począwszy od dnia 1 sierpnia 2015 r. na trasie Z. – Z. – Z. firma przewozowa (...) uruchomiła linie komunikacyjne, przejazdy autobusów o następujących godzinach:

- odjazdy autobusów z Z. do Z. ( odległość około 20 km): 6.23, 8.10, 09.43, 10.45, 11.00, 12.15, 14.13, 15.20, 15.56, 17.50.

- odjazdy autobusów z Z. do Z.: 05.50, 6.55, 8.25, 10.05, 11.40, 12.30, 13.40, 14.10, 15.10, 17.15.

Ponadto z Z. do Z. wyjeżdżały autobusy komunikacji publicznej m.in. o godzinie: 6.03, 6.29 i 6.48.

dowód: rozkład jazdy autobusów od dnia 1 sierpnia 2015 r. firmy (...) z/s w T. k. – 112, rozkłady jazdy autobusów k. 24, 25, 126, 127 i 128.

Sąd zważył:

Powództwa , w ocenie sądu pierwszej instancji, są bezzasadne i jako takie podlegały oddaleniu w całości.

Na wstępie niniejszych rozważań wskazać należy w pierwszej kolejności, iż czynność pozwanego pracodawcy wyrażona w jego piśmie ( bez daty), przedstawionym powódce w dniu 22 czerwca 2015 r. ( karta 15 akt sprawy), nie stanowiła wypowiedzenia powódce wynikających z umowy warunków pracy w części dotyczącej miejsca wykonywania pracy.

Treść przedmiotowego pisma nie pozwala na zakwalifikowanie go jako wypowiedzenia zmieniającego regulowanego przepisami art. 42 § 1, 2 i 3 k.p.

Pismo to, z uwagi na jego literalne brzmienie, należy natomiast, zdaniem sądu, potraktować w istocie jako podjętą przez pozwanego pracodawcę próbę zmiany warunków łączącej strony umowy o pracę w zakresie miejsca świadczenia pracy w trybie porozumienia stron , co jest oczywiście prawnie dopuszczalne, a na co powódka ostatecznie nie wyraziła zgody, czyniąc na niniejszym piśmie w dniu 22 czerwca 2015 r. adnotację o treści ,, nie wyrażam zgody i nie godzę się na dojazdy do sklepu w Z. przy ul. (...)”.

Ponadto na podjęte z powódką w tym zakresie rozmowy, negocjacje wskazała wprost pozwana L. P. – przesłuchana na rozprawie w dniu 10 listopada 2015 r. w charakterze strony – oraz dodatkowo świadek K. H..

W kontekście powyższego uzasadniona jest zatem teza, że odnośnie takiej czynności podjętej przez pracodawcę pracownikowi, w tym przypadku powódce, nie przysługują roszczenia przewidziane w art. 45 § 1 k.p. w związku z art. 42 § 1 k.p., które dotyczą tylko wypowiedzenia pracownikowi przez pracodawcę wynikających z umowy dotychczasowych warunków pracy lub płacy.

Takie roszczenia sformułowała natomiast powódka w swoim pozwie z dnia 29 czerwca 2015 r. , błędnie przyjmując, iż pozwany pracodawca w doręczonym jej w dniu 22 czerwca 2015 r. w/w piśmie dokonał czynność z zakresu prawa pracy w postaci wypowiedzenia powódce umownych warunków pracy ( tj. tzw. wypowiedzenia zmieniającego).

Już zatem tylko z tej przyczyny żądania zgłoszone przez powódkę w pozwie z dnia 29 czerwca 2015 r., zmodyfikowane, zmienione następnie w piśmie procesowym powódki z dnia 6 października 2015 r., nie mogły być uwzględnione.

W realiach niniejszej sprawy nie budzi zaś najmniejszej wątpliwości, że pozwany pracodawca wypowiedział powódce wynikające z umowy warunki pracy w części dotyczącej miejsca jej wykonywania dopiero pismem z dnia 29 czerwca 2015 r. , skutecznie doręczonym powódce w tym samym dniu.

Za takim wnioskiem przemawia jednoznacznie treść przedmiotowego pisma, które posiada wszystkie niezbędne elementy prawne takiego wypowiedzenia zmieniającego, przewidziane w szczególności w regulacjach normatywnych art. 42 § 2 i 3 k.p.

