Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 9 grudnia 2014 roku w sprawie z powództwa Spółdzielni Mieszkaniowej (...) w Ł. przeciwko Z. J. i L. J. o zapłatę Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi zasądził solidarnie od pozwanych na rzecz powoda kwotę 6.174,39 zł z ustawowymi odsetkami za okres od dnia 11 lipca 2013 roku do dnia zapłaty oraz kwotę 1.564,44 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, oddalając powództwo z pozostałej części.

Apelację od powyższego wyroku wniósł powód, zaskarżając go w części, tj. w zakresie pkt. 2 co do oddalenia powództwa w części wynoszącej 6.126,24 zł. Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

1.  mające wpływ na wynik sprawy naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 233 § 1 k.p.c. poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów w wyniku wnioskowania sprzecznego z zasadami logiki i doświadczenia życiowego, co
w konsekwencji spowodowało sprzeczność istotnych ustaleń Sądu z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego, polegającą na bezpodstawnym przyjęciu, iż
z załączonych przez pozwaną dowodów wpłat wynika, iż kwota wpłacona przez pozwaną L. J. na poczet zadłużenia objętego pozwem wynosi 5.340,56 zł podczas gdy przeważająca część dowodów wpłat dotyczy innych okresów bądź zobowiązań;

2.  naruszenie prawa materialnego, tj. art. 481 § 1 k.c. poprzez obliczenie odsetek należnych od kwoty co do której oddalono powództwo proporcjonalnie do odsetek zasądzonej części powództwa bez uwzględnienia terminów wymagalności poszczególnych kwot składających się na dochodzone roszczenie;

3.  naruszenie prawa materialnego, tj. art. 451 § 1 k.c. poprzez jego błędną wykładnie i w konsekwencji niewłaściwe zastosowanie do zaistniałego stanu faktycznego polegające na przyjęciu, iż należności powódki z tytułu czynszu za kolejne miesiące stanowią odrębne długi pozwanych podczas gdy należności te wynikają z jednego stosunku zobowiązaniowego, co pozwala dokonywane wpłaty zaliczać na najdawniej wymagalne należności czynszowe.

W oparciu o powyższe zarzuty apelujący wniósł o zmianę wyroku w zaskarżonej części i zasądzenie od pozwanych na rzecz powódki kwoty 6.126,24 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia wytoczenia powództwa do dnia zapłaty oraz kosztami procesu, w tym kosztami zastępstwa procesowego według norm przepisanych oraz zasądzenie od pozwanych na rzecz powódki kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

apelacja nie jest zasadna i podlega oddaleniu.

Wbrew zapatrywaniom apelującego, zaskarżone orzeczenie należało uznać za prawidłowe, stanowiące wynik właściwej oceny zebranego materiału dowodowego. Sąd Okręgowy podziela poczynione przez Sąd pierwszej instancji ustalenia i w konsekwencji przyjmuje za swoje, uznając za zbędne powielanie ich w całości w treści niniejszego uzasadnienia.

Pozwany wśród zarzutów naruszenia prawa procesowego zakwestionował dokonaną przez Sąd I instancji ocenę materiału dowodowego. Uchybienia w powyższym zakresie skarżący upatrywał w błędnym uznaniu przez Sąd I instancji, iż pozwana na poczet dochodzonego pozwem zadłużenia dokonała wpłat w kwocie 5.340,56 zł, podczas gdy w ocenie apelującego ustalenie to nie znajduje podstaw w zgromadzonym materiale dowodowym, bowiem przedłożone przez pozwaną wpłaty w dużej części dotyczą innych okresów, niż objęty pozwem, bądź też zawierają potwierdzenia dokonania wpłat na poczet innych zupełnie zobowiązań, jak np. wpłaty na abonament rtv. Tym samym w ocenie apelującego Sąd I instancji nie dokonał wnikliwej i wszechstronnej analizy zgromadzonego materiału dowodowego, co doprowadziło do wydania sprzecznego z prawem orzeczenia.

