Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 grudnia 2015 r.

Sąd Okręgowy w Szczecinie w IV Wydziale Karnym Odwoławczym
w składzie:

Przewodniczący: SSO Ryszard Małachowski

Protokolant: Kamila Michalak

po rozpoznaniu w dniu 16 grudnia 2015 r.

sprawy M. K.

obwinionego z art. 86 § 1 kw

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę obwinionego

od wyroku Sądu Rejonowego Szczecin-Centrum w Szczecinie

z dnia 28 sierpnia 2015 r. sygn. akt VII W 2644/14

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok,

II.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. K. W. kwotę 516,60 (pięciuset szesnastu i 60/100) złotych, w tym 96,60 (dziewięćdziesięciu sześciu i 60/100) złotych podatku VAT, tytułem kosztów nieopłaconej obrony udzielonej obwinionemu z urzędu przed Sądem Okręgowym jako drugą instancją,

III.  zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe
za postępowanie odwoławcze, w tym 30 (trzydzieści) złotych opłaty.

SSO Ryszard Małachowski

Sygn. akt IV Ka 1603 / 15

UZASADNIENIE

M. K. został obwiniony o to, że w dniu 19 kwietnia 2014r., około godziny 12:25, w S., na ul. (...), na drodze publicznej, kierując samochodem marki R. (...) o nr rej. (...) podczas wykonywania manewru omijania nie zachował szczególnej ostrożności i uszkodził zaparkowany prostopadle do krawędzi jezdni samochód osobowy marki K. (...) o nr rej. (...), czym spowodował zagrożenie w ruchu drogowym, to jest o czyn z art. 86 § 1 kw.

Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w Szczecinie wyrokiem z dnia 28 sierpnia 2015r., sygn. akt VII W 2644 / 14, uznał obwinionego M. K. za winnego popełniania zarzucanego mu czynu z tą zmianą, iż zwrot „manewru omijania” zamienił na zwrot „manewru parkowania”, to jest czynu z art. 86 § 1 kw i za to wykroczenie, na podstawie art. 86 § 1 kw, wymierzył mu karę grzywny w wysokości 200 złotych.

Na podstawie art. 627 kpk w zw. z art. 119 kpw, art. 118 § 1 kpw oraz art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych oraz § 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 października 2001 roku w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa koszty postępowania w tym:

a.  zryczałtowane wydatki w kwocie 100 złotych,

b.  opłata w kwocie 30 złotych,

c.  koszty opinii biegłego z dziedziny ruchu drogowego w kwocie 780 złotych,

d.  koszty badania i opinii biegłego psychiatry w kwocie 189 złotych

Na podstawie przepisu § 14 ust. 2 pkt. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu zasądził na rzecz Kancelarii Adwokackiej adwokata K. W. kwotę 221,40 złotych z tytułu udzielonej obwinionemu pomocy prawnej, która to pomoc nie została opłacona.

Apelację od powyższego wyroku wniósł obrońca obwinionego zaskarżając wyrok w całości na korzyść M. K.. Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił obrazę przepisów prawa procesowego mającą wpływ na treść wydanego w sprawie orzeczenia poprzez naruszenie:

1)  art. 5 § 2 kpk w zw. z art. 8 kpw, wyrażającą się w rozstrzygnięciu na niekorzyść obwinionego wątpliwości, których nie usunięto w postępowaniu dowodowym, dotyczących tego, czy jeden z ujawnionych na samochodzie marki R. (...) śladów powstał w wyniku kontaktu z pojazdem K. (...), co doprowadziło do wyciągnięcia nieprawidłowych wniosków w zakresie ustaleń dotyczących stanu faktycznego tj. nieuzasadnionego przyjęcia, iż otwarte lewe drzwi samochodu obwinionego otarły się o prawy tylny błotnik auta pokrzywdzonego;