W wyżej przywołanym piśmie pozwana złożyła zatem powódce oświadczenie woli, w którym wskazała, że wypowiada powódce z zachowaniem trzymiesięcznego okresu wypowiedzenia dotychczasowe, umowne warunki pracy w zakresie dotyczącym miejsca świadczenia pracy, określając jednocześnie nowe miejsce jej wykonywania jako ,,Z., Z. ”, zaś czynność swoją w tym przedmiocie pozwana uzasadniła ,, rozszerzeniem działalności o nową lokalizację w Z. ul. (...) ”.

Podstawę prawną tej czynności pracodawcy wyrażonej w jego piśmie z dnia 29 czerwca 2015 r., jak już zaakcentowano powyżej, stanowią więc przepisy prawa materialnego zawarte w art. 42 § 1, 2 i 3 k.p.

Zgodnie z art. 42 § 1 k.p. przepisy o wypowiedzeniu umowy o pracę stosuje się odpowiednio do wypowiedzenia wynikających z umowy warunków pracy i płacy.

W myśl regulacji normatywnej art. 42 § 2 k.p. wypowiedzenie warunków pracy lub płacy uważa się za dokonane, jeżeli pracownikowi zaproponowano na piśmie nowe warunki.

Przepis art. 42 § 3 k.p. stanowi natomiast, że w razie odmowy przyjęcia przez pracownika zaproponowanych warunków pracy lub płacy, umowa o pracę rozwiązuje się z upływem okresu dokonanego wypowiedzenia. Jeżeli pracownik przed upływem połowy okresu wypowiedzenia nie złoży oświadczenia o odmowie przyjęcia zaproponowanych warunków, uważa się, że wyraził zgodę na te warunki; pismo pracodawcy wypowiadające warunki pracy lub płacy powinno zawierać pouczenie w tej sprawie. W razie braku takiego pouczenia, pracownik może do końca okresu wypowiedzenia złożyć oświadczenie o odmowie przyjęcia zaproponowanych warunków.

W tym miejscu wymaga podkreślenia, że zgodnie z ukształtowanym i jednolitym orzecznictwem Sądu Najwyższego ocena zasadności wypowiedzenia powinna być dokonywana także z uwzględnieniem słusznych interesów pracodawcy, a nie tylko okoliczności leżących po stronie pracownika, zaś przyczynę wypowiedzenia mogą stanowić również okoliczności niezależne od pracownika, jeżeli przemawia za tym uzasadniony interes zakładu pracy.

Wypowiedzenie warunków pracy i płacy może być uzasadnione zarówno przyczynami stanowiącymi podstawę wypowiedzenia umowy o pracę, jak i innymi przyczynami adekwatnymi do wypowiedzenia warunków pracy i płacy.

Przy rozważaniu okoliczności przemawiających za ochroną pracownika należy mieć na względzie, że w wyniku wypowiedzenia warunków pracy i płacy pracownik nie zostaje pozbawiony pracy i środków egzystencji.

Ponadto wypowiedzenie umowy o pracę jest zwykłym sposobem rozwiązania stosunku pracy, przewidzianym w przepisach Kodeksu pracy, tak więc przyczyny uzasadniające taką czynność pracodawcy nie muszą mieć szczególnej doniosłości prawnej, czy też wyjątkowego charakteru ( por. przykładowo uchwała Sądu Najwyższego Izby Pracy i (...) z dnia 27 czerwca 1985 r., III PZP 10/85, OSNC 1985/11/164, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 listopada 2010 r., III PK 23/10, LEX nr 694234).

Sąd pierwszej instancji, w składzie rozpoznającym niniejszą sprawę, w pełni podziela zaprezentowane powyżej poglądy prawne, które to chociażby poprzez odesłanie zawarte w przepisie art. 42 § 1 k.p. mają odpowiednie zastosowanie do instytucji prawnej wypowiedzenia zmieniającego , a więc także w ustalonym stanie faktycznym przedmiotowej sprawy.

W wyroku z dnia 5 września 2001 r., I PKN 620/00, PPiPS 2003/7-8/50, Sąd Najwyższy wyjaśnił natomiast, że nie stanowi nadużycia prawa ze strony pracodawcy zamiana warunków zatrudnienia, obejmująca wymiar czasu pracy, a w konsekwencji także wynagrodzenia za pracę na stanowisku, na które pracownik został przywrócony.

