Pełny tekst orzeczenia

[Sędzia sprawozdawca 00:00:02.568]

Początek uzasadnienia. Zaskarżonym wyrokiem z dnia 26-go marca 2015 roku Sąd Rejonowy w Pabianicach w sprawie z powództwa R. G. przeciwko (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W. o zapłatę zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 5.000 złotych tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 18-go października 2011 roku do dnia zapłaty. Oddalił powództwo w pozostałej części, umorzył postępowanie w zakresie cofniętego powództwa, co do kwoty 500 złotych, ustalił, że pozwany ponosi koszty procesu w 95 procentach, a szczegółowe rozliczenie kosztów procesu pozostawił referendarzowi sądowemu. Z rozstrzygnięciem tym nie zgodziła się strona pozwana, zaskarżając wyrok w zakresie punktu pierwszego w całości i punktu czwartego w części w jakiej ustala, że pozwany ponosi koszty procesu w 95 procentach. Rozstrzygnięciu zarzucono naruszenie artykułu 233 paragraf 1 kpc przez błędną ocenę zebranego materiału dowodowego w sprawie i w konsekwencji wyprowadzenie z zebranego materiału dowodowego błędnych ustaleń faktycznych w sprawie, skutkujących błędną oceną rozmiaru krzywdy doznanej przez powoda wskutek wypadku z dnia 10-go czerwca 2011 roku, a w konsekwencji błędnym ustaleniem sumy odpowiedniej tytułem zadośćuczynienia za krzywdę dla powoda. Po drugie naruszenie przepisów prawa materialnego to jest artykułu 445 paragraf 1 kc przez błędną wykładnię tego przepisu polegającą na uznaniu przez Sąd, że w okolicznościach sprawy wyłączna kwota zadośćuczynienia dla powoda w wysokości 11.300 złotych jest suma odpowiednią w znaczeniu tej normy. Po trzecie naruszenie prawa materialnego przez błędną wykładnię artykułu 455 i 481 paragraf 1 kc polegającą na przyjęciu, iż odsetki za opóźnienie w zapłacie zadośćuczynienia należą się od dnia 18-go października 2011 roku. W oparciu o te zarzuty strona wnosiła o zmianę zaskarżonego wyroku w części przez oddalenie powództwa, co do kwoty 5.000 złotych z ustawowymi odsetkami od tej kwoty od dnia 18-go października 2011 roku do dnia zapłaty oraz zasądzenie zwrotu kosztów procesu za pierwszą jak i druga instancję. Sąd Okręgowy zważył, co następuje. Apelacja jako bezzasadna podlega oddaleniu. Zaskarżone rozstrzygnięcie zostało wydane w wyniku prawidłowo ustalonego stanu faktycznego, które to ustalenia Sąd Okręgowy podziela i przyjmuje za własne, jak również w następstwie bezbłędnie zastosowanych przepisów prawa materialnego. W pierwszej kolejności za całkowicie chybione należało uznać podniesiony przez apelu..., apelującą zarzut naruszenia przez Sąd Rejonowy prawa procesowego, to jest artykułu 233 paragraf 1 kpc przez przekroczenie granic swobodnej oceny przeprowadzonych w sprawie dowodów. W myśl artykułu 233 paragraf 1 kpc Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Ocena dowodów polega na ich zbadaniu i podjęciu decyzji, czy została wykazana prawdziwość faktów, z których strony wywodzą skutki prawne. Celem Sądu jest tu dokonanie określonych ustaleń faktycznych pozytywnych bądź negatywnych i ostateczne ustalenie stanu faktycznego stanowiącego podstawę rozstrzygnięcia. Jeżeli z określonego materiału dowodowego Sąd wyprowadza wnioski logiczne, poprawne i zgodnie z doświadczeniem życiowym, to ocena Sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodu i musi się ostać choćby w równym stopniu na podstawie tego materiału dowodowego dawały się wysnuć wnioski odmienne. Tylko w przypadku, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub gdy wnioskowanie Sądu wykracza poza schematy logiki formalnej, albo wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo-skutkowych, to przeprowadzona przez Sąd ocena dowodów może być skutecznie podważana. Apelacja nie zawiera argumentacji, która mogłaby skutecznie podważać dokonaną przez