2)  art. 7 kpk w zw. z art. 8 kpw, wyrażającą się w dokonaniu oceny dowodów w postaci: zeznań J. M., opinii biegłego z zakresu techniki samochodowej i rekonstrukcji wypadków drogowych i dowodów z dokumentów, protokołu oględzin rzeczy R. (...) oraz protokołu oględzin rzeczy K. (...), bez uwzględnienia zasad prawidłowego rozumowania, wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego i w konsekwencji wyciągnięcie nieprawidłowych wniosków w zakresie ustaleń dotyczących stanu faktycznego tj. nieuzasadnionego przyjęcia, iż otwarte lewe drzwi samochodu obwinionego otarły się o prawy tylny błotnik auta pokrzywdzonego;

3)  art. 201 kpk w zw. z art. 42 § 1 kpw, wyrażające się w oddaleniu wniosku dowodowego o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z uzupełniającej opinii biegłego z zakresu techniki samochodowej i rekonstrukcji wypadków drogowych, pomimo iż opinia biegłego mgr inż. L. C. była niepełna i niejasna, co doprowadziło do wyciągnięcia nieprawidłowych wniosków w zakresie ustaleń dotyczących stanu faktycznego tj. nieuzasadnionego przyjęcia, iż otwarte lewe drzwi samochodu obwinionego otarły się o prawy tylny błotnik auta pokrzywdzonego;

4)  art. 410 kpk w zw. z art 82 § 1 kpw, wyrażające się w nieuzasadnionej odmowie dania wiary i pominięciu przy rozstrzyganiu sprawy części zeznań świadków Ł. K., E. K., a także wyjaśnień obwinionego M. K., w sytuacji gdy organy prowadzące postępowanie karne winny opierać się na całokształcie okoliczności ujawnionych na rozprawie, a nadto uwzględniać także dowody świadczące na korzyść obwinionego, co doprowadziło do wyciągnięcia nieprawidłowych wniosków w zakresie ustaleń dotyczących stanu faktycznego tj. nieuzasadnionego przyjęcia, iż otwarte lewe drzwi samochodu obwinionego otarły się o prawy tylny błotnik auta pokrzywdzonego.

Mając na uwadze powyższe wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie obwinionego od popełnienia zarzucanego mu czynu oraz o przyznanie obrońcy kosztów niepłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy M. K. okazała się bezzasadna.

W rozpoznawanej sprawie Sąd Rejonowy zebrał kompletny materiał dowodowy dający podstawę do poczynienia trafnych ustaleń faktycznych oraz do wydania prawidłowego orzeczenia. Sąd I instancji zgromadził bowiem dostępne dokumenty i przesłuchał świadków mających wiedzę na temat zdarzenia, a także dopuścił dowód z opinii biegłego z zakresu techniki samochodowej i rekonstrukcji wypadków drogowych. Tak zgromadzone dowody poddał wnikliwej, szczegółowej ocenie, której w żaden sposób nie można uznać za dowolną.

Tymczasem apelujący dowodząc dowolności dokonanej przez Sąd Rejonowy oceny zeznań świadków E. K. i Ł. K. wskazał, że Sąd I instancji niezasadnie odmówił wiarygodności zeznaniom tych świadków twierdząc, że stanowią one jedynie próbę ochrony M. K. przed poniesieniem przez niego odpowiedzialności za zarzucony mu czyn zabroniony. Stwierdzić jednak należy, że Sąd meriti częściowo uznał zeznania powyższych świadków za zgodne z prawdą, a to w zakresie w jakim obydwoje zeznali, że obwiniony wjeżdżając na miejsce parkingowe, w połowie jego długości, zatrzymał się, by z auta wyszły siedzące z tyłu kobiety, jednak ruszył autem zanim E. K. zamknęła drzwi; co więcej, Sąd Rejonowy dał wiarę także tym twierdzeniom syna obwinionego, w których świadek ten wskazał, że obwiniony ruszył do przodu, gdy E. K. jedną nogą była jeszcze w aucie. Jedynie w pozostałym zakresie, to jest co do tego, że otwarte lewe tylne drzwi samochodu obwinionego nie otarły się o prawy tylny błotnik auta pokrzywdzonego, Sąd I instancji uznał zeznania E. K. i Ł. K. za niezgodne z prawdą i stanowiące wyłącznie próbę ochrony obwinionego przed poniesieniem odpowiedzialności za jego czyn. Twierdzenia powyższych świadków, podobnie jak wyjaśnienia M. K., we wskazanym zakresie, okazały się bowiem sprzeczne nie tylko ze spójnymi i konsekwentnymi zeznaniami pokrzywdzonego J. M., ale także z protokołem oględzin obydwu pojazdów sporządzonym przez przybyłego na miejsce zdarzenia funkcjonariusza Policji, a także z opinią biegłego z zakresu techniki samochodowej i rekonstrukcji wypadków drogowych, z których to dowodów wynika, że auto kierowane przez obwinionego miało kontakt z zaparkowanym przez pokrzywdzonego pojazdem, a uszkodzenia pojazdu K. (...), znajdujące się na tylnym prawym błotniku, powstały w wyniku zarysowania tylnymi lewymi drzwiami przez samochód kierowany przez M. K..