Z kolei w wyroku z dnia 18 kwietnia 2000 r., I PKN 602/99, PPiPS 2001/6/18, Sąd Najwyższy wskazał, iż w przypadkach uzasadnionych potrzebami pracodawcy, może on, w wykonaniu wyroku przywracającego pracownika do pracy ,, na poprzednich warunkach”, powierzyć pracownikowi, na podstawie art. 42 § 4 k.p., inną pracę niż określona w wadliwie rozwiązanej umowie o pracę.

Odnośnie określenia miejsca wykonywania pracy przez pracownika na rzecz pracodawcy, jako istotnego przedmiotowo elementu łączącej strony umowy o pracę (vide art. 29 § 1 pkt 2 k.p.), Sąd Najwyższy wypowiedział się w uzasadnieniu prawnym wyroku z dnia 11 kwietnia 2001 r., I PKN 350/00, OSNP 2003/2/36.

W powołanym jak wyżej uzasadnieniu sąd ten m.in. wywiódł , iż przepis art. 29 § 1 k.p. wśród przykładowo wskazanych warunków umowy o pracę wymienia określenie rodzaju i miejsca wykonywania pracy. Przepis ten nie wymaga, by strony uzgodniły jedno stałe miejsce świadczenia pracy. Nie określa także sposobu ustalenia miejsca wykonywania pracy. Nie musi więc być to lokal lub pomieszczenie albo posesja mające stały adres i znajdujące się w jednej miejscowości. Miejsce wykonywania pracy jest najściślej związane z jej rodzajem.

Przenosząc odpowiednio zaprezentowane jak wyżej poglądy prawne na grunt rozpatrywanej sprawy sąd meriti doszedł do przekonania, iż pozwany pracodawca w sposób zgodny z prawem wypowiedział powódce pismem z dnia 29 czerwca 2015 r. umowne warunki pracy w części dotyczącej miejsca wykonywania pracy, co w konsekwencji implikowało oddalenie powództw w całości jako bezzasadnych.

Zdaniem sądu pracy powołana przez pozwaną w pisemnym oświadczeniu woli, zgodnie z wymogami art. 30 § 3 i 4 k.p. w związku z art. 42 § 1 k.p., przyczyna uzasadniająca przedmiotowe wypowiedzenie zmieniające ma walor przyczyny rzeczywistej, prawdziwej i konkretnej.

Z poczynionych w sprawie ustaleń faktycznych wynika bowiem, że powyższa czynność pracodawcy była uzasadniona jego słusznym, rzeczywistym i racjonalnym interesem, a w szczególności zmierzała do zapewnienia sprawnej i prawidłowej organizacji pracy oraz właściwego funkcjonowania , prowadzenia przez pozwaną działalności gospodarczej w posiadanych przez nią punktach, placówkach handlowych w Z. i Z..

Z pewnością pracodawcy nie można odmówić prawa do podejmowania takich działań, zwłaszcza jeśli pozostaje one w zgodzie z literą obowiązującego prawa.

Nie podlega także kwestii, iż pozwana, jak wynika z jej niekwestionowanych w tym zakresie przez powódkę zeznań, z dniem 15 kwietnia 2012 r. faktycznie rozszerzyła prowadzoną działalność gospodarczą i oprócz funkcjonującego już sklepu w Z. przy ulicy (...) , uruchomiła także drugi punkt handlowy – tj. sklep drobiarski w Z. przy ulicy (...).

Istotne jest także w sprawie, że wszystkie pracownice pozwanej zatrudnione na stanowisku sprzedawcy, mają w aktualnie obowiązujących umowach o pracę zawartych z pozwaną wskazane miejsce wykonywania pracy jako (...), co spowodowane jest koniecznością zapewnienia sprawnej obsługi w obu punktach handlowych pozwanej w sytuacjach usprawiedliwionych absencji pracowników ( zwolnienia lekarskie, urlopy wypoczynkowe itp.­).

W realiach rozpatrywanej sprawy nie ma również żadnych racjonalnych argumentów, aby powódka co do określenia miejsca wykonywania pracy była traktowana w inny sposób niż pozostali pracownicy pozwanej.

Warto dodatkowo zaakcentować, że w przedstawionej powódce umowie o pracę na czas określony od dnia 1 listopada 2014 r. do dnia 31 grudnia 2015 r., której powódka ostatecznie nie zaakceptowała, pozwana określiła miejsce pracy powódki na stanowisku sprzedawcy jako (...).