Sąd I Instancji ocenę materiału dowodowego. Fakt zasądzenia tytułem dalszego zadośćuczynienia kwoty 5.000 złotych świadczy o przeprowadzeniu przez Sąd Rejonowy prawidłowej oceny ustalonego stanu faktycznego w kontekście przepisów prawa materialnego, a zwłaszcza w kontekście przepisu artykułu 445 paragraf 1 kc. Zadośćuczynienie jest bowiem formą rekompensaty pieniężnej z tytułu szkody niemajątkowej i obejmuje swym zakresem wszelkie cierpienia fizyczne i psychiczne, które nie mogą być bezpośrednio przeliczone na pieniądze. Charakter szkody niemajątkowej decyduje bowiem o jej niewymierności. Określenie sumy odpowiedniej powinno być dokonane przy uwzględnieniu wszystkich okoliczności konkretnej sprawy, a zwłaszcza rodzaju i rozmiaru doznanych obrażeń, czasokresu uciążliwości procesu leczenia, długotrwałości nasilenia dolegliwości bólowych, trwałych następstw w sferze fizycznej i psychicznej oraz ograniczeń, jakie wywołują w dotychczasowym życiu zażywanie środków farmakologicznych, zmiany trybu życia, przyzwyczajeń, czy też sposobu spędzania wolnego czasu. W następstwie zdarzenia z dnia 10-go czerwca 2011 roku pozna powód doznał łącznie 5 procentowego uszczerbku na zdrowiu. W tym momencie odnieść się należy do podnoszonego w uzasadnieniu apelacji zarzutu, iż Sąd błędnie ustalił wysokość tego uszczerbku. Wskazać należy, że Sąd zakres tego uszczerbku poczynił w oparciu o niekwestionowaną opinię biegłej. Biegła opinię w tym zakresie uzupełniała i brak było wniosku o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego, czy też o dopuszczenie dowodu z kolejnej opinii uzupełniającej. Podnieść trzeba, że rozpoznany u powoda pourazowy zespół korzeniowy szyjny wykazywał lokalizację prawostronną, natomiast osteofitoza trzonu kręgu C5 występuje u powoda po stronie lewej. Biegły w sposób no nie budzący wątpliwości uszczerbek będący następstwem wypadku określił na 5 procent, a nie jakby chciał apelujący na 3 procent. Ustalając rozmiar szkody niemajątkowej R. G. Sąd Rejonowy wziął pod uwagę nie tylko rozmiar uszczerbku, jakiego on doznał w wyniku wypadku, lecz także odczuwane przez niego ból, jego wiek, ograniczenia w życiu codziennym, dysk..., dyskomfort odczuwany przez powoda w związku z ograniczeniem sprawności szyi i barku. Trzeba pamiętać, iż powód był człowiekiem bardzo aktywnym fizycznie, uprawiał sport, kulturystykę, sztuki walki, a także jest kierowcą zawodowym w związku z tym wypadek jego skutki powód odczuwa codziennie zarówno w życiu osobistym, jak i wykonując pracę kierowcy zaw..., zawodowego. Dlatego tez uznać należy, że doznaną przez powoda krzywdę rekompensuje, co najmniej kwota 11.300 złotych. Dlatego też uznać należy, że dochodzone przez powoda dalsze roszczenie z tytułu zadośćuczynienia w kwocie 5.000 złotych żądane ponad wypłaconą już przez pozwanego w toku postępowania likwidacyjnego kwotę 6.300 jest w pełni uzasadnione. W zakresie zarzutu dotyczącego początkowej daty biegu odsetek zasądzonej w świadczeniu, apelacja zdaniem Sądu Okręgowego jest również bezzasadna. Sąd Okręgowy w tym składzie w pełni przychyla się do prezentowanego w orzecznictwie Sądu Najwyższego, jak i w orzecznictwie Sądów Apelacyjnych, że nie ma wątpliwości, iż wymagalność zadośćuczynienia z artykułu 445 paragraf 1 kc i związany z nią obowiązek zapłaty odsetek za opóźnienie, przypadają na dzień doręczenia dłużnikowi wezwania do zapłaty przed wytoczeniem powództwa albo odpisu pozwu bądź na dzień wypłaty przez ubezpieczyciela odszkodowania zgodnie z Ustawą z dnia 22-go maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych. Dlatego też Sąd Okręgowy z mocy artykułu 385 kpc apelację oddalił. O kosztach postępowania za drugą instancję Sąd Okręgowy orzekł na podstawie artykułu 98 paragraf 1 kc w związku z artykułem 391 paragraf 1 kpc. Koniec uzasadnienia. (...)