Z opinii biegłego, który dokonał badania obydwu pojazdów uczestniczących w przedmiotowym zdarzeniu, wynika, że na tylnych lewych drzwiach pojazdu R. (...) widoczne jest krawędziowe zdarcie lakieru na wysokości od 0,75 m do 0,85 m; biegły wskazał przy tym, że uszkodzenia te powstały przy uderzaniu otwieranych drzwi o przeszkody oraz, że przeszczepienia lakieru o różnych kolorach wskazują, że uszkodzenia te powstawały w różnych okolicznościach. Jednocześnie jednak stwierdził, że na wysokości 0,78 m widoczne jest uszkodzenie, które mogło powstać podczas przedmiotowego zdarzenia. Mając zatem na uwadze powyższe, a także okoliczność, iż badanie pojazdu K. (...) wykazało liniowe uszkodzenia lakieru wierzchniego na długości 0, 20 m i wysokości 0,78 m, przy czym rysa tworzona była - zdaniem biegłego - od tyłu do przodu pojazdu K., prawidłowo biegły stwierdził, że charakter rysy na pojeździe pokrzywdzonego, jej kierunek tworzenia oraz odległość od podłoża, korelująca wysokościowo z rysą na błotniku drzwi tylnych lewych pojazdu R. (...), wskazuje, że ujawnione uszkodzenie mogło powstać w okolicznościach podawanych przez J. M. w wyniku zdarzeniu z dnia 19 kwietnia 2014r.

Wskazać przy tym należy, że - wbrew twierdzeniom skarżącego - w miejscu zaparkowania pojazdów przez obwinionego i pokrzywdzonego nie występowała różnica poziomów nawierzchni, bowiem miejsca parkingowe znajdujące się na ul. (...), w S., nie są zlokalizowane częściowo na chodniku a częściowo na jezdni – na co wskazuje obrońca obwinionego - lecz są to wydzielone, w całości znajdujące się na jezdni, miejsca parkingowe.

Odnosząc się do zarzutów związanych z ocena opinii biegłego, to przede wszystkim zaznaczyć trzeba, że zadaniem biegłego w niniejszej sprawie było udzielenie odpowiedzi na pytanie Sądu Rejonowego „ czy wskazywane przez pokrzywdzonego na jego pojeździe uszkodzenie mogło powstać w okolicznościach przez niego podawanych w dniu zdarzenia, to jest 19 kwietnia 2014r. ”. Biegły udzielił odpowiedzi na takie pytanie Sądu, a stanowisko swoje uzasadnił w sposób przekonujący; zawarte bowiem w opinii wnioski są logiczne i nie wykazują błędów w poprawnym rozumowaniu.

Podkreślić także należy, że do oceny czy obwiniony spowodował zagrożenie w ruchu drogowym jest Sąd orzekający, a nie biegły. Biegły może dokonać jedynie stosownych pomiarów, oględzin, rekonstrukcji zdarzenia, jednakże to do Sądu meriti należy ocena takiej opinii i wskazanie, w oparciu o kompleksową ocenę wszystkich zgromadzonych dowodów, czy obwiniony popełnił zarzucane mu wykroczenie.