Wszystkie te okoliczności, zdaniem sądu, przekonują jednoznacznie, że wypowiedzenie warunków pracy powódki co miejsca jej świadczenia, które nastąpiło po uprawomocnieniu się wyroku sądowego wydanego w sprawie o sygn. akt IV P 212/14, było uzasadnione słusznym i istotnym interesem pracodawcy, jak również przyczyną o charakterze rzeczywistym, racjonalnym, obiektywnym i konkretnym, a co za tym idzie kontestowana przez powódkę czynność pracodawcy nie może być zakwalifikowana jako szykana, dyskryminacja powódki, czy też wynikać z braku akceptacji przez pozwaną w/w orzeczenia sądowego.

Także zaproponowane powódce nowe warunki pracy nie miały takiego charakteru i z obiektywnego punktu widzenia były możliwe do przyjęcia przez powódkę, zwłaszcza, że poza zmianą miejsca wykonywania pracy pozostałe warunki zatrudnienia powódki nie uległy zmianie, a sama czynność wypowiedzenia zamieniającego nie miała na celu i nie prowadziła bezpośrednio do rozwiązania umowy o pracę oraz pozbawienia powódki środków egzystencji.

Ponadto , jak już wskazano na wstępie przedmiotowych rozważań, pracodawca ma pełne prawo dokonać wypowiedzenia pracownikowi umownych warunków pracy i płacy z przyczyn uzasadnionych jego słusznym interesem, w tym także bezpośrednio po podjęciu przez pracownika pracy w konsekwencji wykonania orzeczenia sądowego, jak również regulacja zawarta w art. 29 § 1 k.p. nie wymaga, aby strony stosunku pracy uzgodniły jedno stałe miejsce świadczenia pracy.

Jako chybiony i pozbawiony usprawiedliwionych podstaw jawi się także, w ocenie sądu pracy, zarzut powódki odnośnie braku możliwości dojazdu do pracy w Z..

Z ustalonego w sprawie stanu faktycznego wynika bowiem, że w sytuacjach szczególnych , wynikających z absencji innych pracowników, do pracy w Z. dojeżdżały okresowo pracownice pozwanej, które zamieszkują stale w Z., tj. w szczególności M. Ł., B. G., V. P. i M. M..

Zważyć należy dodatkowo, że także powódka wykonując polecenie pracodawcy wydane w trybie art. 42 § 4 k.p., co sama przyznała podczas przesłuchania w charakterze strony na rozprawie w dniu 10 listopada 2015 r., w miesiącu październiku 2014 r. dojeżdżała do pracy w Z. odpowiednio na wyznaczoną przez pracodawcę godzinę, tj. 07.00 bądź 10.00.

Nie można także stracić z pola widzenia, iż również analiza przedłożonych przez strony procesu rozkładów jazdy autobusów ( busów) na trasie Z. – Z. – Z. przekonuje, że powódka miała realną możliwość dojazdu do pracy w Z., stosownie do przyjętego w sklepie pozwanej czasu pracy.

Już chociażby z załączonego do akt sprawy przez powódkę, obowiązującego od dnia 1 sierpnia 2015 r., rozkładu jazdy autobusów firmy przewozowej (...) w T. ( karta 112 akt sprawy) wynika, że z Z. w kierunku Z. (odległość około 20 km) odjeżdżał autobus o godzinie 6.23.

W tym miejscu zauważyć należy, iż warunki pracy co do określenia miejsca jej wykonywania w (...) wiązałyby strony stosunku pracy, w przypadku ich przyjęcia przez powódkę, dopiero po upływie trzymiesięcznego okresu wypowiedzenia zmieniającego, czyli od dnia 1 października 2015 r.

Ponadto na w/w trasie kursowały również i inne autobusy, które pozwalały dojechać powódce do pracy w Z. zarówno na godzinę 7.00, jak i 10.00.

Jest to o tyle istotne, że praca w sklepie pozwanej usytuowanym w Z. przy ulicy (...) odbywała się w systemie dwuzmianowym, a mianowicie pierwsza zmiana funkcjonowała w godzinach od 7.00 do 15.00 i druga zmiana w godzinach od 10.00 do zamknięcia sklepu, czyli do godziny 17.30 – 18.00, zaś stosownie do poczynionych między sobą oraz z pozwaną ustaleń i uzgodnień, pracownicy tej placówki handlowej świadczyli pracę odpowiednio na pierwszej lub drugiej zmianie, a w konsekwencji stawiali się do pracy na godzinę 7.00 bądź 10.00.