Zarzuty apelacji w tej części, zmierzające do wykazania naruszenia przepisu art. 233 k.p.c. należało uznać za niezasadne. Wbrew twierdzeniom apelującego w rozpoznawanej sprawie Sąd Rejonowy dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych w oparciu o cały zgromadzony materiał dowodowy i nie naruszył dyspozycji art. 233 § 1 k.p.c. Przeprowadzona przez tenże Sąd ocena materiału dowodowego jest w całości logiczna i zgodna z zasadami doświadczenia życiowego, zaś wszelkie podniesione w tym zakresie zarzuty stanowią w istocie jedynie niczym nieuzasadnioną polemikę z prawidłowymi i nieobarczonymi jakimkolwiek błędem ustaleniami Sądu pierwszej instancji. Generalnie zarzuty w tym zakresie sprowadzają się do forsowania własnej, korzystnej dla apelującego, oceny stanu faktycznego. Sąd I instancji rozstrzygając w przedmiocie sprawy uwzględnił wszystkie dowody przeprowadzone w postępowaniu oraz wszystkie okoliczności towarzyszące przeprowadzaniu poszczególnych środków dowodowych, a mających znaczenie dla ich mocy dowodowej i wiarygodności. Zarówno ocena dowodów osobowych, jak i dokumentów dokonana została w sposób obiektywny, rzetelny i wszechstronny.

Sąd I instancji w sposób prawidłowy ustalił, iż wysokość należności z tytułu opłat eksploatacyjnych za okres od kwietnia 2011 roku do maja 2013 roku wyniosła łącznie 10.723,28 zł zaś pozwana z tytułu należności dokonała wpłat na łączną kwotę 5.340,56 zł. Ustalona wysokość znajduje bowiem potwierdzenie w rozliczeniu dokonanym przez stronę powodową oraz potwierdzeniach wpłat strony pozwanej.

Przechodząc do oceny zarzutów materialnoprawnych, to naruszenia art. 451 § 1 k.c. i art. 481 k.c. wskazać należy, iż również były one chybione.

Po pierwsze należy wskazać, iż zgodnie z regułami zarachowania, które przewiduje
art. 451 k.c. na wypadek, gdy dłużnik ma względem tego samego wierzyciela kilka długów tego samego rodzaju, wynikających z różnych tytułów w sytuacji, gdy spełniane świadczenie nie wystarcza na zaspokojenie wierzyciela w całości (a strony nie umówiły się inaczej), to o zaliczeniu go na określony dług decyduje wola dłużnika wyrażona przy spełnieniu świadczenia (§ 1), nie później jednak niż przy przyjęciu pokwitowania, w którym wierzyciel zaliczył świadczenie na jeden z długów (§ 2). Swoboda wyboru dłużnika jest jednak ograniczona w sytuacji określonej w zdaniu 2 § 1, kiedy to ustawa zezwala wierzycielowi na zarachowanie, nawet wbrew woli dłużnika, zapłaty w ramach danego długu najpierw na poczet należności ubocznych, a potem dopiero na poczet należności głównej. Zarachowaniu takiemu dłużnik nie może się sprzeciwić.

W ocenie Sądu Okręgowego, w świetle powyższych uregulowań zaliczenie jakiego dokonał powód pozostaje w sprzeczności z dyspozycją art. 451 § 1 k.c. Jak słusznie wskazał Sąd I instancji opłaty na rzecz Spółdzielni stanowią należności okresowe, które nie są zaliczane na poczet jednego świadczenia. Niewątpliwie intencją pozwanej było zaliczenie wpłaconej przez nią kwoty na poczet zobowiązania uznanego przez pozwaną, która dokonując wpłat w sposób precyzyjny wskazywała jakich miesięcy dotyczy każdorazowa wpłata. Jak słusznie wskazał Sąd I instancji późniejsze zaliczenie dokonane przez powoda niezgodnie z tym wskazaniem narusza regułę wskazaną w art. 451 § 1 k.p.c.

Nietrafny był również zarzut naruszenia art. 481 k.c. Sąd I instancji w sposób prawidłowy dokonał korekty odsetek ustawowych, ustalając jej wysokość stosunkowo od kwoty 5.382,72 zł, wskazując, iż wynosi ona 791,67 złotych. Wobec nieprawidłowego sposobu zarachowania wpłat dłużnika na poczet zadłużenia brak było możliwości ustalenia wysokości odsetek z uwzględnieniem terminów wymagalności.

Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację.

Zważywszy na wynik kontroli instancyjnej o kosztach postępowania apelacyjnego Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 391 § 1 k.p.c. i zasądził od powoda na rzecz pozwanego Z. J. kwotę 900 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego - § 6 pkt. 4 w zw. z § 13 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu (t.j. Dz.U. z 2013 r., poz. 461).