Wbrew zatem twierdzeniom apelującego, Sąd Rejonowy słusznie uznał treść opinii biegłego za jasną, pełną i niesprzeczną. Wskazać zaś należy, że jeżeli dowód z opinii jest przekonujący i zrozumiały dla sądu, który to obiektywnie i trafnie uzasadnił, to fakt, że dowód ten nie jest przekonujący lub zrozumiały dla strony procesowej, nie może stworzyć podstawy do stosowania przepisu art. 201 kpk. Zasadnie zatem w niniejszej sprawie Sąd I instancji oddalił wniosek dowodowy złożony przez obrońcę obwinionego o wezwanie biegłego na rozprawę celem uzupełnienia sporządzonej przez niego opinii uznając, że zmierza on w sposób oczywisty do przedłużenia postępowania. Wobec powyższego, brak było podstaw do zasadnego twierdzenia o dopuszczeniu się przez Sąd Rejonowy obrazy art. 201 kpk w zw. z art. 42 § 1 kpw.

Reasumując, stwierdzić należy, że ocena wartości zgromadzonych dowodów została dokonana przez Sąd I instancji wszechstronnie, we wzajemnym ich kontekście oraz zgodnie z wiedzą i doświadczeniem życiowym ( art. 7 kpk w zw. z art. 8 kpw ). Sąd meriti nie dopuścił się także naruszenia art. 5 § 2 kpk w zw. z art. 8 kpw. Wynikająca z zasady domniemania niewinności zasada in dubio pro reo ma zastosowanie tylko wtedy, gdy pomimo przeprowadzenia wszystkich dostępnych dowodów, pozostają w dalszym ciągu niewyjaśnione okoliczności. Tymczasem w przedmiotowej sprawie, Sąd Rejonowy w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku przekonująco wykazał, jakie konkretnie powody doprowadziły go do uznania, iż M. K. należy uznać za winnego popełnienia przypisanego mu wykroczenia. Apelacja nie wykazała natomiast skutecznie, aby rozumowanie Sądu Rejonowego przy ocenie dowodów było wadliwe lub nielogiczne. Skoro zaś ocena dowodów jest trafna, a Sąd I instancji wyciągnął z niej właściwe wnioski to i nie sposób kwestionować ustaleń faktycznych wynikających z poprawnej oceny dowodów. Tym samym, stwierdzić należy, iż Sąd Rejonowy dysponując kompletnym i prawidłowo ocenionym materiałem dowodowym, dokonał na jego podstawie prawidłowych ustaleń faktycznych uznając M. K. za winnego popełnienia wykroczenia z art. 86 § 1 kw. Wątpliwości Sądu Okręgowego nie budzi także ocena prawna zachowania oskarżonego, jako że znajduje ona umocowanie w obowiązujących przepisach prawa.

Nie znajdując zatem podstaw do uwzględnienia apelacji, a także mając na uwadze, że orzeczenie o karze nie razi nadmierną surowością, okazuje się wyważone i adekwatne do stopnia winy, stopnia społecznej szkodliwości przypisanego obwinionemu czynu, respektujące także pozostałe dyrektywy sądowego wymiaru kary, stosownie do treści art. 437 § 1 kpk w zw. z art. 109 § 2 kpw, zaskarżony wyrok należało utrzymać w mocy.

O zasądzeniu od Skarbu Państwa na rzecz obrońcy K. W. kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej obwinionemu w postępowaniu odwoławczym Sąd Okręgowy orzekł na podstawie § 14 ust. 2 pkt 4 i § 2 ust 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu ( t. j. Dz. U. z 2013r., poz. 461 ze zm. ).

W przedmiocie kosztów sądowych rozstrzygnięto w oparciu o przepisy art. 636 § 1 kpk w zw. z art. 119 kpw, a opłatę wymierzono na podstawie art. 3 ust. 1 w zw. z art. 21 pkt 2 w zw. z art. 8 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych ( t. j. Dz. U., nr 49 z 1983r., poz. 223 ze zm. ), nie znajdując podstaw do zwolnienia obwinionego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa tych należności.

SSO Ryszard Małachowski