W tym miejscu podkreślenia wymaga, iż stan faktyczny niniejszej sprawy w jego najistotniejszych elementach i aspektach, sąd meriti ustalił w oparciu o spójne i korespondujące ze sobą zeznania świadków K. H., M. Ł. , Z. P., a także samej pozwanej L. P., jak również na podstawie przeprowadzonych w sprawie rzeczowych środków dowodowych, a to w szczególności w postaci: dokumentacji pracowniczej powódki, umów o pracę pracowników pozwanej oraz przedłożonych przez strony procesu rozkładów jazdy autobusów na trasie Z. – Z. – Z..

Przywołane jak wyżej osobowe oraz rzeczowe dowody sąd uznał za wiarygodne, obiektywne i obdarzone istotną mocą dowodową, albowiem są one spójne, koherentne i wzajemnie się uzupełniają, tworząc w rezultacie miarodajną sekwencje oraz chronologię zdarzeń, które legły u podstaw ustalonego w sprawie stanu faktycznego.

Reasumując, biorąc to wszystko pod rozwagę, sąd pracy stanął w przedmiotowej sprawie na stanowisku, że roszczenia powódki oparte na przepisie art. 45 § 1 k.p. w związku z art. 42 § 1 k.p. nie zasługują na uwzględnienie, skutkiem czego zgłoszone powództwa w całości oddalił.

Orzeczenie o kosztach procesu uzasadnia przepis art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w związku z art. 108 § 1 zdanie pierwsze k.p.c., przy czym wysokość kosztów zastępstwa procesowego na rzecz pełnomocnika pozwanej sąd ustalił na podstawie przepisu § 12 ust. 1 pkt 1 w związku z § 2 ust. 1 i 2 zdanie pierwsze rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu ( jednolity tekst: Dz. U. z 2013 r., poz. 461 ze zm.).

W niniejszym postępowaniu sądowych powódka wystąpiła bowiem z dwoma powództwami w stosunku do pozwanej, zaś przedmiotowe odrębne, oddzielne sprawy zostały połączone do wspólnego rozpoznania w oparciu o przepis art. 219 k.p.c.

W tej sytuacji na przysługujący pozwanej zwrot kosztów procesu składały się opłaty na rzecz pełnomocnika pozwanej według stawki minimalnej ( tj. 2 x po 60,00 zł) oraz poniesione przez stronę opłaty skarbowe od udzielonych pełnomocnictw ( 2 x po 17,00 zł), co łącznie daje kwotę 154,00 zł.

W tym miejscu podnieść należy, iż jak wyjaśnił Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 12 maja 2011 r., I PZ 8/11, LEX nr 1402592, podstawę obliczenia opłaty z tytułu zastępstwa procesowego strony w sprawie o przywrócenie do pracy i łącznie z nim dochodzone wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy stanowi stawka minimalna określona w § 11 ust.1 pkt 1 rozporządzenia z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu ( Dz.U. Nr 163, poz. 1349).

Zaprezentowany jak wyżej pogląd prawny ma oczywiście odpowiednie zastosowanie w niniejszej sprawie, w której to pozwaną reprezentował profesjonalny pełnomocnik będący adwokatem.

Sąd pracy nie uwzględnił natomiast wniosku pełnomocnika pozwanej w przedmiocie zasądzenie od powódki na rzecz pozwanego pracodawcy kosztów zastępstwa procesowego w wysokości sześciokrotnej stawki minimalnej.

Stosownie bowiem do brzmienia § 2 ust. 2 zdanie pierwsze rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu ( jednolity tekst: Dz. U. z 2013 r., poz. 461 ze zm.), zasadą jest, że podstawę zasądzenia opłaty, o której mowa w ust. 1, stanowią stawki minimalne określone w rozdziałach 3 – 5 i właśnie według takiej stawki sąd przyznał stronie pozwanej zwrot kosztów zastępstwa procesowego w niniejszej sprawie.

W szczególności, w świetle dyrektyw, przesłanek przewidzianych w art. 109 § 2 k.p.c. i w § 2 ust. 1 powołanego jak wyżej rozporządzenia, sąd nie znalazł podstaw do przyznania stronie pozwanej zwrotu kosztów zastępstwa prawnego w wyższym rozmiarze.

Konkludując, ze względów wyżej przedstawionych, sąd orzekł zatem jak w sentencji wyroku.